Samotny pagórek

[Krzyk Honoru]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-A więc magię masz w krwi. -uśmiechnąłem się. Nie chodziło mi o sens dosłowny, ale bardziej przenośny. Jeśli Niezapominajka odziedziczyła choć częściowo talent po rodzinie to będzie jednym z wielkich czarodziejów.
-Masz rację ta profesja wiąże się z walką. – przyznałem. Mnie też boli fakt, że władanie magią nierozerwalnie łączy się z walką. Chociaż....– Tak właściwie to nie jest powiedziane, że musisz walczyć. Oczywiście, wiadomo, że stając na arenie doskonalisz swoje umiejętności, ale jeśli to tak bardzo ci przeszkadza, możesz być tylko teoretykiem.– zauważyłem.– Tylko co za sens jest uczyć magii, wiedzieć czym jest i jakie cuda można z niej tworzyć, ale tego nie robić? Ja walkę na arenie traktuję jako doskonalenie, nabywanie nowych umiejętności. Nawet nie wiesz ile można się nauczyć od przeciwnika!

[Iskra Nadziei]

Tak, magia w jej rodzinie była od pokoleń, wszystkich z rodziny których pamięta i zna byli czarodziejami, ale to nie znaczy że jej jest łatwiej. Wręcz przeciwnie, wszyscy wymagali od niej o wiele wiecej, bo przecież ma to w genach.
-Masz racje, bez walki nie wytrenuje swoich umiejętności i będę umiała ją tylko teoretycznie. Dziękuję otworzyłeś mi oczy na pewne sprawy. Niedługo pewnie stanę na arenie, więc sama to wszystko doświadcze na własnej skórze, choć jeszcze wiele nauki przedemną. -uśmiechnęła się. Jeszcze wszystko przed nią, kto wie, może polubi walki na arenie i kiedyś stanie w koleżeńskiej walce z Pięknym Kolcem, ciekawe kto by wygrał.

[Krzyk Honoru]

-Jeśli chcesz możemy spróbować. Zawalczę z tobą, tylko tak dla zabawy i podszkolenia umiejętności. Przyda się to i tobie i mnie. – uśmiechnąłem się lekko. Co prawda walka z samicą zapewne znów nie spodoba się tacie, ale przecież to ma być tylko sparing, walka szkoleniowa, tak byśmy oboje nabrali więcej umiejętności.
-A jak idą twoje nauki? Kto cię szkoli?– zapytałem.
Tata patrzyła na nas spod oka. Wiedziałem, że coś mu się nie spodoba. Jednak, o dziwo milczał. Tylko nie wiem dlaczego. Może dostanie mi się dopiero jak będziemy sami.

[Iskra Nadziei]

Walczyć dla zabawy, to dobry pomysł i może spodoba się samiczki, ale ona nie potrafiła jeszcze walczyć, więc niestety odpadało, może kiedy indziej.
-To świetny pomysł, ale jeszcze nie nauczyłam się żadnej umiejętności obrony, ani ataku, więc niestety w tej chwili jest to niemożliwe. Chętnie by zawalczyła, bo lepiej z kimś kogo się zna próbować. Nie miała żadnych obaw o siebie, bardziej o Pięknego, nie chciałaby mieć fory, przez płeć, bo w przyszłości na pewno nie będzie miała żadnej ulgi, ale pomysł bardzo jej się spodobał, widać było to po małych iskierkach w oczach. Zobaczył by tylko te iskierki ktoś kto ją dobrze zna, był w nich entuzjazm, chęci oraz możliwość użycia magii w jakimkolwiek celu.
-Nauki idą pełna parą, pomogła mi bardzo moja ciocia Eliksir Euforii, a mistrzem moim jest Ironiczny Celebryta. A jak idą Twoje nauki? -uśmiechnęła się zadziornie.

[Krzyk Honoru]

-Przecież nie mówię, że teraz, w tej chwili. – uśmiechnąłem się pobłażliwie. -Jeśli będziesz miała już umiejętności, które pozwolą ci walczyć, zawsze możesz się do mnie zgłosić. Swoją drogą....trochę to dziwne, że jeszcze nie masz podstawowych umiejętności walecznych.– zmrużyłem ślepia. Co prawda samiczka jest jeszcze młoda, ale przecież powinna już znać podstawy magii, czy umiejętności fizycznych.
-No to skoro masz tak wspaniałych nauczycieli, to za pewne szybko zostaniesz w pełni wyszkolona.

[Iskra Nadziei]

-Oczywiście. Na pewno się zgłoszę. Mam troch zaległości, bo straszliwy ze mnie leń. -Po śmierci ojca nie mogła przez dłuższy czas znaleźć dla siebie miejsca, a co dopiero można powiedzieć o nauce, do której nie miała łba w tamtym momencie, ale teraz wzięła się za siebie i próbuje to nadrobić. Tak, miała bardzo dobrych nauczycieli, z którymi nauka szła szybko i przyjemnie.
-Właśnie mój mistrz zaczął uczyć mnie Magi Obrony i Ataku, więc przy odrobinie szczęścia, powinnam już niedługo opanować ta umiejętność. Ciekawe jak długo jej zajmie osiągniecie dorosłej rangi i zostanie czarodziejem.

[Spojrzenie Mroku]

Atramentowy przyleciał tutaj w sprawie niezwykle ważnej. A przynajmniej ważnej dla niego. Przyszła czas na test na rangę. W końcu będzie mógł zacząć polować i wspomagać stado w bardziej bezpośredni sposób. Po wylądowaniu stwierdził że zapewne jest jeszcze za wcześnie, gdyż nie widział swojego egzaminatora. Tak więc usiadł i zaczął czekać

[Instynkt Zabójcy]

Zabójca od jakiegoś czasu znajdował się na miejscu, kryjąc się w Cieniu i obserwując rytuał przybycia na miejsce Atramentowego, który pragnął objąć rangę kolejnego Łowcy Cienia. Krył swe lico za połacią mroku, usłanego zielenią krzewów. Lazurowe ślepia przecinały powietrze w poszukiwaniu Adepta. Oceniał krytycznie już same jego ruchy, oceniał zwinność, oceniał percepcję. Wyszczerzył jadowicie kły, wciąż nie wychodząc ze swojej kryjówki. Gęsto przykryte śniegiem krzewy były na tyle duże by pomieścić za sobą jego sylwetkę. Z zadziwiającą dokładnością zatarł swe ślady, zamaskował zapach. Oddychał spokojnie, chcąc opanować charakterystyczny świst wydobywający się z nozdrzy podczas każdego z jego oddechów. Każdy skrawek ciała i każdy zmysł liczył się w tym obrzędzie.
Drapieżnie przymrużone ślepia obserwowały Adepta. Czy przyjdzie mu się domyślić, że nauczyciel od dawna oczekuję?

[Spojrzenie Mroku]

Adept czekał przez chwilę, zanim do jego głowy przyszedł pewien pomysł. Obaj jego wujkowie byli dość oryginalni i lubili testować innych w sposób w jaki najmniej by się spodziewali. Dla przykładu, podczas nauki walki, Uśmiech rzucił się na Antrasmera, zadając ciosy które spokojnie mogłyby go zabić. Teraz Atramentowy domyślił się że test zapewne się już zdążył rozpocząć. Tak więc, młody smok wstał i rozejrzał się. Stał na szczycie pagórka, w miejscu gdzie był doskonale widoczny jako sylwetka odcinająca się na tle nieba. W związku z tym jak najszybciej zszedł niżej i przyjął pozycję do skradania. Wiedział że z pewnością był obserwowany i musi zachowywać się jak najciszej i być jak najmniej widocznym, jeśli ma się to zmienić. Antrasmer przycisnął skrzydła do ciała, ugiął łapy, uniósł nieco ogon nad ziemię, tak by po niej nie szurał, zniżył łeb i ruszył przed siebie uważnie patrząc gdzie stawia łapy. Nie chciał nadepnąć na nic co by mogło wywołać jakikolwiek hałas. Ruszył przed siebie okrążając górkę, tak by łowca go obserwujący z jednego punktu musiał się ruszyć by go dostrzec, gdyż pagórek zaraz zasłoniłby adepta. Ant szedł tak dalej, co chwila nagle się odwracając, sprawdzając czy nikt go nie śledzi. Po drodze zaglądał do nielicznych krzaków i obserwował drzewa rosnące wokół. Póki co nic ni znalazł lecz jak na razie nie tracił nadziei. W końcu natrafi na obiekt swoich poszukiwań. Obwąchiwał każdy krzak i drzewo szukając choć najsłabszego tropu od którego mógłby zacząć poszukiwania. Na wzroku aż tak bardzo nie polegał. Gdyby to była noc, wtedy byłby bezkonkurencyjny ale nie w dzień, kiedy widział o wiele gorzej

[Zwiastująca Łuska]

Wyrocznia przywędrowała do Dzikiej Puszczy, a dokładniej Samotnego Pagórka. Upewniając się, że nikogo tu nie ma, usiadła wygodnie na śniegu i owinęła łapki swoim zatrważająco długim ogonem. Miała wytężone zmysły, na wypadek gdyby czaił się gdzieś drapieżnik. Nie przyszła ona tu jednak bez powodu. Pewna łowczyni stada Ognia miała nauczyć jej co nieco wiedzy o otaczającym jej świecie. Normalnie nauką tą zajęła by się Esencja, matka Cassandry, ale ta niestety była zbyt zajęta, by znaleźć trochę czasu dla młodej. Z kolei ojciec ciągle gdzieś się przemieszczał, więc znalezienie go graniczyło z cudem. Na szczęście znalazła się smoczyca, która była w stanie opowiedzieć młodej co nieco o Wolnych Stadach, więc samiczka cierpliwie wyczekiwała jej przybycia.

[Słodycz Zbawienia]

Zdziwiłam się, że kolejny Cienisty chce mojej pomocy. Może powinnam zacząć pobierać kamienie za nauki? Nie, nigdy nie byłam tak interesowna. Zwykle wystarczyło, że jakiś smok był mi winny przysługę, a ja i tak czułam się nieco dziwnie, gdy tak mówili. Ale cóż począć. Nie byłam pewna kto się ze mną skontaktował, może rodzice samiczki, którzy mają zbyt wiele na łbach, a może po prostu jej opiekunowie, którzy nie przewidzieli, że trzeba pisklęciu poświęcić sporo czasu? Kto wie. Tak czy siak zjawiłam się w umówionym miejscu i znając już zapach tego Stada, podeszłam do samiczki i zmrużyłam lekko ślepia, dyskretnie pociągając nosem. – Cassandra, jak mniemam?

[Zwiastująca Łuska]

Samiczka widząc przybyłą łowczynię wstała i skinęła jej radośnie łebkiem ~ Cassandra, lub Wyrocznia, jak wolisz. Pisklę Cienia ~ odpowiedziała spokojnie, chociaż w jej oczach widać było błyskające, wesołe ogniki. Wyróżniały się one tym, iż były jeszcze bielsze i wyraźniejsze od jej śnieżnobiałych ślepek. Ciekawe, po kim odziedziczyła tą barwę oczu. Matka miała ciemne, ojciec lazurowe. Widocznie są to jakieś starsze geny. Ale nie skupiajmy się na nieistotnych sprawach. Wyrocznia ponownie usiadła i owinęła łapki ogonem, aby ich nie zmrozić zbytnio. Wiąże się to także z nieprzyjemnym bólem i zaczerwienieniem. I pieczeniem. A pomyśleć, że zwykły śnieg powoduje takie nieprzyjemne konsekwencje. Cassandra cierpliwie czekała na rozpoczęcie nauki. Musi się czegoś dowiedzieć o świecie.

[Słodycz Zbawienia]

Kiwnęłam powoli łbem. – Nazywam się Słodycz Zbawienia, łowczyni Ognia, ale to już pewnie wiesz. – odparłam i przysiadłam naprzeciwko samiczki, starannie składając skrzydła przy ciele. – Skontaktował się ze mną któryś z twoich opiekunów i poprosił, abym trochę opowiedziała ci o świecie. Nie wyklułaś się jeden wschód Złotej Twarzy temu, więc pewnie trochę już widziałaś. Czy jest coś, co cię zainteresowało i chciałabyś od tego rozpocząć? – zapytałam, spoglądając na nią ze spokojem i łagodnością widoczną w moich szarych ślepiach.

[Zwiastująca Łuska]

Samiczka usiadła wygodniej po czym odpowiedziała ~ Chciałabym dowiedzieć się czegoś więcej o bogach i stadach ~ odparła spokojnie. Miała ciepły, kojący głos. Nie pisklęcy, cienki i wysoki. Był to ton jak u dorosłej, mądrej smoczycy, która dużo przeszła. Naturalnie Wyrocznia była młoda, więc jeszcze dużo przed nią. Dobrze, że znalazł się ktoś, kto zgodził się nauczyć ją czegoś pożytecznego. Czuła się bezpiecznie przy obecności samicy. Samce były bardziej nieprzewidywalne. Nie licząc Spokojnego. Jego imię opisywało go idealnie w każdym calu. A jaka okaże się Zbawienna? Czas pokaże. Najważniejsze jest teraz to, aby samica wyniosła dużo wiedzy z tej nauki. Szybkiej i sprawnej miejmy nadzieję.

[Słodycz Zbawienia]

Przez chwilę milczałam. To dobrze, że nie przyszła tu zupełnie nieświadoma. Uniosłam delikatnie kąciki pyska, a w końcu na moim pysku pojawił się spokojny, ciepły uśmiech. Nie jakiś strasznie szeroki, ale taki naturalny. – W porządku. To zacznijmy od Stad. Jeśli będziesz miała jakieś pytania, pytaj. – zaczęłam, po czym owinęłam łapy ogonem, choć prawą przednią lekko uniosłam i położyłam na ogonie. – Aktualnie mamy trzy Stada. Ogień, z którego ja pochodzę, Cień, z którego pochodzisz ty i Życie. Cofnijmy się może o kilkadziesiąt księżyców, gdy Stada były cztery. Woda, Ziemia, Ogień i Wiatr. W wyniku różnych zawirowań międzystadnych Wiatr przyłączył się do Ognia. Pozostały więc trzy Stada, a niedługo później na tych terenach pojawili się Cieniści, czyli smoki, które stworzyły Stado z którego pochodzisz. Nie było wolnych terenów, na których mogliby się osiedlić, jednak po umowie z Przywódcą Ziemi, to Stado oddało im nieco swoich terenów. – zmrużyłam lekko ślepia, próbując sobie przypomnieć wszystko jak najdokładniej. – Wówczas Ogień i Woda były w konflikcie. Cień sprzymierzył się z Ogniem i wyzwali Wodę na wojnę o tereny.

[Zwiastująca Łuska]

Samica wysłuchała słów samicy z uwagą i zainteresowaniem widocznym w jej ślepkach ~ Rozumiem. Czyli Woda przegrała i stado zniknęło na zawsze? ~ zapytała z ciekawością w głosie. Spokojnie i wygodnie siedziała z nadstawionymi uszami, aby dobrze słyszeć łowczynię. Nie pachniała ona tak mocno jak inni Ogniści. Oni unosili nieprzyjemną woń siarki, podczas gdy Słodycz miała jej w sobie niewiele. Musiała być tutaj od niedawna. Z kolei Wyrocznia pachniała czymś nieokreślonym. Trudno było porównać z czymś zapach Cienistych. Młoda pachniała gęstą mgłą, deszczem, rosą i różanymi krzewami. Dziwna mieszanka, ale przyjemna dla nosa. Znacznie przyjemniejsza od siarki, która przyprawiała Cassandrę o mdłości, ale zawsze udanie to ukrywała. Tutaj nie było tego problemu.

[Słodycz Zbawienia]

Skinęłam powoli łbem, choć na moim pysku widać było lekkie powątpiewanie. – W pewnym sensie tak. W tej wojnie zginął Przywódca Wody, a także jedna z ich łowczyń. Stado zostało osłabione, nie było też wielu smoków, które mogłyby przejąć władzę. Co prawda nowy Przywódca próbował scalić Wodę, jednak był młody i niedługo później zniknął. Stado musiało wybrać. Większość wybrała Stado Ziemi, a jego Przywódca postanowił zmienić nazwę, powstało więc Życie. Woda jako Stado już nie istnieje, ale wciąż jest w sercach smoków, które do niej należały. – wyjaśniłam, mrużąc lekko ślepia, żeby wszystko sobie dokładnie przypomnieć. Czy na pewno niczego nie pomyliłam?

[Agresja]

Ingmar... a, nie przepraszam, już Chłodny Kolec, przelatywał właśnie nad Dziką Puszczą, gdy jego wzrok przykuło spokojne miejsce, jakim był samotny pagórek. Akurat szukał takiego miejsca! Zniżył lot i wylądował szybko, uginając lekko łapy, po czym... przewalił się na bok. Był z dala od innych smoków, więc mógł sobie pozwolić na taką akcję. Położył się i westchnął, kładąc łeb na łapach i owijając się skrzydłami. Zmiana pory roku źle na niego wpływała – jego futro wypadało, zmieniając się z zimowego na letnie, co było procesem długim i męczącym... no, właśnie! Ingmar wstał, po czym zaczął przeczesywać łapą swoje futro, aby pozbyć się resztek grubej, zimowej szaty i pokazać światu krótszą, bardziej przylegającą oraz nieco szorstką sierść letnią. Musiał oczyścić z kłaków całe ciało... ekh, jeszcze jakiś czas mu to zajmie, zanim w końcu uda mu się wyglądać, jak na smoka północnego przystało.
Był tak pochłonięty tą czynnością, że niemal w ogóle nie zwracał uwagi na otoczenie.

[Niezdecydowana Łuska]

Jego futro było uciążliwe a co miała mówić ona? Gdzie dla niej same wyjście z groty w takim stanie było wstydem, na szczęście takie porządku szły jej w miarę szybko dlatego teraz nie musiała się tym martwic. Ale wystarczyło mieć odpowiednią technikę!
W sumie to zabawne że tak często na niego trafi, a co bardziej to ona na niego a nie na odwrót. Świat był mały.
– Uuuuu ale kłaczki – Skomentowała cicho przyglądając się mu zza grzbietu.
– Ale wiesz, że mógłbyś wyczyścić się łatwiej no nie? Umiesz magię, wytwórz mocny wiatr który po prostu wydmuchnie z Ciebie to wszystko – Tym razem nie miała ochoty droczyć się z nim
– Czemu zawsze na Ciebie trafiam? To trochę dziwne, zupełnie jakby bogowie albo przeznaczenie się nami bawili – Nawet swojego brata rzadziej widywała ale trzeba przyznać że tak często widując samca udało jej się dostrzec drobna zmianę w nim.
– Zmieniłeś się. Stałeś się bardziej masywny albo mi się wydaje? – Kiedyś był chyba drobniejszy, w sumie był dość podobny do niej a teraz to już niekoniecznie. Ona wciąż byłą kruszyną a on stawał się coraz bardziej samczy. Zabawne

[Agresja]

Ten głos. Czemu tak często musiał go słyszeć? Właściwie, to przez myśl przeszło mu, że nie ma aż tak dużych przeciwwskazań, aby słyszeć ten głos codziennie, jednak jak najszybciej wygonił to stwierdzenie z łba, niezadowolony. Zamiast wymyślać jakieś niestworzone historie odwrócił się, by spojrzeć na Niezdecydowaną.
– Zaoszczędziłbym czas, ale nie energię. – odpowiedział tylko. Magia kosztowała go naprawdę dużo, nadal dopiero przyzwyczajał się do używania jej... miał tylko nadzieję, że już niedługo faktycznie będzie mógł używać maddary do tak błahych celów.
Uśmiechnął się lekko, słysząc jej następne słowa, chociaż jego serce z niezrozumiałych dla niego powodów zaczęło bić nieco szybciej. A sam Ingmar zaczął zastanawiać się, czy samica myślała o tym samym, co on przed chwilą... Nie, na pewno nie.
Już miał potrząsnął łbem, ale powstrzymał się. Zamiast tego wzruszył lekko ramionami.
– A bo ja wiem? Najchętniej widywałbym częściej kogoś ze swojego stada, a nie Ciebie. – oj. Nie, cofnij to, cholera! Czemu to powiedziałeś? I czemu musisz być takim chamem? Arghhhhhhh... Ingmar przez chwilę bił się z myślami, chociaż ani kawałek bitwy nie został uzewnętrzniony. Zamiast tego posłuchał następnych słów Ognistej, które wyrwały go z tej potyczki. A, szkoda. Miła cześć zaczynała wygrywać.
– To miało mnie obrazić? – spytał, uśmiechając się nieco łobuzersko, chociaż jego ślepia powoli błądziły po sylwetce Niezdecydowanej, z dziwą aprobatą zaważając, że ona również zaczyna zamieniać się w piękną, dorosłą smoczycę. Zaraz, czy on naprawdę dokładnie tak to sformułował w swoich myślach..?!
– Ale masz rację, trochę przytyłem. – mruknął, wstając powoli i niby przypadkiem prezentując przy tym swoje ciało, przyglądając się mu. No, tak. Nie był już tym samym szkieletem, chociaż nigdy nie będzie należeć do smoków bardzo umięśnionych. Chyba, że w ostatniej chwili zmieni zdanie i zostanie wojownikiem... ha, znając go to było możliwe! Ale nie, skarcił się za to w myśli. Będzie medykiem. Będzie leczył... tak.
– Imię też zmieniłem. Przywitaj proszę... – tutaj zatrzymał się, uśmiechając się szeroko; po chwili stworzył wiatr, który miał zwiać z jego futra zimowe resztki, ukazując światu jego lepszą, letnią wersję. Tak, zmienił się. Nawet jego łuski zmieniły barwę – jego brzuch stał się jaśniejszy, przechodząc powoli w biel; proces ten trwał i zapewne potrwa jeszcze trochę czasu. Aktualnie owe łuski i rogi na łbie były jasno-szare, coraz bardziej chyląc się swoją kolorystyką ku bieli. – Chłodnego Kolca, kleryka Cienia. – dokończył, kłaniając się lekko. Spuścił wzrok, patrząc w ślepia Niezdecydowanej dopiero, gdy wstał.

[Niezdecydowana Łuska]

Widywałbyś kogoś z swojego stada chętniej niż mnie? No nie sądze! W końcu wtedy częściej przebywał byś na stadnych terenach no nie? – był to mocny argument aż sama się zaśmiała zdając sobie z tego sprawę. Zwłaszcza że powiedziała to w sumie bez większego zastanowienia. W sumie to dziwne. Lubią się ale się z sobą droczą. Może to właśnie dlatego tak go lubiła? Czas z nim zawsze fajnie upływał i nie było chwili na nudę?
– Czemu to miałoby Cię urazić? To chyba dobrze że wyglądasz lepiej no nie? Możesz uznać to za komplement – Czasem ją zastanawiało, jak to wszystko potoczyłoby się ich znajomość gdyby byli w tym samym stadzie albo gdyby przy ich pierwszym spotkaniu zachowała się inaczej. Ciekawe ile potrwa ten okres zwany ciepłym. Pewnie po nim znów ich futro stanie się dużo grubsze i cieplejsze.
– Chłodny Kolec mówisz? Co prawda wyglądasz jakbyś był pokryty śniegiem ale czy ja wiem? Nie powiedziałabym że taki chłodny, zwłaszcza gdy się na tobie leży – Wyrwało się z jej mordki gdy przejechała łapą po boku samca. Tak to było perfidne, chociaż trochę mu zazdrościła. Umiał znaleźć pasujące do siebie imię z którego był zadowolony, czego ona sama nie umiała powiedzieć.
– Nie ładnie to tak kłamać wiesz?