Polanka

[Krzyk Honoru]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

//Ano nie pamiętałam :D Ale już ci tam odpisałam. Przepraszam.


Uśmiechnąłem się szeroko. No cóż za widowisko! To dopiero jest zabawne....
-Idzie ci całkiem nieźle. Dlatego w ramach przerwy w użyciu maddary wysil umysł i wymyśl do czego można zastosować to, czego przed chwilą się nauczyłaś. – nakazałem przysiadając sobie wygodniej na ziemi.

[Zabójczy Umysł]

//Dobrze wiedziec ;) ale tak na powaznie . Spoko xD

Przerwa? O! Jak fajnie. Ja lubic przerwy. One sa takie fajne.
– Yyy ... A ta oslonke mam zneutralizowac na czas tej przerwy, pczy mam ja zostawic?
w zasadzie, ja nie widzialam zadnej roznicy – i tak i tak – musialam byc czujna i miec caly czas otwarty umysl (na zmiany, na – tak jak teraz – odpowiedzi i ... No by bylo na tyle w tej kwestii) wiec moglam ja miec i moglam tez jej nie miec. Proste czyz nie?
– Hm ... Jedyne co mi przychodzi do glowy to to, ze malo ktory smok pokusilby sie na atak. Czemu? Bl majac ta oslonke na sobie mozna ja modyfikowac. Albo zwiekszyc plomien na niej, albo tak po manipulowac swiatlem, ze stanie sie one nieprzyjemne. Bedzie wygladac jak swiatlo ale tak naprawde bedzie to zimne swiatlo.
W miedzyczasie, tak mniej wiecej w polowie mej wypowiedzi, podrapalam sie po brodzie. Oczywiscie, aby nie doznac od tego zadnych oparzen, uwzglednilam to w moim wyobrazeniu. Nie spalic pazurow. Nie oparzyc lap.

[Krzyk Honoru]

//Przepraszam, obiecuję poprawę, Teraz powinnam mieć odrobinę więcej czasu :)


-Zneutralizuj, po co masz się niepotrzebnie męczyć?– machnąłem łapą lekceważąco. Skinąłem lekko łbem, gdy samica skończyła mówić. Wysłuchałem jej uważnie- Masz rację.– przyznałem krótko. Jakby nie było Chochlik odpowiedziała po części poprawnie, choć przypominając sobie słowa swojej nauczycielki , musiałem wspomnieć o tym, że to nie wszystko. -Twoja odpowiedź jest poprawna, ale to nie wszystko. Zastanów się jeszcze...

[Zabójczy Umysł]

Zneutralizować? Niech będzie. Zamiast się odezwać vel skomentować tojakoś wzruszyłam tylko barkami. I tyle. To miało właśnie oznaczać – w skrócie – coś co miało brzmieć jako: "No i dobra" Jednym, płynnym i precyzyjnym ruchem przerwałam dopływ maddary do tworu. Jak to się skończyło? Ano tak. Mój twór przestał istnieć. Jedyne co mówiło o tym, że przed chwilą korzystałam z many był specyficzny zapach oraz coraz bardziej zanikające drganie powietrza. – Co jeszcze? – zamiast cicho myśleć postanowiłam, od czasu do czasu, upubliczność swoje rozmyślania. Co jeszcze? Co jeszcze? No myśl Winna, myśl. – Smoka, który ma taką osłonkę, nikt nie będzie atakować. Tak, to już było i o tym już wiemy ... i ... Maddara szybciej się regeneruje? – to była kolejna rzecz na którą wpadłam. To znaczy, ta myśl sama wpadła mi do głowy. Przekrzywiwszy łeb, zaczęłam stukać pazurem w swój pysk. A konkretnie, nos

[Krzyk Honoru]

Westchnąłem. Cóż, ja sam miałem na początku problemy z odgadnięciem na co mi taka obrona, więc nie dziwię się, że Zabójczy Umysł także trochę się z tym męczy. -Tak, to ju ustaliliśmy. Inny smok nie zaatakuje takiego świecącego się cusia jakim jesteś. Ale chodzi mi jeszcze o to, że osłonka, którą stworzyłaś, znajduje się bardzo blisko samego źródła. Właściwie to nawet można powiedzieć, że jest tym źródłem. W końcu tworzysz ją z maddary, a nie urzeczywistnienia. No i tak jak zwykła osłonka przydaje się , gdy atakowana jesteś tuż przy ciele. – wyjaśniłem spokojnie. – To co skup się i spróbuj obronić wykorzystując tę wiedzę, którą przed chwilą zdobyłaś. – nakazałem. Sięgnąłem do wnętrza ziemi i stworzyłem pnącze. Jedno grube, gibkie i elastyczne pnącze, które miało opleść się wokół prawej przedniej łapy samicy. Niezwykle wytrzymałe i odporne na temperaturę powinno być wyzwaniem dla samicy. Zwykły ogień, czy lód nie mógłby go rozwalić , tak samo jak nie powinno dać się go rozerwać.

[Zabójczy Umysł]

//krótko, bo post na szybko ;P

Skinęłam krótko głową. To było dość logiczne, ale ... A zresztą, nie było to takie ważne. Chwilę później, poczułam silne drganie ziemi. Trzęsienie ziemi to na pewno nie mogło być (okoliczna zwierzyna jakoś nie uciekła, słysząc a także i czują, że coś jest nie tak), więc to musi być maddara. A jak maddara to trzeba szybko reagować. Na mojej łapie, tej atakować, miała się pojawić osłonka. Dokładnie taka sama jak poprzednio. No prawie. Czyli: elastyczna, pozwalająca na swobodną wymianę powietrza, czerwona ... Jednak, z racji, że nie mogłam wykorzystać ani żadnej temperatury, ani również czegoś, co mogło by rozerwać ów pnącze (jakoś to wyczułam instynktownie) zastosowałam tylko jedną właściwość, która mi wpadła do głowy. Atak ognistego miał zostać w pełni zneutralizowany przez moją barierą.
Tchnęłam maddarę w swoje wyobrażenie. No bo to było wyobrażenie.

[Krzyk Honoru]

-Świetnie. -pochwaliłem widząc, obronę Zabójczego Umysłu. Nie czekając więc dalej zaatakowałem po raz kolejny tuż przy ciele. Tym razem na jej przednich łapach pojawiły się dwie bransolety. Wyglądały jak zrobione z cienkich, suchych patyków. Witki były jednak giętkie i wytrzymałe, a żeby dodatkowo utrudnić zadanie Chochlikowi uodporniłem bransolety na temperaturę i uszkodzenia mechaniczne. Nie zadziała więc na nie ani ogień, ani próba przecięcia, czy przerwania. Bransolety ciasno oplotły łapy Czarodziejki i choć nie zaciskały się bardziej to i tak boleśnie wżynały się w łuski raniąc i niszcząc skórę.

[Zabójczy Umysł]

Co? Moje łapki miały zostać uszkodzone? Zranione – dość lekko? Zmiażdzone? Pokiereszowane? Odcięte? Eeeee ... co mogło się z nimi jeszcze stać? No nie ważne! Najwazniejszy był tylko jeden, jedyny przekaz. Mój przekaz! NIEDOCZEKANIE! One są mi bardzo, ale to bardzo, potrzebne. Obrzuciłam nauczyciela szybkim spojrzeniem – nieco naburmuszonym, nieco poirytowanym – a potem wziełam się do roboty. Po drganiu powietrza, po specyficznym zapachu magii, i jeszcze po czymś tam, wiedziałam gdzie zaatakuje ognisty. Akurat wybrał przednią część ciała, która była najłatwiejsza do bronienia. Czemu? Bo wszystko miało się na łapie. Żeby zobaczyć/usłyszeć, wywęszyć coś z tyłu lub z boku, niestety, trzeba było się namęczyć. No więc, gdy tylko dostrzegłam oznaki oznaczające materializację tworu ognistego, od razu nałożyłam na całe swoje łapy osłonkę. W końcu, nie wiedziałam gdzie konkretnie zaatakuje czarodziej. Łapa to pojęcie ogóle, a ja potrzebowałam jakiś konkretów. Ale skoro ich nie dostałam, to musiałam improwizować. A konkretnie, chronić całość – od stóp aż po same biodro. W ten oto sposób miałam, wróć! wiedziałam, że jest najlepiej chroniona. Sama powłoka – tak jak wczesniejsza i wcześniejsza – miała być elastyczna. Każdy mój ruch – czy to siad, czy to położenie się, czy ten poruszanie się – miał być swobodny. I bezproblemowy. Co prawda, atakowane były tyllko przednie łapy, ale i tak musiałam się czuć komfortowo, czyż nie? I dlatego też, oprócz tego, że moja bariera była elastyczna była też cieniutka. Jak pajęcza nić, albo i ... no nie wiem co. Nie ważne zresztą! Łuska? Nie pół łuski! Dobra! 3/4 Łuski.Jednak – w porównaniu do nici pająka – powinna być też wytrzymała i odporna na rozerwanie, pęknięcie lub po prostu rozdarcie. Taka mała zbieżność sprzecznych cech. Ale, ale ... to w końcu była magia. W magii, czego nie można było powiedzieć o życiu, było wszystko możliwe. Czemu? Bo wszystko wychodziło z głowy, z umysłu. Co jeszcze? Ah. Oczywiście, posiadała również właściwość przepuszczania powietrza. W moim planach, dość skutecznych, nie było czegoś takiego jak odparzenia. Co to, to nie! Takie coś to nie w moim przypadku, niestety. Na koniec, bo na nic innego nie wpadłam, ustaliłam zadanie. Szósty zmysłem – czy jak to się tam to nazywa u smoków, którym coś (jakiś głos, jakieś wenętrze JA) mówi, przed czym mają się bronić – wyczułam, że wciąż nie mogłam się bronić przed temperaturą. Do tego doszły jeszcze uszkodzenia mechaniczne. Czyli, z tego wynika, że opcja rozrywania, rozszerzania, i tak dalej i tak dalej, stanowczo odpada. A kwas? Mogę go zastosować? Hm. Niby nie "wyczułam" żadnego zakazu, ale Ocean wcale nie musiał mi niczego ułatwiać. Mógł ukryć ów substancję, aby utrudnić mi zadania, nieprawdaż? No ale cóż, na inny pomysł (oczywiście, pomijamy wcześniejszą myśl) jakoś nie wpadłam, więc ... Na zewnętrznej stronie swojej osłonki umieściłam kwas. Kwas pochodzenia smoka drzewnego. Choć – i to trzeba było przyznać – nieco go ubarwiłam. Czemu? Bo był jaskrawozielony i było go znacznie więcej – o parę łusek – niż defacto znajduje się w ślinie, pewnych gruczołach we wnętrzu ciała każdego jaszczura. O! Nie można było również zapomnieć o tym, że:
a) kwas nie spływał w dół
b) był odporny na czynniki atmosferyczne
c) mojej barierze – od wewnętrznej stronie – nie mógł nic zrobić. Przeżarcie, oparzenia chemiczne – aut
Poszperałam nieco w najbliższych warstwach skóry (nie raz, nie dwa byłam poszkodowana, więc wiedziałam, że pod łuskami jest jeszcze coś) chcąc znaleźć najlepsze, największe pokłady mojej many. Gdy je tylko znalazłam od razu sięgłam do nich, zagarniając potrzebną (nie za dużą i nie za małą) ilość potrzebną do aktywacji czarów. Na koniec, przelałam ją błyskawicznie – nie gubiąc ani jednej sztuki – do swojego tworu. Będzie sukces? Musi być! Koniec kropka!

[Krzyk Honoru]

//Próbujesz raporcik?


Wszystko poszło zgodnie z planem samicy Życia, więc mogłem zaatakować po raz kolejny. Tym razem w kierunku pleców, klatki piersiowej i karku samicy leciały kolce. Miały około dwie łuski średnicy, były długi i bardzo, bardzo ostro zakończone. Wszystkie kolce były lodowe, a w ich wnętrzu pływał zielonkawy kwas. Kiedy kolec dotrze do ciała samicy i wbije się w nie, w jednej chwili uwolni kwas. Co prawda do celów ćwiczeniowych użyłem kwasu, który nie zrobiłby wielkich szkód, niemniej podrażni skórę i lekko ją poparzy. Wszystkie kolce mknęły z tą samą prędkością i miały uderzyć w tym samym czasie.

[Zabójczy Umysł]

//Nie odmówię nie spróbowania xD

O nie! Znowu jakiś atak zmuszający mnie do myślenia?! Ja rozumiem, że to idealny pretekst to ćwiczenia i spostrzegawczości, i samej inteligencji i siły odpowiedniej reakcji – a konkretnie refleksu – ale bez przesady. Ja też potrzebuję nieco przerwy. Nie samym atakiem i obroną smok przecież żyje. Nooooo ... Na więcej, oprócz szybkiego o i krótkiego skrzywienia się, nie miałam czasu (bo oto znowu byłam atakowana) więc szybciutko, szybciutko, zabrałam się do roboty. A raczej – bo mi się za bardzo chciało – do lekkiej modyfikacji. Pamiętacie moją poprzednią tarczę? Tą chroniącą moje łapy? Tak? No to Fajnie, bo to właśnie ją wykorzystałam (po niewielkich przeróbkach) do własnej obrony. Ale do rzeczy. Z jednego obrazu przeskoczyłam do drugiego. Wróć! Złączyłam dwa obrazy w jedno. To co było, w to co jest. a konkretnie to co miało być, a jeszcze nie było. Błyskawicznie w moim umyśle obraz z łap został przesunięty na klatkę, kark oraz plecy. Z tym, że część tworów (a jak pamiętacie było ich tylko dwie sztuki) przemieściłam na wybraną część, a tą drugą połowę, no cóż, musiałam stworzyć na nowo. Czemu? Bo by mi zabrakło materiału! Z drugiej jednak strony, i to było idealna myśl, musiałam też chronić i okoliczne fragmenty ciała. A jak mi się trafi rykoszet to co? Albo coś do niego podobnego? (Trwałe) okaleczenie niemal na własne życie! Argh! Zawsze o czymś takim marzyłam, nie ma co! Tja. Resztę moich skromnych właściwości pozostawiłam, czyli powłoka:
a) była w pełni przepuszczalna (mimo, że to nie mój pysk był akurat atakowany)
b) była leciutka jak ... no ... powietrze!
c) była elastyczna (bieg, skok ... jedynym zdaniem, każda umiejętność mogła by się w niej odbywać normalnie zupełnie jakby jej nie było)
d) nie wiem, ale jak sobie przypomnę to sobie tutaj uzupełnię
No. I to by było na tyle, więc pozostaje nam tylko ustalenie odpowiednich substancji broniących się. Taaaak. Z tego co widzę, a widzę dużo, w moim kierunku lecą kolce. Ale z czego są te kolce to ja nie wiem. Z lodu? E! Chyba nie! Powietrze przed a także i po ich przelocie nie marznie, więc ... ta substancja całkowicie odpada. Ocean jej nie użył. Kamień?! Albo coś a la kamiennego? Cóż, innej opcji jakoś nie widzę. To musi być coś twardego, aczkolwiek i bardzo wytrzymałego. Czyli? Kamień jak się patrzy. No to jak kamień, to zastosujemy ... także i kamień. Tyle, że bardzo, bardzo, bardzo wytrzymalszy. I odporny na skruszenie. Na pękanie zresztą także! W ogóle, to miała być substancja nie do ruszenia. Tak sobie dodając na koniec. Nie do zniszczenia. Hm! Ale cos tu jeszcze było? Coś śmierdzącego? Czyżby ... kwas? Tylko on ma taki specyficzny zapach. No, ogień również, ale ogień by inaczej pachniał. Pachniał by tak jak Oceanu, czyli siarką, a tutaj jest coś zupełnie innego! A więc to musi być kwas?! A jak to jest kwas, więc musiałam zastosować substancję, która by go zneutralizowała. I jak zapowiedziałam, tak i zrobiłam. I tak, z jednej strony miałam kamienną warstewką (dość cieniutką) a z drugiej (również była cienka) a z drugiej, substancję anty-kwasową. Obie warstwy nie wchodziły jednak ze sobą w żadną negatywną reakcję. Ot, po prostu miały być ze sobą połączone. Trwale!
Gdy tylko upewniłam się, że wszystko jest OK (obroniony miał być i mój kark, i moje plecy, no i moja pierś, a także i części ciała, które mogły być jakoś oberwać) )jeszcze raz przelałam swoją maddarę. Niemniej jednak, poprzednią dawkę wciąż utrzymywałam – tą z poprzedniej bariery. No i swoją "moc" a jakże, brałam tylko i aż tylko z górnych warstw mojego ciała. Ze skóry!

[Jaskiniowy Kolec]

Czuł się znacznie lepiej. Siły mu wracały. Wyglądał znacznie lepiej niż jeszcze księżyc temu. Jego sierść dokładnie dolegała do ciała i nie było w niej już puklów zimowego poszycia. Znów był biały jak śnieg i fioletowy, tam gdzie miał taki być.
Ze spokojem wpatrywał się w dal, jak zawsze zamyślony nad swoimi następnymi działaniami. Znów był dumnym wojownikiem, a przynajmniej się tak czuł. Zmieniło się wiele przez ten jeden księżyc. Tyle zmian...

[Słodycz Zbawienia]

Tyle zmian. Ja jednak miałam mu za złe to, że się do mnie nie odzywał. Nie raczył się nawet skontaktować ze mną telepatycznie. Martwiłam się o niego. Nie odpowiadał. A teraz co? Tak po prostu chce się spotkać? Niech sobie nie myśli, że jestem głupia. Co prawda przybyłam na polanę. Ale tylko po to, żeby się upewnić, że żyje i ma się dobrze. Gdy go dostrzegłam, zatrzymałam się dość daleko od niego. Co najmniej trzy, cztery ogony. Na moim pysku pojawiła się zaciętość, ale i złość. Patrzyłam, choć się nie odzywałam. Nie zbliżyłam się.

[Jaskiniowy Kolec]

Od kiedy nie słyszał swojego własnego głosu, zaczął doceniać bardzo słuch, który wyostrzył mu się mocno. Usłyszał i poczuł zapach znanej mu samicy. Spojrzał w jej stronę i lekko się uśmiechnął. Był to bardzo nieśmiały uśmiech, który niedługo potem zmienił się w lekki grymas i znikł, gdy zobaczył pysk Zbawiennej. Miała prawo do złości...
"Jest wiele rzeczy, które powinienem powiedzieć w swojej obronie, ale jedyne na co mnie stać to... przepraszam..."
Sumienny nawet nie zdawał sobie sprawę z tego, że tyle jego myśli powędrowało z impulsem. Planował powiedzieć tylko ostatnie słowo... A wyszło jak wyszło...

[Słodycz Zbawienia]

Oczywiście, że mam prawo do złości. Chciałam mu pomóc, a on co? A on mnie po prostu zostawił. Bez słowa. Pewnie powinnam wtedy za nim polecieć. Ale do tej pory nie zachęcił mnie do takich działań. A ostatnio wręcz przeciwnie. Zmrużyłam ślepia, słysząc go, choć nie słyszały go moje uszy. Co się dzieje? Przecież do tej pory nie używał przy mnie magii. To, dziwne.. Mimo to nie odezwałam się. Czy on myśli, że kilka słów wystarczy? Zranił mnie, chociaż ja po prostu chciałam mu pomóc. Teraz niech on poczuje to, co ja.

[Jaskiniowy Kolec]

"Cisza naszych słów będzie jak złoto..."
Rzekł krótko i pochylił łeb w dół. Jak skulony pies podszedł bliżej Zbawiennej. Nie więcej niż na ogon... W końcu nie wiedział jak zareaguje.
"Wtedy miałem już dosyć... Ciągłego niedosytu rzeczywistości wobec marzeń... Zostało mi odebrane coś więcej niż moja ranga, ale również i życiowe marzenie. Chciałem śmierci i poczułem jej dotyk. Jestem pewien, że przez chwilę byłem tam, gdzie trafię po śmierci..."
Mówił spokojnie. Dziwnie spokojnie. Pogodził się ze swoim marnym losem, który był już jedynie wspomnieniem. Co nas nie zabija, to nas wzmacnia...

[Słodycz Zbawienia]

Ja po prostu patrzyłam. Patrzyłam i słuchałam, chociaż nie słyszałam. Dziwiło mnie to, jak do mnie mówi. I to, jak mówi. Czasami te zawiłości były trudne do zrozumienia. Ale nie chciałam mu przerywać. Czy mu wybaczyłam? Oczywiście, że nie. Na to jeszcze za wcześnie. Ja chciałam mu pomóc, a on mną wzgardził. Na moim pysku nie odmalowały się żadne emocje. Jednak kwestia tego, jak się do mnie zwracał była dla mnie zagadką. – Do tej pory nie korzystałeś przy mnie z magii. Co się zmieniło? – zapytałam, a mój głos był cichy, bezbarwny. Zupełnie jak nie mój głos. Co prawda nigdy go nie podnosiłam, ale zwykle nacechowany był emocjami, które były częścią mnie w danej chwili. A tutaj, nic.