Polana

[Mgliste Wrzosowiska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przysłuchiwałam się z zaciekawieniem słowom kolorowej samiczki. Czasem zerkałam na jej łuski, które błyskały się kolorowo. Nie widziałam jeszcze takich barw w jednym miejscu. Wyglądało to pięknie, zwłaszcza przy granatowych łuseczkach i białej grzywie, która spływała na jej bok.
– Oh, bardzo pięknie! Moje prawdziwe, Stadne imię nadane przy wykluciu, to Sufrinah, co oznacza tyle, co sufrinia, taki kwiat. Moje skrzydła, jak mówiła mama, przypominają jej płatki – powiedziałam, unosząc jedno z czterech skrzydeł, pokazując ciemną oprawę ramion oraz jasną delikatną żyłkowaną błonę.
Zniżyłam nieco łeb, aby przyjrzeć się uważniej kamykowi, który pokazywała.
– Zdecydowanie masz coś z tego... labradytu? – nie znałam wczesniej tej nazwy.
Zaśmiałam się ciepło, strzygąc uszami.
– To normalne, każde z nas pachnie inaczej. Z tego, co mówisz, spotkałaś smoka ze Stada Wody oraz Ziemi. Tu, na tych ziemiach zamieszkują cztery osobne grupy: Woda i Ziemia oraz Ogień i Plaga. Z tego ostatniego pochodzę właśnie ja. Woda ma swój zapach z bliskości rzek oraz morza, Ziemia podobno mieszka przy wielkich puszczach, Ogień koło gór, gdzie znajduje się wulkan? No i my, cóż, my pachniemy po prostu górami, ciężko to nazwać – wzruszyłam delikatnie barkami.
Mrugnełam opalowymi powiekami, próbując zrozumieć. Pokiwałam krótko głową.
– Szukasz uzdrowiciela? Leczącego? Jeżeli tak, masz szczęście, jestem jedną z nich – mrugnęłam łobuzerko, rozciągając jasne wargi w lekkim uśmiechu. – Dlaczego szukasz leczacych? – zainteresowałam się, przesuwając amarantową kitę po śniegu.

[Ah'Rime]

Górami? Znała to słowo i widziała niejeden łańcuch górski, ale nigdy nie była jakoś wyjątkowo blisko takowych. Wulkanu pojedynczego, owszem. Lasu, morza również. Jednak takie najzwyklejsze góry? Nie wiedziała po co tam chodzić oprócz zbierania błyskotek. Bardzo niebezpieczny teren. Może to też dlatego zapach "Plagi" wydawał jej się najbardziej obcy. Skinęła więc potakująco łbem. – Na terenije jakiego kla... stada? grupy... my teraz jesteśmy? – Sufrinah użyła dwóch różnych słów, więc nie wiedziała które jest odpowiednie do nazwania ich klanów. Przekrzywiła zaciekawiona łeb. W końcu nawet jeśli na którymś teraz były, jej nos przyzwyczaił się już do otaczających ją woni. Może to ten ogień? Bo wszyscy, których póki co spotkała pachnęli inaczej niż teren wokół nich. Czyli teraz byli w ogniu, tak?
– Ty iesteś... uzdrowiciel? Ty wyglądasz... – Cofnęła łeb unosząc bardzo zdziwiona brwi. – Nie, nie ważne. – Potrząsnęła łbem. Następnie położyła się na przednich łapach, a tylne same ugięły się delikatnie. Rozstawione, dla lepszej równowagi.
Spróbowała poruszać swoimi skrzydłami. Opatrunek był zaschnięty, sztywny, ale mimo wszystko oba kikuty poruszyły się raz kilka szponów na zewnątrz, a potem wróciły na swoje pierwotne miejsce. Bolało, przygryzła przy tym nawet delikatnie wargi. Ostatecznie usiadła na śniegu, wzdychając ciężko.
– Heh, działają. Ja chcieć uleczyć skrzydła, żeby były znowu całe, żebym ja mogła znowu latać. – Dla zilustrowania uniosła wysoko łapę, przeciągając na tle nieba, od lewej do prawej. Została ich mniejsza część. To że większość istniejących uzdrowicieli nie mogła ją uleczyć, nie znaczyło, że wszyscy, prawda?

// W razie sprawdzania maddarą/na oko: odgryzione lub brutalnie złamane przy końcu kości łokciowe, brak dalszej części skrzydła. Wzmocnione nieznaną tutejszym smokom mieszanką(coś w stylu papki z gipsu i włókien roślinnych), obwiązane dziwnie sztywnymi "bandażami"(również z włókien roślinnych). Pozostała błona bardzo uszkodzona, ale nie krwawi. Zszyta. Na lewym skrzydle trzymają ją również dwie tarcze(jedna z zewnątrz, druga wewnątrz, połączone ze sobą), z lekkiego materiału, wmocowane w nią na stałe.

[Czerwony Świt]

Nadal odczuwał skutki poprzedniego spotkania z Raktą i przeczuwał, że same nie znikną. Ciekawe kto mógłby temu zaradzić? Mniejsza o to, teraz ważniejsze było, że od samej samicy chciałby się nauczyć jej technik walki. Jego styl... no cóż, nie sprawdzał się w walce z kimkolwiek silniejszym, więc samiec postanowił poszerzyć swoje horyzonty i nauczyć się kilku sztuczek od bardziej doświadczonych wojowników. Padło na przyszywaną "Ciocię", bo i miał dla niej bardzo złe wieści.

[Spuścizna Krwi]

Zgodnie z ustaleniami zjawiła się na Polanie niedługo po Pancernym. Miał szczęście, ze wezwał ją tutaj właśnie teraz, a nie jakieś dwa, trzy księżyce wcześniej. Po pierwsze była wtedy w znacznie gorszym humorze... A po drugie wcale nie gościła na terenach Wolnych Stad. Wróciła niedawno, w sam raz na spotkanie z młodym Adeptem. Chociaż już chyba nie takim młodym? Tak czy inaczej nie wiedziała, czego konkretnie ma dotyczyć spotkanie – jednak smutną wiadomość już znała. Ba, nie tylko znała, ale była przy tym. Nie wiedziała jednak, że Griko ma zamiar ja o tym poinformować, dlatego skinęła jedynie krótko głowa w kierunku Pancernego, w ramach przywitania.
– Wyglądasz lepiej niż ostatnio – powiedziała, co było pewnym niedopowiedzeniem. Ostatnio prawie go zabiła. Co ciekawsze przez zupełny przypadek...

[Czerwony Świt]

Pancerny odpowiedział na przywitanie nieco niższym ukłonem, a pierwsze słowa Plagijki skwitował. – Mogło być gorzej, w końcu śmierć w walce w której dostałem fory raczej chwały by mi nie przyniosła – Adept spoważniał, skoro już o śmierci mowa – Zew forów nie dostał. Pamiętasz tą istotę o której mówiliśmy ostatnio? O okropnej śmierci jaką przynosi? – Tyle wystarczyło, teraz samiec zamilczał na chwilę, chciał, żeby martwy przywódca przynajmniej taką modlitwę otrzymał jeśli w bogów nie wierzył. Spojrzał na samicę próbując przewidzieć jej reakcję... co znając transparentność jej czynów nie powinno być trudne.
Postanowił pociągnąć jeszcze temat przegranej walki. – Pokazałaś mi już o ile jesteś lepsza, a ja tobie, że jeszcze dużo mi brakuje do zostania wojownikiem. Mogłabyś nauczyć mnie kilku swoich technik? Może następnym razem pójdzie mi lepiej. – Zapytał wprost, jeśli Rakta będzie miała obiekcje co do dzielenia się swoją wiedzą z członkiem innego stada, zapewne tak samo to powie, a jeśli zażąda zapłaty... no cóż, żaden kryształ nie jest wart więcej niż wszechstronność i nieprzewidywalność w walce.

[Spuścizna Krwi]

Przez chwile patrzyła na Griko w milczeniu po czym zaśmiała się cicho... I raczej krótko.
– Powiedz mi, jaka śmierć przynosi w takim razie chwałę? – Zapytała z pewnym cierpkim rozbawieniem w głosie. W końcu czy śmierć mogła być chwalebna? Kto o tym decydował? Oczywiście wcale nie twierdziła, ze było inaczej. jeśli już ginąć, to zginąć w sposób "epicki", a nie przez przypadek.
Kolejne słowa sprawiły, ze całe rozbawienie zniknęło z jej oczu. Nic dziwnego, że Griko wiedział już o śmierci Ferna. Stado nie mogło istnieć bez przywódcy i pustka po jego śmierci zdążyła się już pewnie zapełnić. Nie zmieniało to faktu, że ból po stracie pozostawał. podobnie jak gniew, który ponownie rozpalił jej wnętrzności, szukając ujścia na zewnątrz. Ostatnio gniew towarzyszył jej znacznie częściej niż jakiekolwiek inne uczucie.
– Byłam przy śmierci Ferna. Przybyłam za późno by zrobić coś poza przyglądaniem się, jak jego ciało zamienia się w kamień – jej głos zabrzmiał wyjątkowo głucho. Zupełnie jakby chciała poruszyć ten temat, nie poruszając go wcale. Nawet wspomnienie sprawiało, ze miała ochotę ryczeć w powietrze. Nienawidziła tego okropnego poczucia bezsilności, jakie wtedy czuła.
– Poczekaj chwilę, zapytam swojego Przywódcy – powiedziała do ognistego, posyłając telepatyczną wiadomość do Szydercy. Nie mogła łamać jego poleceń, prawda? Czekając na odpowiedź, popatrzyła na Griko.
– Jest coś, czego chcesz nauczyć się jakoś szczególnie mocno? – Zapytała.

[Czerwony Świt]

Pytanie Plagijki nieco go zaskoczyło, przecież nie należała ona w żadnym stopniu do tchórzy, ani tym bardziej do tych, którzy odpuściliby okazję do dobrej walki... i dobrego zabijania. – Taka wśród krwi i wrogich trupów, im tego więcej tym lepiej. – Z delikatnym uśmieszkiem Adepta, jego wypowiedź mogła brzmieć jak żart, ale mówił on całkowicie poważnie, wolałby zginąć młodo w polu bitwy, niż zdechnąć ze starości w jakiejś dziurze. Takie przynajmniej miał w tym momencie zdanie.
Pancerny, słysząc słowa Rakty milczał nadal, pomyślał przez chwilę o samym nieszczęśniku, o tym, że o jego śmierci dowiedział się dopiero przy okazji wyniesienia jego następcy, o tym jak absurdalna to była sytuacja, gdy najważniejsza osoba w stadzie zginęła, a nikt oprócz świadków o tym nie wiedział. – A co z tą parszywą istotą? Zabicie Zewu coś jej dało, czy może wiecie jak to coś pokonać? – Zapytał z wyraźnie uniesionymi w górę ślepiami, chciałby jakoś rozprawić się z tym, kto na ich ziemie sprowadził to plugastwo, ale sam nie wiedział nawet o kim, albo czym dokładnie mowa. Ciekawe co Rakta wie na ten temat. Nagle przyszła mu do głowy jeszcze jedna rzecz. – Więc wiesz gdzie znajduje się jego ciało. Mogłabyś mi pokazać? – Z tej prośby się chyba nie musiał samicy tłumaczyć, w końcu on też chciałby Zew zobaczyć, a raczej odwiedzić ostatni raz.
Kiwnął głową sygnalizując, że rozumie, swoją drogą, spodziewał się tego, ale nie był pewny czy Przywódca Plagi będzie tak chętny, by jego wojownicy dzielili się swą wiedzą z innym stadem, pozostało tylko czekać na odpowiedź.
– Mocniejszych ciosów i skuteczniejszych bloków, moja Mistrzyni nauczyła mnie tego co umiem, ale ja chcę zyskać większą wszechstronność, żeby... no wiesz, zaskakiwać i nie dać się zaskoczyć –

[Spuścizna Krwi]

Wszyscy mieli swoje zdanie o śmierci, dopóki nie umarli. Ale ona podzielała zdanie Griiko. Gdyby miała zginąć, wolałaby śmierć w walce niż ze starości. W sumie nie zamierzała umierać ze starości. Jeśli będzie tak słaba, by nie móc walczyć, poprosi kogoś, by skrócił jej życie. Jej czaszkę będzie mógł lub mogła zostawić sobie na pamiątkę. Skinęła jedynie głową na jego odpowiedź. jednak Ogień go jeszcze nie zepsuł, to dobrze.
– Viliar wyciągnął go z ciała Zewu i zaatakowaliśmy go, żeby nieco go osłabić. teraz Woda zbiera laury za złapanie osłabionego przez nas cienia do pułapki stworzonej przez boga, a Viliar podobno ma wezwać wszystkich chętnych na arenę, by raz na zawsze pokonać go w patetycznej zbiorowej naparzance – skrzywiła się z wyraźną odrazą. nie odmawiała walki, to oczywiste. Ale w sytuacji, w której Woda jak zwykle zbiera aury za zasługi innych, a potem jeszcze WSZYSCY muszą brać udział w jakimś zbiorowym przedstawieniu sprawiało, że nie miała ochoty tam iść. PO raz pierwszy nie miała ochoty brać udziału w walce, bo jej obecność lub nieobecność i tak nie zrobi różnicy. Nie było żadnej satysfakcji z udziału w takim widowisku.
– Z tego, co wiem, zostało zabrane do obozu ognia. Musisz zapytać takiego białawego, kudłatego Czarodzieja, który był na miejscu – nie znała imienia tego smoka i w sumie wcale nie musiała znać. Wiedziała jednak, że ciało Ferna powinno być gdzieś w Ogniu.
Wysłuchała Pancernego i skinęła krótko głową.
– Najlepiej wychodzi nauka w formie sparingu. Spróbujmy, udzielę ci w tracie kilku wskazówek – lub krytyki, ale tego nie musiała dodawać.
Potem zgromadziła powietrze w płucach, by zionąc w kierunku piersi Adepta szerokim, gorącym strumieniem ognia. Czas na rozgrzewkę.

[Czerwony Świt]

– Rozumiem, że teraz wszyscy zamierzają ogłosić wspólny sukces w walce i liczą na to, że nie skończy się awanturą o to, kto najbardziej się przyczynił do pokonania bestii. – Spojrzał w dół ze szczerym politowaniem nad naiwnością niektórych i przez chwilę wspomniał zdarzenia ze spotkania młodych... – Szykuje się kolejne niezłe widowisko i raczej nie skończy się to dobrze. – Tyle w tym temacie, a jedno było dla Adepta pewne, że będzie ciekawie.
Słysząc słowa Rakty, wiedział już o kim mowa – Płomień Wiary, nasz nowy Przywódca. – Skinął głową w podziękowaniu za informację.
Obserwując dokładnie Samicę, przygotował się do walki, ugiął i rozstawił szerzej łapy, a skrzydła trzymał blisko siebie, cały czas w gotowości do ewentualnego użycia. Widząc, że Samica próbuje zionąć w niego ogniem, nie mógł powiedzieć, że był zaskoczony... ani niestety, że wiedział co ma robić. W tej sytuacji po prostu zaimprowizował i zrobił to samo co w walce z czrownikami. Obrócił się nagle w lewą stronę i korzystając z impetu wysunął także prawe skrzydło, tak, aby w ostatniej chwili, uderzyć jego błoną w nos Rakty. Jeśli zrobił to w odpowiednim momencie, powinien powstrzymać Samicę przed zianiem, albo przynajmniej rozproszyć ją na tyle, żeby posłała ogień w innym kierunku.

[Spuścizna Krwi]

Uśmiechnęła się z przekąsem, ale i pewną goryczą.
– Zasługi przypadną Wodzie i Ziemi, pupilkom bogów i Proroków – jak zwykle. W końcu po co się "bić" o coś, co już dawno zostało przesądzone?
Cóż, nie do końca wyszło tak, jak chciał pancerny, ale Rakta łaskawie odwróciła głowę w drugą stronę, aby płomienie nie zrobiły z Griko grzanki.
– Wojownik nie jest Magiem, nie rozproszysz go w ten sposób. Możesz próbować, ale pamiętaj, że taki atak nie wymaga skupienia, jak w przypadku tkania czarów – powiedziała do Adepta.
– Zamiast próbować rozpraszać przeciwnika użył swojej siły. uderz w dolna szczękę, od dołu do góry, by zamknąć ją, zanim przeciwnik zacznie ziać. Mo zesz również uderzyć w gardło lub mostek. Uderzenie w mostek, przeponę czy też splot słoneczny wydusi przeciwnikowi powietrze z płuc, nie pozwalając mu zionąć. Podobnie z uderzeniem w gardło. przeciwnik zacznie kaszleć, nie mogąc złapać powietrza, a tym samym nie mogąc zaatakować cie przy pomocy swojego oddechu. oczywiście uderzenie musi zostać wykonane na tyle silnie, by coś zdziałało, ale tez nie na tyle, by wyrządzić przeciwnikowi krzywdę. Spróbuj – powiedziała i ponownie zionęła strumieniem ognia w kierunku Griko. Tym razem celowała jednak w jego lewe skrzydło.

[Czerwony Świt]

– Pewnie tak. – Powiedział po delikatnym westchnięciu. Właśnie dlatego Pancerny nigdy nie wtrącał się w rozmowy o polityce, nie widział żadnego sensu w czczej gadaninie o rzeczach z góry ustalonych.
Adept już zauważył swój błąd, więc dokładnie wysłuchał Rakty w kwestii blokowania tego typu ataków. – Rozumiem. – Odpowiedział krótko i przygotował się do kolejnej próby tak samo jak wcześniej. Teraz, zamiast rozpraszać napastnika postanowił skorzystać z kolejnej, mniej już finezyjnej sztuki walki. Złożył lewą łapę w pięść i spróbował uderzyć nią, po prostej, w gardło Samicy, trochę poniżej dolnej szczęki. Nie wkładał w cios dużo siły, bo nie chciałby w końcu uszkodzić nauczycielki, ale z drugiej strony nie był specjalnie delikatny, w końcu, miał pokazać, jak on by to zrobił.

[Spuścizna Krwi]

Cóż, nauka w formie sparingu niosła za sobą pewne konsekwencje. Prawie walka, z tym, że bez ran... Zazwyczaj. Pozwoliła się zatem uderzyć Pancernemu, co nie należało do zbyt przyjemnych odczuć. Zakaszlała ciężko kilka razy, a płomienie nie miały szans wydobyć się z jej pyska.
– Musiałeś wybrać akurat to najmniej przyjemne? – Zapytała, masując łapą gardło. Oczywiście mówiła to bez złości, z lekka chrypką jako pozostałością po uderzeniu samca.
– Twoja kolej na atak. Pamiętaj, raz a atakuję, raz ty... Dopóki nie powiem dość – dodała, spoglądając na Adepta niezwykle uważnie. Zobaczmy, czego nauczył się od czasu ich ostatniej walki. W pozycji gotowości szykowała się do obrony oraz ewentualnego komentarza. Tego drugiego wolałaby unikać.

[Czerwony Świt]

Adept uśmiechnął się na komentarz Rakty, ale nic nie odpowiedział, w końcu, miał się zachowywać jak w czasie walki, a ufał, że samica nie będzie miała problemu z blokowaniem jego ciosów. Zamachnął się lewą łapą, i używając niemal wszystkich mięśni ramion, oraz barków, uderzył szerokim łukiem w bliższe ramię Spuścizny. Pazury rozłożył na tyle szeroko, że w razie niepowodzenia obrony, jedynie drasnąć kończynę. Taki zmyślił sobie atak, ale bardziej był ciekawy obrony samicy.

[Spuścizna Krwi]

Nie miała problemu z zablokowaniem ciosu, czy raczej zbiciem go z toru lotu. Lewa przednia łapa uderzyła w atakującą kończynę Pancernego od dołu, podbijając jego łapę w górę i zmuszając samca do cofnięcia się, jeśli nie chciał stracić równowagi.
– a co dokładnie chciałeś zrobić ta łapą? Połaskotać mnie? – Zapytała, ale Griko znał przecież jej sposób bycia, więc nie mógł spodziewać się po smoczycy niczego innego.
– Nie atakuj na oślep, bez przemyślenia czy dokładnego określenie swojego celu. Chcesz połamać kości? Uderzaj tam, gdzie są najbardziej wystawne na ciosu lub połamanie ich coś ci da. Chcesz wbić pazury? To wystaw je do przodu, a nie rozstawiasz paluchy, jakbyś chciał poklepać mnie po pysku – wymruczała swoje "rady", bo w końcu na tym polegała nauka, prawda? Na krytyk... Pouczaniu.
I zaraz zademonstrowała, o co jej chodziło. Obróciła się na łapach, biorąc zamach ogonem. Włożyła w cios sporo siły, celując raczej blisko ziemi. Pęd obrotu nadawał ciosowi dodatkowej siły, zaś sam ogon, lecąc poziomo nad ziemią wycelowany był w kość promienną prawej przedniej łapy Adepta ognia. Cel ataku był prosty – połamać wyżej wspomniana kość, między stawem łokciowym a nadgarstkiem, silnym uderzeniem.

[Czerwony Świt]

Z rady samicy wyniósł dwie rzeczy, po pierwsze, miał dokładnie planować efekty swoich ciosów, tak, żeby każdy kolejny utrudniał przeciwnikowi walkę, po drugie, że z Raktą nie musi się wcale patyczkować, może atakować, tak jak się mu widzi.
Przytaknął kiwnięciem i przygotował się do obrony przed złamaniem kości. Podniósł nieco łapę, ale zamiast unikać ciosu, w ostatniej chwili wystawił ją i łapiąc za koniec ogona, z całej siły szarpnął w drugą stronę. Gdy upewnił się, że ogon mu nie zagraża, wymyślił własny plan ataku. Korzystając z faktu, że wojowniczka znajdowała się do niego bokiem, sam też doskoczył drugim bokiem i wyprostował lewą tylną łapę. Dzięki rozpędowi ze skoku nie potrzebowałby dużo siły do wybicia kości ze stawów w łokciu, w który to celował. Teraz kolej Rakty na obronę.

[Spuścizna Krwi]

Szarpnięcie nie było zbyt silne, ale wystarczyło, żeby Pancerny obronił się przed atakiem. ona sama wolałaby nie łapać w raczej "delikatne" palce czegoś, co leciało z taka siłę, bo częściej kończyło się to połamanymi paliczkami zamiast udanej obrony, ale to jego wybór. Jednak przed atakiem bronić się nie musiała, bo... Pancerny kopnął powietrze.
– A w co dokładnie celujesz? Cel, skutek, bez pośpiechu – prychnęła na niego. W końcu cel i ustalenie skutku ataku to w zasadzie podstawa walki. W skrócie – czym atakuje, jak atakuje, w co atakuje i po co atakuje. Nie było skrótów, jeśli chodziło o walkę. Błędy równały się śmierci.
Łatwo było to zaprezentować, gdy sięgnęła pazurami prawej przedniej łapy, w poziomym ruchu od lewej do prawej, celując w oczy Adepta. pazury miały porozcinać mu gałki oczne, prowadzać do oślepienia. Tym razem ruch był szybki, precyzyjny, bez potrzeby wkładania w atak zbyt wiele siły.