Aleja Zakochanych

[Despotyczny Ferwor]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Pomysłowe. – Stwierdził oglądając poczynania samicy. I mówił to na prawdę serio. Było to dość przydatne i można było by to wykorzystać do naprawdę wielu rzeczy.
Mułkowi troszeczkę było głupio, gdy Rime próbowała wymówić jego imię. Do najłatwiejszych one nie należało, ale i tak poszło jej całkiem nieźle. Dobrze, że nie zapytała o znaczeniu jego imienia, bo mogła by nie zrozumieć jego natłoków słów.
Mułek odwzajemnił uśmiech, obniżając lekko swoją błone.
– Masz ładne imię. – λStwierdził. Chowając swoje przybory pod skrzydło.
– Tak w ogóle to skąd jesteś? – Zapytał zaciekawiony.

[Ah'Rime]

Na pierwszy komentarz uśmiechnęła się z przymrużeniem swoich skośnych ślepek. Może nawet ta wiedza mu się kiedyś do czegoś przyda? W końcu zawsze może podłożyć jedno takie skórzane płótno pod drugie, aby uszczegółowić to, co wcześniej narysował. Albo poprawić, jeśli za mocno przetarł węglem.
Odłożyła swój węgielek na drewnianym podłożu. Tak, aby się nie sturlał. Nie będzie przecież na siłę rysować, jeszcze smok, znaczy się, mułek pomyśli, ze nie chce z nim rozmawiać. Skinęła dziękując, może nawet potakując łbem na komplement jej imienia.
– Rime znaczyć labradoryt. Taki cenny kamyk, do którego ja jes-tem podobna. Ahr osnaczać radość. To kończy się na "r", więc powinno się mówiś Ahr rime, albo Ahrrime, ale dwa r móc zmiękczyć, bo za mocne razem, więc złączyć w jedno ah-rime. Pisać z symbol apostrow. Znaczyć, że tam była litera, która została złączona. – Niektórym mogło się wydawać, że to trochę poplątane, bo w ich językach nie było takich dziwnych skracań. W momencie tłumaczenia apostrofu zapisała swoje imię na śniegu w dziwnych symbolach, nieznanych tutejszym smokom. Jeden oznaczał jedną literę. W pewnym momencie zmazała trzeci symbol, taki sam jak czwarty i wstawiła owy apostrof. Pokazała jeszcze w razie czego na niego szponem, gdy tłumaczyła jego funkcję.
– Muł-ek oznaczać Dezpothyczny Frewor? – "muł" kojarzył jej się rzeczywiście z mułem i wtedy całość nie miała dla niej sensu. Może ten "despotyczny" to inne określenie mułu? albo jego imię też było z innego jeszcze języka?
Wskazała samcowi pyskiem na południowy-wschód. Mniej-więcej rzecz jasna. – Ja pochodzę z Grathë arukanu Omëge. Tak się nazywać moja kraina. Żyzne Ziemia Omëge. Dokładniej, ja jesztem z klanu Elrok. A ta kraina? – Uniosła zaciekawiona łuki brwiowe. Niektórzy po drodze nazywali ją "Ziemiami pod barierą", ale nie widziała tu żadnej bariery. Ciekawiło ją więc, może jej mieszkańcy nazywali ją inaczej?

[Despotyczny Ferwor]

Plamisty słuchał uważnie słów samicy, która wyjaśniała mu znaczenie i pisownie jej imienia. Według samca było to troszeczkę zbyt skomplikowane, ale zapewne jest tak, bo nie zna tego języka. Jego imię przecież też nie należy do najprostszych. Samiec pokiwał głową na znak, że rozumie.
– Nie. To są dwa kompletnie różne imiona. Moje pierwsze imię, czyli Mułek wzięło się z tego, że w młodości często ukrywałem się w mule. Muł pomógł mi przetrwać pierwsze księżyce mojego życia, dlatego przybrałem imię, nawiązujące do niego. Despotyczny Ferwor, natomiast powstał w oparciu o mój charakter. Jestem bardzo wierny wobec moich poglądów, wartości i ideii. To one wskazują kierunek w moim życiu i jestem gotów je bronić za wszelką cenę. Stąd Despotyczny Ferwor. – Wyjaśnił spokojnie. Może część o jego drugim imieniu mogła zabrzmieć źle, bo wszak despotyzm, nie kojarzył się z czymś dobrym. Lecz to, że się nie kojarzył, nie oznacza, że taki nie może być, bo po prawdzie, przez całe życie walczył o lepsze jutro. A to, że jest wstanie zapłacić za to najwyższą cenę, to już inna sprawa...
Bagienny spojrzał się w kierunku w którym pokazywała samica, słuchając jednocześnie jej słów.
– Z tego co słyszałem, to tą krainę zwą ,, Wolnymi stadami". Więc chyba tak się nazywa. Mnie to w sumie nigdy nie interesowało i tak poprawdzie nie pochodzę z stąd. Ja pochodzę z bagien, których dotknęła nie znana plaga. Ja zwę ją po prostu ,,Skażeniem". – Łapą wskazał na południe.

[Ah'Rime]

Oh, teraz rozumiała! Nie, jednak nadal nie. Choć naprawdę bardzo się starała, pokiwała więc potakująco łebkiem. Strasznie trudne było to jego imię i skomplikowane. Może to też jakoś nawiązywało i samiec był... skomplikowany?
– Ah tak, ktoś mi mówił o tych waszych stadach! Ogienia, Wody... tak? – Próbowała sięgnąć łbem do jednej z wczesniejszych rozmów – Na czym one w sumie polegają? – Wiedziała że... były i miały własne terytoria, ale nic poza tym, a temat wydawał się być ciekawy. Może nie są żadnymi klanami? Może "stado" to coś kompletnie innego niż jej się kojarzy?
– Hmm... Nie byłam chyba tam. Napotkałam kiedyś skażenie zwane "varo ol". Wszyscy umierali, bardzo zarazliwe i nie mogliśmy ratować.
No i północ moich ziem, zródło "petis caio", gdzie stworzenia zamieniały się w straszna kreatura. Agresywna, trzeba było zabic. Nie zarazliwe, nikt nie zna pochodzenia.
Kreatury mają wspólne mózg, choć osobne i odległe. Przyjmują często bardzo podobne kształty, więc można podzielić na gatunki. To wygląda strasznie. Nasz klan specjalizuje się w walce z nimi.
A co robiła tamta plaga? Że ty musiałeś podróż? – Walka z petis caio trwała od kiedy tylko pamiętała. Choć ginęły setki po obu stronach, choć zawsze wygrywali, wróg nigdy nie tracił. Przychodzili kolejni i kolejni. Tyle chociaż dobrze, że zarażeni byli głupi, nie potrafili walczyć i ginęli od razu. Jednak skąd ich tyle było? Nikt nie mógł sprawdzić, chyba już zawsze pozostanie to zagadką. Może "skażenie" też było jedną z wymienionych przez nią chorób? Ciekawe...

[Despotyczny Ferwor]

Na czym polegają... W oczach Mułka jedynie na wybijaniu siebie na wzajemnie, ale tego jej przecież nie powie.
– No... Stada głównie polegają na tym, że są w nich określona ilość smoków, którymi rządzi smok którego nazywają przywódcą. To decyduje w stadzie i go reprezentuję. Stada mają różne tradycje i takie tam. Ogólnie smoki ze stad są badzo terytorialne, więc musisz uważać aby nie wkroczyć na ich tereny. –[/color]
Na wzmiankę o petis caio, Mułek przekręcił swój łeb z zaciekawieniem. Brzmiało groźnie. Ciekawe co powoduje tą chorobę...
– Tam ta plaga... Ogarneła moje rodzine bagna, a konkretnie ich środek. Sprawiła, że drzewa stały się gigantyczne, tak, że ich korony zasłaniały promienie słońca. Co spowiło tamto miejsce w kompletnej ciemności. Zwierzęta i rośliny posiadają na sobie świecące plamy, takie jak moja. Rośliny jak pamiętam były tam większe, nie które przezroczyste. Zaś zwierzęta... Cóż... Z tego co pamiętam to dostawały swego rodzaju pancerze. Najbardziej pamiętał stworzenie, które niegdyś było wilkiem. A przynajmniej tak poznałem po samej posturze ciała. Owy wilk nie posiadał oczów, ani nosa. Cały był opancerzony i jako jedyny nie świecił. Skażenie musi zmieniać żyjące tam stworzenia. No i cząstka tego jest też we mnie, ale nie musisz się bać. Nigdy to nie rozprzestrzeniło się poza moje ciało. –
No i w sumie musiał mieć tego w sobie bardzo mało. Widział to na własne oczy i jedynie co go łączyło z tym miejscem to plama.
– A odszedłem z stamtąd, bo odczuwałem dziwne uczucie. Coś kazało mi tam zostać i iść w głąb tych bagien. Dziwne nie prawdasz... Ale wracając, coś mi w tym wszystkim nie pasowało. Dlatego postanowiłem stamtąd odejść. –

[Urna Cieni]

Nie miała pojęcia, jak nazywa się to miejsce.
Gdyby wiedziała, z całą pewnością wybrałaby jakieś inne.
Żyła jednak w błogiej nieświadomości – więc dla niej była to zwyczajna, nieco bardziej urokliwa od innych alejka. Hmm, chociaż urokliwa teraz nie była. Bo zamiast kwitnących pąków, świeżej trawy i śpiewu ptaków słychać było tylko szum wiatru oraz łapy pluskające się w błotnych kałużach. Uroki końca zimy.
Chciała jednak wyrwać się z objęć własnego stada. Cała uwaga Plagi zdawała się być ostatnio skupiona na niej i doprowadzało ją to do szału – więc opuszczenie na jakiś czas rodzinnych ziem zdawało się być jedyną rozsądną opcją. Oczywiście, na przechadzkę nie wyruszyła sama. Śnieżnobiała hydra, młoda hiena oraz cienisty demon kręcili się nieopodal niej, nienachalnie, acz czujnie. Wierni strażnicy, nie patrzący jej jednak na łapy.
Nie miała konkretnych planów, toteż zwyczajnie szła przed siebie. Jak na wywernę przystało – zgarbiona, z wyciągniętą do przodu szyją i skrzydłami szurającymi po podłożu. Czujna, ostrożna, acz skupiona raczej na własnych myślach, aniżeli męczącym wyciu zimnego wiatru.

[Grabieżca Fal]

Wywerna nie była samotna w swojej nieświadomości.
Czyjeś łapy również rozdeptywały bure kałuże, niosąc swoją właścicielkę naprzód w bezwiednym ruchu naprzód. Pomarańczowe ślepia wyjątkowo skierowane były w górę – niebo było poznaczone li i jedynie czarnymi pazurami gołych konarów. Tu i ówdzie przemknęła szara, brzemienna deszczem chmura. Złota Twarz była obecna, chociaż pozostawała jedynie odległym punktem na nieboskłonie, nie dającym zbyt dużo ciepła ani światła. Chociaż niedawno minął środek dnia, wydawało się, że jest już znacznie później.
Więcej księżyców spędziła już pod tym obojętnym niebem, niż pod grzbietem fali nad łbem – i niech ją, była to dziwna realizacja. Dziwne uczucie – wiedzieć, że twoje ciało, przystosowane do zupełnie innych warunków, jakimś cudem znosi to pozornie obce i nieprzyjemne środowisko. Morien coraz częściej dopuszczała do siebie myśl, że jakimś cudem zestarzała się na tych ziemiach. Świadomość śmierci, która była zdecydowanie bliżej niż dalej, była... Dziwna. Lekko niepokojąca i surrealna. Jasne, każdy rabuś i grabieżca godził się z tym, że śmierć może przyjść z każdej strony i o każdej chwili. Chyba dlatego świadomość, że przeciwnik, jakbym był stary wiek i to, że jej ciało fizycznie nie wytrzyma zwykłego funkcjonowania była obca i niesmaczna.
Może dlatego Morien szła naprzód, nawet po tym, kiedy opuściła wzrok i zobaczyła kto zmierza z drugiej strony alei.
Charakterystyczna wywerna, której kolory pamiętała. Nowością była za to banda wokół niej.
– No, no. Ile masz skarbów! Nie hałasują ci za bardzo we łbie? – zawołała, kiedy dystans między nimi wynosił mniej-więcej ogon. Akcentowany głos zagłuszył szum wiatru.
Zwolniła, jednak nie stanęła. Pomarańczowe ślepia przesuwały się powoli po trójce kompanów, pilnując ich ruchów.

[Urna Cieni]

Morien żyła więc tutaj, wśród bestii głównie lądowych, zamiast płynąć wraz z prądami morskich fal, jak nakazywały jej geny, płynąca w jej żyłach krew. Mahvran natomiast żyła pośród gór, cierni i ostrych głazów, chociaż wszystko w niej krzyczało "wróć na pustynię". Obie samice miały dostęp do przeznaczonych im środowisk – ale obie to ignorowały i przepisywały swoje potrzeby na nowo, dostosowując się do większości.
Na dłuższą metę nie było to zdrowym podejściem.
Ukoronowany rogami łeb uniósł się minimalnie, gdy do niewidocznych uszu samicy dotarły głośno wypowiedziane słowa. Ciemne ślepia poświęciły całą swoją uwagę znajomej, tańczącej gdzieś na krańcach pamięci sylwetkę, która z każdym kolejnym uderzeniem serca ponownie zyskiwała na znaczeniu. To jej miano było wśród innych, wyryte na głazie Urwiska. Wśród tych, którzy zdradzili, nie przysłużyli się stadu.
– Mmmphhrh. – Z jej pyska wydobył się dziwny, ciężki do odszyfrowania dźwięk, balansujący na granicy warkotu a westchnięcia. Czuła zapach krwi – i słyszała własną, szumiącą w skroniach. Wrzaski, jęki, ścierające się ze sobą kły, pazury. Tuziny obcych pysków nadlatujące ze wszystkich stron. Krew. Znowu krew, tym razem ściekająca po skrzydle, lejąca się z rozdartych błon.
– Są hałasy, które doskwierają mi bardziej, Ognista. – Powiedziała w końcu, gdy udało odsunąć jej się traumatyczne wspomnienia z powrotem na tyły własnego umysłu. Jej głos był zimny, oschły, a zmianę w nastroju wychwyciła trójka kompanów, nadal krążąca kilka ogonów dalej – nie podchodząca bliżej, acz zaczynająca minimalnie podzielać poddenerwowanie wiedźmy.
– Ty jednak, jak mniemam, hałasami przejmować się nie musisz. – Dodała po chwili, zatrzymując się powoli, zlizując czarną ślinę ściekającą jej spomiędzy warg. Jej pytanie – chociaż zaakcentowane bardziej jak stwierdzenie – zdecydowanie miało drugie dno i bardziej nawiązywało do wydarzeń sprzed czterdziestu księżyców, a nie smoczych kompanów.

[Sugestia Grzechu]

W końcu musiało się to stać i do alei zakochanych przybyła w końcu Noir, znana teraz jako Krągła Łuska. Czyli przewspaniała wojowniczka, która to nie wygrała jeszcze żadnej walki. Ale liczą się przecież chęci! Ale wracając, to przybyła do tego miejsca, po to aby spotkać się z wodną smoczycą, którą to widziała poprzednio. Czyli na Żelazną dziewannę. Która to targała jej zmysłami już od pierwszego spojrzenia. Dlatego też przysiadła na swoim zadzie, wyczekując ją. Ciekawe w jakim celu chciała się z nią spotkać?

[Żelazna Strzała]

Gnałam ile sił w skrzydłach. Wylądowałam tuz przed nią wywołując podmuch wiatru i rozrzucając dookoła piach i gałązki. wyprostowałam sie i radośnie uśmiechnęłam. Myslałam nad tym długo... może i zbyt długo. Zapiszczałam podekscytowana robiłam to po raz pierwszy i nie przyszło mi do głowy że mogła bym zostac odrzucona. otarłam się mrucząc o noir i skoczyłam na cztery łapy tuż przed nią. Wygladałam jak rozesmiany pisklak złakniony zabawy.
Moje oczy zalśniły a ja w ykrzyknełam że muszę jej coś powiedziec i że nie moge już dłużej z tym wzlekać.

[Sugestia Grzechu]

Noir była trochę zaskoczona czułościami Żelaznej, po mimo tego, że ona sama często i gęsto robiła to samo. Nie czuła się jednak przez to niezręcznie, czy źle. Była wręcz zadowolona, że jej obecność sprawia taką radość wodnej samicy. Chociaż do końca nie wiedziała czemu.
Gdy usłyszała, dlaczego ta chciała się z nią spotkać, ta przysiadła na swoim zadzie, wlepiając w nią swoje ciekawskie spojrzenie, lekko przekręcając przy tym swój łeb.
– A więc mów! Mów czego chcę serce twoje! – Również wykrzyknęła figlarnie, obniżając swój łeb tak, aby był on an wysokości pyska Tasumi. A jej czerwone oczy, wręcz przenikały przez dwukolorowe oczy Tasu. Na jej pysku jawił się wtedy szeroko uśmiech.

[Żelazna Strzała]

Wpatrywałam się w nią cała chodzac z emocji. Moj ogon kręcił kółka w powietrzu, skrzydła nerwowo drgały rożlozone prawie w całkości. Wcisnelam pazury w ziemię i otowrzyłam pysk, zacisnęłam powieki i wykrzyknęłam.
–Noir ja sie chyba w tobie zakochałam!– moje słowa odbiły się echem a ja ooczułam jak narasta we mnie napięcie. Wbiłam spojrzenie w czerwone oczy Noir. Otworzyłam pysk a po chwili go zamknęłam ... nie wiedziałam co mam dalej powiedziec. Nagle zalała mnie fala stresu. Co jezeli noir mnie znienawidzi?

[Sugestia Grzechu]

W swoim życiu Noir przeżyła na prawdę dużo rzeczy. I wręcz była przekonana o tym, że już nic ją nie zaskoczy, co stąpa, albo pełza po tym świecie. Ale... wyzwanie samiczki ją zamurowało. Wpatrywała się zszokowana w jej błękitne oczy. Nie wiedziała co ma w tej sytuacji zrobić. Nie wiedziała co ma o tej sytuacji myśleć! Najchętniej to zapadła by się teraz pod ziemie. Bała się podjąć jakąkolwiek decyzje! Czuła pociąg do tej Żelaznej dziewki, jednak zawsze myślała, że to było coś złego. Przecież były tej samej płci. Nie mogła... ale... Nie chciała również ją ranić.
Ah... szlag by to.
Nie niepewnym krokiem podeszła do Tasumi, wlepiając w nią nie pewne spojrzenie. Bała się odzywać, dlatego musiała zrobić coś innego. Swoje uczucia przelać w czyn. Dlatego też lekko złapała samice za jej pysk w miejscu jej prawego policzka. Delikatnie podniosła jej głowę tak, aby ta mogła patrzeć się centralnie w jej oczy. Sama też obniżyła swoją głowę tak, aby móc zrównać ją z wysokością łba samicy, po czym... czule zaczęła ją lizać po pysku, co pobudzało całe jej ciało. Lekko też objęła samice, lekko przyciskając ją do siebie... eh... tylko bogowie wiedzą, co z tego wyniknie.

[Żelazna Strzała]

z początku zmizernialam widząc zakłopotanie w oczach noir... czyżby już kogoś miała?
Jednak kiedy podeszła do mnie bliżej zrozumiałam o co chodzi martwi się że jesteśmy tej samej płci... to nie problem damy radę mieć pisklęta to jest łatwe! na pewno jakiś samiec nam pomoże!
odwróciłam pysk kiedy zaczęła mnie lizac i połozyłam łapę na jej łapie. Chciałam jej pokazać że zalezy mi na jej komforcie i że nie chcę jej wykorzystać. zbliżyłam swój pysk do jej nosa i delikatnie do dotknęłam a potem polizałam. Moje oczy mieniły się błękitem i czerwienią ale mozna było dostrzec w nich błysk szczęścia i łagodności. Noir była piękna, niezgrabna i wielka ale przepiękna

– Chcę żebyś wiedziała że to jest normalne... smoki się czasem takie rodzą.. ja się już taka wyklułam i jestem najszczęsliwsza na świecie że mam ciebie, wiedź że nikt nie będzie nasz szkalować... inni to zrozumieją... muszą nas zrozumieć.
Te słowa były szczere i płynące z serca.. smoki były tolerancyjne i nic a nic nie sprawi żeby to się zmieniło prawda?

[Sugestia Grzechu]

– Ja się o to nie boję. – Rzekła stanowczo, mocniej przytulając do siebie Tasu. – Nie obchodzi mnie zadnie innych. Nie obchodzi mnie to, czy nas zaakceptują, czy nie. Mogą ze mnie z tego powodu szydzić jak chcą, ale nigdy nie zniechęci mnie to do ciebie! Będę z tobą bez względu na wszystko! – Opinia oraz ocena innych nigdy ją nie obchodziła. Liczyło się to, jaka jest. Może była lekko roztrzepana. Może i była nadpobudliwa i dziecinna. Ale jej podobało się taka jaka była. A zdanie innych było w tym bez znaczenia.
Noir z każdą chwilą pozwalała emocją coraz bardziej przejmować nad nią kontrole. Coraz czulej i namiętniej lizała ją po pysku, jednocześnie przytulając ją do swojej piersi. W pewnym momencie przysiadła nawet na zadzie, aby móc komfortowiej obcować z samicą. Jej łapy złapały za jej uda, po to aby zaraz potem lekko podnieść ją nad ziemie tak, żeby sama Noir mogła się wyprostować, a jednocześnie żeby ich pyski były na takiej samej wysokości.
– A... co zrobimy jeżeli będziemy chcieli założyć rodzinę? – Rzekła wpadając na ten oczywisty problem.

[Żelazna Strzała]

Pozwoliłam by smoczyca mnie podniosła własciwie czułam się przy niej jak kruszynka. Łapami przedjimi chwyciłam za jej barki i pozwoliłam by namiętność zaszumiła mi a głowie. To byłam ja. Żelazna Strzała, lubiłam samice, pływanie w lodowatej wodzie i jedzenienrybich głów.... dziwna i tajemnicza? Dziwna i podejrzana!
Jednak przy noir wyglądało to inaczej byłam pewna że z nią będę szczęśliwa. Zamruczałam więc wesoło i splotłam swój drobny biały ogon z jej dużym ogonem.
Zapytała o rodzinę... fakt to jest problematyczna sprawa. Zmarszczyłam brwi ale nie odsunęlam sie od niej.
– niestety natury nie przeskoczymy... będziemy musiały zdecydować która z nas albo obie albo sobno i znaleźć dawców... chyba nie ma innej opcji.. tak mi się wydaje. Mi z pewnością nie sprawiło by to przyjemności ale wychowywanie z tobą razem pisklęcia które by mówiło do nas "mamo" to było by najlepsze co by mnie spotkało więc jestem gotowa by się poświęcić jeśli tylko podejmiemy taką decyzję -polizałam ją czule i otarlam pysk o jej pysk. Przecież mi nie sprawi przyjemnosci kopulacja z samcem... kochałam noir i wolałam zdecysowanie samiczki... ale własne piske to własne poza tym nie miała bym nic przeciwko byśmy obie złożyły jaja... wtedy miały byśmy całą rodzinę...