Bujne zarośla

[Despotyczny Ferwor]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– No spoko, ale ty za to nie mów mi co mam mówić. – Rzekł składając swoją błone. Godny na prawdę musiał o coś uderzyć łbem, jeżeli myślał, że Mułek w czymkolwiek go posłucha.
Gdy ten spojrzał się na niego z góry, ten jedynie machnął na to łapą... Dosłownie.
– Ty się o to nie bój, ja wszystko załatwie. – Rzekł od niechcenia.
Na ostatnie zdania trochę się zirytował, ale nie słowami, ale tym, jak bardzio Godny był nie ogarnięty. Kurde już pisklak lepiej by to pojoł...
– Komiczne jest twoje zachowanie mój drogi, a pozatym wytęż choć trochę mózgownice, a nie polecisz farmazony bo to, że moi rodzice tam żyli, a to co się z nimi stało i to co powoduje to miejsce to są dwie odrębne rzeczy. Zwłaszcza, że przez ten czas doszedłem do pewnych wniosków odnośnie tamtego miejsca. – To wszystko mówił dość aroganckim tonem. Nie będzie się wysilał z byciem miłym, jeżeli jego ,,przyjacielowi" ciężko chociaż poudawać, że nie stał się zapyziałym zgredem.
– Moje idee spotykają się jak narazie z mieszanymi odczuciami. Smoki zbyt bardzo przykładają rolę stad i tej całej zbytecznej hierarchii nad potęgą umysłu i postępowi. Poza tym, jedynie dwa smoki z twojego stada miały podobne myślenie. Mój przybrany brat Beri i twój przywódca Trzęsienie. Chociaż nie zgadzam się dokońca z tą całą wolnością i równością Krwawego, ale trzeba przyznać, że jest nowatorski. Ogólnie i tak w pewnym sensie jest to lepsze od rang, których mało kto obchodzi. Rangi nie są synonimem smoka, który je nosi. –

[Szara Rzeczywistość]

To zawsze działało podobnie, jednak czy Godny mu rozkazywał? Skądże. Upewniał się tylko, że Mułek nie okaże się zdradzieckim szlamem, który nie potrafi dotrzymać tak banalnej i mało znaczącej rzeczy jak kilka słów danych innemu łowcy.
Na jego słowa wręcz... się uśmiechnął. Krzywo, jednak na dal był to uśmiech.
– Zapewne zobaczymy. Na razie są ważniejsze kwestie.
Stwierdził po chwili o słuchał jego farmazonów. Już zdążył zapomnieć, że Mułek potrafił bronić swojego poglądu, ale to akurat nie był minus. Jego irytacja i stawianie się było akurat mu bardzo na łapę.
– Nie wniosków... "Mój drogi", tylko spekulacj, ale chętnie posłucham ich...
W końcu i tak nie miał nic lepszego teraz do roboty, prawda? Mu akurat pisklęta nie płakały, a wątłe pisklę które znalazł... No było wątłe i pewnie umrze. Godny jakoś nie przywiązywał się do pisklęcia, które było w jego życiu raczej dodatkowym bagażem, który był na tyle lekki, że mu nie przeszkadzał.
Wtedy też wszedł temat idei Mułka. Pamiętał o nich już za młodu i oboje wiedzieli, że Godny nigdy nie poprze spostrzeżeń drugiego smoka jako swoich.
Godny nagle gwałtownie spoważniał i już nie był cyniczny.
– O tak... Beri, Krwawy. Młodych pociągają wymagania i wysokie ideały, ale on...? Dobrze Ci radzę, porozmawiaj z nim o tym co się wydarzyło z tą waszą... Freirą. Wezwij go i wytłumacz, że jeśli dalej tak będzie postępował to zginie podobnie jak ta samica. Nie jest on mi przyjacielem i mam w poważaniu jego los, ale skoro bawi się w twoja grę to tobie nie jest obojętny. Potraktuj te słowa jako potwierdzenie przyjaźni naszej wspólnej. Niemniej jeśli zamierzasz przekonywać jeszcze innych do swoich poglądów w stadzie Ziemi to nie będę tego postrzegał jako akt przyjaźni... Miej to na uwadze.
Przez całą wypowiedź patrzył na łowcę jakby chciał widzieć jego reakcję na jego słowa. Może i nie był przyjemny jak niegdyś, ale czy mówił jak zapyziały głupiec? Może nie głupiec, ale Godnemu niewiele zostało zadowolenia z życia, a akurat Despotyczny nie należał do smoków, które mogłyby w najmniejszym stopniu wpłynąć na zachowanie błękitnołuskiego... Niestety, taka prawda.
A dlaczego to wszystko mówił? Chciał zwyczajnie podzielić się odrobiną doświadczenia i mimo wszystko nie robić sobie wroga z Mułka.

[Despotyczny Ferwor]

– wnioski, spekulacje, dla mnie jeden kij. Ważne, że dają nam jakikolwiek obraz sytuacji. Lepsze to niż nić, nie prawdasz? Ale wracając. Tamto miejsce jest czymś skażone. Narazie przyjmijmy, że to jakaś magia. Owa moc w kontakcie z czymś żywym prawdopodobnie powoduje szereg zmian w ciele, które ujawniają się wraz z czasem. Tak samo jak było z moją plamą. Zaczęła świecić, kiedy osiągnąłem 7 księżyc mojego życia, a zmieniać kolory zaczęła od 12. Są to tylko przypuszczenia, ale jak inaczej wytłumaczyć to, że rośliny w tym miejscu były znacznie większe niż poza nim? Tak samo było zwierzętami. Może i byłem kawał szmat czasu, ale jedna z moich przydatnych zalet to dobra pamięć. Dlatego musimy uwzględnić to, że kiedy już się tam znajdziemy to musimy bardzo uważać, żeby to coś nie dostało się do naszego ciała. – Wyjaśjił ze spokojem, owijają się ogonem z wyraźną dużą blizną.
Mułek nie zareagował jakoś specjalnie na słowa Godnego dotyczące Beriego. Beri jaki był taki był, ale nikt w tym świecie nie jest idealny. Poza tym co on mógł zrobić w tej sytuacji? Żeby mieć jakikolwiek wpływ na pomarańczowego wojownika, musiałby należeć do ziemi, a przynajmniej mieć do nich dostęp.
– Nie widziałem się z nim od momentu, kiedy próbował popełnić samobójstwo na moich oczach. Nie reagował na nic. Na mój płacz oraz na moje krzyki. Na prawdę myślisz, że i tym razem mnie posłucha? Beri ma problemy, jak my wszyscy, ale najlepiej nazwać go głupcem, bo tak łatwiej, co nie? Ale powiem ci jedno. Wymagania i wysokie ideały to najlepsze co może spotkać nasz gatunek. Dla ciebie może to być zwyczajna głupota, bo nie dostrzegasz potencjału który się za tym kryje. A jeżeli chodzi o Frerie, to jest to najodważniesza smoczyca jaką znam i jeżeli Beri chcę zginąć za to w co wierzy, to jest to jego i tylko jego wybór. Ale niech będzie porozmawiam z nim o tym, ale wy też musiecie dołożyć do tego cegiełkę, ponieważ on bądź co bądź należy do stada ziemi, więc raczej stado powino chociaż spróbować go zrozumieć, nie prawdasz? – Mówił to wszystko spokojnym tonem. Jego pysk raczej okazywał znudzenie, a niżeli złość, czy irytajce.
– Nigdy nikogo nie przekonywałem do swoich poglądów. Tłumaczyłem jedynie swój punkt widzenia, obalając równocześnie wszystko co owy rozmówca mówił. Poza tym, jeżeli ktoś z twojego stada przejżałby na oczy, to wciąż jest to jego wyborem i ty nie powinieneś się w to wtrącać, tak samo nikogo nie powino obchodzić dlaczego stałeś się taki chamski kochany. Ale ze względu na naszą przyjaźń spróbuję. –

[Eskalacja Konfliktu]

// inny czas //

Po posiłku w świątyni czuła się nieco ociężała, więc nie odeszła za daleko. Pomyślała, że las byłby dobrym miejscem do rozmowy z bogiem łowów. Na pewno męczył go widok kamiennych ścian zewsząd. Usiadła pomiędzy gęstymi zaroślami, które świetnie blokowały zimny powiew wiatru z każdej strony. I po prostu czekała. Zaczęła rozmyślać dlaczego to tylko jej tak zależy na stadzie i jego ogólnym postrzeganiu, zwłaszcza przez Wiecznych. Niestety, nie doszła do żadnych konkluzji. Miała nadzieję, że Thahar będzie przyjemniejszy w odbiorze niż Viliar. Był jej ulubieńcem od dziecka, wszak mama-łowca zadbała o edukację i preferencję małej córki...

[Mistrz Gry.]

Jak na pana łowów przystało, Thahar odnalazł odpowiedni skrawek Dzikiej Puszczy idąc po śladach wojowniczki Plagi. A kiedy znalazł się w zasięgu jej wzroku, posłał jej szeroki uśmiech i niebawem klapnął na śnieg niedaleko niej.
– Szczerze powiedziawszy, to miałem nadzieję, że kiedy smoki zdecydują się mnie zaprosić z powrotem na ziemię, zrobią to wiosną albo latem. Nie mów Kaltarelowi, ale zima jest moją najmniej lubianą porą roku. – Zaśmiał się cicho, a potem strącił sobie z barku parę płatków śniegu, które zdążyły na niego napadać w czasie spaceru.
– Jak ci na imię, koleżanko? – Mógłby wyczytać to z jej myśli, ale jaka byłaby w tym zabawa? – Jestem ciekaw, do czego jestem ci potrzebny. – Błysnął kłami w wesołym wyszczerzu.

[Eskalacja Konfliktu]

Trochę poczekała, ale nie mogła winić boga za spóźnienie. Miał też swoje sprawy. Ogrzała się dzięki ogniu z pyska, rozpalając przed sobą ognisko. Zrobiła to ostrożnie, by nie spalić zarośli dookoła siebie. Thahar jednak przyszedł i sprawiał całkowicie odmienne wrażenie niż Viliar czy Kaltarel. Rozsiewał wokół siebie taką przyjemną aurę. Przechyliła głowę.
– Wyklułam się w lecie, a górskie geny tylko po części mi rekompensują mrozy, więc rozumiem – pokiwała głową. – To będzie nasza mała tajemnica. – Dodała konspiracyjnym szeptem.
Przeszedł od razu do konkretów, to się chwali.
– Eurith. Jestem córką Freyi, Dzikiej Gwiazdy. Była prorokiem i zanim... odeszła, dużo mi o tobie opowiadała. Bardzo cię szanowała, chyba byłeś jej ulubieńcem. – Na moment zawitał na jej pysku ulotny uśmiech. – W każdym razie, chciałam cię o coś zapytać. Moje stado, Plaga która kiedyś była Cieniem, jako pierwsza przywróciła jednego z was, bogów, Wolnym Stadom. Jako, że był to Viliar to pewnie domyślasz się jak ciężkim kawałkiem kości do zgryzienia była jego iskra. Nabiegałyśmy się za nią. Nie raz spojrzałyśmy śmierci w ślepia. Niestety, odmówiono nam zaszczytów z tego tytułu. Viliar nie wydawał się zainteresowany, ani nawet odrobinkę wdzięczny za to wszystko. – Westchnęła. Pan niesłusznej wojny, czego się spodziewali?
Obróciła pysk w kierunku boga łowów by spojrzeć mu śmiało w ślepia.
– Zanim to się jednak stało, Kaltarel wybrał na proroka Świadka Puszczy, byłego przywódcę Ziemi. Sennah zrodziła się później, ale już wcześniej Świadek miał być tytułowany przez stada prorokiem. Niestety, ze względu na to co robił za swojego śmiertelnego życia, nie zaskarbił sobie przychylności Plagi, głównie mojego ojca który nam przewodzi. Kheldar go nie zaakceptował jako proroka, nie chce go widzieć na naszych terenach i mogę to zrozumieć. Nie było mnie wtedy jeszcze na świecie, ale najwidoczniej ta zadra sięga głęboko... – urwała na moment. – Od tamtego czasu ani Kaltarel, ani później Viliar nie chcieli nas tytułować. Plaga jest pełna utalentowanych, młodych smoków, niektórzy zebrali tyle osiągnięć, że ciężko je zliczyć. Zastanawiałam się więc czy można coś z tym zrobić? Rozumiem rolę proroka, sama do Świadka nic nie mam osobiście, lecz muszę szanować wolę przywódcy. Chciałabym jakoś pomóc. Tak samo zrobię wszystko, by odnaleźć pozostałe iskry. Ha, nawet wiem gdzie ich szukać! Tylko nie mogę zrobić tego sama, a stado zniechęcone ostatnimi wydarzeniami może niespecjalnie chcieć wyruszać za barierę, i ryzykować życiem, skoro później przymyka się na to oko, na te starania. – Uśmiechnęła się kwaśno. – Mam nadzieję, że to rozumiesz, Thaharze...

[Mistrz Gry.]

Thahar milczał przez chwilę, usiłując skojarzyć imię smoczycy, która najwyraźniej uważała go za swojego ulubieńca. Śmiertelnicy tak często zmieniali swoje miana, że trudno było to wszystko ogarnąć.
– Ach, oczywiście. Zaranna Iskra! Lubiłem oglądać jej potyczki z dzikami, dobre czasy. – Pokiwał głową. – To przykre, że nie mogła dłużej pociągnąć na tym świecie, ale hej: jeśli chcesz, mogę przekazać jej od ciebie jakąś wiadomość. To żaden kłopot. – I tak powinien do niej wpaść. Na przeprosiny za to, co spotkało Dar Tdary.

Eurith zalała Thahara potokiem słów. Bóg słuchał cierpliwie, nie przerywając jej. Na końcu podrapał się pazurem za uchem – jego wesoły wyraz pyska zdążył już ustąpić miejsca zakłopotaniu.
– Viliar nie jest aż taki zły, kiedy pozna się go bliżej. Ale przebijanie się przez tę jego skorupę nie jest ani łatwe ani przyjemne. – Skrzywił się lekko. Zdawał sobie sprawę z tego, że na takie "poskramianie bestii" śmiertelnikom może po prostu zabraknąć czasu.
– Nie rozumiem, czego tak właściwie ode mnie oczekujesz, Eurith. Współczucia, porady czy interwencji? – jego głos nabrał powagi. Thahar przechylił łeb, obserwując uważnie reakcje smoczycy. – Jestem prostym stworzeniem – poproś, a pomogę. – Albo przynajmniej postara się pomóc.

[Eskalacja Konfliktu]

M-mama? Zdębiała i obserwowała go w osłupieniu. Czyli żyła.. znaczy, tak poza życiem? Nie przepadła? Nie utknęła w tym kamieniu? Otworzyła pysk żeby odpowiedzieć, ale powstrzymała się. Musiała chwilę pomyśleć. Nie chciała się rozklejać, jednak było to trudne. Rzadko kiedy miała okazję rozmawiać o Freyi z kimś, kto wiedział jaka była. Te smoki w większości poginęły.
– Przekaż, że bardzo tęsknię. Ilun i Khardah też, nawet jeżeli tego nie okazują tak mocno, jak ja. – Zamrugała kilkakrotnie i musiała spojrzeć wymownie w górę by powstrzymać potok łez. – I mam nadzieję, że kiedyś się spotkamy.
Później już unikała tematu, a wszelką odpowiedź skwitowałaby wymownym uśmiechem.

Nigdy nie uznawała Viliara za złego. Co najwyżej nieodpowiedniego do proszenia o takie rzeczy, trudnego do zaskarbienia sobie jego uwagi, lub po prostu trafili na beznadziejny czas. To się zdarza.
– Myślę, że śmiertelnym może zabraknąć czasu by się dobić do jego wnętrza – powiedziała żartobliwie, nawet nie wiedząc, że praktycznie pomyślał to samo.
Nabrała powietrza w płuca i głośno westchnęła. Proszenie plagijczykom nigdy nie przychodziło łatwo. Wielu to uwłaczało, czuli jakby musieli się płaszczyć. Sama zrobi to pewnie tylko ten jeden raz, choć miała nadzieję, że nie sparzy się tak jak wtedy pod posągiem Viliara.
– Czy mógłbyś, proszę, przyznać tytuły i ogłosić osiągnięcia tym członkom Plagi, którzy na to zapracowali? – zapytała wprost, skoro tego oczekiwał. Wpatrywała się w niego z niepodzielną uwagą. – Lub... zaproponować jakąś alternatywę. Spodziewam się, że proszenie cię o zrobienie tego ilekroć kogoś należy odznaczyć byłoby problematyczne i zajmujące... – uśmiechnęła się przepraszająco.

[Mistrz Gry.]

– Spotkacie się. – Tharar kiwnął łbem. – Ale nie śpiesz się za bardzo na drugą stronę. Wszystko w swoim czasie.
A potem zajęli się konkretami. Urządzenie ceremonii było jak najbardziej wykonalne, a obecny prorok raczej nie sprawi żadnych kłopotów. Wydawał się kimś, kto unika konfliktów – skoro wzbraniał się przed wejściem na tereny Plagi bez pozwolenia, to najpewniej nie odważy się przeszkadzać w wydarzeniu prowadzonym przez Thahara.
– Tytuły to nie wszystko, prawda? Potrzebujemy jeszcze amuletów. Valanyan zazwyczaj trzyma trochę w zapasie, ale nie mogę z nią skontaktować w czasie mojej wizyty na ziemi: brak iskry i tak dalej. – Podrapał się po głowie. – Będę musiał ściągnąć tu te świecidełka na wyczucie. Mam nadzieję, że niczego nie pomylę. – Przełknął ślinę. Uczucie presji to nie to, co Thahary lubią najbardziej. – No, najwyżej później się to naprawi! Powiedz mi, Eurith, co takiego ciekawego osiągnęli twoi przyjaciele? – O ściągnięciu Viliara na ziemię już mu opowiadała. – Opowiedz mi, jak się nazywają i jak wyglądają. To też będzie mi potrzebne do ceremonii.
Thahar zamyślił się, mamrocząc pod nosem "Co jeszcze?"
– Rozejrzę się potem po okolicy, poszukam dogodnego miejsca. Powinienem je udekorować czy to byłaby już przesada? – Przymrużył ślepia.

[Eskalacja Konfliktu]

Początkowo nie zrozumiała, ale potem już tak. Widziała jak Mahvran czy Rakta używają kryształów, pewnie o to chodziło. Więc wytwarzał je Van-, zaraz. Zmarszczyła nos.
– "Nią"? – powtórzyła. – Valanyan nie jest męskiej płci? – zapytała dla pewności. Może Thaharowi się coś pomyliło przez długą drzemkę.
Później zaczęła opowiadać o osiągnięciach członków jej stada i tego jak wyglądali. Było tego sporo, sama musiała wspomnieć niejednokrotnie siebie przez co czuła się podle i egoistycznie, jednak bóg sam zapytał. Dziwne. Quaz twierdził, że to bogowie mu tę wiedzę przekazują. Czemu więc musiała ona informować boga? Zagwozdka na inny dzień, nie wypadało jej pytać o zbyt wiele.
Gdy skończyła, sapnęła teatralnie. Się nagadała! Na jego sugestię roześmiała się perliście.
– Trochę – przyznała rozbawiona. – Chyba, że masz na stanie dużo czaszek i cmentarną atmosferę. – Powiedziała w żartobliwym tonie.
Nie chciała być niegrzeczna, ale czas ją naglił. Miała do załatwienia jeszcze kilka spraw, a pewnie sam bóg miał dużo na głowie.
– Czy to wszystko, Thaharze? Przekazałabym mojemu ojcu dobre wieści – podniosła się i dygnęła z szacunkiem dla pana Łowów.

[Mistrz Gry.]

– Valanyan zmieniła zdanie dawno temu, ale nie dziwię się, że smoki jeszcze się nie zorientowały. Tak dużo pracuje nad swoimi wynalazkami, że nigdy nie ma czasu schodzić na ziemię. – Thahar zaśmiał się cicho. – No, a teraz wcale nie może tego robić przez to zamieszanie z iskrami. – Wzruszył barkami, jakby wcale się tym nie przejmował, ale przez jego pysk przemknął wyraz chytrego zadowolenia. To całkiem miłe uczucie być w stanie skakać między wymiarami, kiedy reszta bogów musi ograniczyć się do siedzenia na tyłku i czekania na przepustkę. A jak cudownie patrzy się na to, jak śmiertelnicy troszczą się o ciebie zamiast o nich...
Thahar odchrząknął i kontynuował rozmowę:
– Bogowie nie są uwiązani do jednej cielesnej postaci, więc mogą zmieniać się tak często, jak chcą. To tak, jakby było się magicznym tworem, zależnym od samych myśli – spróbował jej to wytłumaczyć. – Smocze dusze działają w ten sam sposób. Po śmierci, rzecz jasna.

Kiedy Eurith rozśmieszył jego pomysł dekoracji, Thahar uśmiechnął się jeszcze szerzej.
– Mam setki czaszek w swojej kolekcji. Mógłbym ściągnąć na ziemię nawet kompletny szkielet płetwala, ale nie chcę, żeby twoi przyjaciele uznali to za pretensjonalne... Parę pochodni tu i ówdzie powinno wystarczyć. – Thahar przeciągnął się i wstał. – Tak, to wszystko. Chyba, że miałabyś ochotę jeszcze porozmawiać? Ceremonię przeprowadzę jutro wieczorem. Dam ci znać.

[Eskalacja Konfliktu]

Bóg zmienił... a... zdanie. Ona czy on? Nie miała już pewności. Imię na pewno brzmiało dość męsko, ale co ona tam wie. To bogowie, pewnie mogliby zamienić się ciałami dla psikusa, aby śmiertelni mieli zagwozdkę. Kiwnęła lekko głową w ramach informacji, że zrozumiała przekaz. Ciekawa informacja.
– Płetwala? – powtórzyła za Thaharem. O rety, słyszała o nich tylko w opowieści. Od razu obudziła się w niej chytra smocza natura. – A nie chciałbyś nam dać takiego w prezencie? – wyszczerzyła się zaczepnie. Na jego pytanie potrząsnęła głową. – Nie, nie chcę cię zatrzymywać, a sama muszę powiadomić stado. Czy powinnam wiedzieć coś jeszcze? – zapytała dla pewności.

[Urna Cieni]

Mimo odziedziczonej po ojcu pustynnej krwi nie potrafiła obdarzyć pustyń i piasków miłością – swoje serce oddała górom, tak jak jej matka, babka i cała tamtejsza gałąź jej rodu. Góry zostały jej jednak odebrane przez Viliara. Nie mogła znów postawić na nich łapy bez ryzykowania tego życiem.
A coś jej mówiło, że trzeciego zmartwychwstania nie będzie.
Musiała wyrwać się z objęć terenów swojego stada, dlatego też późnym wieczorem weszła w objęcia Dzikiej Puszczy na ziemiach wspólnych, zatapiając się pomiędzy bujne zarośla, zwinnie wymijając splątane liany i przechodząc pod chylącym się ku ostatecznemu upadkowi drzewami. Takie wędrówki zawsze kojarzyły jej się tylko z jednym – z wyprawami. Nie tęskniła za ziołami, ich drażniącym zapachem i obślizgłymi maziami, które musiała z nich tworzyć, ale mimo tej antypatii coś w niej nakazało jej podejść do pobliskiej topoli i zanurzyć szpony skrzydeł w jej korze, by zedrzeć z niej solidny płat.

[Kwiat Kurhanu]

Las był domem Takhary, niezależnie od tego w tereny którego Stada zapuszczały się jego korzenie. Drzewna z krwi i kości poruszała się na tyle cicho na ile było to możliwe – nie była w końcu Łowcą – i ostrożnie stawiała łapy. Nie dlatego że nie chciała uszkodzić siebie, a dlatego że unikała niszczenia młodych drzew czy niższych roślin. Flora, w przeciwieństwie do większości smoków, była wdzięcznym towarzystwem.
Choć niektóre drzewa lepiej wyglądałyby w futrze Sosnowego Pocisku, ale nie można mieć wszystkiego.
Brzozy były najciekawszymi towarzyszkami wędrówki. Gdyby nie soczyście szmaragdowy kolor łusek, trochę zbyt intensywny nawet w lesie, wtapiałaby się idealnie. Srebrny pas wzdłuż kręgosłupa i liczne obręcze z blizn – na szyi, każdej z łap i ogonie – a nawet wypalony symbol Łowców na lewym udzie pasowały kolorystycznie do tych jasnych drzew. O poszarpanych krawędziach przy kościach skrzydeł nie wspominając.
Kwiat Kurhanu wracała z Areny, jak zwykle gdy zapędzała się na Tereny Wspólne. Nie widziała w nich nic interesującego. Gęste powietrze późnego wieczoru lepiło się do łusek i skóry, ale pora nie przeszkadzała smoczycy.
W przeciwieństwie do trzasku kory, który zmusił ją do gwałtownego przekrzywienia łba w stronę hałasu. Wargi wzdłuż jej kłów wykrzywiły się nieznacznie w grymasie, a srebrne ślepia zlustrowały krytycznie smoczycę wyżywającą się na drzewie od podeszwy łap po czubek rogów. Nie znała Plagijki i nie miała pojęcia, że ta kiedyś zajmowała się leczeniem, więc zdzieranie pasów z topoli wydawało się być niepotrzebnym niszczeniem natury.
Zdzieranie ludzkiej skóry jest znacznie bardziej satysfakcjonujące.

[Urna Cieni]

Mahvran nigdy nie odczuwała więzi z naturą – uważała jej dary za narzędzia, a nie coś co warte jest opieki bądź kultywowania. Naturę można było wykorzystywać na wiele sposobów, lub po prostu wyżyć się na niej w chwilach wściekłości. Jedyne, co mogłoby ewentualnie w tym przeszkodzić to obecność Alaleyi, ewentualnie driad. Ale ta pierwsza zdawała się być urażona głównie zrywaniem owoców z gałązek, zaś driady były niezwykle rzadkie.
Nic więc dziwnego, że wiedźma bez wyrzutów sumienia czy zastanawiania się zdzierała korę z topoli. Coś z tyłu łba podpowiedziało jej jednak, że nie jest sama – i faktycznie, gdy zerwała trzeci płat odwróciła głowę to w prawo, to w lewo, dostrzegając jaskrawą zieleń przeplataną srebrem, lub bielą, nie była do końca pewna. Nie, żeby była fanką nadawania kolorom wymyślnych nazw. Biel i srebro były na tyle podobne, by móc uznawać je za jedno i to samo, przynajmniej w jej mniemaniu.
Uniosła łuk brwiowy, dostrzegając charakterystyczny błysk kłów. Oho.
– W czym problem, skarbie? – Zapytała nonszalancko, zaiste nie rozumiejąc dlaczego też obca samica wlepiała w nią tak niechętne spojrzenie. Chyba, że zrobiła to instynktownie, oceniając ją momentalnie po samej woni Plagi, tak charakterystycznej, i z reguły tak wybitnie nielubianej w towarzystwie.

[Kwiat Kurhanu]

Grymas na zielonym pysku rozszerzył się nieznacznie z widoczną irytacją, gdy została nazwana skarbem. Przez Lawinę Obłoków, która miała tendencję do wołania na nią "Kwiatuszek", była wyczulona na wszelkiego rodzaju zdrobnienia i upiększenia. Uzdrowicielka wciąż nie zadecydowała czy poczęstować ją gęstym wywarem z chmielu czy odparzyć łuski.
Tak bardzo jak zależało Takharze na roślinach, o wiele lepsze towarzystwo od smoków w większości przypadków, tak przynależności Stadne chyba nie mogłyby być bardziej ignorowane. Szczerze powiedziawszy rzadko opuszczała tereny swej grupy, jeśli już to po leczenia. Nie miała styczności z innymi. Rozpoznała zapach smoczycy przed sobą, spacerowała kiedyś wzdłuż granicy, ale nic to dla niej nie znaczyło. Plagijczycy osobiście nigdy jej nic nie zrobili, a Spotkania Wody nie zaczynały się od wspólnego śpiewu o wyższości nad pozostałymi Stadami. Jeszcze.
Teraz więc kaleka drzewna śmiało podeszła do smoczycy, nie wyglądając ani trochę na zniechęconą jej zapachem, wrogą czy przestraszoną. Zirytowaną, to na pewno. Uniosła łapę by szponem pokazać swą Uzdrowicielską torbę, machnąć w stronę Mahvran która takowej nie nosiła, a następnie pozostawić wyciągniętą kończynę jej poduszką do góry. Nie mogła wiedzieć że miała przed sobą byłą Medyczkę Plagi, więc założyła że ta nie wie z jakiego drzewa obdzierała cenny surowiec.
Jeśli nie masz zamiaru tego używać – oddaj, zdawała się mówić jej postawa.