Liściaste rozstaje

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Skradaj się- powiedział machnąwszy łapą w kierunku drzew. Nagle spomiędzy nich wyszła młoda sarna, mocno wychudzona przez porę roku. Trzęsła się z zimna i rozpaczliwie szukała pożywiania pod warstwami śniegu. Zdawała się na razie nie widzieć obu smoków. Pochodziła ona ze wspomnienia Spokojnego, z ostatniego polowania, choć była nieco młodsza niż te spotkane. Jej wygląd miał sprawdzić czy Dębowy zawaha się nad zabiciem jej, takiej bezbronnej istoty.

[Arktyczny Kolec]

Leciał sobie Arktyczny podziwiając widoki czuł, po prostu, że musi tu przybyć. Czyżby wezwanie, przeznaczenie, czy zwykła zachcianka? Powodów było setki, myślał nad nimi w trakcie zbliżania się do miejsca. Jak zwykle się rozejrzał by znaleźć odpowiednie miejsce do lądowania. gdy je znalazł, zaczął powoli zmniejszać prędkość machania do czasu, aż pewnie stanął łapami na ziemi. Rozejrzał się po terenie
Tak, to tutaj. Chyba jestem wcześnie spokojnie sobie poczekam – jak pomyślał tak zrobił wlepił wzrok w chmury i wejrzał w głąb i się zatopił we własnych myślach.

[Jad Duszy]

Jad nie leciał, szedł piechotą, pozbawiony tym razem towarzystwa swoich kompanów. Nie byli mu potrzebni, gdy zamierzał zająć się czymś tak nieciekawym jak nauka... Bo chyba o to chodziło temu Kolcowi, prawda? Ale pierwszego członu jego imienia za nic nie potrafił sobie przypomnieć. Podszedł do czekającego smoka, obrzucając go spojrzeniem złotych oczu, w których brakowało entuzjazmu. Bo i z czego miałby się cieszyć?
– To ty prosiłeś o spotkanie? – Zapytał z nutą cynizmu w glosie, siadając naprzeciwko Adepta. Miło by było poznać w końcu jego imię, chociaż nie było to zasadzie niezbędne. W końcu jeśli Arktyczny nie okaże się interesujący, jego imię i tak wypadnie mu z głowy.

[Arktyczny Kolec]

Głęboko zatopił się w tych swoich myślach, bo nawet nie słyszał odgłosu kroków smoka. Zwrócił na niego uwagę dopiero gdy przeciął mu linie wzroku z bezkresnym błękitem nieba. Po kolorze łusek i zapachu poznał, że pochodzi z jego stada.
Fajnie, że będzie mnie uczył "swój" – pomyślał jak tylko zobaczył, zresztą kto inny niby chciałby tu przyjść. Chociaż go nie poznał, być może widział go na jakieś ceremonii, choć ciężko stwierdzić ostatnio jest wysyp nowych członków w kręgu adeptów i pełną rangą smoków. Zauważył, ten brak emocji w oczach dobrze mu znany bo sam je widział w odbiciu wody, na na pewno się dogadają.
Tak to ja, witam – powiedział i skinął łbem na znak powitania i okazania szacunku wyższego rangą – Jestem Arktyczny Kolec. Chciałem prosić o przyjęcie mnie do grona uczniów bym mógł zostać smokiem pełnej rangi. – Powitanie i powód spotkania podał krótko i na temat. Jedynie co mu nie pasowało to to, że na koniec mowy usłyszał warkot żołądka domagający się strawy. By coś upolował, ale wtedy by nie był tutaj oczekując nauki wszystkiego, co powinien wiedzieć. Mimo tego teraz kolej by wojownik się wypowiedział.

[Jad Duszy]

Słysząc warkot w brzuchu Arktycznego nic nie powiedział, ale w jego oczach pojawiły się błyski rozbawienia. o nie, nie miał zamiaru proponować Adeptowi posiłku, gdyż nie należał do altruistów. Robił to, czego wymagały od niego obowiązki względem stada, ale o karmieniu innych nie było w nich mowy – w końcu nie był Łowcą. Smok musiałby go najpierw poprosić, a i tak nie było pewne, czy jad podzieli się z nim zapasami. Przekrzywił jedynie głowę, a rozbawienie nie znikało z jego złotych oczu.
– Jad Duszy – odpowiedział jedynie. – Wiesz, ze wystarczy zapytać o dana umiej4tnośc, bez tych całych formułek grzecznościowych? Są nudne – zauważył z drwiącym uśmiechem. on sam nigdy nie zawracał sobie głowy byciem grzecznym. przynajmniej zazwyczaj, czasem było to potrzebne, by mógł osiągnąć swój cel. Teraz jednak czekał na to, co zdecyduje Adept. czego chciał się nauczyć?

[Arktyczny Kolec]

/ Sorki za opóźnienie pierwsze dni w robocie

Poczuł lekkie zawstydzenie gdy mu zaburczało, szczęśliwie się tym nie zdradził (może pomogło mu w tym kolor łusek). Trudno, nie można kontrolować swych odruchów. To uczucie zmieniło się w lekkie zdziwienie w sposób jaki Jad duszy się przedstawił i podał odpowiedź na jego "formułkę". Myślał, że każdemu trzeba ukazać szacunek by potem dobrze go postrzegano. Widać są wyjątki. Przynajmniej przechodził do sedna, ciekawe czy lekcja będzie tak wyglądać. Jest jeden sposób by się przekonać.
Dobrze. W takim razie chciałbym przejść do śledzenia, bym mógł w końcu zapolować na swoje utrzymanie. Skoro o tym mowa, mogę liczyć na posiłek nim zaczniemy lekcję? – Znów przeszedł do konkretów czyli sposób jaki obaj osobnicy sobie upodobali.

[Jad Duszy]

//Nie szkodzi

Przekrzywił lekko głowę. Śledzenie... Cóż, tego mógł nauczyć. jednak słysząc o nakarmieniu zmarszczył lekko nos. Nie był Łowcą... Ale tez najwyraźniej Ogień jak zwykle nie cierpiał na ich nadmiar.
– Mogę ci POŻYCZYĆ mięso na zaspokojenie głodu, ale liczę na to, ze gdy zaczniesz samodzielnie polować zwrócisz ta pożyczkę. Mam na utrzymaniu dwóch kompanów, a nie jestem Łowca, żeby szybko uzupełnić zapasy – stwierdził, przy pomocy magii przysyłając z groty kawał mięsa wystarczający do zaspokojenia głodu Arktycznego (4/4). Mięso to ułożył przed smokiem.
– A jak skończysz powiedz, czym jest śledzenie czy tam do czego jest przydatne – powiedział jeszcze.

[Arktyczny Kolec]

Fakt, żadnego łowcy w stadzie ognia nie widział. Mógł nawet zejść ze ścieżki wojownika by wejść na ścieżkę łowcy. W ten sposób też mógłby pomóc. Jednak na ziemie sprowadziła go inna myśl. To jak mu poszło za pierwszym razem polowanie. Ledwo mógłby wyżywić siebie a co dopiero stado. Pozostanie jednak na ścieżce, która już wybrał. Zresztą już wypowiedział się na Ceremonii nie można ot tak tego zmienić. A nawet gdyby to i tak siebie widział w roli wojownika. Uważnie wysłuchał umowy, jaką zaproponował Jad duszy za tą pożyczkę. Skinął łbem na znak zrozumienia. Gdy tylko jedzenie wylądowało zaczął je pałaszować, odrywając kawały mięsa i powoli napełniając brzuch w końcu. Liczył, że ostatni raz będzie żebrał o jedzenie. Gdy zaspokoił pierwszy głód pora zaspokoić drugi, tzw. głód wiedzy. Chwilę się zastanowił czym jest śledzenie. Ułożył w głowie zdanie, przemyślał czy dobrze to zabrzmi, gdy wydawało mu się, ze jest dobrze odpowiedział
Śledzenie to czynność, która polega na chodzeniu, czy raczej skradaniu za zwierzyną czy smokiem tak by nas nie widział i nie wiedział, że jest śledzony. Przydaje się by dowiedzieć się gdzie powiedzmy zwierzyna idzie. Może nas zaprowadzić do stada, gdzie można potem wybrać łatwiejszą zdobycz, czy wodopój gdzie będzie większy wybór.– nieco dłuższa wypowiedź, ale zawarł wszystkie informacje do poprawnej teorii. Tylko czy na pewno?

[Jad Duszy]

Pokręcił łbem, gdy usłyszał odpowiedź Arktycznego.
– Pisałeś skradanie. Gdy podążamy za kimś tak, by pozostać niezauważonym mówimy o skradaniu. Śledzenie, które powinno nazywać się po prostu tropieniem, to umiejętność odnajdywania śladów, rozpoznawania ich i podążania za nimi do celu tak, by ich nie zgubić. Druga część odpowiedzi jest bardziej poprawna, zaczynając od dowiadywania się, gdzie zwierzyna idzie. Oczywiście ciche zachowywanie się jest równie ważne, ale kwintesencją śledzenia jest podążanie po śladach do celu – sprostował odpowiedź Adepta.
– Jakie ślady może zostawiać zwierzyna? – Zadał kolejne pytanie. Łatwe, przynajmniej z jego punktu widzenia.

[Arktyczny Kolec]

Gdyby ktoś miał jeszcze wątpliwości dlaczego adept nie zmienił swego fachu to argument poprawy odpowiedzi przez Jad Duszy powinien przekonać te osoby.
Przynajmniej połowa odpowiedzi poprawna – pocieszył się Kolec. Znów skinął łbem na znak zrozumienia. Tu dobrym usprawiedliwieniem jest fakt, że się uczy, ale jako adept powinien popełnić mniej błędów. Miał okazje przy drugim pytaniu. Znów sformułował wpierw odpowiedź w głowie, co nie było trudne, przecież uczył go tego Krwiożerczy Obłęd. Tym razem jednak 3 razy się zastanowił nad ułożonym stwierdzeniem by nie popełnić błędu. Gdy był już pewien zaczął w te słowa
Zwierzyna głównie zostawia zapach, choć jest nietrwały przy silnym wietrze czy deszczu. Są też ślady wizualne typu ślady łap na ziemi, złamane gałązki, czy tez nawet przegryziona trawa lub zwłoki zwierzęcia o ile śledzonym zwierzęciem jest drapieżnik – Tu już był pewien, że niczego nie pomylił, a jak się pomyli... To cóż po prostu będzie musiał 4 razy pomyśleć nim coś powie.

[Jad Duszy]

Wysłuchał odpowiedzi Arktycznego kolca. Coś krótka była, przecież rodzajów śladów było znacznie więcej. Czas uzupełnić odpowiedź smoka, zanim przejdą do następnego pytania. Skoro już zgodził się kogoś uczyć, to starał się nie pozostawiać żadnych braków.
– Dodatkowo ślady krwi, odchody, dźwięki, które wydaja zwierzęta, fragmenty sierści, rogów czy łusek – uzupełnił wypowiedź Arktycznego, spoglądając na chwile w niebo, jakby szukał tam natchnienia. W istocie był po prostu znudzony – nie uważał uczenia innych za nic interesującego.
– Czym powinieneś kierować się podczas tropienia? – Zapytał, ponownie spogladając na Adepta. Ciekawe, czy odpowie na pytanie poprawnie, czy zacznie coś kręcić, jak co poniektórzy, których miał okazję uczyć.

[Arktyczny Kolec]

To chyba nie był dzień Arktycznego. W każdej jego odpowiedzi albo był błąd albo czegoś brakowało. Mimo emocji nie tracił koncentracji. Uważnie słuchał i przyswajaj informacje przy dopełnieniu odpowiedzi. Liczył, że jak dojdzie do praktyki to wtedy o niczym nie zapomni i będzie dokładnie wiedział co robić w trakcie polowania czy to zwrot pożyczki czy po prostu dla siebie. Nadeszła pora na kolejne pytanie. Może tym razem niczego nie zapomni, jakby nie patrzeć ma progres. Trochę się zdziwił tym pytaniem, szybko miał na nie odpowiedź, ale na wszelki wypadek (jak zwykle) je sobie przemyślał nim je wypowiedział.
Głównie śladami, o których była mowa wcześniej. Jeżeli zdołamy rozpoznać zwierzynę to będziemy wiedzieć jakie mamy szanse w starciu z nią. Dokąd się kieruje by wyłapać odpowiedni moment i miejsce na atak, a jeżeli to stadne to nas zaprowadzi wprost na nie. Krótko mówiąc trzeba kierować się rozumem i rozwagą. – nie zamierzał rozmieniając się na drobne nie był typem rozmownego, zresztą po co miał się powtarzać to by tylko wydłużyło odpowiedź co by na bank zanudziło Jad Duszy.

[Jad Duszy]

Parsknął śmiechem, wyraźnie drwiącym, gdy usłyszał odpowiedź Arktycznego. Oczywiście Adept nie powinien tego brać do siebie, Jad miał już po prostu taki charakter. Otarł pazurem nieistniejące łzy, patrząc na Arktycznego z rozbawieniem.
– Jeśli uda ci się odnaleźć coś za pomocą rozsądku i rozwagi daj znać – powiedział do Adepta i potrząsnął lekko głową. – Oczywiście są ważne, ale tylko one ci nie pomogą. przede wszystkim musisz kierować się zmysłami – wzrokiem, węchem, słuchem, czasem dotykiem. Ponadto ważna jest również świeżość tropów i jego charakter – odpowiedział za Arktycznego. Poruszył lekko końcówką ogona.
– Szukaj – polecił smokowi. Nie powiedział jednak gdzie i czego – to już należało do Arktycznego.

[Arktyczny Kolec]

Tak, to na pewno nie był dzień dla Arktycznego. Po raz kolejny zdziwiło go jak bardzo mało wie. Zawsze myślał, że bardzo dużo wie, a tu jak widać nie. Cóż będzie miał kolejny powód do refleksji gdy znów znajdzie się w sytuacji sam z przyrodą. Wysłuchawszy poprawnej odpowiedzi i spokojnie kiwnął głową. Nagle usłyszał polecenie "szukaj"
W końcu jakaś praktyka, może tym razem pokaże co umiem – pomyślał wciąż mając w pamięci, niewypał przy pierwszej lekcji z Cienistym smokiem. Po prostu musi się postarać. Jak tylko usłyszał od razu zabrał się do dzieła. Najpierw się rozejrzał, może by coś od razu zauważył, gdyby tak było podszedł by bliżej by się przekonać czy na pewno zwierze zostawiło ślad, czy to odcisk łapy czy pęknięta gałązka. Potem skupi się na zapachu, nawet jeżeli wzrokowo nic nie znajdzie, będzie węszył niczym posokowiec nos przy ziemi i by szedł w stronę gdzie zapach będzie intensywny. Pamiętał by si rozglądać by nie dać się zaskoczyć. no i oczywiście wysłuchiwał być może to co zostawiło zapach może naznaczyć obecność słuchem. Skupiając się na tym wszystkim zaczął swe szukanie. Ciekawe co znajdzie?

[Jad Duszy]

Jednak z miejsca, w którym stał, Arktyczny nie mógł nic zauważyć. Żaden trop nie pojawił się w zasięgu jego wzroku, węszenie również niewiele dało. Najwidoczniej zapach nie był niesiony z wiatrem, więc Adept mógł się domyślać, że w tamtym kierunku nic nie było. Nie znalazłszy jednak śladu zapachowego, smok nie mógł za nim ruszyć, więc póki co wciąż stał w miejscu. Co dalej? Jad jak gdyby nigdy nic rysował szponem na ziemi kształt... Spirali.

[Arktyczny Kolec]

Rozglądanie dało zerowy rezultat. niczego szczególnego nie wypatrzył. Tak samo w przypadku słuchu jedynie co słyszał to typowe szumy na liściastym rozstaju nic nie wyróżniało się. Wiatr stał nieruchomo, wiec nietrudno było się domyśleć dla Arktycznego, że nic nie znajdzie
Nic, kompletne 0, eh – westchnął Arktyczny, wypuszczając kłęby dziwnej pary z nozdrzy – No, ale na tym polega szukanie i szczerze nie liczyłem, że będzie łatwo.. Trochę dziwne stwierdzenie, bo w polowaniu chodzi o szukanie łatwego łupu, ale Arktyczny to taki co lubi wyzwania, to kręciło od kiedy był małym pisklakiem. By sprostać wyzwaniu musiał szukać dalej i myśleć, gdzie takie zwierzę mogło się skryć.
Na pewno nie na otwartym polu, wiec muszę zajrzeć głębiej w las. – jak postanowił tak zrobił. szedł w stronę lasu i nadal wytężał wszystkie zmysły, rozglądał się, węszył przy ziemi, uważał na każdy krok i nasłuchiwał. Zaczął robić wielki slalom, szukał czegokolwiek jak nie będzie z lewej to z prawej i vice versa. Powoli szedł naprzód swym dziwnym kierunkiem, jak tylko coś wyczuje czy znajdzie nieważne jakim zmysłem zwierzynę, natychmiast ruszy tym tropem jak pies którego wypuścił myśliwy by mu znalazł i wystawił. Wciąż oczywiście uważając by nie zdradzić pozycji zwierza, pamiętając wszystkie uwagi z lekcji skradania. Czy ta jego sposób coś da?