Ołtarz Erycala

[Nierozważny Duch]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Po wielu trudach Duch wreszcie zdobył wystarczającą ilość bogactwa, aby móc ponownie stanąć przed Ołtarzem Erycala. Czarodziej wciąż nie był do końca pewien czy to właśnie sam bóg podał mu misje szukania pereł, ale nie zamierzał się nad tym zastanawiać. Jeśli dzięki temu odzyska pełną sprawność to nie ważne kto przyjmie zapłatę.
Rytmicznym oraz twardym krokiem oznajmił swoje przybycie, aż nie zatrzymał się w tym samym miejscu co ostatnio. Tym razem zabrał swojego zwierzęcego towarzysza. Rey wypuścił z pyska jedną z przyniesionych pereł i szturchnął ją w kierunku ołtarza. Za jego przykładem Duch zaczął wyciągać resztę błyskotek z pod skrzydła dopóki wszystkie sześć nie leżały obok siebie na kamiennym podłożu.
-Przyniosłem co chciałeś lub chcieliście – oznajmił pewnym głosem i czekał na reakcje lub uzdrowienie. Zależy co przyjdzie pierwsze.

/6 pereł

[Administrator]

Początkowo Ognistego przywitało tylko milczenie, co nie było niezwykłe jak na Świątynię. Ale po chwili dobiegło go ciche szuranie. Następnie pisk radości i ucieszone klaskanie. Duch poczuł, jakby ktoś porządnie poklepał go po grzbiecie (co nieco zabolało, bądźmy szczerzy). I... Czy to było liźnięcie? Ugh. Dobrze, że nie w kark, jak poprzednio. A potem nadeszła fala ciepła, która wypełniła mu żyły płynnym ogniem. Uczucie nie było jednak nieprzyjemne – wręcz przeciwnie. Czarodziej poczuł się jak porządnej kąpieli w ciepłym źródle; mięśnie miał rozluźnione i sprawne, umysł wolny od bólu, czuł się świeży jak nowowyklute pisklę.
Uczucie zniknęło, jednak Duch wyraźnie czuł, że jest już w pełni sił. Którykolwiek duszek go uleczył odsunął się, zabierając ciepło i perły. Wychodzącego Ognistego dobiegło jeszcze ciche chrupanie i pomrukiwanie "Mmm, pereły są najsmaczniejsze..." .

Nierozważny Duch:
– 1 ST do akcji fizycznych oraz wytrzymałości; chroniczne bóle ciała w miejscu
– 6x pereł

[Urna Cieni]

Przybyła do świątyni dzień po... Pełnej wrażeń "pogrzebowej stypie" nad Urwiskiem. Nie zamierzała zwlekać, wiedząc że okaleczenie umysłu połączone z niestabilnością jej magii może szybko okazać się tragiczne w skutkach. Może i zwyciężyła nad maskotkami Viliara, ale to nie oznaczało, że jej kariera maga bojowego miała się na tym skończyć. Tamta arena miała jedynie na celu udowodnienie, że przeznaczeniem Mahvran było zabijanie – nie leczenie.
Stanęła u progu świątyni i wbiła złote szpony w miękką, wilgotną trawę, ani myśląc o wchodzeniu do środka. Młoda hiena jak zwykle jej towarzyszyła, chuchając ciepłym powietrzem w jej skrzydło. Infamia rzuciła krótkie spojrzenie siostrze. Nie mówiła nic, nie było potrzeby, ale gdzieś w pustce jej czarnych ślepi widać było nutę wiszącej w powietrzu wdzięczności.

[Eskalacja Konfliktu]

Szła w ciszy obok Mahvran, zbyt skupiona wrogim łypaniem na boki niczym zaszczute zwierzę. Nie ufała za grosz smokom z innych stad, a wielu by pewnie próbowało ponownego ataku widząc osłabioną czarodziejkę. Starczyło rzucić okiem na jej sczerniały pysk.
Eurith otarła się lekko bokiem o bok siostry w ramach pieszczoty i powierzyła jej bezpieczeństwo hienie, gdy wchodziła do środka. Podeszła pod ołtarz Erycala. Skłoniła się nisko, a potem próbowała rozejrzeć się za mieszkańcami tego sektora. Podobno były to duszki? Tyle razy je spotykała na polowaniach..
– Witajcie, przyszłyśmy z siostrą zapytać o cenę wyleczenia jej kalectw po ostatnich... wydarzeniach. – Powiedziała miękko i lekko się uśmiechnęła, czekając na odzew drugiej strony. Jeżeli zaszła potrzeba, użyłaby swojej niezbyt stabilnej i klarowanej maddary by przedstawić obraz tego, jak wyglądała teraz Infamia i w czym mógł leżeć problem. Na pierwszy rzut oka śmiertelnik by tego nie zobaczył, ale duszki, istoty wyższe? Powinny bez nawet dodatkowej pomocy.

[Administrator]

Duchy, które zamieszkały sobie w pobliżu, bądź okazjonalnie odwiedzały ołtarz Erycala nie mogły być specjalnie towarzyskie, skoro nigdy nie pokazywały pysków, a jednak znajomych im nie brakowało. Zapewne wszystko dzięki reputacji uzdrowień, które musiały być dla smoków wyjątkowo pociągającą sensacją, skoro z takim upodobaniem dawały się kroić i mordować. Prawdopodobnie nie chcąc psuć im zabawy, a wręcz podkręcić pełne napięcia oczekiwanie, duchy milczały, pozwalając by pomieszczenie wypełniło się odgłosem zniecierpliwionych oddechów.
Namyśliwszy się jak urozmaicić żywot wywerny, duchy odezwały się w dwugłos, jakby nie mogły dojść do tego, który powinien mieć pierwszeństwo

Pięęęętnaaaście malachitów
Trzydzieści akwaamarynów!
Nah, takie poszukiwania sprawiłyby jej prawdopodobnie zbyt wiele radości, a duchy musiały przecież utrzymać smoki w umiarkowanym nastroju, żeby przypadkiem o nich nie zapomniały
Nie. Nie. Niech będzie osiem malachitów. Niestety tylko OSIEM W przestrzeni rozległ się już tylko jeden zdecydowany, choć pełen rozbawienia głos. O proszę, tyle powinno jej wystarczyć.

[Urna Cieni]

Osiem malachitów? Taką cenę można było znieść. Wywerna wypuściła powoli powietrze z płuc i wyciągnęła z dużej sakwy pełnej kamieni szlachetnych właśnie te błyskotki, jakich zażądały duszki. Osiem sztuk zielonych malachitów, o nierównych, kanciastych krawędziach ale prawie tej samej wielkości każdy. Za pomocą magii przekazała je do środka świątyni u stóp ołtarza, kładąc je delikatnie na kamiennym podeście i czekając na uzdrowienie. Oby ostatnie takie w jej życiu. Nie była w nastroju do dalszego wyrzucania cennych kamieni w niebyt...

[Administrator]

Na powracających nigdy nie trzeba było długo czekać. Każdy chciał być ozdrowieńcem jak najszybciej, nawet za tak wysokie ceny, jakich żądały duszki. Kiedy Plagijka ułożyła kamienie pod Ołtarzem, ktoś od razu się nimi zainteresował. Niewidzialna łapa przesuwała je na prawo, powoli i z pewnym wahaniem. Towarzyszyło temu ciche mamrotanie, przypominające liczenie. Duszek chyba sprawdzał, czy smoczyca na pewno wywiązała się z ceny.
Ostatecznie był usatysfakcjonowany. Mahvran poczuła dotyk – w miejscu, gdzie jej pysk znaczyły czarne łuski. Ot, lekkie muśnięcie łapą, od którego rozeszła się fala zimna. Uczucie przypominało zanurzenie się w górskim potoku – uderzenie lodowatej fali wody, która na chwilę paraliżuje całe ciało. Nie trwało to długo. Chłód ustąpił, podobnie jak ćmienie łba, które dotychczas towarzyszyło Niesławnej Nieumarłej. Jej umysł się rozjaśnił – o ile było to możliwe, dla takiego ciemnego miejsca. Tak czy owak – czuła się lepiej. A o to przecież chodziło! Wszystko za marne osiem malachitów, które. zdążyły już zniknąć.

Mahvran:
– 8x malachit
– +2 ST do akcji magicznych, +2 ST do wytrzymałości, nawracające bóle głowy (fabularne)

[Czerwony Świt]

Po rozmowie z Plagijką, adept udał się za jej radą prosto do świątyni. Pomimo pewnych problemów z odnalezieniem jej na piechotę, w końcu stanął u jej progu, a po chwili w miejscu, w którym miały mieszkać te całe duszki. Pewny siebie, wszedł do środka i stanął w miejscu w którym byłby doskonale widoczny z zakamarków jaskini. – Witajcie posłańcy wielkiego Erycala. Przez ostatnie obrażenia w walce niedomagam nieco na zdrowiu, a słyszałem, że wy potraficie wyleczyć smoka z każdej dolegliwości która go dotknie. Przybyłem spytać was o cenę jaką przyjdzie mi zapłacić za wasze usługi. – Choć wiedział, że cena zapewne będzie dla niego zbyt wysoka, chciał się dowiedzieć, jakich skarbów ma konkretnie szukać.

Kalectwa: + 1ST do wytrzymałości

[Dymiące Zgliszcza]

Nieco obity od zderzania się ze ścianami, Zgliszcza dotarł do ołtarza Erycala. Wykrzywiony pysk zwrócił się w górę, a słabiuteńki wzrok przemknął po otoczeniu. Wojownik zamruczał cicho, powstrzymując się na początku od mówienia, gdyż przy ołtarzu znajdował się ktoś jeszcze, Ognik, sądząc po zapachu. Dymiący nie czuł się komfortowo wylewając swoje żale przy nieznajomym, ale z drugiej strony... Co go to obchodzi? Ognisty jest tu z tego samego powodu.
– Jestem ślepy. No... Prawie. Zasłużyłem na to, dlatego czekałem ponad dwadzieścia księżycy, by zwrócić się o pomoc do Ciebie, Erycalu. Ostatnimi czasy żyłem w osamotnieniu, było mi łatwiej mierzyć się z rzeczywistością, gdy nie mogłem jej dobrze zobaczyć. Teraz jednak wróciłem i... Chce znów być przydatny. Chcę znów bronić Wody. Ślepota mi to utrudni. Jeśli więc uważasz to za stosowne, uzdrów mnie Erycalu lub podyktuj cenę. – Głos Wojownika był chrapliwy, zniekształcony przez zdeformowany pysk, lecz słyszalny. Spokojnie poczekał na odpowiedź, znieruchomiały.

[Administrator]

Ognisty i Wodny musieli poczekać dłuższą chwilę. Ołtarz wydawał się całkowicie opuszczony. Samcom towarzyszył tylko dźwięk ich własnych oddechów. W momentach takich jak ten, wielkość Świątyni prawdziwie przytłaczała.
Ktoś się jednak pojawił! Dało się słychać cichy wizg, jakby ktoś z rozpędu pikował nad Ołtarzem, i jak gdyby zgrzytnięcie pazurów.
– Ty, ślepak. Sześć opalialbo nici z umowy. – Dźwięczny głosik rozbrzmiał przed pyskiem Dymiących Zgliszczy.
– Słabiak, od Ciebie chcę... sześć akwamarynów – dodał niewidzialny i niezbyt grzeczny duszek, przenosząc się w okolicę Pancernego Kolca. A potem w Świątyni znów zapadła cisza.

[Dymiące Zgliszcza]

Zgliszcza zignorował niemiły ton głosiku i nazwanie go ślepakiem. Z dwóch powodów: po pierwsze: ślepakiem w istocie był. Po drugie: z siłami ponadnaturalnymi nie warto było dyskutować. Są niemiłe i im nie ufał, ale mogą być pomocne, jak na przykład teraz.
Skoncentrował się i sięgnął do źródła maddary, krzywiąc się jak zwykle. Nie lubił używać magii, ale cóż, nie będzie przecież lazł do Nory i przynosił kupki kamieni w zębach. Po chwili przy jego łapach pojawiło się sześć opali. Zamaszyście popchnął je łapą w stronę ołtarzu, a błyskotki zadzwoniły na kamiennej podłodze.
– Proszę. Zostaw blizny, jeśli możesz – rzekł i zaczekał, przygotowując się na przyjęcie obcej siły.

[Urna Cieni]

Brakowało jej gór, które miała we krwi, i z którymi odczuwała znacznie głębszą więź niż z pustynią, którą w genach podarował jej ojciec i jego przodkowie. Początkowo nie zamierzała nic z tym robić – byłą zbyt dumna, a jej niechęć do bóstw wolnych stad sięgnęła zenitu dawno temu. Ale w końcu nie wytrzymała i znów pojawiła się w Świątyni. Jak zwykle jednak nie weszła do środka, lecz stanęła na skraju wejścia, wbijając złote szpony w podłoże, jakby obawiała się że ktoś spróbuje ją siłą wepchnąć za próg. Dostrzegła dziwnie znajome, czerwone łuski smoka stojącego w środku. Nie potrafiła z tej odległości konkretnie go do kogoś przypisać, ale coś na tyłach umysłu wrzeszczało, że widziała go wcześniej. I to w niemiłych okolicznościach.
Wizje od Nepharrara? Urwisko?
Może. Teraz to było bez znaczenia.
~ Chcę znów móc chodzić po górskich ostępach, bez ryzyka utraty tchu na wieczność. ~ Mentalna wiadomość była skierowana do istot, których auta delikatnie migotała w okolicy ołtarza.

[Berius]

Minęło dużo czasu od ostatniej jego wizyty przy ołtarzu. Przez krótki okres myślał że nie da rady nigdy odzyskać pełnej sprawności. Jednak po kilku księżycach ciężkiej pracy odzyskał część godności, odzyskał przyjaciół i odzyskał miłość swojego życia. Teraz miał zamiar odzyskać swoje zdrowie. Powolnym krokiem podszedł do ołtarza i położył przed nim sześć pereł. Miał wrażenie że te perły są mniejsze niż sobie wyobrażał. Myślał że ten moment będzie wyglądał inaczej. A jednak to były po prostu zwykłe dary dla boga. Nic nienaturalnego.
Sześć pereł tak jak prosiłeś za naprawę tego co popsułem. Mam nadzieje że nasza umowa nadal jest ważna.

//6 pereł

[Mistrz Gry.]

Kolejny dzień, kolejne smoki-kaleki które pragną przejścia do normalności.
Dawno tu nie był a że dziś akurat wypadła jego kolej.. Co my tutaj mamy..
Pierwszym smokiem, który zjawił się przy Ołtarzu.. Ojże, jak dawno Wolne Stada nie widziały byłego Przywódcy Wody! Dosyć sprawnie zebrał zapłatę, dlatego też obecny w Świątyni posłaniec nie dodawał niczego więcej od siebie.. Chociaż prośba pozostawienia blizn lekko go zdziwiła – Zazwyczaj smoki chcą się wyleczyć całkowicie ze swoich kalectw.
– Jak sobie życzysz! – rezolutny okrzyk rozbrzmiał w Świątyni a Dymiące Zgliszcza poczuł pieczenie w ślepiach. Pomrugał nimi energicznie by zdać sobie sprawę.. Że znów widzi! Kamienie zaś zniknęły bezpowrotnie, była to jednak dobra cena za sprawność, nieprawdaż?
Zaraz po tym cudzie zjawiła się Czarodziejka-już-nie-pisklę Plagi, prosząc o możliwość ponownego podróżowania w góry. Dziwna prośba, dziwne schorzenie.. Jednak obecny tu Duszek należał do tych spokojniejszych, to też w jej głowie rozbrzmiał spokojny głos z budującym.. Przesłaniem..
– Zajrzyj wgłąb siebie. Jesteś już gotowa – a Infamia poczuła jak może swobodnie oddychać i w istocie, jest gotowa by wrócić w swe ukochane, górskie szczyty.
Na samym końcu przyszedł Wojownik Ziemi, niczym najprawdziwszy pokutnik przynosząc umówioną zapłatę. Duszek westchnął jedynie od razu zastanawiając się na jakich innych jego kompanów trafili Ci nieszczęśnicy. Jeden lubił obmacywać, kilka innych dogryzać.
Krwawe Oko mógł poczuć że znów jest w stanie wytrwać w długich walkach jak i również jego maddara swoim źródłem dała sygnał że jest skora do lepszej współpracy. Kamienie zaś zniknęły.
– Taak, taak. Idź i się baw tylko następnym razem nie wpadaj na takie pomysły.. – rzucił ze zrezygnowaniem, zmęczony tym małym ceremoniałem Duszek.. A potem zniknął, co dało się odczuć głuchym echem przy Ołtarzu.

Dymiące Zgliszcza:
– częściowa ślepota, +2 ST do akcji fizycznych i magii
– 6x opal

Krwawe Oko:
– niezdolność do mówienia, oraz ziania, +2 ST do magii, wytrzymałości
– 6x perła

[Dymiące Zgliszcza]

Gdy poczuł pieczenie, zawalczył z odruchem przetarcia ślepi, zamiast tego zaczął mrugać szaleńczo, zgarbiony i spięty. Mimo faktu, że po chwili przestało piec, Zgliszcza zacisnął powieki i przez chwilę zastygł jak rubinowy posąg, niegotowy, by znów spojrzeć na świat. Niegotowy też na zawód, gdyby bogowie czy duszki zdecydowały się na okrutny żart jego kosztem i nie przywróciły mu wizji.
Zamiast przejrzeć na oczy, Wojownik najpierw podniósł łapę i pomacał nią pysk, z zadowoleniem stwierdzając, że zgrubienia i deformacje wciąż były na jego obliczu obecne. Czy to patologiczne, że odczuł w tym momencie ulgę? Zapewne, ale miał swoje powody ku trwaniu wyglądając, jakby bizon przebiegł mu po mordzie.
Potrząsnął łeb i parsknął, uwalniając chmurę czarnego dymu, tak często go otaczającą. Czas zmierzyć się z rzeczywistością. Powoli, czując jak jego serce wali jak szalone, otworzył ślepia, jedno po drugim, przysłaniając je z początku łapą. Nie od razu rozwiała się mgła, rozmazującą obraz, oczy też zaszły mu łzami, nieprzyzwyczajone do, no, działania. Niezaprzeczalnie jednak widział wyraźny kolor krwi, którym błyszczały łuski na jego łapach. Widział też czarne szpony, a na nich brud. Westchnął i odjął łapę z pyska, podnosząc głowę, by ujrzeć Ołtarz Erycala.
Ślepia, wciąż jedno mniejsze, drugie większe, ale złote, jak dawniej, omiotły otoczenie, skupiając się na przypadkowych szczegółach. Chłonął w sumie nie tak ciekawe otoczenie, jakby było ucztą, a on głodował od księżycy.
Szeroko uśmiechnął się do osobnika stojącego niedaleko, pachnącego niezaprzeczalnie Ziemią, ukazując mu cały garnitur białych kłów.
– Miłego dnia! – rzekł zachrypniętym, ale szaleńczo wesołym tonem i odwrócił się, by wyjść. Przemierzył grotę, machając ogonem, krok miał energiczny jak kiedyś, gdy był jeszcze dumnym młodzikiem. Zakazana morda zdecydowanie nie pasowała do aktualnego nastroju Wojownika, rozglądającego się ciekawie po nudnych, monotonnych ścianach. Nawet jakby urósł, choć może to kwestia tego, że przestał się garbić i niósł rogaty łeb wysoko, błyskając ślepiami. U wejścia, z którego zamierzał dosłownie wybiec i z rozbiegu wzbić się w powietrze (tęsknił za lotem, dopiero teraz sobie to uświadomił), stała jeszcze jedna postać, której skinął łbem, również obdarzając serdecznym uśmiechem.
– Mam nadzieję, że wszystko u Ciebie dobrze! – rzucił wesoło w ramach powitania i pożegnania i minął smoczycę tylko po to, by zaraz zwolnić i zmarszczyć czoło, odwracając się i spoglądając na nią jeszcze raz. Odruchowo wciągnął powietrze nosem, starając się rozpoznać zapach, który wydawał mu się znajomy, a jednak obcy. Podobnie jak smoczyca, którą kiedy już otaksował wzrokiem, wydawała się kimś, kogo kiedyś znał.
– Czy my... się znamy? – wypalił, bo w sumie czemu nie. A nuż to jakaś stara towarzyszka zabaw, o której zapomniał, albo może nawet rodzina? Iluzja przygarniał tyle piskląt, ciężko więc było przewidzieć, z kim Zgliszcza był związany krwią lub przez adopcję.

[Urna Cieni]

Odpowiedź od duszka sprawiła, że Mahvran zmarszczyła lekko łuki brwiowe, po czym wypuściła z frustracją powietrze z płuc. Cóż, to czy faktycznie była gotowa można było sprawdzić tylko w jeden sposób. Zaskrobała złotym szponem skrzydła o podłoże i poczyniła już pierwszy, minimalny krok aby się odwrócić i odejść z tego znienawidzonego miejsca, gdy czerwonołuski samiec wyprzedził ją i posłał jej wesoły uśmiech. Zdziwiła ją taka radosna reakcja i proste, tak zwyczajne "miłego dnia". Było spontaniczne, niepotrzebne, acz czysto kulturalne. Obce. Niepożądane.
Onyksowe, lśniące ślepia spoglądały na samca beznamiętnie. Nie odpowiedziała mu, zamiast tego patrzyła, jak odchodzi. Albo i nie – zatrzymał się znów, jakby zdał sobie z czegoś sprawę. Słysząc jego pytanie instynktownie schyliła szyję, niczym drapieżnik szykujący się do walki, ale reszta jej ciała pozostawała mniej lub bardziej rozluźniona. Łeb przechylił się minimalnie, obsydianowa czerń intensywnie odbijała fioletowe i brązowe refleksy, a nozdrza zwęziły się do poziomu ledwo widocznych szparek.
– Mniej lub bardziej. – Odparla zimno, przejeżdżając jęzorem po popękanych wargach. – Może nie tyle znamy, co bez wątpienia pamiętamy. Chyba, że to tylko ja.
Mruknęła, po czym, jak to miała w zwyczaju – bezceremonialnie zaatakowała umysł Zgliszcz, przesyłając mu chaotyczne strzępki wspomnień, częściowo z perspektywy własnej, a częściowo Kheldara, którego wspomnieniami dysponowała. Młode, wówczas jeszcze pozbawione czerni na łbie i skrzydle pisklę, zakrwawione, strachliwie przyklejające grzbiet do podnóża wzniesienia na Zdradliwym Urwisku. Smoki, tuziny smoków, każdy pachnący inaczej. Czerwonołuski samiec był jednym z nich i stał pośród tych, których młoda zapamiętała wówczas jako tych, którzy pachnęli słoną wodą.
– Miłego dnia. – Powiedziała oschle i z nieszczerym, asymetrycznym i przelotnym uśmiechem, po czym spróbowała wyminąć samca i ruszyła wgłąb buszu. Już nie chodziło nawet o to, z kim przyszło jej rozmawiać – nie mogła znieść otoczenia świątyni i chciała się wynieść. Już, teraz, natychmiast. Coś jej jednak mówiło, że Wodnego samca nie pozbędzie się tak łatwo, jak obecnego krajobrazu, więc szykowała się na kolejne słowa z jego strony, zapewne już znacznie mniej entuzjastyczne.