Ołtarz Erycala

[Dymiące Zgliszcza]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Gęstniejąca od gniewu Cienistej atmosfera umknęła Wojownikowi. Jego ruch był czysto zaczepny, trochę pisklaczy, nie miał być odebrany jako agresywny. Najwyraźniej jednak został, co Zgliszcza odczuł, gdy skrzydło towarzyszki trzepnęło go w łeb i ugodziło w łuk brwiowy, zostawiając po sobie ból i zapewne guza potem. Ogon też musiał puścić, bo ukłuły go kolce, pokrywające go, jakby złapał za jeża. Potrząsnął łbem i cofnął się, ustępując pola. Chwilowo.
Wpatrywał się teraz w czerń, jaką przedstawiał sobą rozwarty pysk samicy, sam minę miał nieco głupawą.
Przysiadł na tylnych łapach, unosząc przednie w górę w geście poddania się.
– Za to uderzenie – zaczął powoli, już nie tak bezczelnie uśmiechnięty, ale w jego złotych oczach wciąż błyszczały iskierki rozbawienia. – Zdecydowanie jesteś mi winna historię. Chciałem tylko porozmawiać, a ty mnie uderzyłaś. – Teatralnym gestem dotknął guza, mrużąc ślepia i wzdychając z boleścią.
Było to w oczywisty sposób nie fair wobec Mahvran. Zaznaczyła wyraźnie, że nie jest zainteresowana dalszą konwersacją, a on nalegał. Naruszył też jej nietykalność cielesną, miała prawo oddać. Z drugiej jednak strony, krzywdy jej nie zrobił. Ona jemu tak. A jakby trafiła w oko?
– Chyba, że... Wolisz walczyć? Wydajesz się chętna do mordobicia. – Kolejne mrugnięcie, kolejny uśmieszek. Może Dymiącego też korciło, by się rozerwać i stąd to zainteresowanie Cienistą? Na zakazanej mordzie samca nie było znać ani gniewu, ani jakichkolwiek negatywnych emocji, a drgająca strzałka na końcu ogona zdradzała podniecenie, jak przed walką.

[Urna Cieni]

Zamknęła pysk i z trudem ukryła chęć uniesienia kącików pyska w kpiącym uśmiechu, gdy jej skrzydło trafiło w cel. Nie zabiła go – cholera, mogłaś się bardziej postarać – ale przynajmniej uszkodziła nieco łuk brwiowy. Kilka kropel krwi to zawsze coś, na pewno lepsze od braku jakiegokolwiek efektu. Przynajmniej Wodny ją zapamięta na przyszłość. W końcu. Chyba, że znowu go wygnają z jakiegoś niejasnego powodu.
– Nie każdy lubi rozmawiać. A ty zatrzymałeś mnie drugi raz. – Odparła, błyskając koniuszkami zębisk i zlizując czarną, gęstą ślinę ściekającą spomiędzy warg. Jego sugestia zdawała się ją w końcu zaintrygować, bo schowała zębiska i przekrzywiła lekko łeb w prawo, niczym zaciekawione szczenię, chociaż w ciemnych, pozbawionych białek ślepiach lśniło coś co zdecydowanie nie przypominało uroczego pieska.
– Stoi. Jak wygrasz to odpowiem ci na dowolne trzy pytania, zakładając że nie będą dotyczyły strefy prywatnej mojego stada i mnie. Jak przegrasz, to zyskasz jedynie dodatkowe blizny. – I uniosła lekko łuk brwiowy, czekając na jego odpowiedź. Zgodzi się, nie zgodzi? Zaraz się okaże.

[Dymiące Zgliszcza]

Obserwując śliniącą się smoczycę, Dymiący uniósł łuki brwiowe, co zaskutkowało bólem w miejscu, w które go uderzyła.
– Proszę cię – parsknął, opadając z powrotem na przednie łapy i owijając je ogonem. Poruszył barkami, rozluźniając je i napinając potężne mięśnie. – Jakbyś naprawdę nie chciała uczestniczyć w tej rozmowie, to byś odleciała. Albo zrobiła mi większą krzywdę, niż nabicie guza. – Kusisz los, kusisz, Dymiący. Cienistej w końcu skończy się cierpliwość i możesz to przypłacić czymś więcej, niż tylko małym kuku. Nawet, jeśli nie zaatakuje cię osobiście, stoi za nią stado nie nastawione do Wody przyjaźnie, przynajmniej z tego co mówiła. Jej pobratymcy nie machną łapą i nie zignorują napastowania rodaczki.
Zmierzył oceniającym wzrokiem figurę Mahvran, szukając przydatnych informacji. Nie miała postury Wojowniczki, raczej Łowcy, jeśli już. Najgorszy scenariusz był taki, że walczyła magicznie. Zgliszcza nie ustępował pola Czarodziejom, ale wciąż zdecydowanie wolał uczciwą walkę na kły i szpony.
– Teraz sprawiłaś, że chciałbym wygrać tylko po to, by zyskać odpowiedzi na Twój temat – rzekł, grając na czas, wciąż wpatrując się w towarzyszkę intensywnie. – Na przykład: jak masz na imię, żebym nie musiał zwracać się do ciebie "Cienista" – dodał niewinnie, coby nie pomyślała, że chciałby zapytać o coś niestosownego. Bo nie chciał.
– Poza tym... Trzy pytania? A co, jeśli moim pytaniem będzie: "Czy mogłabyś opowiedzieć mi o tym, co działo się w tych okolicach przez ostatnie dwadzieścia księżycy?" Chociaż nie... – Uniósł łapę do pyska i podrapał się w brodę w geście teatralnego zastanowienia. – Wtedy mogłabyś po prostu powiedzieć nie. Wciąż, trzy pytania to trochę mała nagroda, jeśli istnieje możliwość stracenia, dajmy na to, kończyny w walce z tobą, Cienista. –

[Urna Cieni]

Ależ jej się trafił uparty towarzysz dnia. Prawa część pyska wywerny wygięła się w nieładnym, asymetrycznym grymasie. Dymiący przypominał jej zabójczo wręcz Nepharrara, również smoka Wody, który wprost uwielbiał molestować ją za młodu. Miała pecha do samców, albo Wodnych w ogólnym kontekście. Nie była pewna.
– "Cienista" w żadnym wypadku mi nie przeszkadza. – Uśmiechnęła się krzywo, nieprzyjaźnie, a imienia jak nie wyjawiła na początku, tak nie zamierzała i teraz. Chociażby tylko po to, by Zgliszczom zrobić na złość. Zwłaszcza, że ona znała jego imię dzięki temu, że Nepharrar pięknie sypnął informacjami wiele księżyców temu. Miała więc tą – ku błogiej nieświadomości czerwonołuskiego – małą przewagę nad nim, ale nie zamierzała jeszcze ujawniać swoich kart, tylko czekała na odpowiedni moment.
– To możemy walczyć dla samego faktu walki, wszystko mi jedno. – Wzruszyła barkami niedbale, kołysząc ogonem. Skoro samiec nic nie chciał... A, poprawka, nie chciał bawić się w trzy pytania. Ale może będzie miał jakieś inne życzenia. Nie pytała o to wprost, bo nie chciała wpakować się w coś, czego by potem żałowała, więc nie podsuwała mu żadnych sugestii. Mogli się zlać po pyskach dla czystej przyjemności – bez wątpienia miała przed sobą wojownika, wskazywała na to chociażby jego postura, więc mogłoby być ciekawie.

[Dymiące Zgliszcza]

Przewrócił oczami i uśmiechnął się ironicznie, choć blizny mogły to zniekształcić. Nawet imienia nie chciała mu zdradzić. Co by jej szkodziło? Przecież nic na tym nie traciła. Zgliszcza zdołał już się przekonać, że miano, zwłaszcza te wybrane już w dorosłości, wiele mówi o smoku. Na przykład, czy jest kuszącym los idiotą, który wybiera groźnie brzmiące imię dla reputacji, a potem żałuje, bo ten zlepek słów staje się przepowiednią.
W każdym razie, chciałby wiedzieć, jak towarzyszka się nazywa. Im bardziej nie chciała mu zdradzić niczego, pewnie ze zwykłego uporu, tym bardziej był jej ciekawy.
– Bez sensu. Na pewno masz piękne imię. "Cienista" trochę cię redukuje do zwykłego smoka w szeregach stada, nie uważasz? – zauważył, poprawiając skrzydła na grzbiecie.
Walka dla samego faktu, hmmm... Kuszące, chociaż Zgliszcza wolałby jednak coś ugrać, skoro została przed nim wcześniej postawiona taka możliwość. Informacje, historie, cokolwiek. Byleby w jakiś sposób wygrać z samicą, nie tylko w samej walce.
Przekrzywił łeb, wlepiając ślepia różnej wielkości w jej.
– To w takim razie, skoro jesteś chętna, by walczyć dla samego faktu... Walczmy. Jeśli wygrasz, to twoją nagrodą będzie zwycięstwo. Jeśli wygram ja, odpowiesz mi na jedno pytanie, ale zupełnie dowolne, bez ograniczania, czego ma dotyczyć. – Uśmiechnął się serdecznie, prawdziwa wesołość błyszczała w jego oczach. – Tylko czy masz wystarczająco honoru, by w razie czego dotrzymać słowa... –

[Urna Cieni]

Wydęła lekko nozdrza w zastępstwie drwiącego uśmiechu. Piękne imię? A możliwe, nigdy tak na to nie patrzyła, ale nie zamierzała też ulegać takiej prostej zagrywce. Imiona miały dla niej minimalne znaczenie, zwłaszcza te śmieszne, dwuczłonowe podróbki, ale nie zamierzała go zdradzić właśnie ot tak, o, dla zasady. Jak małe dziecko.
– Ależ ja jestem zwykłym smokiem w szeregach stada. – Zaklaskała cicho jęzorem, bo to w sumie było prawdą. Kiedyś była uzdrowicielką i wtedy była minimalnie wyżej od reszty, ale to było dawno temu. Zrezygnowała z babrania się w ziołach na rzecz zabijania i to pasowało jej znacznie bardziej – nawet, jeśli ranga czarodzieja pozbawiała ją jakiejkolwiek, szczątkowej chociaż wyjątkowości. Której mimo wszystko trochę jej w życiu brakowało.
– Aha, czyli ja ugram co najwyżej widok twojego nieprzytomnego, walącego się w błocie ciała, a ty chcesz dostać odpowiedź na jedno pytanie? Nie ma tak dobrze. W porządku, udzielę jednej odpowiedzi, ale jeżeli ja wygram to oddasz mi swój kieł. – No, typowa materialistka. Lubiła kolekcjonować zęby, rogi, łuski, czaszki, co tylko się dało. – A kwestia honoru wyjdzie z upływem czasu. Żadne ewentualne przysięgi ciebie nie upewnią, jak mniemam. To jak?
Biedak nie wiedział jeszcze, że dla Mahvran honor był zwyczajnie śmieszny.

[Dymiące Zgliszcza]

Pokręcił głową, już konsekwentnie postanawiając brnąć w pochlebstwo.
– Na pewno nie jesteś. Nie byłaś już wtedy, gdy się spotkaliśmy, by rozdzielić wasze ziemię. Wiesz, byłaś jednym z moich argumentów, których użyłem, by przekonać Przywódczynię, żebyśmy na was napadli. Krzywda pisklaków. – Oblizał pysk, a jego oczy na chwilę zamgliły się, kiedy sięgnął pamięcią do tamtego wydarzenia. Nie to, że do Kaskady to przemówiło. Ją skusiły same ziemie i perspektywa zwiedzenia Cienistego skarbca. Ale on wtedy wierzył, że uratuje bezbronne pisklęta, że będzie bohaterem. Głupi szczeniak. Gdy nadarzyła się prawdziwa okazja, by okazać hart ducha – zając się stadem, które, słabe i nieliczne, zostało mu powierzone, uciekł.
Nie, nie będzie teraz do tego wracał. Z powrotem skupił uwagę na smoczycy, przestępując z łapy na łapę. Udał, że potrzebuje trochę czasu, by rozważyć jej propozycję.
– Jeśli jesteś smokiem bez honoru, twoje przysięgi i tak nic nie znaczą. A co do twojej nagrody, dobrze, jak sobie życzysz. Bardziej się już nie da zbrzydnąć, brakujący kieł nie zrobi większej różnicy. – Wyszczerzył zęby, które jeszcze posiadał wszystkie. Rozejrzał się, jakby dopiero teraz orientował się, gdzie są. Niezbyt odpowiadała mu świątynia jako pole walki.
– Może wybierzemy się na Arenę? Będziemy wtedy mogli kontynuować ten przyjemny spacer jeszcze jakiś czas – zaproponował, zamaszystym gestem wskazując kierunek, w którym mniej więcej znajdowała się Arena, jakby mówił: Panie przodem.
Dzień był piękny i Zgliszcza mógł go podziwiać. Jak można było to uczcić lepiej, jeśli nie przelewem krwi?

[Urna Cieni]

Gdy usłyszała, że była argumentem jej szpony wbiły się intensywnie w podłoże. Czuła się, jakby ją opluto i oblano kwasem. W tym momencie to ona poczuła się wszystkiemu winna – gdyby nie dała się zranić Duchowi, ten argument by nie istniał. Gdyby nie było jej wtedy nad Urwiskiem, możliwe że Dymiący straciłby kartę przetargową.
Pisklęta. Małe, a mają często największy wpływ na rozwój wydarzeń.
– Ch#jowy argument, idioto. Nawet jeżeli faktycznie mordowalibyśmy pisklęta, robili to o każdej pełni księżyca, lub wyrywali łożyska dziewicom urodzonym podczas zaćmienia słońca, to nadal nic by wam do tego. Było świetnie, gdyby wolne stada nauczyły się w końcu, do ku#wy nędzy, nie wciskać w sprawy innych stad. Albo wyrżnijcie się w końcu raz i porządnie. – I znowu puściły jej hamulce, a w głosie sączył się jad, w gardle rozbrzmiewała drażniąca chrypa.
– Nie mam ochoty na spacer. Widzimy się na miejscu, skoro tak bardzo boisz się zbryzgać krwią tą waszą żałosną świątynię. – Fuknęła, po czym po prostu rozłożyła skrzydła i wyskoczyła w górę, zamierzając dotrzeć na arenę w taki oto szybszy i wygodniejszy dla niej sposób. Nie czekała na niego; wychodziła z założenia że po prostu bęzie leciał w jakiejś odległości za nią i spotkają się na miejscu. Albo samiec stchórzy i wróci do siebie.

[Dymiące Zgliszcza]

Skrzywił się, przyjmując kolejne obelgi i potok gniewnych słów. Tyle agresji, a ciało takie drobne.
Całą wypowiedź skwitował jedynie wzruszeniem barkami, a i to pewnie nie zdążyła tego zobaczyć, bo od razu po tyradzie odleciała. Cóż. Może znalazłoby się w tym krótkim monologu coś, o co mógłby zaczepić, by być bezczelnym.
Polemizowałby, czy nic im do tego. Pomijając fakt, że oskarżenia o krzywdzenie piskląt były nieprawdziwe, przynajmniej tamte konkretne, nikt o zdrowych zmysłach i jako takim kręgosłupie moralnym nie stałby spokojnie i nie patrzył, jak gdzieś, ktoś, nawet na własnych terenach, zadaje ból istotom bezbronnym. Co robią sobie dorośli, świadomi Plagijczycy – to go nie obchodziło. Co zostało zrobione samicy, z którą rozmawiał, co spowodowało to, jak się zachowywała teraz – nie wiedział, założył jednak, że coś musiało na nią źle wpłynąć. Nie wierzył, że ktoś wychowany w grocie pełnej miłości i troski byłby teraz... taki.
No nic, wypadałoby podążyć za Cienistą. Dymiący rozłożył skrzydła i wziął krótki rozbieg, a potem skoczył w powietrze. Tęsknił za lotem.

[Sztorm]

Sztorm przybyła powolnym krokiem. Nierówny rytm niósł się echem po korytarzach Świątyni. Trójnoga smoczyca zatrzymała się przed Ołtarzem i przysiadła. Sięgnęła do swojego źródła i posłała mentalną wiadomość do posągu, jak wtedy, gdy nie mogła mówić i prosiła o powrót do zdrowia.
~ Potężny Erycalu, wspomóż swoją wyznawczynię. Okaleczono mnie na szlachetnej misji. Nie chcę jednak łapy, którą ktoś znowu zamieni w kamień. Chcę władzy nad tym kamieniem tutaj, chcę... Coś więcej. ~
Zamknęła ślepia i uniosła łeb, modląc się gorączkowo. Myślała o Kamanorze, patronie ich Stada. Personifikacji siły, woli walki, potęgi mięśni i ducha. Otworzyła serce i umysł, z mętliku myśli wysuwając pragnienie, jasne i proste. Łapa, która nie jest jej, ale działa. Zgina się i funkcjonuje. Widziała dziwne twory w grocie Remedium, słuchała opowieści Ducha o Ludziach Zza Bariery. Pójdzie tam i zdobędzie taką łapę. A gdy wróci, zapłaci drogo kamieniami szlachetnymi, żeby mogła nią normalnie poruszać.

[Administrator]

Początkowo Sztormowi Stulecia odpowiedział cisza. A potem do jej uszu dotarło ledwie słyszalne szuranie i szepty, przypominające gorączkową naradę. Jeden z głosów był zdecydowany, drugi nieco mniej pewny, a trzeci rozpraszał ich oboje. Chwilę im zajęło, by osiągnąć konsensus.
– Nie mówię "nie", ale najpierw musisz przynieść taką łapę i ją pokazać. Nie umiem pracować na ślepo. – Ostatecznie odezwał się najbardziej zdecydowany z duszków, nadając swojemu głosowi autorytarny ton. Chyba nie do końca rozumiał motywację Ognistej i to, czemu wolała mieć metal zamiast prawdziwej kończyny.

[Urna Cieni]

Ruszyła do tej przeklętej świątyni praktycznie od razu po tym, jak Ha'ara uporała się z jej raną. Trzeci raz zawitała pod próg śmierci. Właściwie do dwa razy faktycznie go przekroczyła – teraz jedynie zbliżyła się na niebezpieczną odległość.
Wróciła jednak, i żyła dalej – ale sprawność fizyczna zdecydowanie ucierpiała po tym wyczynie. Tak więc jak zawsze, stanęła na progu świątyni, wypatrując wzrokiem dobrze jej znany, migoczący wewnątrz Ołtarz Erycala. Który nie był przez tego boga w sumie obsługiwany.
~ Jaka jest cena za odzyskanie sprawności? ~ Posłała mentalny przekaz ku duszkom, które zawsze gdzieś tutaj siedziały i zajmowały się wyznaczaniem cen.

[Mistrz Gry.]

Infamia nie umiała długo czekać na odpowiedź opiekunów tego miejsca.
– Witaj, czarodziejko! Jaką by ci dać opłatę... – cichy, melodyjny głos bezimiennego duszka poniósł się echem po świątyni. – Wiesz co? Nudzą mnie ciągle te same zestawy kamieni. – Bożek poklepał niewidzialnymi łapkami o wierzch ołtarza. – Przynieś mi 6 różnych klejnotów! Z małym utrudnieniem: trzy z nich muszą pochodzić od smoków z Ognia, Ziemi i Wody. Może przy okazji zbierania błyskotek poznasz nowego przyjaciela? – Zaśmiał się, ale jeszcze nie złośliwie. Chyba naprawdę zależało mu na wzmacnianiu więzi między stadami.

[Urna Cieni]

Co? Infamia warknęła i błysnęła onyksowymi kłami.
– Nie mam zamiaru poznawać nowych przyjaciół. Ziemia, Woda i Ogień mogą co najwyżej polizać moje szczyny. – Zasyczała, uderzając końcówką ogona o podłoże. – Podajże normalną cenę, jak zwykle, jeśliś łaskaw.
No cóż, w gorącej wodzie kąpana. Ale jeżeli duszki faktycznie sądziły, że wywerna będzie biegać i próbować wyłuskać kamienie od innych stad, to się znacząco przeliczyły.

[Mistrz Gry.]

// To dalej post admina, tylko nie z konta admina

– Nie uważasz, że przyjaciele to skarb na całe życie? No cóż. – Tu Infamia mogła sobie wyobrazić, jak duszek wzrusza barkami, bo ton jego głosu idealnie pasował do takiego gestu. – Oczywiście, nie nalegam, żebyś zdobywała te kamienie po dobroci. Możesz je ukraść! Możesz stoczyć o nie krwawy pojedynek. To dopiero byłoby ekscytujące do oglądania! – Duszek klasnął w dłonie, po czym zachichotał. – Powodzenia, czarodziejko! Zapłata sama się nie zgromadzi.
Potem w świątyni zapadła całkowita cisza, a okolice ołtarza przestały emanować obcą mocą – najwyraźniej duszek Infamii przeniósł się już w inne miejsce.

[Urna Cieni]

Wywerna zarzuciła ukoronowanym rogami łbem i wykrzywiła pysk w paskudnym grymasie.
– Zabawne. Plaga ma gigantyczny skarbiec pełen kamieni i akurat ode mnie żądasz czegoś zupełnie innego, bo wiesz, że łatwo mogłabym wydobyć to czego potrzebuję ze stadnych zasobów, do których budowania przyłożyłam własną łapę. Idź i się wychędoż, pseudoboska zabawko.
Nie zamierzała się zgadzać, więc po prostu opuściła świątynię. Osłabiona, jak widać, do końca swojego życia.