Grota pod Skałą

[Mgliste Wody]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zaśmiał się i pokiwał łbem.
– Tak, masz rację, to ptak drapieżny, wodny. O to mi chodziło, a nie konkretny gatunek, tego raczej nie da się po samych śladach powiedzieć, zbyt mało danych – oznajmił i czekał na to, co zrobi dalej.
Szukając dalej tropów samotniczka w końcu znalazła...łuski ryby. Od nich uderzył dość mocny zapach, który czuła już wcześniej. Po jej lewej stronie zaś dało się usłyszeć szelest w krzakach. Zapach ryby jednak prowadził w prawą stronę. Który z tropów obierze więc Torvihraak?
– Zastanów się, który z tych tropów jest...pewniejszy – podpowiedział jej jeszcze.

[Torvihraak]

Czy powinna zacząć się skradać? Być może, ale jej się nie chciało. Po za tym, to tylko nauka, prawda?
Torvihraak wybrała lewą stronę, skręciła w stronę krzaków. Nawet jeśli okaże się, że jednak tam nic nie ma, to zawsze będzie mogła zawrócić, prawda? A dźwięk wydawał się jej pewniejszy, zapach mógł być zakłamany przez wiatr, przynajmniej tak jej się wydawało. Dalej była skupiona, dalej węszyła i dalej nasłuchiwała.

[Mgliste Wody]

Samotniczka wybrała dobrze. Ilun pokiwał łbem, gdy tylko zetknął się z nią wzrokiem.
– Dźwięk jest najpewniejszy. To zawsze będzie najświeższy trop, bowiem dźwięk nie poniesie się zbyt daleko, zapach..może, niesiony wiatrem. Ślad zostaje bardzo długo – wytłumaczył i przyglądał się dalszym poczynaniom samicy.
W pewnym momencie oczom Torvihraak ukazała się kępka piór, natomiast intensywna woń pierza dochodziła z jej prawej strony. Pierze jednak prowadziło prosto. Który tym razem trop wybierze czarnołuska?

//to będzie ostatni post :)

[Torvihraak]

Czarnoskrzydły powiedział, że ślad zostaje długo. Mogło być, że te pierze były stare... ale skoro już wcześniej zapach kazał iść jej na prawo (a wiatr się dalej nie zmienił) to i teraz zapach chyba będzie zwiany.
Ruszyła więc za szlakiem z piór, może nie skradajac się, ale z jakiegoś nieznanego jej powodu stawiała łapy ostrożniej. Dalej nasłuchiwała i węszyła. Czy nad tymi pierzami unosił się jakikolwiek zapach? Czy dało się usłyszeć jakiś inny dźwięk, który mógłby ją gdzieś poprowadzić? Ale póki nie odkryje niczego innego będzie musiała podążać jedynie za piórami

[Mgliste Wody]

Niestety, wybierając trasę z piór...czarnołuska nie znalazła niczego. Gdzieś z prawej strony zaś usłyszała skrzek, przypominający albatrosa, czy inną mewę. Ptak zaraz potem zerwał się do lotu, dokładając dźwięk szelestu krzewów, a potem Torvihraak mogła zobaczyć samo źródło tego dźwięku – białego ptaka morskiego, który odlatywał, poza zasięg jej zmysłów. Ilun lekko się zaśmiał, ale nie prześmiewczo.
– Czasem i tak się zdarza. Nie zawsze wybieramy odpowiednie tropy i nie zawsze uda nam się znaleźć to, za czym podążaliśmy. Ja do tej pory czasem zmagam się z takimi trudnościami – wytłumaczył, po czym wzruszył barkami i przysiadł na ziemi.
– Widzisz, najlepszym tropem jest dźwięk, to już tłumaczyłem wcześniej. Potem będzie zapach – tak, on może być niesiony przez wiatr i zwodzić, jednak będzie pewniejszym śladem, niż piórka, czy tropy znad których nie czujesz już intensywnej woni. Pióra mają to do siebie, że są lekkie, mógł je tu przywiać wiatr...skądkolwiek. Tropy, ślady, są więc najmniej pewne, chyba że faktycznie czujesz intensywną woń znad tropów, to znak, że zwierzę było tu niedawno i warto trzymać się śladów, a nie zapachu. Rozumiesz? – zapytał, tłumacząc ostatnie niedomówienia, by samotnicza wiedziała teraz, czym się kierować, śledząc.

//raport śledzenie I

[Torvihraak]

Mruknęła. Czyli jednak zapach. Miało to sens. Skinęła Czarnoskrzydłemu po czym uśmiechnęła się lekko przekręconym uśmiechem.
-Miałam rację, jesteś też całkiem niczego sobie nauczycielem- wylazła z krzaków i otrzepała się ze wszystkich liści, gałązek i innych śmieci, po czym podniosła jeden swój szpon -A teraz wybacz, ale mam nowo nabyte umiejętności do przetestowania!– odwróciła się ze smiechem i lekkim truchtem pobiegła cholera wie gdzie.
//zt

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Para smoków szła powoli w ciepłą noc, wracając z długiego dnia polowania. Samiec był zestresowany, ale nie dawał tego po sobie poznać. Nie zachowywał się jak on przez jakiś czas, ale miał do tego powód. Gdy tylko zobaczył samicę po zimie, jak na niego skoczyła, poczuł się… dziwnie. Jeszcze nigdy nie czuł czegoś podobnego, jakby coś łaskotało go w brzuchu i nie wiedział co z tym zrobić. Zatrzymali się przed grotą, w której było dość ciemno, ale z zewnątrz można było zobaczyć, że w środku wyłożone są skóry, jakby ktoś planował tam spędzić noc. Zefir spojrzał na samicę i powiedział niepewnie.
– Pomyślałem, że będziesz zmęczona po polowaniu i przygotowałem legowisko, dla nas…obu…– Pokazał łapą, niepewny co zrobi adeptka. Spodziewał się, że pewnie skorzysta z propozycji, nie zauważając nawet jego starań. Bał się, że jej dziecinne podejście do życia sprawi, że nawet nie da mu szansy. Czy on był zakochany? Czy dlatego tak się czuje?
– Może spędzimy noc w tej grocie, chciałem z tobą porozmawiać, jeżeli chcesz oczywiście.– Potem uśmiechnął się i podał rozbawiony.
– Kto by nie chciał spędzić całego dnia z wice mistrzem chowanego. I możemy też razem wymyślić jakeś ciekawe imię dla twojego kompana. Na pewno nie będzie nudno.– Zachichotał, idąc w stronę wejścia.

[Lisia Mistyfikacja]

Trudno było powiedzieć, aby brak energii jej doskwierał. Emocje i pozytywne wydarzenia sprawiły, że była niezwykle podekscytowana i spokojnie dałaby radę dotrzeć na tereny Wody. Jednak nie zamierzała odmówić, choć na pewno ją to zaskoczyło. Rozrabiaka naprawdę był zorganizowany, skoro idąc na polowanie, pomyślał o grocie, w której będą mogli się zdrzemnąć po ciężkim dniu. Ciekawe czy przewidział, że będą potrzebować trzeciego legowiska dla dodatkowego członka załogi, który… brykał, starając się kopnąć samca, choć zdecydowanie w formie zabawy niżeli nabicia mu guza. Samiec też ani razu nie dostał, ale zapewne nie został też zachęcony do zabawy, a taki był plan. Wyskakiwał też na niego i na Nivis chcąc się ciągle bawić i zachęcić ich do wspólnych wygłupów. Filigranowa prawie dała się zachęcić. Smoki były jednak dla niego nudne i w końcu odpuścił.
Ruda samica na pewno doceniła starania Rozrabiaki, ale wydawało jej się, że nie jest to nic niezwykłego i że łowcy często tak robią, choć nikt jej tego nie powiedział. Sama doszła do takiego wniosku, wydawało się to wręcz oczywiste.
– Jasne, wygląda bardzo przytulnie, można tu przespać noc. – Uśmiechnęła się i weszła za nim do groty. Uniosła brwi zdziwiona, kiedy usłyszała jaki pewny siebie był, dlatego, że ciągle nosił miano vice mistrza chowanego. Domyśliła się, że był to jedynie żart, dlatego postanowiła również zagrać w jego grę.
– Hmmm może mistrzyni w chowanego? Co o tym myślisz? – Mruknęła dumna z siebie i się położyła na posłaniu. Oczywiście też żartowała, nie miała nic przeciwko pogadance, jak i odpoczynku. Jednorożec również wbiegł do jaskini i zajął sobie cieplutkie posłanie.
– A więc o czym chciałbyś połowie? O imieniu dla mojego kompana? – Zapytała i zerknęła na drzemiącego źrebaka. Chyba on był najbardziej zmęczony po całym dniu brykania.
– Jest taki słodki… Musi się nazywać rozkosznie! – Uśmiechnęła się rozbawiona.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Obojętność samicy trochę martwiła Zefira, który nie potrafił w żaden sposób przekazać oznak zainteresowania. Takie uczucia były mu kompletnie obce, nawet za młodu ich nie odczuwał. Więc teraz, gdy już jest dorosły i wydaje mu się, że coś zaiskrzyło, czy mógł mieć pewność, że to właśnie to uczucie? Nawet jeżeli, to czy tak powinna zachowywać się smoczyca, która jest w jakikolwiek sposób zainteresowana? Czy ona w ogóle widzi go w taki sposób, jako potencjalnego partnera, a nie tylko przyjaciela? Może wszystkie te pytania dostaną odpowiedz, jeżeli łowca się na to odważy.
– Zostawmy wymyślanie imienia na rano, kto wie, może trafi się coś dobrego we śnie. Poza tym, trzeba się nad tym porządnie zastanowić, tak ważnych decyzji nie podejmuje się w jedną noc.– Powiedział spokojnie, spoglądając na źrebaka, który przez całą drogę nie mógł się uspokoić. Potem spoważniał trochę bardziej i obrócił łeb w stronę adeptki. Położył się na posłaniu obok, przez chwilę znajdując słowa zanim ponownie się odezwał.
– Wybacz, że nie jestem tak samo energiczny i skłonny do gier jak kiedyś. Chyba po prostu zapomniałem się po tym jak zostałem zastępcą. Znaczy, dalej chętnie płatam figle, ale jakoś przy tobie…– Zaciął się, czy naprawdę ma zamiar to powiedzieć?
– Czuję się, jakbym musiał być najlepszą wersją siebie. Coś cały czas łaskota mnie w brzuchu, przy tobie jest… lepiej. Słuchaj, wiem że mnie nie widzisz w tym świetle i że pewnie robię z siebie idiotę, ale… nie mogę ukrywać mojego zainteresowania tobą. Mam nadzieję, że rozumiesz, chciałem ci to powiedzieć, to dla mnie ważne. Czy… podobała ci się nasza dzisiejsza randka? Zdobyłaś ładnego kucyka, to chyba całkiem niezły prezent.– Zefir zaśmiał się nerwowo, co chwile spoglądając w ziemię, jakby bał się reakcji wodnej. Potem spiął mięśnie, by spróbować przestać się trząść. Dobra, jeszcze nie uciekła, idzie ci dobrze.
– Ale tak na serio, to…c-co o mnie sądzisz. Znaczy… wiesz, borze czemu tak bardzo boje się tego powiedzieć.– Przyciszył swój głos, jakby nie chciał, żeby Fili tego nie usłyszała.
– Czy mnie lubiiiiiisz, tak bardziej?

[Lisia Mistyfikacja]

Spojrzała na samca, który dość szybko zmienił zdanie na temat wymyślania imienia jej nowemu towarzyszowi. Również zerknęła na białe źrebię. Jeszcze nie wiedziała skąd to jego zdenerwowanie i stres. Widać było, że się czymś zbytnio przejmuje u Wyzwolonego. Początkowo myślała, że to przez zmęczenie. Ona jednak zmęczona nie była i chciała już nadać imię kompanowi, aby jakoś się do niego zwracać.
– E tam, imiona wymyślone na szybko mają także swój urok. Może niech będzie… Cynamonek! Tak, nawet mu pasuje. Będę miała Cynamonka. – Uśmiechnęła się radośnie niezwykle dumna z własnego błyskotliwego pomysłu na imię. W końcu teraz od niego zależy jakie znaczenie mu nada. – Podoba wam się? – Zapytała ich obojgu, ale żaden nie raczył odpowiedzieć.
Spojrzała z powrotem na samca, który zamiast odpowiedzi w końcu dał upust emocjom i powiedział, czemu czuł się taki spięty. Zupełnie ją zaskoczył tym wyznaniem. Zamrugała, przechylając lekko pyszczek. Nawet nie wiedziała, co powinna odpowiedzieć. Przynajmniej mu nie przerywała, jak to miała w zwyczaju i mógł się wypowiedzieć do końca na spokojnie, nie obawiając się o nagłe wtrącenie rudej. Uśmiech mimowolnie wymalował jej się na pysku, choć starała się to ukryć, aby nie było to źle zrozumiane. Sama do końca tego nie rozumiała. Jednak chyba mimo wszystko się cieszyła, oczywiście od razu poczuła się atrakcyjniejsza i to zdecydowanie podniosło jej samoocenę. Rozrabiaka miał rację, nigdy wcześniej nie myślała o nim w tych kategoriach. Zawsze uważała go za bardzo miłego i fajnego przyjaciela. Nie myślała tak jeszcze o żadnym samcu. Nie spodziewała się, że mogłaby wzbudzić w nim takie zainteresowanie. Ta wiadomość była dla niej czymś nowym i nie mogła od razu rzec, że czuje od dawna to samo co on, nie zamierzała go okłamywać, jednak jego słowa wywołały pewne zmiany w sposobie jej myślenia. Może w końcu zacznie myśleć o samcach jako nie tylko dobrych kolegach?
– Lubię cię bardzo, Wyzwolony Rozrabiako. – Uśmiechnęła się do niego. – Nie sądziłam jednak, że polowanie było randką. Lepiej wiedzieć później niż wcale. W każdym razie… powiedzenie czegoś takiego musiało być bardzo trudne, doceniam cię. – Sama tego nie wiedziała, ale widziała po nim, ile go to kosztowało. Ciągle jednak była zaskoczona i było to po niej widać. Nie czuła się jednak niezręcznie, jedynie obawiała się, że powie coś nieodpowiedniego, zwłaszcza że jej serce zaczęło zaskakująco szybko bić. Nie rozumiała tego zupełnie, ale jednak nikt z nią nie rozmawiał na temat takich emocji. Trudno jej było jednak to do czegoś przypisać.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Widząc zaskoczenie na pysku samicy, Zefir przeraził się niesłychanie. Pewnie już wszystko popsuł, to koniec. Zanim zdążyła się odezwać, samiec przeszedł przez wszystkie fazy cierpienia. Gdy usłyszał co powiedziała, spojrzał na nią i niepewnie powiedział.
– Rozumiem… przepraszam, że tak zepsułem atmosferę. Cynamonek brzmi super, pasuje do jego skocznej osobowości.– Uśmiechnął się pod koniec, jakby chciał zmienić temat. Szybko jednak jego myśli wróciły do poprzedniej rozmowy, a mina nie została radosna na długo.
– To może źle zabrzmi, ale wydaje mi się, że cię kocham. Mówię to tak nie pewnie, ponieważ… szczerze nie wiem jakie to uczucie. Znam je tylko z opowieści, ale zawsze sobie je tak wyobrażałem. To… bardzo przyjemne uczucie, nawet jeżeli trochę bolesne.– Powiedział, spoglądając w ziemię. Nie wiedział co teraz powinien powiedzieć, albo co zrobić. Powinien sobie pójść? Po tym jak zepsuł tak dobrą noc, pewnie powinien. Napięcie w atmosferze i tak nie pozwoli im zasnąć, więc po co to przedłużać. Nie, nie jest tchórzem, powiedział co czuł, nie powinien być z tego powodu źle. Odetchnął z ulgą i tym razem już mniej spięty powiedział pół poważnie.
– Myślałem że prędzej dziki zaczną latać niż ja się zakocham, a tu jednak. Ale to samo myślałem o zastaniu zastępcą, a jakoś nim jestem. Jak dziwnie działa świat co nie? Już mi lepiej, musiałem to powiedzieć, ciążyło mi to na sercu od samego rana. Pewnie ci nie lada zagwozdkę sprawiłem, jeszcze raz, nie chciałem psuć atmosfery.

[Lisia Mistyfikacja]

– Przecież nic nie zepsułeś, co ty opowiadasz? – Starała się go jakoś pocieszyć, gdyż wydawał się niezwykle przybity. Tylko czemu? Czy powiedziała coś nie tak? Wzmianka o tym, że było to bolesne, zmartwiła ją jeszcze bardziej, na tyle, że pokornie położyła uszy po sobie, jakby chciała okazać skruchę i że bardzo żałuje, że sprawiła mu cierpienie.
– Nie chciałam, żeby cię coś bolało, a tym bardziej z mojej winy… Ja mało słyszałam o tym uczuciu. Głównie to raczej domysły, więc… może po prostu powinniśmy dłużej się zastanowić nad uczuciami? Nie chcę, żebyś cierpiał. – Przyznała, nawet się starając jakoś poważnie do tego podejść i poprawić sytuację, która chyba nie była najlepszą. Nie dla niej, a dla Rozrabiaki.
– Nie wiem, czym się różni miłość, od przyjaźni… Bardzo mi na tobie zależy i chciałabym, abyś był szczęśliwy, ale tak samo czuje względem innych bliskich mi osób. To znaczy, że wszystkich kocham czy wszystkich lubię? Skąd mam wiedzieć, czy kogoś lubię tak a kogoś inaczej? To… bardzo trudny temat i dość poważny, tak mi się wydaje. Pierwszy raz ktoś chce ze mną rozmawiać na trudniejsze tematy, to coś nowego, ale miło mi z tego powodu… i jeszcze raz powtórzę, nie zepsułeś atmosfery… może jedynie to zbyt trudny temat na tak późną godzinę. – Ułożyła się zaraz wygodniej na posłaniu obok niego.
– Nie chce mówić czegoś, czego nie jestem pewna… Kłamać tym razem wolałabym też nie. W porządku? Nie bądź zły… – Spojrzała do góry na niego wzrokiem zbitego szczeniaka.

[Wyzwolony Rozrabiaka]

Łowca uśmiechał się lekko, ukrywając zmartwienie i smutek. Słuchał jej uważnie, ale szybko naprostował sytuację, nie chcąc sprawiać przykrości adeptce swoim zachowaniem.
– Nie nie, to nie twoja wina, spokojnie. Nie czuj się źle, jeżeli mówisz to co czujesz. Jeżeli niepewna, kompletnie to rozumiem. Ja też nie rozumiem dokładnie jak to wszystko działa, ale… bardzo chętnie zbadałbym to z tobą. Nie musisz się tłumaczyć, wszystko jest w porządku.– Jego głos się zatrząsnął, więc Zefir się zatrzymał i wziął głęboki oddech.
– Wrzuciłem cię na głębokie wody, to moja wina. Nie czuj się przymuszona do dania mi odpowiedzi, poniosło mnie trochę. Nie… nie przynosisz mi cierpienia, przynajmniej nie takiego tradycyjnego. Na serio, nie przejmuj się tym, nie chcę, żebyś się smuciła, że nie możesz mi powiedzieć z całkowitą pewnością, że odwzajemniasz uczucia.– Samiec zachichotał i powiedział rozbawiony.
– Już miałem znowu zacząć przepraszać, ale pewnie być znów poczuła się nieswojo. Nie będę zły, cieszę się, że powiedziałaś mi prawdę, zamiast wyprowadzać mnie w las. Chociaż, jako łowca to powiedzenie nie jest tak skutecznie, bo w końcu w lesie mi jest najlepiej.– Jak zawsze nie potrafił utrzymać powagi nawet na chwilę. Tak po prostu radził sobie ze smutkiem, śmiechem, w końcu ma wizerunek do utrzymania. Plus gdyby teraz zaczął się rozklejać to prawdopodobnie sprawiłby dużo smutku, a tego nie chciał. Polizał tylko ją po nosie, by pokazać jej, ze nie musi ukazywać skruchy.

[Wola Przeznaczenia]

Nesala ostatnio poświęciła czas no podróże po terenach stada oraz ziemiach niczyich. Na bagnach zauważyła sporo jakiegoś dziwnego zielska które kusiło swoim wyglądem. Coś tam o nim słyszała oraz widziała jak ojciec palił jakieś ziółka. Może z tym też się tam robi? Zebrała więc wszystkie liście z tej rośliny nie interesując się zbytnio owockami które nie wyglądały za ciekawie. Nie chcąc sprawdzać tego na otwartej przestrzeni wlazła do sporej groty pod skałą. Ułożyła liście w trzech małych kupkach wcześniej zbierając trochę suchych gałęzi. Położyła je na środku groty, podpalając je z pomocą swojej maddary. Odczekała moment aż trochę się wypali za nim z pomocą maddary ułożyła jedną kupkę liści w środku małego ogniska. Dym który się z niego unosił na początku był dosyć nieprzyjemny jednak z chwili na chwilę smoczycy zaczynał się coraz bardziej podobać. Zaczęła się nawet bawić jednym z mniejszych kamieni niczym jakiś duży kot kłębkiem włóczki. Śmiała się przy tym i co jakiś czas przewracała co wywoływało to jeszcze większą falę śmiechu. Nie przejmowała się że dym który mógł wydostać się tylko wejściem będzie wyglądał podejrzany. W jej umyśle panował taki słodki spokój, czuła się trochę otumaniona jednak dzięki temu się dobrze bawiła więc czemu nie? W pewnym momencie zaczęła głośno mruczeć niczym duży kot. Musiałoby to brzmieć zabawnie dla niej gdybym tylko zdawała sobie sprawę że to z jej gardła wydobywa się ten dźwięk.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek w tym czasie przechodził koło groty lekko podpity, ale nie na tyle, aby przeszkadzało mu to w mówieniu i poruszaniu się. Poza tym był przecież smokiem bagiennym i taka ilość alkoholu nie robiła na nim większego wrażenia. Dopiero przy większych popijawach mógł odczuć problemy w mowie i dość dziwne tendencje do wymyślania przeróżnych teorii chociażby tego, że w wodzie żyje pradawne stworzenie zwane pantofelkiem. Olbrzymi potwór o tysiącu twarzach, które to w swych paszczach posiadały tysiące ostrych jak smoczy pazur zębach. Takie odjazdy były całkiem spoko, o ile jeszcze jakiś pamiętał, bo z tym bywało bardzo różnie.
Przechodząc obok groty pod skałą zauważył... dym. Przystanął na chwile z beczką swojego wina, którą to zabrał ze sobą i zaczął wpatrywać się w wejście. Jak nic tam się coś jarało. Jednak nie był to... popiół. A... coś. Może bielun? Roślina narkotyczna, którą to uparcie szukał przez ostatnie dni. Jednak coś mówiło mu... że to nie to. Dlatego zamierzał to sprawdzić. Wkroczył do groty wdychając tajemniczy dym który... sprawiał, że jego ciało się nieco rozluźniło. Wchodząc głębiej w końcu znalazł źródło tego problemu... był nim... smok. A konkretnie jakiś plagus. Mułek od razu chciał wynosić się z tej groty bo miał już różne przeżycia z nimi, jednak po chwili... wyglądało, że ta była całkiem potulna i... niegroźna? Dlatego zaraz do niej podszedł kładąc beczkę obok ogniska.
– Um... wszystko w porządku mała? – Zapytał niepewnie zdejmując swoją drewnianą maskę. Ziółka już też powoli zaczęły u niego działać.

[Wola Przeznaczenia]

Mru? To znaczy...co jest? Przysięgłaby że słyszała kroki. Nie przerywała jednak swojej zabawy do momentu aż nie usłyszała głosu. Nie znała go, znała plagę więc on do niej nie należał. Zapach jego stada mieszał się z wonią tego słodkiego dymu jednak rozpoznała. Odrzuciła kamyczek w bok, wstając chwiejnie na łapach i sunąc powoli w kierunku samca. Aaaww on miał coś wcześniej na pysku i wyglądało to interesująco. Miał jednak coś jeszcze i chyba o coś wcześniej pytał. Tylko o co? Na moment skupiła myśli aż doznała oświecenia.
-Wszyyyyystkooo jest wspaniale- Wymruczała przeciągle, starając się go okrążyć bez zarycia pyszczkiem o podłoże i wybadania co jest schowane w beczce. Trąciła ją delikatnie pyskiem tak samo jak bok samca, śmiejąc się cicho i odskakując na bok jak kociak skory do zabawy. Jej niezwykłe tęczówki błysnęły figlarnie a końcówka ogona uderzyła o podłoże kiedy ona właśnie przeturliwała się odrobinę na prawo w kierunku źródła dymu.