Polana

[Czerwony Świt]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Z uśmiechem na pysku wyciągnął ogon spod łap Rakty. Chyba nie miała nic przeciwko brudnym zagrywkom, w końcu przebiegły wojownik poradzi sobie z każdą sytuacją, nawet jeśli będzie musiał ominąć kilka śmiertelnie ważnych zasad. – Mogło być lepiej... Chyba dalej nie domagam po ostatniej naszej zabawie. – Nie żeby się żalił, albo usprawiedliwiał, ale stara rana nadal mu dokuczała. Chciałby coś z nią w końcu zrobić, ale co niby? Zioła nie pomogły, więc na pewno nie pomogą i tym razem. Chyba jedynym rozwiązaniem byłaby tu boska interwencja. – Kto mógłby mi pomóc z takim problemem? Prorok? Bo o Bogu Erycalu nie słyszałem, żeby wrócił. – Zapytał smoczycy, która na pewno wiedziała lepiej od niego.

[Spuścizna Krwi]

Spojrzała uważniej na Griko. No cóż, rzeczywiście nie był w pełni sił, ale mimo to radził sobie dość dobrze.
– Erycal nie powrócił, ale w Świątyni przy jego ołtarzu urzędują jakieś duszki. Jeśli tam pójdziesz i je poprosisz, za odpowiednią cenę zdołają przywrócić cię do pełni sił. Zazwyczaj jest to cała góra kamieni szlachetnych – powiedziała do młodszego smoka. Sama już korzystała z ich usług, chociaż zawsze zastanawiało ją, po co im w ogóle te wszystkie kamienie szlachetne. Zaś jeśli chodzi o ta inną kwestię...
– Prorok jest bezużyteczny, skoro nie wywiązuje się ze swoich obowiązków. Nawet gdybyś do niego poszedł walnąłby ci tylko pogadankę tak nudną, że sam zapragnąłbyś urwać mu łeb, żeby w końcu się zamknął – skwitowała z ponurym grymasem. Tak, nie darzyła tak zwanego Proroka ani odrobiną sympatii. Było raczej dokładnie przeciwnie. nie uznawała go nawet za proroka, bo nie było najmniejszego powodu, aby to robić? Wybór bogów? Żart, bo nie było wtedy żadnego boga, który mógłby go wybrać. Kaltarel tego nie zrobił, to był wybór Świadka przy zgodzie pana Zimy. I co to niby za Prorok?

[Czerwony Świt]

Gdy usłyszał o górze kamieni, nieco się zasępił, bo w końcu nie był, ujmijmy to, bogaty w cokolwiek, oprócz niechęci do driad i brawury, która pewnie wpędzi go w jeszcze nie jedną taką sytuację. Mimo wszystko podziękował skinieniem za informację, lepiej było mu wiedzieć dokładnie gdzie się udać, niż szukać po omacku pomocy u innych smoków, na przykład Proroka. – Nie miałem jeszcze okazji go poznać, widziałem go tylko raz, w czasie ostatniej ceremonii. – To prawda, jeszcze nie dawno nie miał pojęcia, kim jest ten cały prorok i jakie ma w ogóle zadania... Choć, tego ostatniego nadal się nie domyślał. Kontakt z bogami? Wskrzeszanie zmarłych? – W każdym razie, dziękuję ci za wskazówkę, chyba od razu polecę do tych duszków i sprawdzę, czy stać mnie na ich usługi. – Za pewne nie, ale przynajmniej dowie się, jakich kamieni konkretnie ma szukać i być może, jak je znaleźć, nie błądząc bez sensu po lasach i bagnach. Odsunął się kilka kroków wstecz i przygotował skrzydła do lotu. – Odezwę się, kiedy tylko będę w pełni sił na walkę. Tymczasem, żegnaj... Ciociu. – Ze śmiechem poderwał się do lotu, jak najszybciej, żeby umknąć z zasięgu jej pazurów i skierował się w stronę świątyni.

//zt

[Spuścizna Krwi]

Nikt nie był bogaty. Największą zagadką wszechświata było to, że miało się kamienie, ale jednocześnie tak naprawdę już się ich nie miało, bo wszystkie musiały zostać wydane. A może właśnie w tym tkwiła ich wartość? Rakta nie zastanawiała się nad tym, dla niej po prostu ładnie błyszczały i mogła sobie za nie coś kupić.
– Niczego nie straciłeś – skwitowała krótko, gdyż każda rozmowa schodząca na temat podróbki proroka budziła w niej rosnącą irytację. Niezależnie od humoru, jaki miała przed chwilą, niektóre tematy od razu budziły w niej bestię. Wieczna, Burdig, Świadek. Kilka innych. Cóż, nieważne.
Pancerny roztropnie umknął poza zasięg jej pazurów, dy na pożegnanie rzucił tym magicznym słówkiem. Odlatującego smoka pożegnało krótkie warknięcie, niby poważne, ale tak nie do końca. Smoczyca również wróciła do obozu plagi, jednak tym razem wyjątkowo wolała drogę lądową.


<z/t>

[Lumi]

W końcu wyrwał się z tej przeklętej groty wspólnej, i zaczął iść jak najszybciej przed siebie, przy okazji od czasu zostawiając za sobą małe krwiste plamki. Chciał się znaleźć jak najdalej od Żera, siostry która go zdradziła i reszty tego przemiłego zgromadzenia. A że jego nastrój był równie wesoły tak jak ta okolica to cóż, momentalnie przysiadł na środku tego piaszczystego pustkowia i otarł krew z pyska. No może "przysiadł" to za dużo powiedziane, po prostu położył się, przymknął i rozłożył skrzydła chcąc załapać jak najwięcej promieni słonecznych i przy okazji się ogrzać. Sporą rolę odegrał też fakt, że po prostu nie miał siły na cokolwiek, miał ochotę po prostu tak leżeć dopóki jakiś drapieżnik go nie capnie, i dokończy robotę Świata.
Szczerze mówiąc to nawet nie wiedział jak się go pozbyć, trucizny przy sobie nie miał, Honi na pewno nie udostępniłaby swojego składzika ziół wszelakich... No po prostu żyć, nie umierać.

[Despotyczny Ferwor]

Na polankę przybył również i Mułek. Nie miał w tym konkretnego celu, bo zazwyczaj jego spacery były na spontanie i szedł tam gdzie go łapy zaniosą, oczywiście zazwyczaj tak, gdzie spodziewał się spotkać jak najmniej smoków, bo to różne gadziny stąpają po tych ziemiach, a mu się nie chciało z nimi użerać. Zwłaszcza, że miał lepsze rzeczy do roboty takie jak... skosztowanie czerwonego napoju, który to otrzymał od jednego ze smoków plagi. Było to wręcz... niezwykłe, acz nie narzekał na to. Oczywiście beczka była dość ciężka i trochę trudno było mu ją nieść, ale jego kompanka bez problemu sobie z tym poradziła używając do tego swojej magi, którą to utrzymywała beczkę niedużo nad ziemią. Nivis szła równo zanim uważnie przypatrując się jemu... zadowi. Sama nie widziała dlaczego to robi i jakie niegodne myśli przytaczały się przez jej umysł, jednak starała się jak najbardziej nie dać się tego po sobie poznać.
Mułek w tym czasie zauważył leżącego Lumiego. Wydawał się być bardzo smutny, wręcz... wydawał się być zrezygnowany do dalszej egzystencji. Dlatego samiec nie czekając podszedł do niego, ostrożnie przysiadając koło niego. Nivis w tym czasie zrobiła to samo, jednak ta jak gdyby nigdy nic ta zaczęła wtulać się w łuski Mułka rozkoszując się jego obecnością. i robiła to dość... nachalnie.
– Wszystko w porządku Lumi? –

[Lumi]

Nawet nie usłyszał jak wodnisty łowca do niego podchodzi, najwidoczniej piaszczyste podłoże bardzo dobrze tłumiło kroki Mułka, albo Spokojny zdążył odlecieć myślami daleko stąd, może nawet ze dwa ogony pod ziemię. Czując jak ktoś się do niego dosiada mimowolnie szybko otarł strużkę krwi z pyska, w końcu nawet jeśli to był jakiś plagus to wypadało jakoś wyglądać przed śmiercią. Swoją drogą w opinii adepta kolor szkarłatu nawet ładnie się komponował z bielą, oczywiście jeśli czerwień nie pochodziła z jego własnego organizmu.
Od niechcenia spojrzał się na Mułka i aż westchnął ze zrezygnowania, naprawdę spodziewał się rychłego zakończenia jego marnej egzystencji, a obok niego był tylko o i... Jakaś kamienna kreatura? Sądząc po skali i intensywności jej czułości musiała być do niego bardzo, ale to bardzo przywiązana. – Dostałem kilka strzałów w pysk. Nie dość, że zrobił mi to własny członek stada to do tego jest moim dziadkiem. Oprócz tego próbował sobie tak o ukraść skamieniałą łapę mojego nieprzytomnego mistrza i ojca w jednym. Wszystko jest w najlepszym porządku – Wyrzucił z siebie, a jego głosowi było bliżej do warkotu niźli zwykłej mowy. – Kiedy próbowałem mu poderżnąć gardło zostałem staranowany przez własną siostrę, tak wygląda moja kochana rodzina! – Syknął już nieco ciszej, akurat Zirka nie powinna być w to wszystko zamieszana ale skoro wybrała stronę to już jej sprawa.
Po chwili ciszy spojrzał się zaciekawiony na beczkę, chyba w życiu nie widział przedmiotu podobnego do niej. – Mam szczerą nadzieję, że w środku jest naprawdę mocna trucizna, bo w tej chwili to jedyna przydatna rzecz. – Rzucił, a moment później złożył skrzydła, aby Despotyczny miał szansę przysiąść się bliżej.

[Despotyczny Ferwor]

Słysząc słowa Lumiego, Mułek mimowolnie wbił swoje pazury w piaszczyste podłoże, przy tym jego plama rozświetliła się, dając znać, że łowca był wielce niezadowolony z tego faktu. Skoro Żer tak sobie pogrywał, to on nie miał wątpliwości co do dalszych działań. Jednak to nie był to czas, aby rozmyślać nad tym. Na wszystko jest pora...
– Lumi... – Rzekł ciepło okrywając go skrzydłem. – Skoro twojemu dziadkowi tak ciężko było oddać łapę twojego ojca, to jak dla mnie nie zasługuje na miano twojego dziadka. Twoja rodzina jest kochana... Ja... Beri oraz Zirka cię kochamy. Zirka może popełniła błąd, ale myślę, że bardzo chciała, aby nikt z was nie zginął. Gdybyś rzucił się wtedy mu do gardła, to mogłoby się to skończyć o wiele bardziej... nieciekawie. Myślę, że chciała cię bardziej chronić, niż skrzywdzić bratanku... – Delikatnie pogłaskał go po głowie, lekko się uśmiechając. Co jak co, ale nie chciał, aby jego bratanek był w takim stanie. Według niego to nikt nie zasługiwał na to zwłaszcza, że sam był wiele razy w podobnym stanie, czego szczerze nienawidził...
Zapytany o jego beczkę, ten jedynie się uśmiechnął. Był to bardzo wesoły uśmiech, zupełnie tak jakby coś kombinował.
– Oj Lumi Lumi... Nie jest to trucizna, acz... myślę, że pomoże cię to trochę... rozweselić. – Rzekł konspiracyjnie i spod skrzydła wyjął dość spory gliniany kubek, do którego nalał wina. Owy napój podał następnie samcowi.
– Pamiętaj, że twój wujek chce dla ciebie jak najlepiej, dlatego weź parę łyków, bądź kubków tego specyfiku, a gwarantuje ci, że zapomnisz o wszystkich otaczających cie smutkach. Ba! Ten napój sprawi, że będziesz się wręcz z nich śmiał! – Po tych słowach ze skrzydła wyjął kolejny kubek, który także napełnił winem, który to szybko wyzerował. Oczywiście taka dawka była wręcz śmieszna dla niego, acz Lumi mógł poczuć... pewną zmianę. Zwłaszcza, jeżeli zdecydował się na większą ilość niż ten kubek.
Nivis w tym czasie z podekscytowaniem wpatrywała się jak jej pan wypija ten dziwny specyfik, po którym zazwyczaj dziwnie się zachowywał... była bardzo zadowolona z tego powodu, bo w tym stanie często mogła się do niego przymilać się na naprawdę długi czas.

[Lumi]

Westchnął jeszcze kilka razy próbując wyrzucić z siebie wszystkie negatywne emocje, w końcu będzie miał jeszcze kilka okazji, żeby boleśnie skrócić jego życie, a może nawet nie pobrudzić sobie przy tym łap. Rzucił okiem na kolorową plamkę Mułka, a z jego gardła wydobyło się kolejne, tym razem ostatnie ciche westchnienie.
– On nie jest dziadkiem, ziemistym czy chociażby smokiem. On jest problemem, a ja lubię pozbywać się problemów. Krwawo i definitywnie. – Powiedział całkowicie neutralnym tonem, jakby mówił o wczorajszej pogodzie, w końcu dla niego nie było się czym przejmować, w końcu wykończy Żera. Prędzej, czy później, ale to zrobi. W międzyczasie dał się objąć skrzydłem, a nawet nie urżnął wujkowi łapy, kiedy ten go głaskał, nawet nie pamiętał kiedy ostatnio ktokolwiek go przytulił, więc nawet był za to Mułkowi wdzięczny.
– Rozweselić? Przydałoby się! – I chwycił mocno gliniany kubek, acz nie aż tak żeby go skruszyć, po czym nalał sobie pełną porcyjkę. Powąchał, przyjrzał się uważnie liznął na spróbowanie i momentalnie się skrzywił. – To jest pyszne – Rzucił, aby przypadkiem nie urazić Despotycznego, a kilka uderzeń serca potem wypił zawartość kubka nawet zbytnio przy tym nie okazując obrzydzenia. W sumie to ten napój był nawet słodki, ale miał w sobie obcą nutę, która to nieprzyjemnie drażniła jego ranę na wewnętrznej stronie polika.
Po niezbyt długim okresie ciszy i rozmyślania co on tutaj właśnie robi, adept nalał i wypił jednym haustem jeszcze ponad dwa kubki, i spojrzał się na Mułka z chytrym uśmieszkiem. A alkohol który po raz pierwszy znalazł się w jego żyłach zaczął go bardzo przyjemnie rozgrzewać.. – A co powiesz na jakiś za-zakład? – Wyjąkał nawet niezbyt się orientując, że z jego mową jest coś nie tak, a po chwili tak bardzo zakręciło mu się we łbie że był zmuszony szybko położyć go na ziemi. A że nie chciał brudzić sobie łusek piaskiem i kurzem, toteż oparł go na łapie bagiennego. – Kto wypije więcej tego czegoś do zachodu sło-słońca! Co ty na to? –

[Despotyczny Ferwor]

Mułek westchnął głęboko słysząc jego słowa, po czym poklepał go po ramieniu. – Przede wszystkim problemy powinno się pozbywać dyskretnie. Kłamstwa oraz manipulacja... to są kluczowe rzeczy, które niezmiernie ci ułatwią. Rozumiesz mnie? Niech myśli, że zrozumiałeś to wszystko. Niech myśli, że jego czyny miały na tobie jakikolwiek pozytywny skutek. Raz po raz zdobywaj jego zaufanie. Rób co mówi oraz chwal jego czyny... a gdy w końcu będziesz miał szanse, żeby zaatakować wtedy, kiedy się tego najmniej spodziewa... zrób to, jednak... wciąż mimo wszystko uważam, że samosąd jest tutaj bezcelowy. Jeżeli zabiją cię przez to, to twoja zemsta nie będzie miała najmniejszego sensu. Z tego powodu założyłem nasz sojusz... abyśmy mogli razem zwalczać takie problemy. Pamiętaj o tym Lumi. Nigdy nie daj się ponieść emocją, ponieważ nigdy nie uda ci się dotrzeć do twojego celu. Kompleksowe oraz dogłębne planowanie swojego każdego ruchu... jest nie tyle kluczem, co oczywistością. – Rzekł uśmiechając się do niego konspiracyjnie. – Wpadnij kiedyś na tereny, które moje stado wam udostępniło. Nauczę cię pewnych... dość przydatnych rzeczy, ale to temat na zupełnie inną rozmowę....
Gdy młody samiec zaczął pochłaniać jego wino, ten uśmiechnął się rozbawiony. Mały miał spust i to trzeba było przyznać. No i prawie się przy nim roześmiał, ale w ostatnim momencie się powstrzymał. Pijany Lumi był śmieszny, jednak w takim stanie mógł na prawdę zapomnieć o problemach, a przynajmniej mógł poczuć, że on sam, chciał dla niego jak najlepiej.
– heh... myślę, że nie wytrzymasz chociażby ułamka tego czasu... jednak podejmę to wyzwanie. A więc mój drogi... na zdrowie! – Rzekł w dalszym ciągu rozbawiony i zaraz potem wypił do dna swój kubek.... drugi, trzeci, czwarty, aż doszedł do piątego. Alkochol w jego żyłach wreszcie zaczął robić to co powinien. Chociaż Mułek jeszcze ogarniał otaczającą go rzeczywistość. – S-słuchaj Lu-mi. – Wydukał opierając się na jego barku. – Ja oraz *Bek* ty... – Lekko zakołysał głową, próbując jakoś ubrać swoje rozjuszone myśli w słowa. – Jezteśmy rodziną... i-i zawsze nią będziemy, aleee – Nagle spojrzał się na jego róg który... był... ale nie do końca... chyba winno zaczęło bardziej na niego działać. – Gdzi-e... ty masz ró-róg? Al-e... Beri ma ró-rów. A ty nie masz. Dlaczego? On... on ci go zjadł?

[Lumi]

Mielił i mielił słowa Mułka, aż w końcu w zamyśleniu pokiwał łbem. Nie było wątpliwości, że ten irytujący morski wojownik w końcu znajdzie się dwa gony pod ziemią, zagwozdką był fakt, czy zabije go starość, czy może Spokojny jednak w końcu osiągnie swoją upragnioną zemstę. Jednak jeśli mógłby się do niego zbliżyć jako "przyjaciel", jego możliwości eliminacji go byłyby nieograniczone...
Jednak gdy już nieco zamroczony przez alkohol, łeb wcześniej oparty na łapie bagiennego, uniósł się i skierował w stronę powoli zachodzącego słońca. Nie czuł praktycznie nic, oprócz ciepła i szczęścia, wszystkie smutki wydawały mu się odległym wspomnieniem. – Z-Z-ZA ZDROOOOWie –Odkrzyknął radośnie, po czym wypił kolejną porcję płynu rozwiązującego wszystkie problemy, która przyniosła mu pewną myśl. – A-a sss-ką-–-d s-si-SIĘ bio-ro-rą ja-jka? – Wybełkotał bezmyślnie gapiąc się przy tym na zachodzący złoty pysk. Teraz czuł się po prostu świetnie, chciał tańczyć, śpiewać, wyrywać flaki i oczy swoim wrogom!
Na jego kolejne słowa błyskawicznie się od niego odsunął pozbawiając go przy tym podparcia i od razu chwiejnie poderwał się na równe łapy. – RO-RO-RO-GO-ROGO-RY? CO? – Wywrzeszczał jednocześnie próbując wymacać łapą swoje poroże, i ku swemu przerażeniu nie odnalazł go... Ponieważ mielił łapą powietrze koło swojego pyska, nawet nie zdając sobie sprawy ze swojej tragicznej koordynacji. Teraz miał całkowitą pewność, że jego własny mistrz i ojciec zjadł mu jego rogi! – Nuuuuu – Wyskamlał żałośnie, po czym osunął się na ziemię.

[Despotyczny Ferwor]

Mułek patrzał się tępo na Lumiego. Uważnie wysłuchał jego pytania, jednak kilkanaście razy musiał je sobie powtórzyć w głowie, bowiem z początku nie z czaił co on do niego właśnie gadać. Więc tak sobie siedział i myślał... myślał i rozważał. Rozważał nad otaczającym go światem i przestrzenią. Widział przed oczami całe układy słoneczne. Był.... był w kosmosie! Unosił się bezwładnie, obserwując gwiezdną manifestacje. Gwiazdy objawiały mu się w pełnej swojej okazałości. Czuł się niesamowicie. Czuł się szczęśliwy! Co z tego, że były to tylko mroczki przed oczami. To i tak wyglądało pięknie! Zjawiskowo! oraz przede wszystkim trochę rozmazanie... ale walić to! TO NIE BYŁ CZAS NA TAKIE DYRDYMAŁY! Drzewa spadając z drzew! czekaj... Drzewa spadając z gwiazd! Chaos! Istny Chaos spowija tą krainę! Wszech i wobec, darząc go swoją mocą... chwała CHAOSOWI! Chałwa i wino!
Nagle plamisty gad sobie uświadomił, jakże przełomową dla niego rzecz. Spojrzał się z nie do wiarą na bratanka. – Lumi... – Porywisty wiatr otulił jego łuski, a jego błona powiewała na wietrze. Stał na tle zachodzącego słońca, a jego pijany głos brzmiał nazbyt poważnie. – Jesteś dzieckiem Chaosu! Zrodzony z wina i powietrza! – Jego głos rozniósł go na całą polane, obwieszczając jego odkrycie całemu światu. – Jajka biorą się od samca! I samicy! Ty! TY! Zaś powstałeś dzięki powietrzu! Pochodzisz z gwiazd Lumi! POCHODZISZ Z GWIAZD! Pył... Byłeś pyłem! Nie masz rogu... bo go nigdy nie miałeś! Były to kajdany! KAJDANY! Wiązały twoją moc. Ja... ja jestem kluczem! Rozumiesz Lumi! – Złapał go za bark, wpatrując się w jego oczy. – TO PRZEZNACZENIE! MUSIMY ZMIENIĆ TEN ŚWIAT! MUSIMY GO URATOWAĆ DO ŚWIATŁA! CHAOS! CHWAŁA CHAOSOWI! Niechaj świat nasz teraz słyszy, bo oto nadeszła nowa era! Luminowa epoka! –

[Lumi]

Spokojny z kolei nie widział nic szczególnego, no może oprócz zachodzącego słońca, które to akurat teraz wywołało w nim niesamowitą melancholię. Kim on albo Mułek byli, aby robić cokolwiek niezgodnego z odwieczną rutyną? Złoty pysk widział zapewne setki, jeśli nie tysiące takich jak oni, chcących coś zmienić. Może na lepsze, może na gorsze ale jednak zmienić. Ilu z nim się to udało, albo uda? Pewnie niewielu, a raczej bardzo niewielu, jeśli nie nikomu. Świat powróci do stanu, jaki jest dla niego najlepszy, do harmonii, do równowagi, a jeśli chcieli swoje zmiany wprowadzić na dłużej, to musieli zapewnić całkowite posłuszeństwo współstadnych. Nawet jeśli będzie to kosztować życie kilku z nich.
Z nieco ponurych rozmyślań wyrwał go jednak głos Mułka, nie to brzmiało niczym przepowiednia proroka. Słowa, które zaważą na całym jego życiu i nadadzą mu całkowicie nowy kierunek. Przytakiwał mu, od czasu bełkocząc coś niezrozumiale pod nosem, tak on był inny... Bo był z kosmosu! On był wyjątkowy, coś go tutaj przywiodło tylko po to, aby zmienił serca i umysły innych smoków, uczynić je równymi sobie! Do tego czasu jednak były tylko marionetkami, rzeczami niezbędnymi do osiągnięcia jego szlachetnego celu. – Chała chaosowi, chała mi! CHAŁA MI, KSIĘCIU CIEMNOŚCI I CHAOSU! – Wydarł się na całą polanę, po czym spróbował chybotliwie wstać aby obwieścić światu nowy porządek, władzę jedynego tak idealnego smoka, JEGO. Oczywiście alkohol w jego żyłach, oraz jego wątłe łapy nie pozwoliły mu ustać zbyt długo, więc po chwili wywalił się prosto na bagnistego. Jednak nie spróbował wstać, czy chociaż z niego zejść, zamiast tego... Zaczął cicho mruczeć chcąc trochę umilić czas Despotycznemu, przy okazji gładząc jego plamiste łuski. W końcu kto mógłby oprzeć się jego urokowi?

[Strażnik Gwiazd]

Jego nastawienie do smoków regularnie się zmieniało, więc choć zamierzał otworzyć się na kontakt z innymi gadami Plagi, to zobaczenie znajomego pyska i przetestowanie swojej cierpliwości, na ten moment uznał za właściwsze. Nie zamierzał przyzywać Infamii bez powodu, ani też zawracać jej głowy politycznymi sprawami, które definitywnie planował dla Szydercy. Odkąd sam oswoił zwierzę, wbrew swoim kontrastującym poglądom, był wyjątkowo ciekawy jak na sprawę więzi zapatrują się inni. Smoczyca była definitywnie jedną z tych osób, której kompani rzucali się w oczy, choć czasami wahał się, czy powinien w ogóle zaklasyfikować ich do "normalnych" stworzeń. O ile istniało w tych czasach takie określenie.
~Witaj. Jeśli masz czas, chciałbym porozmawiać na temat twoich kompanów~ Nie zamierzał bliżej wyjaśniać swoich intencji, (nawet jeśli mogły zabrzmieć niepokojąco) bowiem jeśli Infamia nie miała ochoty spotykać się z prorokiem, prawdopodobnie nie mogłyby zaistnieć argumenty aby ją do tego przekonać. Mentalnie otrzymała oczywiście lokalizację do której mogła wyruszyć.
Strażnik do dziś żałował tego w jaki sposób dał się jej potraktować, ale nie winił jej, gdyż nawet wzywając uzdrowiciela, który nie mógł mu pomóc, nie zraniła go bardziej, niż jego własna krytyka, że uległ jej wyzwaniu. Cóż, był dorosły i potrafił uczyć się na błędach, a biorąc pod uwagę kolor łba samicy, nie mogła wywyższać się nad nim pod względem zdolności do zachowania swojego pierwszego życia.

[Urna Cieni]

Odpowiedziała na wezwanie proroka, chociaż z dużą dozą niechęci. Ciężko było jej zwlec się z wygodnej, zimnej skały na jakiej obecnie leżała, podziwiając mgłę spowijającą stadny obóz, nadającą schowanemu pośród górskich objęć miejscu aurę przyjemnego, acz niepokojącego zarazem mistycyzmu. Wpierw nie ruszyła się w ogóle, jedynie cicho westchnęła. Z upływem czasu zrozumiała jednak, że walka z ciekawością była w tym wypadku z góry przegrana. Gdyby samiec po prostu ją wezwał, nie podając powodu, zapewne zostałby sam. Ponieważ jednak zawarł w swoim zaproszeniu sugestię odnośnie tego, czego miałaby dotyczyć rozmowa, wywerna podjęła ostatecznie decyzję i zsunęła się leniwie ze skały, lądując miękko na ziemi, tylko po to by następnie rozłożyć skrzydła i wzlecieć w przestworza, kierując się ku wskazanej w wiadomości piaszczystej polanie.
Lot nie zajął jej wiele czasu, bowiem jej rasa była do niego doskonale przystosowana. Wkrótce więc brązowo-czarna sylwetka zamigotała na niebie, zbliżając się stopniowo do celu, by wkrótce wiedźma wylądowała niecały ogon przed Strażnikiem, wzniecając przy tym tumany kurzu, ale mimo wszystko lądując cicho i miękko. Złożyła skrzydła, ustawiając je kawałek przed sobą, po czym powoli, jakby niechętnie, zaczęła zmniejszać dystans, tak by ostatecznie stać w odległości odpowiedniej do prowadzenia normalnej rozmowy.
– Rozwiń temat. – Powiedziała bez ogródek, chcąc przejść do sedna sprawy. Kompani? Dobrze, niech pyta, może ją nawet zaintryguje. A skoro o nich mowa, to trójka żywiołaków otaczała właśnie rozległą polanę, migocząc kilkadziesiąt ogonów dalej od miejsca obecnego spotkania, zajmując się zapewne poszukiwaniem kamieni szlachetnych w okolicy. W rzeczywistości byli jednak lekiem uspokajającym na paranoję wywerny, wierzącą że skoro Plaga była w stanie atakować z zaskoczenia i bez prowokacji, to inne stada wkrótce mogą również zacząć w tym gustować.

[Strażnik Gwiazd]

Nie spodziewał się od Infamii, żadnych powitań, a jednak natychmiastowe przejście do sedna było całkiem satysfakcjonujące, nawet jeśli żadne z nich nie miało sobie nic do powiedzenia. Ze względu na sytuację polityczną, chłodna interesowność która miała miejsce przy błogosławieństwach, czy podczas przyznawania Pladze tytułów, odpowiadała mu zdecydowanie bardziej niż stały intelektualny konflikt z członkami innych stad. Oczywiście istniała duża szansa, że spotkanie z wywerną wyrówna tę statystykę, lub przynajmniej przypomni Strażnikowi jak szybko potrafi nastawiać smoki przeciwko sobie. Z tym pogodził się jednak już bardzo dawno, biorąc pod uwagę że fakty stawiał wyżej, niż relacje z innymi. Jako że nie skinęła mu łbem, również tego nie uczynił –Nigdy nie byłem zwolennikiem więzi, ale popełniłem hipokryzję zawiązania własnej, dlatego chciałbym bliżej poznać intencje smoków, które ją posiadają– oszczędnie przyjrzał się żywiołakom, które zaczęły ich otaczać. Ponieważ był stałym bywalcem ceremonii na niemal całej mapie, często miał styczność z różnego pokroju stworzeniami, ale Infamia dobierała je sobie wyjątkowo specyficznie. Niewątpliwie była też jedyną osobą posiadającą ich tyle naraz, więc zastanawiał się czy to jakiś szczególny talent, czy po prostu była w ten wątek bardziej zaangażowana. W każdym razie kontynuował, dalej skupiając się na czarnych ślepiach rozmówczyni –Czy gdybym skrytykował więź nazywając ją niewolnictwem, zaprzeczyłabyś ponieważ posiadasz argumenty, które to obalają, czy zgadzasz się, że pasuje do niej takie określenie?– Gdyby nie miał relacji z sarną prawdopodobnie wybrzmiałby gorzej, bardziej oskarżycielsko. Teraz po prostu pytał, surowo, z ozdabiającą głos chrypą ale bez nerwowej pasji.