Polana

[Impulsywny Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Obóz Ziemi powoli przestawał być interesujący dla pisklaka. Wszędzie te same zapachy. O innych stadach niby coś tam słyszał, ale nie pamiętał zbyt dobrze o co z nimi chodziło. Są to są, po co drążyć temat? Jakimś cudem młodzik zatrzymał się na terenach wspólnych. Całe szczęście, że jego uwagę przykuł kolorowy motyl. W innym wypadku kto wie, czy łapy nie zaprowadziłyby go na tereny, któregoś z innych stad. Drzewny zniżył nieco ciało, chcąc skryć się lekko w trawie. To była jego szansa. Mógł złapać to latające coś i zanieść bratu. Wtedy mógłby udowodnić, że jest lepszy. Więc czekał, aż ofiara będzie w odpowiedniej odległości.

[Bagienna Gawęda]

I gdy już-już motylek miał się znaleźć w zasięgu łap pisklęcia... Zdarzyła się tragedia! Na polanę wbiegł ktoś, kto jest mistrzem niweczenia smoczych planów. Darmozjad! Z dzikim świergotaniem wbiegł an polankę i... I wybiegł. Szybko jak błyskawica. Ale to wystarczyło, by przerażony motylek podleciał wyżej. A gdyby tego było mało, całkowicie oddalił się z polany gdy wbiegł na nią kolejny przybysz. Tym razem hipogryf: cichy, bo nie wrzeszczał na całe gardło i może też nieco wolniejszy... W ślad za Kokatrysem znów zniknął w puszczy. I jak tu prowadzić porządne polowanie na motyle?
Jednak to nie był koniec dziwnych przybyszy w tym miejscu! Na to wszystko oko miała Rucze, której fakt, że kompani nagle ni z tego, ni z owego zaczynają biegać po Puszczy... Ech, skoro chciała iść na samotny spacer, miała na myśli to, że naprawdę będzie samotny, a nie że te przybłędy dolezą tu aż za nią. Nawet ten leniwy Kurczak wychylił łeb poza tereny Wody! A teraz jeszcze ma za nimi gonić? Pff, nie. Nie taki był jej cel.
Do tego w przeciwieństwie do swoich kompanów Czapla zauważyła na Polanie coś, co od razu przyciągnęło jej piastuńską uwagę. Pisklę.
– Wybaczyjtoj moim kompanom tyn rejwach. Są dni kie nawyt jo nie mogę ich zniść – westchnęła, robiąc krok ku Polance i wychodząc na słońce. Spojrzała na nie, jakby wrogo, bo znów zaczęło smalić jej zimno- i wilgotnolubne łuski, po czym znów skupiła się na pisklęciu. Na nie jednak patrzyła z wyraźnym ciepłem, ale i troską. – Nie potrzybujesz jakigo poretunku? – spytała. Jednak co pisklę to pisklę. Nigdy nie wiadomo, czy tak naprawdę się nie zgubiło albo czy nie potrzebuje innego rodzaju pomocy...!

[Impulsywny Kolec]

Pisklę nawet nie zauważyło, że ktoś się zbliża. Było tak pochłonięte “polowaniem”, że nawet nie zareagowało w pierwszej chwili na ucieczkę motylka. Dopiero po chwili dotarło do niego co się właściwie stało. Jak ten kurczak mógł zrobić coś takiego!
–Mysie łajno! Wracaj tu głupi kurczaku, a powyrywam ci nogi z zada!
Zaraz po zniknięciu kokatrysa, na polanie pojawił się kolejny gość, wywołując u młodzika szczerzenie kłów i dziki warkot. Jeśli jeszcze ktoś śmie mu przeszkodzić, nie będzie za siebie ręczył. Nogi z zada!
Jaka “radość” ogarnęła dzieciaka, kiedy okazało się, że faktycznie nadszedł kolejny gość. Chociaż tym razem nieco bardziej hmm łuskowaty i błoniasty. Czy naprawdę wszystkie smoki jakie musiał spotykać na swojej drodze to bagienne? Wbił wzrok w samicę, zaraz unosząc łapę i wskazując na nią długim, zakrzywionym szponem, w oskarżycielskim geście.
–Ty! Co to miało niby być, co? Już prawie mi się udało!
Młodzik potrząsnął grzywą, chcąc pokazać swoją niesamowitość.
–I co tak dziwnie gadasz? Naśmiewasz się ze mnie? Bo co? Bo mało umiem? Chcesz się bić? No chodź! Już ja ci pokażę gdzie twoje miejsce ty… ty…
Złocisty samczyk zmarszczył pysk, zupełnie nie mogąc znaleźć obraźliwego epitetu dla piastunki.
–Ej nie pachniesz Ziemią, coś ty za jeden?
Samiec uderzył łapą w ziemię, zaraz rozkładając malachitowe skrzydła, starając się wyglądać na większego w oczach “intruza”.

[Bagienna Gawęda]

Hmm, pisklę najwyraźniej było nawet bardziej rozdrażnione kompanami niż sama Rucze... Może się dogadają!
Rucze z lekkim rozbawieniem słuchała oskarżeń pisklaka. Ba! Jakimś cudem udało jej się zachować powagę, więc może nawet mogła uchodzić za smoka pełnego skruchy... Póki nie doszło do fragmentu o gadaniu. Wtedy to rzeczywiście z rozbawionym uśmiechem potrząsnęła łbem i spokojnie wytłumaczyła;
– Ziémie Wolnych Smóków to tylo niwielki kawałek świata. Dalyj, poza nimi, tyż żyją smóki, chtóre mają inszą kulturę i używają innszych języków.
Swoją drogą czy ona dobrze usłyszała, że pisklę “mało umie”? Czyżby nieświadomie samo przyznało, że przydałby mu się Piastun? Na Ōdesáulę, chyba naprawdę trafiła w dobre miejsce i o dobrej porze!
O ile rzeczywiście dogada się z tym Ziemistym.
– To zapywne zapach Wody. Ziémie Wolnych same w sobo tyż są zróżnicowane i poza Ziémią są owój jiszcze trzy inaksze stada – dodała nieznacznie unosząc brwi. Czas sprawdzić jak dużą wiedzę posiada ten ancymon! – Jestym Rucze, nazywana tyż Czaplą lub Bagienną Gawędą. Jestym człónkiem stada Wody. – W pierwszej chwili chciała coś wspomnieć o Falach i dopiero wtedy powtórzyć swoje powiązanie z tutejszą hurmą... Ale w porę pomyślała o tym, że tylko niepotrzebnie namiesza pisklęciu we łbie. Już wspomnienie trzech imion może wystarczająco tu namącić...!

[Impulsywny Kolec]

Że co to bagienne smoczysko gadało? Jakie Ziemie Wolnych Smoków? Potok informacji zalewał umysł pisklęcia niczym wodospad. Uważnie przypatrywał się smoczycy, jakby oczekując jakiegoś podejrzanego ruchu. No bo skoro nie była z Ziemi to skąd miał znać jej zamiary. Szczególnie, że współpracowała z tamtymi dwoma dziwacznymi stworami. Skoro samica gadała w inny sposób to miało niby znaczyć, że dotarł do jakiegoś dalszego zakątka świata? Przecież jeszcze niedawno wszystko pachniało Ziemistymi. O co tu niby miało chodzić.
–Czyli ta cała Woda gada w taki sposób? Co za inne stada? To ten cały inny zakątek świata? Phi! Wcale nie tak daleko. Całą drogę przeszedłem na łapach. Na moich własnych.
I tak jak informacje o stadach jeszcze były jakoś do zniesienia, tak trzy imiona to było już za dużo dla Jarzębinki. Bo co to niby miało być? On miał jedno, jego brat też, ojciec… też? A może Pyzaty i Kolec to były dwa różne imiona?
–Dlaczego niby masz trzy imiona? Ja mam jedno, Jarzębinka. I lepiej je dobrze zapamiętaj.
Mlasnął jęzorem, cały czas obserwując Bagienną podejrzliwym wzrokiem. Rucze, Czapla, a do tego jeszcze Bagienna i Gawęda. No brat mu nie uwierzy jak mu powie, że spotkał kogoś takiego.

[Bagienna Gawęda]

Och, chyba rzeczywiście trafiła na pisklę, które jeszcze niewiele wie. Bardzo niewiele. Ale skoro już tu była to chyba rzeczywiście mogła mu pomóc... Nawet jeśli Ziemisty nie będzie tego do końca świadomy. Ani tego, że jeszcze mało wie o tym jak wszystko funkcjonuje...
Rucze pokręciła lekko łbem i na próbę zrobiła krok bliżej. Niezależnie od reakcji pisklęcia, przysiadła na ziemi.
– Może zacznę znój od początku... To mijsce ajwoj znajduje się na Ziémiach Wspólnych – tłumaczyłą cierpliwie, gromadząc maddarę. Między nią, a pisklęciem zaczęło coś się pojawiać – uproszczona mapa Terenów Wspólnych. Rucze już zdążyła je nieźle zwiedzić, a że pamięć miała dobrą i lubiła podziwiać widoki efekt była całkiem niezły! – Wspólnych, bo nalyżących do czterech stad: Ziémi, Wody, Plagi oraz Ognia – tłumaczyła dalej a twór zaczął się rozrastać. Otoczyły go cztery plamy lekko odstające od siebie w miejscach gdzie mniej-więcej przebiegały granice. Tereny Wody znała już jak własną kieszeń, a i co nieco zaznajomiła się z Ziemią dzięki Wodno-Ziemistej wymianie terenów. Dodajmy do tego to, co smok może wypatrzyć z góry, lecąc w pobliżu jakiejś granicy... Mapa z pewnością nie była idealna, ale swoją funkcję spełniała! Tym bardziej, że odpowiednie płaty terenów pojawiały się, gdy Rucze wypowiadała odpowiednią nazwę. – Razym tworzą społyczność nazywaną Wolnymi Stadami, a poza nimi rozciągają się insze, mnij znane ziémie i właśnie z takigo “daleka” pochodzę. Z tak dalyka, ży nie zmiściłoby się to na tym rysunku... Za to Woda juże ajwoj była, więc jestym jidynym smókiem, chtóry ajwoj tak gada – zakończyła wywód, a mapa po chwili zniknęła. To z resztą nie był koniec pisklęcych pytań...! – Tradycyje. Wolne Stada ustaliły hierarchię, w chtórej po imieniu możysz ropoznać czyjąś rangę. Czapla i Jarzębinka to pisklęce imiona nadawane w chwili wyklucia. Późnij pisklok zostaje Adeptem i szkoli się na jidną ze stadnych rang, przy czym zminia swóje imię na takie z drugím człónem “Kolec” a’bo “Łuska”. A kie już zdobyndzie rangę, wybira kolyjne, tym razym ograniczone jidynie do dwóch człónów, any na przykłod Bagienna Gawęda – tłumaczyła cierpliwie, mówiąc wyraźnie, by Jarzębinka nie miał problemów z ogarnięciem tego. Do tego udało jej się utrzymać przyjazny ton... Pytanie tylko, jak na to zareaguje pisklę?
Zapewne kolejnymi pytaniami...!

[Impulsywny Kolec]

W momencie, w którym Rucze poruszyła się, pisklak momentalnie zjeżył futro, a z gardła zaczął wydobywać się warkot. Dopiero kiedy usiadła, ten uspokoił się nieco. Ziemie Wspólne? Czyli, że co? Każdy mógł tu wleźć? Że należały do każdego? To nie miało sensu. No ale niech jej będzie. Sam też usiadł zaraz na zadzie, jedynie sierść na jego kręgosłupie nadal była lekko uniesiona. Hola hola! Co to za czary mary miało być? Zaraz poderwał się na równe łapy, przyglądając się mapie podejrzliwie. Co bagienna kombinowała?
–Żadnych gwałtownych ruchów, nie przekonują mnie te iluzje.
Obserwował jak kolejne i kolejne fragmenty mapy pojawiały się raz po raz. Ciekawiło go jak pachną inne stada. Szczególnie zapach Plagi. Czy to o to chodziło Świetlikowi kiedy nazwał go plagusem? Ale musiał przyznać Gawędzie, że to całe czarowanie szło jej nieźle.
–A to tu? Tu nic nie ma czy jak?
Zakrzywionym szponem wskazał na granicę stada Ziemi.
–Jeszcze dalej? Phi! Ja to zwiedzę cały świat w takim razie.
Jarzębinka nie widział, że mapa nie była idealna. W końcu nie miał pojęcia jak to wszystko wygląda.
–Skoro to pisklęce imiona to czemu pozwalasz tak do siebie mówić? Nie jesteś już dzieckiem. Adeptem? Że na co się szkoli? Ja to bym chciała obijać pyski innym smokom.
Kolec? Łuska? Jasne, że wolał być kolcem, kolec brzmi ostro, drapieżnie, a łuska? Równie dobrze mogliby wtedy wołać na niego mysi zad. Oba te imiona miały w sobie tyle samo fajności. Gorzej jak faktycznie będą kazali mu zostać łuską. Wtedy im nogi z zadów powyrywa. Nikt nie będzie sie z niego naśmiewał.
–I że to imię to sama mogę wybrać? To ja chcę być Pierzastym Tornadem, już. Jak mam zdobyć tą rangę? No mów szybciej.
Ze zniecierpliwieniem zastukał szponami w ziemię. Takie fajne imię sobie wybrał, to mogli zacząć na niego wołać w ten sposób nawet i teraz. A tu jeszcze jakieś rangi czekały.
–A twoja ranga to jaka? Nie żeby mnie to interesowało, ale jak już pytam no to mów.
No bo przecież godność nie pozwalała mu przyznać się, że w sumie to temat go zaciekawił. Szczególnie czy była ranga do obijania pysków.

[Bagienna Gawęda]

No nieźle, chyba nawet go nie zanudziła! Choć definitywnie miał w sobie temperament wojownika...
– Ajwoj mnij-zięcy jyst granica tyrenów Ziémi. Każde stado taką ma i lepij jej nie przekraczać byz pozwolynia – wytłumaczyła i szeroko się uśmiechnęła słysząc kolejne słowa. Od małego żyła w wędrownej hurmie i później długo jeszcze wędrowała: najpierw sama, a później z Falami. Osiedliła się dopiero, gdy dotarły na tereny Wody, a i tak pewnie zobaczyła mały ułamek świata... Ale nie zamierzała zniszczyć tych pisklęcych ambicji! – Czyka cię długa dróga. Może kiedaj spotkasz kogoś, chto gada moją gwarą... – Albo nawet językiem ōdesáulańskim lub jeszcze innym, którego nawet Czapla nie znała.
Och, a kolejne ptanie było bardzo dobre. I chyba nawet umknął mu fakt, że nie wytłumaczyła jaką w tym wszystkim rolę pełni “Rucze”. Ta'lesi kaizārgu, Ōdesáulo! Tylko bardziej by mu namieszała we łbie... Uff!
– Zwykłe przyzwyczajenie – wytłumaczyła najkrócej jak się dało i przeszła do kolejnego tematu. – Jyst pięć rang, na chtóre może się szkolić Adept. Ci, chtórzy obijają pyski inszym smókom to Wojownicy i Czarodzieje. W tyorii mają bronić stado, aly dla tryningu zawdy możysz kogoś sprać – stwierdziła pogodnie i zaskakująco lekkim tonem. – Są tyż Łowcy, chtórzy dbają, by nicht nie głodował oraz Uzdrowiciele, chtórzy leczą rannych. Ostatnia ranga to Piastuni, chtórzy pilnują piskloków i często przekazują im wiedzę o podstawowych sprawach.
Rucze pokiwała łbem. Pierzaste Tornado? Ha! Pewnie jeszcze zmieni zdanie, ale teraz przecież to imię jest imieniem idealnym i nikt nie powinien go kwestionować. No, a przynajmniej Czapla nie zamierzała tego robić!
– Najpirw musisz zostać Kolcem. Mianuje cibię nim Przywódca stada. Ty wybirzesz imię, a on pywnie wyznaczy tobu mistrza, chtóry cię wszystkiego nauczy. Jidyna dróga prowadzi winc przez nauki – tłumaczyła cierpliwie, w duchu rozbawiona faktem, że w gruncie rzeczy to właśnie robili. Ta rozmowa przybliżała Jarzębinkę do zostania Wojownikiem/Czarodziejem bardziej niż mu się wydawało! – Jestym Piastunką. – wytłumaczyła lakonicznie. Próbkę jej codziennych obowiązków właśnie testował na własnej skórze...!

[Impulsywny Kolec]

Czyli granic się nie przekracza. Chociaż… Właściwie to dlaczego? No musiał o to zapytać.
–Dlaczego mam nie przekraczać granic? Może ich nie zauważyłom i co wtedy? Co mi niby zrobią?
Wyprawa w świat brzmiała ciekawie. Ileż przeciwników mógłby spotkać wtedy na swojej drodze. Bestie, smoki i kto wie co jeszcze świat poza granicami krył.
–Albo spotkam kogoś kto gada jeszcze dziwniej, ciebie to chociaż idzie zrozumieć. To ja będę największą wojownikiem na świecie. Będę prał każdego kto na to zasłużył, aż będą gryźć piach. Hahaha!
A więc samica, która ostatnio go karmiła była łowcą? To by miało sens. No to teraz jeszcze bardziej nie widział powodu, dla którego miał jej jakoś specjalnie dziękować. W końcu to był jej obowiązek.
–Czarodziej to ten co robi takie czary mary jak ty z tą mapą?
Wydawało mu się, że jeden z jego ojców leczył obite pyski. Czyli to się nazywało oficjalnie uzdrowiciel. Warto zapamiętać. Piastun, piastun, piastun, hmm. To brzmiało dość znajomo.
–To kolcem? Skąd wiem, że będę kolcem, a nie głupią łuską? A takiej szybszej drogi nie ma? Po co czekać? Już jestem wspaniały. Jak mam mieć jakiegoś mistrza to niech lepiej będzie chociaż w połowie tak dobry jak ja. Bo jeszcze zginie. Ha!
Zaśmiał się, szczerząc kły.

[Bagienna Gawęda]

– O ilo Ziémie Wspólne są właśnie wspólne i każdy ma owój wstęp, tak tyreny każdego ze stad są tylo jigo i nie jyst mile widziane przekraczanie granic. W najlypszym przypadku taka akcja skończy się dla cibię upomniniem – wytłumaczyła, mając nadzieję, że to wystarczy Jarzębince. Przekraczanie granic było zbędnym ryzykiem! Zwłaszcza, jeśli próbowałeś odwiedzić tereny nerwowego i bardzo terytorialnego stada. Wtedy mogłoby dojść do tego gorszego przypadku...
Z szerokim uśmiechem, Rucze skinęła mu łbem. To na swój sposób piękne marzenie! Choć jakie pisklęce marzenie nie byłoby piękne dla Czapli?
– Może kiedaj zjawi się ajw jakiś smók z dalyka, chtóry będzie opowiadał o niepokonanym Pierzastym Tornadzie. Będę czykać tygo dnia – obiecała, nie tracąc pogodnego humoru.
A tak a propos przybyszy, zastanawiało ją gdzie podziali się kompani...? Pewnie już dawno okrążyli Tereny Wspólne, wrócili do obozu Wody i dopiero zauważyli, że gdzieś po drodze zgubili kompankę!
– Tak. Tylo czary-mary Czarodzieja jyst po to, by walczyć, czy tyż bronić stado. – Choć akurat Jarzębinka wydawał się być bardziej zainteresowany tą drugą opcją...
Łuska a Kolec... Przy Wodnej swobodzie Rucze kompletnie umknął fakt, że przecież była zasada, która tę kwestię regulowała. To był dobry moment na to, by ją wspomnieć!
– Zgodnie z tradycyją, “Kolec” jyst człónem dla Adeptów, a “Łuska” dla Adeptek. A szybsza dróga... Nizacz nie stoi na przeszkodzie tymu, byś już tyraz zaczął się uczyć. Po prostu zaskoczysz swóje mistrza umiejętnościami, chtóre juże zdobyłeś i szybko znowuj zminisz imię – częściowo przyznała mu rację. Przecież niektóre Fale z miejsca otrzymały pełne rangi, a i niektóre pisklęta bardzo szybko znów przeskakiwały w hierarchii stadnej... Dla chcącygo nic trudnygo!

[Impulsywny Kolec]

Chyba był w stanie zrozumieć te całe granice. Chociaż przez to, że zabronione było ich przekraczanie, jeszcze bardziej chciał to zrobić. No i na terenach innych mógł spotkać więcej przeciwników. Oj Rucze jeszcze nie wiedziała, że ten “gorszy” przypadek był miodem na serce pisklaka. W końcu każda okazja do skrzyżowania szponów była dobra.
–Na pewno tak będzie, zobaczysz. Będę najlepszym wojownikiem na świecie. Każdy będzie o mnie słyszał. Biada temu, kto nie usłyszy, a spotka!
Jarzębinka zmrużył lekko oczy, oblizując kły.
–A skąd mam wiedzieć czy będę adeptem czy adeptką? To skoro tak to ucz mnie, to twój obowiązek skoro jesteś piastunem. Pokaż mi rzeczy, dzięki którym zostanę tym całą adeptem ką, nie ważne, kolcem, bo łuski brzmią słabo.
Samiec wypiął dumnie pierś i potrząsnął grzywą. No! Nie było czasu do stracenia, w końcu musiał udowodnić niektórym, że z nim to nie ma żartów. A im więcej będzie umiał, tym bardziej zaskoczeni będą. I pełni podziwu. O tak, mają go podziwiać.
–No dalej dalej.
Pospieszył Gawędę, chociaż nie do końca wiedział czego w sumie ona może go nauczyć, nie wyglądała na kogoś kto potrafi się bić. No, ale może to co zaproponuje też będzie przydatne. Chociaż w jakimś stopniu.

[Bagienna Gawęda]

Och, Rucze z pewnością nie potrafiła sobie z całkowitą dokładnością wyobrazić tego, co krąży po głowie Jarzębinki! To jednak w niczym nie przeszkadzało jej w prowadzeniu nauki.
– Czysto tyoretycznie, to zalylyż od płci. Adept-Kolec to wyrsja dla samców – wytłumaczyła i na szczęście młodego – potwierdziła fakt, że czeka go Kolec a nie Łuska.
A młody wręcz się rwał do nauki! Fakt, nie mogła go nauczyć jak walczyć... Ale nie znaczy to, że mogła mu przekazać tylko kompletnie bezużyteczną wiedzę!
– Nauka walki czyka cibię z inszym smókiem, aly mogę tobu poretować w nauce umijętności, chtóre są niezbędne, byś mógł dalyj się szkolić – zaproponowała, jednocześnie wzywając swoich kompanów, którzy jak się okazuje, nie byli wcale tak daleko!
Dość szybko zorientowali się, że zgubili Piastunkę, a gdy tylko do tego doszło, zaczęli małymi kroczkami zbliżać się znów do Polanki. I byli już naprawdę blisko, gdy bagienna przesłała im swoją prośbę.
– Pamintasz nystą dwojkę? – spytała wskazując łbem kompanów, którzy właśnie stanęli na skraju polany. Dumnego Kokatrysa i naturalnie wyglądającego Lulka. – Dobry wojownik dałby radę byz problemu ich prześcignąć w biegu do tamtygo drzewa. Myszlisz, ży ty tyż dasz radę? – sprowokowała, wskazując łapą drzewo po przeciwnej stronie polany. Kompani wprawdzie mieli troszkę więcej do przebiegnięcia... Ale Rucze podejrzewała, że i tak mają szansę wygrać. Jarzębinka pewnie potrafił brykać, jak każde pisklę, ale taki bieg... Z doświadczenia wiedziała, że pierwsze kroki są zawsze koślawe i krzywe!
Ale wyścig się zaczął i o ile tylko Ziemisty podejmie wyzwanie, czeka go starcie z dość szybkim Lulkiem i... No dobrze, Kokatrys postanowił, że tylko popatrzy, ale to nic. Hipogryf i tak był tym szybszym z tej półptasiej kompanii!

[Impulsywny Kolec]

Hmm skoro Rucze utwierdziła go w przekonaniu, że zostanie kolcem, to chyba znaczyło, że był samcem. Przecież piastun nie pomyliłby się w określaniu płci pisklaka, prawda? Prawda? Chociaż… Czy jego ojciec też nie był w sumie piastunem? W takim wypadku już totalnie nie wiedział, które z nich ma rację. O tak, rwał się niczym liście podczas huraganu!
–Tak myślałem, nie wyglądasz jak ktoś kto walczy.
Skwitował krótko. I już nawet miał powiedzieć, że w sumie to nie jest takim mysim zadem, za jakiego ją na początku uznał. Aaale to by znaczyło, że będzie miły. Może innym razem.
–Tamtego kuraka i to drugie dziwne? Pamiętam, nie jestem kurzym móżdżkiem. Phi! Jasne, że dałbym radę. Nawet bez jednej łapy. Albo i bez dwóch.
I kolejne przechwałki leciały za przechwałkami. No bo przecież nie było opcji żeby był gorszy od jakiegoś kurczaka. Przecież kurczaki się zjada, jak ma być gorszy od obiadu? Co to to nie.
–Jak wygram to mogę zjeść kurczaka?
Końcówka ogona drgnęła, ukazując zainteresowanie. Chociaż zwycięstwo mogło być trudne kiedy nie wiesz jak poprawnie biec. To już nie były pisklęce przepychanki. To prawdziwe wyzwanie.

[Bagienna Gawęda]

Rucze mogła jedynie skinąć łbem. Jarzębinka był naprawdę blisko prawdy: Czapla nie tyle nie walczyła “zawodowo” co w ogóle była beznadziejnym wojownikiem! Paranoiczna potrzeba chronienia kompanki występująca u Darmozjada i Lulka miała pod sobą logiczne podłoże...
Targuje się? Oczywiście, Piastunka nie zamierzała rzucić swojego kompana na pożarcie! Nieważne jak bardzo czasami ją wkurzał... Ale mimo to wyglądała, jakby przez chwilę rozważała to całkowicie poważnie.
– Hmm... Najpirw trzybaby do tygo kurczaka dobiec i go złapać. – Stojący po przeciwnej stronie polanki Koaktrys wytrzeszczył ślepia. Ona chyba nie mówiła poważnie, nie? – Chooociaż podyjrzywam, ży jyst strasznie cinżkostrawny... Zobaczymy! Na razie biegnij do chojoka – podsunęła, kiwając łbem w stronę wcześniej wskazanego drzewa. Przy okazji zapomniała, że słowo “chojok” wpisała na listę “słów, których nie używać w rozmowach z pisklętami, bo nie ogarnął o co chodzi”... Może naprawdę rozważała pozbycie się Darmozjada i w tym całym zaoferowaniu zapomniała o swojej bezcennej liście?
Poza tym Lulek już się rwał do boju. Niespokojnie przestąpił z łapy na łapę, popatrując to na kompankę, to na pisklę. Wcześniej pokonał truchtem odległość dzielącą go od Jarzębinki i teraz przystanął co najmniej ogon od pisklaka. To że chciał pomóc Rucze nie zmieniało faktu, że wciąż był lekko aspołecznym hipogryfem...
– Choć to nie takie cinżkie, tak po prowdzie – mruknęła, jak gdyby nigdy nic. Jakby wcale nie próbowała dyskretnie przekazać Jarzębince pewnych wskazówek tylko raczej beztrosko rozważała jaki wynik mógłby mieć wyścig. – To w dużyj mirze przypomina chodzynie eno szybsze i w trochu inszym rytmem łap. Byle ich nie poplątać i korzytsać z ogôna...– Nagle jakby otrząsnęła się z zamyślenia i już całkowicie przytomnie skupiła swoje ślepia na Ziemistym. – To co, jakieś pytania, czy podyjmujesz wyzwanie?

[Impulsywny Kolec]

Czy ona właśnie zasugerowała, że nie byłby w stanie złapać tej głupiej kury? Phi! Wygra wyścig i sam sobie złapie Darmozjada, udowodni jej. Ciężkostrawny? No cóż, nie dowiedzą się jak nie spróbuje. Co za chojok? Nie ważne, wskazała na drzewo to biegnie do drzewa. Hipogryf nadal trzymał się z tyłu, co według pisklaka było na plus. W końcu to znaczyło, że miał dłuższą trasę niż złocisty. Chodzenie tylko szybsze, proste. No prościej być nie mogło, przecież umiał chodzić. I to dość sprawnie, nie tylko na ziemi, ale i po drzewach. Naprawdę Rucze musiała pytać czy podejmuje wyzwanie? Przecież to było oczywiste. Ledwo skończyła mówić, a ten już ruszył w stronę wskazanego drzewa. Najpierw niespiesznie, nawet jakby ociągając się. Na szczęście szybko zaczął przebierać łapkami w szybszym tempie. Prawa przednia, lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna. Pazury szurały po ziemi, zostawiając ślady. I szybciej, szybciej! Prawa, lewa, prawa, lewa, lewa i… Pisklę poplątało łapy i padło na ziemię, zaraz wijąc się niczym węgorz we wściekłości, warkot ponownie rozbrzmiał w powietrzu. Szybko jednak podniósł się z ziemi i podjął kolejną próbę wygrania wyścigu. Powoli, prawa, lewa, prawa, lewa. I szybciej, prawa przednia, lewa tylna, lewa przednia, prawa tylna. I szybciej i szybciej i szybciej. Ogonem starał się balansować, łapać równowagę. Lekko kołysał przez to zadkiem, ale skoro miało mu to pomóc, to chyba nie było niczym złym. Uparcie starał się przyspieszać coraz bardziej i bardziej.

[Bagienna Gawęda]

Choć Jarzębinka starał się jak mógł, to wprawiony hipogryf miał nad nim przewagę. I nawet dobra motywacja nie pomogła, skoro tylko pisklę zaliczyło pierwsze spotkanie z ziemią... Na które Piastunka w żaden sposób nie zareagowała. Any się nie przywróciju, to się nie nauczyju!
Jednak chwilę później musiała się wtrącić. Gryf, jakby dodatkowo gnany przez fakt, że przeciwnik miał pewne problemy, a stawka była o to, by ktoś przed nim sprzątnął jego nemezis (a na to się w żadnej mierze nie zgadza!) biegł z całych sił. I dobiegł pierwszy!
Jednak tak łatwo nie było...
– Hamuj! – krzyknęła Rucze, gwałtownie zrywając się na równe łapy.
Ale było za późno! Z głośnym trzaskiem hipogryf zderzył się z drzewem!
A tuż za nim był przecież Jarzębinka. Jeśli sam niczego nie zrobi, pewnie wpadnie prosto na kompana, który jeszcze się nie pozbierał!
– Na ziémię! Łapy przed sibie! – dorzuciła pospiesznie, chcąc jeszcze ostrzec pisklę... Ale to wciąż mogło być za mało lub za wolno jak na tak ekstremalną sytuację... Jeszcze w czasie mówienia postawiła na coś, co może mu bardziej pomóc: maddarę!
Nie, nie zamierzała mu pomóc w samym hamowaniu... Nie bezpośrednio! Rucze przesłała Jarzębince obraz jego samego jak hamuje. Gwałtownie, ale za to udanie! To był krótki ułamek, który może nawet pisklę uzna za przebłysk jakiegoś instynktu, a nie czyjąś ingerencję.
A błyskawiczna wizja rzeczywiście mogła się okazać pożyteczna. Jeśli tylko Ziemny spróbuje ją naśladować: wyciągnie przednie łapy przed siebie, a tylnym pozwoli polecieć trochę do przodu. Musiały trochę się zaprzeć o ziemię, a im szybciej, tym lepiej. Do tego wykorzysta pazury i lekko zagłębi je w ziemi. Szyja cofnięta do tyłu, sylwetka skulona. A jeśli zajdzie taka potrzeba to i lekki skręt całym ciałem!