Świątynia

[Rudzik Płowy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Iznu choć nigdy nie żył w sposób, w który sugerowałby, że chce coś po sobie zostawić lub chce być zapamiętany, wieść o tym, że został utworzony dla niego jakikolwiek memoriał...
Ah.
Ta chwila należała do najwspanialszych od czasów drugiego Tedd Deireádh aep Aen Aard. Od czasów, w których przybył do Wolnych Stad.
Wypuścił zalegające powietrze w płucach w sposób, który przypominał stłumiony śmiech, a spomiędzy ust błysnął kształt jego kłów.
– Beri... synu. Niech Los oświeca Ci drogę i obyś znalazł jeszcze dom, bowiem to jest Twój szczytny cel. Ja już w nim jestem... i czekam na Ciebie. – uśmiechnął się szczerze i spokojnie.
– Masz jeszcze swoje zadanie do wykonania po tej stronie świata, lecz przodkowie wiedzą, że jesteś gotowy, by je wykonać i zaznać upragnionego spokoju. Te'breawenn, Ardwedd. An te aelorg thae Bhaile.
Wiedz, że Cię kocham, Beri. I Ty nieś miłość tym, którzy jej potrzebują.

[Berius]

Zacisnął oczy z których na nowo popłynęły wartkie strumienie łez nie chciał go puszczać. Chciał by został i z nim tu był. Jego serce ściskało go niemiłosiernie a łapy bez skutku próbowały go złapać.
-Też cię kocham tato, proszę nie odchodź.
Widok szczerych łez w tym wieku to naprawdę niezwykłe zjawisko szczególne u tak silnych osobników jak smoki. Mimo wszystko Beri nie powstrzymywał się. Nie próbował być dzielny lub poważny. Niczym pisklę pozwolił swoim emocjom dać ujście. Nie obchodziło go już nawet zdanie proroka chociaż pewnie był teraz zażenowany jego stanem i zdenerwowany że będzie musiał sprzątać sól z podłogi którą zostawią jego łzy. Cóż czasem i tak warto płakać.

[Rudzik Płowy]

Seidhea oraz Ddraige mieli w zwyczaju oddawanie zmarłych swoich przodkom w świątyniach. Ah... czyż to nie zrządzenie losu, że akurat tutaj odejdzie z tego świata po raz drugi?
Rudzik uśmiechnął się ledwo zauważalnie do siebie. Zupełnie, jakby to odejście miało być jego prawdziwym. Jakby... do tej pory nadal był spętany ze swoim ciałem i nigdy ono nie umarło, nie pozwalając Iznu odejść do Fedelmida. A jednak przecież było inaczej.
Czyż to nie ironiczne zrządzenie losu?
Ojciec opiekuńczo swymi widmowymi skrzydłami okrył Beriego. Nie w celu stworzenia mu osłony przed światem – wszak pomarańczowy tego nie potrzebował. Okrył go po to, by zapamiętał, że Iznu zawsze będzie tuż obok niego, gotów wnieść ciepło do jego serca gdy tylko poczuje słabość. I nawet w tej chwili z jakiejś przyczyny Beri mógł to poczuć.
Rudzikowi zawróciło w głowie – oh, Fedelmidzie, nie czuł tego od chwili, w której przodkowie mu opowiedzieli co stało się pod Aen Aard. Zaczął czuć, jakby tracił kontrolę nad światem i otoczeniem, jakoby wybudzał się ze świadomego snu, tak łapczywie i uporczywie się go trzymając. Wzbite w powietrze tumany kurzu, które dotychczas nakreślały kształt ducha zaczęły dawać odwrotny skutek, rozmazując jego sylwetkę do stopnia, w którym Rudzik zaczął tracić kontur, swoją bryłę, kończyny, pysk, a po chwili tors i głowę.
Wzdrygnął się, nie będąc gotów na to. I choć tracił jedynie swoją widzialną formę... Nie było to ani trochę przyjemne.
– Beri... do zobaczenia wkrótce.

Wtem kurz i światło rozbiły go w nic.

[Strażnik Gwiazd]

Ah. Zgrozo.
Chciał zachować czystość umysłu ale przemowa Rudzika zdecydowanie mu to uniemożliwiła. W okrutny sposób, taki którego nie zamierzał tolerować.
Popadł w wątpliwość. Były czarodziej Ziemi bez wątpienia był mądry, potrafił jasno formułować argumenty, zwracać uwagę na błędy w postrzeganiu rzeczywistości. A jednak ta bez wątpienia cenna zdolność również nie uczyniła go szczesliwym. Nie, skoro odszedł i przekonał się, że życie poza Wolnymi wygląda jeszcze gorzej. Cóż to oznaczało, jeśli nie fakt iż nigdzie nie da się tej postawy uzyskać? Poczuł chlód i dyskomfort słysząc jego rady dla Beriusa, lecz nie dlatego że myślał o ich niepraktycznych właściwościach, ale ponieważ bardziej dopasowywał i analizował je dla siebie. Egoistyczne.
Nic dziwnego, że samotnik tak bardzo nie potrafił myśleć o innych, jeżeli zamiast duszy miał jedynie bezdenną dziurę. Tak jak on.
Korzystając z faktu, że nie zwracają na niego uwagi spuścił wzrok, patrząc na swoje własne, karykaturalne łapy. Bogowie, tak bardzo nie miał ochoty na cokolwiek. Ale przysięgał co innego.

– Beriusie – rzekł do niego szorstkim półszeptem. Nie lubił bliskości, ale widząc jak Rudzik okrywa wojownika skrzydeł poczuł się bardziej nieswój niż zazwyczaj. Chwilę później duch zniknął, zostawiając obu samców na pastwę chłodnego życia.
– A zatem skoro wiesz już jak ważny byłeś i wciąż jesteś dla ojca, skoro wiesz że bogowie stale cię obserwują i skoro wiesz już, że ja przybyłem ci pomóc, czy jesteś gotów spojrzeć mi w ślepia, a potem położyć łapę na piedestale – Stał obok więc sam dla demonstracji oparł o niego palce – I przysiąc że rozumiesz swe błędy, że nie uciekasz od nich i pragniesz naprawdę zacząć pracować nad swoją przyszłością? Czy jesteś gotów przysiąc, że nie skrzywdzisz innych swoją bezczynnością, wrogością albo niezrozumieniem? Zawsze będziesz popełniać błędy, lecz twoim zadaniem będzie wysłuchać tak samo rad, jak surowej krytyki. Przestrzegać praw i umów Wolnych – Mówił podniośle, z zaangażowaniem zakrawającym o chłodną ekscytację – Ale przede wszystkim powstrzymać się od pochopności i zaufać innym gdy nie jesteś pewny co począć – zdjął łapę z podwyższenia Sennah – Zaufać bogom i mnie?– Jemu bardziej. Przede wszystkim jemu.

[Berius]

Gdy Rudzik zniknął ciało Beriego przeszedł nieprzyjemny chłód. Znów musiał czekać by się spotkać z tatą ale tym razem wiedział że cały czas na niego patrzy. Nie czuł się już taki pusty. Wiedział że będzie lepiej. dy usłyszał słowa Strażnika powoli zaczął się prostować i otarł oczy z łez. Czy był gotów? Powoli odwrócił się i spojrzał na samca. Lekki uśmiech zdobił jego twarz gdy ten kiwał głowa na potwierdzenie. Chwilę potem podszedł do niego i spojrzał na piedestał przy którym miał złożyć przysięgę. Odetchnął chwilę i spojrzał w oczy proroka.
-Jestem gotów się zmienić.
Po raz kolejny się uśmiechnął i schylił głowę w lekkim pokłonie dla Strażnika.
-Zaufam ci całym moim życiem jeśli zechcesz mi wskazać drogę.

[Strażnik Gwiazd]

Świetnie. Czuł się z tym jeszcze gorzej niż przy Kazesie, bo tamten przynajmniej nie miał na sumieniu nic poza byciem bezproduktywnym wrzodem dla stada. Teraz martwym.
Wzdrygnął się na samą myśl o tamtym dniu, o zdarzeniu które Berius już znał, choć czym dłużej o tym myślał – niepotrzebnie. Nie wierzył w niego, nie ufał mu nawet, a jednocześnie nadal... musiał dać mu szansę. Jakże nienawidził wyrzutów sumienia.
– Dobrze. Nadal podlegasz woli Ognistych, więc obecnie twoim najważniejszym obowiązkiem – poza emocjonalnym poukładaniem spraw – jest się do nich dostosować. Nie robisz nic na własną łapę, dopóki nie udowodnisz, że jesteś wart zaufania. To nie znaczy, że nie możesz podejmować żadnych istotnych działań, ale że powinieneś je ze mną konsultować – Bo miał wrażenie ze dla smoków takich jak Krwawy, nawet zwykły spacer mógł okazać sie niebezpieczny – Jeśli mnie odepchniesz Beriusie, nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. A teraz przysięgnij przed bogami i jeszcze raz, ostatni... – westchnął głośno – Wyznaj swoje winy – Zabawne że sam nigdy tego nie zrobił. Przynajmniej nie w taki sposób, gdyby tak miał podsumować swoje życie. Sytuacja z Beriusem była wręcz karykaturalna ale do cholery co mieli do stracenia.

[Berius]

Czyli Nastał ten czas. Miał się wykazać i powiedzieć o wszystkim. Jedyny problem jaki miał w tym momencie to ubranie wszystkiego w dobre słowa. Jak miał zacząć? Do jak wyznać winy? Trochę go to przytłoczyło. Zrobił duży wdech i powoli położył łapę na piedestale. Zamknął oczy i sięgnął w głąb siebie po czym zaczął mówić.
-Jestem złym smokiem, samolubnym, porywczym. Moim zachowaniem zawodzę wszystkich dookoła czy to moją rodzinę czy samych Bogów. Nie umiem słuchać a sam oczekuję by mnie słuchano. Dążę do celu nie ważne jak bardzo byłby złudny i jak bardzo przy tym krzywdzę innych. Nie daje sobie pomóc i odrzucam każdą łapę którą do mnie ktoś wyciąga. Liczą się dla mnie tylko moje korzyści a nie patrzę co inni mogą czuć.
Przerwał na chwilę by złapać oddech. Każde słowo było trudne do wypowiedzenia i raniło jego gardło jak jego własny szpon. Lecz z każdą wyznaną winą czuł się lżejszy.
-Jednak stoję tu teraz i proszę o jeszcze jedną szansę. Nie daną na podstawie kilku słów lecz na podstawie chęci poprawy. Od tej chwili moje życie zmieni się diametralnie. Ta wola to nie tylko słowa ale przyszłe uczynki i chęć zrozumienia siebie i innych. Winy które mi ciążą będą mi ciążyć do końca moich dni i jeszcze dłużej ale przyjmuje je jako pokutę. Chcę być innym smokiem. Nie chcę by przezemnię ktokolwiek jeszcze cierpiał.
Jego druga łapa powędrowała na samotną brązową łuskę na jego szyi.
-To nie będzie już tylko zwykły dar na rozpoczęcie nowej drogi lecz symbol i świadectwo rzeczy które będę się starał w sobie naprawić nawet jeśli miałbym to robić do końca żywota.
Tymi słowami zakończył i otworzył oczy. Jego łapa powoli wróciła na swoje miejsce a on sam chwilę patrzył się na piedestał nim zrobił głęboki oddech i przemówił.
-Naprawdę chcę się zmienić.

[Strażnik Gwiazd]

Być może nie wymienił wszystkiego, ale najpewniej uznał, że oboje wiedzą już dość, aby się w to bawić. Oby.
W każdym razie i tak było to więcej niż zdołali osiągnąć wcześniej, a Strażnik nie miał sił aby dalej to korygować, więc odetchnął. Nie ze spokojem, nie ponieważ zeszło z niego napięcie, ale ponieważ po prostu... Tylko na to go było stać.
Kilka uderzeń serca wrócił jednak do normalności, a ta nie była zbyt miła dla niego, ani zaangażowanego w przysięgę, więc szybko zabrał głos, aby ją zagłuszyć – Bogowie widzieli twoją przysięgę, więc nie lekceważ jej – powiedział szorstko, zadzierając łeb do góry, choć chwilę potem pewnie (cholernie niepewnie o borze, ale potrafił świetnie działać wbrew instytutowi) ułożył łapę na barku Beriusa – Mimo wszystkiego co się wydarzyło, jest dla ciebie nadzieja. Inaczej byśmy nie rozmawiali – Inaczej oboje powinni zdechnąć!
Odchrząknął, zabierając łapę – Teraz czas wrócić do Ognia. Niedługo porozmawiamy jeszcze raz – Nie była to sugestia, a polecenie więc liczył że Berius nie zawiedzie go niesubordynacją dwa uderzenia serca po przysiędze.

//zt

[Trzask Płomieni]

Przy wejściu do świątyni otrzepał się ze śniegu, bo nie chciał być powodem dla którego wewnątrz zrobi się wilgotno i śmierdząco. Zaczął jednocześnie opowiadać Mimir zwyczajne podstawy związane z ich wiarą. Wymienił imiona bogów oraz ich domen. Robił to przy odpowiednim posągu każdego z nich, przedstawiając ich jeden po drugim. Jeżeli trafili na piedestał, który był pusty, wyjaśnił też dlaczego tak się stało – bo Iskra danego boga została przywrócona, a ci kroczyli wśród śmiertelnych przybierając postacie prezentowane przez te właśnie posągi. Na razie skupiał się na konkretach, nieszczegółowych. Zerkał na wyraz pyska partnerki chcąc z niego wyczytać czy to ją w ogóle interesuje. Poznała imiona pana Siły, Zimy, Łowów, Wytrwałości, Niesłusznej Wojny i wiele innych, także żeńskich. Aqen co prawda nie był w pełni przekonany czy bogowie faktycznie posiadali jakąś płeć, czy była to kwestia ich preferencji, ale skoro Lahae czy Naranlea były uznawane za samice – właśnie tak o nich mówił.
– To jak, do którego z bogów chciałabyś się dzisiaj zwrócić? – zagadnął, stając mniej więcej po środku świątyni i oczekując na decyzję Mimir. – Pamiętaj tylko, że potencjalną odpowiedź usłyszysz raczej tylko od tych bogów, których piedestały są puste. Nie jestem pewien czemu tak się dzieje, być może ma to związek z koniecznością przywrócenia Iskier tym, którzy na nie czekają – ukradkiem i zupełnie odruchowo zerknął ku podobiźnie Lahae. Była ładna, co tu więcej mówić?
Potrząsnął łbem i przestąpił z łapy na łapę. Oby tylko nie wybrała na start wysokiej poprzeczki w postaci Viliara, czy choćby samego Kammanora. Wybierz Thahara, kochanie, błagam. Albo Uessasa, pana miłości, w sam raz dla nas.

[Bandycka Groźba]

Czerwona grzywa Bandyckiej uniosła się w zaniepokojeni. Smoczyca nie czuła się tu dobrze. Nie powinno jej tu być. To było miejsce bytów silniejszych od niej, a to było jej zaakceptować trudno. Powinna przyjść tutaj z czymś co wzbudziłoby strach, popłoch wśród bogów, z czymś byłoby jej kartą przetargową. Skoro jednak już powiedziała hop...

Bandyckiej kręciło się w głowie od wróżkowych imion i ich przeznaczeń. Była zdumiona – wolni mieli bogów od wszystkiego: bicia, żarcia, chędożenia, fidrygałek, brakowało chyba tylko takich od grzyba i rozwolnienia. Niektórych już znała lub kojarzyła, takich jak choćby Viliar. Powtarzała zasłyszane imiona rytmicznie, bo prościej było zapamiętać jej to w kolejności i odpowiednim rytmie. Normalnie takie wykład wpuściłaby jednym uchem, a wypuściła drugim, ale widząc zaangażowanie i entuzjazm Aqena postanowiła chociaż coś z tego wynieść, nie chcąc by jego poświęcenie poszło na marne. Więc słuchała, pytała i zapamiętywała.
– Hmmm... Pojęcia nie miałam, że wolni mają bogów dosłownie od wszystkiego. Ten wybór jest... – podrapała się czarnym szponem po brodzie, zastanawiając się na wybraniem groty z odpowiednim piedestałem. W końcu przysiadła na zadzie i zaczęła po kolei wskazywać na każde z wejść mrucząc coś pod nosem. Do Aqena docierały pojedyncze słowa, które zdawały się być...wyliczanką? – ...i morele, bęc! – powiedziała, a jej szpon zatrzymał się u wejścia do groty Pana Wojny. – Tam. – powiedziała zdecydowanie. – To był zdaje się Viliar? Ha, cóż za ironia losu. – powiedziała, podnosząc się z posadzki, nie mając oczywiście pojęcia w co się pakowała. Aqen dał jej do łap bardzo niebezpieczny wybór. Mógł jeszcze spróbować ją od tego odwieźć, pytanie czy jego partnerka da się przekonać?

[Trzask Płomieni]

Nie przypuszczał, że Mimir podejdzie do tego wyboru i tematu z taką lekkością ora... ah, kogo on oszukiwał. Przynajmniej nie rzucała w piedestały resztkami po jedzeniu w ramach swojej dziwnej gry. W duchu westchnął. Czy był jakiś bóg cierpliwości, inny niż Immanor, bo jego nieobecność była dla Aqena ostatnio najbardziej odczuwalna?
Z dziwną trwogą w sercu spojrzał na piedestał, który wylosowała Mimir. Oh. Z jednej strony to źle, bo liczył na przyjaźniejszego Thahara którego nie sposób obrazić. Z drugiej, może Bandyckiej przydałaby się lekcja pokory od tych, którymi tak wzgardzała? Ale to raczej jej nie nastawi do nich pozytywnie. Chociaż, może nie będzie tak źle. Nie była przecież pisklęciem, najwyżej będzie mogła winić samą siebie, jeżeli coś źle uczyni.
– Tak – odpowiedział, podchodząc bliżej miejsca gdzie niegdyś stał postawny posag boga Wojny. – Zdaje się, że to właśnie Plaga przywróciła jego Iskrę? I chyba była to jednocześnie pierwsza Iskra zwrócona Wolnym. – Napomknął, bo wydawało mu się to trochę ironiczne. Stado, które tak wzbraniało się od wiary było jednocześnie tym, które tak nadgorliwie szukało Iskier. Przynajmniej kiedyś, teraz pewnie już mniej.
Wyciągnął sztylet, który trzymał czasem przy skrzydle. Nie przepadał za wykorzystywaniem narzędzi dwunogów, ale było to jednocześnie symbolem zabójstwa, często z ukrycia. Czy niesłuszna Wojna wynikająca z takiego aktu nie była aż nazbyt wymowna? Aqen ukłonił się przed posągiem i położył zabrudzony w krwi sztylet u stóp piedestału.
– Gdy chcesz rozmawiać z bogami, nie musisz mówić na głos. Usłyszą także twoje myśli. Może to być próba nawiązania dialogu, albo zwykły monolog. Prośba o patronat lub błogosławieństwo nie zawsze musi spotkać się z odpowiedzią, jak ci już tłumaczyłem. – Zerknął na nią. Sam jeszcze o nic nie poprosił, bo zasadniczo chyba nie miał o co na pierwszy rzut oka. Chociaż nie, przecież wypowiedział poniekąd wojnę dwunogom po ich dwukrotnych próbach przekroczenia granicy z Ogniem, a nawet porwania się na życie jego smoków (w tym jego własne). Planował niedługo wyruszyć na kolejne zwiady w poszukiwaniu tych kreatur, by wybić ich tyle, ile zdoła. Patronat Viliara w tej sprawie wydawał mu się całkiem uzasadniony...

// sztylet w ramach ofiary

[Bandycka Groźba]

– Chichot losu, czyż nie? Ci odsądzani od czci, wiary i czuć, a jednak to my zwróciliśmy do tej pory aż dwie boskie cząstki. – odpowiedziała, spoglądając na piedestał boga wojny, patrząc w jego oblicze. Obserwowała także z zainteresowanie jak Aqen składa u stóp posągu całkiem ładny sztylet. Z chęcią by taki przytuliła, powiesiła na jednej ze ścian swojej groty. Zerknęła na samca, gdy mówił jak oddawać cześć bogom, a potem ponownie spojrzała na posąg Viliara.

Ogon smoczycy kołysał się lekko jak u zaciekawionego żbika. Gdy Mir nie wiedziała co wybrać, pozwalała by zadecydował los, a on podsunął jej Pana Wojny, który nie wyglądał na takiego którego można było sobie bezcelowo pozaczepiać. Wróciła na moment myślami do tego co wiedziała o tym bogu. Po za tym co powiedział jej Aqen, wiedziała że to Plaga przywróciła jego iskrę, że Viliar walczył z Mrokiem, że Rakta była jego czempionką, a z tego jak zapamiętała ciotkę, wiedziała że nie zostałaby ona służką byle kogo. Skoro więc ceniła sobie tego boga, z całą pewnością nie była to zbyt... łaskawa istota. Czego taki Pan Wojny może sobie życzyć, po za oczywiście samą wojną? Co mogła mu dać? Nie powiedziała tego na głos, ale ofiara Aqena wydawała jej się mikra jak na wizerunek Viliara. Jaka wiele poświęcenia musiał włożyć w zdobycie mimochodem wydartej dwunogim trupom broni? Równie dobrze ona mogłaby zaoferować monety, różę z ludzkiego ogrodu lub łeb ubitego jakiś czas temu niedźwiedzia. Smoki miały takich przedmiotów na pęczki.

Gdyby Aqen na nią spojrzał, trudno byłoby coś wyczytać z jej zamyślonego wyrazu pyska, który wpatrywał się uparcie w oblicze Pana Wojny.
– Czego mógłbyś chcieć, Viliarze? Co mógłby ci dać odszczepieniec? – pomyślała, mrużąc lekko żółte ślepia. Co czuła patrząc w jego oblicze? Jej rozsądna strona mówiła to niebezpieczne, ukłoń się ładnie, powiedz ze dwa zdania, posiedź chwilę w ciszy patrząc jak nic się nie dzieje i wracaj do gniazda. Jednak ta druga, bardziej dzika i nieprzewidywalna strona mówiła: chcesz zobaczyć jak świat płonie? Jak umiera stagnacja, jak stada biegają dookoła niczym bażanty z obciętymi głowami? Oto twoja najlepsza szansa.
– Wiem kto wypuścił twoje drapieżniki z Areny, kilkadziesiąt księżyców temu. Zastanawiam się czy jest coś co ona ceni sobie równie mocno, coś w co włożyła wysiłek i co można jej wydrzeć. Mogłabym to dla ciebie zdobyć, to byłaby chyba całkiem przyjemna ofiara, czyż nie? Żeby ożywić nieco atmosferę pośród wolnych, którzy zdają się bardzo lubić obecny układ sił, gdzie niewielkie są szanse na coś... ciekawego. – zakończyła. Mir nie kryła się w żaden sposób, więc jeśli miał na to ochotę, Viliar mógł czytać w niej jak w otwartej książce: ambicja, podlana siłą i chęcią dominacji, a także chęć bycia podziwianą i tą, której smoki po prostu się boją. Tą, której schodzą z drogi, nie dlatego że ją szanują, ale po prostu ze zwykłego strachu. Wszyscy, każde stado, nawet jej własne, drżące w strachu i ona, pani popiołów, nieosiągalna i niedościgniona. To były pragnienia i uczucia schowane głęboko, do których nie przyznawała nawet przed samą sobą. Gdyby jednak dostała szansę na ich spełnienie, kto wie czy byłaby w stanie utrzymać je na wodzy.

Ale przecież tak się nie stanie, prawda?

[Sosnowy Pocisk]

Czarodziejka ostatnio często odwiedzała to miejsce. Nastał trudny czas dla wszystkich stworzeń i choć smoczyca kochała zimę, to musiała zauważyć jak biały puch utrudniał polowania oraz zbiory ziół. Dlatego zwróciła się w myślach do boga łowów prosząc o jego wsparcie dla stada podczas następnych księżyców.

/Błogosławieństwo łowczych

[Ruda Ciocia]

Do pięknej świątyni z samego ranka zawitał.. Plagijczyk! Niespotykane było to zjawisko, doprawdy niespotykane. Wizytę Burdiga poprzedził delikatny, słodki zapach bzu zmieszany w rześkim tańcu wiosennych kwiatów, choć jeszcze nic nie kwitło, Piastun miał swoje sposoby by pozyskać takie esencje zapachowe. Kroki w Świętym miejscu stawiał bardzo ostrożnie, jak gdyby nie chciał urazić rezydujących tu Bogów. Usiadł w samym centrum świątyni, jak gdyby nie chciał faworyzować żadnego z Bogow a potem zamknął ślepia i zaczął, charakterystycznie dla siebie modlić się o dobro i urodzaj boskiej łaski.
– Słodka woń macierzanki,
Tego brak mi w ciepłą nooc..
Gdybym mógł zrobić coś dla Plagi,
Zebrałbym piękna nawłoć,
Lecz łap mam mało, by lulka zebrać też,
A płuca za małe by za grzybieniem płynąć gdzieś,
Więc o słodki Boże, poratuj dziś mniee
Co łaska, ja przyjmę – Nawet dość starą rzęśl!

//Poproszę o wymianę 20 PS za 2x Boskie Dary w postaci losowych ziółek z puli: rzęśl, grzybień, macierzanka, Lulek, nawloc c:

[Opiekun]

Jako że Piastun Plagi nie ustawił się przed żadnym konkretnym piedestałem, jego pieśń rozeszła się równomiernie po wszystkich zakątkach Świątyni, spotęgowana przez echo utworzone na chłodnych, skalnych ścianach. Jak okazało się w połowie jego występu, nie powracał do niego wyłącznie jego własny głos, ale również dwa wtórujące mu cichutko duszki, które najwyraźniej tęskniły za jakąś formą rozrywki. Za coś takiego definitywnie zasłużył na czyjąś wdzięczność. Gdy przyjazna melodia ucichła, a w Świątyni znów słyszalny był jedynie nawiewający z zewnątrz wicher, pod same łapy Burdiga podleciały wyproszone przez niego zioła.

Ruda Ciocia:
+ 30x nawłoć
+ 30x rzęśl

[Viliar]

Czy w stronę Viliara pokierował Bandycką wyłącznie przypadek, czy może los, który miał skręcić jej życie we właściwą stronę, mogła odpowiedzieć sobie wyłącznie Plagijka. Może to specyficzna, chłodna aura piedestału Wojny tknęła jej podświadomość?
Oba smoki bez skrępowania czy niepotrzebnych obaw ustawiły się przed wyrzeźbionym w skale, boskim siedziskiem. Wolni rzeczywiście zdawali się mieć bogów od wszystkiego i o ile nie zawsze byli w stanie czerpać z tej różnorodności dostateczne korzyści, niewątpliwie fakt, iż istniało ich aż tyle, dobrze odzwierciedlał zawiłą naturę samych smoków. Tak jak Viliar niektórzy byli głodni wrażeń i adrenaliny albo lubili przyglądać się odrobinie kontrolowanego nieładu.
Oczekiwanie na odpowiedź mogło być uciążliwe, ale dzięki obecności Trzasku Bandycka zapewne zdawała sobie sprawę, że w Świątyni należało być cierpliwym. Zaskakująco, to właśnie przywódca Ognia otrzymał odpowiedź jako pierwszy, choć w jego przypadku nie wiązała się ona z żadnymi słowami. Ofiarowany sztylet niespodziewanie rozpłynął się w powietrzu, a wtedy przez ciało samca przeszedł dreszcz i uczucie mocy, jakby bóg postanowił podarować mu część swojej energii. Nie byłoby to błędne założenie, bo wiedział wyraźnie, że coś w jego ciele uległo zmianie. Powinno przydać mu się w jego konflikcie z dwunogami.
Chwilę później z kolei Bandycka usłyszała w swojej głowie niski, rozbawiony głos boga:
– Sennah zależy tylko na ponownym spotkaniu z Naranleą. A ona pojawi się na ziemi dopiero wtedy, gdy ktoś połączy jej iskrę wieczności z posągiem w świątyni – mówił to tak, jakby dzielił się z Plagijką przypadkową ciekawostką, a nie sugerował niezwykle ryzykowne mieszanie się w sprawy bogów. – Opowiedzieć ci o drużynie, która trafiła na jej trop? – niemal zamruczał. Czyżby rzeczywiście zamierzał powierzyć los misji w łapy Bandyckiej?