Polana

[Aria Ciszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Modraszka przyleciała na miejsce ze swoim kochanym tatusiem. Ktoś obcy miał jej uczyć czegoś, ale nie wiedziała co to jeszcze będzie.. Nie ufała obcym.. Ale był tata, więc powinno być ok. Zeszła na ziemię, idąc już dużo pewniej, niż kilka księżyców temu. Ciocia mądra i Pierzaczek nauczyli, bardzo ładnie nauczyli!
-Ktoś obcy, tatusiu? Dobrze, że jesteś, ba ja nawet nie umiałabym się obronić.. Chyba poznamy, mam nadzieję, że nie jest groźna. – zaśpiewała pełnym obaw głosikiem Modraszka. Jakaś samica.. z innego stada? Z jednej strony obcych nie lubi, z drugiej.. nowe znajomości są fajne, może będzie chciała się z Modraszką pobawić?

[Słodycz Ziemi]

Goździk nadleciała od strony terenów Ziemi, zastanawiając się jakie będą smoki, z którymi zgodziła się spotkać. Ojca Pełni kojarzyła tylko ze swojej pierwszej pisklęcej wizyty w świątyni, a zakamarki pamięci podsuwały jej niewyraźny obraz dużego białego samca. Dobry kamuflaż o tej porze roku, szkoda, że to nie jego ma uczyć umiejętności łowieckich. Z góry pierwsze co rzuciło jej się w oczy to mały niebieski punkcik, a po krótkiej chwili dostrzegła w śniegu również Przesilenie.
Cynamonka opadła z gracją na ziemię i przebiegła kilka kroków, by wyhamować. Spojrzała w stronę dwójki Wodnych i szybko poprawiła potarganą przez wiatr grzywkę. Uśmiechnęła się do nich wesoło, zbliżając się energicznym krokiem. Również dyskretnie przyglądała się temu białemu, wypatrując może drugiej pary skrzydeł jak u Gwiazdki, albo kolejnej pary łap jak u Pomiotki, jednak nic takiego na pierwszy rzut oka nie dostrzegła. Dobra, koniec gapienia się, bo jeszcze się zorientuje!
– Dzień dobry, Przywódco Wody. – Zwróciła się z szacunkiem najpierw do samca, nie mając wątpliwości kogo ma przed sobą, a po chwili przeniosła wzrok na jego podopieczną. – Witaj, maleńka. – Uśmiechnęła się łagodnie do pisklęcia, prostując się nieco.
– Jestem Cynamonowe Zauroczenie. Łowczyni Ziemi. To kto tu chce się nauczyć polować, hmmm? – Zwracała się już do dwójki smoków, mrugając przy ostatnich słowach do niebieskołuskiej.

[Aria Ciszy]

Patrzyła na nieznajomą niezbyt ufnie, aż podrapała ziemię łapką z nerwów.. nie miała zaufania do obcych. Może jednak ta smoczyca jest miła? Może da się jej szanse, jest tatko, jakby coś robiła nie tak to ją obroni. Zaśpiewała nerwowo pod nosem, nie wiedząc co powiedzieć..
-Jestem Modraszka, ze stada wody. Jesteś bardzo ładna, mam nadzieję, że też kiedyś taka będę.. Pouczysz mnie jak polować, ale tak bez zabijania zwierzątek? – zaśpiewała do samiczki, nie gubiąc jak zwykle ani jednego tonu.. Najlepiej by było polować tak, żeby nikomu nie zrobić krzywdy, Modraszka nie lubi robić nikomu kuku.. Cóż, rośnie nam prawdziwa pacyfistka!

[Słodycz Ziemi]

Uśmiechnęła się wesoło do młodej. Ach, pisklęta bywały bardzo urocze. Żadne nie było jednak tak urocze jak Iskierka.
– Dziękuję, kochanie. Ty też jesteś śliczna. Bardzo podoba mi się Twój kolor łusek. Przypomina mi kolor letniego nieba – Mrugnęła do młodej i zmarszczyła nieznacznie pyszczek, na ostatnie słowa. Polować bez zabijania zwierzątek? Och, bogowie. Zerknęła szybko na białego samca, jakby szukała wsparcia, ale ostatecznie chyba powinna odpowiedzieć sama.
– Skarbie, musisz coś jeść. Mogłabyś zbierać owoce, ale nie zawsze na nie trafisz. Dużo częściej spotkasz zwierzątka. Umówmy się tak, ja Cię nauczę jak się skradać do nich, szukać ich śladów oraz jak się kamuflować. Walki nie będę Cię uczyć. Sama wtedy zdecydujesz czy chcesz zabijać zwierzątka czy nie. Odpowiada Ci to?

[Aria Ciszy]

Hm, całkiem miła, może jednak jej zaufać? Obca, ale kochana.. Tym przyjemnym usposobieniem łowczyni ze stada ziemi zaczęła kupować sobie sympatię szkraba.. Nauka, śledzić i kamu..flować chyba trzeba umieć, poza tym.. chyba trzeba czasem zabijać? Muszą przecież jeść coś, a trawą mamusia, tata, ani jej bracia się nie żywią. Będzie w takim razie mordować zwierzątka, ale bez radości..
-Jesteś bardzo miła, chętnie się od Ciebie pouczę tego skradania i kamuflowania, jeżeli dzięki temu szybciej zabije zwierzątka, i nie będą długo smutne. Zabijać trzeba, bo jeść trzeba, mimo, że to okropne – zaśpiewała smutno. Ciekawe, na czym będzie polegać te skradanie i kamuflo..kamuflowie? Czy znalezienie śladów spowoduje, że będą cierpieć krócej? Czy jak się skamufluje, to one samę umrą, a ona nie będzie ich bić? Tyle pytań, na które nie znała odpowiedzi. Jednak nie chciała na razie nauczycielki zasypywać pytaniami, gdyż poznała ją dopiero, i się nieco wstydziła.. Zobaczymy, co powie dalej..

[Słodycz Ziemi]

Uśmiechnęła się jakby sama do siebie. Bardzo dobrze rozumiała niechęć do walk i zabijania. Sama miała do tego awersję, jednak nie by zabijać zwierzaczki, a do zabijających się smoków.
– Jeśli dobrze walczysz, to zwierzęta nie cierpią. Nie orientują się nawet, że umierają. Ale to zależy od Ciebie, od tego jak dobrze posługujesz się pazurami i kłami lub magią. Ja Ci pokażę tylko sposób jak niezauważenie się zbliżyć do zwierząt, smoków bądź drapieżników. Zaczniemy od skradania. – Odpowiedziała młodej, posyłając jej delikatny uśmiech. Mimo, że jej pyszczek miał łagodny wyraz, sam ton wypowiedzi był rzeczowy, pewny. Przyjrzała się młodej istotce, zastanawiając się jak przeprowadzić naukę. Pewnie standardowo od pytania do ucznia.
– W skrócie, skradanie polega na podejściu do wybranego przez Ciebie celu tak, by ten Cię nie usłyszał, nie wyczuł i nie zauważył. Zanim opowiem Ci o tym bardziej szczegółowo, chcę byś wyobraziła sobie taką sytuację: jesteś sama w lesie, burczy Ci w brzuszku, nikt nie ma jedzenia żeby Cię nakarmić, musisz sama coś upolować. I wtedy zauważasz łosia schowanego za jednym z drzew. Musisz do niego podejść tak, by nie dowiedział się o Twojej obecności. Masz jakiś pomysł jak to zrobić, jak się zachowywać? – Zapytała, przekrzywiając nieco łebek i wbijając w Wodną spojrzenie błękitnych ślepi. Chciała sprawdzić czy pisklęciu uda się coś wymyślić. Nie oczekiwała oczywiście profesjonalnego wywodu, a raczej jakiś zarys pomysłu.

[Aria Ciszy]

W słowach nauczycielki była czysta prawda, nie było czego tu podważać.. Awersja do zabijania pozostała z tyłu głowy Modraszki, ale powoli zaczęła łapać, że to nie jest wybór, a przymus.. Jeść trzeba, mamusie w razie czego obronić, nawet zabijając w trakcie tego.
-Masz rację, chętnie nauczę się skradać to zwierzątek, i kamuflować. – zaśpiewała krótko w odpowiedzi. Nie wiedziała, co więcej dodać, nie była najlepszym mówcą, i w sumie nie chciała być. Wolała śpiewać, niż mówić.. Ta myśl często pojawiała się w jej szafirkowej główce, starała się jednak wypierać to, postępować inaczej.. Inaczej inne smoki będą brać ją za głupka.
Zastanowiła się nad zagadką daną przez smoczycę. Hm, trudna sprawa. Za bardzo nie wiedziała, jak do tego podejść.. Myślała, myślała, myślała, aż w końcu wpadła na jakiś pomysł..
-Tak podejść, żeby nie zauważył? Trzeba iść cichutko, stąpając delikatnie, aby nie hałasować, można też ukryć swój..zapaszek? Zimne brr-brr, znaczy ee śnieg, jakby się nim natrzeć, albo te mokre brr-brudne, czyli błotko, też mogłoby pomóc? Nie lubię zimnego, gryzącego śniegu ani być brudna, ale jak to ma pomóc, to chyba tak bym postąpiła.. – zaćwierkała w odpowiedzi. Miała nadzieje, że nie zrobi z siebie głupa. Wypowiedzenie tylu słów na raz zmęczyło ją nieco, więc przysiadła, nawet nie pogwizdując pod nosem.. Czekała na werdykt.

[Słodycz Ziemi]

Zmrużyła nieco ślepia, wsłuchując się w słowa uczennicy. Nie szło jej najgorzej. Co prawda pomyliła trochę skradanie z kamuflażem, ale liczyło się, że nie usiadła zakładając łapkę z łapkę i mówiąc "nie wiem".
– Tak, trzeba iść cichutko, nie hałasować i należy stąpać delikatnie, masz rację. Swój zapaszek też możesz ukryć, ale to już jest część kamuflażu. Porozmawiamy o nim później, natomiast musisz wiedzieć, że śnieg, lub inaczej "zimne brr-brr", nie jest skuteczny. Natrzesz nim swoje łuski, tylko po to by zaraz stopniał, pozostawiając je mokre. Nie dość, że nic Ci to nie da, to jeszcze będzie ci zimno, a i mokre łuski bądź futro pachną intensywniej, więc łatwiej będzie Cię wyczuć. Za to błoto będzie idealne. Ale to po skradaniu. – Wytłumaczyła młodej cierpliwie i przerwała na chwilkę, jakby czekając czy ma jakieś uwagi. Jeśli nie.. To mogą przejść dalej.
– W skradaniu powinnaś się skupić na odpowiedniej pozycji ciała i bezszelestnym poruszaniu się, obserwacji wiatru i swojej ofiary. Przyjmę teraz pozycję do skradania, a Ty się przypatruj, bo za chwilkę ją powtórzysz. – Zerknęła na Modraszkę, sprawdzając czy słucha. To było ważne, żeby się skupiła. Jeden błąd może zaważyć na tym czy zje i nabierze sił, czy też będzie chodzić i głodować.
– Najpierw musisz rozpoznać z której strony wieje wiatr i jeśli masz taką możliwość, to ustawiasz się w taki sposób, by zapach zwierzyny leciał w Twoją stronę, a nie odwrotnie. – Cynamonka sama sprawdziła skąd wieje i stanęła pod wiatr. – W kolejnym etapie uginasz wszystkie łapy, zwracaj jednak uwagę na to, by nie szurać brzuchem po ziemi. Następnie unosisz ogon nad ziemię i lekko go usztywniasz. Skrzydła przyciskasz do boków, jednak nie za mocno, aby nie krępowały Twoich ruchów. Musisz uważać szczególnie na nie i na ogon, aby nie zahaczać o krzewy, drzewa, głazy i inne przeszkody. Kontroluj całe swoje ciało, każdy jego ruch. Łebek trzymasz na poziomie tułowia. – Wytłumaczyła małej pozycję, a w międzyczasie sama ją przybierała. Każdy ruch wykonywała dokładnie i powoli, pozwalając Wodnej się napatrzeć. Zastygła chwilkę nieruchomo, wpatrując się w przestrzeń przed sobą. Po chwili rozluźniła się i odgarnęła ogonem śnieg, siadając na zamarzniętej ziemi. Zerknęła na uczennicę i posłała jej zachęcający uśmiech.
– Twoja kolej, skarbie. Pokaż mi co zapamiętałaś i powiedz gdy będziesz gotowa.

[Aria Ciszy]

Uff, całe szczęście, że nie trzeba nacierać się zimnym brr brr, jest paskudne.. i jeszcze nie pomaga w skradanku! Słuchała dalej samicy, chłonąc wiedzę.. Ustawienie tak, żeby wiaterek.. jak? Musiała to przetrawić, zastanowić się dokładnie, jak do tego wszystkiego podejść. Brzuchem po ziemi? Jak śnieg jest? Wykluczone.. zimne, paskudne, nie przyjemne.. Słuchała uważnie każdego słowa Cynamon, nie chcąc opuścić nawet krzty wiadomości. Pozycja podobna do biegu, bo skrzydełka złożone, blisko ciałka, hmm, nisko na łapkach, główka do przodu, i ee, dobra, chyba wiem..
-Więc.. zimne br-brr jest paskudne, i nie dobre do nacierania się.. Trzeba pamiętać, gdzie wiaterek wieje, łapki w dół, aby brzuszkiem nie po paskudnym śniegu.. ogonek na wysokości grzbietu, nie majtać nim, żeby nie robić hałasu, i nie trącać krzaczków i kamyczków, eee, główka do przodu wysunięta, na poziomie linii ciała, patrzeć uważnie przed siebie... dobrze? – zaśpiewała w odpowiedzi. Tyle trzeba gadać, no skaranie boskie.. kiedy zacznie się skradać? Lakoniczność dała o sobie znać.. jednak Cynamonka była kochana, więc nie można się brzydko zachowywać, i trzeba ładnie wypełniać polecenia!
Teraz trzeba wykonać, to, co powiedziała! Zeszła niżej na nóżkach, uginając je stopniowo. Następnie ustawiła ogonek nieco uniesiony nad ziemią, lekko usztywniony, aby nie opadał.. Główka wysunięta do przodu, na wysokości grzbietu. Skrzydełka złożone, trzymane blisko ciała, ale tak nie za mocno.. Wzrok wbity w cel.. Chyba będzie ok?

[Słodycz Ziemi]

Przyglądała się z uwagą swojej uczennicy, gdy ta się ustawiała. Śledziła wzrokiem każdy jej najmniejszy ruch, oceniając pozycję ciała. Gdy uczennica była gotowa, Goździk uśmiechnęła się delikatnie i skinęła jej głową.
– Kochanie, zapomniałaś o wietrze. Wieje od tyłu, w Twój grzbiet. Gdybyś szła teraz do zwierzyny, umknęłaby Ci nim zdołałabyś zrobić kilka kroków w jej stronę. Reszta w porządku. Pamiętałaś o ugięciu łap, ustawieniu łebka, ogona i skrzydeł. Opowiem Ci teraz jak się poruszać, a następnie będziesz się skradać. – Zerknęła na młodą, próbując znaleźć jej wzrok i skupić go na sobie. Przed nimi ważna lekcja i Modraszka musi słuchać uważnie, bo jeden zły krok i straci szansę na zaskoczenie przeciwnika.
– Często zwierzęta chodzą w stadzie. Skradając się do nich, wybierz sobie jeden konkretny cel, jednak obserwuj również pozostałe osobniki. Gdy któryś z nich spogląda z Twoją stronę, musisz znieruchomieć. Jeśli masz taką możliwość możesz ukryć się szybko za krzewem, drzewem, głazem, zaspą lub położyć płasko na ziemi, gdy skradasz się na przykład w wysokiej trawie. Jeśli nie masz kryjówki to po prostu zamierasz w bezruchu. Pamiętaj jednak by nie wykonywać żadnych gwałtownych ruchów. Musisz również wiedzieć, że czasem to, że ktoś lub coś na Ciebie spojrzy, nie oznacza jeszcze, iż zostałaś faktycznie zauważona. Możesz zostać potraktowana jako element otoczenia, ważne jednak byś zachowała spokój. Zapamiętaj również, by nigdy nie spoglądać zwierzętom w oczy. Z jakiegoś powodu bardzo je to stresuje i robią się przy tym niespokojne oraz bardziej czujne. Poza obserwowaniem zwierząt, zerkaj także od czasu do czasu pod łapy. Na Twoje drodze będą znajdować się kamyki, gałązki, suche liście i inne przeszkody, które musisz omijać. Staraj się o nic nie potknąć ani na nic nie nadepnąć. Przechodząc obok drzew i krzewów kontroluj ruchy swojego ciała, przede wszystkim skrzydeł i ogona by nie zahaczyć ani nie zaszurać w nieodpowiednim momencie. Idąc, zaczynasz stawianie łap od palców. Próbuj poruszać się jak najciszej, bezszelestnie. Uważaj na każdy swój krok. – Zwracała się do uczennicy rzeczowym tonem, starając się przekazać jej jak najwięcej wiedzy w jak najbardziej zrozumiały sposób. Ale to na razie tylko teoria. Najwięcej nauczy się w praktyce, pewnie nawet nie teraz, a podczas własnych polowań. Teraz Goździk mogła jej pomóc jedynie opanować podstawy skradania, jak i pokazać o co ogólnie chodzi.
– Masz jakieś pytania, Modraszko? Chcę żebyś teraz podeszła do tego królika, korzystając z wiedzy, którą Ci właśnie przekazałam. Nie atakuj go, jedynie pacnij łapką, jeśli uda Ci się podejść. – Uśmiechnęła się zachęcająco do Wodnej i wskazała łapą na szarego króliczka siedzącego pod jednym z krzewów. Wiatr nie sprzyjał niebieskołuskiej samiczce, a dodatkowo zwierzę od czasu do czasu unosiło pyszczek i czujnie rozglądało się po okolicy.

[Aria Ciszy]

Czyli wiaterek ma być w pyszczek.. Zaćwierkała, skupiając się mocno, mocno. Ojojoj, ileż ona gadała, i jeszcze trzeba było to wszystko zapamiętać. Dobra, dobra, ojoj, dużo tego. Co, ma jeszcze zadawać pytania? Nie, spróbujmy po prostu zrobić to, co powiedziała, i tyle.. Jakoś tak nawet jakby chciała zapytać o coś, to nie wiedziała za bardzo co.. Wiedziała, że przy użyciu skradania będzie zabijać zwierzątka, więc, w sumie więcej nie było o co, plus jej lakoniczność nie pozwoliła na wyduszenie z siebie nic więcej, tylko zaćwierkanie, i spojrzenie niebieskich oczek, że rozumie..

Ustawiła się tak, jak wcześniej. Nóżki obniżone, ogon lekko nad ziemią, zarówno głowa jak i ogon w linii grzbietowej, głowa jednak nieco wysunięta do przodu. Ogon miała zamiar trzymać blisko ciała, ale tak, żeby nie krępowały ruchów. Stąpając bardzo cichutko, i miękko, nisko nad ziemią, zgodnie z osiągniętą pozycją, zaczęła iść w kierunku ofiary, mając wiatr wiejący w pyszczek, ale nie od strony plecków. Uważała, żeby nie nadepnąć żadnego patyczka, potrącić. Między bezlistnym krzakami szła tak, aby nic nie dotknąć. Płynnie manewrowała, uważając najbardziej na ogon i skrzydła. Gdy wydawało jej się, że narobiła za dużo rabanu, to zatrzymywała się przez chwile bez ruchu, bez wydania najmniejszego dźwięku. Oczywiście, przez cały czas stawiała łapy w odpowiedni sposób, wpierw paluszki, potem cała łapka. Powtarzając poprzednia konfiguracja ruchów, okrażając z prawej strony, nie idąc wprost na zdobycz, chciała zakraść się jak najbliżej zwierzątka. Gdyby jej się udało, to chciała pacnąć go w tyłek, zobaczymy efekt starań..

[Słodycz Ziemi]

Królik jednak uciekł nim Wodna zdążyła pokonać chociażby połowę dzielącej ich odległości. Goździk tylko się uśmiechnęła i skinęła na Modraszkę łapą, by ta się do niej zbliżyła.
– Pozycję miałaś dobrą, chociaż następnym razem pamiętaj by nieco usztywnić ogon, a skrzydła trzymać bliżej ciała. Pamiętałaś o wietrze, technicznie dobrze stawiałaś łapy, lawirowałaś między przeszkodami... Popełniłaś jednak jeden ważny błąd. – Rzekła i zmierzyła młodą smoczycę uważnym, nieco karcącym spojrzeniem, chociaż przemawiała do niej łagodnie. – Tak bardzo skupiłaś się na drodze przed sobą i pilnowaniu ruchów, że zapomniałaś o obserwacji zwierzęcia. Wprawdzie stawałaś bezruchu, ale niestety w nieodpowiednich momentach. Królik Cię zauważył, dlatego uciekł. Następnym razem, oprócz spoglądania pod łapy, obserwuj również swój cel. Gdy zauważysz, że zerka w Twoją stronę, stań w miejscu, bez wykonywania gwałtownych ruchów, ograniczając je tylko do minimum. Spróbuj jeszcze raz. – Poleciła, a dziesięć ogonów na prawo od uczennicy pojawił się ponownie królik, szukający czegoś w śniegu. Od czasu do czasu podnosił głowę i rozglądał się uważnie na boki. Wiatr i tym razem nie sprzyjał Modraszce, a po drodze będzie musiała ominąć kilka krzewów.

[Aria Ciszy]

Nie wyszło. Jednak chyba to nie było dla niej.. nie wiedziała, czy jest w stanie skupić się aż na tylu czynnikach na raz. Poza tym, była nieco niezdarna.. Dobra, spróbujemy jeszcze raz.. Przygnębiona, zabrała się do pracy.
-Przepraszam, tym razem się bardziej postaram.. – zaćwierkała smutno, patrząc na swoje łapki, zawstydzona.

Znów pozycja, ogonek w nad ziemią, główka w linii grzbietu, wzrok wbity przed siebie. Skrzydełka złożone, blisko ciała, ale nie tak bardzo. Nóżki ugięte, balansując środkiem ciężkości.. Wpierw rozejrzała się, aby wybrać najlepszą trasę skradania.. Przed nią było trochę krzaków. Miała dość długi ogonek, na pewno trzeba będzie na niego uważać. Upewniła się wpierw, że idzie pod wiatr, a nie z nim.. Gdy już wyczuła jego kierunek, żeby iść pod wiatr i zaczęła iść, stąpając powoli, cały czas lustrując zachowanie królika. Łapka za łapką, balansując ciężarem między przednimi a tylnymi kończynami, dbając o to, żeby ogon był uniesiony, i niczego nie potrącił, łapy, żeby nie potrąciły kamyczka, ani nic z tych rzeczy. Stąpanie takie z wyczuciem i powolne miało zniwelować skrzypienie śniegu pod łapami wodnej. Nie szła prosto na ofiarę, tylko nieco po okręgu.. raz, tak by ją od razu nie zauważył ten króliś, plus wiatr był bardzo przekorny. Gdy królik patrzył w jej stronę, przystawała bez ruchu, w ustalonej wcześniej pozycji, aby nie zauważył jej, kryjąc się między krzakami. Gdy przechodziła między bezlistnymi badylami, to uważała, żeby żadnego bron boże nie potrącić ogonem, aby nie na robić hałasu.. Gdy wiatr w końcu zaczął jej bardziej sprzyjać, skierowała się bezpośrednio w kierunku królika, zwalniając nieco, aby zmniejszyć szansę popełnienia błędu, nic nie nadepnąć. Zaszła tak kicaka, żeby być z jego tyłu, bacznie obserwując jego zachowanie, żeby w razie jego wzmożonej czujności, zatrzymać się i przeczekać, aby znów uśpić jego czujność. Gdyby zbliżyła się wystraczająco blisko, to miała go zamiar pacnąć. Oby tym razem poszło lepiej!

[Słodycz Ziemi]

Przyglądała się Modraszce, której zrobiło się przykro, gdy królik uciekł. Cynamonka bardzo chciała ją pocieszyć w jakiś sposób, dodać otuchy, ba nawet skłamać, że poradziła sobie idealnie, ale nie mogła. Im więcej błędów Wodna popełni teraz, podczas nauki, tym mniej ich zrobi na polowaniu. Kiwnęła więc tylko zachęcająco łbem i uważnie obserwowała każdy ruch młodej.
Królik rozglądał się uważnie wokół, węszył w powietrzu, chociaż nie dostrzegał zbliżającego się niebezpieczeństwa. Wodna tym razem zdołała go pacnąć, a maddarowe zwierzątko rozpadło się na biały błyszczący pył, po chwili znikając.
– Poszło Ci tym razem dużo lepiej, pilnowałaś swojej pozycji, spoglądałaś pod łapy i obserwowałaś królika. Przystawałaś w miejscu, gdy ten zerkał w Twoją stronę, oraz uważałaś na wiatr. Znasz już podstawy, wiesz na co zwracać uwagę, a doświadczenie przyjdzie z czasem. Teraz możemy skupić się na kolejnej części nauki. – Rzekła i skinęła na młodą, by ta do niej podeszła.

//Raport – skradanie I

– Przejdźmy teraz do śledzenia. Śledzenie to odnalezienie zwierzyny, drapieżnika, smoka bądź innej istoty, poprzez podążanie na tropami i wskazówkami, które za sobą zostawiła. Zanim opowiem Ci o tym dokładniej, wyobraź sobie proszę, że ponownie jesteś w lesie, szukasz zwierzyny. Masz jakiś pomysł na co zwracać uwagę, jak się zachowywać, od czego zacząć? – Przekrzywiła nieco pyszczek, zawieszając spojrzenie błękitnych ślepi na młodej uczennicy. Chciała sprawdzić czy ma jakiś pomysł.

[Aria Ciszy]

Ojoj, tak od razu? Dopiero co się nagimnastykowała, żeby się skradać jako tako, a teraz już śledzonko! No, no, wymagająca nauczycielka, nie ma co. Słuchała uważnie Cynamon, starając się zapamiętać wszystko co mówiła, nic nie pominąć, bo ten tego.. no tak.
Jaki ma pomysł ehh, i znów musi gadać, ile można? Jak trzeba, to trzeba.
-Noo.. trzeba używać wszystkich trzech zmysłów, wzroku, słuchu i węchu. Można zacząć chyba różnie, to znaczy, usłyszeć zdobycz, zobaczyć jej ślady, lub zwęszyć. Kombinacja może być różna chyba, dla przykładu, można wyczuć zwierzaka, późnej poszukać jego śladu, idąc zapachem, a gdy jest się wystarczająco blisko, to i można się słuchem pokierować.. Zależy co się wpierw znajdzie? Należy iść cichutko, stąpać powoli, z wyczuciem, nie zahaczać o nic.. wiatr pewnie też jest istotny. – zaśpiewała w odpowiedzi. Na tyle zdołała wpaść jak na tą chwilę, nic jej więcej nie przychodziło do głowy. Wbiła szafirkowe oczy w Cynamon, czekając na jakieś.. dalsze wskazówki.

[Słodycz Ziemi]

Przysłuchiwała się Modraszce, nie przerywając jej. Dopiero gdy ta skończyła mówić, uśmiechnęła się delikatnie i pogłaskała niebieskołuską po łebku.
– Dobrze myślisz. Szukając kogoś bądź czegoś używasz swoich zmysłów, przede wszystkim węchu, słuchu i wzroku. – Potwierdziła i odgarniając śnieg ogonem, usiadła na ziemi, wskazując Wodnej by zrobiła to samo. Teraz jej trochę poopowiada, a później pobawią się w szukanie. – Używając wzroku, skupiasz się na tropach, które możesz zobaczyć. Mogą to być odciski łap i kopyt, poobgryzane lub połamane rośliny, rozkopana ziemia, wygnieciona trawa, ślady pazurów na korze drzewa, resztki martwych zwierząt, kępki futra i pióra, krew, kości. Przyglądając się niektórym tropom, na przykład śladom łap, możesz dowiedzieć się z nich czy szło tędy jedno zwierzę czy całe stado, czy są to jedynie dorosłe osobniki, czy również młode, a także możesz zaobserwować czy zwierzę jest ranne i kuleje. Używając węchu, starasz się pochwycić otaczające Cię zapachy i wyłowić z nich woń zwierzyny, drapieżnika czy smoka. I tak, skarbie, ważny jest kierunek wiatru. Często zwierzęta zostawiają również swój zapach na głazach, drzewach, roślinach, oznaczając w ten sposób swoje terytorium. Używając słuchu, zwracasz uwagę na dźwięki takie jak pisk, warkot, skowyt, krzyk, gdakanie, stukanie, szelest w krzakach oraz odgłosy kłótni lub walki. – Wytłumaczyła, zerkając na Modraszkę, by sprawdzić czy słucha. – Używanie wszystkich trzech zmysłów na raz może być na początku trudne i przytłaczające, dlatego Twoim pierwszym zadaniem będzie skupienie się na bodźcach, które do Ciebie docierają. Najpierw zamknij oczy i skup się na tym co słyszysz. Mów na głos. Później, nie otwierając oczu, postaraj się trochę powęszyć i powiedz mi co wyczułaś. Na koniec rozejrzyj się wokół i powiedz co widzisz. – Poleciła, posyłając uczennicy zachęcający uśmiech.

[Aria Ciszy]

Nie chciało jej się gadać za bardzo.. oczywiście zaraz będzie musiała to zrobić, ale wpierw ma tak posłuchać, co się dzieje dookoła. Miała przez moment problemy ze skupieniem, ale w końcu zamknęła oczka, wytężyła wszystkie zmysły, prócz wzroku. Wpierw musiała zacząć ignorować dźwięki, odczucia, dotyczące jej własnego ciała. Później nie zwracać uwagi na takie odgłosy, jak szum wiatru. Stała tak dłuższą chwilę, węsząc i nasłuchując. Dobra, coś tam chyba zlokalizowała. Teraz druga część, bardziej ten tego.. nie przyjemna.
-Więc wyczułam nieopodal jakieś zwierzątka, chyba króliczki.. zapach i charakterystyczne odgłosy kicania na śniegu.. chyba. Obok nas, na którymś krzaku, jest coś, co pachnie jak jelonek, ale trop chyba jest stary, i bardzo słaby, ledwo udało mi się go wyłowić.. Ciężko tak coś wyłowić z tej gromady dźwięków i zapachów, jak tak wieje. Gdzieś niedaleko kłócą się jakieś ptaszki, może o jedzonko? No i wszędzie słychać szum wiatru.. o, niedaleko skrzypi śnieg, coś łazi! – śpiewała w odpowiedzi Modraszka, mieszając zapachy z dźwiękami, ale ten tego, przecież dopiero się uczyła! powiedziała wszystko co zauważyła czy wyczuła. Teraz może używać oczek.. Ok, ale znów musi mówić. Spojrzała przez chwilę na samicę z wyrzutem, ale tylko chwilę, gdyż była urocza jak Modraszka, więc nie mogła się przecież na nią gniewać, bo wtedy to tak, jak by się na siebie gniewała!
Skupienie, patrzeć, zauważyć!

-Noo too. Wszędzie dużo śniegu, bardzo. Jesteśmy na polance.. O. widzę jakieś ślady na śniegu! A nie, to moje, O! A tutaj widać jakieś malutkie, ale nie jestem pewien do kogo należą.. może króliczka? A tu też, o, jakieś ślady, to chyba do jakiegoś ptaszka.. O. a tu z kolei jakiś fragment futerka, zapachu jednak nie rozpoznaje. Więcej jednak tutaj nic nie widzę, czy ciocia od śledzenia i skradanka może widzi coś jeszcze? – zaświergoliła Modraszka, rozglądając się dookoła. No co? Ciocia, bo fajna jest i umie dużo śledzić, i robi to dobrze! Tak, jest fajna, i Modraszka ją lubi.

[Słodycz Ziemi]

Uśmiechnęła się szeroko, gdy została nazwana "ciocią od skradania i śledzenia". No tak, może nią być, dlaczego nie. Kiwnęła głową, gdy Modraszka skończyła się wypowiadać. Wprawdzie Łowczyni myślała, że pisklę opowie jej o wszystkim co je otaczało, łącznie z przyrodą, ale postanowiło skupić się na tropach zwierzyny. Może to błąd Goździk, że nie wyraziła się precyzyjnie.
– Tak, jest tutaj to wszystko o czym mówisz. Jestem też ja i Twój tatuś. Na pewno czujesz nasz zapach i dźwięki, które wydajemy, chociażby przestępując z jednej łapy na drugą na skrzypiącym śniegu. Pamiętaj, że śledzenie nie ogranicza się jedynie do poszukiwania zwierzyny. Równie dobrze możesz podążać za śladami smoków czy drapieżników. – Wyjaśniła młodej, uśmiechając się lekko. Zaczerpnęła nieco maddary i stworzyła kilka tropów. – Ukryło się tutaj zwierzę. Znajdź je. Gdy trafisz na pierwszy trop, opowiedz mi czego się z niego dowiedziałaś. – Poleciła i zawiesiła spojrzenie na Wodnej, obserwując uważnie jej poczynania.
W odległości około pięciu smoczych ogonów od Modraszki pojawiły się ślady w śniegu. Prowadziły na zachód, idąc slalomem między krzewami. Gdy młoda przyjrzy się im z bliska dostrzeże odciski łap należące do rysia. A właściwie to do dwóch, z tym, że jednego dorosłego, a drugiego malutkiego. Ślady były równo odbite w śniegu, widocznie żadne z nich nie kulało. Po około siedmiu ogonach ślady się urwą całkowicie, za to na krzewie Modraszka, jeśli będzie uważna, dostrzeże sierść. Któryś z kotów musiał zahaczyć o gałązkę. Od tego krzewu będzie również prowadził zapach, tym razem na północ. I będzie to jedyny trop, który także urwie się po przejściu kolejnych siedmiu ogonów. Ale to nic! Bo gdzieś po swojej prawej pisklę usłyszy ciche pomiaukiwanie, dochodzące z okolic pobliskiego drzewa. To młody ryś będzie siedział ukryty między wystającymi korzeniami drzewa. Ale co jest? A gdzie dorosły osobnik? Jego też trzeba znaleźć. I młoda musi się wysilić, bo jedynym tropem będą pionowe zagłębienia w korze drzewa, ledwo widoczne. Ślady po pazurach. Jeśli Wodna je dostrzeże i spojrzy w górę, nad swoim łebkiem zobaczy dorosłego rysia, spoglądającego na nią z nieprzeniknionym wyrazem pyszczka.

[Aria Ciszy]

Wysłuchała tej ładnej cioci od skradania, i śledzenia także! Ojoj, tyle informacji do przetworzenia.. Mała wiedziała, ze nie chce już zostać łowczynią.. Za dużo tego wszystkiego, i to łażenie i skradanie się.. Nie, dziękuje. Wysłuchała uważnie instrukcji, co, jak gdzie, w jaki sposób, starając się skupić ze wszystkich sił. Zero ćwierkania, śpiewania, cisza grobowa!

Wzięła się do pracy.. Dwa ślady, idące między krzakami... Dobra, idziemy. Wytężając wzrok, idąc z nosem przy ziemi, oraz nasłuchując, podjęła trop. Miała też gadać jeszcze.. bogowie, ciocia łowczyni ładna, i mądra, ale okrutna!
-Tutaj są na pewno dwa ślady, jedno zostawiło większe zwierzątko, drugie mniejsze. Raczej należą do tego samego gatunku, drapieżnego, jednak nie wiem do końca jakiego.. To raczej młode i pisklak. – zaćwierkała w odpowiedzi, idąc dalej tropem. Wszystkie trzy zmysły były w gotowości. Idąc między krzakami, cały czas widząc trop, starała się nie zawadzić o nie ogonem, no bo, hałas też ma wpływ na śledzenie, przestraszyła by szukane zwierzątka no..

O, ślady znikły! Zatrzymała się w miejscu, tym razem bardziej zdając się na węch i słuch.. wyczuła coś.. tylko nie siedziała z której strony.. Kręciła łebkiem na lewo i prawo. Trochę trwało to rozglądanie, nawet już zaczęła się nieco irytować. Nie chciała też odejść od urywających się śladów, bo jak zapomni gdzie były, to już na pewno nie znajdzie tych zwierzątek. W końcu dosztegla fragment futra, zostawionego na krzaku. Podeszła, dokładnie obwąchała, i zaczęła się kierować typ zapachem w dalszych poszukiwaniach.
Szła tak za tropem, kierując się na północ, aż po odległości siedmiu ogonów zanikł. Do czorta! Zaczęła nasłuchiwać i rozglądać się.. Usłyszała pomiaukiwania.. Ale skąd? Zatrzymała się bez ruchu, nasłuchując. Hmm, skąd to? W końcu zlokalizowała, że te miauczące coś siedzi gdzieś pod pobliskim drzewem.. Podeszła, i faktycznie młody, puchaty drapieżnik znajdował się między korzeniami drzewa. Ale gdzie ten drugi. Nasłuchiwała chwilę, ale nic z tego, ten mały zagłuszał wszystko. Węszenie też na nic, bo czuła już zapach tego maluszka.. Nagle, zwróciła uwagę na zagłębienia na korze, pionowe, dość głębokie, prowadzące wyżej, do góry. Uniosła głowę, i dojrzała czającego się wyżej dorosłego osobnika. Zaćwierkała uradowana.
-Ciociu, tu są te puchatki – zaśpiewała radośnie. Chyba się udało?

[Słodycz Ziemi]

Uśmiechnęła się gdy Wodna znalazła pierwszy stworzony przez Zauroczenie trop i kiwnęła jej głową na potwierdzenie. Obserwowała poczynania młodej, kibicując jej gdy ta nerwowo szukała kolejnej wskazówki, po tym jak ślady zwierząt nagle się urwały. Westchnęła z ulgą, widząc, że młoda dostrzegła kępki sierści zaczepione na krzewie. Goździk przeżywała sukcesy i niepowodzenia swoich uczniów jakby były jej własnymi.
Wstrzymała na chwilkę oddech, gdy Modraszka ponownie straciła sprzed nosa trop i uśmiechnęła się triumfalnie, widząc, że tym razem młoda szybciej odnalazła, a właściwie usłyszała, kolejną wskazówkę. Później już uczennica poradziła sobie bez problemu. Łowczyni doskoczyła do niej w kilku susach, a magiczne rysie rozpłynęły się w powietrzu.
– Bardzo ładnie, skarbie. Od razu zauważyłaś, że są to dwa osobniki tego samego gatunku, a dokładniej młody i dorosły ryś. Pamiętałaś by używać swoich zmysłów podczas tropienia ich oraz nie poddawałaś się, gdy tropy się nagle urywały. Cierpliwość w szukaniu jest bardzo ważną cechą na polowaniach, ponieważ nie wszystko od razu będziesz mieć na wyciągnięcie łapki. Wykazałaś się również spostrzegawczością, dostrzegając niewielkie zagłębienia w korze drzewa po pazurach dorosłego kota. To tyle ze śledzenia. – Uśmiechnęła się i pogłaskała młodą po łebku. To jednak nie koniec jeszcze ich nauk.

// raport – śledzenie I

– Przejdźmy teraz do kamuflażu, czyli odwrotności śledzenia. Tym razem zamiast szukać śladów, będziesz je ukrywać. Modraszko, wyobraź sobie, że jesteś na otwartej przestrzeni, na przykład na łące. Wokół Ciebie jest bardzo mało drzew i krzewów, a wiatr co chwilkę zmienia swój kierunek. Będziesz skradać się do zwierzyny ale samo ukrywanie się za krzewami nie wystarczy. Co zrobiłabyś aby zwierzęta Cię nie wyczuły i nie zauważyły Twoich błękitnych łusek? Masz jakiś pomysł? – Zwróciła się do pisklęcia, zerkając na nią z uwagą. Jak zawsze, chciała sprawdzić czy jej uczennica ma jakiś pomysł nim przejdzie do wyjaśniania całej natury kamuflażu.

[Popiół Poległych]

Popiół przysiadł na tym pustkowiu, nudziło mu się samemu w grocie, więc postanowił rozprostować swoje łapki. Samczyk powoli nabierał smuklejszych kształtów, a pisklęcy puch gdzieniegdzie odchodził w niepamięć ustępując miejsca szorstkiej sierści. Mógł wyglądać teraz odrobinę groteskowo, jednak nie przejmował się tym, to nie było coś na co miał wpływ.
Złoty pysk grzał niemiłosiernie, a w pobliży nie było nawet małego drzewka który dawałby cień. Smoczek wstał z ziemi by zaraz ruszyć w dalszą drogę.