Miejsce wymian

[Narrator]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

– Że co? Chcesz... jajo? – odezwała się niewidzialna lokatorka świątyni. Tak, to życzenie rzeczywiście brzmiało dziwnie.
Szyszka usłyszała dźwięk, który przypominał drapanie pazurem po łuskach – najwyraźniej boginka zastanawiała się nad tym, co zrobić. I myślała, i myślała dalej, aż wreszcie kamień Sosnowego Pocisku przepadł bez śladu, a na jego miejscu pojawiło się gigantyczne jajo.
– Niech ci będzie. Oto jajo orła z Nawiedzonej Puszczy – westchnęła boginka. – Ale za takie wymagania następnym razem będzie się należeć podwójna opłata – burknęła cicho, a potem w świątyni znowu zapanowała cisza.

– akwamaryn
+ 4/4 jaj

[Sosnowy Pocisk]

~ Tak. Bardzo proszę ~ potwierdziła, mając nadzieję, że jej prośba jest możliwa do spełnienia. Gdy usłyszała kolejne słowa i zobaczyła ogromne jajo, rozpromieniła się.
~ Dziękuję! ~ przesłała w stronę głosu. Sięgnęła do maddary, aby unieść ogromne jajo i przyszła jej do głowy jeszcze jedna myśl. ~ Jeśli... jeśli masz ochotę, to obserwuj jego losy. Mam nadzieję, że Ci się spodoba jego przeznaczenie ~ dodała, po czym wyszła ze świątyni z nietypową zdobyczą, która unosiła się obok.

[Pasterz Kóz]

Słyszał pogłoski o miejscu, gdzie kamienie zamieniają się w jedzenie. Musiała to być robota duszków, choć, co one miały z tych wszystkich błyskotek? I skąd brały żarcie, z jakichś ofiar albo opłat? Tak czy siak, skoro to robiły to aż żal nie skorzystać.
Stanął w świątyni tuż przed płaskim kamieniem. Nic imponującego. Położył na nim swój rubin, po czym zrobił krok w tył.
– Cześć duszki. Oto Wasza zapłata i bardzo bym Was prosił o takie rośliny, algi, dobra? To nie dla mnie, ale są mi potrzebne – powiedział spokojnie, jak zwykle odzywając się do pustki. Może chociaż tym razem zmaterializują się albo dadzą jakiś znak, nie licząc oślepiającego błysku, podczas którego zadziała się ta cała magia.

//Rubin za 4/4 roślin (algi)

[Narrator]

Czekał.
Ciekawe jak duchy postrzegały upływ czasu. Był dla nich w ogóle istotny, czy tylko śmiały się, jak to ciało fizycznych stworzeń rosło, a potem rozpadało na części? A może – w nieco mniejszej skali zacierały złośliwie rączki, kiedy gady frustrowały się na opieszałą odpowiedź? Prawdopodobnie przydałyby się ku temu jakieś dłuższe studia, ale osoba musiałaby mieć wyjątkowo mocne nerwy.
– Algi? Potrzebne? – rozbrzmiał krytyczny głos, jak zwykle nie dochodząc z konkretnego miejsca – Co to za tajemnice? Jak już mówisz, że coś jest ważne to mów czemu! Wiesz, wtajemniczyłbyś też trochę, zamiast się czaić – Oczywiście istota nie czekała na żadne wyjaśnienia i po prostu zadziałała swoją magią, ale byłoby miło wiedzieć co takiego kombinował Poranek.

– rubin
+ 4/4 roślin (alg)

[Pasterz Kóz]

Cierpliwie czekał, tak konkretyzując. W końcu jeśli nie chciał zamiast kamienia dostać stertę kości albo uschnięte owoce, to lepiej poczekać w milczeniu. Nawet jeśli dłużył mu się czas to po prostu oddawał się rozważaniom różnych spraw. Chwila wytchnienia w zabieganym życiu.
O, przemówił ktoś.
– Hm, to prezent dla trytonów, aby okazać szacunek ich bogini. Nie żebym Was nie szanował czy coś, wiecie przecież, że lubię duszki i naszych bogów też – wyjaśnił zabierając swoje jedzenie. – Dziękuję za pomoc! – uśmiechnął się do płaskiego kamienia, jak gdyby to on był tajemniczym duszkiem. Zaraz po tym skierował się w kierunku wyjścia ze świątyni, niosąc ze sobą stertę alg.

[Jesion Świateł]

Doznała jednego cudu, to może czas na drugi? Niewiele jej zostało z tego, co ze sobą przywiodła z daleka. Zaledwie dwa kamienie, które tutaj miały najwidoczniej wyjątkową wartość. Samica podeszła bliżej ołtarza, gdzie skłoniła się nisko. W ciszy (a właściwie w myślach) pomodliła się o łaskę bogów, i położyła przed sobą nefryt. Potrzebowała pożywienia na zimę, bo nie była pewna jak wygląda migracja tutejszej zwierzyny. A miała naprawdę ogromną słabość do owoców...


// Nefryt za 4/4 owoców, poproszę.

[Narrator]

Usatysfakcjonowany odpowiedzią duszek mruknął coś na pożegnanie, może słowo "urocze", ale tego już Poranek chyba nie usłyszał. Kolejnym gościem była zupełnie nowa dla Wolnej kultury samica, która grzecznie zatrzymała się przed ołtarzem, wyczekując cudu. Zastała takowy niesamowicie prędko, jak na tradycję duchów i choć nikt się do niej nie odezwał, mogła przynajmniej odebrać swój stosik soczystych owoców. Kamienne progi świątyni były prawdopodobnie jedynym miejscem, gdzie można było nacieszyć się wymarzonym posiłkiem, niezależnie od pory.

– nefryt
+ 4/4 jabłek

[Jesion Świateł]

... oh! Jej kamyk zamienił się w kilka jabłek! Zamrugała w zaskoczeniu i niepewnie sięgnęła do owoców. Były prawdziwe, to nie iluzja, nie czary. Choć sama nie znała tajników maddary, jej opiekunowie wyjaśnili Aspen działanie tego fenomenu. To nie było to.
Zagarnęła owoce bliżej siebie i znowu dygnęła, omal się przy tym nie wywracając. Ekscytacja rozsadziła jej żyły! Mogła wymieniać kamienie na pożywienie! Ciekawe czy takie zwykłe też? Następnym razem przyniesie jakieś otoczaki, zaciekawiona. Tymczasem oddaliła się w ciszy, bogatsza o słodkości. /zt

Dodano: 2020-11-21, 11:08[/i] ]
Ostatnio tutaj przyszła i dostała w prezencie trochę jabłek. Tym razem miała wystarczająco owoców w zapasach, więc wolała poprosić o trochę mięsa. Grzecznie ukłoniła się przed ołtarzem i powolutku położyła na nim koralik. Nie był duży, ani pewnie szczególnie ładny, jednak najwidoczniej tutaj miał jakąś wartość. Podziękowała w myślach tutejszym bogom za ich wspaniałomyślność, bo z pewnością brzuchy stada nie będę puste dzięki temu.

// koral za 4/4 mięsa, poproszę.

[Narrator]

Kiedy koral dotknął ołtarza, zaczęło z niego emanować światło. Najpierw delikatne, a potem wręcz oślepiające. Jesion musiała zamknąć oczy – gdy je otworzyła, jej błyskotki nie było już w pobliżu, ale zamiast niej znalazła... górę małży. Jak ona miała zabrać ze sobą do obozu tyle małych przedmiotów? Dwie sarny byłyby o wiele mniej problematyczne, ale z drugiej strony... Teraz Jesion mogła podzielić się ze swoimi pobratymcami egzotycznym jedzeniem o ciekawym smaku. A nuż małże bardzo podejdą im do gustu?

– koral, + 4/4 mięsa (małże)

[Mackonur]

Przydeptał do Świątyni w celu odbycia misji, ale i tym razem musiał najpierw załatwić tu kilka spraw! Dlatego właśnie przybył nieco szybciej, by móc chociażby zajrzeć do Miejsca Wymiany. Ze sobą zabrał dodatkowy kamień szlachetny, czyli w tym przypadku... onyks! Jeżeli magia tego miejsca zadziała, to będzie mógł przygarnąć jakąś olbrzymią ośmiornicę! Jego sekretnym planem było znalezienie jak największej ilości pożywienia, a następnie karmienie nim smoków! Nie był już łowcą, ale łowcą jest się z serca, a nie z tytułu! Zebrał już trochę poziomek i sporą ilość ślimaków, stał się ślimaczym królem, nie była to zbyt duża zdobycz, ale zawsze coś! Może jeszcze na misji uda mu się coś znaleźć? Tropiciel bez problemu upolował sporo kuropatw, może sprzedałby Mackonurowi kilka łowieckich sztuczek? Misje niosą ze sobą tyle możliwości! Ale skupienie, skupienie, przyszedł tu w konkretnym celu! Wyciągnął swój kijek, a następnie zaczął powoli poruszać się do przodu, delikatnie obijając nim o ścianki! W ten sposób ułatwiał sobie nawigację, przecież nie miał oczu! W końcu dotarł do piedestału, a następnie położył na jego środku onyks!
~ Duchy tego miejsca, przynoszę ten oto onyks, jako obiekt wymiany! Bardzo proszę o mięso, takie z ośmiornicy! Duuuża ośmiornica z soczewicą, to taka roślina! Znaczy... soczewica, nie kałamarnica! Wielkie jesteście duchy tego miejsca, wielką pokładam też w was wiarę! – Pokłonił się, a następnie odszedł! Zazwyczaj w takich momentach obserwuje się przebieg zdarzenia, ale przecież nie miał oczu! Na szczęście miał dużo czasu przed rozpoczęciem misji! Zresztą, Strażnik miał go powiadomić o swojej gotowości! Axarus dumny był ze swojego sprytnego planu, a mianowicie... odwiedzania wszystkich istotnych części świątyni, jak tylko ma okazje! Fenek pozwolił na wyjście, więc można od razu wymienić sobie kamyczek! A jak się będzie wracało, to można jeszcze pójść się pomodlić, bo przecież można wracać przez Świątynię! I tak trzeba będzie Strażnika odstawić w to miejsce, bo się jeszcze zgubi!

//Onyks za 3/4 mięsa (ośmiornica) i 1/4 rośliny (soczewicy), jeśli można xD Jeśli nie, to samo mięsko z ośmiornicy

[Narrator]

Z soczewicą? Gdzieś toż to istniało niewątpliwie, ale duch, którego wypchnięto akurat, aby zmierzył się ze ślepym smokiem, zupełnie nie miał pomysłu, z którego wymiaru miałby to wykombinować. Trochę to niezręczne, zwłaszcza gdy mackogłowy z takim przekonaniem pokładał wiarę w niewidzialnych rezydentów świątyni. Mówi się trudno, bo nie zauważy, prawda?
I choć już już, duch gotów był pstryknąć w palce, by prośba Axarusa zmaterializowała się przed jego nosem, gad zwyczajnie sobie odszedł! Czyżby pożywienie miało poczekać specjalnie na jego powrót?
Skoro w obowiązku ducha nie było przejmować się, czy smok zdoła odebrać swoją część wymiany, istota postanowiła nie kwestionować jego decyzji i zabrawszy onyks, po prostu zostawiła ośmiornicę czekającą na niego, na ołtarzu.

– onyks, + 4/4 mięsa (ośmiornica)

[Mackonur]

Był PEWIEN, że o czymś zapomniał! Wzięli ze sobą Strażnika, wszystkich członków wyprawy i nawet Takharę, ale zapomniał o ośmiornicy! Miał ją wymienić na onyks, poczekać na duszka, a potem iść z tą ośmiornicą na wyprawę! Takhara bardzo lubiła mięso ośmiornicy, na pewno by jej smakowało! Tylko akurat wszyscy się już zebrali i musiał iść! Ale przecież ośmiornica nie zając, nie ucieknie. Tak się wydawało przynajmniej Axarusowi, ale może ktoś faktycznie mógłby się połasić na ośmiornicę? Istnieje pewne prawo domagania się znaleźnego od przedmiotu, który właśnie się odnalazło, a była to rzecz zagubiona! Od takiej ośmiornicy ktoś mógłby zażądać przynajmniej dwóch macek, a macki są właśnie najsmakowitszym kąskiem! Mackonur w ogóle miał nadzieję, że do transakcji i wymiany doszło, bo przecież ulotnił się przed jej końcem! Czy w ogóle duszki zgodziły się na soczewicę? To bardzo rzadkie ziele, niewiele smoków wie o jego istnieniu! A może kamień został na miejscu, bo nie było przy nim jego właściciela? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi! Pobiegł do świątyni tak szybko, jak tylko przypomniał sobie o swoim zapomnianym efekcie wymiany! Szybciutko, żeby tylko Fenek nie zauważył, przecież to tylko jedna, maluteńka wizyta w Świątyni! Wbiegł do komnaty z magicznym piedestałem, niemal uderzając o ścianę, ale chyba znał już drogę na pamięć! Potrafił w jakiś sposób wyobrazić sobie układ pomieszczeń, ale był dosyć zamazany, przez co pojawiały się pewne nieprawidłowości.
~ PRZEPRASZAM! Zgubiłem tutaj moją ośmiornicę, czy ktoś ją widział? Duża taka, tak właściwie nawet jej nie widziałem, bo nie mam oczu! O, mniej więcej takiego wzrostu! Na pewno musi tutaj być! Duchy tego miejsca, jesteście tu? – Wykrzyczał mentalnie, a następnie wyciągnął kijek z torby i zaczął nim machać! Wiedział jak dojść do piedestału, ale to tak na wszelki wypadek! CHWILA! Chyba coś miał, bardzo miękkie i obślizgłe, to na pewno jego ośmiornica! Polizał ją dla pewności, a potem był już pewien, że to jego! Chwycił ją, chcąc zmierzyć w ten sposób wielkość zdobyczy!
~ Osz ty SKURCZYBYKU WIELKI! – Krzyknął, a następnie chwycił ośmiornicę i powoli skierował się do wyjścia! To był wyjątkowy okaz ośmiornicy, ciekawe co się w ogóle dzieje z takimi stworzeniami z wymian? Czy tak sobie po prostu pływają, albo chodzą i w jednej sekundzie umierają i zostają odesłane do Świątyni? A może bogowie mają gdzieś olbrzymi magazyn z takimi stworzeniami i jest to magazyn bardzo magiczny, bo zwierzęta nie ulegają tam rozkładowi? Kiedyś musiał o to zapytać!
~ Pamiętajcie, Duchy tego miejsca, ośmiornica jest królem wód, tak jak Fenek jest Przywódcą Wody! Nie szczupak, nie wieloryb, tylko OŚMIORNICA! To... do zobaczenia za dwa księżyce? – Ciągnął ośmiornicę za pomocą pyska i jednej łapy, cofając się pokracznie do tyłu i kierując się w stronę Terenów Wody! Wspomagał się dodatkowo sondami powietrznymi, żeby przez przypadek czegoś nie nawywijać tutaj i nie zawędrować do innego stada, był bardzo grzecznym Mackonurem! O mało nie stracił swojej zdobyczy, czy gdyby nie przyszedł, to trafiłaby do groty rzeczy znalezionych w świątyni? Bardzo możliwe!

[Diamentowe Serce]

W wejściu stanęła jasna postać smoczycy. Wyglądała na łowczynię. To było od razu widać po tym jak się poruszała przekraczając próg tego zakątka świątyni. Młoda samiczka szła płynnie niczym lewitująca nad ziemią zjawa. Gładkie futro skrywało pod sobą prężnie działającą kompozycję smukłych mięśni, odznaczających się zręcznością i niebywałą szybkością. Harmonia w każdym geście. Niczym mały płomyczek, tchnęła nowe życie w skamieniałe posągi i poruszyła stężałe powietrze, pachnące zlodowaciałym bezruchem, wypełniając jaskinię zapachem jej futra. Błyszczące iskierki na jej grzbiecie błyskały za każdym poruszeniem, odbijając słabe światło podłużnego ołtarza na którego płaszczyźnie wymieniano towar między światami dobrobytu, a światem zdecydowanie mniej sprawiedliwym.
Mora rozpracowywała przeznaczenie podobnych miejsc, ale nie potrafiła pojąć wszystkiego tak prędko. Takie sprawy wymagały czasu, a ona miała go przed sobą jeszcze dużo. Samiczka poruszała płatkami nosa starając się wyczuć jakieś ciekawsze zapachy. Instynkt łowcy nakazał jej zbadać teren zanim znajdzie się w miejscu bez możliwości ucieczki. Spośród bukietu woni, wydzieliła parę nieznanych jej zapachów należących do obcych smoków.
Spłoszona tym odkryciem, samiczka, podeszła prędzej do kamienia i położyła na nim łapę gładząc go powolnym ruchem. Zamiotła z niego kurz i popatrzyła na bijące własnym źródłem światła, spłaszczony głaz. Następnie wyciągnęła spod skrzydła szafir i położyła go na blacie. Odsunęła łapkę i zaczekała chwilę, ale nic się nie działo. Może należało wypowiedzieć jakieś tajne zaklęcie? A może trzeba było cokolwiek powiedzieć?
– Jestem Diamentowe Serce... jestem łowczynią Ognia. Czy mogłabym poprosić o wymienienie tego kamienia na mięso jakiegoś zwierzęcia? Może być łoś, albo sarna. Cokolwiek – poprosiła licząc, że nie został jej wciśnięty żart i nie wyszła teraz na wariatkę gadającą z kamieniami.

// 1x szafir za 4/4 mięsa

[Narrator]

Tym razem żaden duch nie fatygował się by zmaterializować swój głos, zamiast tego zaszczycając Ognistą jedynie swoją mocą. Światło kamiennego blatu stało się nieco wyrazistsze, choć jeszcze nie oślepiające, a wtedy kształt szafiru rozmazał się na tle szarości, zastąpiony ciałem łosia. Była to dosyć znacząca różnica wielkości, jak zresztą idzie się domyślić, ale smoczyca miała wrażenie, że nawet nie zdołała zauważyć momentu pojawienia się mięsa. Mrugnęła i ot, leżał sobie przed nią. Została zatem wysłuchania nie tylko pod względem wymiany, ale również jej dokładnego rodzaju, więc być może rozmowa z kamieniem, nawet gdy wychodziło się przy tym na wariata przed samym sobą, było całkiem opłacalne.

– szafir
+ 4/4 mięsa (łoś)

[Zapierający Dech]

  Jego pierwsza wizyta w świątyni okazała się dość... służbowa. Po wejściu ukłonił się przed posągami, chcąc jakby pokazać Bogom coś w rodzaju szacunku, po czym ruszył w to konkretne miejsce. Wiedział, że to tu wymienia się kamienie na mięso – pora spróbować. Bardziej cieszyłby się z upolowanego, racja, ale kamień i tak znalazł, a wymiana wydawała mu się sprawiedliwa.
  Położył kamień na ołtarzu i... po prostu czekał. Usiadł, rozglądając się. Powinien coś mówić? To miejsce jest przeznaczone tylko do tego, więc zakładał że nie, a Bogowie (tudzież inne siły) zrozumieją intencje smoka, zamieniając zimną, mała bryłkę w mięso... jakoś.

//Ametyst na 4/4 mięsa

[Narrator]

Trochę sobie musiał poczekać, aż cokolwiek drgnęło, ale istotnie, duchy zrozumiały gadzią potrzebę i gdy tak się rozglądał, w końcu postanowiły zadziałać. Blat kamienia zaświecił lekko, a kamień zastąpiony został ułożonym na grzbiecie ciałem jelenia, z podwiniętymi pod pierś nogami. Wyglądało to nieco dziwnie, ale nie płacono tutaj za estetykę podanego posiłku.

– ametyst
+ 4/4 mięsa (jeleń)

[Diamentowe Serce]

Jak zwykle zawitała do świątyni po zmierzchu. Wtedy mogła liczyć na odrobinę samotności i spokoju, a przede wszystkim uniknąć przypadkowych spotkań. Smoczyca weszła do komnaty, gdzie odbywały się rytuały wymian. Podłużna sylwetka podniosła się na wysokość kamiennego blatu i oparłszy on niego przednie łapy przyjrzała się kamieniowi, którego ściskała w jednej z łap. Lazurowe ślepia przyjemnie ciepło patrzyły na skarb, który wyzierał spod jej palców. Zrobi z nim dobry użytek. Odwróciła nadgarstek i z cichym zgrzytem przesunęła kamień na środek ołtarza. Białe wąsiki przylgnęły do jej żuchwy, kiedy cofała się małymi kroczkami do tyłu nim była w stanie osiąść na posadzce całym przodem. Ogon wił się za nią niczym wąż równoważąc uniesioną połowę ciała. Wreszcie, gdy się zatrzymała, była ledwie dwa kroki przed mistycznym głazem i patrzyła wyczekująco. Czekała na cud.

// akwamaryn za 4/4 mięsa poproszę

[Narrator]

A czekać, czekała bardzo długo, nie wiedzieć czemu wystawiona na próbę, niczym przed boskim piedestałem. Duchy były przeważnie bardziej interesowne niż bogowie, nie obchodził ich charakter, ani cel przybyszów, o ile mieli przy sobie odpowiednie przedmioty na wymianę, ale i tak czasami podejmowały się niestandardowych decyzji. Być może mówiło to coś o samej Diamentowej, może coś jej sugerowało, a może... Po prostu nikt nie miał ochoty jej obsłużyć. Na szczęście to ostatnie okazało się nie prawdą i po długim wpatrywaniu się w kamień, samica doczekała się jego lekkiego rozświetlenia oraz powiązanego z tym cudu zamiany.

– akwamaryn
+ 4/4 mięsa

[Mackonur]

Przyszedł do Świątyni świeżo po zdobyciu akwamarynu, a tak właściwie po tym, jak Teigan go zdobyła! Chciał oczywiście wymienić go na nową ośmiornicę, którą mógłby wrzucić do swojego składzika. Planem było zgromadzenie jak największej ilości mięsa, które przyda mu się do jednego celu, ale to dopiero później. Dosyć spokojnie wszedł do świątyni, wjeżdżając z kopa łapą i krzycząc głośnie, taranując wszystko po drodze! Takk naprawdę nic z tego się nie stało i był bardzo cichy, po prostu wszedł i od razu udał się do piedestału, razem ze swoim krabem Ctouklissem. Krabie dziecko wystawało z worka, który przewieszony był na Axarusie i bulgotało dosyć głośno, co zapewne coś tam oznaczało w krabim języku.
~ Duchyyy teeego miejsca, czy mogę poprosić o ośmiornicę? Taką jak zawsze, świeżą i pachnącą morzem i glonami, zawsze mogę na was liczyć! – Rzucił mentalnie, a następnie ustawił kamyczek na środku pustego piedestału. Akwamaryn czekał na swoją zagładę, tak właściwie co się z nimi wtedy dzieje? Może to właśnie wtedy opadają na smoczych terenach i smoki mogą ich szukać, żeby znów wymienić je na mięso? Nieskończony cykl, . Nie była to jednak jedyna rzecz, którą miał przygotowaną dla duszków, bowiem przyniósł ze sobą drewnianą laurkę. Duchy tego miejsca wiele dla niego znaczyły i nigdy nie zawiodły, dlatego miał dla nich niespodziankę.

Tuż obok nefrytu pojawił się kawałek kory z dość ciekawym rysunkiem, na pierwszym planie znajdował się emanujący mocą pusty piedestał, na nim jakiś zwyczajny kamyczek. Obok smoczy duch, bo tak wyobrażał sobie Axarus wszystkie tutejsze duszki, a obok duszka.... sam Mackonur! Uśmiechnięty i bardzo szczęśliwy, oboje byli bardzo szczęśliwi! Na samej górze znajdowała się spadająca ośmiornica, a na dole staranny napis: "Najlepsze duchy", a jeszcze niżej dopisek: "Od Axarusa".

//Akwamaryn za 4/4 mięsa ośmiornicy

[Narrator]

Uh oh. Wyglądało na to, że laurka Axarusa wprowadziła duchy w takie osłupienie, że długo nie otrzymał żadnej odpowiedzi. Chociaż...? Na pewno nic nie odpowiedziało mu wprost, lecz miał wrażenie, że czym dłużej trwa cisza, tym bardziej wyczuwalna staje się czyjaś obecność. Trudno to było nazwać w jakiś racjonalny sposób, ale mógł mieć wrażenie, że powietrze staje się gęstsze, a przy tym trochę zimniejsze, jak gdyby jakaś potężna postać ustawiła się tuż za nim i chuchała mu lodem w grzbiet.
W końcu oczywiście otrzymał to, po co przyszedł, a związane to było z klasycznym rozświetleniem ołtarza, a następnie podmienieniem kamienia, na ulubiony przysmak smoka. Nie była to jednak jedyna manifestacja obcej mocy, bowiem gdy kamienny blat przygasł, drewniana tabliczka zaczęła się unosić. Powoli, w pionowej pozycji, coraz wyżej i wyżej, aż po samo kamienne sklepienie. Zatrzymała się tam na parę oddechów, jakby siła na nią oddziałująca rozmyślała co zrobić dalej.
Po jaskini rozszedł się niepokojący odgłos pęknięcia, jakby w miejscu zetknięcia drewienka z kamieniem miała powstać szczelina. Nic na to nie wskazywało, a jednak dźwięk był bardzo realistyczny. Gdy świątynię ponownie wypełniła cisza, laurka Axarusa znów stała się bezwładna i runęła w stronę ołtarza. Ku smoczemu zaskoczeniu, w chwili zetknięcia z nim, niespodziewanie zniknęła, a na jej miejscu natychmiast pojawił się szary kruszec wielkości gadziej pięści, który równie rozpędzony, odbił się od kamiennej powierzchni i wylądował tuż obok tylnych łap Wodnego.

– akwamaryn
+ 5/4 mięsa (ośmiornica)

– drewniana laurka

[Diamentowe Serce]

Minęło już trochę czasu od jej ostatniej wizyty w świątyni. Miejsce to było szczególnie ważne. Szczególnie dla łowców, którzy nie radzili sobie z trudem wykarmienia stada. Serce miała już dość doświadczenia, aby stawać się powoli "wypłacalną", ale to i tak było niebezpieczne obciążenie dla świeżo upieczonej łowczyni. Toteż, żeby nadrabiać, musiała zgłosić się po małą pomoc do Duszków. Mieli tu swoją małą salkę i ciężki głaz pełniący rolę blatu.
Wężowa samiczka podeszła po cichu do ołtarzyka i położyła na nim turkus, który ówcześnie wyciągnęła ze swojej łowieckiej torby zawieszonej na szyi. Popatrzyła na kamień i wycofała się ciut do tyłu. Patrzyła na kamień jak zaczarowana. To zjawisko nigdy się jej nie znudzi.

// turkus za 4/4 mięsa poproszę