Liściaste rozstaje

[Jad Duszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Szczerze mówiąc atak ani nie szedł nisko, ani tez nie był do zablokowania. Zatruty wręcz chciałby, aby Arktyczny popróbował trochę blokować ciosy, gdyż jego siła była równa sile Jadu – ten drugi był po prostu lepiej wyszkolony, ale tez sprawiało to, ze blok wcale nie był niemożliwy. Jednak Adept sprawnie odskoczył, choć ze względu na to, ze nie był zbyt szybki było to bardziej niebezpieczne niż przy próbie bloku. Zatruty obserwował go kątem oka, niedostrzegalnie skinąwszy łbem na znak aprobaty. Gdy Arktyczny nabrał powietrza w płuca, Wojownik ugiął przednie łapy, na których stał, a potem wyprostował je gwałtownie, wybijając się z nich w tył. Dzięki temu, ze nie musiał przy tym wybijać się z tylnych łap, jego odskok był nawet szybszy niż normalnie, a jego łapa znalazła się poza zasięgiem lodu Arktycznyego Kolca.
Sam również zaatakował. Kilkoma susami znalazł się przy lewym boku czerwnonołuskiego samca, który radził sobie coraz lepiej. Wyciągnął pazury prawej przedniej łapy, celując w jego skrzydło. A dokładniej w nasadę lewego skrzydła samca, po której chciał przejechać szybkim, poziomym cięciem od prawej do lewej, by szponami porozcinać mięśnie i naczynia krwionośne, być może nawet odcinając skrzydło od ciała.

[Arktyczny Kolec]

Już miał gotowy plan jak dokończy walkę jak tylko smok zostanie przytwierdzony mrozem do gruntu. Wtedy by nie uciekł przed jego szarżą i wielokrotnemu klepaniu pyska. Zatruty miał jednak coś, czego kolec nie miał, a dopiero nabędzie. Jest nim mianowicie doświadczenie. Tylko tak najwidoczniej udało się umknąć przed atakiem. No i po raz kolejny logicznym wyjściem będzie natychmiastowe działanie i ułożenie kolejnego planu w biegu. Do tego szybko, bo Mentor znowu ruszył do ataku kilka susów i był już przy boku Arktycznego. Wpadł na coś trochę ryzykowny, ale było warto spróbować. Zresztą to znacznie lepsze niż nic nie robienie. Postanowił się obrócić i wykonać cios ogonem zbijając łapę z toru lotu. Przy okazji od razu by pokazał jak paruje ciosy.
Raczej zdążę, zważywszy, że z tej pozycji mam o połowę krótszą drogę – był jeszcze pewien szkopuł związany z tym. Chodzi o to, by nie odkrywał tyłów wrogowi. Jednak i z tym jego umysł sobie poradził. Postanowił wykonać 3/4 obrotu czyli 270 stopni w prawo. Cały ogon by się wygiął w prawo, a ciało dodało by mu rozpędowi potrzebnemu by nadać odpowiednią siłę na zbicie łapy z jego pierwotnego toru lotu. Gdy już wykona obrót będzie dosłownie pysk w pysk z Zatrutym dlatego wykona uderzenie swymi rogami. Czyli kolokwialnie mówiąc "z bańki". By lekko wygiął szyję i szybkim ruchem by go walnął w pysk. Tym razem ten cios musi się udać, bo nie musiał szarżować by nabrać rozpędu i nie dawał czasu na unik. Przy okazji może uda mu się zamroczyć mistrza i dokonać kolejnego ataku. Liczy, że tymi ruchami uda mu się ocalić swe skrzydła od rozerwania.

[Jad Duszy]

Arktyczny wcale nie postąpił ryzykownie, zbijając łapę jadu z toru lotu – ale mógłby określić, jak to robi – uderza z boku, czy z góry lub z dołu? To było równie ważne co sama akcja, bo przecież gdyby uderzył z tego samego kierunku, z którego leci atak, to zwyczajnie nadałby mu większej prędkości, zamiast się obronić. Tym razem jednak Adept miał szczęście, ale dobrze by było, gdyby na przyszłość bardziej uważał.
Sam jednak nie miał problemów z odskoczeniem przed atakiem smoka. Zwyczajniej skoczył w tył, poza zasięg rogów Arktycznego Kolca. Smok przy ruchu głowa odsłonił swoje gardło, na co jad mógł jedynie pokręcić głową. Ale nie wykorzystał tego faktu. Zamiast tego skoczył w bok, a następnie wystawił barki do przodu. Zamierzał uderzyć swoimi barkami w braki Arktycznego, z prawej strony, wybijając je i zbijając smoka z łap.

[Arktyczny Kolec]

To był raczej nieudany atak ze strony młodego, ale za to każda obrona wychodziła lepiej. Powoli zamierzał dążyć do celu. Małymi kroczkami, spokojnie i cały czas do przodu. Może w końcu jakiś zaplanowany atak dojdzie do skutku. Tak czy siak był gotów na kolejny ruch ze strony nauczyciela. Wyczytał z ruchu atak z okolicy barków. Arktyczny musiał się jakoś obronić był problem chciał odskoczyć, ale wątpił czy by zdążył, postanowił ogień zgasić ogniem i sam uderzył brakami tyle, że z lewej strony. Musiał szybko działać. Adept był umięśniony równie jak Zatruty, więc uderzenie powinno być o równej sile i powinno zniwelować się nawzajem. Po tym zderzeniu zamierzał wyprowadzić ruch tnący z prawej łapy pochodzący z góry do dołu w okolice lewej szyi. W tym celu zamachnął się łapą pół okrężną drogą. Skoro i tak był blisko po co miał komplikować atak jakimś skomplikowanym ruchem. Wystarczy raz a dobrze.

[Jad Duszy]

//jeśli chcesz możemy zrobić magię w innym temacie – lub poucz się jej od kogoś innego, bo tutaj pociągniemy A i O od razu na poziom 3 – więc jak będziesz mieć podstawy magii zrobimy ci teścik na Wojownika:) a w czasie testu tutaj możemy pociągnąć A i O na 4:)
i nakarm postać:)



Arktyczny dość dobrze wyprowadził swoja obronę – miała na celu jedynie zatrzymanie ataku, nie wybicie barków Zatrutego, toteż nie mogła być uznana za kontratak, a raczej za zablokowanie ciosu. I zostało to wykonane całkiem poprawnie, więc Jad nie miał co komentować.
Kolejny atak Arktycznego również został wykonany sprawnie. Co prawda nie doszedł do celu, gdyż Zatruty, dostrzegając kątem oka zagrożenie natychmiast padł na brzuch, po czym przeturlał się w bok, z dala od zasięgu łapy Adepta, czyli w przeciwnym kierunku niż ten, w którym znajdował się Arktyczny.
– W czasie ataku określ, co dokładnie chcesz zrobić. Czy twój atak miał na celu uderzenie i połamanie kręgów szyjnych? Czy może przecięcie tętnicy? jeśli atakujesz cięciem, wystaw pazury – poradził Arktycznemu. Mimo wszystko smok i tak spisywał się coraz lepiej.
Zatruty po raz kolejny przystąpił do ataku. Doskoczył do prawego boku smoka, obracając się szybko, stojąc na przednich łapach. Wyglądało to tak, jakby ponownie chciał kopnąć w pysk Arktycznego tylnymi łapami, jednak nagle obrócił głowę tak, że znajdowała się przodem do Adepta, zionąc w jego pierś strumieniem ognia – gdyby próbował odskoczyć w tył w ucieczce przed kopnięciem, płomienie i tak by go dosięgnęły.

[Arktyczny Kolec]

To było prawdziwe zderzenie tytanów. Słyszał potężne i głuche uderzenie. Mimo mocnego głosu niemal nic nie poczuł. Faktycznie obrana szła mu bardzo dobrze. Atak też już lepiej wychodził. Zauważył to u siebie jak i u reakcji. Było dobrze, choć jak zawsze może być lepiej. Mentor doskonale to wiedział i dlatego dodał swoją uwagę, którą Kolec przyjął.
Chodziło o skruszenie kręgów– powiedział, po chwili zauważył kolejny atak w w wykonaniu mentora. Zresztą to była jego kolej. Już powoli łapał jak to bywa w wirze walki. Trzeba cały czas czuwać i mieć choćby i tysiąc planów. Uważnie obserwował ruchy. Analizował ruch by odpowiednio zareagować.
Czyżby chciał powtórzyć atak – już szykował się do skoku, gdy nagle dostrzegł obrót – Jednak nie! – w chwili wypowiedzi zauważył wdech u Zatrutego, zamierzał zionąć ogniem, Szczęśliwe dla niego miał odpowiednią broń, czyli lód. Natychmiast wziął wdech i wycelował w strumień ognia. W trakcie kontry wymyślił swój kolejny ruch. Tuż po wykonaniu obrony Obrócił się i oparł się na swych mocarnych przednich łapach i szykował się do uderzenia podobnego jaki wykonał Mistrz. Celował w pysk mając na celu złamanie szczęki. Napiął swe ciało i natychmiast wyprostował niczym sprężyna. Mający na celu jedno potężne uderzenie.


// Jak nie chcesz to mogę kogoś poprosić pytanie brzmi kogo?. Testu nie mogę się doczekać :D. Z karmieniem to wiem jak tylko upoluje to ją zjem.

[Jad Duszy]

//Ćmienie Maddary, Runa Ognia, każdy, kto ma opanowana magie na poziomie II:) Nawet ja, tylko w jakimś innym temacie


Lód zetknął się z ogniem, powodując powstanie gęstych oparów pary, która spowiła trenujące smoki. Była na tyle gruba, że było widać ledwie kontury ich ciał, a wilgoć pokrywała ich łuski.
– Nie próbuj tych sztuczek z tak bliska. Neutralizacja ataków ziejących jest dobra gdy dystans jest większy, ale z tak bliska nie masz pewności, czy nie powstanie rykoszet, czy twój lód będzie wystarczająco silny, by zgasić wszystkie płomienie, czy może część przeleci bokiem i dosięgnie twojego ciała – poradził Adeptowi. Sam zastanawiał się, jak Arktyczny zamierza kopnąć w jego głowę, skoro znajdowała się po drugiej stronie ciała. kopnięcie Arktycznego mogłoby trafić w jego brzuch, ale w żadnym wypadku nie w głowę, w końcu Jad odwrócił jedynie pysk, nie całe ciało, gdy ział ogniem. Teraz zatem, gdy atak nastąpił, uderzył ogonem od góry, w atakujące tylne łapy Arktycznego, zbijając je z toru lotu. przy okazji w dół poszła tylne połowa ciała, by dusza znów stał na wszystkich czterech kończynach. po zbiciu ciosu Arktyczny powinien stracić równowagę, a Ja postanowił to wykorzystać. Obrócił się błyskawicznie, sięgając pazurami prawej przedniej łapy do przednich łap, na których stał adept. Chciał przejechać szponami, poziomym ruchem od prawej do lewej, podcinając ścięgna smoka i unieruchamiając tym samym jego przednie łapy.

[Administrator]

test

[Spojrzenie Mroku]

Spojrzenie był przytłoczony ogromem obowiązków jakie spadły na ego łeb po powrocie z poszukiwań matki. Musiał wznowić łowy, wznowić nauki, wznowić kontakty z innymi i przede wszystkim przygotować się do ewentualnych wojen. Tak więc ten skrajnie wychudzony smok postanowił przystąpić do wypełnienia dwóch rzeczy z powyższej listy, czyli naukę i przygotowania. Po przybyciu nie marnował czasu na żadną rozgrzewkę, lecz od razu przystąpił do ćwiczeń. Przybycie tutaj już samo w sobie go rozgrzało. Gdy tylko jego łapy dotknęły ziemi ruszył biegiem na pobliskie drzewo rzucając się na nie z rozpędu. Zadał potężny cios prosto w jedną z gałęzi, a jego ostre szpony przecięły je, co w połączeniu z siłą uderzenia sprawiło że gałąź oderwała się i z łoskotem spadła na ziemię. Nie czekając kontynuował zadawanie ciosów drzewu. Wykorzystując to że jest blisko drzewa obrócił się w miejscu i uderzył grotem na ogonie w pień, pozostawiając na nim głęboką bruzdę, z której szybko zaczęła sączyć się żywica. Samiec wciąż jednak nie zamierzał przerywać ciosów maltretujące nikomu nic winne drzewo. Kontynuując obrót znów stanął frontem do swojego "manekina" i chwycił zębiskami za gałąź, zaciskając je z iście smoczą siłę. Kto by się spodziewał. Gałąź została oberwana od pnia i runęła w ślad za swoją poprzedniczką. Teraz smok odskoczył na kilka ogonów, otworzył szeroko pysk i zalał roślinę potokiem płomieni, podpalając ją w niektórych miejscach. Teraz stanął i odsapnął chwilę. W obecnym stanie nie do końca nadawał się do zbyt dużego wysiłku fizycznego. Po minucie wrócił do atakowania. Powtarzał tą sekwencję ruchów, raz za razem dopóki nie wprawił się w niej. W tej kombinacji używał wszystkich sposobów jakie stosował w walce by zadać komuś rany. Jednak wciąż było to mało. Samiec przeszedł dalej i stanął przy kolejnym drzewie. Kątem oka spojrzał się na potrzebne. Zmasakrowana roślina już się dopalała i nie stanowiła zagrożenia dla reszty lasu. Teraz jednak na powrót skupił się na treningu. Zaczął od tej samej kombinacji, z pominięciem ognia na końcu. Gdy już się w niej wprawił, przeszedł do następnej. Teraz zamierzał poćwiczyć trochę ataki w których wkładał więcej brutalnej siły niż finezyjnych ataków. Tak więc ruszył na swój ceł z dużego rozpędu i wymierzył mu potężny cios łapą od boku. Nie zamierzał uderzać w twarde drewno pięścią. Skończyłoby się to tylko połamanymi kośćmi. Od uderzenia całe drzewo się zatrząsało i spadło z niego kilka osłabionych późną porą roku liści. Szybko zadawał ciosy raz za razem. Tym razem wybrał cieńsze drzewa, a ataki były o wiele potężniejsze. Wkrótce pięć był już przecięty w połowie, a chwilę później począł się chylić ku ziemi. Parę uderzeń sekund później upadło z hukiem na ziemię, dając Spojrzeniu wiele sadysfkacji. Uznał trening za skończony i poleciał w stronę swojej groty

[Równinny Kolec]

Ugh. Tereny wolnych stad. Strasznie urozmaicone w porównaniu do bezkresnych równin na północy. Tutaj co chwilę napotykało się, a to na jakąś las, a to na jakąś górę... zupełne nieporozumienie. Herezji się tutaj nie podobało ani trochę. ale co było najgorsze to wszechobecne wonie różnych smoków. U niego w domu wszystko gdzie były smoki śmierdziało. Cóż, równinni do najczystszych na świecie nie należeli. Zwłaszcza z ich upodobaniem do zgniłego mięsa. Herezja nie miał jednak wyboru. Przybył tu, na tereny wolnych stad by móc uratować swoje życie. Za co oni chcieli go zabić? Nie miał wpływu na to że jego ojcem był ktoś spoza stada ani na to że miał skrzydła. Nienawidził swoją byłą rodzinkę za niemal wszystko. to było dziesięć księżycy pełnych bólu i znęcania się nad nim na każdym kroku. Przybywając tutaj napotkał dziwną barierę. Nie wiedział co się stanie jeśli jej dotknie. Jednak ta o dziwo w ogóle nie zadziałała. To był jakiś kompletny badziew stworzony z tej śmierdzącej maddary. Smok szedł dalej i dalej, zagłębiając się coraz głębiej w tereny wolnych stada aż trafił do ich serca – terenów wspólnych. Rzecz jasna nie miał zielonego pojęcia gdzie się znajduje. Teraz, po dwóch dniach ciągłej wędrówki zatrzymał się by odpocząć. Był już u celu. To wiedział. Zmierzchało się, więc postanowił że najwyższy czas na drzemkę. Brązowołuski samiec położył się na skraju linii lasu, w jakiś krzakach. Rozejrzał się czujnie wokół upewniwszy się że nic się na niego nie czai i położył łeb na łapach, cały czas czujny, by w każdej chwili móc zerwać się do ucieczki.

[Jad Duszy]

Na gałęzi rosnącego nieopodal smoka drzewa przysiadł biały kruk. Przyglądał się leżącemu gadowi swoimi krwisto-czerwonymi oczami, przekrzywiając głowę to w jedną, to w drugą stronę. kruk nie stanowił raczej zagrożenia, zresztą nie siedział tam długo. po chwili przyglądania się zakrakał ochryple i zamachnął skrzydłami, zrywając się do lotu i znikając wśród gałęzi drzew.
Chwile potem z kierunku, w którym odleciał biały kruk nadszedł karmazynowołuski smok o złotych oczach, w których nawet z daleka dostrzec można było drwiące rozbawienie. przypadek, ze nadszedł właśnie stamtąd? kto wie, czy Równinny dostrzegł w ogóle, że był wcześniej obserwowany. A Jednak smok ten skierował się wprost do krzaków, w których starał się zdrzemnąć młody przybysz. Zatrzymał się kilka kroków od nich, wdychając powietrze, a razem z nim won nieznajomego. Obca woń, pachnącą jednak znajomo – dla kogoś, kto pewien czas spędził poza barierą.
– Wyłaź stamtąd, bo ci zad odmarznie – mruknął aksamitnie gładkim głosem, nasączonym cynicznym rozbawieniem. Jak zwykle bez bawienia się w głupkowate maniery. Zobaczmy, co też ciekawego znalazł Antares... Choć Jad wydawał się stać raczej nonszalancko, wprawne oko mogło zauważyć, że w każdej chwili był gotowy odpowiedzieć na ewentualny atak ze strony nieznajomego.

[Równinny Kolec]

Przybycie kruka wyrwało brązowołuskiego smoka z jego płytkiej drzemki. Herezja warknął w ślad za głupim ptaszyskiem, które najwidoczniej postanowiło stąd polecieć. W ogóle co to był ptak? Wyglądał jak jakaś duża wrona albo kruk, tylko w kompletnie złym kolorze. Dziwne są te tereny. Jakieś fikuśne ptaszki latają sobie po sielskiej okolicy. Samiec złożył z powrotem łeb do snu, jednak zaraz go poderwał gdy usłyszał za sobą coś znacznie większego od ptaka. Usiadł, obejrzał się, a jego serce zamarło na moment gdy spostrzegł wielkiego, obcego smoka. Herezja poderwał się na równe łapy, syknął najgroźniej jak umiał na przybysza i zaczął powoli się cofać. Nie powiedział przy tym ani słowa. Ale jego kroki wstecz stawały się coraz szybsze i smok z równin zaraz będzie gotowy do ucieczki przed obcym smokiem. Może jest już w stanie latać? Raczej nie. Jego skrzydła wciąż były zbyt poranione...

[Jad Duszy]

Jad przekrzywił głowę w sposób podobny do tego, w jaki przekrzywiał głowę kruk. Może i Antares ze względu na kolor piór wyglądał nieco odmiennie od innych kruków, ale sam Jad uważał, ze dzięki temu jego kompan przywodzi na myśl raczej biała zjawę niż kruka, budząc większy niepokój niż zwykłe, czarnopióre ptaszysko.
Teraz jednak obserwował nieznajomego z zainteresowaniem. jego reakcja była taka zabawna! Nie zrobił nawet kroku w kierunku nieznajomego, ale nie było wątpliwości, ze gdyby chciał, mógłby spokojnie powalić na ziemie tego smoka – który chyba był również nieco ranny, zwłaszcza jeśli chodzi o skrzydła. dodając do tego jego zapach łatwo było wywnioskować, skąd pochodził.
– Języka w pysku nie masz? Tez ci próbowali odgryźć? – Zapytał z drwiącym rozbawieniem, ale i nutami pojawiającego się znudzenia. Monologi były nużące, a ten tutaj nie wyglądał na zbyt chętnego rozmówce. Będzie musiał go trochę przycisnąć? oby nie, zupełnie mu się nie chciało...

[Równinny Kolec]

Zachowanie smoka przerażało Herezję bardziej niż gdyby ten robił to czego się po nim spodziewał. Do tej pory żaden smok nie zwlekał tak długo przed atakiem. A przecież Jad w każdej chwili tracił przewagę zaskoczenia. Ha! Idiota! Jak widać smoki z wolnych stad zupełnie nie mają pojęcia o walce! Jednak przewaga zaskoczenia i rozmiaru sprawiała że nie miał szansy na ucieczkę... przynajmniej na razie. W celu zapewnienia swojej szansy samiec wciąż się wycofywał. Krok za krokiem zwiększając odległość. Rozmowa? Czemu nie. Dzięki temu odwróci uwagę tamtego
-Nic nie mówię, bo o nic nie pytałeś -rzekł smok z silnym akcentem, który sprawiał że jego słowa brzmiały dość topornie. Akcent zamiast padać pod koniec słowa był silnie nałożony na jego początek- Czego ode mnie chcesz?!? No czego?

[Jad Duszy]

Cóż, Równinny zapewne zapomniał, że przewaga zaskoczenia nie zawsze jest potrzebna. Jad potrafił ocenić swojego przeciwnika, wiec po co mu zaskoczenie? Ten gad tutaj nie stanowił dla niego wyzwania, wiec po co miałby go zaskakiwać? Jego skrzydła nie wyglądały na zdatne do latania, a przynajmniej raczej nie były w tym celu używane. nawet gdyby rzucił się do ucieczki, łatwo byłoby go dogonić. Ponadto nieznajomy nie miałby z nim aktualnie szans w walce, wiec i tu zaskoczenie nie było potrzebne. po co miałby się więc wysilać?
– Może dowiedzieć się, co smok z Równin robi na terenach Wolnych Stad? – Zapytał z jawna kpina w głosie. o tak, znał ten zapach, czuł go niejednokrotnie. Na szczęście niewielu, a raczej nikt nie wiedział, o wszystkich rzeczach, które Jad robił czy przeżył za barierą w czasie swojej wycieczki – było to jednak w jego uznaniu interesujące.
– Albo uzmysłowić ci, że jeśli nie należysz do żadnego ze stad możesz zostać zabity lub w najlepszym przypadku odesłany tam, skąd przyszedłeś? – dodał, brzmiąc tak, jakby mówił sam do siebie lub po prostu zastanawiał się na głos. Rozbawione spojrzenie wbite było jednak w strachliwego smoka. no serio, aż tak pokazywał swoja słabość? Na akcent akurat nie zwrócił większej uwagi, za to całe to warczenie, cofanie się i tym podobne wyraźnie go bawiły.

[Równinny Kolec]

Herezja na słowa Jadu przestał się cofać. Jego słowa przerodziły jego strach w złość. Samiec znowu zawarczał głośniej niż wcześniej. Może i nie miał szans w walce ale cóż z tego? Przez ostatnie dziesięć księżycy życia często ich nie miał. Jednak nie sprawiało to że nie walczył. Teraz też nie zamierzał się dalej cofać
-A co ja wam zrobiłem, co?!? Czemu chcecie mnie skrzywdzić? -wykrzyknął w stronę starszego samca z wściekłością w głosie- Jaki ja mam wpływ na to skąd pochodzę? A jeżeli myślisz że ja tam wrócę to jesteście wyjątkowo głupi. Zupełnie tak jak mówią!
Młody smok był wściekły. Z jakiej racji oni chcę go skrzywdzić? Czy całe te wolne smoki nie były lepsze od równinnych?

[Jad Duszy]

Przewrócił ślepiami, widząc głupotę tego samca i machnął z lekceważeniem łapą.
– Jesteś bezmózgim idiotą i tyle – stwierdził ze znudzeniem w głosie. Nawet Równinni mieli więcej rozumu od tego smarkacza.
– Po pierwsze znajdujesz się na terytorium Wolnych Stad, a sam nie należysz do żadnego z nich – zauważył, unosząc jeden palec i mówiąc tonem takim, jakby naprawdę zwracał się do jakiegoś pisklęcia, na dodatek opóźnionego umysłowo.
– Po drugie aby tu zostać musisz należeć do któregoś stada, takie są nasze prawa. nie tolerujemy tu samotników, bo są pasożytami – uniósł drugi palec, mówiąc cały czas tym samym tonem.
– Po trzecie nie widzę tu nikogo, kto chce cię skrzywdzić, więc z tymi urojeniami radze wybrać się do medyka, bo może się to okazać groźne dla twojego otoczenia. Po czwarte niezależnie od tego, skąd byś nie pochodził i tak nie mógłbyś tu zostać, nie należąc do żadnego stada, pochodzenie nie ma tu nic do rzeczy, chociaż niektórym równie bezmózgim jak ty smokom może się wydawać inaczej. Po piąte i powiedzmy, że na razie ostatnie, i tak nie miałbyś nic do powiedzenia. jest nas więcej, jesteśmy silniejsi od ciebie i lepiej wyszkoleni. Zostałbyś albo zabity, albo skrepowany i wyrzucony za barierę siłą, granica byłaby pilnowana, więc próba powrotu skończyłaby się dla ciebie śmiercią. innymi słowy albo przestrzegasz naszych reguł, albo wypad – wszystkie palce jego łapy były zatem rozpostarte, ukazując ostre pazury. nie dla postrachu, w końcu Jadzik nie bawił się w zastraszanie. To było zbyt dziecinne.

[Równinny Kolec]

Równinny zareagował na monolog swego "rozmówcy" jedynie parsknięciem. Był bardzo zaskoczony jego reakcją. Po pierwsze Herzja nazwał go głupim i jeszcze nie został zaatakowany przez obcego. Po drugie tamten wcale nie był agresywny. Dziwne. Te smoki zaczęły wydawać mu się dziwne. Już nie głupie ale dziwne.
-Więc... nie chcesz mnie zabić? -zapytał się już spokojniejszym głosem, choć wciąż patrząc się podejrzliwie na Ognistego- I... Dołączenie do stada? Szukam nowego domu...
Słowa wielkiego samca nie brzmiały jak podpucha. Jednakże równinny nie ufał im nawet na krztynę. Nie wierzył że ktoś może mu od tak zaufać. Ponoć kiedyś ich stada walczyły, więc jakie mają podstawy by mu ufać. To musi być podstęp
-Poza tym -zaczął znów młody smok- Ta wasza bariera to jakiś badziew. Zupełnie nie działa

[Jad Duszy]

Jad zaśmiał się cicho, słysząc słowa nieznajomego. cóż, z jednej skrajności w skrajność – raz wydawał się znudzony, za chwile rozbawiony. Równinny Kolec miał zapewne szczęście, ze trafił akurat na niego, a nie na przykład na Szydercę. O, tamten z pewnością okazałby się agresywny. Ale zaufanie? Jad akurat nie ufał nikomu, w sumie uznał, że sprowadzenie Równinnego do stada mogłoby się okazać interesujące.
– Mogę tez próbować uśpić twoja czujność, żeby zaatakować cie od tyłu – stwierdził, wzruszając brakami. Oczywiście było to prawda, jednak coś w głosie Wojownika z pewnością mogło sugerować, ze takiego zamiaru nie ma. Jaki miałby w tym bowiem interes.
– Musiałbyś pogadać z Runą, to nasza "szefowa", przywódczyni Ognia. Mogą ją zawołać – stwierdził. cóż, słowo szefowa wymówił wielce ironicznie, ale nie nie znaczyło to, ze nie lubił Runy. Wypowiadając wojnę Życiu zyskała w jego oczach i stała się ciekawsza niż wcześniej.
– bariera? Zatrzymuje tyko tych z krwią Równin, którzy maja złe zamiary względem Wolnych Stad. Skoro tu jesteś nie masz takich zamiarów – wytłumaczył Równinnemu. Jak dla niego bariery tej w ogóle mogłoby nie być.

[Równinny Kolec]

Spojrzał się na Jad jeszcze bardziej sprawiedliwe. Jego zachowanie było zbyt... miłe. Jednak jaki miał wybór? Co prawda nie ufał mu nawet na krztynę ale nie był aż tak głupi. Doskonale wiedział że samiec ma rację. Mogą go stąd wywalić bez najmniejszego problemu, a tamten jakby chciał to już dawno by się go pozbył.
Wiem kto to jest przywódca. Nie jestem już pisklakiem! -rzekł równinny nieco zezłoszczony. Ogólne nienawidził wszelkiej władzy. Zawsze go krzywdziła albo pozwalała go krzywdzić. Co prawda znał tylko jednego przywódcę ale już to mu wystarczało. nie wymagał wiele by zacząć czegoś nienawidzić.
-Chętnie z nią porozmawiam – rzekł Herezja po krótkim zastanowieniu. Nie miał się gdzie udać. To mogła być jego jedyna szansa na znalezienie jakiegoś domu. Zapewne sam sobie nie poradzi. Musi się zgodzić. Potem się zobaczy.

[Jad Duszy]

Ech, co za... pisklak. Jad westchnął ciężko, jakby powoli tracił cierpliwość, ale prawdopodobnie było to jedynie na pokaz, gdyż sam "gest" wyszedł niezwykle teatralnie. był to zamierzony efekt, gdyby Wojownik chciał, Równinny nie odgadłby, że Jad jedynie udawał. Ale żeby był miły? Serio? Adept nie spotkał chyba zbyt wielu miłych smoków w swoim życiu, skoro odniósł takie wrażenie w stosunku do czerwonego samca.
– Kiedy sugerowałem, że tego nie wiesz? Wymieniłem jej tytuł w stosunku do Stada, tu mamy trzy, więc warto, abyś wiedział, do jakiego stada masz szanse dołączyć – wyjaśnił ze znużeniem w głosie. Ach ta młodzież – nie żeby sam czuł się staro, ale jeśli chodzi o panowanie nad swoimi reakcjami w porównaniu do tych, którzy jak Równinni pokazują wszystkie emocje, on bywał zmęczony. Z drugiej jednak strony to czyniło ich takimi interesującymi.
– Posłałem po nią, zobaczymy, czy odpowie – oznajmił po chwili Równinnemu. oczywiście nie wysyłał telepatycznych wiadomości, po prostu wysłał Antaresa. Ciekawe, czy Runa zrozumie, o co chodzi kraczącemu krukowi, latającemu dookoła jej głowy i czy podąży za nim? Zobaczymy.