Lustrzany las

[Strażnik Gwiazd]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Macie ostatnią turę na działanie tutaj, ale możecie określić, że wracacie na Skały (ale nie piszcie tam jeszcze)

Zapewne niewiele osób zaaprobowałoby działanie Rogatej względem swojej drużyny, choć niewątpliwie była skuteczna w obmyślaniu niewielkich ruchów, które miały pogorszyć sytuację spanikowanych piskląt. Kto wie, może nawet oczekując od nich współpracy, Sennah była gotowa, przez wzgląd na innych bogów, zaaprobować także chęć do realizacji wyłącznie własnych planów. W końcu Wolni nie byli zbitką zbliżonych do siebie temperamentów. Najczęściej wręcz przeciwnie.
Gdy Plagijka postanowiła się oddalić, na miejscu z gryfami wciąż zmagała się reszta uczestników. Przygnieciony przez Pomiot gryf wierzgał i warczał do czasu, aż młoda Wodna zionęła mu zabójczym płomieniem prosto w pysk. Swąd spalonego pierza oraz mięsa dotarł do wszystkich zebranych, w tym również młodego drapieżnika, który w przerażeniu przylgnął mocniej do swojej szklanej gałęzi.
Trudno Czart winić, bo nie chciała rezygnować z przewagi, którą zdołała uzyskać podczas obrony Błazenka. Może zawiodła z uchronieniem go od obrażeń, ale to nie czyniło z niej zupełnie bezużytecznej. Surowe doświadczenie zresztą być może zacieśni więź między tą dwójką?
Hebanowa, choć musiała natrudzić się z sięgnięciem do kulki, zdołała jakimś cudem wyszturchać ją z wnętrza pnia, przy pomocy magicznego kija, stworzonego przez Skarabeusza. Uciążliwa to była praca, więc nie mogła w międzyczasie dopomóc pozostałym towarzyszom, choć przynajmniej zajęła się kluczową częścią misji. Wbrew oczekiwaniom, w jej posiadaniu kula była okropnie gorąca, ognista wręcz i choć zdołała utrzymać ją w dłoniach przez parę uderzeń serca, gdy odbiła się, by dołączyć do reszty, poczuła przejmujący ból po wewnętrznej stronie łap. Na tym etapie nie byłaby tu żadnym twardzielem, gdyby postanowiła zignorować oparzenie, bowiem mogła w ten sposób poważnie się zranić. Dla posiadacza magii oczywiście zadanie przestawało być niebezpieczne, więc to utrudnienie zdawało się wręcz niepotrzebne, w całym tym przedsięwzięciu. Chociaż może?
Coś (jeśli nie sumienie, to po prostu Sennah) subtelnie podpowiadało Sahidzie, że to nie jej rolą było nieść złoty przedmiot, zwłaszcza po tym czego doświadczył najmłodszy z nich. Czy jedynym co powinien wynieść z tego doświadczenia to obrażenia? W każdym razie jeśli kulę trzymał Skarabeusz, efekt był bardzo podobny. Nieznośny ból i groźba poparzenia.
W międzyczasie sytuacja młodego gryfa pozostawała nierozwiązana. W takich warunkach definitywnie nie zamierzał schodzić do smoków, więc być może zostawienie go tutaj byłoby i tak najlepszym, co Ziemista mogłaby dla niego zrobić.

[Ostoja Zimy]

Spojrzała na swoje poparzone łapki, ale szybko zanurzyła je w białym puchu. Czuła się źle, psychicznie. Widziała krwawiącego Błazenka, a Czarcia? Widziała jak morduje gryfa. Wtedy czuła jak serce jej się łamie, przeklinała Strażnika, przeklinała Sennah. Trąciła jeszcze raz pyszczkiem młodego samczyka, ugięła łapy i skrzydłem podciągnęła jego kruche ciałko tak, by przeturlał jej się na plecy. Starała się robić to najdelikatniej jak tylko umiała, aby nie wyrządzić mu większej szkody. Widziała jak odchodzi Rogata. Obwiniała ją w równym stopniu co całą tę śmieszną Sennah.
– Idziemy – powiedziała cicho, lecz na tyle głośno by wszyscy usłyszeli – Daj mi go zanieść, chociaż tyle mogę zrobić – powiedziała do Czarciej, czując wstyd. Nie chciała aby te stworzenia kogoś zaatakowały, na prawdę miała nadzieję, że przyprowadzenie młodego gryfa będzie dobrym pomysłem.
Nie miała nawet odwagi podejść do przerażonego stworzenia. Może po całym tym zamieszaniu, wróci tu z kimś dorosłym smokiem i coś z nim zrobią. Teraz zostaje skazany na oglądanie spalonych zwłok innego przedstawiciela gatunku. Nie chciała już brać w tym udziału, a gdy spotka Strażnika? Nie była pewna czy będzie w stanie opanować łapy, aby mu nie przyłożyć. Ze zwieszoną głową, kierowała się w stronę miejsca zbiórki.

[Światło Głębin]

Technicznie udało im się wykonać zadanie, prawda. Jednak jakim tak naprawdę kosztem? Najmłodszy uczestnik grupy został ranny. Jedynie pewnie przerazili młodego gryfa i doprowadzili do śmierci starszego. Cała akcja była jednym wielkim bałaganem. I po co? Co Sennah i Strażnik mieli tak naprawdę na celu!? Ale nie wiele mogli już na tą chwilę zrobić. Trzeba było się pogodzić z tym co się stało i wracać.
Sahidzie udało się nareszcie wydobyć kulę z otworu. Także mógł spokojnie zlikwidować twór. Dostrzegł takowo że Sahida miała problemy z utrzymaniem kuli w łapach. Szybko przekonał się dlaczego, gdy dołączyła do nich. Od kuli emanowało silne ciepło. Widocznie nie dało się jej utrzymać w łapach. No świetne, musieli dać im kolejną bezsensowną przeszkodę...Skarabeusz wolałby ogólnie to wszystko skończyć.
Sahida zdecydowała się zająć rannym pisklęciem. Tak więc ktoś musiał wykombinować jak przenieść kulę. Tymczasem Rogata Łuska po prostu zostawiła ich. W sumie i tak nie miało to znaczenia. Samica bardziej przeszkadzała, niż była pomocna.
Skarabeusz zabrał się za to, by przenieść kulę. Nie próbował nawet jej dotknąć. Spróbował przelać maddarę i stworzyć kamienną miseczkę rozmiarów kuli. Tak by móc ją zgarnąć i przenieść z pomocą kamiennego tworu. Po chwili z powrotem wyruszyli w kierunku z którego przyszli. Chyba każdy z uczestników w tej chwili, czuł wyraźny niesmak w stronę Strażnika i bogini.

[Niesforny Kolec]

Hm?
Coś gładko przesunęło się po poliku. Dopiero drętwy ruch palców po przylegających łuskach pozwolił zidentyfikować łezkę. Z jakiegoś powodu udało jej się uciec. Nagłym gestem strząsnął ją z łapy, jak gdyby tym samym decydując się pozbyć całego wspomnienia. Przycupnięty nisko przy ziemi nadal podrygiwał, raz gwałtowniej, raz lżej, całą siłą swojej woli zmuszając się do pozostawienia wzroku na gryfiej jatce. Nawet nie byłby w stanie oderwać oczu. Czuł olbrzymie przyciąganie nie do zignorowania.
Smród dymiącego ciała zmusił go do zacieśnienia swojej pozycji. Cofnął się, dopóki nie poczuł za sobą leśnej przeszkody. Kamień, pień, nawet nie wiedział. Gryzące drobinki popiołu przyniosły ze sobą przytłumiony kaszelek. Nie ufał temu co widział. Brzęczało mu w uszach od dosłownie wszystkiego, od szumu krwi, od rozszalałego ryku, krzyków i płaczów. Zbyt wrażliwe miał uszka na takie akcje.
Kojący głos kocicy wyrwał go z letargu, przedzierając się przez nieznośny, jednostajny szum. Podniósł wzrok. Pierwsze słowa pocieszenia rozmyły się kompletnie, zupełnie jakby nie mógł jeszcze prawidłowo odbierać żadnych bodźców z zewnątrz. Pomimo lekko rozmazującego się obrazu jednak poznawał ciemne łuski. Nie pomylił jej, nawet jej nie znając. Jęzor zastukał o zęby. Otworzył nawet pysk. Wydał z siebie ciche stęknięcie, jakby ciąg dalszy odpowiedzi czmychnął w las zaraz za nim. Dał się trącić, zupełnie jak lalka, bez życia. Lecz jeśli to Sahidzie właśnie padło nieść Rybkę... mogła poczuć pęd serca i wciąż płytkie wdechy, któe utrzymywały się, dopóki skrzypiące kroki i podmuchy wiatru nie wyciszyły obecnej adrenaliny do końca.

[Czarci Pomiot]

Swąd tlącego się cielska zakuł ją w nozdrza na tyle, że musiała mrugnąć kilka razy, by pozbyć się lekko załzawionych od tego żrącego zapachu oczu. Przednie łapy strzeliły bok padłej bestii, a z gardła Czarciej wydobył się triumfalny ryk. Wygrała, zarżnęła bestię. Wściekłe czerwone ślepia, nadal zaślepione zwierzęcą agresją zeskanowały teren. Był jeszcze jeden… Gdzie się schował? W ferworze walki straciła kontakt z rzeczywistością. Nie widziała nigdzie kolejnego drapieżnika. Znajdzie go i jeszcze go ubije.
Do rzeczywistości przywołał ją głos Sahidy. Zanieść kogo? Kilkoma susami doskoczyła do Ziemnej, ogarniając wzrokiem jej grzbiet. Błazenek… Leżał tam, przypominając bardziej truchło niż swojego dawnego, żywego siebie. Rana nie wyglądała tak tragicznie, ot, zwykłe zadrapanie. Większa rana musiała zostać zadana jego psychice. Nie wiedziała zupełnie w jaki sposób mu pomóc.
~ Gryf nie zrobi Ci już więcej krzywdy ~ przemówiła w jego umyśle siląc się na jak najbardziej spokojny ton, chociaż pewnie zdradzał ją lekko drgający głos. Co ją uspokajało? Rodzina? Dom? Koniec wiadomości okrasiła wspomnieniem, które wzbudzało w niej uczucie wewnętrznego rozluźnienia. Widokiem na morze z jakiegoś klifu na terenach wody. Fale leniwo napierające na jego podnóże. Zapach lekko słonego powietrza, oczyszczający nozdrza. Krzyki mew i szum morza. W końcu przerwała przesyłanie wspomnienia i wróciła spojrzeniem na Ziemną. Jak śmiała?
– Więc nie wyszło, Ziemna, nie wyszło – wysyczała do niej, starając się nie podnosić głosu, by nie wystraszyć Błazenka – Błazenek nie jest czymś, co możesz sobie przyłożyć do rany na sumieniu, bo twój plan skończył się klęską. Gdybyś nie odwróciła uwagi gryfa, chociaż absolutnie nie masz pojęcia o walce, to może młody nie byłby teraz ranny. Ale musiałaś zgrywać bohaterkę. Mam nadzieję, że było warto.
Czarcia odwróciła swój wzrok, nie chcąc zaszczycać ją dłużej spojrzeniem. Chciała opuścić już to całe zbiegowisko, ale nie chciała odstąpić od Błazenka ani na krok. Jej pokłady zaufania do własnych sojuszników właśnie się skończyły, nie zostawi z nimi rannego członka własnego stada. Zamierzała maszerować tuż obok Sahidy, zerkając co jakiś czas na leżące na jej plecach półżywe ciałko.

[Strażnik Gwiazd]

Napięcie w Lustrzanym lesie zdecydowanie wzrosło, gdy młodzi skonfrontowali się z podsumowaniem misji, ale najważniejszy był fakt, że mogli w końcu wrócić na skały, zostawiając brutalne pobojowisko za sobą.
Było to jakieś doświadczenie, prawda?
Skarabeuszowi udało się stworzyć naczynie zdolne przenieść kulę, nawet jeżeli nie takie było początkowe zamierzenie Sennah. Nie tylko to zresztą odbiegło od możliwego, pierwotnego planu. Biedny Błazenek, choć wykazywał chęć zaangażowania zetknął się z surowością losu, która sprowadziła go do roli pokrzywdzonego. Oby boginka miała na to jakieś usprawiedliwienie.

Wędrówka minęła smokom podejrzanie szybko, a co zaskakujące byli w stanie dotrzymać kroku nawet Rogatej, która zdecydowała się odejść znacznie wcześniej. Zapewne drobna magiczna pomoc przyspieszająca wędrówkę nie była wystarczającymi przeprosinami od Sennah, ale prawdopodobnie bardziej od altruizmu, boginka ceniła sobie doprowadzenie do szybszego podsumowania ich misji.

Powrót na Skały Pokoju

// Jeżeli wasze postacie mają jakieś komentarze dotyczące zdarzeń, zakładajcie że przybyliście na skały w podobnym czasie co pozostałe drużyny.

[Świadomy Fakt]

Strudzony podróżnik wreszcie dotarł do celu; trudno było nie odnotować jego istnienia, gdy z każdym krokiem zahaczał o korony drzew, samemu mając taką nad swoim pniem. Szedł powoli, posuwistym, rytmicznym tempem wywołując wokół wiele hałasu – nie lubił tego, jak jednak inaczej mógł poruszać się po lesie?

Wiedział, że tutaj może czuć się bezpiecznie. I szukać nowych historii.

[Strażnik Gwiazd]

Nie wyglądało na to, by ktoś zamierzał niepokoić drzewca, gdy nawet nie maskując swojej obecności, wędrował na wspólne. Być może Strażnik miał zbyt wiele paranoi w związku z jego bezpieczeństwem, zwłaszcza gdy zgodnie z tym co mówił, potrafił sam się obronić, a inne smoki i tak były bardziej ciekawskie, niż wrogie wobec innych gatunków. Ciekawe jak bardzo w tym aspekcie różnili się od ludzi i czy nieurodziwi dwunodzy wykształcili kastę, która na nich polowała, głównie ze względu na rozpoczęte dziesiątki księżyców temu uprzedzenia. Kto wie, może Glaril miał na ten temat coś do powiedzenia.
Dostrzeżenie enta z góry, wśród szklanych drzew było równie banalne co usłyszenie go gdy szurał nogami, zatem więcej kłopotu prorok miał z samym wylądowaniem. Zakołowawszy jednak parę razy, znalazł w koronach drzew odpowiednią wyrwę, przez którą przedarł się zwinnie, pikując w jej stronę niczym sokół.
Lądowanie było już nieco mniej zgrabne, dlatego pozostało mu liczyć w duchu, iż Glaril nie miał żadnej rozbudowanej opinii na temat lądujących smoków.
– Witaj ponownie – zagaił, spoglądając na monumentalną sylwetkę towarzysza i skinął mu łbem. Zastanawiał się przez moment, czy nie powinien przywołać tu Jaaha, bowiem skoro spotkanie odbywało się na wspólnych, nie powinien mieć problemu z dotarciem. Przynajmniej krótką wymianę zdań, chciałby jednak przeprowadzić w cztery oczy, egoistycznie przywłaszczając drzewca dla samego siebie.
– Nie chciałbym zaczynać od zalewania cię pytaniami jeśli sobie tego nie życzysz, jednak spotkanie wędrowca takiego jak ty, jest dla mnie dużym przywilejem. Pamiętam jak informowałeś nas, iż nie dążysz do posiadania obiektywnych opinii, lecz bardzo chętnie, poza paroma raportami z twoich przeżyć, dowiedziałbym się jak jednostki twojego pokroju interpretują świat – Mówił prawdopodobnie sztywniej niż sam drzewiec, bo choć Glaril powoli formułował słowa, zdawał się mieć więcej luzu i swobody życiowej. Strażnik miał do niego wyraźnie wiele szacunku, lecz jednocześnie mógł wydawać się sztuczny przez swój rzeczowy i podniosły ton jednocześnie.
– A zatem – usiadł przed nim, jak uczeń przed mentorem i nawet wyciągnął z torby pod skrzydłem parę kamiennych tabliczek. A nuż się przydadzą, bo jego pamięć wcale nie była niezawodna. Tragiczna odwrotność wręcz.
– O ile... – odchrząknął. No dobrze, był trochę podekscytowany – Nie masz żadnych pytań. Czy mógłbyś opowiedzieć mi więcej o swoim gatunku? Żywisz się przez zapuszczanie korzeni. Jak się rozmnażasz? – Czy to było niepoprawne pytanie? Nie sądził, bo gdyby otrzymał od obcego gatunku podobne pytanie, raczej nie miałby problemu z odpowiedzią. W międzyczasie, skoro nie musiał nasłuchiwać czy nic nie czaiło się w okolicy, bacznie obserwował enta. Zastanawiał się do jakiego rodzaju rośliny było mu wizualnie najbliżej.

[Świadomy Fakt]

– Witaj – odpowiedział spokojnie Glaril, uśmiechając się do Strażnika. – Jak jednostki mojego pokroju interpretują świat? To... dziwne pytanie. Nie wiem, czy istnieje na nie prosta odpowiedź – powiedział, nie spuszczając wzroku ze smoka. – Spędziłem dość wiele czasu na podróżach, aby móc odpowiedzieć: każdy interpretuje świat trochę inaczej. Nawet grupy, które z zewnątrz zdają się spójne, wewnątrz różnią się opiniami czy temperamentem. Ja sam... niekoniecznie jestem typowym przykładem enta. Przecież podróżuję – zaśmiał się.

– Dostrzegam jednak, że pewne cechy występują u moich pobratymców częściej niż inne. Jesteśmy niezwykle zależni od natury, dlatego większość entów bardzo ją szanuje. Każdy z nas woli ukorzenić się w żyznej, pełnej pokarmu glebie niż na wypalonym pustkowiu – podkreślił. – Nie należymy też do istot szybkich, zaś nasza natura niejako wymusza ciągłe zatrzymywanie się... i to dosłownie. Z tego też względu enty zazwyczaj mają olbrzymie pokłady cierpliwości. Fakt, że na coś trzeba zaczekać, to dla nas sprawa zupełnie normalna. Żyjemy dość długo, aby i tak poznać w życiu wiele – dodał wesoło. – Mamy też wady, rzecz jasna. Nasz brak ruchliwości sprawia, iż enty zazwyczaj spędzają większość życia samotnie lub w ograniczonym gronie. Czasami z tego powodu gubią się w kontaktach z innymi; u jednych przeradza się to w nieśmiałość, u innych w zaborczość, u jeszcze innych zaś: nawet w agresję, gdyż nie chcą intruzów w swoim świecie. Z tego względu zazwyczaj do enta warto podejść ostrożnie. Raczej nie będzie wobec ciebie negatywnie nastawiony, ale rozmowa to nie jest dlań coś częstego, może się pogubić – podkreślił, nie tracąc dobrego humoru.

– Rozmnażamy się z pomocą naszych owadzich przyjaciół; gdy kwitniemy, ci przenoszą pyłki między nami, czyniąc nasze nasiona żyznymi. Niestety, w przeciwieństwie do większości ras, nie możemy sobie wybierać partnerów – całkowicie zależymy od przypadku. Z tego powodu większość naszych nasion zostaje zapłodnionych przez zwyczajne drzewa, co po wyrośnięciu daje... po prostu nowe drzewo. Co więcej, nie każdy owoc spadnie na ziemię wystarczająco żyzną i słoneczną, zdecydowana większość nasion nigdy nie wyrasta. Z tego względu nowe enty rodzą się bardzo rzadko, każde takie narodziny to wśród moich braci duże wydarzenie. Jak prawdopodobnie się domyślasz: dokładnie z tego powodu jest nas bardzo mało – zakończył i pozwolił Strażnikowi na zabranie głosu, zapewne spodziewając się kolejnych pytań.

[Zgubna Słodycz]

//Minął miesiąc, więc pozwolę sobie wejść

Samica, zgodnie z umową, przybyła samotnie na tereny wspólne. Znaczy, nie do końca samotnie, bo była umówiona z paroma smokami na rozmowę. Agnar jej nie ufał. Smoczyca przyzwyczaiła się już do tego faktu, ale tak jak on prosił o wizytę Frar, tak i Zorza nie zamierzała być tutaj kompletnie sama. Samiec mógł kombinować. Co prawda, nie chciała, aby zamieniło się w to bójkę, którą będzie obserwowała Frar, ale lepiej być bezpiecznym, niż martwym. Za samicą podążali kompani. Znaczy, Łuna krążyła gdzieś po okolicy, poskubując trawę, a kot spał samicy na grzbiecie. Samica zresztą nie trenowała ich do walki, a byli tylko po to, aby jej pomóc na polowaniu. Mieli tylko wyglądać groźnie osłaniać samicę, gdyby jednak Agnar stwierdził, że odgryzienie matce szyi było adekwatne do wygnania ze stada. Co prawda, jeśli tylko ich zaatakuje, to pewnie zemdleją jak muchy od gorąca, ale może da jej to chwilę, aby ocalić własną skórę.
Samica ubolewała, że nie mogła wziąć ze sobą Mory. Bała się tego spotkania, bo i wiedziała, że to może być ich ostatnie spotkanie, jeśli Agnar się uprze. Pocieszał fakt, że się na to zgodził, ale nadal samica martwiła się przebiegiem tego spotkania. Martwienie się chyba jednak było dobrym znakiem, prawda? To oznaczało, że jej zależy, prawda? Miała nadzieję, że jej zależy. Usłyszała mentalkę syna, ale nie zareagowała na to w pierwszej chwili. Nie wiedziała, jak ma na to reagować. Z jednej strony nawet się ucieszyła, ale z drugiej, obawiała się. Obawiała się wychowania tego malucha. Obawiała się, że sobie nie poradzą. Obawiała się wielu rzeczy, również jako uzdrowiciel. Pamiętała jak jej mama przyszła na pomoc z Enkim. Co jeśli będą jej potrzebować? Nie wezwą jej przecież. Już teraz jej nie ufał. Zorza miała ochotę się załamać, ale...musiała się trzymać.
Usadowiła się grzecznie pod jednym z drzew. Wezwała Frar, która została wybrana przez Agnara. Samica starsza wiedziała, na jakie spotkanie idzie, więc powinna się zjawić niedługo. Zorza zresztą, wyjęła kubeczki, miseczki. Przygotowała herbatę, ale tym razem zwykłą, miętową. Nawet jak wystygnie, to będzie smaczny napój. Mogła ją lekko pomrozić i będzie cudowna mrożona herbata. Samica odrzuciła misji. Skupiała się na pierdołach, bo łatwiej jej było uciec od spotkania. Wezwała też swojego syna. Nawet jeśli się kłócili. Nawet jeśli stado stało przeciwko niemu, to nadal była jego matką. Od niej zależał jego los. Od niej zależało, czy wróci i odbuduje swoje relacje. Modliła się przecież do Uessasa. Miała nadzieję, że udzieli jej łaski i poprowadzi tę rozmowę mądrzej. Miała nadzieję, że w końcu się pogodzą.

//Agnar i Nawałnica Cieni

[Kuszenie Diabła]

Frar początkowo nieco zaskoczyła wiadomość Przywódczyni Ognia. Być może dlatego, że w Pladze swoje sprawy rozwiązywali zawsze w swoim ciasnym gronie, ale zdawała sobie sprawę, że nie wszyscy są tak zamknięci jak oni. Potrafiła docenić pokładane w niej zaufanie, dlatego też nie mogła nie przystać na zaproszenie Zorzy, nawet jeśli jej rola w tym spotkaniu miała ograniczać się do obserwacji. Wiedziała jak trudne mogą być relacje rodziców z dziećmi. Czasem zwyczajnie potrzebny był ktoś kto spojrzy na nie obiektywnie. Być może jej słowa sprawią, że spojrzą na to z innej strony.
Wylądowała wśród błyskających szkliście drzew, pokonując pieszo kilka kroków dzielących ją od Ognistej. Skinęła jej lekko łbem, siadając obok, ale nie zaczynając rozmowy pierwsza. Nie zwykła mieszać się nieproszona w sprawy innych stad, dlatego respektowała fakt, że to jej spotkanie i poprowadzi je tak jak uważa. Jej i jej syna, który zapewne też wkrótce się tu zjawi.

[Agnar]

Agnar ostatnio był zabiegany przy wychowaniu córki szczególnie że jego partnerka miała obowiązki w swoim stadzie. Dlatego właśnie był zmuszony poczekać aż mała zaśnie i wziąć ją ze sobą na spotkanie. Przybył nieco spóźniony ale dlatego że nie mógł skorzystać z drogi powietrznej. Musiał przejść na piechotę. Gdy dotarł w końcu na miejsce lekko skłonił się obu samicom.
– Przepraszam za spóźnienie, nie mogłem ryzykować że się mała obudzi. Mam nadzieję że obecność małej nie będzie wam sprawiać problemów? Dopiero jadła więc powinna spać dość długo.
Odparł po czym usiadł niedaleko. Ułożył sobie małą wiwernę w łapach tak by i jemu i jej było wygodnie. Gdy już to zrobił spojrzał na mamę. Nie umiał ocenić co siedziało w jej głowie. Wiedział ze nie chciała mieć nic wspólnego z wnukami ale uznał że powinna chociaż znać imię nowego członka rodziny.
– Nazywa się Aerdie. Jeśli chcesz wiedzieć.
Odparł a potem zaczekał aż mama zacznie cokolwiek mówić. W końcu to ona ich tu zebrała.

[Zgubna Słodycz]

Serce Zorzy przyśpieszyło, gdy ujrzała syna na horyzoncie. Widziała, jak się zbliża i widziała, że przyszedł czas porozmawiać. Miał ze sobą dziecko? Widziała pisklę i jej spojrzenie właśnie tam spoczęło. Na małej kulce. Uzdrowicielskie spojrzenie niemal natychmiast zaczęło się jej przyglądać, ale wyglądało na zdrowe dziecię. Nie było z jego krwi, bo przecież nikt w rodzinie nie był nawet w połowie wywerną, ale nie szkodziło to, przynajmniej na dłuższą metę. Samica w końcu sama chowała Mekhana, który uznawał ją za swoją mamę. Nie musiał tego robić, ale tak uznał i Zorza mogła się tylko cieszyć, że obrał właśnie ją. Zorza chwilę milczała, aż chrząknęła.
– Dziękuję za przybycie, Nawałnico Cieni. Jak wspominałam, Agnar prosił o to spotkanie i dlatego też skierowałam do Ciebie moją prośbę. – Po tych słowach, Agnar wylądował i odezwał się, przepraszając za spóźnienie. Imię córki było urocze i zwróciło uwagę Zorzy na małą. Przyglądała się jej i widać było, że napłynęły jej łzy do ślepi. Sama ledwo kontrolowała emocje, bo serce tłukło jej się w piersi. – Ładnie. Kontynuujesz tradycję ojca. – Powiedziała nieco ciszej. Delikatnie poruszyła się, aby usiąść nieco bliżej Agnara. – Mogę...mogę ją...wziąć? – Niemal szepnęła do niego.

[Agnar]

Żagiew chciała ją potrzymać? Zdziwił się że mimo wcześniejszego odcinania się od jego potomstwa chciała wziąć małą. Mimo iż cicho Agnar popatrzył na mamę jak go zapytała o to. Lekko uśmiechnął się do mamy a potem do małej.
– Oczywiście, w końcu jesteś jej babcią.
Miał nadzieję że obecność małej w czasie rozmowy trochę pomoże im się zbliżyć. Okazało się że jednak to działa. Samiec przysunął się bliżej do matki i powoli wystawił łapy z córką w jej kierunku.
– Tylko ostrożnie. Nie chcę by się obudziła.
I wtedy gdy był był tak blisko zobaczył przeszklone oczy matki. Smutek czy szczęście. Ku jego zadowoleniu wychodziło że to drugie. W tym momencie przekazania pisklaka po raz pierwszy od wielu księżycy dzielił z matką szczęśliwe chwile. I naprawdę nie chciał by ta chwila kiedykolwiek mijała.

[Zgubna Słodycz]

Zorza wzięła maluszka na łapki i ułożyła zaraz po swojej prawej stronie. Otuliła malutką ogonem, robiąc z niego nawet lekką poduszkę. Ułożyła też torbę tak, aby maluszek miał przyjemny, ciasny kącik w łapach starszej ssamicy. Skrzydłem zaś je okryła, robiąc z niego prowizoryczny baldahim, który miał ją osłaniać przed słońcem. Tu była bezpieczna. Spróbowała opanować emocje, gdyż trzęsła się jak galareta. Przetarła lekko łapą ślepia i spojrzała w końcu na obydwoje. – Dziękuję, że przybyliście. To bardzo dla nas ważne, dla mnie, dla Ognia i mam nadzieję, że i dla Ciebie, Agnarze. – Zaczęła, już nieco lepiej opanowana. – Agnarze, synu, czy mogłabym Cię prosić, abyś zaczął? To ja prosiłam Nawałnicę Cieni, o chwilę, więc chciałabym, abyś przedstawił swoją stronę, ale nie zna ona całego zarysu sytuacji. Prosiłeś o osobę niezależną, więc nie opowiadałam jej nic na temat naszego konfliktu, aby było wszystko zgodne z Twoją prośbą. – Skierowała w końcu prośbę do własnego syna i czekała, aż zacznie mówić. Musnęła lekko umysł Mory, aby wiedziała w jakiej sytuacji jest partnerka. W końcu dla obu było to trudne. Przesłała jej też obraz małego dziecka, na które zerkała oczarowana jej słodkim pyszczkiem.

[Granica Wybuchu]

I w końcu przybyła. Zauważyła siedzącą na dole czarownicę w towarzystwie innej staruchy, a do tego słynnego zdrajcę. Może i cierpiała na krótkowzroczność, ale bloby kolorów były dla niej odróżnialne. Obniżyła lot, unikając okolicznych drzew i manewrując między nimi. Deku zrobiło się niedobrze od siedzenia na jej grzbiecie, którym aż kołysało od nierównego lotu. Trzymał się mocno kolców na szyi smoczycy. Riril się tym jednak nie przejmowała. Z góry miała lepszy widok. Końcówka ogona samicy muskała trawę, a leniwy łopot jej skrzydeł wzburzał kurz z ziemi. Ostatecznie łupnęła o ziemię kiedy wylądowała za plecami Agnara, kilka kroków od niego. Potrząsnęła łbem, a chochlik zeskoczył z jej grzbietu i pomknął w kierunku Żagwi, aby coś jej szepnąć na ucho.
Wywerna przekazała coś mentalnie różowo-niebieskiej czarownicy, konkretniej był to obraz sytuacji jaka zaistniała na wzgórzu. Nie umiała poprawnie powtórzyć tych głupich słów. Były za trudne. Ale od czego był kompan? Po przekazie przyjrzała się samotnikowi. To o niego było tyle szumu?