Bliźniacze Skały

[Iskra Nadziei]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie wiedziała że Łuska nie umie skakać, ani biegać, więc nici z nauki lotu, no chyba że nauczy ją tych umiejętności. Zaczekała aż samiczka podejdzie do niej i wyszła z propozycją.
-Może pierw nauczę Cię biegać, albo skakać? -rzekła od razu przechodząc do rzeczy. Najwyraźniej będzie to dłuższa nauka niż wcześniej przypuszczała, no nic wysłała do Nieba mentalną prośbę o przypilnowanie pisklaków trochę dłużej. Nie martwiła się o swoje dzieci, bo były po dobrą opieką, a nawet najlepszą, kto inny mógł się lepiej nimi zaopiekować niż własny ojciec? Usiadła znów czekając na odpowiedź Tygrysiej, znów przerobią na początku teorie, a potem przejdą dalej, no chyba że adeptka się nie zgodzi na inną naukę.

[Tygrysia Łuska]

Tygrysia z lekkim zrezygnowaniem w głosie zgodziła się – Niech będzie, myślałam że potrafię.. potrafiłam a przybyłam tu i wszystko się wymazało z mojej głowy.. Bieg- zakończyła swoją odpowiedź. Usiadła więc przed Puszystą czekając na jej nauki, musiała uzbroić się w cierpliwość. Tak, co ona sobie myślała? Że straciła lot gdy tu przybyła i tylko tyle? Musiał być jakiś haczyk, właśnie się pojawił. Wyprostowała się i czekała.

[Iskra Nadziei]

Pokiwała powoli łbem, nie chciała wdrażać się w zanik pamięci Tygrysiej, nie była to przecież jej sprawa. Po prostu teraz zacznie kolejną naukę, która jest niezbędna do nauki lotu, czyli bieg.
-Teraz mi powiedz do czego służy nam bieg i jak myślisz jaka jest postawa do biegu. -powiedziała z uśmiechem na pysku. Była smoczycą bardzo pogodną bowiem, znalazła swoje szczęście i powołanie, a było nim rodzina, ukochany partner i gromadka pisklaków których miała. Lubiła również uczyć, inaczej nie pomogła by Łusce w nauce. Smoki powinny pomagać sobie na wzajem, takie miała zdanie, choć nie przepadała za smokami z cienia, to tą adeptkę nawet polubiła. Była inna niż reszta smoków z jej stada, a może sprawiała takie wrażenie, tego nie wie i nie wiadomo czy się dowie.

[Tygrysia Łuska]

– Jeśli nie potrafimy latać... bieg sprawi że również poruszymy się szybciej, możemy uciec bądź gonić. Bieg przyda się z całą pewnością do rangi łowcy, ponieważ ta umiejętność pozwoli nam złapać ofiarę z ziemi. Najważniejsza pewnie jest równowaga, może trzeba też uważać na pazur- westchnęła i popatrzyła na Puszystą, wyczekując odpowiedzi.

[Iskra Nadziei]

Wiec powiedziała wszystko co było istotne, choć pewnie można dużo o tym mówić, ale to wystarczyło Puszystej. Teraz stanęła w pozycji do łatwego i wygodnego biegu, tak aby Tygrysia wiedziała jak. Czyli ugięła i rozstawiła nieco łapy, ogon podniosła, a łeb spuściła, tak aby wszystko tworzyło linie prostą, od łba przez grzbiet, aż po ogon. Skrzydła przycisnęła do siebie, bo w biegu nie były jej do niczego potrzebne.
-To jest wygodna pozycja do biegu, powtórz ją i zapamiętaj, bo będzie Ci potrzebna nie tylko do biegu. -powiedziała wyprostowując się i wskazując skrzydłem, by pokazała.

[Tygrysia Łuska]

Tygrysia ustawiła się obok nauczycielki i przyjęła tą samą pozę co ona, składając skrzydła i prostując łeb, szyję oraz ogon. Rozstawiła swoje tylne łapy tak jak Puszysta i popatrzyła na nią wyczekująco.

[Iskra Nadziei]

//proszę pisz dłuższe posty, bo nauka będzie długa ;)

Iskra uważnie przyglądała się Łusce, chciała wiedzieć czy na pewno przyjęła wygodną pozycje do biegu. -Dobrze, teraz wystarczy że zaczniesz coraz szybciej iść, a potem biec. Pamiętaj by rytmicznie stawiać łapy, oraz uważaj by ich nie poplątać, a teraz do biegu, gotowi, start! -szybko przyjęła postawę gotowości i wbijając mocniej łapy w ziemie, wybiła się do biegu. Lubiła nauczać pokazując wszystko, a zarazem pobiegać razem z uczniami było lepsze, niż stanie i patrzenie jak biegają. Przebierała łapami w stałym tępię, ale chciała żeby Tygrysia Łuska ją dogoniła, więc biegła dość wolno.

[Tygrysia Łuska]

Tygrysia na ostatnie słowa nauczycielki przewróciła gałami, niestety było to niewidoczne dzięki jej czarnym ślepią. Odczekała aż nauczycielka oddali się nieco od niej i ruszyła.. Szła powoli, szybciej i szybciej przyspieszając. Starała się aby łapy szły rytmicznie, tak jak kazała nauczycielka i jak na razie wychodziło jej to. Zahaczyła kilka razy pazurami o ziemię ale nie przewróciła się, bardzo się starała utrzymywać równowagę i pilnować łap. Tak też każdy krok był coraz szybszy, aż w końcu Z'Hanora ruszyła do biegu. Nie był to mistrzowski pęd, jednakże udało jej się dogonić ogon nauczycielki. Nie przestawała biec i rozpędzała się w miarę możliwości. Poczuła się trochę zadowolona, nie był to lot ale poruszała się szybciej. Nie miała pojęcia że taka "zabawa" to już coś, stworzyła przez sekundę w głowie iluzję lotu. Poskoczyła nisko i dalej biegła, spojrzała przelotnie na nauczycielkę.

[Iskra Nadziei]

-Aby skręcić, należy wygiąć ciało w łuk, a łapy ustawić trochę po skosie. Ogon powędruję potem w stronę skrętu, więc pamiętaj o równowadze. -powiedziała a potem skręciła w prawo. Ogon powędrował jako ostatni w stronę skrętu, pamiętała o tym aby skrzydła były blisko siebie, ale czy Tygrysia o tym nie zapomni? Zobaczymy, czy uda jej się prawidłowo skręcić, bo w prawdzie to nie jest takie łatwe, na jakie wygląda, choć jeśli się to trochę poćwiczy, wychodzi to samoistnie.

[Tygrysia Łuska]

Tygrysia nieco przystopowała gdy nauczycielka się odezwała, zaczynała odrobinę lubić błękitną smoczycę. Pokiwała na znak że zrozumiała i wygięła ciało w łuk, łapy ustawiła nieco skośnie a ogon tak jak powiedziała Iskra, powędrował za nią na końcu. Jednak trochę zapomniała o skrzydłach, rozłożyła je tylko odrobinkę i trochę zwolniła. Od razu się opamiętała i złożyła je ciasno. Tygrysia pomimo swego charakteru jest pilną uczennicą gdy już trochę się z nią poćwiczy. Dalej biegła za nauczycielką i czekała w milczeniu na dalszy ciąg. Zrobiła trochę za szeroki skręt toteż oddaliła się nieco od nauczycielki, szkoda tylko że nie miała okazji poznać jej imienia.

[Iskra Nadziei]

Ucieszyła się, bowiem nauka powoli dobiegała końca, a ona miała jej jeszcze nauczyć lotu i chyba skoku jak dobrze pamiętała.
-Nieźle! -krzyknęła i postanowiła zrobić ostatni test, by upewnić się że Tygrysia nauczyła się biegać. Tym testem miała być niespodziewana przeszkoda. Nie chciała bowiem wciąż powtarzać tego samego na naukach biegu jakich uczyła, więc wymyśliła że przeszkodą tym razem będzie pień powalonego drzewa. Wyobraziła go sobie dokładnie takiego jak prawdziwy, był pokryty licznymi gałęziami, by go ominąć Łuska musiała skręcić mocno w lewo, a Iskra w prawo. Był spory, a adeptka nie potrafiła jeszcze skakać, więc musiała go ominąć. Oczywiście, dała czas dla smoczycy, więc pień pojawił się w odległości umożliwiający skręt. Pierw oczywiście Nadzieja go wykonała, bowiem ona biegła trochę z przodu i mogła szybko skręcić, bo wiedziała co się ma stać. Pień oczywiście pojawił się, a czarodziejka prawidłowo wykonała "niespodziewany" zakręt, po czym się zatrzymała, sygnalizując tym koniec nauki biegu. Oby Tygrysia wyrobiła się i poprawnie wykonała ostatnie zadanie.

[Tygrysia Łuska]

Tygrysia oczywiście biegła przed siebie, jednak widząc jak nauczycielka skręca spojrzała na ziemię. Ujrzała kłodę która wyrosła przed nią znikąd, zareagowała niemal natychmiast. Zatrzymała się niemal bardzo gwałtownie, prawie siadając na zadzie ale udało jej się wyhamować i w ostatniej sekundzie skręciła w lewo, wyginając ciało. Uderzyła ogonem który "powędrował" za nią o kłodę co trochę wytrąciło ją z równowagi, jednak na całe szczęście przyzwyczaiła się do biegu i nie zapomniała o porządnym stawianiu łap. Zatrzymała się w pewnej odległości od kłody i nauczycielki. Spojrzała na ziemię niezadowolona i wysapała tylko – Co do...?–
Zrozumiała że to Iskra wyczarowała kłodę, czyżby była ona magiem? Tygrysia nie wie, nie ma pojęcia czy każdy smok potrafi czarować czy nie. Szczerze mało co ją to obchodziło,

[Iskra Nadziei]

Uśmiechnęła się kiedy zobaczyła zdziwienie na pysku Tygrysiej, gdy ta zobaczyła wyczarowaną kłodę. Na szczęście była to już ostatnia przeszkoda w nauce biegu i mogą przejść do kolejnych nauk.
-To koniec nauki, umiesz już biegać. Co jeszcze mam Cię nauczyć teraz? -spytała dość energicznie, nie lubiła długich nauk, bo one sprawiają że uczeń się nudzi i tak samo smok który uczy. Najważniejsze to przekazać jak najwięcej w jak najkrótszym czasie. Zdążyła nawet na chwilę usiąść, zmęczyła się troszeczkę bieganiem, ale to nic. Lubiła uczyć, to tak jakby oddawała część siebie i pomagała zarazem innym, co sprawiało wielką przyjemność.

// raport bieg I

[Tygrysia Łuska]

Wyszczerzyła nieco zębiszcza i powiedziała
– Skok i następnie lot niebieskołuska jednak jestem już dość zmęczona. Może następnym razem cię znajdę i pouczymy się więcej, jeśli będziesz miała ochotę-
Chyba od wielu lat, odkąd przybyła tutaj na jej pysku zagościł cień uśmiechu i samozadowolenia. Usiadła na zadzie i odetchnęła, nie ukrywała ale nieco się zmęczyła jak na pierwszą naukę biegu. Zmęczyła się i musiała chwilę odsapnąć, pewnie nabierze kondycji jak tylko więcej poćwiczy. Wstała więc i wyniosła się stąd czym prędzej.
z.t

[Uśmiech Szydercy.]

Szyderca wylądował na skałach, od razu rozglądając uważnie w poszukiwaniu czerwonołuskiej sylwetki. Nie siadał, czując, jak kolce pokrywające niemal całe jego ciało stają na baczność z podniecenia (lol xD) na myśl, od kogo ma pobierać nauki. Wiedział jedynie, że nie będzie łatwo, za to będzie bardzo ciekawie. Nie tracił czujności, jakby sądząc, że Jad zechce zaatakować go z zaskoczenia, tak zamiast powitania i w formie złośliwego żartu. Końcówka jego ogona wiła się dziko, a szkarłatne ślepia rzucały spojrzenie na boki oraz w niebo.

[Jad Duszy]

A Jadzik wrednie (a jakże, Szyderca dobrze go znał) podkradał się do smoka od tyłu. Cicho, bezszelestnie jak czerwony duch. Na dokładkę wcale nie musiał podchodzić zbyt blisko – nie wtedy, gdy miał zamiar ziać ogniem. A taki miał zamiar. Jak najciszej nabrał powietrza w płuca, gromadząc łatwopalny gaz w pysku, a potem otworzył paszcze, wydmuchując gaz wraz z powietrzem z płuc. Szybko zajął się on ogniem, a potężny, szeroki strumień gorących płomieni popłynął wprost w kierunku zadu Uśmiechu Cienia. W wiadomym celu, pieczony zadek Przywódcy Cienia mógł być dość zabawny, z punktu widzenia Jadu oczywiście.