Lazurowe Jeziorko

[Słodycz Ziemi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Westchnęła cicho. Teraz już mniej więcej ustaliły, że królik musi siedzieć za krzewem. Wystarczyłoby tylko podejść, zakraść się i.. Dopaść go! Ale chciała się przecież nauczyć dobrze śledzić. Żadnych dróg na skróty. Wstała i wytężyła swoje zmysły. Wzrok, węch, słuch. Dopiero co czuła króliczą woń, więc postanowiła zacząć od niej. Węszyła w powietrzu, starając się złapać zapach zwierzęcia. I już po chwili do nozdrzy smoczycy dotarła delikatna, znana woń. Cynamonka ruszyła za nią, starając się nie zgubić tego tropu. Prowadził w kierunku wspomnianych wcześniej krzewów. Wiatr co jakiś czas zmieniał kierunek, a sama zainteresowana traciła wówczas króliczą woń sprzed nosa. W takich chwilach przystawała i węszyła próbując znaleźć ją ponownie, lecz również rozglądała się za innymi śladami, a także uważnie nasłuchiwała. Po chwili zauważyła też królicze ślady oraz kępkę futra. Nie, żeby nie wiedziała, gdzie tego szukać. Zbliżała się do krzewu i nie słyszała już hałasów. Szła chyba jednak trochę na czuja, bo wiedziała już, że tam siedzi królik. Jeszcze chwila i go znajdzie.. Jeszcze trochę.. I jakież było jej zdziwienie, gdy królika nie było tam, gdzie powinien być. Uciekł, podczas gdy ona spacerowała za tropami po polanie? Czy Pogoń coś widziała, ale się nie odzywała? Goździk za to uśmiechnęła się drapieżnie. Oto nowe wyzwanie. Znajdzie tą puchatą kulkę. Zaczęła od uważnego rozejrzenia się wokół krzewu. Znalazła poobgryzane suche pędy i jakieś inne rośliny. To był dobry początek. Wokół widziała też pełno odcisków króliczych łap. Przez chwilę krążyła za nimi, starając się znaleźć drogę, która poszło zwierzę. Nie trwało to długo, a Cynamonka po uważnym wypatrywaniu zauważyła królicze ślady prowadzące w przeciwną stronę, z której przyszła. Smoczyca podążała za nimi. Nie były jednak wyraźne i jednoznaczne, toteż dodatkowo węszyła i nasłuchiwała. Jednak jedyne na co mogła liczyć to kolejna kępka futra zgubionego przy najbliższym głazie. Z tego miejsca również do nozdrzy samiczki dotarła ponownie królicza woń. Młoda ucieszyła się z kolejnej wskazówki i ruszyła za dwoma tropami, które już miała. Szła uważnie, starając się nie zagubić śladów. Dla pewności wytężała również słuch. Zarówno ślady jak i zapach prowadziły do drugiego krzewu. Cynamonka zbliżała się ostrożnie, a z każdym kolejnym krokiem do jej uszu dochodziło co raz głośniejsze chrobotanie, szuranie czy jakkolwiek można było to określić. W tym miejscu Łowczyni zachowała szczególną ostrożność, podchodząc do hałasującego krzewu. Okrążyła go, nie bardzo starając się nawet schować. Chciała znaleźć królika, nie zabić. I zwierzę może usłyszało ją, a może jej myśli o zabijaniu, w każdym razie uciekło przestraszone w kierunku lasu. Oby Pogoń tylko nie kazała jej go ścigać. W kilku susach podbiegła do swojej nauczycielki, spoglądając na nią pytająco.
– Co mam dalej zrobić, Łowczyni?

[Pogoń Brzasku]

Mogło być do przewidzenia to, że królik nie będzie siedział w miejscu, szczególnie, jeśli doszły do szepty dwóch smoków. Czy Pogoń to przewidziała czy też nie, to zostawiała tę informację dla siebie. Przyglądała się poczynaniom smoczycy, czy nawet nasłuchiwała za tym, gdzie idzie, gdyby już zniknęła z zasięgu wzroku górskiej. Pogoń czekała cierpliwie, nadzorując sobie spokojnie ćwiczenie.
Gdy usłyszała szelest liści czy gałęzi, gdy Cynamonowa wróciła do niej żwawo, Pogoń odczekała chwilkę, węsząc jeszcze w powietrzu.
– Chyba już nic, prawda? – zapytała oczywiście nie oczekując odpowiedzi. Wzrok żółtych ślepi powędrował gdzieś w krzaki, w kierunku których królik szedł, a z których potem uciekł.
– Znalazłaś królika, bardzo ładnie. To małe zwierzę, więc często jest je trudniej wytropić niż jakiegoś woła. Ale udało się. Nie mam zastrzeżeń – Goździk przecież słuchała jej uważnie, i wykonywała ćwiczenia bez żadnych problemów. – Mam nadzieję, że trochę ci pomogą te ćwiczenia przy następnym polowaniu. Skupienie na szczególe i ogóle jest ważne przy tropieniu, ale na pewno z biegiem czasu będziesz pewne rzeczy wyłapywała samoistnie. To chyba tyle... chyba, że masz jakieś pytania?

// raport śledzenie 2

[Agnar]

Lazurowe Jeziorko było o tej porze roku wyjątkowo piękne. Agnar postanowił więc wybrać się na krótki spacer. Ostatnio nie wychodził poza granice stada więc mała odmiana mu się bardzo przyda. Zastanawiał się Jak by to było tu mieszkać. Podobno prorok mieszkał na terenach wspólnych więc powinno być tu nawet spokojnie skora da się tak żyć i to przez długi czas.

[Czas Końca]

Kage bywała nieczuła na piękne widoki i cuda natury, chociaż nie zawsze. Były rzeczy, które poruszały jej serce, serce, które pragnęła uważać za kamienne i czarne, bo taki wizerunek po prostu jej się podobał. W jej opinii pasował do jej szpetnej mordy, aroganckiego charakteru, a co pasowało powinno być odpowiednie. Przeczyło temu jednak dziwne uczucie przychodzące w momencie obserwowania nocy, zwłaszcza takiej podczas śnieżycy. Spokojnie wirujące, oświetlone nikłym księżycowym blaskiem płatki śniegu były piękne. I widok gromadzących się na niebie ciemnych chmur, w przyszłości także burzowych, poruszał ją. Dlatego nie patrzyła. Nie chciała uchodzić za miękką, a miała wrażenie, że zachwycanie się zjawiskami pogodowymi tak ją właśnie definiował.
Odkąd nauczyła się latać robiła to często. Odkąd nauczyła się walczyć i matka spuściła ją ze smyczy, podróżowała. Szczęście chciało, że ciągle natykała się na Ognistych, chociaż to nie oni byli sąsiadami Plagi.
– Wyroiło sssię was jak szczurów, gdzie nie sssspojrzę, tam Ogień i Ogień – przywitała się Kage z rogatym samcem, którego prędko namierzyła i postanowiła zaczepić, lądując z głuchym łupnięciem nieopodal. Jej krępe i cięzkie cielsko sprawiało jej problemy przy tak delikatnych manewrach, ale przyzwyczaiła się już do takiego stanu rzeczy.

[Agnar]

No i proszę. Nie spodziewał się że tak szybko na kogoś trafi. Nie spodziewał się też że smokiem którego spotka będzie Plagijka o niecodziennej urodzie. Popatrzył się na nią gdy tak wylądowała. Oczywistym było że musiał odpowiedzieć jej na przywitanie.
– No właśnie jesteśmy wszędzie a was rzadko widuję. Nie powinniście się panoszyć wszędzie, jak na przykład... No nie wiem Plaga?
Zapytał z złośliwym uśmieszkiem. To ona zaczęła tą walkę więc nie zamierzał się powstrzymywać z dogryzkami. Usiadł też na ziemi z nadzieją że zaraz się nie rozstaną i obwiązał ogon w około swoich łap merdając spokojnie końcówką. Był teraz spokojny i zamierzał tą spokojnością przyćmić słynny plagijski charakter.

[Czas Końca]

– Nie jesssteśśśmy niczym szczury, które są wszędzie, gdziekolwiek byśśś nie ssspojrzał – odbiła piłeczkę, uśmiechając się szyderczo, a jej wzrok mówił jasno, że sugeruje to, co sugerować mogła. Zadarła swój rogaty łeb do góry, by dorównać obcemu. Była młodsza i mniejsza, co ją irytowało, aczkolwiek uważała się za groźniejszą przez kolczaste i pełne ostrych wypustek ciało. Jej słowny przeciwnik był obrośnięty futrem i grzywą, które były niepraktyczne, przynajmniej w jej oczach.
– Mamy ssswoje terytoria. Nie potrzebujemy panoszyć ssssię po innych zadupiach – parsknęła w odpowiedzi, również sadzając tyłek na ziemi. Było jasne, iż nie ustąpi pola, a obrzucanie się szyderstwami będzie mogła kontynuować dopóki któraś ze stron nie ochrypnie. Ewentualnie dopóki nie właduje się ktoś starszy w celu pogonienia kłótliwych smarkaczy.

[Agnar]

Szyderczy uśmieszek też pokazał się na jego pysku dokładnie w tym samym momencie gdy jej. Słuchał uważnie ze stoickim spokojem tego co chciała powiedzieć. Wyciągnął z tego też podstawowe wnioski.
– A więc po prostu się nie wychylacie.
Stwierdził i uśmiechnął już swoim zwykłym uśmiechem gdy ta próbowała mu dorównać wysokością. Było to na swój sposób śmieszne ale nie chciał jej urazić. W końcu była ona pierwszym smokiem plagi w zbliżonym wieku którego poznała.
– Moim daniem ten smok który trzyma się kurczowo swojego terytorium nie ma możliwości rozwoju. Czasem trzeba wychylić łeb i poznać tereny poza swoimi. Kto wie kiedy przyjdzie ci na nich walczyć. Zawsze warto być o ten jeden krok przed przeciwnikiem i przynajmniej znać teren po którym się poruszasz.
Agnar pochylił się do przody i przeszedł do pozycji leżącej. Wiedział że nie ma co się martwić że samiczka go zaatakuje. Nie stanowiła dla niego zagrożenia. Nie mówiąc już o sytuacji politycznej w jakiej były ich stada. A ta przynajmniej nie była wojną.

[Czas Końca]

Kage wywróciła oczami. I to wszystkimi czterema, więc widok mógł być imponujący. Zdawało się, że samiec w ogóle nie zrozumiał tego, co właśnie mu zakomunikowała, zamiast tego zinterpretował to na swój własny, krzywy sposób, który był tyleż złośliwy, co nietrafiony.
– Nie wysssilaj sssię, nic z tego co mówisz nie ma pokrycia w rzeczywissstośści – prychnęła po chwili milczenia, podczas której obserwowała poczynania samca. Ufał jej, swoją pozycją wystawiał się na atak. Okazywał nieostrożność, wierząc zawzięcie w prawo sojuszu, które było trwałe niczym cienka, stara, wyschnięta gałązka. Kage zawzięcie wierzyła, że wuj, gdyby tylko zwęszył w tym korzyść dla stada, olałby ten sojusz ciepłym moczem i zrobił sobie. Wiadomo jednak, że żyli w czasach dobrobytu i pokoju, i niemal na pewno nic takiego nie będzie mieć miejsca, ale pomarzyć można.
– A mówisz mi to wszysssstko bo...? – urwała pytająco, jak gdyby chcąc zwrócić uwagę, iż samiec odkrywa, że z kranu leci woda przed kimś, kto właśnie napełnił taką wodą basen. Smoczyca nie zmieniła swojej pozycji, jedynie jej kolczasty ogon bujał się na boki, gdy mu się przyglądała.

[Prostota Czerwi]

Prostota nie była na terenach Wspólnych od naprawdę długiego czasu. W końcu nabrała ochoty na to, by nieco przeczyścić umysł. Zostawiła dzieciaka razem z kompanami i bandą Plagijczyków, po czym ruszyła nad jeziorko.
Zbliżyła się do lazurowej tafli i odetchnęła, czując natychmiast przyjemny chłodek. Wślizgnęła się do wody niczym wąż i zaczęła zataczać powolne, smutne kręgi po jeziorze. Wyglądała troszkę jak krokodyl. Brązowy krokodyl z dredami. Nie, tak naprawdę nie wyglądała jak krokodyl.
Melancholijny wąż...

[Nieustająca Zamieć]

  Neira latając nad terenami, dostrzegła ciemnoszarego smoka w jeziorze. Aż jej się przypomniała inna smoczyca, również nad wodą. Kiedy tamta była zajęta pływaniem, Neira wylądowała nieco dalej, minimalizując łopot skrzydeł. Tam stworzyła na wodzie lodową krę, na którą weszła i się położyła.
  Będąc już na niej, podpływała (kierując oczywiście magią) coraz bliżej do smoczycy, niby drapieżnik... dopóki po odwróceniu się, nie dojrzałaby Neiry obok siebie, patrzącej się na nią z zainteresowaniem. Jednocześnie poczułaby wyraźny chłód lodu.
   – Co tu robiiiiisz? – spytała się, niby niewinnie, zaczynając pływać wokół samicy. Oczywiście tak, aby mogła się na nią dalej patrzeć. – Pachniesz... Tą, no... jak temu tam.. Plagą, o! Spotkałam raz kogoś od was, członkinię rodziny królewskiej! Córkę, jeśli dobrze pamiętam. Też była w wodzie. Aż tak lubicie pływać? To czemu nie nazywacie się Wodą, tylko ci u których ja jestem? Znaczy, jesteśmy nad morzem, ale wy też, jeśli dobrze pamiętam... Wiesz od czego zależą te nazwy tych Stad? I czemu padło akurat na takie...? – zamyśliła się w końcu w tym swoim słowotoku.

[Prostota Czerwi]

Ach! Drgnęła gwałtownie, czując nagle, że ktoś tu jest. Obróciła się zgodnie z przewidywaniami Neiry dopiero, gdy znalazła się już dość blisko.
Co robisz? Musiała przyznać, że to było dość dziwne pytanie. Pisklęce. Ale też mało mądre. Pływa sobie, a co ma robić? Nie wolno jej? Nie odpowiedziała i przyjęła nieco skonsternowany wyraz pyska. Chyba nie musiała zresztą odpowiadać, bo Wodna zaczęła nagle strasznie dużo mówić.
– Jest gorąco. Dużo smoków szuka ochłody. Nie lubię zbytnio pływać – wyjaśniła spokojnie. Członkinię rodziny królewskiej? Trochę łapała słownictwo przez jej nieprzyjemny pobyt u ludzi, ale... no właśnie. Ludzi.
Ten słowotok był naprawdę interesujący. Jesteśmy nad morzem. Czyżby właśnie się dowiedziała czegoś o lokalizacji obozu Wody? Neira miała szczęście, że Szar niezbyt obchodziły te całe wojny. Miała jednak wystarczająco oleju w głowie, by pewne fakty rejestrować jako raczej ściśle tajne i warte zapamiętania. Choćby po to, by czuć się lepiej od smoków, które nie wiedziały.
Chociaż nie, wspomniała również o Pladze. Czy chodziło jej tylko o dostęp do morza? Będzie warto to jeszcze zbadać.
– Plaga to żart. Kiedyś nazywała się Cieniem, ale po odrodzeniu Cienia nazwali się Plaga, bo wiele smoków mawiało, że "Cień to plaga Wolnych Stad" – uprzejmie wymieniła informacje z Uciechą.
– Ładnie czarujesz – skomplementowała, przyglądając się krze. W jej głowie to zabrzmiało bardziej jak "ładnie czarujesz, jak na smoka Wolnych". Nigdy by nie podejrzewała tutejszych magów o sumienne ćwiczenie medytacji na tyle, by wyrobić bezbłędnie potrzebne refleksy i siłę charakteru.
– Jestem Prostota Czerwi, łowczyni. A ty jak się nazywasz? I czemu myślisz, że w Pladze jest królestwo? To chyba domena ludzi – zakończyła. Nie opuści tego miejsca bez dowiedzenia się, co to za gadatliwa Wodna.

[Nieustająca Zamieć]

  Przekrzywiła łebek na bok, patrząc raz jeszcze na samicę. Nie lubi pływać, ale... pływa. Neira też nie lubi pływać i no, nie pływa! Mogłaby zrobić tak samo! Albo podobnie, tyle że pod wodą. Zanurzyć się i tam sobie zrobić jakąś podporkę czy coś, aby niby siedziała. To nie jest takie trudne!
   – To czemu sama pływasz? Nie musisz się ruszać, aby być pod wodą! Zrób sobie taką krę, ale pod wodą i sobie na niej siedź! Możesz sprawić, aby nie była wypychana na wierzch, nawet siebie jakoś tam uwiązać! Albo jeszcze lepiej – zrobić powłokę chłodzącą! Mam taką przez większość czasu aktywną. Chłodzi bardzo dobrze ciało, aż się nie czuje tego gorąca przy odpowiedniej sile! Prosty, niezawodny i uniwersalny sposób! Nie trzeba nawet szukać jezior! – powiedziała zgodnie z prawdą. Czemu smoki nie korzystały z maddary kiedy mogły, tylko męczyły się z tym szukaniem i robieniem tego, czego nie lubią?!
  Hm? Żart? W jakim sensie? I co ma do tego jej dawna nazwa? Geneza nawet ciekawa, ale... nie miała porównania, bo jakoś nigdy nie interesowała się tym, skąd u niej nazwa Heimr, tu Wolne Stada... To inaczej! Nie tak wyobrażała sobie genezę jakiejś nazwy, o! Bo to brzmi tak, jakby inni ją ustalili z jakiegoś tam powiedzenia.
  Słysząc komplement, uśmiechnęła się.
   – Dziękuję! A ty dość ładnie pływasz! Jak taki krokodyl... Chociaż nie, chwila! Jak wąż! O! W ogóle, to czemu nie lubisz pływać? Nie widzę abyś miała za wiele futra na sobie... a grzywa jest troszkę inna. – Podpłynęła nieco bliżej samicy z boku, przyglądając się tym pasemkom na głowie. Nigdy ich nie widziała... Dotknęła jedno, wyciągając łapę. Hm. Ciekawe w dotyku. Jeśli by mogła, zaczęłaby się nimi bawić, macając lub jakoś delikatnie plącząc, patrząc jak się zachowają. Ah, pisklęca ciekawość!
   – Neira, Uciecha Mrozu! Też ukrywasz swoje prawdziwe imię jak ta, no... Groźna Bandziora? Czy jakoś tak. Bo jak nie, to mogę poznać? Wolę je od tytułów, są z reguły prostsze do zapamiętania! I od kiedy królestwa to domena ludzi? Sama jestem księżniczką! I ta Banda Groźby mi mówiła, że też jest z rodziny królewskiej, która jest w Pladze! I że w ogóle nie pochodzą stąd, tylko z daleka! Nawet się tam czasami udają! Chyba. Nie wiem, zapomniałam po co by mieli... – mówiła, tak naprawdę wszystko co pamiętała i kojarzyła od tamtej masywnej samicy.

[Prostota Czerwi]

Prostota zamrugała ślepiami na sugestię o powłoce, choć odruchowo niechętnie sama przyzwała swoją maddarę, by nieco sobie pomóc w utrzymaniu się na powierzchni. Ciężko jej się tak rozmawiało ciągle majtając łapami.
– Od tego przecież boli głowa i chce się spać. Nie mogę tak ciągle – odpowiedziała. Maddara miała swoje naturalne ograniczenia. Bardzo się kiedyś męczyła zimą z tego powodu. – I nie chodzi o to, że nie lubię pływać, tylko-o… – dotyka jej włosów?! Lekko zachybotała się w wodzie, nagle tracąc skupienie. Pasemka były na tyle długie, że swobodnie dalej zwisały sobie z łap Neiry, w czasie gdy Szar znów stabilizowała swoją pozycję.
Przypatrywała jej się wielkimi, nagle rozszerzonymi w szoku ślepiami. No tak. Przecież zachowywała się jak pisklę. To mogło wyjaśniać nagłe zainteresowanie dotykaniem wszystkiego. Ale, uh, nie wyglądała jak pisklę. Poczuła przypływ dziwnej ekscytacji, ale także irytacji. Tak może mnie dotykać tylko ktoś, kogo lubię! Nie powiedziała jednak nic na głos, bo dotyk był bardzo… miły. Może jeśli zwróci jej uwagę dopiero za następne trzy sekundy będzie to dalej normalne? I za kolejne dwie…
– Ukrywam? Nie, chyba nie… Mam na imię Szar. Znaczy, Szarlotka, ale wszyscy raczej mówią Szar lub Lotka – kontynuowała rozmowę w miarę normalnie, co miało dać jej szansę na dalsze bycie mizianym po głowie. – Nie wiedziałam nawet, że się tam udają. Brzmi bardzo ciekawie. Pewnie zapytam przywódczyni później czy mogę, czy coś – mówiła nieco szybciej niż zwykle, starając się odwrócić uwagę Neiry od jej reakcji na dotykanie włosów.
– Prawdziwe imię? – nagle zapytała, zwężając ślepia. Dopiero zauważyła to sformułowanie. – Myślałam, że tylko smoki Plagi uważają pisklęce za prawdziwe. W Wodzie też jest ten zwyczaj?
To by mogło wskazywać na to że smoki Plagi uważają się za bardziej wyjątkowe, niż są. Cóż za zaskoczenie.

[Nieustająca Zamieć]

  Nic sobie nie robiła z reakcji samicy, nawet z przerwania zdania. Tak, te włosy aż tak bardzo pochłonęły jej uwagę. Mogła je majtać w łapkach bez końca! Widząc jednak jak się wierci w wodzie, poszerzyła nieco swój twór o miejsce dla drugiego smoka z boku po stronie smoczycy, tak długiego jak ona. Tu na pewno będzie jej wygodniej, a do tego również chłodno!
   – Szarlotka? Jak uroczo! Lotka to też piękny skrót! Może się dołączysz, hm? Widzę że masz pewne problemy w wodzie! – powiedziała, klepiąc miejsce obok siebie. Podpłynęła tak, aby mogła łatwiej wejść, co nawet dorobiła wejście z poziomu wody.
  Słysząc pytanie, pokręciła głową. Albo jakby weszła, albo i przed, jakby nie była zdecydowana.
   – Nieeee, tam też stosują te dziwne tytuły, ale ja jestem z Heimru! I tam tak nie było. Wyklułam się jako Neira, więc nią pozostanę. Uciechę Mrozu widzę jako taki tytuł, bo no, na to pasują te ich imiona. Takie przydomki określające ciebie! Chociaż u mnie zazwyczaj były z imieniem... Nie wiem, na przykład Neisah Rozważny. Mój przodek, swoją drogą! I mimo uważania ich za prawdziwe, dalej przybieracie te dziwne, tak? Czemu one w ogóle służą, że aż zastępują imiona? – zaczęła się dopytywać, usadawiając się wygodniej, dalej bawiąc się włoskami. Zaczęła pleść z nich warkocz.

[Prostota Czerwi]

Sprzeczne uczucia zafalowały przez ułamek chwili w Prostocie...
Duma: nie powinna dawać się wyręczać innym smokom w używaniu maddary, przecież na pewno była lepsza... to znaczy, bardziej oddana sztukom magicznym i zaznajomiona z jej tajnikami, oczywiście.
Nieufność: no bo co do czarciej grypy? Nie będzie właziła ledwie poznanej urodziwej, egzotycznej... znaczy, WODNEJ smoczycy na jakąś krę lodową, stykając się bezpośrednio z tworem z maddary. Który może akurat w tamtym miejscu był tylko iluzją kry, a tak naprawdę czystym kwasem.
Motyle w brzuszku: tłumaczenie zbędne. Neira była stworzeniem nieskazitelnie urodziwym.
Faktycznie się wahała, aż nie usłyszała słowa kluczowego. Heimr..

– Najbliżej nas znajduje się Heimr. Jest tam zdecydowanie zimniej niż w Horgifell,.. Smoki muszą być tam odziane w specjalne okrycia, nawet czystej krwi północne...
...Zabraknie kurierów i... na nic im się zda ta armia... bogaci w minerały, wszelkiego rodzaju bogactwa i kamienie szlachetne. Heimr słynie z ich obróbki,..

Motylki w brzuchu zatrzepotały skrzydełkami skonfudowane. Prostota przełknęła ślinę. Veir...
Nawet nie zauważyła, kiedy bezwiednie wślizgnęła się na krę, pozwalając się dalej głaskać Neirze. Trudno było jej się skupić na słowach smoczycy. To, co robiła, było trochę dziwne. Wiedziała, że podoba jej się Veir. Już udało jej się to ustalić i zaakceptować. Czy to przez to teraz podoba jej się ta nowa smoczyca z Heimru? A co jeśli Veir też mnie lubi? Może się znają i dowiedzą, że... ta smoczyca robi mi warkoczyki? To tylko głupie warkoczyki! To nie musiało nic znaczyć. Jest trochę starsza. Może mnie traktuje jak swoje pisklę? Czemu od razu musi mnie to ekscytować, kurna? Wymogła na sobie siłą chociaż trochę skupienia na słowach smoczycy.
– W Pladze też są przydomki, ja jestem Puszczańska. Od puszczy. Jestem łowcą i w ogóle... – chciałaby dodać i lubię drzewa, ale kto mówi w rozmowie, że lubi drzewa? – Przed Plagą mieszkałam w klanie, który mieścił się cały w puszczy. Dużo większej, niż tutejsze lasy – wyjaśniła. Trochę głupio nazywać się po swoim pochodzeniu. Trochę jakby Neira nazywała się Neirą Północną. Ale tak było.
– Ja myślę, że smoki nazywają się tak, jak chcą, żeby inni ich postrzegali – dodała w końcu. Tak, przebłysk geniuszu, mogła powiedzieć coś chociaż połowicznie interesującego, co mogło rozwinąć się w rozmowę i dać jej więcej czasu na głaskanie. I nagłą wewnętrzną analizę tego dlaczego podobają jej się starsze północne samice i jak ma się do tego jej trudne dzieciństwo.

[Nieustająca Zamieć]

  Kiedy tylko wczołgała się na krę, to nie dość, że się nie zapadła, to dodatkowo czar wydzielał przyjemny chłód. Dla samicy może trochę za zimny, ale szło się domyślić, że był przystosowany podług wymagań północnej. Przestała pleść warkocz, czekając się usadowi, po czym kontynuowała przekładanie włosia. Było między nimi trochę przestrzeni, więc nie stykały się bezpośrednio.
  O, tam są przydomki? Nie była już pewna czy o tym wiedziała, czy to tęsknota za domem nasunęła jej to skojarzenie jako znany fakt. Mimo wszystko, miała wrażenie że w kwestii nazw lepiej by się tam odnalazła, chociaż w Wodzie nie miała ani trochę źle i nie była to wielka różnica. Ich unikalny wśród Wolnych zwyczaj? Na to wychodzi.... Ale dalej mieli te tytuły! Do tego, jak widać, były trafne i elastyczne! No, tak jak tytuły, ale skrócone do jednego słowa. I bardzo fajnie nawiązała do swojej krainy! Zaś co do opinii o tych nazwach... Trochę to dziwne?
   – Uuuu, Puszczańska od pochodzenia! Jak fajnie! Czyli ja byłabym pewnie Górską lub Zimową! – zakrzyknęła, zastanawiając się na głos nad swoim przydomkiem. Była już w połowie warkoczu. – Ale przecież imię nadaje się przy wykluciu! I to jest imieniem, a te późniejsze zmiany to właśnie... tytuły. I domyślam się ich intencji, ale to co mówisz, pasuje właśnie na przydomek, tytuł czy inne, dodatkowe miano. Czy to za zasługi, czy opisujące cechę charakteru. Ale imię pozostanie, jedno. Sama uważam siebie za Neirę, nie Uciechę Mrozu. Ten tytuł wzięłam, bo myślę że po prostu do mnie pasuje! Nie znasz pochodzenia tej dziwnej tradycji? Albo celu w niej? Bo fajna, ale żeby się tak przedstawiać... – I tu skończyła mówić, kończąc tym samym warkocz. Był nawet ładny!