Łączka Przy Skale

[Niebieski Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Trochę mi jej szkoda. Nie przeżył bym straty bliskiego chociaż i tak spędzam z nimi nie wiele czasu, a większości nawet nie uznaje za bliskich. Każdego z nas spotyka coś złego, mniej lub bardziej, ale każdego to czeka. – Przykro mi... Każdy z nas kiedyś otarł się o śmierć. Ja nie odstaje od reszty. Przez wiele księżyców zachowywałem się tak jak ty. Jednak nie dawno się zmieniłem... Wydoroślałem i zostawiłem przeszłość za sobą.– Nie wiem sam dlaczego to powiedziałem. Może chciałem sprawić by nie była aż tak opryskliwa. Kto wie?

[Pradawna Łuska]

Wydoroślał? Co do tego smoczyca miała wątpliwości. Jej zdaniem Zapomniany zachowywał się dość dziecinnie. Nie przepadała za nim, i nie specjalnie to ukrywała.
~ Dużo przeżyłam, po i przed straceniem rodziny. Już przywykłam do straty ~ powiedziała, wzruszając barkami. Wciąż miała zamknięte ślepia. Nie była skora do rozmów, tego nie dało się nie zauważyć.

[Niebieski Kolec]

Czułem się nieswojo w jej obecności. Była taka... jak ja jeszcze tak niedawno. Zauważyłem, że nie otwiera oczu. Może powinienem sobie pójść... Nie jak już tu siedziałem to zostanę. Ale może przestanę się odzywać... Tak więc położyłem sobie głowę na łapach i myślałem, zresztą tak jak zawsze. I tak nastała niezręczna cisza. Nie miałem zamiaru jej przerywać. Czułem się z nią dobrze. Ale może ona ją przerwie.

[Pradawna Łuska]

Jednak Azlopea nie przerywała błogiej, przyjemnej ciszy. Oczywiście nadal zdawała sobie sprawę z obecności Zapomnianego. Czuła jego silną woń, słyszała jego oddech. Nie spała, to było pewne, lecz odpoczywała w spokoju. Dzięki tej ciszy nie przeszkadzała jej nawet obecność samca. Na dobrą sprawę mogłoby go tutaj nie być, w obu wypadkach była szczęśliwa, na swój iście plugawy sposób. Nie dało się określić, czy myśli, czy zwyczajnie odpoczywa. Może jedno i drugie?

[Niebieski Kolec]

Cóż cisza... To co lubię najbardziej. Nie przyszło mi nawet do głowy by ją przerywać, no bo po co? Tak sobie leżałem z wzrokiem wlepionym w moją tak jakby rozmówczynie. Cóż myśli mi się powoli kończą. Co teraz? Chyba muszę coś powiedzieć. – Poznałaś już tu jakieś smoki?– A jednak nie mogłeś się powstrzymać. Kiedy ja się tak rozgadałem? Sam nie wiem, chociaż i tak pewnie nie odpowie.

[Pradawna Łuska]

W końcu smoczyca łaskawie otworzyła ślepia, ponownie ukazując swoje różowe tęczówki. Oblizała swoje gadzie wargi rozwidlonym, błękitnym językiem po czym uniosła ku górze łeb, już go nie kładąc. Odpowiedziała dopiero po dłuższej chwili.
~ Tak. Bezchmurne Niebo, Srebrzystą Łuskę, Jad Duszy, Runę Ognia i Ciebie ~ powiedziała leniwym tonem. Patrzyła głównie na horyzont, ciągnący się za Zapomnianym, od czasu do czasu – ale rzadko – spoglądając na samca. Nie była chyba specjalnie zainteresowana jego osobą, i to się raczej nie zmieni.

[Niebieski Kolec]

Spojrzałem na Plugawą ze zdziwieniem. Otworzyła oczy... to coś nowego. Jej odpowiedź była do przewidzenia. Zna kilka smoków. Z mojego stada tylko ojca... Takiego jakby. – Bezchmurny to mój ojczym i mistrz, a z twojego stada znam tylko Ćmiącą, ale teraz chyba się już inaczej nazywa. A kto jest twoim mistrzem?– Chyba za dużo chcem wiedzieć... ale co poradzisz? Nadal leżałem i nie miałem najmniejszej ochoty wstawać.

[Pradawna Łuska]

Wysłuchała go spokojnie, chociaż ze znudzeniem, ale nie okazywała go.
~ Jad Duszy ~ odparła krótko. Po co mówić więcej? Nie było sensu. Azlopea nie chciała strzępić języka i marnować śliny na długie elaboraty, co zresztą miało miejsce ostatnio, kiedy spotkała się ze Srebrzystą.
Wciąż leżała z uniesionym łbem, a końcówką ogona uderzała o ziemię w dziwnym rytmie. Ot, tak, zwyczajnie, jakby konstruowała jakąś muzykę czy coś innego. Tajemnicze, różowe ślepia patrzyły na horyzont.

[Niebieski Kolec]

Spojrzałem na Plugawą. Nie była rozmowna chociaż w tej kwestii nie dorastała do pazurów mojej siostrze. Kojarzyłem Jad. Chyba na zebraniu na skałach. Ale wtedy był przywódcą. – Zatruty Płomień... Czyżby już nie był przywódcą?– Spytałem mimowolnie. Chyba to nie było nic złego?

[Pradawna Łuska]

~ Nie jest już. Zrezygnował z bycia Przywódcą i oddał pałeczkę Pani Wojny, obecnie Runie Ognia ~ powiedziała, jakby to nie było nic wielkiego. Wzruszyła do tego barkami. Ale w rzeczywistości się gotowała. Marzyła, by zostać zastępcą a potem przywódcą. Oczywiście ten wrzątek panujący w jej ciele był nie wyczuwalny – nie było możliwości by domyślić się, co teraz czuła. Wyglądała na zupełnie spokojną, znudzoną, ale w rzeczywistości było zupełnie inaczej.

[Niebieski Kolec]

Dziwne... Tak długa wypowiedź z jej strony. I ta zmiana przywódctwa w ogniu... Ostatnio dużo się dzieje. Nawet bardzo dużo. Zmiany, elfy i inne rzeczy, ale czy mnie to chociaż obchodziło? Nie wcale. – W Życiu też wiele się zmienia. Między innymi moja matka została zastępczynią...– Powiedziałem to tak o bez dumy, no bo z czego mam być dumny. Przecież to sukces Iskry, a nie mój. Jedyny mój prestiż to to, że zajęła się taką przybłędą jak ja...

[Pradawna Łuska]

Życie. Stado Życia. Samica znała z tego stada niewiele smoków, a czuła do nich odrazę. Czemu? Wydawali się dziecinni, uciekający od walki, nudni i tchórzliwi. Zupełnie nie tolerowała takich zachowań i nikt, absolutnie nikt z Życia nie miał szans zaskarbić sobie sympatię czy szacunek u Plugawej, a już z pewnością nie miłość. To mogą sobie z głowy wybić.
Na jego słowa kiwnęła łbem. Wstała powoli i przeciągnęła się niczym kot, po czym odparła krótko.
~ Muszę iść, trening zadawania śmierci czeka ~ powiedziała z cynicznym uśmiechem na pysku. Musi się podszkolić w kwestii ataku i obrony, Jad pewnie już na nią czekał gdzieś na terenach ognia.
Zniknęła po chwili w krzakach, zostawiając Zapomnianego samemu sobie.

[Niebieski Kolec]

No cóż poszła sobie. Nie dziwię się jej, też bym sobie poszedł, ale ja zrobiłbym to wcześniej jeśli miałbym użerać się z samym sobą. Ale przynajmiej znam kogoś nowego. Ale co mógłbym porobić teraz? Chyba to po co tu tak naprawdę przyszłem, a mianowicie myślę o drzemcę. Tak więc usnąłem na jakieś dwie lub trzy godziny. Gdy się obudziłem po prostu wstałem, wzbiłem się w powietrze i zacząłem lecieć w kierunku obozu Życia.

[Muzyczna Łuska]

Kleryczka przyszła tutaj tradycyjną drogą lądową, w jej opinii była ona najlepsza. Nie chciało jej się marnować sił na lot, skoro nie miała tutaj daleko. I tak znając swoje szczęście będzie tutaj pierwsza... I nie myliła się.
Była jednak szczęśliwa, i nie bez powodu. W końcu nauczy się tego, bez czego uzdrowiciel nie jest uzdrowicielem. Chodziło naturalnie o sztukę leczenia. Poprosiła o nią pewną starszą od niej kleryczkę ze stada Życia. Dużo starszą. Ale cóż, wiek nie gra roli. Khamira usiadła na trawie rozkoszując się upajającą ciszą i serenadą ptaków, które niedługo niestety odlecą. A szkoda. W zimie będzie zimno, szaro, i zero śpiewu ptaków. Kto by się cieszył...

[Gałązka Jaśminu]

Liliowa uważała, że należy uczyć innych kleryków. Uzdrowiciele byli tak jakby... odrębni. Nawet pomimo stadnych niesnasek i tak łatali także smoki z innych stad, a to sprawiało, że byli gdzieś ponad tym wszystkim. Oczywiście Liliowa nie podpierała tym poglądem wszystkich spraw, ale w niektórych sprawdzał się doskonale. Właśnie dlatego pojawiła się nieopodal Błękitnej Skały by spotkać się z kleryczką Cienia.
Miękko wylądowała na trawie i rozejrzała się. Szybko dostrzegła smoczycę, która ją tu wezwała. Przywołała więc na pysk uśmiech i w kilku susach znalazła się obok.
– Witaj. Ty zapewne jesteś Muzyczna. Ja jestem Liliowa. Prosiłaś o naukę leczenia, więc bez zbędnych wstępów, powiedz mi proszę co już wiesz na ten temat, a czego chciałabyś się jeszcze dowiedzieć.

[Muzyczna Łuska]

Widząc starszą kleryczkę odwzajemniła ciepły uśmiech.
~ Witaj. W sumie nie znam nawet podstaw tej sztuki, więc nie powiem zbyt wiele. Cóż, leczenie polega na pomaganiu innym, lecząc ich z chorób i ran. Można, ale nie trzeba używać do tego ziół, chociaż jest to wskazane, a także magii, która ma za zadanie odbudować zniszczone komórki i tkanki ~ powiedziała melodyjnym, pełnym radości głosem. Tyle czekała, by móc uczyć się leczenia i w końcu znalazła kogoś, kto był w stanie to zrobić. Będzie musiała się jakoś odwdzięczyć Liliowej, pytanie tylko jak. Ale coś się później wymyśli – na razie Muzyczna skupiała się na tym, by jak najlepiej przejść przez każdy etap nauki.