Polana

[Pasterz Kóz]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Polana. Niby nic, kawałek zieleni, drzew osłaniających od deszczu, ale te ruiny! RUINY! To dopiero ciekawa rzecz. Co tutaj było? Kto to zostawił? Gdzie teraz jest? Co tu się stało? Tyle pytań, tak mało odpowiedzi! Na pierwszy rzut oka nie były to drewniane chatki dwunogów, inaczej drewno już dawno rozleciałoby się, zbutwiało i nic by tutaj nie zostało. Kamień był trwalszy, choć jak wykorzystywano je, żeby to wszystko się nie rozlatywało? Pewnie czymś kleistym jak żywica.
W każdym razie, było to idealne miejsce do nauki i tutaj miał się spotkać z kolejnym Adeptem z Wody. Nie wiedzieć czemu, sporo ich edukował i to jeszcze z zakresu wiedzy. To prawda, był mądrym smokiem i dużo wiedział z doświadczenia, aczkolwiek czy miał opinię wykształconego? Ciężko powiedzieć. Usiadł póki co w cieniu ruin, chroniąc się przed deszczem. Owinął łapy ogonem i spokojnie czekał na przybycie ucznia.

[Przyćmiona Łuska]

A uczeń, a właściwie uczennica nie zwykła się spóźniać. Sowia smoczyca pojawiła się niedługo później, strzepując pierzaste skrzydła z deszczu. Nie lubiła ich moczyć, ale pogoda nie zostawiała jej zbyt wielkiego wyboru. Jirina zatrelowała wesoło Piastunowi na powitanie, zbliżając się do miejsca w którym ruiny chroniły przed kroplami.
– Pogoda chyba nas nie lubi. Jirina jestem.
Sówka posłała piastunowi przyjazny uśmiech.
Uwagę brązowych ślepi przykuły teraz ruiny, których oboje używali jako parasola. Ciekawska obróciła łeb, jak tylko sowy potrafią i zerknęła na ziemnego.
– Wiesz coś o nich?

[Pasterz Kóz]

Uczennica... Była nieco dziwna. Z wyglądu oczywiście. Poranek jednak nic nie mówił, nawet nie dał po sobie poznać jakiegokolwiek zdziwienia, bo widział już sporo smoków. Bez łap, bez skrzydeł, krzywych, chorych, dużych, małych, z dodatkowymi skrzydłami, oczami czy łapami. Pełna pula niezwykłych osobników.
Nad Jiriną zawisnęła przezroczysta, półokrągła bariera, która zatrzymywała padający deszcz na tyle, żeby spływał po bokach, nie przyczyniając się już więcej do moknięcia pisklaka. Astral nie przejmował się wodą aż tak, bardziej zadbał o uczennicę.
– No niestety, gdybyśmy czekali na wypogodzenie to jeszcze długo byśmy się nie spotkali – uśmiechnął się lekko, błyszcząc zielonymi zębami. – Jestem Gwieździsty Poranek, obecnie Piastun Ziemi, ale mów mi Astral – przedstawił się, a następnie rozejrzał delikatnie na boki. Trudno nie zwrócić uwagę na otaczające ich ruiny, rzucały się w oczy. Skupił swoje spojrzenie na Jirinie.
– Niewiele. Pewnie stare, nie słyszałem żadnych smoczych opowieści o nich. Kamienne, więc zrobione przez istoty rozumne, choć wątpię, żeby były to smoki. Nie obrabiamy kamieni, raczej śpimy w grotach. Może kiedyś były tutaj elfy albo prędzej ludzie, oni przeważnie w takich mieszkają. Potrafią zbudować naprawdę spore budynki. Chcesz posłuchać trochę o nich albo o którejś innej rasie? Albo może masz jakieś własne pytania? – spytał, przechylając głowę na bok. Nie chciał nic narzucać, to od samicy zależało czego dowie się jako pierwsze.

[Przyćmiona Łuska]

Czując, że deszcz przestał na nią padać, spojrzała najpierw w górę, a potem na piastuna zaciekawiona. Zatrzepotała skrzydłami na próbę, czekając na jakieś krople, które o dziwo nie nadeszły.
– Maddarą można kontrolować pogodę?
Słysząc imię kiwneła łbem.
– W takim razie miło poznać.
Sówka zaćwierkała nieświadomie, zaciekawiona słysząc o ruinach i o ludziach oraz elfach.
– Opowiedz mi o tym, z ras które budują są tylko ludzie i elfy? Czym się różnią? Tak samo rasy smoków. Ile ich jest? Jakie? Czym się różnią?
Sówka usiadła wygodnie, łagodnie zerkając na piastuna. Zawsze była gadułą, więc potok pytań nie powinien nikogo zdziwić.

[Pasterz Kóz]

Przez chwilę przeszło mu przez myśl, żeby zażartować, jednakże porzucił tą myśl. Nie wobec pisklaka.
– Nie, ale można ułatwiać sobie życie. Stworzyłem nad Tobą osłonę przed deszczem – wyjaśnił, a potem skupił się na pytaniach. – Nie jest powiedziane, że nie każda rasa buduje. Ludzie budują, krasnoludy też. Gnomy mają ruchome domy, takie z drewna. Enty czy driady żyją po prostu w lasach. Niziołki zajmują się uprawą, więc pewnie też mają jakieś budowle. Orki prowadzą koczowniczy tryb życia, skaveni czy jaszczuroludzie nie mam pojęcia, aczkolwiek domyślam się, że żyją bardziej w jaskiniach. Trytoni używają podwodnych kompleksów jaskiń. Nie znaczy oczywiście, iż jakiś osobnik nie byłby w stanie tego wybudować, w końcu każdy jest inny – powiedział, skupiając się bardziej na architekturze tychże ras. To była dosyć ciekawa kwestia, aczkolwiek nieco nieznana dla Poranka, który po prostu się tym trochę nie interesował.
– Co do smoczych ras... Trochę ich jest. Ja przykładowo jestem smokiem morskim. Mniejsi niż reszta, możemy swobodnie pływać w morzach, mamy opływowe i gładkie łuski, błony i raczej nie mamy rogów i kolców. Mamy za to grzebienie wzdłuż grzbietu, kolory bliskie błękitu i przede wszystkim, nie potrafimy ziać. Kolejnym jest smok drzewny, są bardziej smukli oraz dłudzy. Zgrabne, chwytne łapy, długie i cienkie ogony. Ubarwienia przeróżne, głównie zieleń i brąz, ewentualnie szary, czarny lub złoty. Mogą mieć plamy pozwalające wtapiać się w leśne tło czy inną roślinność. Plują kwasem. Następne smoki bagienne. Wyglądają na ciężkie i niezbyt winne, ich łuski są gładkie i w różnych kolorach, od brązowego przez zieleń do żółtego. Dobrze pływają, radzą sobie na grząskich terenach, nie mają kolców. Zieją ogniem lub plują kwasem. Następnie smoki północne. Gęsta sierść lub pióra, nie mają łusek. Małe, nie lubią wody, skrzydła pierzasta. Różne kolory, tutaj nie ma jakiejś reguły akurat. Bardziej odpowiada im mróz, więc nawet zieją lodem. Za gorącem nie przepadają. Są jeszcze smoki wywernowe, czyli nie miejące przednich łap, a tylko tylne. Za to ich skrzydła mają dwa palce, które są chwytne i pomagają w codziennym życiu. Łuski twarde, w różnych kolorach, przeważnie szare i brązowe. Zieją ogniem. Jeszcze kolejny gatunek to smoki zwyczajne, czyli... Zwykłe. Nie mają cech charakterystycznych, różne barwy, rogi, kolce, przodkowie innych ras. Zieje ogniem, lodem albo pluje kwasem. Potem smok bezskrzydły, to jak zwyczajny tyle, że bez skrzydeł. Wydłużone ciała, krótkie łapy, często z kolcami lub rogami. Zieją ogniem. Górskie smoki mogą żyć swobodnie w górach, nie przeszkadza im rzadkie powietrze. Masywne ciała, twarde łuski, kolce i rogi, mocne skrzydła. Zieją lodem albo plują kwasem. Smok pustynny to ponownie wydłużone ciało, długie i szczupłe łapy, swobodnie porusza się po piaskach. Mocne łuski, nigdy ciemne barwy, duże skrzydła, rzadko kiedy rogi czy kolce. Zieje ogniem. Powietrzne są podobne, tyle że ich skrzydła są bardziej wąskie. Kolory przeważnie biel lub błękit, zieją ogniem albo lodem, nie lubią zamkniętych przestrzeni. Jaskiniowe są duże, masywne z małymi skrzydłami. Twarde i grube łuski, nie przepada za słońcem, woli jaskinie i półmrok, zieje ogniem. Smoki olbrzymie czyli giganty, muszą więcej jeść. Duże, ciężkie, grube łuski, mocne błony, nieco niezręczne. Zieje ogniem. Wężowe to smoki o karłowatych łapach, długi korpus, długie ogony, nie mają skrzydeł, dobrze pływają. Często mają grzywy, giętkie wąsy albo nawet poroża. Zieją lodem albo plują kwasem. Ostatnim gatunkiem są smoki skrajne, czyli łączce cechy obu ras. Przejmują mocne i słabe strony, co jednak nie pozwala przykładowo na oddychanie pod wodą przez smoki morsko-jakiekolwiek inne. Bardziej mogą mieć twarde łuski jak jaskiniowe i nie mieć skrzydeł, a do tego mieć długie ciała i poroże jak wężowe. Taki przykład. Jeszcze jakieś pytania co do smoków albo innych ras rozumnych?

[Przyćmiona Łuska]

Samiczka skineła łbem, słysząc wyjaśnienie. Kiedy jednak zaczęły się odpowiedzi na jej pytania, Jiri zmrużyła ślepia. Starając się przyswoić sobie wszystko. Ale tego było tak dużo.
– Czym są Skaveni? Brzmi ciekawie.
Puszysty ogon Sówki drgał delikatnie ze skupienia.
– Czyli ja jestem północna? Ale mam chwytny ogon i łapy no i dziób, jakie smoki mają dzioby?
Morskie oddychają pod wodą, Górskie oddychają rzadkim powietrzem.
Wężowe są długie, a olbrzymie, to te wielkie.
Drzewne wyglądają jak drzewa, a bagienne są jakby połączeniem drzewnych i morskich. Wiwerny nie mają przednich łap. Pustynne i Powietrzne są do siebie podobne. Oj, żeby nic nie pomyliła. Jaskiniowe żyją w jaskiniach i są te zwykłe smoki. No i te no. Skrajne, czyli mieszanki.
– Chyba nie widziałam jeszcze smoka bezskrzydłego, skąd się wzięły? To jakaś mieszanka wężowego ze zwyczajnym? Większość ras ma nazwy, gdzie żyją, gdzie żyją bezskrzydli? Są smoki, które są jadowite?

[Pasterz Kóz]

Poranek musiał nieco uspokoić oddech po takim gadaniu. Pytania Jiriny nie kończyły się, a rasy... Rasy były nieco nudne dla niego. Nie interesował się za bardzo biologią smoków, raczej "badał" rasy rozumne. Tak wolał określać swoje zainteresowania.
– Skaveni to takie duże szczury. Jak ludzie tyle, że włochaci i z ogonami. Niewiele o nich wiem, jeszcze żadnego nie spotkałem, ale żyją w jaskiniach, blisko wody. Często też migrują – poprawił nieco złożone skrzydła. Z czasem dowie się o nich więcej tyle, iż jeszcze nie teraz. Nie rozdwoi się.
Zawahał się na pytanie o swoją rasę. Czym ona była? Abominacją, wyjątkiem od reguły, darem od losu, kimś wyjątkowym albo dziwnym skrzyżowaniem cech rodziców. Zwał jak zwał, jednakże nie powie jej tego od tak.
– Nooo... Smoki bywają różne. Nie ma reguł. Niektórzy mają dodatkową parę łap, inni oczu, a jeszcze inni nie mają skrzydeł. Z tego co widzę, pasowałabyś do mieszanki północnego oraz drzewnego. Masz pióra i jak sama mówisz, chwytny ogon oraz łapy – odpowiedział. Przemilczał nieco dziób, w końcu... Smoki nie mają dziobów. Chyba, że Ci specjalni.
– Nie wiem skąd się wzięły ani gdzie żyją. Nie jestem przedwieczny, nie byłem przy ich stworzeniu, ale pewnie jakiś bóg mógłby Ci odpowiedzieć na to pytanie. Pewnie to też wypadkowa krzyżowania się jakichś smoków o konkretnych cechach. Nie ma też jadowitych smoków, najbliżej są smoki, które plują kwasem, nie ma jednak żadnych z toksynami w uzębieniu czy gdziekolwiek indziej. Może gdzieś daleko, za Wolnymi Stadami, ale tutaj? Nigdy nie słyszałem o takim przypadku – wyjaśnił. Nie wykluczał istnienia takiego osobnika, jednakże nie znali takiego gatunku. Może jest ich więcej, może nie. Gdyby wiedział to by powiedział! Ale nie wiedział.

[Ziv]

 Niewątpliwym minusem bycia pisklęciem był fakt, że wymykanie się z terenów stada stanowiło pewnego rodzaju problem. Tym bardziej, że taka Ziv pokonywała wszystkie odległości na swoich własnych czterech łapkach i czasami nie podobało jej się to bardziej niż bardzo.
 Poza obozem Plagi było jednak mnóstwo miejsc, które chciała odwiedzić (i mogła), także siedzenie na zadzie w końcu jej się znudziło i gdy Aoha był zajęty Aohowymi sprawami, smoczyca zwiała z groty i pędem ruszyła przed siebie, nie bacząc na to, gdzie poniosą ją łapy.
 Poniosły dość daleko, dlatego, gdy wreszcie znalazła wartą uwagi polankę, była zdyszana i bez zastanowienia cupnęła na śniegu, próbując trochę schłodzić organizm.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Gdy Plagijka łapała oddech po wyczerpującym biegu, usłyszała ciche chrupanie śniegu. Spomiędzy kamieni starych ruin, które się ty znajdowały wyszła duża puma, znacznie większa od pisklęcia. Ogólnie wydawała się nienaturalnie duża, jak na swój gatunek. Gdy zauważyła małego smoka, wskoczyła po leżących luzem blokach na jedną z w połowie zawalonych ścian. Siadając na szczycie, obserwowała pisklę uważnie, lekko napinając mięśnie gotowa do skoku w razie czego.

[Ziv]

 Normalne pisklę, widząc o niebo większego od siebie kotowatego, pewnie przeraziłoby się nie na żarty. Tymczasem Ziv, wciąż ciężko oddychająca po tej nieplanowanej ucieczce-wycieczce, obnażyła kły i przeniosła ciężar na przednie łapy, jednocześnie prostując tylne. Nawet wyprostowana, nie miała absolutnie najmniejszych szans na wygranie z pumą w kategorii wzrostu (o kategorii siły lepiej nie wspominać), a i tak zmrużyła ślepia, które w momencie wyzerowały na przeciwniku.
 Z gardła samiczki zaczął dochodzić ostrzegawczy warkot, choć dla wszystkich poza samą Plagijką mogło być pewne, że tak duży drapieżnik w ogóle się nim nie przejmie. A jeśli już, to tylko sprowokuje go w ten sposób do ataku, a nie ucieczki.
 Nie mniej, Ziv tym bardziej nie myślała o uciekaniu. Poza tym, że byłaby to przegrana walkowerem, a córka przywódcy nie będzie uciekać przed żadnym kotem, to była troszkę zbyt zziajana, żeby uciekać dostatecznie szybko i dostatecznie daleko.

[Ślepa Sprawiedliwość]

Puma nie miała zamiaru staczać zaciętego boju z małym smokiem. Odwróciła się do niego tyłem i zeskoczyła z murku, znikając w głębi ruin.

Chwilę później spomiędzy kamieni wyszła spora zielona smoczyca, z torbą przewieszoną przez szyję, rozglądająca się dookoła. Szybko zauważyła małe pisklę.

- Ooo, to ty wystraszyłaś Marę? - zapytała się ciekawsko, obniżając łeb do poziomu małej smoczycy. Szybko wyczuła wtedy woń Plagi. Podniosła łeb i obejrzała się niepewnie po okolicy.

- A gdzie są twoi rodzice? Przyszłaś tu tak całkiem sama? - dopytała ostrożnie.

Ach, może lepiej jak się najpierw przedstawi. A nie tak wypytuje niczemu winne pisklę.

- Jestem Sekcja Zwłok, Uzdrowicielka ze Stada Ziemi - powiedziała, kiwając uprzejmie łbem. - Ale, możesz mi też mówić Mirri – to moje pierwsze imię. A ty? Jak się nazywasz, mała?

Duża puma wychyliła łeb zza kamiennych bloczków i zerkała na małe pisklę. Nie ruszała się, tylko po prostu tak sobie patrzyła.

[Odłamek Raju]

Był już całkiem późny wieczór, a Erlyn odesłała kompana do obozu razem z torbą wypchaną ziołami. Postanowiła jednak się jeszcze przebiec – najwidoczniej miała nadal za dużo energii. Edel, rzecz jasna, jej towarzyszył i brał nawet udział w ich prywatnym wyścigu. Smoczyca w podskokach przebiegała między drzewami, aż znalazła się na otwartej przestrzeni.

Wiatr uderzał w jej ciało od boku, rozwiewając czarną grzywę. Zaśmiała się cicho, wesoło, wdychając do nosa zapach... wolności? Czy tak właśnie pachniała? Uzdrowicielka nie była pewna co jej dawało takiego kopa, ale jedno było wiadome – lubiła się tak czuć. Beztrosko, wesoło, spełniona. Nawet jeżeli nie była pozbawiona wad. Mogła biegać po nocy, sama, poza krytycznymi spojrzeniami innych

[Sięgający Nieba]

Gwiazdka został niespodziewanie wyrwany ze swojego legowiska przez Vanaspati niedługo po tym, jak ojciec wyszedł na ceremonię, a następnie brutalnie przez nią pogoniony... W nieznane. Nie wiedział, co się dzieje i o co chodzi, jednakże idąc za wielką kocicą zarejestrował różne rzeczy. Z początku robił to chętnie, uważając, że jej zachęcenie go do biegu to wyścigi, ale gdy poczuł się zmęczony, a ta nie pozwalała mu zwolnić zaczął rozumieć, że dzieje się coś więcej. Gdy dotarli na miejsce nie wiedział już gdzie jest, był zmęczony i obolały, a łapy niemalże mu odpadały, pomimo pomocy Vanaspati i tego, że kocica co jakiś czas ostrożnie go podnosiła i transportowała sama. W końcu, kompletnie pozbawiony sił, opadł na ziemię, ledwie widząc na oczy. Kocica krążyła wokół niego, prychając co jakiś czas i węsząc. Najeżyła widmowe futro będąc świadomą obecności dwójki obcych.

[Odłamek Raju]

Erlyn usłyszała jakiś hałas, a do tego Edel zatrzymał się w locie by samemu sprawdzić, co go spowodowało. Uzdrowicielka wytężyła wzrok. Na tle czerni lśniło coś, co przypominało ogień? Ale nie czuła dymu. Podbiegła truchtem i kiedy się zbliżała do celu zrozumiała z czym ma do czynienia. Żywiołak ognia! Podobny do tego, który towarzyszył Mahvran. A obok... pisklę?

Zamrugała zaskoczona i rozejrzała się. Żywiołak oznaczał kompana rodzica, tutaj dzikie osobniki się nie zapuszczały. Poza tym nie jadały mięsa. Uzdrowicielka położyła po sobie uszy, ale też się rozluźniła. Nie chciała alarmować towarzysza, ale nie mogłaby spać spokojnie z myślą, że zostawiła tu samopas to pisklę.
– H-hej m-mały, w-wszystko g-gra? – upewniła się z łagodnym uśmiechem. – G-gdzie t-twoja m-mama l-lub t-tata? – zapytała jeszcze. Późna pora na spacer dla takiego brzdąca...

[Sięgający Nieba]

Podniósł zmęczony wzrok na nową smoczyce. Był tak zziajany, że nawet nie miał sił, żeby okazać strach lub obawę jej obecnością. A przede wszystkim nieufność.
Pokręcił bezradnie głową. Nie potrafił odpowiedzieć na żadne z tych pytań, a poza tym nie czuł się na siłach, żeby to zrobić. Vanaspati zasyczała ostrzegawczo, ale nie zrobiła nic, jedynie usiadła u boku pisklęcia, wyraźnie dając znak, że będzie bronić go własnym ciałem przed wszystkimi zagrożeniami. Nawet jeśli puchata Uzdrowicielka nie wyglądała na taką, która ma złe zamiary.
– Nie wiem. Chyba stało się coś złego – wydukał w końcu, niemrawo i niewyraźnie, zachrypniętym głosem. W pysku mu zaschło, gardło bolało go od lodowatego powietrza.

[Odłamek Raju]

– O-ojej – wymamrotała i stworzyła z maddary miseczkę, do której wpakowała resztki pobliskiego śniegu. Podniosła temperaturę naczynia, roztapiając śnieg na wodę, którą dodatkowo oczyściła z zabrudzeń. Pomału wręczyła ją w łapki malca, cały czas patrząc uważnie na żywiołaka. Nie wykonywała gwałtownych ruchów. – N-napij s-się. P-przybiegłeś t-tu s-sam? – zmarszczyła nos wyczuwając na nim dość znajomy zapach, gdy już znalazła się odpowiednio blisko.

Nie pomyliłaby go z żadnym innym. Obsydian wywarł na niej dość potężne wrażenie, może i przerażające. Pisklak ani trochę go nie przypominał, jednak nie takie cuda smoki widziały. Erlyn przekrzywiła głowę kiedy mały wydukał coś o złych wydarzeniach. Spróbowała skontaktować się mentalnie z wywerną. Trafiła jednak na ścianę, albo raczej nicość. To zwykle nie znaczyło nic dobrego. Spojrzała zmartwiona na jego, prawdopodobnie, krewnego. Może niekoniecznie syna?
– N-nie m-mogę s-się s-skontaktować z-ze s-smokiem k-którym p-pachniesz – powiedziała ostrożnie, chcąc wyłowić nieco więcej informacji nim zacznie panikować. – T-taki c-ciemny, p-pomarańczowe o-oczy? D-dwie ł-łapy, n-nie t-tak j-jak n-nasze cz-cztery – nakierowała pisklę na obraz. Mogłaby co prawda przywołać go iluzją, ale nie chciała zaalarmować żywiołaka bardziej niż to konieczne.

Zaraz, żywiołak! Skoro tu był to więź nie została zerwana, więc wywerna żyła. Ale czemu nie mogła go sięgnąć mentalką?