Podziemna Jaskinia

[Odłamek Raju]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Przywódczynię Ognia? Aż dziwne, że ta wieść się nie rozeszła na taką skalę co ta z Iskrą Lahae. Nadal jednak pozostawiało to pewną kwestię.
– A jak to się ma do tych czarnych znamion…? – nie chciała naciskać, więc jej ton sugerował, że Maros nie musi o tym opowiadać.

Odetchnęła z ulgą na wieść o jeziorze. Uff! Aczkolwiek nadal uważała partnera za arcytalent pakowania się w dziwne sytuacje. Oby na starość trochę zwolnił, bo krucha uzdrowicielka mogłaby tego nie wytrzymać. Może to lepiej, że się wyszalał za młodu?
– Mmm – wymamrotała jedynie w ramach odpowiedzi, zmieniając odrobinę tor rozmowy. – Kim był ten przyjaciel? Musiał być wyjątkowy, skoro chciałeś się tak p-poświęcić – oj, gdyby tylko wiedziała…

[Maros]

Jakimś cudem udało się to pozostawić między dwoma stadami, chociaż pewnie nie obeszło się bez rozgrywania dalej. Tylko czy to istotne? Nie wiedział tamtej smoczycy od tego w świątyni, Ogień zapewne wziął sprawę w swoje ręce. Nie wnikał.
– Wtedy oddałem słuch oraz płodność, stąd czarne ślady na uszach i brzuchu. – wyjaśnił kończąc zabawę futrem.

Dalsze pytanie, nie było już tak proste.
– Był synem smoka, który ze mną tam był. Chciałem kupić im więcej czasu razem. Bardzo długo go znałem, przez jakiś czas, był mi szczególnie bliski. – a o tym co mu zrobiłeś, już się nie pochwalisz?

– Nie wolisz jakichś przyjemniejszych tematów? – zanim do końca zabije atmosferę swoim humorem.

[Odłamek Raju]

Słuch...? Ale przecież ją słyszał? Wtórując swoim myślom Erlyn sięgnęła nosem jego ucha. Szturchnęła jedno, potem drugie. Wyglądały normalnie. I zdecydowanie pracowały normalnie. Chociaż nie to ją zaskoczyło najbardziej.
– P-płodność? – powtórzyła, kładąc po sobie uszy. – Cz-czyli my n-nigdy... oh. – Ścisnęła wargi. To nie tak, że o tym myślała lub planowała coś takiego w najbliższej przyszłości, ale zawsze dobrze mieć jakąś furtkę w razie zmiany zdania. Dziwne. Dlaczego nie powiedział jej tego od razu? Dla wielu samic posiadanie potomstwa było podobno priorytetem...

Nie skomentowała już kwestii bliskości z tamtym smokiem. Chyba nie powinna tego słuchać.

Mrugnęła. Jakoś nie pomyślała, że to mogło być dla niego nieprzyjemne.
– O-oh. P-przepraszam – bąknęła w zakłopotaniu. – P-po prostu chciałam cię lepiej poznać. Nic co z-związane z tobą nie będzie mnie nużyć – uśmiechnęła się lekko.

[Maros]

Nie odsunął się, gdy sprawdzała uszy, poza ich kolorem nie zmieniło się nic. Chociaż na tle ciemnej skóry, nie było tego zbytnio widać.
Obserwował jej reakcje, samemu na moment spuszczając wzrok na własne łapy. Chyba, mógł się tego spodziewać? Ktoś nie mogący zapewnić potomstwa, nie był zapewne zbyt przychylnie rozpatrywany jako partner.
– Eh.. tak, ze mną piskląt mieć nie możesz. – przyznał cicho.

– Jednocześnie nie chciałaś się smucić, a właściwie to wywołałem.

[Odłamek Raju]

Od razu zrobiło się jej gorzej kiedy do niej dotarło jak to musiało wyglądać z jego perspektywy.
– O, n-nie – pokręciła głową i przysunęła się bliżej, pod jego skrzydło, wciskając do boku partnera. – P-po prostu mnie z-zaskoczyłeś. Nie szkodzi. M-możemy s-spędzać cz-czas na w-wiele i-innych s-sposobów, n-nie p-przeszkadza mi brak.. uh, tego. – Chrząknęła zawstydzona, wciskając pysk między przednie łapy. W końcu nigdy nie słyszała, aby smoki współżyły dla przyjemności, jedynie prokreacji. Też nie interesowała się na tyle tym tematem. Ot, sposób rozrodu, czemu miałaby go kojarzyć z rozrywką?

– N-nic mi nie jest – zapewniła jeszcze, przymykając oczy. Była co najwyżej odrobinę zmęczona, ale to kwestia wymęczenia organizmu. W końcu się zregeneruje.

[Maros]

Uniósł delikatnie skrzydło, ułatwiając jej przysuniecie się. Zastanawiał się chwilę nad kolejnymi słowami, bijąc się z myślami. Nie tak łatwo było zaproponować coś takiego.
– Wiesz... Jeśli bardzo ich chcesz, to są inni. – mruknął cicho. Niektórzy tak ponoć robili. Zabolało by, ale skoro on dać jej tego nie może, przecież nie odbierze jej możliwości zostania matką.
Kolejny raz zatopił nos w jej futrze, delikatnie przejeżdżając nim wzdłuż jej grzywy.

– Dobrze, skoro tak uważasz.

[Odłamek Raju]

Wsadziła głowę pod jego szyję i miała ją już oprzeć o łapy Pokłosia, ale jego słowa tak ją zbiły z pantałyku, że poderwała się w górę. Grzmotnęła potylicą w jego żuchwę, od razu czując na sobie skutki tego odruchu.
– Oww – jęknęła i próbowała się łapą tam pomasować. Raczej nie miała tyle siły, by wybić Marosowi zęby. A nawet jeżeli, nie było kłopotem wstawić je z powrotem na miejsce.

Co ona...? Ah, tak! To, co powiedział Maros? Głupek!
– N-nie bądź niepoważny – wydukała, cofając pysk żeby móc na niego spoglądać. – Nie jestem k-klaczą r-rozpłodową. Nie m-muszę mieć dzieci. Ugh, n-nie chcę ich mieć, jeżeli nie mogą być t-twoje. – Stwierdziła i odwróciła głowę w przeciwnym kierunku. Jak mógł w ogóle zasugerować coś takiego? Czy naprawdę dawała mu do zrozumienia, że zrobiłaby mu takie świństwo?

Teraz to na pewno poczuła się smutna.

[Maros]

Uderzony skrzywił się, gdy zamknęła jego pysk ze zgrzytem zębów. Zerknął, czy nic sobie nie zrobiła i nawet chciał jej pomóc z rozmasowaniem, gdy skierowała łeb ku niemu.
– Przecież... Eh... Już się zamykam. – końcówkę dodał znacznie ciszej. Po jej reakcji myślał, że chodzi właśnie o pisklęta. Oj, jak się mylił.
– Przepraszam... – dodał cicho, tym razem swój łeb wsuwając pod jej i kładąc na łapach, przy okazji nieco poprawił skrzydło, którym była otulona. Nie chciał psuć ich tego spotkania.
– To brzmiało tak, jak byś była zawiedziona. – dodał po chwili.

[Odłamek Raju]

Czy brzmiała na zawiedzioną? Albo czy w ogóle się tak czuła? Hm.
– Nigdy nie myślałam o byciu matką – sprostowała – no, może poza sytuacją o-oświadczyn Kharta, z wiadomych powodów – zmarszczyła nos. „Dziedzic” jako słowo powinno się jej kojarzyć z tatą. Nie z reprodukcją.

Westchnęła i trąciła nosem jego lewe ucho.
– Bardziej mnie z-zawiodło, że z-zasugerowałeś bym poszła wytknąć tyłek przed kogoś innego – wymamrotała zniesmaczona samą myślą. – Niczego ci nie brakuje. Jesteś mój i akceptuję cię zarówno z wadami, jak i zaletami. – Wzruszyła lekko ramionami.

[Maros]

Wadami i zaletami...
Ciekawe których było więcej, obstawi, że tych pierwszych.
– To było głupie... – przyznał, samemu karcąc się za to we łbie. Czasami lepiej, żeby na prawdę się nie odzywał.

Milczał przez jakiś czas, nie wiedząc jak ugryźć dalszą rozmowę. W końcu jednak zdecydował się na proste pytanie.
– Chciała byś, zapytać o coś jeszcze? – chciała go poznać, może przy kolejnym temacie nie planie czegoś, jak skończony dureń

[Odłamek Raju]

Potrząsnęła głową na jego stwierdzenie. Głupie, nie głupie – nie miało to już znaczenia. Byle pamiętał na przyszłość, to było najważniejsze.

Ale teraz przyszła jej kolej na palnięcie czegoś nierozsądnego. Skoro jednak oczyszczali atmosferę i torowali sobie drogę ku przyszłości, Erlyn musiała zmierzyć się ze swoimi lękami. W tym też niskim mniemaniu o sobie.
– Czy k-kiedyś im ch-choć trochę dorównam…? – spytała półszeptem. Miała nadzieję, że Maros doda dwa do dwóch i nie każe jej precyzować w czym rzecz.

[Maros]

Takiego pytania się nie spodziewał. Z początku nie do końca wiedział o kogo chodzi, komu miała by dorównywać. Dopiero po kilku uderzeniach serca, kropeczki połączyły się, a czarne uszy drgnęły nieco ku górze.
Tylko dlaczego próbowała porównywać się do jego poprzednich partnerów, bądź partnerek.
– Moje poprzednie związki, nie należały do zbyt udanych. Robiłem dużo błędów, zarzucano mi brak wspólnego czasu – myślami wrócił do rozmowy na statku. Tam rozstali się z Pasją i już więcej jej nie widział. Nawet nie wiedział, czy wróciła na tereny stadne, jej rzeczy były w skarbcu jakiś czas później.
– Myślę, że już teraz Ci się to udało, a nawet więcej, niż tylko dorównać. – podniósł łeb, by delikatnie musnąć nozdrzami jej policzek.

[Odłamek Raju]

Błędów? Czy to dlatego tyle spędzał z nią czasu?
– N-nie musisz ze względu na to poświęcać mi tyle u-uwagi – zapewniła, nieco zmartwiona. – L-lubię twoje t-towarzystwo, a-ald nie obrażę się jak będziesz chciał czasu dla siebie… – co prawda nie wykluczała scenariusza w którym dłuższa rozłąka by jej nie zabolała, ale od czego jest maddara? W każdej chwili mogłaby go zaczepić, zagadać.

Uszy rozjechały się jej na boki. Rzadko słyszała pochwałę, nie licząc takich związanych z jej fachem. Po jej policzku ściekła pojedyncza łza.
– N–n–n-naprawdę? – upewniła się, że to nie jest żaden dowcip.

[Maros]

Absolutnie nie o to mu chodziło.
– Robię to, bo bardzo to lubię, nie za względu na zarzuty kogoś innego. Lubię gdy leżysz obok, gdy bawisz się moim futrem, gdy rozmawiamy. gdy po prostu jesteś.– patrzył w te jej śliczne ślepia. Może czasami budziła się w nim nutka romantyka, taka niewielka.

Otarł te łzę.
– Na prawdę. Tylko proszę, nie płacz. – czy teraz mógł się domyślać, jak nisko się ceniła? Zapewne. Dlaczego chciał to poprawić, chociaż trochę, by w końcu siebie doceniła.

[Odłamek Raju]

Chwilę utrzymywała kontakt wzrokowy, prawdopodobnie głównie z powodu szoku. Prędko do niej jednak dotarło co tak naprawdę powiedział Maros. Speszyła się okrutnie i miała ochotę wsiąknąć w podłogę z zawstydzenia.
– O–oh! U—um, t–to d-dobrze, ch—chyba, z-znaczy! N-na p-pewno, uhhh, t-to m—iłe? – ostatnie słowo niemalże wypiszczała jak wiewiórka której ktoś nadepnął na ogon.

O rany, ale siara! Przyciągnęła obie łapy do głowy i zasłoniła nimi część pyska oraz oczu. Schowała się.

[Maros]

Nie dało, się nie uśmiechnąć na jej reakcje.
– Mam nadzieję, że nie będziesz postrzegać się za gorszą od nich. – dodał jeszcze, gdy schowała się pod własnymi łapami. Nie ruszał jej łap, dając jej tyle czasu ile potrzebowała.

-Tak z ciekawości, dlaczego akurat tutaj? – trudno dostępne miejsce, z pewnością nie ułatwiało poruszania samej smoczycy, nadal osłabionej po ostatnich wydarzeniach.