Czarny Staw

[Maros]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie mieli tu daleko, wystarczyło przejść kawałek równiny, między Kurhanami i już było się przy Stawie.
– Chcę byś z tobą szczery, ale musisz mi jedno obiecać. – zerknął na smoczyce idącą obok, jak by chcąc wybadać nastrój jaki towarzyszył jego słowom.
– Nie pójdziesz kolejny raz za mną, jak wtedy. Dobrze? –brzmiał zupełnie poważnie, nie chciał powtórki z tamtego, co prawda teraz miało być więcej uczestników a on pewnie nieraz obejrzy się za siebie.

[Odłamek Raju]

Zatrzymała się nagle, zmuszając ich do postoju. Przyjrzała się Marosowi podejrzliwie.
– N-nie lubię obiecywać nic w ciemno – odpowiedziała niepewnie, przełykając bezgłośnie ślinę. Ale z jego słów wywnioskowała, że znowu wybiera się za barierę. – Dokąd idziesz? – nadal nie szła dalej, jedynie wpatrywała się w niego z uwagą. Nie podejrzewała, że tak szybko po ostatnim fiasku zechce znów ryzykować...

Edel wysunął dziób zza jej grzywy, również będąc zaciekawionym.

[Maros]

Zatrzymał się krok dalej, niż Erlyn, po czym odwrócił się do niej przodem.
– Wyjaśnię wszystko, nie będzie żadnych obietnic w ciemno. – zaczął spokojnie.
– Skoro Viliar nie miał okazji zabić bandy rudej, ja to zrobię. Z pomocą
– równie spokojny ton, chociaż we łbie już miał drobny plan. Oj, pogadają sobie jeśli zyska taką okazję, aż jej się odechce zaczepiania innych.

[Odłamek Raju]

Cofnęła szyję i wygięła ją w łabędzi łuk. Zaraz, co?
– Cz-czy ten dowcip ma jakąś p-puentę? – spytała go o dokładnie to samo, kiedy Viliar wyznał jej prawdę o Marosie. Czuła się nie mniej skonfundowana teraz niż wtedy.

Pokręciła głową. Nie, nie, nie. Dopiero co wrócili. Dlaczego chciał znów ryzykować? A poza tym...
– Z jaką pomocą? – spytała z zawahaniem w głosie. – M-miałeś nikomu o tym nie mówić...

[Maros]

Usiadł powoli na ziemi, pozostawiając ogon luźno ułożony za sobą.
– Dowcip? Mówię poważnie. – nie chciał jej okłamywać, ale kłócić też nie.
– Nie powiedziałem i nie powiem, ale sam też nie pójdę, aż tak głupi nie jestem.

Po chwili wstał jednak na nowo, by do niej podejść i delikatnie tracić jej pyszczek, własnym.
– Będzie dobrze.

[Odłamek Raju]

Mówił poważnie? To... to...
– To niepoważne! – zaprzeczyła. – N-nawet z drużyną to niebezpieczne. Kilka dni drogi, o ile w ogóle byliby w okolicy. Po co chcesz ich ścigać? Z mojego powodu? – ścisnęła wargi i cofnęła się o krok, unikając tym samym jego dotyku. Niekoniecznie świadomie, akurat chciał trącić ją w pysk kiedy nastąpił jej odruch.

Może nie wszyscy ludzie byli mili, ale nie miała za złe tamtej grupie. Oferowali jej inny układ, gdzie mogła stracić całe skrzydła, i pewnie gdyby wiedziała, że ją opatrzą to pewnie by go wybrała zamiast oddać się całą. To był jej błąd. Jak to, że podążyła za Marosem.
– Nie chcę by k-ktokolwiek ginął przeze mnie – wydukała cicho, z trudem znajdując głos kiedy w gardle utknęła jej gula.

[Maros]

Zatrzymał się w miejscu, z nieco wyciągniętym w przód łbem, zamarł tak na moment, by po chwili na nowo usiąść. No dobrze, nie będzie więcej próbował. Ogon zamiótł po ziemi, wskazując na jakieś negatywne odczucie, niekoniecznie gniew.
– A gdyby zrobili Ci to, co tak dokładnie opisał Ci już Viliar? Wykorzystali, zarobili ile się da i na końcu ubili? – zawiesił na moment głos.
– Albo zostawili jak ciała, które widziałem ostatnio w lesie. Podwieszone na gałęzi, byle tylko spuścić z nich jak najwięcej krwi. Do licha, pomyślałaś, co mogli Ci zrobić? – cholera, ktoś musiał wylać jej na łeb ten kubeł zimnej wody. Nie każdemu da się wybaczyć...
No, właśnie. W sumie to poznał, jak to jest być po obu stronach tego stwierdzenia. Że też, docierało to do niego tak dobitnie, właśnie w takim momencie.

– I nadal pozwoliła byś im, od tak szukać kolejnych ofiar? A gdyby był nią ktoś z Plagi. Na przykład córka Szarego, z którą się dobrze znasz? – zawiesił na niej wzrok, pozbawiony chłodnego wyrazu, po prostu zmartwionego.

[Odłamek Raju]

Nie musiał przywoływać na nowo tych obrazów. Nadal miewała kłopoty z zasypianiem przez dręczące ją koszmary. Zadrżała jej dolna warga i znów zrobiła mały krok do tyłu, nawet jeśli Pokłosie faktycznie cały czas siedział w miejscu.

Skuliła uszy na każde kolejne słowo. W przypadku Erlyn strach i słowa cięły głębiej niż szpony.
– G-Gerna nigdy nie oddałaby się za kogoś spoza Plagi. I nigdy nie p-poleciałaby na ślepo za kimś, kierowana emocjami. – Zapewniła bez zawahania, choć z tego wszystkiego zrobiło się jej sucho w gardle. Nie przyjaźniła się z Kołysanką długo, ale wiedziała jak skrajna byłaby jej reakcja w podobnej sytuacji.

Erlyn nie znosiła tego wiecznego koła zemsty. Na tej samej zasadzie Plaga chciała ścigać Fille i z pewnością zapolowałaby na Marosa, gdyby poznali prawdę. Zemsta, zemsta, zemsta. To jej wyrządzono krzywdę i to do niej powinna należeć decyzja czy chce, by coś z tym zrobić, do diaska!

Przełknęła znowu ślinę i zaczęła błądzić spojrzeniem po okolicy byle nie dopuścić do siebie łez. Na próżno. Oczy szybko się zaszkliły.
– J-jeżeli zabijanie to twój jedyny talent, jest twoim p-przekleństwem – uznała półszeptem. Dlaczego wszyscy wszystko rozwiązywaliby przemocą? Wzięła wdech. – Najemnicy po prostu z tego żyją. Dla smoka sarna jest zdobyczą, dla człowieka najwidoczniej smok. My z-zwyczajnie nie przywykliśmy do roli ofiary. – No może poza nią, bo ofiarą zdecydowanie była. Ofiarą losu. Spuściła wzrok na ziemię.

[Maros]

Nienawidził takich rozmów.
– Chodziło mi o to, czy gdyby na przykład to ją złapali. Też prosiła byś Infamię, by nie zabijała najemników? Sama wiesz najlepiej, jak wygląda sytuacja z ludźmi, a nadal ich bronisz, nawet gdy wyrządzili Ci krzywdę. – westchnął cicho, zagarniając łapą za ucho pojedynczy kosmyk grzywy, który nagle zaczął przeszkadzać.

No tak, przecież nie było to niczym podparte, uzasadnione. Przecież on wrócił z tej równiny cały w skowronkach i miał tysiąc powodów do radości, zero do złości czy chęci odwetu.
Może jeszcze miał poklepać tamtą po rudym łbie i pochwalić, tak tak, róbcie tak dalej, na wolnych jest jeszcze wiele smoków godnych wystawienia na handel.
– Pogadaj ze starszymi smokami, ile swego czasu smoków zniknęło z granicy, jak porywano pisklaki, a gdy udawało się je odbić, wracały w opłakanym stanie. Jeśli nadal to dla ciebie coś, za co nie powinno się ich tempić i pozwalać robić, co robią... Cóż. Wtedy pozostaje Ci liczyć, że któregoś dnia, tamci łowcy, na prawdę nie podejdą pod granicę Plagi i nie spróbują was wyrżnąć. Bo przecież oni też, z tego żyją. – wziął głęboki oddech.

– Mojego zdania o nich nie zmienisz, prędzej powiedział bym Infamii, prosto w pysk, kim jestem, niż odpuścił tamtym. – stwierdził krótko, nic nie odpowiadając na słowa o jedynym talencie. Już chyba powinien przywyknąć, że każdy widział tylko te jedną rzecz.

[Odłamek Raju]

Nadęła lekko policzki, próbując nadal trzymać odrobinę rezonu. Nie chciała się posypać jak domek z kart. Nie mogła.
– To ja podjęłam tę decyzję. Przeze mnie s-samą trafiłam do niewoli, tylko ja jestem odpowiedzialna za to co się wydarzyło. Dali mi inne wybory, a ja podjęłam własny. J-jeżeli szukasz winnego, to na niego patrzysz. – Ścisnęła wargi w rozżaleniu. Wiedziała, że wtedy skopała na całego. Mogła im oddać te diabelne skrzydła, najwyżej by się wykrwawiła na pustyni gdyby ich elfka nie podjęła się leczenia po odcięciu. Ale poznała ich w drodze do miasta na tyle by wiedzieć, że dotrzymywali słowa. Mogła podjąć inną decyzję. Wręcz powinna była to zrobić.

Zaprzeczyła gwałtownym pokręceniem pyskiem.
– P-przestań c-ciągnąć do odpowiedzialności tych, co nie mają nic wspólnego z opowiadaną przez ciebie historią. Dokładnie przez takie podejście Księżyc i Plaga wiecznie darli ze sobą koty. – Znów krok w tył, zaraz będą musieli krzyczeć żeby się usłyszeć. – Nie każdy człowiek jest zły. Jedna grupa uratowała twojego p-przywódcę, twojego syna, którego wyrwałam ze szponów śmierci. Miał rozpłatane gardło. Byłam o-otoczona przez takich samych najemników. Ich też p-prowizorycznie zabijesz, tylko dlatego, że są dwunogami? – Bała się wtedy na statku, nie ulegało to wątpliwości, ale nigdy nie przyszłoby jej do głowy, aby obwiniać wszystkich dwunogów za to co ją spotkało. – J-jeśli ktokolwiek przekroczy granice Plagi to sam będzie o-odpowiedzialny za to, co mu się przytrafi. – Dodała jeszcze.

Wahała się przed kolejnymi słowami, ale ktoś musiał mu to w końcu powiedzieć.
– Po co była ci ta cała szopka z Eldim i Fiainem skoro teraz pokazujesz, że jedyne co uległo zmianie to zewnętrzna powłoka? – zarzuciła mu w końcu. Stare zwyczaje walczą do ostatka, eh? Tyle mówił o chęci poprawy, o naprawie błędów, o nowym życiu, a ostatecznie wracał do punktu wyjścia. – Z-zaakceptowałam twoją p-przeszłość i nie rozliczam cię z niej. Ale nie z-zakochałam się w bezmyślnym mordercy. Nie jesteś taki. Sam mi mówiłeś, że chcesz się zmienić. – A może źle to pamiętała lub rozumiała? Przeszedł ją dreszcz na samą myśl, że od początku się co do niego pomyliła. I wcale nie był dobry, troskliwy, miły. Że tylko udawał. Nie, nie, to niemożliwe...

[Maros]

Nadal nie zauważyła tej jednej, istotnej rzeczy...
Mimo to, nie odzywał się, jedynie słuchając, do czasu, aż skoczyła.
– Bo tylko ty, tam byłaś. Prawda? – rzucił cicho, przymknął na moment ślepia, głośno wypuszczając powietrze przez nozdrza, pochylając przy tym nieco łeb. Powstrzymał się jednak od wyrzucenia jej wszystkiego co myśli. Nie było to istotne, skoro nie brała tego pod uwagę i widziała tylko to, że to tylko ona mogła decydować. Wcale nie miał prawa źle się z tym wszystkim czuć, mieć pieprzonych wyrzutów sumienia, że nie zauważył jej wcześniej i nie podołał jej obronie.
Na pewno to sobie wymyślił, bo przecież powinien być zadowolony, że jego tyłek ocalał.

Siedział tak chwilę, myśląc nad dalszymi słowami.
– Próbuję Ci pokazać , że nie tylko ja bym tak postąpił. To nie oznacza od razu bycia "bezmyślnym mordercą". Nie oznacza też, zabijania każdego człowieka, jakiego zobaczę. – podkreślenie sprawy Chabra, zabolało bardziej, niż mogła myśleć.
Może dlatego, nie odpowiedział na to.

– I pewnie nadal uważasz, że Viliar miał rację i tylko udaje? – dodał jeszcze, patrząc na rosnący między nimi dystans. Jak miał to odebrać? Niechęć? Strach?

– Wiesz dlaczego, zostawiłem bycie uzdrowicielem i podszkoliłem w walce maddarą? Bo poczucie, że nie obroniłeś kogoś, na kim Ci zależy, cholernie boli. Bo nie byłeś w stanie. – zerknął gdzieś na bok, na nowo wrócił wzrokiem na Erlyn. Jeśli chciała odejść, mogła to zrobić.

[Odłamek Raju]

Zakuło odrobinę za bardzo. Drgnęła, ale może dzięki futrze nie będzie to takie widoczne.
– Nie p-powiedziałam tego – zaoponowała od razu – a-ale utraciłeś w walce przytomność i sama musiałam podjąć jakąś decyzję. Żyję z nią każdego dnia, jednak nie żałuję jej. Uratowało ci to życie. To najważniejsze. – Ostatnią część powiedziała nieco ciszej. Naprawdę nie rozumiał, że postawiona przed taką samą sytuacją niczego by nie zmieniła? Nadal wybrałaby go ponad siebie, pomimo złości dziadka. Kochała go zbyt mocno. Była wręcz niebezpiecznie zaślepiona ich relacją.

Na wspomnienie jej dziadka przekręciła lekko głowę.
– Nie. Opinia mojego dziadka jest jego własną – oznajmiła spokojnie. – Nie znosi cię, a jednak nie próbuje nas na siłę skłócić. Liczy się z moim zdaniem i tym co czuję. – Jeżeli to nie było świadectwem uczciwości boga wojny, Erlyn nie wiedziałaby co nim było.

Podeszła jeszcze bliżej, niemalże stykając się z nim nosem.
– To niczego nie zmienia. Nadal możesz być czarodziejem. Zresztą świetnym, widziałam jak radzisz sobie na arenie – odpowiedziała z lekkim uśmiechem. – Chęć obrony czy niechęć do bycia bezradnym nie są równoznaczne z tym, że musisz ruszać na krucjatę. Zwłaszcza że... – ucięła i niepewnie potarła nosem o jego kufę z lewej strony. – Jestem tutaj. Ty. Ja. B-bezpieczni. Po co kusić los? W imię czego? Nie cofniesz czasu. A ja wolałabym cię mieć tutaj, zamiast się martwić, że umierasz w jakimś rowie bo coś poszło nie tak. – Czy to czyniło z niej egoistkę? Może, ale nie dbała o to. Już wtedy w klatce zamartwiła się scenariuszem w którym nigdy więcej nie spotkałaby jego ani Viliara. To było okropne. Nie chciała tak się poczuć drugi raz. Jedyną różnicą byłoby to, że nie siedziałaby za prętami klatki, tylko w swojej grocie. Odchodziłaby od zmysłów równie mocno.

[Maros]

Może właśnie za bardzo? Skoro była gotowa poświęcić swoje życie, byle ratować jego, przed konsekwencjami głupich decyzji.
– Tylko co by było, gdybyś jednak nie wróciła... Gdyby na przykład Viliar nie zdążył. – w sumie to chyba wiedział co, do trzech razy sztuka... Trzeci by się pewnie po czymś takim udał.

– Nie tylko on... – mruknął sam do siebie, na wzmiankę o Viliarze. Nie miał już po co chodzić do świątyni, co najwyżej dalej wymieniać mięso, na kamienie.

Nie odsunął łba, przedtem obserwując jak podchodzi. Delikatnie odwzajemnił gest, wdychając przy tym jej zapach.
– Kiedyś nie było by tej rozmowy, po prostu bym to spróbował zrobić, pewnie nawet nie z grupą. – dodał cicho, jak by pokazując, że jednak coś się zmieniło. Nie było tej porywczości, której nieraz smakował Strażnik. Były szczere rozmowy, których wtedy brakowało, chociaż nadal została nieporadność w uczuciach. Nie było ślepej brawury. Na Tarrama, nie kajał by się przed Viliarem, próbując załagodzić sytuację i to nie ze strachu.
Wysunął łeb do przodu, policzkiem musnął jej policzek, po czym zatrzymał się, gdy dolna szczęka znalazł się na czarnym futrze na jej karku. Była nieco niższa, powinno być to dla nich wygodne.
– Nie pójdę...

[Odłamek Raju]

Ścisnęła wargi powstrzymując śmiech. To nie był dobry moment na żarty, ale mimo to...
– P-podejrzewam, że zaciągnąłby Aterala za kark i wymusił na nim wskrzeszenie, choćbym była gulaszem – w końcu nie mogła wiedzieć, że bóg wojny sam dysponował taką mocą i mógłby zrobić to osobiście.

Wysłuchała go i nieco powiększył się jej uśmiech.
– Wiem. – Odpowiedziała tylko. Doskonale to wiedziała. Zmieniał się na jej oczach, jeszcze zanim się zeszli, zanim się na dobre poznali. Czy z jej powodu? Chciałaby wierzyć, że co najwyżej była mu przewodnikiem, a nie głównym powodem do zmian.

Dała mu się przytulić, zaś kiedy powiedział te dwa słowa to poczuła ulgę. Jak gdyby ktoś zdjął z jej grzbietu głaz taszczony przez nią od wielu księżyców.
– T-to d-dobrze, bo tym razem mogłabym za tobą nie nadążyć – powiedziała ponuro, wciskając głowę pod jego gardło. Cieszyła się, że zmienił zdanie.

[Maros]

Pominął kwestie Bogów, nie chciał o nich teraz rozmawiać. Nawet nie przez rozmowę z Nenyą, bo nie wniosła zbyt wiele nowego, a jedynie podkreśliła pewne rzeczy, związane ze zmianą.
Gdy wymyślał to z Fiainem, wydawało się to łatwiejsze.
Ale czy nie było tak z każdym planem? W trakcie ich tworzeniu, nie dało się przewidzieć wszystkich zmiennych, takich jak pojawienie Erlyn, czego następstwem było wydanie przed Bogami. Nie miał jej tego za złe.

– Wiesz, tym razem po moim odejściu, pilnowali by Cię Erys i Emis. Tak dla pewności. – przyznał całkiem szczerze, kompani byli nawet całkiem niedaleko, o dziwo drewniana gaduła nie wtrącała się tym razem.
– Ale nadal czeka nas rozmowa, poza obroną, powinnaś umieć oddać, gdy trzeba. – to nie będzie łatwy temat, ale będą musieli to przerobić.
– Sam jedynie mogę pomóc z maddarą.

[Odłamek Raju]

Uniosła lekko brwi na uwagę o kompanach.
– Urocze – posłała mu zadziorny uśmiech. – Ale ja też mam dwóch kompanów. – Przypomniała mu. Co by to był za problem napuścić ich na siebie, a Erlyn skorzystałaby z okazji i wymknęła się na boku? Żaden!

Zrzedła jej jednak mina kiedy wspomniał o atakowaniu. Od razu przypomniało się jej co zaszło w świątyni.
– Uh, lepiej nie – mruknęła, wzdrygając się. – Sam Kammanor dał mi do zrozumienia, że mam tego nie robić. – Jak inaczej mogła interpretować ciszę w tej sprawie?