Mały Wodospad

[Księżycolica]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Anarea pokiwała głową z uznaniem. – Widzę, że mój styl nie na wiele ci się przyda. Twoje imaginacje są wystarczająco elementarne i szczegółowe, by powstały silne i mocne. Głównie tego chciałam się dowiedzieć tym ćwiczeniem. Dobrze. Wróćmy do walki. Tym razem, jak wcześniej, zaprezentuj mi esencję twojego stylu. Jeżeli zauważę jakieś błędy, omówię je, a jeśli nie, będziemy kontynuować potyczkę. Spróbujmy. – Powiedziała, po czym skierowała się na siostrę. Stanęła naprzeciwko niej, przyjęła postawę bojową i napięła skrzydło, którego łokieć skierowała u pyskowi Supremy. Więcej nie narazi swojego pyska... A mogąc obserwować punkt zderzenia, obie wyciągną więcej.

[Róg Otchłani]

Pochwalające słowa od nauczycielki. Wspaniale. Suprema skinęła łbem.
– W porządku. – Oznajmiła, po czym również jak ona przyjęła postawę bojową. Teraz jej ciało gotów było odpowiedzieć na każdy ruch Anarei. Liczyła się prędkość i precyzja, chciała zadowolić swoją siostrę.
– Gotowa. – Dała jej znać, po czym skupiła się maksymalnie na przygotowaniu obrony i wychwyceniu ataku swojej przeciwniczki. Suprema nie chciała jej skrzywdzić, ale instynktownie gdy jej celem było zaatakowanie – robiła to nie wiedząc jakie czekają ich konsekwencje.
Gdy Anarea wyprowadziła ruch skrzydłem, Suprema już wiedziała w jaki sposób zamierzała się obronić. Dziwił ją tylko sposób ataku. Czy czarodziejka nie zamierzała wyprowadzić ciosu magicznego? A może ona właśnie próbowała tego samego co ona? Nieważne! Bowiem gdy jej siostra już wyciągała skrzydło do wykonania cięcia, Suprema jak lustrzane odbicie poczyniła tak samo, wyciągając i kierując skrzydło najbliższe jej do wykonania obrony. Ale oczywiście nie zamierzała parować samym skrzydłem jej ataku.
Skrzydła skoro o nich mowa – były jednym z najbardziej delikatnych elementów ciała smoka, ale jednocześnie posiadając największą powierzchnie. Świetnie więc nadawały się do błyskawicznego użycia ich jako zasłony, stosując technikę Supremy. Tworzenie tworów blisko ciała oczywiście minimalizowało straty energii jak i sprawiało że pojawiają się dużo szybciej.
Suprema pociągnęła magię ze swojego źródła w piersi ku skrzydłu. Pociągnęła magiczną energię po całej długości kończyny aż do zgięcia, pomijając błonę. Wyobrażenie zaś przygotować miało zmaterializowaną silną energię która skupiała się właśnie przy ciele. Siła tak potężna, że tworząca wręcz miraż w powietrzu, zniekształcając obraz za sobą. Żywioł powietrza który wirował ściśnięty w jednym punkcie przed jej skrzydłem, ale zakotwiczony zgodnie z każdym ruchem jej skrzydła.
Samica ukazała wściekle kły i posłała energicznie skrzydło w odpowiedzi na atak Anarei. Gdy powietrzny twór zmaterializował się, w momencie gdy nastąpił kontakt energii z skrzydłem Anarei, nastąpić miała silna eksplozja ukierunkowana w stronę przeciwniczki. Trwający krótko, ale niesamowicie potężny podmuch powietrza uderzyć miał z wielką siłą i odrzucić boleśnie jej skrzydło, wręcz grożąc jego złamaniem jak gałązkę.
Suprema jednak nie tylko po to wykonała obronę w lustrzanym odbiciu, było jej to... dosłownie na łapę by dzięki temu wyprowadzić swój atak.
Skrzydła odbiły się od siebie, Suprema szybko złożyła je na grzbiecie i odbiła się od ziemi, by unieść swoją lewą łapę w powietrze. Ukierunkowana w stronę piersi Anarei pazurzasta łapa była jedynie zapowiedzią prawdziwego ataku, bowiem w połowie drogi do celu, zmaterializować miał się ofensywny twór.
Suprema od początku wiedziała jak chce dokonać odwetu. Dlatego przygotowała maddarę i w momencie spięcia mięśni pociągnęła magię ze źródła, posyłając ją wzdłuż swej kończyny aż do pazurów. Tak przygotowaną energię posłała ku swojemu wyobrażeniu. Z trzech pazurów które służyły jako punkt odniesienia, w nieznacznej odległości od nich stworzyć miały się trzy metalowe szpony. Wystarczająco ostre by przecięły twardą łuskę, twarde by wytrzymać największe temperatury. To zaś był bardzo ważny aspekt tworu, bowiem sam w sobie był niesamowicie rozgrzany, jarzący się gorejącym światłem, objęty płomieniami tak intensywnymi że przecinały powietrze podczas ruchu, pozostawiając trzy płomienne smugi na krótką chwilę.
Tak przygotowany twór zmaterializowała w połowie wykonywanego ciosu. Metalowe szpony które się zmaterializują wykonać miały potrójne cięcie wzdłuż piersi Anarei, tworząc trzy głębokie szramy, natychmiast wypalone przez temperaturę.
To.. nie było miłe doznanie, ale nawet jeżeli Suprema teraz o tym nie myślała – miała nadzieję że Anarea nie da się zranić.

[Księżycolica]

Anarea uderzyła skrzydłem i szybko poczuła silny ból, gdy odrzuciło je ostro do tyłu. Złożyła je i w momencie gdy Suprema podniosła łapę, An już uginała praw kończyny, by się przeturlać, w efekcie czego jej siostra cięła powietrze. Gdy Anarea się podniosła, była nieźle zziajana. Miała obolały pysk i skrzydło. Co jej jeszcze zostało? Chyba ogon. Podniosła go gwałtownie, ale nie wykonała dalszego ruchu.
– Jak dla mnie bez zastrzeżeń. Masz szybki czas reakcji i doskonale sprzężasz swoje twory z ciałem, dając mu potężne właściwości. To styl odmienny od mojego, ale też na tyle dopracowany, że nie widzę w nim wad. Sama jesteś jego autorką, więc powiedz mi, co byś chciała poprawić na przyszłych treningach? Podejrzewam, że jeszcze raz się spotkamy by poćwiczyć maddarę... i wtedy ja też użyję swojej. – Powiedziała poważnie. Tymczasem czekała na podsumowanie ze strony Supremy i jej spostrzeżenia.

[Róg Otchłani]

Anarea zawsze wydawała się być potulną samicą, taką kochaną siostrzyczką. Teraz jednak okazało się że potrafi mieć w sobie wiele żywiołu który zwyczajnie wcześniej ukrywała.. albo może nigdy nie miała okazji pokazać się od tej drapieżnej strony?
Suprema zaśmiała się krótko na poważny ton głosu swojej siostry.. oraz jeszcze jedną rzecz.
– Haha! To jedna ze szkół walki, ścieżka jaką postanowiłam podążyć. Droga równowagi fizycznej i magicznej. Trudno mi jednoznacznie powiedzieć co wymaga poprawy, krótka odpowiedź brzmiałaby – wszystko, ale to nic nie mówi. Mój styl jest mi już bliski, ale wciąż daleko mu do płynności. Zamysłem jego jest to by ustawić przeciwnika do swojego głównego ataku, najpotężniejszego ciosu który powali ostatecznie go powali. Najtrudniejsze jednak w tym wszystkim jest odpowiednie połączenie swoich ataków. Wróg wykorzystuje odstęp do przeprowadzenia ataku własnego, pomimo tego jednak cel mój pozostaje ten sam. Łączenie ataków, jeden po drugim i stworzenie efektownego łańcuchu zniszczenia. – Rozgadała się, trochę nie do końca na temat magiczny.. Ale niestety, w jej stylu trzeba było mieć na uwadze też samą taktykę która nijak miała się do czarowania, ale już do walki jak najbardziej!
– Jednak gdy o tym mówię, wciąż mam braki w dwóch gałęziach tej sztuki walki. Nie zawsze mogę dostać się do przeciwnika, a ataki miotane nie są moją specjalnością. Potrzebuje biec, biec i czarować. Skomplikowane twory które wymagają naprowadzania tworzą mi trudności. – Wyjaśniła, już poważniej. – Drugim zaś pewnym brakiem jest magia kontaktowa, wiesz – taka sama jaką stosuje uzdrowiciel, jednak żeby ranić, nie leczyć. Z oczywistego powodu trudno było mi o praktykę tej części magii. – Skinęła łbem, uznając to za wszystko. Cóż, magia była skomplikowaną dziedziną. Gdy połączyć to z wysiłkiem fizycznym, tworzyło się coś trudnego do okiełznania, ale niesamowicie satysfakcjonującą sztuką.

[Księżycolica]

Słuchała uważnie swojej siostry. Kiwała łbem podczas pauz i analizowała, uspokajając oddech. – Jesteś świadoma swoich problemów, to dobrze. Poćwiczymy to następnym razem. Zdecyduj jednak czy będziesz chciała wyspecjalizować się w magi obronnej czy ofensywnej. Ja pójdę w ofensywę, dlatego jej będę mogła cię nauczyć sprawniej. Poćwiczymy to jak możesz nakierowywać swoje twory, chociażby przez rzut nimi, wyciśnięcie zębami czy wybicie ogonem w kierunku przeciwnika. – Zapowiedziała, po czym podeszła do Supremy i sięgnęła pyszczkiem, by liznąć ją w bok żuchwy w geście przyjaźni i aprobaty.

//raport

[Róg Otchłani]

Zamruczała cicho po uroczym geście swojej siostry.
– Moim zadaniem jest bronić, szczególnie słabszych. A jak to mówią, najlepszą obroną jest atak! – Zaśmiała się na swoje słowa, po czym odsunęła od niej o krok by móc lepiej na nią spojrzeć.
– I dziękuję, jednocześnie też przepraszam.. Ja rozumiem.. to była nauka, ale i tak przykro mi było cię nawet troszkę skrzywdzić. – Westchnęła krótko. Nie wyobrażała sobie mimo wszystko walczyć z nią, nawet w ramach treningu.
– Skłonna na mały spacerek? – Zaproponowała, w końcu tereny wspólne oferował wiele atrakcji, były one na prawdę piękne i wyjątkowe.


// zet te

[Znamię Bestii]

Aie ostatnio coraz częściej łaziła własnymi ścieżkami. Teraz łapy przywiodły ją nad Wodospad. Właściwie to uszy, bo szum wody słyszała od Zimnego Jeziora, więc zaintrygowana postanowiła sprawdzić co to. Chwila wspinaczki później i stała u samej góry jednego z trzech małych wodospadów.
Usiadła na zadku i zaczerpnęła oddechu, delektując się ciepłym wiatrem i spokojnym popołudniem, z dala od ojczynej groty, pełnej młodszego rodzeństwa...

[Kwiat Uessasa]

Kolejny piękny dzień na mały spacer. Ten Lulek, to musi mnie już naprawdę nie lubić. Gdyż po raz kolejny zepsułem mu drzemkę swoim dalekim wypadem. Czarny pegaz, na prośbę matki ruszył za mną w nieznane...
Minęło trochę czasu nim dotarłem do terenów, gdzie wonie się mieszają. Wiedziałem, że jestem na dobrej drodze. Moje własne łapki zabrały mnie w nieznane, ale los chciał aby dotarł do miejsca, gdzie woda spada z góry na dół. Ostatnie promienie słońca tworzyły przy tym naprawdę wspaniałą mozaikę kolorów...

Powoli kroczyłem ku temu, aż ujrzałem z daleka nieznaną mi osobę. Pachniała znajomo, a jednak obco... Musiała ta osoba pochodzić z stada słońca, co ma swój naprawdę charakterystyczny zapach. Na szczęście ta osoba mnie nie zauważyła, więc mogłem na spokojnie zakraść się za jej plecy. Wiatr mi sprzyjał wiejąc mi prosto w pysk. Gdy byłem z ogon od niej to nabrałem powietrza w płuca i zawołałem głośno:
– BUUU! – Wiedziałem, że to szczeniackie i nieodpowiedzialne zachowanie, ale nie mogłem się powstrzymać.
// [mention]Aie[/mention]

[Światła Północy]

Z początku do jego wrażliwych na dźwięki uszu dotarł ledwie słyszalny klekot. Przeciskająca się między skałami woda wzbierała nie tylko na sile, ale też objętości, w końcu na swej trasie natykając się na przeszkodę, jaką była gwałtowna zapaść terenu... i to właśnie w ten sposób powstawał wodospad, płynący dalej pod postacią rzeki.

Leżał tuż przy rozbryzgującej się wodzie. Dzień był słoneczny, acz chłodny, a krajobrazy śnieżnobiałe po zeszłonocnych, niesamowicie obfitych opadach śniegu. O ile jesień była urocza, posiadała wspaniałe barwy i potrafiła zachwycać płomieniami zachodu słońca, o tyle zima zaskarbiła sobie specjalne miejsce w jego sercu. Wszak po części był smokiem północnym. Nie mógł ignorować swej natury.

Mrh. W tym miejscu brakowało mu jednak ryb. Połów byłby wyjątkowo relaksacyjny, jako że preferował taką aktywność, niźli polowanie na zwierzynę lądową. Mimo to musiał uprzyjemnić sobie czas w inny sposób, w związku z czym sięgnął ku swej kasztanowej grzywie. Przeczesał ją raz, drugi, trzeci. W końcu rozdzielił na trzy grube kosmyki, które począł pomału splatać w warkocz.

Brodacz, siedzący na gałęzi drzewa, zamrugał. Długo to trwało, nim zsunął się z obranego punktu obserwacyjnego, coby położyć tuż pod łapami młodego kleryka niewielką wstążkę. Czerwoną. Szron uwielbiał ten kolor.

[mention]Wrota Dziejów[/mention]

[Ołtarz Wyniesionych]

Z pewnością w którymś momencie, albo młodemu klerykowi, albo Brodaczowi, musiało się rzucić w oczy pewne bardzo ciekawe zjawisko. Otóż nie było to aż tak widoczne podczas dnia, ale mimo wszystko... na niebie pojawiło się kilka spadających gwiazd w kolorze niebieskim. Były dosyć duże, wydawały specyficzny dźwięk, spadając w dół. Dziwne, doprawdy dziwne. Zjawisko powtarzało się kilka razy, jakby nie miało zamiaru ustawać, a wszystkie ogniki zmierzały mniej więcej w jeden obszar, a było to gdzieś za wodospadem.
Nie była to jedyna ciekawa rzecz, która dzisiaj doświadczyła futrzastego wikinga. Otóż oprócz owych spadających gwiazd, mógł dostrzec, że wokół, za drzewami, za kamieniami, coś się kręci. Coś wydaje dźwięk szkła delikatnie obijającego się o drugie szkło, a czasami zza owych kryjówek widać było wystające poroże z ozdóbkami. Definitywnie ktoś był w pobliżu, może wybrał się na spacer ze swoim reniferem?
Veir była dosyć blisko, lecz nie zdawała sobie sprawy, że Topniejący jest w pobliżu. Otóż Piastunka przyszła tutaj z kilku powodów. Przede wszystkim, chciała nieco potrenować swoje ataki, a tworząc spadające gwiazdy... lepiej jej się myślało, gdyż wtedy czuła większą więź z boginią Eindride. Dzięki pomocy Gwiazdki (i jakimś cudem także Gradu), powoli wracała do "dawnej Veir", a co za tym idzie, wracała też jej wiara. Może każdy czczący Ognvara, podążający ścieżką Wybrańca, musi najpierw upaść na sam dół? Żeby już nigdy więcej tam nie wrócić. Żeby porażka umocniła, jakby wykuto smoka w bólu. Piastunka, chociaż już niedługo czarodziejka, była w stanie pół medytacji. Na tyle mocno, by być niemal całkowicie skupioną na myślach i tworach, ale jednocześnie na tyle uważającą na otoczenie, by albo przez przypadek czegoś nie podpalić, albo nie grzmotnąć kogoś spadającą gwiazdą. Siedziała, składając dosyć równo łapy. Czasami jednak... na krótkie chwile wzbijała się w powietrze, by latać dosłownie kawałek nad ziemią, co przypominało bardziej lewitację.
Przy okazji, wzięła ze sobą Mosarbę, która po prostu uwielbiała zwiedzać tereny, bawić się, towarzyszyć piastunce. Varnil chciałby bardziej szukać ustawki z innymi kompanami i kręcić się jedynie po terenach Plagi, albo siedzieć w nieco cieplejszej świątyni, którą zbudowała Veir.

WyświetlZwiń widok

[mention]Topniejący Kolec[/mention]

[Urna Cieni]

• Nie pałała miłością do terenów wspólnych – dlatego też większość życia spędziła na ziemiach własnego stada, lub zupełnie gdzieś daleko poza granicami dawno już upadłej bariery. Mimo to, przez ostatnie kilkanaście księżyców czuła się przytłoczona stadną obecnością. Ludzka obecność oznaczała zaś, że wszelkie wyprawy w świat nieznany wiązały się z drastycznym ryzykiem, którego, z racji jej obecnej pozycji, po prostu nie wypadało podejmować.
  
  Wyruszyła więc na południe od obozu i wkrótce znalazła się nieopodal Błękitnej Skały. Wylądowała gładko przy okolicznym wodospadzie. Mimo, że najbliżej było jej do pustyń, a w drugiej kolejności gór, miała w sobie jakieś zalążki sympatii do wody, dlatego zacisnęła lekko zęby i podeszła bliżej, pozwalając kroplom sięgać jej łusek. Mimo, że późnopopołudniowa temperatura i tak oscylowała wokół niskich wartości, samica czuła się nieprzyjemnie rozgrzana i potrzebowała ochłody.
  Hm.
  Raz, dwa, trzy.
  Włożyła obsydianowołuski łeb pod wodospad, zamykając oczy i pozwalając na chwilę odciąć się od tego wszystkiego.
  
  Czarnopióry feniks obserwował ją, siedząc na okolicznej skale, z dala od wody, która wiązałaby się dla niego z cholernie głupią śmiercią. Za długo żył, by dać się zabić przez głupie kropelki.
  
  Prawa Łuska Lewa Łuska

[Presja Otoczenia]

Mówiąc szczerze, one też za bardzo nie wyściubiały nosa zza granicę, tylko w rzadkich przypadkach, tak jak teraz. Ostatnio było sporo zamieszania w wolnych stadach, więc wypadałoby jednak trochę się rozerwać, zanim nikt nie rozerwie ich. Młodociane siostry na pewno przykuwają sporo uwagi, i nie wiadomo co ludzie pomyślą jak je zobaczą. Może będą łatwym celem? Albo uznają że są śmieszną atrakcją i je zabiorą? Albo przerażą się na tyle że tu takie mutanty chodzą i zostawią je w spokoju? Nigdy nic nie wiadomo.
Tak że dwie siostry szarpnęły się, lecąc w okolice wodospadu. Ostatnio jakoś miała ochotę zwiedzać, plus, jako że jest tym dziwnym północnym, lubiła szum wody. Nawet by chciała się zanurzyć na chwilę, ale nie wiedziała za bardzo co siostra na to. Cóż... Zobaczymy!
Doleciały sobie w okolice i przystanęła sobie na brzegu. Zerknęła wpierw na siostrę
– O patrz, wodospad. Ja bym w sumie tutaj została na dłużej. – Powiedziała od niej, a potem zerknęła w kierunku wody. Chyba dopiero po chwili zorientowała się, że nie zupełnie są tutaj same. Cóż, Rimarin nie była nigdy mistrzem spostrzegawczości

[Otoczenie Presji]

Kiedy wylądowały, futro na głowie Nir oraz cała jej grzywa zjeżyły sie momentalnie. Ona zauważyła obecność nieznajomego smoka niemalże natychmiast. Przepuściła słowa swojej siostry między uszami i sama spróbowała się uspokoić. Wciąż nie miała pewności co do obcych i nie chciała by jej siostrze stała się krzywda. Co jak co, ale byłoby to nieciekawe także dla samej Niramir. Westchnęła ciężko i zwrociła się do Rim.
– Po prostu nie przeszkadzajmy.
Powiedziała jej, wygładzając nieco swoje futro by nie pokazywać po sobie, że zaniepokoiła się tą sytuacją. Obniżyła swój łeb do wody i otworzyła pysk delikatnie zanurzając go w wodzie tak by nie zalać nozdrzy. Zagarnęła nieco wody do pyska, po czym podniosła łeb i przechyliła go lekko w górę by woda spłynęła do gardła. Przełknęła. Kątem oka wciąż obserwowała nieznajomą kiedy po jej sierści spływały krople wody.

Infamia Nieumarłych Prawa Łuska

[Urna Cieni]

• Szum wody skutecznie utrudniał usłyszenie czegokolwiek – nic więc dziwnego, że nie była świadoma nadejścia smoczyc, dopóki nie dotarły do niej jakiejś ciężkie do odszyfrowania w jej obecnym położeniu słowa. Wyciągnęła głowę spod wodospadu.
  Musiała zamrugać kilkukrotnie i przetrzeć oczy palcami, by upewnić się, że nie widzi podwójnie. Ale rzeczywiście, miała przed sobą jedno ciało, a dwie głowy. Gdyby nie to, że różniły się kolorem rogów, zapewne uznałaby że właśnie zwariowała. W końcu. Po tak długim życiu!
  
  Na tyłach pamięci zamajaczyły bardzo, bardzo stare wspomnienia. Nie jej, tylko Szydercy. Dwugłowa samica o brunatnych łuskach. Czyli to nie był pierwszy taki przypadek w Wolnych Stadach. Zapewne więc też nie ostatni, mimo swojej ekstremalnej rzadkości.
  Przekrzywiła lekko rogatą głowę, odsuwając się o dwa kroki od szumiącego wodospadu.
  – Fascynujące. – skomentowała tylko, przyglądając się samicom badawczo, zupełnie jakby były artefaktem w muzeum. Trochę przedmiotowe traktowanie, ale ciężko jej było się powstrzymać.
  
  Prawa Łuska Lewa Łuska

[Presja Otoczenia]

Jednak, samica mogła być pewna że nie widzi podwójnie. Tutaj był dwie młode samic, gdzie dzieliły całe swoje torso ze sobą. To było raczej niecodzienne, ale no... jakoś z tym żyją. Choć samiczki też nie zdawały sobie sprawę, że ta właśnie wywerna, kojarzyła już kiedyś taki przypadek. W końcu skąd, prawda? Pierwszy raz ją na oczy widzą, tak na prawdę.
Rimarin nie pochylała swojej głowy za mocno. Jedynie odrobinkę, po to by siostra mogła łatwiej dostać się do wody, a ona pozostała dosyć czujna, tak... na wszelki wypadek. Wtedy też, zauważyła, że nieznajoma mruczy coś pod swoimi nozdrzami.
Szturchnęła przy tym swoją siostrę, spoglądając się tu na nią na krótką chwilę
– Wydaje mi się że coś mówi... Jak myślisz, może powinnyśmy podejść bliżej? – Nie za blisko, jedynie może o parę kroków. Jednak ją ciekawi, kim ona może być.

[Otoczenie Presji]

Nir była nieco bardziej ostrożna, chociaż widziała, że życie Rim przy jej boku sprawiało, że siostra nabierała nieco ogłady i instynktu samozachowawczego. Nie żeby miała jakieś wyjście skoro były zwyczajnie połączone. Zaraz jednak zerknęła na nią i westchnęła. Kiwnąwszy nieznacznie głową, zrobiła krok w lewo by obejść nieco wodę i zbliżyć się do wodospadu.
– Kim jesteś?
Zapytała bez ogródek, widząc, że nieznajoma obserwuje je bacznie. Starała się nie puszyć swojego futra, chociaż miała na to niesamowitą ochotę. Zastrzygła swoimi uszami. Są w miejscu, gdzie nie wolno się bić...tak mówili. Chyba...chyba nie powinny się mocno martwić? A może jednak?

Prawa Łuska Infamia Nieumarłych