Gorąca zatoczka

[Mroczna Nowina]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiec przez dłuższy czas wpatrywał się w Erlyn i nie do końca wiedział co miał powiedzieć. Powrócił do tamtego dnia i myśli jakie towarzyszyły.
– Ja...
Z jakiegoś powodu Khart poczuł, że w jego myśli wkrada się gniew skierowany nie na Erlyn tylko siebie. W zaistniałej sytuacji nie było niczego, co mogłoby wywołać takie emocje, ale wtedy faktycznie zostawił ją samą przed wieczorem.
– Nie wiem... Potrzebowałem pomyśleć i uspokoić się. Wybacz, że Cię wtedy zostawiłem.
Stwierdził zmieszany i sam wreszcie obrócił łeb w stronę gorącego źródła, które w tej chwili samiec najwyraźniej dogłębnie analizował.

[Odłamek Raju]

Trochę nie rozumiała jego zmieszania, ale nie zamierzała go wyśmiewać. Przekręciła głowę do boku, aż w końcu usiadła. Owinęła łapy puchatym ogonem, myśląc.
– Przepraszam, że nie widzę w tobie p-partnera – bąknęła w końcu. – Bardzo cię lubię, ale... jesteś mi bardziej jak brat. Nie p-potrafiłabym przekroczyć tej granicy. – Wyznała w końcu, zwieszając pysk.

Była jeszcze jedna rzecz. Bała się, że go to zrujnuje, ale nie chciała go okłamywać.
– ... no i spotykam się z kimś. Tak jakby. – Skuliła jedno ucho. – Nie... nie jesteśmy oficjalnie parą ani nic z tych rzeczy – czemu mówienie tego na głos tak ją zabolało? – A-ale formalnie, jak to ująłeś, trwają, eh, zaloty? – nie potrafiła tego słowa traktować poważnie, ale nie brzmiała na rozbawioną. Bardziej zdezorientowaną.

[Mroczna Nowina]

Brata? Khart po raz kolejny nie rozumiał tej koncepcji, w końcu status rodziny nie można było uzyskać. W rodzinie się ktoś rodził. Samiec milczał i podrapał się po brodzie w kolejnym nietypowym dla siebie geście niepewności.
– W takim razie zostaniesz po prostu moją przyjaciółką.
Stwierdził krótko opuszczając łapę. Tak, a więc jeśli miała już jakiegoś partnera, była w okresie zalotów to w takim razie z niego ten obowiązek schodził. Awansowała u kogoś innego...
Poczuł to nagłe kłucie w piersi i zdał sobie sprawę, że nie chce, by Erlyn się znalazła pod łapami kogoś innego. Potrafił jednak stłamsić to przynajmniej na tą chwilę.
– W porządku. Zatem postanowione.
Samiec się uśmiechnął przyjaźnie i odetchnął lekko. A więc o to w tym chodziło? Był niemalże przekonany, że straci jej przyjaźń przez próbę awansowania jej, a teraz... mogło się to wreszcie unormować.
– Zakładałem, że w końcu przyjdziesz do mnie, by poinformować mnie, że nie chcesz, bym dalej stanowił część twojego życia. Nie musisz się niczego obawiać. Akceptuję twoją decyzję i znów przepraszam za swoje domniemania. Biorę na siebie pełną odpowiedzialność za nieprzyjemną sytuację, w jakiej Cię postawiłem. Nie zrozumiałem odpowiednio swojego miejsca w twoim życiu. Niezależnie od tego dopilnuję, żebyś dalej podlegała mojej ochronie, przynajmniej do czasu, aż sobie będziesz tego życzyła.– oznajmił robiąc krótki krok w jej stronę i wyciągnął łapę, aby pogładzić ją po łbie przez krótką chwilę.

[Mroczna Nowina]

Brata? Khart po raz kolejny nie rozumiał tej koncepcji, w końcu status rodziny nie można było uzyskać. W rodzinie się ktoś rodził. Samiec milczał i podrapał się po brodzie w kolejnym nietypowym dla siebie geście niepewności.
– W takim razie zostaniesz po prostu moją przyjaciółką.
Stwierdził krótko opuszczając łapę. Tak, a więc jeśli miała już jakiegoś partnera, była w okresie zalotów to w takim razie z niego ten obowiązek schodził. Awansowała u kogoś innego...
Poczuł to nagłe kłucie w piersi i zdał sobie sprawę, że nie chce, by Erlyn się znalazła pod łapami kogoś innego. Potrafił jednak stłamsić to przynajmniej na tą chwilę.
– W porządku. Zatem postanowione.
Samiec się uśmiechnął przyjaźnie i odetchnął lekko. A więc o to w tym chodziło? Był niemalże przekonany, że straci jej przyjaźń przez próbę awansowania jej, a teraz... mogło się to wreszcie unormować.
– Zakładałem, że w końcu przyjdziesz do mnie, by poinformować mnie, że nie chcesz, bym dalej stanowił część twojego życia. Nie musisz się niczego obawiać. Akceptuję twoją decyzję i znów przepraszam za swoje domniemania. Biorę na siebie pełną odpowiedzialność za nieprzyjemną sytuację, w jakiej Cię postawiłem. Nie zrozumiałem odpowiednio swojego miejsca w twoim życiu. Niezależnie od tego dopilnuję, żebyś dalej podlegała mojej ochronie, przynajmniej do czasu, aż sobie będziesz tego życzyła.– oznajmił robiąc krótki krok w jej stronę i wyciągnął łapę, aby pogładzić ją po łbie przez krótką chwilę.

[Odłamek Raju]

O ile na pierwszą część jego słów się uśmiechnęła, tak potem zrzedła jej mina i zrobiła taakie oczy.
– C-co ty opowiadasz? – wymsknęło się jej. – "Nie chcę byś stanowił część mojego życia?" Co to za głupi pomysł? – siedziała osłupiała i nie ruszyła się z miejsca, choć odruch nakazywał jej uchylić się pod jego łapą.

Zazezowała w górę na jego nadgarstek.
– Chcę, by było tak, jak do tej pory. Nie musisz znikać z mojego życia. Nadal uważam cię za przyjaciela – przełknęła ślinę – chyba, że tobie będzie wygodniej traktować to inaczej. Wtedy... wtedy to zrozumiem. – Jakoś będzie musiała wtedy to przełknąć.

[Mroczna Nowina]

Samiec lekko wzruszył barkami.
– Myślałem, że poniosłem klęskę w swoich obowiązkach i staraniach w stosunku do ciebie, dlatego się na mnie gniewasz i będziesz chciała zrezygnować z bycia moją przyjaciółką.
Potem pogładził ją po łbie i opuścił łapę nadal się uśmiechając.
– Oczywiście, że chcę Elryn, aby było tak jak było... wcześniej.– koncepcja, aby było jak "do TEJ pory" wydawała mu się nieodpowiednia, ale pewnie chodziło jej właśnie o czas sprzed próby awansowania jej.
Samiec nadal się uśmiechał, chociaż lżej. Niczego teraz nie chciał bardziej od zakończenia tej rozmowy skoro sprawa została już wyjaśniona. Znów chciałby się wycofać, aby przemyśleć całe zdarzenie na spokojnie.
– No dobrze... Skoro już sobie wyjaśniliśmy wszystko...
Zaczął nie bardzo wiedząc czego konkretnie chciał. Być może wizja kolejnego spotkania z kanibalami się jej nie spodoba?
– Być może za jakiś czas znów wyruszę na poszukiwania tamtych kanibali. Klops powiedział mi, że był tam jeszcze jeden smok. Muszę go odszukać.

[Odłamek Raju]

Teraz to zgłupiała.
– G-gniewam? – powtórzyła za nim, zszokowana. – N-nie! P-po prostu było mi trochę n-niezręcznie, ale skoro już to w-wyjaśniliśmy... – uciekła spojrzeniem na swoje przednie łapy, nadal nieco wilgotne.

Postawiła uszy na sztorc kiedy wspomniał ich niezbyt owocną wyprawę. W końcu nie tego szukali.
– L-lepiej byś nie szedł sam – wymamrotała. Akurat nie zamierzała pakować łap na południową część granicy, nie bez dziadka, ale... – może p-powinieneś to omówić z M-Mahvran...? – zasugerowała niezobowiązująco.

[Zjełczały Kolec]

Jego łapy zaczęło obejmować subtelne ciepło, powoli wgryzające się coraz głębiej w tkanki, by w końcu dotrzeć do krwi i rozprzestrzenić się na całe ciało. Ta ledwie wyczuwalna, nikła fala zachęcała do całkowitego zanurzenia się w letniej, rozrzedzonej przez jesienne deszcze wodzie, która mimo wszystko wciąż była cieplejsza od smoczej łuski. Zdawała się chwytać za nogi i ciągnąc w stronę ogrzania, pod powierzchnię.

Zjełczały Kolec jednak stał nieruchomo zanurzony jedynie po kostki. Patrzył się na odbicie w wodzie. Na siebie.
Jego drobne łuski były gładkie i jednolite, jednostajnie blade i siateczkowate. Płytkie rany po walkach znikły, zaleczone wnikliwie przy pomocy maddary oraz ziół. Nie został po nich ślad, jakby jego pojedynki nigdy się nie odbyły, żaden jego twór nie został rzucony w drugiego smoka i żaden cios nie dotknął jego skóry. Wzrok błąkał się mu po jego własnym odbiciu, nie mogąc znaleźć najmniejszej pozostałości.
Czuł się tak samo cały czas, wcześniej i teraz, jak gdyby ten czas nie był przedzielony niczym i minął za jednym mrugnięciem powieki. Nie miał żadnego śladu przeszłości, którą mógłby odczytać w tej chwili, teraz. Jego odbicie w wodzie wyglądało tak samo, jak wyglądało przed walkami.
Nie miał żadnego dowodu dla samego siebie, że cokolwiek zrobił.
Gdyby nie to, że czuł ciepło wnikające w łapy i ruch wody wokół siebie, pewnie by go nie było.

[Mackonur]

Tłuszcz miał dzisiaj szczęście (bądź pecha!), gdyż pewien Mackonur przechodził się obok razem z Teigan i Pająkiem Długonóżkiem (ze szlachetnego rodu Długonóżków). Mimo iż smok ten księżyców miał już dwieście, będąc jednym z najbardziej wiekowych w Wolnych Stadach, to nadal zachowywał się jak młodzieniec! Nie zauważył Zjełczałego, postanowił, podrzucając sobie swojego ulubionego pajączka, zdrzemnąć się pod jakimś drzewkiem, jednak z jakiegoś powodu nie potrafił. Och, ale na szczęście istniała to stare powiedzenie, że trzeba liczyć wtedy baranki, prawda? Jeden, dwa, trzy... cztery... osiem... Mackonur już prawie zasnął, otworzył zmrużone oczy, myśląc iż jest już w świecie snów i właśnie wtedy gdzieś za sobą ujrzał jakąś owieczkę, gapiącą się w swoje odbicie w wodzie. Od razu pobiegł w jej kierunku!
– Jesteś tą owieczką, którą liczyłem, żeby zasnąć? O rany! To znaczy, no nie mogę, jesteśmy teraz w świecie snów! To znaczy, że możesz sobie wyobrazić sobie absolutnie wszystko i to właśnie stanie się prawdą, czyż nie, owieczko? O, powiedz co chciałbyś zrobić! Ej, a co liczą owieczki, kiedy chcą iść spać? Czy wy liczycie smoki? – Najpierw był trochę głośny, potem zaczął zadawać Zjełczałemu mnóstwo pytań, biorąc go po prostu za owieczkę, które liczy się podczas zasypiania, która jest teraz częścią jego snu na jawie!
– Och, nie wystrasz się, to Teigan, mój wilk pasterski, prawda Teigan? – Zapytał, a Teigan zrobiła "Auuuu!'. Oboje uśmiechnęli się, a przynajmniej tak to wyglądało i przysiedli się bliżej Owczego Smoka. Pająk Długonóżek (ze szlachetnego rodu Długonóżków) siedział sobie z kolei na Teigan, skacząc po niej co jakiś czas z ekscytacji.

[Zjełczały Kolec]

Nagle nad wodą rozległ się hałas, a Zjełczały wybudził się z zagapienia w swoje odbicie i przestąpił nerwowo z łapy na łapę, rozglądając się wokół. Poczuł się jak ktoś przyłapany, jakby jego bezmyślne wpatrywanie się w taflę było jakkolwiek wstydliwe lub naganne. Woda zdawała się nasiąknąć jego intymnymi przemyśleniami, gdy on brodził w niej i wywlekał je do świadomości, a tymczasem czyjeś kroki zaczęły się zbliżać w kierunku tego zgęstniałego od nich zbiornika.
Natrafił wzrokiem na postać smoka, którego przybycie było zarówno widoczne, jak i słyszalne. Wpierw wpatrzone oczy Zjełczałego Kolca były właściwe zaskoczeniu, rozwarte i wyłupiaste, a on lekko skulił się, jakby naprawdę został zauważony podczas zatapiania w zatoce czegoś nieprzyzwoitego. Jednak wtedy pewne słowo zostało wymówione pierwszy raz, potem drugi, trzeci. Z każdym powtórzeniem wybałuszone ślepia zwężały się coraz bardziej i bardziej, aż w końcu stały się podejrzliwymi szparkami.
Owca. Bez względu na to, jak próbował się odróżnić od byle mięsa obrośniętego futrem, skazanego na łaskę drapieżników poprzez wplecenie we własne mięso umiejętności walki, bez względu na to, ile księżycy minęło i ile łusek spadło, a następnie na nowo narosło na jego ogonie, to wciąż nie mógł pozbyć się podobieństwa do zwierzyny łownej. Podobieństwo to zdawało się podążać za nim niczym odbicie na tafli wody.
Zjełczałemu Kolcowi brakowało wyobraźni, aby potraktować kierowane w jego stronę słowa inaczej, niż kpinę, szyderstwo czy wzgardę. Nie umiał inaczej tego zinterpretować – była to najłatwiejsza do rozszyfrowania z opcji, gorzka, lecz prosta w odbiorze. Wszystkie inne wyjaśnienia były zbyt chaotyczne, zbyt bełkotliwe. Trudno było stwierdzić, czy Zjełczałemu udało mu się wyłapać z tego mętliku coś ponad tę nieszczęsną owcę.
Jednak jego irytacja również wsiąkła w wodę, zostawiając swe resztki jedynie w spojrzeniu oczu.

Posypały się w jego kierunku pytania. Nie mógł stwierdzić, czy drugi smok oczekiwał od niego odpowiedzi na którekolwiek z nich, gdyż nowe pojawiały się w tempie tak gwałtownym, że stare pytania zostawały zastąpione nowymi szybciej, niż on zdołał zarejestrować treść tych pierwszych. Czuł się jak pod ostrzałem, pod atakiem, choć jedyne co w jego stronę leciało, to kolejne, bezcielesne dźwięki z pyska. W dodatku skądś (pewnie przywleczone przez smoka) pojawiły się zwierzęta, które również go oblazły, otoczyły, postacią, jak i dźwiękiem. Został ogarnięty całkowicie, zewsząd, jego bębenki uszne zapełnione do granic możliwości. Coś wyło, coś skakało, coś mówiło.
Dopiero teraz poczuł swoje odzwyczajenie się od rozmów, gdy czyiś głos uderzył w niego z takim natężeniem.
Pierwszym jego odruchem była ucieczka. Jawiła się ona jako najrozsądniejszy wybór pośród tego chaosu.

Powoli, łapa za łapą, tak subtelnie, że woda wokół nich nawet się nie marszczyła, zaczął się wycofywać. Chciał złapać odrobinę dystansu, by następnie spróbować biec...
Wtedy jednak do niego dotarło.
Czy nie tak zachowałaby się owca? Czy nie uciekałaby, tak jak na wystraszoną zwierzynę łowną przystało?
Zjełczały Kolec zaprzestał wszelkiego ruchu, zesztywniał. Jedynie jego pysk niemrawo zaczął się uchylać.
– Nie chcę być owcą. – Rzekł cicho.

[Mackonur]

Tak patrzył na Zjełczałego i zastanawiał się, czy coś zrobił nie tak! Z jakiegoś powodu niektóre osoby dziwnie na niego reagowały, niektóre nawet chciały zabić, hm może to dobrze? Wprowadzał w smoki szereg różnych emocji! Na początku doszedł do wniosku, że przestraszył tę biedną smoko-owcę. Aż mu się smutno zrobiło, gdy jego nowy kolega zaczął się wycofywać.
– Przepraszam, nie chciałem nic złego powiedzieć, czy coś... nie zrobię ci krzywdy! N-nikomu nie zrobiłem nigdy krzywdy, no chyba, że ktoś chciał skrzywdzić moich przyjaciół. – Powiedział do Zjełczałego, nie do końca rozumiejąc, że przytłaczał go swoją głośnością, natłokiem słów i właściwie samą obecnością, gdyż smok ten po prostu chciał być sam.
– Nie chcesz być owcą? Możesz być baranem! – Odparł, jednak po chwili uświadomił sobie, że niedaleko pada owca od barana i być może nie było to najlepsze pocieszenie. Hm, był kiepski w tych kwestiach.
– Nie bądź smutny, kolego! Możemy być kolegami, co nie? – Zapytał. Teigan tymczasem bawiła się, rzucając na osy. Łowca co jakiś czas rzucał jej patyk, a ona go przynosiła! Potem oczywiście została wygłaskana, grzeczna wilczyca, lubiła tę zabawę.
– Patrz, ja na przykład jestem ośmiornicą! W sumie... ciekawe skąd mi się wzięły te macki, hmm. Aaaa, już wiem, to po Wujku Mackołapie! Ciekawe, co u Wujka Mackołapa, dawno go nie widziałem... wracając, to nie znaczy, że muszę być ośmiornicą, jestem Axarusem przede wszystkim! A co to znaczy być Axarusem? To ja już ustalam! – Uśmiechnął się, będąc absolutnie dumnym z siebie. Może nie odkrył tutaj na nowo ognia, albo koła, ale to były całkiem niezłe słowa motywacyjne. Może powinien zostać swego rodzaju mówcą? Miał wiele mądrości, którymi mógł podzielić się ze światem! Może i był szalony, do tego nawet bardzo, ale pod tą grubą warstwą szaleństwa krył się umysł ostry jak brzytwa, doświadczony dwoma setkami księżyców doświadczenia.

[Zjełczały Kolec]

Pysk Zjełczałego Kolca skrzywił się karykaturalnie, a emocje ukrywające się pod tą deformacją stały się jeszcze trudniejsze do odczytania. Bycie baranem zamiast owcy nie było zbyt pocieszające i to nawet jeśli oba określenia te zaczęły się oddalać od szyderstw, powoli tracąc ze swojej powłoki groźby i nabierając wydźwięku zupełnie innego – bezsensu, to bynajmniej nie poczuł się udobruchany. Wachlarz emocji, którymi dysponował, był zbyt wąski, zbyt konwencjonalny, aby Zjełczały mógł zareagować w sposób inny niż osobliwy, mimowolny grymas. Nie był to nawet skonsternowany grymas ani zirytowany, ani rozśmieszony – właściwie nie przynosił na myśl niczego szczególnego, niczego konkretnego. Pysk ułożył mu się zwyczajnie dziwnie.
Czy pomimo zapewnień smoka, że nie chciał mu zrobić krzywdy, to w rzeczywistości była to jakaś misterna, nowa taktyka, próba zajścia pod jego skórę, którą teraz wypróbowywał? A może naprawdę słowa tego smoka były pełne sensu, który przelatywał mu koło nosa? A może było to wyłącznie szaleńcze gadanie?
Zjełczały Kolec nie mógł stwierdzić, czy była to wina tej sytuacji, czy gorącego jeziorka, lecz czuł gotujący się w czaszce mózg. Pozostał jednak twardo w miejscu, pomimo czucia woni swoich własnych, gotujących się w głowie zwojów, słuchał dalej i próbował zmusić się do rozszyfrowania tej gmatwaniny słów. Zaczął traktować ją niemal jak skomplikowany atak, którego działanie musiał rozgryźć i następnie się przed nim obronić. Nie zamierzał reagować pochopnie, uciekać jak przestraszona owca o krótkich nóżkach przed drugim smokiem, nawet jeśli ten był wariatem.

Skrzywienie białego pyska zaczęło powoli się rozprostowywać, a karykaturalny grymas rozmył się na skórze, tak jak wzburzona fala rozmywa się po chwili na wodzie. Być może to mózg Zjełczałego w końcu ugotował się i zaniechał prawidłowego funkcjonowania, a może on sam świadomie postanowił również pogrążyć się w tym bezsensie.
Zrozumieć.
Może skusił się na zostanie kolegą?

– Skoro ty jesteś ośmiornicą, lecz nie musisz nią być i zamiast tego wybrałeś bycie Axarusem, to jak ja mogę być Zjełczałym Kolcem, a nie owcą? Jak to zrobić?

[Mackonur]

Patrzył na pysk Zjełczałego i nie za bardzo był w stanie odczytać z tego jakieś konkretne emocje, był jednak pewien, że smok nie był zbyt... wesoły? No, ale przynajmniej nie próbował zabić Mackowatego intruza! Cóż, jeżeli chodzi o Axarusa, to można było się spodziewać smoka, który raczej nie skrzywdzi nikogo, ale też w jego słowach nie było sensu, chociaż można było się go doszukiwać momentami. Był skryty pod warstwami i warstwami szaleństwa. Na szczęście – Zjełczały miał mnóstwo czasu, by ten sens odnaleźć! Tylko pojawiał się problem. Nikt ktoś rozgryzie pełne znaczenie jednego zdania, pojawi się na jego miejscu dwadzieścia kolejnych, zagadkowych i szalonych zwrotów.
– Życie ośmiornicy jest trochę nudne, nie uważasz? Kałamarnica to co innego! Duże, majestatyczne zwierzątko... może bym kiedyś takie oswoił? Hm, wracając! Kałamarnice potrafią nawet pokonać kaszalota, wiedziałeś o tym? A kaszalot to naprawdę olbrzymia bestia. Tak długa na cztery ogony i niezwykle wypasiona z zębiskami, niczym drzewa? A głęboko, głęboko na dnie oceanu, gdzie nie sięga światło, a jedynie spotkać można zatopione miasta przeszłości, znajdują się znacznie większe stworzenia, nawet od wielorybów. – Odpowiedział mu, jednocześnie głaszcząc Teigan i myślach o tych podwodnych potworach. Szybko zatracił sens tego, co właściwie chciał przekazać Zjełczałemu, dlatego... był skazany na zaczęcie od nowa. W umyśle Axarusa panował istny chaos.
– Najpierw musisz zrozumieć, co to znaczy być Zjełczałym Kolcem! Tylko wtedy będziesz mógł się nim stać całkowicie. Gdybyś miał odpowiedzieć w kilku słowach na pytanie: "Kim jestem?", to co byś powiedział? Co lubisz robić? – Zapytał i nadal, głaszcząc wilczka sam rozmyślał. Wiedział, co to znaczy być Axarusem, ale też nigdy nie odpowiedział na takie pytanie! Axarus, to przede wszystkim osoba rodzinna, kochająca zwierzęta, osobliwa i dbająca o swoich bliskich! Ale też nieco tchórzliwy osobnik, prześladowany przez widmo swojego wujka... i skazany na nieśmiertelność. To ostatnie było przede wszystkim cechą Axarusa. Normalnie, umiera się gdzieś po setce, prawda? A Axarus przeżywał już drugą! A ilu bliskich musiał przez to zakopać w ziemi, albo pożegnać... takie wydarzenia bardzo definiują smoka. I znał odpowiedzieć na pytanie, dlaczego taki jest. A kryła się w zatopionym mieście, blisko wyspy, z której pochodził.

[Kwiat Uessasa]

Zimna znowu nas zaskoczyła tym swoim ciężkim śniegiem i przenikliwym, bardzo zimny wiatrem. Lecz miejsc w wkrótce się mamy udać było idealne na taką pogodę. Mianowicie gorąca zatoczka. Jej niecka była idealna aby pomieścić cztery duże smoki.
Wylądowałem przy brzegu i patrzyłem w niebo. Czekałem na swojego brata, który powinien zaraz tu dotrzeć. Poprawiłem czarną lotkę, owinalem ogon wokół łap i spokojnie czekałem na tym wietrze

[mention]Rozwiane Myśli[/mention]

[Rozwiane Myśli]

 Byłem trochę zły, że brat postanowił wzbić się w powietrze zamiast przejść lub przebiec się ze mną, ale zdusiłem tę drobną urazę nim dotarłem na miejsce. Na szczęście nie było to szczególnie daleko, więc nie musiałem biec długo. Wytrzymałość nie była moją mocną stroną, choć pracowałem nad tym.

 Po dotarciu na miejsce odetchnąłem głęboko kilka razy. Mój oddech powoli wrócił do normy. Na szczęście dla Hrasa, nie wszedł on do wody beze mnie. Uśmiechnąłem się lekko i klepnąłem go łapą w bark.
 – No to co, będziemy tu tak sterczeć czy wchodzimy do wody? – Nawet nie zdążyliśmy się "nasterczeć", ale to szczegół.
 Podszedłem do krawędzi zatoczki i zerknąłem na brata, po czym bezceremonialnie wskoczyłem do wody, rozpryskując ją na wszystkie strony. Na szczęście dla mnie, w tym miejscu woda nie była zbyt głęboka. Wszedłem trochę głębiej, chłonąć dziwne wrażenie spowodowane ciepłą wodą między moimi łuskami. Nie było tak nieprzyjemne jak lodowata morska woda. Odetchnąłem, czując dreszcz przechodzący przez moje ciało. Temperatura była całkiem relaksująca, aż zapomniałem o istnieniu Hrasvelga.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Nim się spostrzegłem, przybył mój najukochańszy braciszek. Jakoś długo na niego nie leciałem, a od nauki dzieliło nas kilka skrzydeł. Chwała, że mnie nie okrzyczał za ten lot... No nic... Posłałem mu miły uśmiech i pokiwałem głową. Lecz nim mi się udało wskoczyć. Ten ruszył na całego ochlapując mnie. Minimalnie zrezygnowany poruszałem głowa na boki i sam wkroczyłem do wody. Była ona przyjemnie ciepła, patrząc na śniegi, które się tu utrzymują. Powoli kroczyłem za bratem, choć w pewnym monecie tylko "skoczyłem" na plecy i zacząłem dryfować w stronę mego monochromatycznego braciszka.

W pewnym momencie na niego wpadłem
– Iluś, ciekawe miejsce. Jest równie cieple co moja niecka w grocie... Choć ta daje ten przyjemny powiew chłodu. – spojrzałem na brata z lekkim i tajemniczym uśmiechem. Wyglądał bosko, okryty kroplami wody. Tak ładnie odbijały promienie światła, które na niego padały. Az się chciało go zjeść...
Powoli dodryfowałem do niego, lekko na niego wpadając. Spojrzałem mu na pysk:
– Słodko i pięknie wyglądasz w tych kropelkach wody, Braciszku – posłałem mu kokieteryjny uśmiech i minimalnym głodnym spojrzeniem.

Rozwiane Myśli