Jezioro

[Czereda Czerwi]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Gdy Ved się położył... Keniego wypełniła fala jakiegoś uradowania Jednak nie zniszczył wszystkiego! Jednak było jeszcze dobrze! Starał się nie pokazać po sobie po prostu jak bardzo mu ulżyło w tym momencie. Głupie reakcje? Jak najbardziej, ale Ved nie był wrogiem, co oznaczało, że był potencjalnym przyjacielem, a Robaczywy bardzo, bardzo nie chciał tracić potencjalnych przyjaciół jeśli się dało. Jeśli nie... cóż, adept po coś się jednak uczył walczyć.
  Sam się ponownie położył, znów pozwalając lodowatej wodzie obmywać jego łuski. Przymknął oczy próbując się ponownie wyciszyć. Wdech, wydech. Tylko szum wody, tylko oddech nowego towarzysza.
  Otwarł jedno ślepie
  -Przepraszam za tą wiadomość metnalną, nie wiedziałem, że dla ciebie one są.. takie jakie są. W Ziemi nie kojarzę, żeby ktokolwiek ich nie używał? Ale nie jestem pewien- powiedział tym razem wolniej i spokojniej, starając się, żeby każde jego słowo było wyraźne.
  Nastąpiła chwila przyjemnej dla Keniego ciszy (jeśli oczywiście duży kolega niczego w tym czasie nie zrobił), po czym Robaczywy nagle otwarł oczy i lekko podniósł szyję
  -Hej, a właściwie. Potrzebujesz w czymś pomocy? Nie wiem, jak to jest być samotnikiem, ale chyba trudniej niż żyć w stadzie. Nie wiem, czy masz już leże? Oczywiście nie chcę ci się wtryniać, ale mogę pomóc pozbieraćmateriały, hehehe. I tak teraz nic nie robię, jak widać – zaśmiał się lekko i mrugnął.
  
  Vedilumi

[Vedilumi]

• Poruszał to uchem, raz jednym a raz drugim.
  Przepraszał go? W sumie Bestia nie do końca też rozumiała cały ten koncept przeprosin, ponieważ zazwyczaj był u niej mechanizm walki lub ucieczki i nigdy jakoś bardzo nie zastanawiał się nad tym czy ktoś chciałby za to przeprosić.. W sumie co to zmieniało? Czyn się stał, można zareagować tylko na dwa sposoby – Ucieczki lub walki.
  Ah, znów się powtarzasz. I masz tak proste myślenie, pozbawione finezji, zmysłu smaku, chęci poznawania, ROZUMIENIA.. Bolała mnie moja nieistniejąca głowa od tego. A może to od tej gadaniny Młodzika? Sam już nie wiem, w każdym razie Bestia nie zachowywała się bardziej agresywnie.
  
  Pomóc? Leże?
  
  O nie. Nawet o tym nie myśl-–
  
  – Mrrruuu.. – od kiedy z Ciebie taki chytrus, co? Teraz położysz ładnie łeb na łapach, spojrzysz maślanymi ślepiami i.. – Brrrr.... – i wydasz odgłos burczącego z głodu brzucha, fenomenalnie! Ja nie wiem, przebywanie z samicami które uwielbiały Cię wykorzystywać, chyba wpłynęły na Ciebie bardzo niekorzystnie.. Albo korzystnie? Jedzenie uzyskasz bez wysiłku...
  Obrzydliwe.
  
  Robaczywy Kolec

[Czereda Czerwi]

• Mruuuu, brrrr? Ah, co to dokładniej?.... Głód? Keni podrapał się po łbie....
  Nie miał niczego ze sobą, ani jeszcze nie polował... Ale w sumie za niedługo powinien zacząć...
  -Hmmm, czysto teoretycznie... czy chciałbyś zapolować razem? Znaczy, jeszcze nie wiem, czy to się ogarnie, ale nie wydaje mi się, żeby Pasterz, ah, przywódca stada Ziemi, miał coś przeciwko. I tak za niedługo powinienem zacząć- skoczył na równe nogi -Chwila! Albo nie chwila, tylko dłużej niż chwila, pewnie dużo dłużej niż chwila, pewnie może parę dni, ale spróbuję to ogarnąć! Haha!–pomachał skrzydłami -Wspólne polowanie! Wiesz, jakie to będzie super?!– nagle przyległ do ziemi i machnął ogonem -Znaczy, ja nie wiem, ale hehehehehhe. Może być fajnie- ponownie skoczył na nogi i tym razem już zaczął odbiegać, żeby w biegu odwrócić łeb i wykrzyczeć jeszcze na pożegnanie – Dam znać, czy Pasterz się zgodzi. Do następnego razy, Ved! Haha! – i... odleciał. Pytać
  
  //zt
  //sorry za jakość, przeżywam dołek xDDDD
  Vedilumi

[Vedilumi]

• Koncept wspólnego polowania był mu dobrze znany, ponieważ Ryba zabrała go kiedyś na takie.. Coś. Kiedy polował, czuł się dobrze trochę jak w naturalnym środowisku.. W sumie nie dziwne, przecież Bestia była dzika i dzikie zachowania bardzo do niej pasowały. Jednak trzeba było przyznać że liczył na coś.. Więcej. A raczej na łatwe żarcie, podarunek... Ty wielka, leniwa gnido już nauczyłaś się bardzo prostego zdobywania pożywienia, co?
  
  Załatwić, polowanie?
  
  Taak, no przecież nie możesz sobie chodzić tak po prostu bez nadzoru na czyiś terenach! Pasterza też już poznałeś, wyglądał na.. Przyjemnego smoka. Bestia podniosła łeb, zainteresowała go przekrzywiła a potem odprowadziła wzrokiem Adepta, który poszedł załatwić ze wspomnianym Przywódcą pozwolenie. Cóż, czeka Cię kolejna wycieczka Stworze ale nie dzisiaj.
  
  //spoko! To ja też ZT uwu

[Duszenie Cierni]

W tak upalne dni, samiec lubił ochłodzić swoje ciało w jakimś zbiorniku wodnym, znalazł jeden ale woda tam była tak nienaturalnie zimna, że wystarczyło położyć się przy brzegu aby poczuć przyjemny chłodek. Samiec rozlał się na piaszczystej ziemi kładąc się na brzuchu, delektując się przyjemnym zimnem buchającym z jeziora. Mglisty był jednym z tych smoków, które absolutnie nie znosiły upałów a tym bardziej duchoty z nią związanej, dlatego tego typu miejsce w letniej porze roku, będzie jego ulubionym.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Kolejny spokojne popołudnie wolne od wyprawy. Ostanie dni nie przynosiły efektu. Niektóre myśli ciągle chodzą po głowie. Wydarzenia, spotkania, sytuacje... Było ich o wiele za dużo. Były przyjemne nie przeczę, ale naprawdę dawały zbyt wiele do myślenia...
Nieświadomie przekroczyłem granicę mgieł. Chciałem uciec od jej problemów. Swoich problemów... Zatrzymałem się i wrodziłem do świata realnego, dopiero, gdy łapą wdepnąłem w zimną wodę.
– Co na Aterala... – zamruczałem pod nosem, lekko zaspanym głosem. Rozejrzałem sie i dopiero wtedy ujrzałem znajomego smoka. Powoli podszedłem do niego i stanąłem tak, aby zasłonić sobą słońce.
– Witaj Cirithu... – przywitałem się, usiadłem z pół ogona od niego. Nagły podmuch zimnego, wilgotnego wiatru przyniósł ulgę w tym gorącym miejscu.

Duszenie Cierni

[Duszenie Cierni]

Smok właściwie zmienił swój stan skupienia na coś w rodzaju cieczy, czując przyjemny i chłodny powiew wiatru, który wręcz pieszczotliwie muskał jego łuski i grzywę. Co jakiś czas jedynie zastrzygł uchem aby odgonić natrętną muchę, która upierdliwie próbowała usiąść na jego czubku. Nie zwrócił też uwagi na zapach Kwiatu, czy też odgłosów zbliżających się smoczych łap. Błogość, czilera i utopia.
Dopiero gry usłyszał jego głos, podniósł leniwie powiekę którą po chwili zamknął, gdy ujrzał znajomą postać.
– Ah, hej. – wymruczał leniwie nawet nie mając szczególnie ochoty się podnosić. Było mu dobrze, chłodno i przyjemnie. Na szczęście Uzdrowiciel nie miał też przy sobie przeszkadzajki w postaci drącego się pisklaka, więc na szczęście nic nie zaburzało jego spokoju. – Też przyszedłeś się ochłodzić? – powiedział wciąż leżąc w bezruchu.

[Kwiat Uessasa]

A co mi tam. Też rozwaliłem się na piasku obok Ciri. Ten przyjemny wiatr mnie roztopił, zmieniając mnie w dość porą ciecz. Chwile zwlekałem z odpowiedzą, stając sie wygodnie ułożyć brzuchem do góry.
– Raczej uciec od problemów co ma razem dwanaście łap i coś chce ode mnie... Ale ten wiatr mnie powalił. – zarechotałem cicho z uśmiechem na pysku. – Teraz to możemy się schłodzić. – delikatnie się przeciągnąłem z lekkim chrupnięciem w grzbiecie. Jaka ulga móc rozluźnić wszytko co ma się pod skórą.
Przeniosłem wzrok na leniwego samca
– Zaś ty tylko uciekasz przed tą wysoką temperaturą, czy chcesz trochę spokoju? – leniwie słowa opusciły mój pysk. Ogonem lekko, spokojnie przeczesywałem piach. Przyjemnie było poczuć jak, ciepły przepływa po kryształach...

Duszenie Cierni

[Duszenie Cierni]

Zatem leżeli oboje, chłodząc się od zimnego jeziora, będąc wręcz rozlani na ziemi. Co prawda pogawędka mu nie przeszkadzała, bo lubił czasem otworzyć do kogoś pysk, ale w tym momencie jedyne na co miał ochotę, to sen.
– Yhm... Zmierzch nie zachowuje się już tak głośno, więc raczej nie przeszkadza swoimi piskami. Jest też starsza więc jest też bardziej samodzielna. – odmruknął by po chwili otworzyć paszczę i ziewnąć szeroko.
– Chociaż nie powiem, ale ostatnie nauki wysysają ze mnie resztki chęci na cokolwiek, dlatego dzisiaj uznałem, że pora na chwilę odpoczynku – otworzył leniwie oko, by zerknąć na swojego rozmówcę, który sam się położył.
– W zasadzie, to nie znam Twojego imienia. Jedynie to "fałszywe" – powiedział po chwili namysłu.

[Kwiat Uessasa]

Smok w stanie cieczy... Nawet gdyby sam Ateral spróbowałby mnie podnieść, że przelanym mu się przez palce...
Kolejna fala zimnego powietrza przebiegła po moim brzuchu, zaś z mego gardla wyszło ciche westchnienie ulgi. Towarzysz chyba jak ja chciał iść na służbę Sennah, widząc jak próbował połknąć słońce. Nawet mu się udało.
– Trochę zazdroszczę Ci. Moja się do mnie nie odzywa zbytnio. Od kiedy Sol przybył do mgieł i za te akcje na cerce... Eh... Nie warto być walniętym. – ponownie zarechotalem, że z lekkim i słyszalnym smutkiem. Nie których motywów się nie wyplemi. W one tam będą się gniły i narastały do czasu... Kolejne pytanie mnie zbiło lekko – Hrasvelg... – spojrzałem kątem oka na niego, staraj się zobaczyć reakcję.

Duszenie Cierni

[Duszenie Cierni]

Cirith na westchnięcie Kwiatu, odpowiedział jedynie cichym, przeciągłym pomrukiem. Przysunął łeb s stronę leżącego obok smoka i spojrzał w jego stronę znad wpół przymkniętych powiek. – A co takiego zrobiłeś tej młodej, że się tak wściekła? – zapytał z cichym i tubalnym śmiechem. Ciekawiło go to, aby w przyszłości sprawdzić jak jego glista zachowa się podobnie, być może wtedy nauczy ją, że nie zawsze warto słuchać i ślepo wpatrywać się w smoki, tylko dlatego, że są od nich starsze. – Harsvelg, ciekawe imię. Coś oznacza? – zapytał z wyraźnym zainteresowaniem.

[Kwiat Uessasa]

Kątem oka widziałem wpatrujące się we mnie oczy. Poprawiłem swojej rozlanie niczym mały kot, przekręcając się i pozostawiając się w dziwnej, pogiętej pozycji. Nie odpowiedziałem od razu. Nie lubiłem o tym mówić, lecz oni powini wiedzieć, ze zdrów nie jestem...
– Na razie wiem i zrozumiałem dwa powody. Pierwszy, ze wprowadziłem obcego smoka do groty, jakim był porzucony Sol, zaś kolejny... Trochę... bardzo trochę straciłem panowanie na ostatniej ceremonii i zrobiłem jej szelki z maddary... Wiem, przegiąłem... Nie umie mi tego wybaczyć... Lub zrozumieć, co mnie od pisklaka trapi... – westchnąłem z lekką przyjemnącią, gdy mocniejszy podmuch wiatru dowiał do nas zimne krople wody. Taak, róbcie tak dalej....
Moje imię i znaczenie? Myślałem chwilę, aby przypomnieć sobie jego znaczenie... Minęło parę chwil nim cokolwiek odpowiedziałem
– Ktoś mi mówił z obcych, ze niektóre plemion na dalekiej północy, mają legendy o twórcy wiatru w kształcie orła i chyba to jego imię. Było to dawno, a ja też wtedy nie rozumiałem tak dobrze ludzkiego. Zaś twoje co oznacza? – wlepiałem w niego dwa komplety oczu, trzymając pysk szczęką do góry.

Duszenie Cierni

[Duszenie Cierni]

Tak więc słuchał tego, co ma do powiedzenia uzdrowiciel. Oparł leniwie brodę na wierzchu łapy patrząc na niego w milczeniu i wodząc spojrzeniem po złotych, kamiennych wyrostkach wystających z jego łusek. Miał ochotę wyciągnąć łapę i tyknąć je szponem, aby upewnić się jakiej tekstury one są. Uznał, że to nie jest jednak odpowiedni moment na tego typu rzeczy, więc szponem grzebał w ziemi wciąż słuchając uważnie Harsvelga.
– No, miałem okazję trochę uczyć Twoje pisklę. Ma jednak to szczęście, że nie jest moją podopieczną w takim razie – przewrócił oczami. – Nie wiem jak taki delikatny kwiatuszek sobie poradzi z wpychaniem do brzucha rozlanych flaków smoka, skoro jest aż tak wrażliwa – zauważył ziewając. – Albo kiedyś wydorośleje na tyle, żeby nie obrażać się o takie gówno. W końcu ile to ma księżyców? – zauważył samiec. Sam nie pozwalał wchodzić sobie na łeb, ale podobało mu się jak jego glista się stawiała. To tylko świadczyło o sile charaktery, chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że nie jest to zbyt odpowiednie.
– Jeżeli moje imię ma jakieś znaczenie, to ja go nie znam – odparł wzruszając barkami – Wychowywały mnie leśne elfy więc być może jest jakiś głębszy sens w moim imieniu. Ale na ten moment mam to w dupie – podniósł się ociężale z ziemi i wygiął kręgosłup niczym kot, wbijając i szorując szponami po ziemi.
– Dobra, koniec tego lenistwa. Wracam do siebie, też idziesz czy zostajesz? – zapytał otrzepując się z trawy i innych roślin, które najpewniej przykleiły się do niego w momencie wylegiwania się.

Kwiat Uessasa

[Kwiat Uessasa]

Kątem oka widziałem jak wyglądał mi się młodszy samiec. Wielu to ciekawiło. Nie było jakoś zbyt wiele kryształowych smoków. W mgłach było nas bagatela trzech.
– Widzę, że Cię ciekawią. Śmiało dotknij... – spokojnym głos opuścił mój pysk z lekkim uśmiechem. Jestem ciekaw czy się odważy dotknąć.

Na jego komentarz zarechotałem cicho
– Da radę. Oboje jej rodziców jest walniętych na swój sposób. Flaki to tylko obraz nic więcej. Nawet ich nie układasz. Same się ułożą odpowiednio po kilku dniach... Niech pomyśle, będzie to z już siedem księżyców. Może osiem. Ostatni czas zlewa mi się zbyt mocno... Zbyt dużo nie pamiętam... – zmieniłem pozycję na inny placek cieczy i słuchałem zaciekawiony co ma do powiedzenia Ciri. Może nawet jeśli postawa jest pełna ignorancji to informacja, że był u elfów, była intrygująca ciekawa.
– Dobrze posługujesz się elfim? Bo w ostatnim czasie poszukuje nowej wiedzy, zajęcia na jakiś czas inny niż przeczesywanie lasów, co i tak mi nie wychodzi... – posłałem mu miły, ale zarazem lekko zrezygnowany uśmiech.

Gdy samiec wstał też postanowiłem wracać. Nie powinien sam latać po wspólnych, mogę mieć kłopoty, ale i co z tego. Mam ich sporo. Jeden wte czy wewte nic nie zmieni. Pomarudzi se wiedźma i da spokój...
– Można wracać, chyba ze masz lepszy pomysł, co robić – rzuciłem mu lekko zaintrygowane spojrzenie z tajemniczym uśmiechem.

Duszenie Cierni

[Liliowa Łuska]

Lilia płynęła leniwie jedną z rzek Słońca, gdy w końcu zapuściła się w miejsce, gdzie było faktycznie głęboko i zdecydowanie w końcu widziała więcej przestrzeni wodnej. Uśmiechnęła się lekko widząc nawet, że jej łuski zaczynają świecić. Oooo, fajnie! Ciekawe czy tata też miał takie ciekawe łuski, co to w ciemniejszych miejscach pod wodą zaczynały się świecić.
Tak sobie płynęła i płynęła...w zasadzie nawet nie wiedziała konkretnie gdzie. Ale w wodzie czuła się bezpiecznie, zwłaszcza w miejscach, gdzie normalne smoki tylko schodziły na chwilę, bo nie mogły oddychać wodą, tak jak ona.

Rytm Wydm

[Rytm Wydm]

Przy brzegu jeziora, nieopodal miejsca, gdzie Samnar łączy się z jeziorem, gdzieś w niskich zaroślach Rytm znalazł dogodne dojście do tafli wody i delektował się jej słodkim smakiem, przy okazji podziwiając okolicę. Nie bez problemu więc dostrzegł, jak coś na pierwszy rzut ślepia podobnego do małego smoka pływało sobie w okolicy i wzburzało tym trochę powierzchnię wody. Szybko zorientował się, że ów smoka kojarzył, i to w dodatku z ostatniej ceremonii. Córka Axarusa!
Zaintrygowany więc innym smokiem postanowił wskoczyć do wody i zaczął płynąć prosto w jej stronę umiarkowanym tempem.
~ Hejo, cześć! Wszystko w porządku, Lilio? Czemu pływasz tak sama? ~ Zapytał się samicy wiadomością mentalną (żeby nie zachłysnąć się wodą w trakcie płynięcia) pełną żywego głosu i wyraźnego akcentowania pytania. Trochę niepokoiło go w sumie to, że smok znajdował się tu sam, ale z drugiej strony... teraz był z nią piastun Khamsin!

Lilia