Wnętrze Skalnego Giganta

[Mancimilian]

Wyczuł, że tę pytanie nie było dla niego. Było ono dla niej, żeby przyswoić sobie odpowiedź. Czuł jak się pod nim spina, kiedy o nim myślała. Słyszał jak przyspiesza jej tętno, a oddech się zmienia, bo w końcu – nadal się od niej nie odsunął. Czuł jej strach, obawę oraz niepokój. Nie było to też dla niego nowe. Widywał to już, gdy śpiący osobnik poraz ostatni patrzył na niego – swojego mordercę. Ten raz od wielu razy różnił się jednak. A różnił się tym, że emocje smoczycy nie były po dokonanym czynie, a bez jego dokonania. Został przyłapany. Domyśliła się. W tym momencie miał dwa wyjścia jako niedoszły sprawca: walczyć dalej lub uciekać. Nie miał jednak chęci ani na jedno, ani na drugie. Choć bok smoczycy stał się twardy, wciąż czuł ciepło opierając na nim pysk. Smok nadal zachowywał pozory spokoju, a ciałem spoczywał bezwładnie. Nie chciał się ruszać. A jednak pozostał czujny. Dlatego widział kiedy Zirra zbliża swój pysk. Uniósł nań spojrzenie ślepi, jedno przymykając, gdy wylądował na nim język. Sądził, że straci oko. "Idiota. Dać się tak łatwo." Aczkolwiek oka nie stracił. Za to otrzymał uścisk i całkowicie zdrową kończynę. Był w tym wszystkim cały czas bierny. Nie spinał się. Może nie widział tego sensu? Cokolwiek nim kierowało, w trakcie zsunął łeb z jej ciała i utrzymał go w powietrzu o własnych siłach. Popatrzył na nią, kiedy ona spojrzała na niego. Uśmiechnął się sympatycznie na uzdrowicielską wieść. Jednak oczy się nie śmiały, a smok krótko po tym, jak wspomniała jego imię również przestał się uśmiechać.
• Stado pachnące świerkiem i górami... • Powiedział powoli, lecz nim smoczyca zdarzyła zabrać głos on dodał: • Pójdę, skoro tego chcesz. Tylko nie idź. • Otarł się bokiem pyska o jej szyję.
@Mirtowa Łuska

[Biały Mak]

Nie spodziewała się takich słów. "Tylko nie idź"... Jak wiele to znaczyło...? Czy dla niego znaczyło tyle samo co dla niej? Czy w jego dzikim żywiole brakowało mu towarzystwa? Czy mamił ją spokojem, by zadać ostateczny cios w godzinie, jakiej nie będzie się spodziewać? Ale przed tym ochroni ją Mahvran. Nałoży na niego czas, w jakim będzie musiał udowodnić swoją lojalność.
– Dobrze... ale muszę się odsunąć... Nie mogę dopuścić by Mahvran zobaczyła nas w ten sposób... – Powiedziała cicho, po czym liznęła go po czole i podniosła się powoli. Co ona w ogóle robiła? A co jeśli zaprasza do stada kogoś złego?
Nie, nie... Mahvran go oceni. Erkal musi jej zaufać.
~ Mahvran? Tutaj Erkal'Zirra. Jestem przy Skalnym Gigancie z Mancimilianem, Samotonikiem. Chce prosić cię o rozmowę w celu dołączenia do Stada. Czy zgadzasz się na nią? Z wyglądu przypomina wojownika, ale nie bardzo wyszkolonego. ~ Dodała. Nie wiedziała co jeszcze dodać. Wszystko w łapach Mahvran. Erkal odsuwała odpowiedzialność od siebie, ale szaleńczo biło jej serce.
Spojrzała na polanę przed Skalnym Gigantem.
Nie mogła powiedzieć, że sprawia pozory zaufania... Nie mogła wiele powiedzieć. To Mahvran zdecyduje czy chce znać przeszłość tego smoka i czy przyjmie jego kandydaturę na... szpony przeciw ludziom.

Mancimilian Infamia Nieumarłych

[Mancimilian]

Zesztywniał na jej słowa. ~ Oh.. ~ Mruknął. Zmrużył ślepia, gdy znów go liznęła, zaraz jej jednak spowrotem otwierając i podnosząc ich spojrzenie na jej pysk. Swoim skinął dwukrotnie, aby zaraz odsunąć od niej pysk, za chwilę wstać do siadu, gdzie przygarbiony wciąż na nią wyglądał. Nabierając powietrza przez nozdrza wyczuł w powietrzu zapach maddary. Domyślił się, że należy ona do niej, a kiedy zniknęła pozostało tylko czekać. Na tę samą czynność wskazywało zachowanie Erkal'Zirry. Nie domyślał się jednak głębszego sensu zaproszenia go na tereny Mgieł. Nie snuł nawet domysłów. Wykazywał się natomiast cierpliwością, spokojnie czekając na coś co ma nadejść. No...prawie spokojnie. W międzyczasie podebrał lewą przednią łapę i językiem zaczął wylizywać jej palce i szpony mrucząc do siebie niewyraźnymi słowami piosenkę. @Mirtowa Łuska