Wypalona plaża

[Zew Nieba]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Widział, że pokaz działa, więc teraz przysiadł i zaczął eksponować swoją umięśnioną klatę. Samiec przywiązywał dużą wagę do ćwiczeń fizycznych, gdyż zdawał sobie sprawę, że zdarzają się sytuacje, w których magia może nie zadziałać. Wtedy trzeba mieć dość siły, żeby obić komuś gębę w bardziej bezpośredni sposób. Plus, no, mięśnie podobają się samicom, niektórym.
Zespół miast i wsi, a to ciekawe.
– Solen to jedno, wielkie miasto, jest teatr, uniwersytet i takie tam. W mieście występują różne dwunogi i smoki, żyjąc we względnej zgodzie. A jak nie, no to ja wkraczałem i rozwiązywałem problemy go taidhleoireachta lub też daniem w sníomh. – rzekł samiec, uśmiechając się delikatnie. Przypomniało mu się, jak udało mu się rozsadzić spór o kamień szlachetny, jak chciało go mieć kilka osób! Zaliczyłby zadanie z perswazji u jakiegoś piastuna na wolnych! Ale no, jak dawno temu obrażał go jakiś marynarz, to chyba złamał mu kark czy coś.
– Co możesz mi powiedzieć o Sautarze? – zagadnął. Ciekawiło go to.. królestwo? Obiła mu się ta nazwa o uszy. Poza tym, wiedza rozwija, przecież nie może uchodzić na prostaka, nieprawdaż?

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Nie rozumiała obcych słów... ale raczej czuła jakby były jasne.
– Też mamy uniwersytet. Nigdy nie byłam w środku. Moim przeznaczeniem zawsze było zakończenie akademii wojskowej, więc nie było to miejsce dla mnie. – Odparła sięgając do swoich wspomnień. Budynek był całkiem imponujący – właściwie obiektywnie piękny i stał tuż przy bibliotece. Mimo tego nigdy nie było jej po drodze, by do niego zajrzeć. W teatrze też nie była, ale to już w ogóle nie było miejsce dla takich jak ona.
Gdy usłyszała pytanie samca, pogładziła się łapą po brodzie i mruknęła z zastanowieniem.
– Ah. Nie ufam sobie wystarczająco, by opisać Sautar poprawnie. Nie jestem przecież poetą, a tylko oni potrafią pokazać duszę słowami. Kulturowo wydaje się być podobny do twojego Ode Solen.
– Musiała pomyśleć sekundę by zebrać myśli i w końcu, uśmiechnęła się lekko.
– Stolica jest piękna, położona na brzegu morza, a jednak zawsze bezpieczna od jego fal. Niewysokie budynki z białego kamienia stale błyszczą w świetle słońca, a jeszcze lepiej w chłodnym odbiciu księżyca. Z resztą właśnie wyciszenie w nocnym świetle prowadzonym przez gwiazdy pozwala najlepiej odczuć łaskę naszej bogini opiekunki. – Jej głos zawarł wystarczająco szczerej, delikatnej emocji by zmiękczyć swoje naturalnie twarde brzmienie.
– W całym kraju bywa ciepło, ale nigdy tak by ugotować się w swojej skórze natomiast zima uderza jak taran w bramę. Dużą część naszego górzystego terenu zajmują gęste lasy i złociste pola... hm...
– Przerwała jakby zaczęła gubić wątek. Zastygła na moment po czym pokiwała łbem na boki z cichym prychnięciem.
– Jak już mówiłam nie jestem w tym najlepsza. – Jej dusza tylko tyle potrafiła z siebie wypluć zanim słowa wydawały się tracić pełnię swojej mocy.
– W każdym razie cenimy sobie silne wojsko, wielkie umysły i szczerą, ciężką pracę. – Podsumowała z dumą.

//Ważki Kolec

[Zew Nieba]

– Ah, kamienne mury, skąpane w migoczącym świetle gwiazd, i to jeszcze w górach. Patrzenie na pogrążony w półmroku krajobraz, piękne lasy, u podnórza wysokich skał i dumnie stojących łańcuchów górskich, wspaniałych w swej surowości, strzegącej delikatności zielonych kniei. – wykoncypował Flemeth. Nauczył się dobierać piękne słowa przy opisach, gdy pomagał ojcu w handlu. Żeby zarobić, czasem trzeba być się poruszyć duszą klienta. Tutaj chciał nieco zaimponować ładnej samicy. Wydała się starsza od naszego olbrzyma, co trafiało w jego gust, jeżeli chodzi o płeć przeciwną.
– Jeżeli chodzi o rzemiosło wojenne, to Ode Solen jest pilnowane przez dobrze wyszkolona straż. Byłem strażnikiem czas dość krótki, ale nauczono mnie silnej woli, i konieczności podejmowania ciężkich decyzji. Zabijałem kiedy było trzeba, lecz na równi starałem się używać dyplomacji. Ode Solen jest podobne do Sautaru, mamy mocni zarówno w piśmie i poezji, jak i we włóczni i strzałach. – rzekł, bawiąc się swoimi dwoma pierścieniami. Za zasługi.. wszystkie zostały przyćmione jego grzechem.
– Bogini? Hm, nauczyłem się jednego. Bogowie służą wyłącznie swoim pobudką, nie ma co na nich liczyć, trzeba brać swe sprawy w swoje łapy, wykuć swą ścieżkę samemu, i nią podążać. Nigdy nie powinno oddawać swej wolności. – powiedział, spinając lekko ciało, na pysku nadal był łagodny uśmiech. Ogon poruszył się raz, uszkadzając nieco krzaki w pobliżu dwumetrowego kolosa.
Przybycie na wolne tylko potwierdziło jego przekonanie, co do bóstw. Wojna, problemy stadne, prymitywizm i mieszkanie w jaskiniach, modlitwy do bogów o pomoc. Zacofanie. Miał zamiar nieco zaangażować się w sprawy słońca, i pomóc im osiągnąć większą światłość.
– Tęsknisz czasem za domem? – zapytał. Zagadnienie poruszone, gdyż chciał uzyskać pokrzepienie, że nie jest sam. Wyciągając wnioski z wypowiedzi pięknej Egzekucji, można stwierdzić, że istotnie tęsknota jej dotyka.

Gwiezdna Egzekucja

[Gwiezdna Egzekucja]

Samiec skutecznie udowadniał, że nie jest prostakiem. Warto było podjąć próbę poznania go. Uśmiechała się z lekkim uśmieszkiem na jego pokaz, a potem spojrzała nieco pogodniejszym wzrokiem, gdy potwierdził, że ich ojczyzny miały dużo wspólnych cech. Niby niewiele, ale nie musiał podkreślać, że są podobne. Niby wypowiadał fakt a z drugiej strony, wyglądało to jak metaforyczne podanie łapy.
Wprawił ją w wystarczająco dobry humor, by bez ściągania uśmiechu z pyska jedynie podniosła brew w odpowiedzi na jego opinię o bogach.
– Rozumiem. – Kiwnęła łbem.
– Wolność jest dla niektórych najwyższą wartością. – Nie dla niej oczywiście. Bycie narzędziem dla godnego Pana było znacznie bardziej satysfakcjonujące – dawało poczucie misji... Przynależenia do czegoś większego.
Czym innym było bycie żołnierzem/ rycerzem lub strażnikiem? Czyżby nie bycie sługą króla.
A już o tym mówiąc...
– Tak, tęsknię. – Potwierdziła. Tym razem jakby posmutniała, ale złapała się na tym w miarę szybko. To nie był moment na takie markotności. Włożyła grzebień do torby, by potem zacząć ją zakładać.
– Jednak mógłbyś mi pomóc oddalić tą tęsknotę podarowując mi elegancki pojedynek. Były strażnik z byłym strażnikiem. Chciałabym zobaczyć jak wytrenowali cię w Ode Solen. – Odparła, przechylając łeb na bok w lekko zadziorny sposób.

Zew Nieba

[Zaraźliwy Optymizm]

Samiec wylądował na plazy nad jeziorem i spojrzał na toń. Czasami zastanawiał się jak to jest pływać tam w głębinach. Ale nie odważył się nigdy. Umiał pływać, chociaż jakieś głębsze nurkowanie nie do końca mu odpowiadało. Zaraz jednak westchnął cicho i uśmiechnął się leciutko. Okolica była bardzo spokojna a on sam mógł nieco odpocząć między wyprawami. Było to też fajne miejsce do spotkań no bo...Kto nie chciałby od czasu do czasu wybrać się nad jezioro?

Prip

[Prip]

W tym czasie po plaży spacerowała sobie Prip, która to co jakiś czas spoglądała na jezioro, które to wydawało się bardzo urokliwie. I do tego nie zamarznięte! Co było dużym kontrastem do jej domu, gdzie przez większą cześć roku akweny były raczej skute lodem. Oczywiście nie wszędzie, bo to raczej tyczyło się jego północnej strony, ale mimo wszystko tam wędrowała najczęściej. Przynajmniej kiedyś.
Tak więc podczas spaceru w pewnym momencie zauważyła nieznajomego smoka, który to jej zdaniem prawdopodobnie też był na jakiejś formie spaceru, albo po prostu rozmyślał o rzeczach tylko jemu znanych. Co by nie było jakieś dziwne, czy zaskakujące, bo sama wielbiła taką formę spędzania czasu. Można było dzięki temu osiągnąć mentalne uniesienie! Co tym samym zbliżało ją do Monolitu. Był to taki przedsmak jego powrotu.
Sama rajska przysiadła na moment. Zaczęła wpatrywać się w samca próbując odgadnąć o czym mógłby myśleć. Może tutejsze mroczne siły próbują go przekabacić na swoją stronę? Może zastanawia się nad sensem życia pozbawionego opiekuńczej ręki? Znaczy łapy. Monolit miał jakieś kończyny? W jego astralnej formie znaczy się, bo kamień w kształcie ostrosłupa i kwadratu raczej nie ma rączek ani łapek. Postanowiła więc przyjąć, że w obecnej formie podałby mu swój kąt! Prosty czy ostry. Co kto woli! Prip uważała siebie raczej za prostą, dlatego też i taką formę jak najbardziej by przyjęła! Kiedyś! Bo obecnie jest przecież kapłanem zgłębiającym wiedze oraz niosącym jego słowo! Dlatego jak najbardziej znała się na rzeczy.
Wracając do samej plaży. To Prip na razie obserwowała Optymizm. Pół na pół zajmując się w głowie geometrią swojego bóstwa.

Zaraźliwy Optymizm

[Zaraźliwy Optymizm]

Samiec poczuł czyjąś obecność. Chłód owiał jego grzbiet kiedy powoli obracał głowę by przerażony, zielonym okiem dotrzeć mrocznego, zakapturzonego smoka. Zerwał się na równe łapy i obrócił przodem do nieznajomego, zadnie łapy ładując do zimnej wody jeziora. Zafalował delikatnie ogonem oraz uniósł nieco swe skrzydła by wydawać się większym.
-Kim jesteś.
Przybysz nie miał na sobie woni stad. To było chyba najbardziej przerażające. Moran tak długo czuł zapachy różnych stad, ale jednak stad, że obecność na tych ziemiach kogoś o woni tak wymieszanej, wprawiała go w osłupienie.

Prip

[Prip]

Prip niebyła zaskoczona nagła reakcją samca. Pojawiła się powiem znikąd podczas jego rozmyślań, co mogło go potencjalnie zaalarmować. Dlatego też go za to nie winiła!
– Ne volnuysya, ya znayu D-dobrobyta. – Powiedziała łagodnym głosem. Przez woń ziół w masce stwierdziła, że mam do czynienia ze smokiem słońca! Dlatego przytoczyła Dobrobyt na znak, że nie jest nikim złym! – YA Prip, priyatel. – Tutaj wskazała na siebie. Trzeba było się przywitać! – U menya net plokhikh namereniy! –
Przez cały czas siedziała na swoim miejscu. Wolała na razie się nie zbliżać. Przynajmniej do chwili kiedy to samiec się uspokoi. Chwyciła za maskę, aby zaciągnąć się zapachem znajdujących się tam ziół. Bądź co bądź to też była dla niej stresująca sytuacja! Musiała się jakoś zrelaksować. – Kak tebya zovut, priyatel'? – Zaraz potym zapytała.

Zaraźliwy Optymizm

[Zaraźliwy Optymizm]

I nagle ten dziwny smok zaczął mówić do niego w niezrozumiałym języku. Nic nie rozumiał. Do momentu kiedy nagle. Nagle...
-Dobrobyt? Znasz Dobrobyta? To mój ojciec.
Powiedział. Ale czy cokolwiek ten smok zrozumie? Teraz już nie do końca wiedział jak do tego wszystkiego podchodzić. Ciężko mu nawet ocenić płeć przez tą szmatę na jego ciele. Z głosu może trochę samica, ale reszta nic mu nie mówiła. Zaraz jednak westchnął cicho i spoglądał się na tego przybysza już nieco mniej spanikowany. Nie doszło do ataku, wiec to chyba nic złego. Przeżyje. Przynajmniej na razie. Na wszelki wypadek powiadomił swojego brata mentalnie o swoim położeniu i sytuacji w jakiej się znalazł.

Prip