Wysepka

[Pryzmatyczny Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

....Widząc skwaszoną minę, cicho zachichotałem. Był taki uroczy, jak Trelcio... Nic tylko takiego schrupać w całości i zachować dla siebie. Mimowolnie oblizałem pysk. Wyciągnąłem z torby miód. Dałem mu kapkę miodu, aby była przyjemniejsza dla pisklęcego gardła.
– Powinno być lepiej. Gorycz uspokaja myśli i pobudza inaczej niż miód. – wyszczerzyłem się i samemu napiłem się gorzkiego naparu. Przyjemnie drażnił wielką goryczą język. Lekko zmrużyłem oczy i cicho, nieświadomie zamruczałem.

....Cisze ponownie ja przerwałem i moje myśli.
– Ja tam walczyć nie przepadam i tyle. Nie mam z tego żadnej frajdy... – nie do końca była to prawda. Bardziej obawiałem się, że to co miał biologiczny ojciec, może wypłynąć na powierzchnię. Stać się wielkim problem i krwawą niesnaską z tym światem

Moran

[Zaraźliwy Optymizm]

Sam zamruczał cichutko i spojrzał na niego. Wypił napar do końca i odłożył czarkę. Uśmiechnął się pod nosem bo było to na prawdę dobre. Oblizały pysk i spojrzał powoli w niebo.
-Każdy podąża swoją własną ścieżką, to prawda. A co nas czeka, tylko my się dowiemy.
Czasami nawet pisklę miało głębokie przemyślenia. Ciekawe. Ale zaraz otrzepał łebek i powoli się podniósł, przeciągając swoje łapy. Nie lubił długo siedzieć, ale to też dlatego, że jego ciało było ciut większe niż u przeciętnego pisklaka w tym wieku.
-Chciałbym kiedyś pokazać taki napar mojemu bratu. Nauczyłbyś mnie?
Może nie będzie chciał...ale może..może się uda?

[Pryzmatyczny Kolec]

....Cieszyło mnie to, że mu posmakowało. Słyszałem jego pomruk... Brzmiał jak Trelcia... Obdarzyłem go miłym spojrzeniem ratując się w sobie, że chciał się nauczyć. Obdarzyłem go miłym uśmiechem z lekkimi iskierkami w oczach.
– To nic trudnego czy skomplikowanego. Do gorącej wody dajesz świeżo wyrośnięte igły sosny, te stare są niedobre i niepijalne. Rozpoznasz je po jaśniejszym kolorze od reszty... – pokazałem mu gałązkę z igliwiem – Ma to się trochę parzyć. Napar też delikatnie zmieni swój kolor i wyraźnie będzie od niego czuć zapach drzewa. Też z czasem przywykniesz do goryczy, która atakuje język i czyści myśli... lecz można robić napary z różnych roślin. Mięty, melisy, imbiru. Płatków róży i jej owoców. Innych owoców. Będąc uzdrowicielem nauczysz korzystać z niektórych ziół leczniczo, lecz pamiętaj, że i dobre są w jedzeniu. Przekonasz się za chwilę dłuższą... – mówiąc tak o tym przypomniałem sobie o czymś. Ja jeszcze z tego nie korzystałem. Niby to było dobre na futerko, ale samemu ciężko w pełni to zrobić. Podszedłem do torby. Grzebałem trochę w niej, a po paru dobrych spokojnych oddechach wyciągnąłem małą, kryształową fiolkę. Czuć od niej było lekką woń lawendy. Wróciłem z nią w łapach – Zaś to powinieneś kojarzyć w przyszłości. Olejek lawendowy. Odżywia futerko i grzywę. Staje się puchata, mięciutka i pachnąca. – pokazałem mu to prawie pod pysk. Może i woń mu się spodoba.

Moran

[Zaraźliwy Optymizm]

Moran słuchał starszego od siebie smoka z wyraźnym zaciekawieniem. Warto jest pozyskiwać wiedzę od dojrzalszych jednostek, ale Pryzmatyczny już zrobił na samcu dobre wrażenie. No tak. Skoro można jeść owoce, to czemu nie i liście. Nie raz widział jak smoki coś przegryzały między posiłkami i chociaż on zawsze stronił od roślinnego pokarmu, tak powoli poznawał ich walory. Ale potem Pryzmatyczny wyciągnął coś ciekawego. Była to fiolka, której zawartość miała przepiękny zapach. Zamknął ślepia i pociągnał nosem, sprawdzając won ów specyfiku.
-Ma na prawdę ciekawy zapach. I nieco kojący. Przyjemny. Myślę, że mojemu bratu by się spodobało. Przez jego ślepotę, o wiele mocniej czuje wszelakie, otaczające go wonie. Czasem jest na prawdę zadziwiający.
Przyznał spogladając na adepta.

[Pryzmatyczny Kolec]

...Cieszyła mnie reakcja smoka na chłonięcie wiedzy. Przecież nie ma niczego cenniejszego niż wieczny rozwój. Nie można stanąć w miejscu. Na słowa o tym tylko kiwnąłem pyszczkiem. Ślepy smok. Nie pierwszy i nie ostatni jaki był na tych ziemiach. Poczułem, że obiad już się zrobił. Wstałem, z torby wyciągnąłem dwa talerze. Nałożyłem nam po połowie zawartego mięsa, kilka dzikich warzyw jak marchew, ziemią czy cebula. Podejrzewałem, że młody nie przepada za warzywami, ale choć trochę powinien spróbować.
Podałem mu talerz pod łapy, wraz z drobnym szpikulcem, by mógł nabijać na nie pokrojone jadło.
– Smacznego. Poza mięsem masz kilka warzyw. Spróbuj są przyjemne w smaku i idealnie podkreślają walory mięsa. Wszytko jest oczywiście jadalne – posłałem mu kolejny uśmiech i wolną łapą ponownie poczochrałem włosy. Spokojnie łapka była czysta.

Moran

[Zaraźliwy Optymizm]

Był zaskoczony tym, że samiec postawił przed nim tak wykwintny posiłek, jednak, kiedy wyciągnał doń łapę, Moran odsunął łeb.
-Zostaw już grzywę.
Powiedział cicho po czym pociągnął nosem nad daniem. Pachniało niezwykle aromatycznie więc nic dziwnego że zaraz wziął do łapy szpikulec i zaczął nabijać poszczególne elementy. Czasami mieszał warzywa z mięsem by jeść je razem i musiał przyznać, że w takim połączeniu były dobre.
-Dobre.
Powiedział z pełnym pyskiem a potem przełknął zawartość i się oblizał. Nigdy nie jadł czegoś takiego.

[Pryzmatyczny Kolec]

...Widząc obruszonego brata tylko się zaśmiałem. Brzmiał jak On... Brakowało mi go i to bardzo. Tęskniłem za Trelciem, może powróci jeszcze, bym mógł ten ostatni raz się przytulić do niego... W duchu miałem ból, chciałem by tu był... Spojrzałem na niego z lekką mgłą w oczach:
– Nie przestanę i przyzwyczaisz się... – zaśmiałem się, starając się brzmiąc na naturalnie – Tak bardzo jesteś do niego podobny... Tylko nie popełnij jego błędów – zabrałem się za jedzenie, starając się jakkolwiek zadowolić smakiem potrawy, która tutaj zrobiłem. Była smaczna, lecz on robił lepszą. Czemu mi ostatnio tyle go przypomina...
Słysząc pochwałę brata tylko się uśmiechnąłem wdzięcznie. Chociaż on docenił dobre smakołyki.

Moran

[Zaraźliwy Optymizm]

Samczyk nieco zaskoczony spoglądał się na Pryzmatycznego, szczególnie po jego ostatnich słowach. To że był podobny, nie robiło aż takiego wrażenia na Moranie, wszak w końcu był synem Tuitiego prawda? Zaraz jednak przełknął kolejny kęs mięsa i zastanowił się nad pytaniem oblizując pysk. Czy powinien? Czy powinien ruszać tak potencjalnie delikatne sprawy? Zaraz jednak westchnął cicho i spojrzał na smoka.
-A o jakich błędach mówisz? Wtedy będę wiedział czego unikać.
Zapytał dość niewinnie może. Ale jednak.

[Pryzmatyczny Kolec]

....Powoli konsumowałem ten posiłek, starając się rozkoszować jego delikatnym smakiem przygotowanego posiłku. Chciałem by smak zabił złe myśli. Bolące wspomnienia i tęsknotę za nim. Niestety to nie dawało rady, a jego pytanie tylko dodało ognia do moich myśli. Odłożyłem szpikulec na już pusty talerz. Westchnąłem cicho, a maska z uśmiechem odpadła, pokazując oblicze zmęczonego smoka w ciele pisklęcia. Widać było w oczach ból egzystencjonalny, tak skradnie maskowany.
– Dużo tego było... Ufaj rozsądkowi, to chyba będzie najlepsza rada. Ja... Nie umiem i nie wiem, czy też jestem dobrym smokiem, aby to tłumaczyć... Chcesz wiedzieć więcej, odnajdź Veir z mgieł, zwaną Ołtarzem. Ona opowie Ci o tym najlepiej... Ja... Przepraszam... – zamilkłem, wstałem i zabrałem się za mycie swojego naczynka u brzegu. Nie chciałem by był zmuszony patrzeć na to coś, co spadlo spod maski

Moran

[Powiernik Pieśni]

Przeważnie nie przebywał na terenach wspólnych, aby nie kusić losu, jednak ostatnio udał się do świątyni, aby odmienić coś w swoim życiu, a kruki mu towarzyszyły. Teraz nie było inaczej i chociaż już nie wyglądał jak gryf, a bardziej jak wilk ze skrzydłami... Tak, bardziej przypominał swojego ojca, niż był nawet świadomy... Zmieniło się na prawdę dużo, szczególnie dla kogoś kto widział go jako zgorzkniałego i ponurego samca. Teraz był to majestatyczny samiec, który wydawał się pewny siebie, a ponadto jeszcze jego sierść i puch był lśniący. Pachniał nawet olejkami kwiatowymi od mydła, którego używał.
To nie jedyne rewelacje. Samiec położył się na brzegu jeziora i przymknął ślepia, odpoczywając w popołudniowym słońcu a na drzewach blisko jeziora siedziała wielka chmara kruków- dokładniej trzynaście sztuk, które krakały co jakiś czas i tylko srały, ale ponadto nie wydawały się zainteresowane smokiem, a mimo to zdecydowanie podążały za nim i siedziały teraz z nim.

Fabia

[Fabia]

Fabia polubiła tą okolicę i lubiła tu wracać żeby popływać w jeziorku. Można powiedzieć, że znała już te wody i czuła się tu jak we własnym domu. Smoki rzadko tu zaglądały, a jak już jakieś widywała, to te, które przylatywały na wysepkę. Czasami nim do niej dopłynęła, smocze osobniki odlatywały.

Akurat w tym dniu Fabia cieszyła się swobodną kąpielą, pływając przy powierzchni niczym wąż. Nie była jakimś wybitnym pływakiem, ale umiejętności nadrabiała długim ciałem, które nadawało jej ruchom majestatycznej zwinności i szybkości. Płynąc wzdłuż brzegu wysepki zauważyła na plaży jakąś smoczą sylwetkę przez którą na chwilę zwolniła ruchy i lepiej skryła grzbiet pod wodą. Zaczęła podpływać do smoka z oczami i rogami wokół których zakręciły się jej długie mokre włosy tworzące w stanie suchości puszystą grzywę.

Prawdę mówiąc – nie poznała go i nawet nie przyszło by jej do głowy, żeby porównać go z gryfo-podobnym smokiem, z którym niegdyś przyszło jej rozmawiać na temat sztuki. Teraz był zupełnie inny. W identyfikacji nie pomagał jej też wiatr, którego właściwie nie było.

Wrodzona ciekawość samicy popchnęła ją do brzegu, gdzie niczym aligator zaczaiła się na płyciźnie udając dryfującą kłodę. Z bliska miała lepszy podgląd na jego cechy zewnętrzne. Zadbany i dobrze zbudowany, a przede wszystkim majestatyczny. To ostatnie to taka szczególna cecha, która jest raczej rzadkością.

Fabia postanowiła użyć maddary, żeby wytworzyć delikatny powiew wiatru, którym połaskotała samca za uchem, a następnie powietrznym prądem musnęła go pod brodą. Zamrugała dwa razu wydmuchując powietrze przez nos i wysyłając w górę mokrą mgiełkę drobniutkich kropelek. Nie była pewna jak powinna zagadać do smoka – a to rzadkość. Jakby bała się go spłoszyć.

Powiernik Pieśni

[Powiernik Pieśni]

Niby nic nie zapowiadało zmiany, jednak kruki obsadzone na drzewach widziały doskonale, że coś się zbliża od strony wody. Nie oszukujmy się, ale można minąć wzrok czterech, może sześciu, ośmiu kruków, ale trzynastu? Dwa kruki, które zauważyły dziwny kształt w wodzie, wybiły się w powietrze i przeleciały nad wodą kracząc donośnie, a potem uciekły na drzewa zza resztą swoich pobratymców. W tym samym czasie słodziak zaczął wyklinać istotę w wodzie nie do końca wiedząc co się zbliżało. Yulo go zapewnił, że to musi być smok, a z opisu Słodziaka wynikało, że zbliża się znajoma mu istota.
Samiec spojrzał prosto na wodę w której to siedziała samica. Powiew i mrowienie magii było subtelne, ale to nie ona go 'pobudziła'.
– Nadal tutaj, Fabio...– skomentował bardziej, niż zapytał uraczając ją delikatnym uśmiechem, niemalże pobłażliwym- Kruki ci nie zagrażają, możesz wyjść z wody jeśli taka jest twoja wola.
Oznajmił patrząc cały czas w jej stronę, w końcu skoro już tu była to on nie będzie mógł więcej wylegiwać się w tym wszechobecnym krakaniu, które co jakiś czas jednak milkło. Na razie ptaki nadawały jednak po słowach Yula zaczynały się nieco uspokajać.
Tak, zmienił się, pozbył się bardzo charakterystycznej cechy swojego wyglądu, niemniej to ciągle ten sam smok o śpiewnej barwie głosu, który teraz wydawał się spokojny i opanowany, a nie zmęczony jak ostatnim razem.

Fabia