Uważnie obserwował ruchy ojca, które pokazywały wprawę w kunszcie rzeźbienia w drewnie – ah, jakby mógł przenieść je na kamień! Kamienie są takie ładne i gładkie kiedy dobrze się walnie – nie tak jak drewno które robi drzazgi. Jednakże widok tego jak drewno zmienia kolor w trakcie żłobienia było dość interesujące – widok zmiany życia drewna było dość ciekawe.
Na prośbę by sam spróbował również odpowiedział z zaskoczoną miną – "O! Eee... Dobrze..." – po czym zabrał kawałek drewna i kamyk, po czym spróbował mimikować ruchy ojca. Skrobać od siebie... nie czuł się przy tym naturalnie – wolał stukać i wiercić w materiał, słyszeć chrupanie materiału zamiast jego szelest. Szło mu to skrobanie dość powoli, ale koniec końców dokończył, koślawie i bez wyobraźni, małą... kańciastą srokę? "Chyba nie wyszło mi to za dobrze..." – patrzy na to co stworzył na bazie tego co Zamszony Bór zaczął, przez co czuł wstyd myśląc że go zawiódł. – "Przepraszam... tworzenie w drewnie nie przemawia do mnie."
Zaś Tiishoyr przyglądał się synowi z uśmiechem, zadowolony że otrzymali szansę, by coś wspólnie porobić. Przyjemnie obserwowało mu się ruchy Celeste, dlatego mu nie przerywał. Ciekaw był, co ten zamierzał wyrzeźbić i jak mu to wyjdzie. Wkrótce drewno zaczęło przybierać kształt ptaka, na co Zamszony pokiwał z uznaniem łbem.
– Nonsens – odparł z rozbawieniem, przysuwając skrzydło do figurki, żeby ją złapać i obrócić kilkukrotnie. Przyglądał jej się przy tym z uwagą, oceniając pracę syna, swoim nieco bardziej wprawionym okiem. Owszem, była kanciasta. Ale to nic! – To bardzo ładna praca. Ja za pierwszym razem odważyłem się jedynie na wyrzeźbienie ptasiego łba. A ty stworzyłeś całą srokę! Jesteś ambitny – pochwalił syna, na moment kładąc mu skrzydło na grzbiecie. Nie krył też przy tym dumy, która rozświetliła jego spojrzenie. Nie zamierzał jednak na siłę zmuszać młodzika do częstszego rzeźbienia, skoro ten wyraźnie powiedział, że nie bardzo mu się to spodobało. Tiishoyr nawet aż tak bardzo się nie zdziwił. Zamiast tego po prostu się roześmiał.
– Rozumiem. W końcu nie jest to zbyt ekscytujące – stwierdził z rozbawieniem, świadom że pisklęta wolały raczej bardziej ruchowe zabawy. Rzeźbienie było zaś dobre dla niego. Staruszka, któremu strzykało już w kościach – Teraz jednak już wiesz jak to robić. Będziesz mógł pochwalić się kolegom – dodał, uznając że każda nabyta umiejętność mogła się prędzej czy później przydać. Nawet jeśli miałoby to być tylko chwalenie się wiedzą. Po chwili Tiishoyr ponownie przysunął skrzydło do syna, żeby z uśmiechem oddać mu figurkę. Pierwsze dzieło było wszak świetną pamiątką.
ATUTY I. Pamięć przodka:-2 ST do walki z zwierzętami i -1 ST do walk z rasami rozumnymi II. Bestiobójca:tabela ran woja/maga do walki z drapieżnikami III. Opiekun:stałe -2 ST do wszystkich akcji kompanów. Kompani mają +1 turę na polowaniu IV. Znawca terenów:znalezienie 4/4 pożywienia / kamienia / 10 sztuk zioła dwa razy na polowanie. Zawsze znajduje minimum 2 osobniki w stadzie małej zwierzyny
"W takim drewnie nie da się zrobić szczegółów – duży kamień pozwala na więcej szczegółów, ale nie wiem jak dokładnie taki ptak wygląda." – mówi patrząc jak ojciec przygląda się figurce. Gdy poczuł skrzydło ojca na swoim grzbiecie na chwilkę się zjeżył, ale szybko futro wróciło do zwykłego puchu.
"Nie sądzę że jestem ambitny – po prostu nie wiem jak sroka wygląda, więc robię to co widziałem z daleka. Może Ciiriohowi się spodoba."
Zamszony uśmiechnął się lekko, słysząc o niemożności przedstawienia szczegółów w drewnie. I na to istniało rozwiązanie, choć to wciąż było niedostępne dla takiego młodzika, jakim był Celeste.
– Dlatego detale rzeźbi się z pomocą maddary. To znacznie precyzyjniejszy sposób. I skuteczny – wytłumaczył, przez chwilę zastanawiając się także nad umiłowaniem syna do głazów. Ciekawe skąd się to u niego wzięło? – Jestem pewien, że magia zadziała także na kamień – dodał więc, pozostawiając synowi tę wskazówkę na przyszłość. Na czas, kiedy ten już odkryje swoje źródło i nauczy się jak z niego korzystać.
Potem zaś ponownie pokiwał z rozbawieniem łbem. Ambitny i skromny. To było dobre połączenie. Tiishoyr nie skomentował tego jednak, zamiast tego tworząc przed synem iluzję niewielkiego ptaka. Sroka o białym i granatowym upierzeniu, zaczęła przemykać mu przed oczami, podskakując i zostawiając za sobą ślady na śniegu.
– Sroki to piękne stworzenia – odparł, samemu przyglądając się tworowi. Ten zaś obrócił ku nim smukłą głowę, zerkając na nich czarnym ślepiem – Jestem pewien, że Ciirioh ją doceni – dodał z uśmiechem, tym razem mając na myśli drewnianą figurkę. I faktycznie, nie miał ku temu żadnych wątpliwości. Bracia może i potrafili sobie czasem dokuczać, ale żaden z nich z pewnością nie wyśmieje pracy drugiego. Wszak od tego ma się rodzeństwo, żeby się wspierać, prawda?
ATUTY I. Pamięć przodka:-2 ST do walki z zwierzętami i -1 ST do walk z rasami rozumnymi II. Bestiobójca:tabela ran woja/maga do walki z drapieżnikami III. Opiekun:stałe -2 ST do wszystkich akcji kompanów. Kompani mają +1 turę na polowaniu IV. Znawca terenów:znalezienie 4/4 pożywienia / kamienia / 10 sztuk zioła dwa razy na polowanie. Zawsze znajduje minimum 2 osobniki w stadzie małej zwierzyny
"Tak, z pewnością doceni... szczegóły za pomocą maddary..." – odpowiada lekko zamyślony, patrząc po budowie ptaka i jego wyglądzie – z pewnością udało by mu się odtworzyć tą czerń za pomocą sadzy i pyłu z ogniska... ale poczekaj – Cirrioh! Tyle czasu spędzili w tym miejscu że zapomniał że Ciirioh z pewnością czeka i się niecierpliwi na powrót do domu na kolację!
"O nie! Ciirioh!" – wykrzyczał gdy się opamiętał z zamyślenia – "On na mnie czeka! Ile czasu już mineło?!" – widać po nim zmartwienie, szczególnie gdy zaczął patrzeć po niebie za słońcem, które już dawno zmieniło położenie od kiedy zaczęli rozmawiać.
Zamszony zaś przypatrywał się synowi, przysłuchując się jego pomrukiwaniom. Nie przeszkadzało mu, że młody się zamyślił, dlatego nie próbował przerwać mu toku rozumowania żadnym następnym pytaniem. Po prostu z uśmiechem zerkał raz na białofutrego, a raz na maddarową srokę. W tej chwili był zadziwiająco szczęśliwy. Spędził z najmłodszym ze swoich piskląt znaczną część dnia, poznając go możliwie jak najlepiej. To go cieszyło, dlatego pozwolił sobie na rozbawiony uśmiech, kiedy Celeste przypomniał sobie o czekającym na niego bracie. Cóż, faktycznie było już późno, więc Tiishoyr chyba nie powinien dłużej zatrzymywać synów. Lepiej żeby wrócili do groty przed zmrokiem.
– Dużo – odparł po prostu, również zerkając na słońce. To najpewniej niedługo zacznie zachodzić, dlatego łowca wstał prędko, odcinając przy tym dopływ maddary do ptasiej iluzji – Chodź. Odprowadzę Cię do niego – zaoferował, chcąc wyłuskać z tego spotkania jeszcze choć kilka wspólnych chwil. Potem zaś faktycznie odnaleźli Ciirioha, więc Zamszony pożegnał się z rodziną, żeby wrócić do domu. Uśmiechał się w drodze, nieco podniesiony na duchu.
ATUTY I. Pamięć przodka:-2 ST do walki z zwierzętami i -1 ST do walk z rasami rozumnymi II. Bestiobójca:tabela ran woja/maga do walki z drapieżnikami III. Opiekun:stałe -2 ST do wszystkich akcji kompanów. Kompani mają +1 turę na polowaniu IV. Znawca terenów:znalezienie 4/4 pożywienia / kamienia / 10 sztuk zioła dwa razy na polowanie. Zawsze znajduje minimum 2 osobniki w stadzie małej zwierzyny
