Zagajnik

[Zorza Północy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Skinęła łebkiem, nic więcej nie dodając. Zgadzała się z tym, ale i rozumiała jednocześnie, mimo wszystko ona, chociaż była jedynie Czarodziejką, chciała przełamywać też fizyczne aspekty, które ograniczało jej ciało. Chciała nad sobą pracować.
Odetchnęła, przygotowując się do zadania, które wyznaczył jej Wojownik. Posłała mu coś w rodzaju pokrzepiającego oddechu, a następnie rozstawiając odrobinkę bardziej przednie łapy, umiejscawiając wygodniej skrzydła przy bokach, z ogonem lekko uniesionym, zabrała się do niezbyt łatwego, ale nie niemożliwego zadania.
Oddychała zatem przez nozdrza, blokując już bardziej odruchowo gardziel, jednocześnie mięśniami nacisnęła zdecydowanie na gruczoły, wypuszczając z nich wonny gaz. Obracając w pysku językiem, jak to uczyniła przed kilkoma chwilami, z namacalnego pół płynnego gazu uformowała kurę, a następnie odetchnąwszy głeboko, nacisneła na przeponę i wypuściła kulę, otwierając pysk. Kula była raczej niezbyt duża.
Nie czekając zamknęła ponownie pysk, naciskając mięsniami na gruczoły i ponownie uformowała gaz w niewielką kulkę, oddychając przez nozdrza i dopiero wtedy napięła miesnie przepony i wypluła gaz z pyska, otwierając go w głębokim wydechu.
Uczyniła to jeszcze raz. Wdech, naciśnięcie na gruczoły, formowanie gazu językiem, lekki wydech i wdech, napięcie mięsni brzucha i silne wyplucie uformowanego gazu. Wszystkie kulki mierzyła w drzewo.

[Jad Duszy]

//

uformowała kurę

przepraszam, wyobraziłam to sobie XD


Jad obserwował, jak z pyska Ulotnego Wspomnienia wylatują po kolei trzy lodowe kule. jak na Czarodziejkę nie radziła sobie najgorzej, co przyznał oczywiście jedynie w duchu. nie udzielał pochwał zbyt często. Spoglądał na drzewo, które powoli zamrażała smoczyca.
– Widzę, ze nie masz problemów z celowaniem w nieruchomy przedmiot... A co z obiektami w ruchu? – Zapytał, podnosząc z ziemi trochę śniegu i formując go łapami w śnieżkę. Potem rzucił ta śnieżkę przed siebie, jak najdalej o Ulotnego Wspomnienia, w jej lewo.
– Traf w nią – powiedział do smoczycy., ona zdecyduje, w jaki sposób to zrobi.

[Zorza Północy]

/Neh, ach ten pośpiech xD

Samiczka uśmiechnęła się z zadowoleniem, kiedy wszystkie trzy lodowe kule rozprysły się z trzaskiem na pniu biednego drzewa. Spojrzała na Wojownika bystrymi, zielonymi ślepiami, kiedy przemówił.
Tym razem już samo zianie było znacznie prostsze, nie musiała się aż tak skupiać na każdym fragmencie swego ciała.
Kiedy samiec zaczął formować kulkę, ona stojąc nadal w rozkroku na ugiętych łapach, ze skrzydłami przy bokach luźno zwiniętymi, z ogonem uniesionym, zaczerpnęła powietrza, jednoczesnie naciskając mięsniami gardła na gruczoły i nagromadziła go w pysku, gotowa do ataku. Gdy kulka poleciała na lewo od niej, uniosła łeb, sledząc tor lotu kuli, a nastepnie zwijając język w rulon, napięła mięsnie brzucha i wyrzuciła z siebie ciągły wąski, acz daleki strumień, celując nieco pod celem, jak i nieco bardziej na lewo od niego, aby strumień trafił kulkę gdy miała się tam znaleźć.

[Jad Duszy]

Strumień lodu uderzył w śnieżkę, zamrażając ją. Jak widać Ulotna nie miała z tym najmniejszych problemów, co Jad skwitował skinięciem łba i nawet niemal niewidocznym uśmiechem.
– Teraz trzy śnieżki. pierwsza traf szeroki strumieniem lodu, druga wąskim, a trzecia kula lodu – powiedział, w międzyczasie lepiąc trzy śnieżki. Zadanie nie będzie takie łatwe, jak mogłoby się wydawać. Smoczyca będzie miała mało czasu, aby przejść od jednej śnieżki do drugiej a na dodatek... Jad rzucił każda w inna stronę. na dodatek jedna za drugą, z nieznacznymi odstępami czasowymi. Pierwsza poleciała na prawo od smoczycy, druga na lewo, a trzecia została rzucona pionowo w górę, jak najwyżej.

[Zorza Północy]

Samiczka odetchnęła głeboko, dotleniając się, a następnie skinęła łebkiem, już w trakcie formowania kul, przygotowując się do wykonania zadania. Oddychała przez nozdrza, blokując jednocześnie podniebienie tak, aby móc gromadzić jednocześnie gaz w paszczy. Nacisnęła na dwa gruczoły, a gaz wytrysnął obficie z nich, układając się w paszczy. Język położyła płasko, wciągając powietrze przez nozdrza, następnie gdy pierwsza kulka poleciała na jej prawo, nacisnęła na przeponę i otwierając szeroko paszczę wycelowała w kulkę, nieco pod nią i przed nią, aby szeroki strumień lodu pochwycił ją w locie, następnie nadal wypuszczając gaz z gruczołów, odetchnęła przez nozdrza, napinając mięśnie brzucha, a język ułożyła w rulon, pysk nieco przymknęła, formując wąski strumień lodu w kolejnym silnym wydechu. Gdy druga kulka poleciała w lewo, wycelowała w nią tak, jak za pierwszym razem, nieco pod nią i przed nią, aby strumień zdążył do niej dolecieć. Potem zamknęła paszczę, nabierając ciągle gaz do paszczy, nie przestawała naciskać mięśniami na gruczoły, językiem przemieszała gaz, formując go w kulę, a potem wypluła go, unosząc pysk ku górze, celując w opadającą ostatnią kulkę.

[Jad Duszy]

Wszystkie trzy śnieżki zostały trafione, a Jad skinął łbem.
– Dobrze, całkiem nieźle ci idzie. ostatnie co przerobimy to wykorzystanie twojego lodu w walce. jak zapewne wiesz, lepiej nie bronic się lodem przed lodem... Możesz natomiast obronić się w ten sposób przed ogniem. Ważne jest jednak, abyś celowała nie w smoka, który zieje w twoim kierunku czy w jego paszcze, skąd wylatuje strumień ognia, ale w sam płomień. Wiatr może zawiać silniej i wtedy zamiast w ogień, trafisz w smoka, a płomienie i tak mogą cię dosięgnąć. Z obrony zaczniesz kontratakować, a chyba domyślasz się, jak to się może skończyć – stwierdził z krzywym uśmiechem, przekrzywiając trochę głowę i stając naprzeciwko smoczycy.
– dobra, to spróbujemy – stwierdził, po czym nabrał powietrza w płuca,zgromadził w pysku gaz i zionął. Szeroki, dość długi strumień ognia poleciał wprost ku piersi Ulotnego Wspomnienia – ale tez Jad miał trochę więcej siły niż smoczyca Życia. mimo to była to nauka, wiec nie używał "pełnej mocy".

[Zorza Północy]

Ailla kiwała łebkiem z każdym słowem Wojownika, co wyglądało dosyć zabawnie, przypominało nieco te śmieszne pieski z kiwającymi się łbami.
Mlasnęła jęzorkiem, wiedząc, że czeka ją poważne zadanie, bo miała nie wiele czasu na reakcję, a jeżeli spudłuje... ogień ją poparzy, bo wątpiła, aby w ułamku uderzenia serca zdążyła osłonić się zaklęciem.
Odetchnęła głeboko, uspokajając mocno, oszalałe wręcz, bijące serce.
Poprawiła swą pozycję. Stała zatem na ugiętych, rozstawionych łapach, jedna przed drugą. Z tymże przednie były nieco odrobinkę bardziej rozsunięte i ugięte, ogon uniesiony, rozluźniony, skrzydła luźno przy bokach, aby nie uciskały na klatkę piersiową. Widziała, że samiec zaczyna się przygotowywać, sama nie pozostała mu dłuzna.
Oddychając przez nozdrza, zablokowała podniebienie miękkie, aby powietrze nie zmieszało się z gazem, eksplodując tym samym w jej pysku. Odruchowo już, instynktownie, mięśnie gardła obkurczyły się, napierając na dwa gruczoły. Zdumiewające, ile potrafiły wyprodukować tego gazu!
Gaz wytrysnął do jej pyska. Smoczyca rozłożyła język bardziej płasko, chociaż nie całkowicie, a gdy ogień pomknął ku niej, obniżyła nieco pysk, aby trafić w ogień, a nie w pysk samca. Wziąwszy głębszy wdech, napięła mięśnie brzucha i wypluła gaz, czy też wydmuchała przez wąsko otworzony pysk, tworząct ym samym dosyć szeroki i długi promień lodu, aby trafić w pożogę.

[Jad Duszy]

Strumień lodu zetknął się z ogniem mniej więcej w połowie drogi miedzy smokiem ognia i smoczycą Życia. jak to miało miejsce w takim przypadku, ogień stopił lód, samemu przy tym wyparowując, a w powietrzu pojawiła się chmura pary, na chwile zasłaniająca widok.
– Para to naturalne zjawisko. Wiele smoków wykorzystuje je jako zasłonę, by wyprowadzić atak z zaskoczenia. im więcej lodu i ognia się zetknie, tym para będzie gęstsza, dłużej również utrzyma się w powietrzu. Warto o tym pamiętać gdy przyjdzie ci walczyć z kimś, kto korzysta z ziania w czasie walki – powiedział do smoczycy, chociaż wątpił, aby ona sama wykorzystała swój lód w walce. jeśli już, to zapewne stworzyłaby go magicznie, jednak zasada pozostawała ta sama.
– Tyle wystarczy – dodał jeszcze, spoglądając na Ulotną. Czy zechce od niego coś jeszcze?


//raport

[Oczywistooki]

Młody niebieskołuski adept postanowił się udać na spacer, tym razem samodzielny. Cicho liczył na to, że kogoś spotka po drodze, lecz na razie nikogo takowego nie zauważył, więc usiadł sobie spokojnie w miejscu zwanym Zagajnikiem, by pooglądać sobie dziką przyrodę i porozmyślać na różne tematy. Poczuł nagle woń jakiegoś smoka z Ognia, lecz na razie nie zwracał na to uwagi. Może po prostu węch mu płata figle...

[Oddech Pustyni]

Również przechadzała się tutaj w poszukiwaniu towarzystwa. Chciała się w prawdzie uczyć ale lubiła raz na ile, odpocząć, porozmawiać o czymś nie związanym w żadnym stopniu z treningami. Kiedy tak sobie chodziła, dostrzegła z daleka niebieski punkt i gdy tylko nieco się zbliżyła, do jej nozdrzy doleciał intensywny zapach Życia. Młoda przystanęła na chwilę, żeby zastanowić się skąd kojarzy tą woń i po chwili, z ucieszeniem stwierdziła, że jest to smok którego widziała w Świątyni jak i na Spotkaniu. Nieczęsto spotykała smoki z obcych stad po kilka razy, a tu proszę, trafiła w pobliże Oczka już po raz kolejny.
Nie zastanawiając się dłużej podążyła ku niemu. Nie chciała zakradać się od tyłu gdyż nigdy tego nie robiła, nie lubiła bowiem nikogo straszyć. Machnęła skrzydłami aby przywiać do Adepta swoją woń a potem, kiedy była już w zasięgu jego wzroku, odezwała się spokojnie Witaj. Czekasz na kogoś?[/b]– Wolała się upewnić. Nie chciała mu przeszkadzać jeśli miał się tutaj z kimś spotkać.

[Oczywistooki]

A jednak węch go nie zawodził. Zauważył Adeptkę z Ognia, którą widywał już wielokrotnie. Zanim ta się odezwała on już posłał w jej stronę szeroki, szczęśliwy uśmiech oznaczający miłe powitanie.
– Nie, na nikogo nie czekam. Po prostu postanowiłem się przejść na spacerek i może z kimś porozmawiać i akurat właśnie zjawiłaś się ty – rzekł do niej, pokazując łbem, że może się bardziej zbliżyć i przy nim usiąść. Coraz bardziej zaczynał ją lubić mimo, iż z zewnątrz wyglądała niezbyt ładnie. Oczko coś widział w jej środku... coś, co kazało mu przy niej być, tylko dokładnie nie wiedział, co to takiego jest.
– A ty tu przyszłaś na naukę? Nie będę Ci przeszkadzał? – spytał się po chwili milczenia. Spoglądnął się jeszcze raz prosto w oczy Piaskowej Łuski uśmiechając się, jak to zwykle robił podczas ich niespodziewanych spotkań, po czym znów łbem pokazał, by się jeszcze zbliżyła.

[Oddech Pustyni]

Smoczyca podeszła bliżej kiedy Oczko zachęcił ją do tego skinieniem. Usiadła w odległości dziesięciu szponów od niego i rozejrzała się po zasypanej śniegiem okolicy. Pomimo wszechobecnej bieli było tutaj sympatycznie, na tyle, że można się było skupić na rozmowie, zapominając o dokuczającym chłodzie. –Nie. Przeważnie jak trenuję to na terenie Ognia. Jeśli poza nim wtedy nauki są spon-spontaniczne– Odpowiedziała. Tereny wspólne były dla niej dobrym miejscem na spotkania i kiedy już przyszło jej trenować, nie dlatego, że wcześniej to planowała a po prostu z dobrej woli nauczyciela w danym momencie. Kiedy już wypowiedziała się na pytanie samca zamyśliła się na chwilę jakby poszukując co mogłaby dodać. Nie była najlepsza w zaczynaniu rozmowy, za to uwielbiała odpowiadać i dokańczać myśli. –Na kogo się szkolisz?– Zapytała nagle po kilku chwilach wpatrywania się w przestrzeń przed sobą. Ja na wojowniczkę i mam n-nadzieję, że niedługo będę mogła zobaczyć jak wygląda prawdziwa potyczka– Dorzuciła. Jej wyraz pysk był jak zwykle zastygły, w jednym posmutniałym wyrazie, ale za to w jej głosie dało się słyszeć lekkie rozmarzenie.

[Oczywistooki]

– Ha! – Powiedział radośnie, lecz niezbyt głośno i dziarsko. – Tak więc szykuj się, gdyż będziesz mogła za niedługo zmierzyć się ze mną – dokończył spokojniej, jeszcze bardziej się do niej zbliżając. Piaskowa powinna się już domyślać, na kogo szkoli się młody adept Życia. Po chwili rozmyślań ponownie zabrał głos.
– Oczywiście nie będziemy musieli bić się tak na poważnie; na rany... Możemy na przykład na... Hmm... Na klepki – rzekł w jej stronę, lekko klepiąc ją łapą po grzbiecie, gdyż znajdował się już na tyle blisko, by ją dosięgnąć. Ponownie tak, jak zazwyczaj wpatrzył się w jej kremowe i śmiesznie skośne ślepia. Tym razem był bliżej i widział tam o wiele więcej niż z daleka. Zobaczył tam duszyczkę, która nie chciałaby się jąkać i mieć dziwnie zdeformowanego pyska, przez którego każde słowo wydobywa się z jej gardzieli odrobinkę zniekształcone... Po chwili milczenia i patrzenia tak w jej smocze oczka postanowił teraz on zadać pytanie.
– Co lubisz jeść najbardziej? – zadał jedno z pytań, które nasunęły mu się od razu na myśl. Cały czas nieprzerwanie i uporczywie wpatrywał się w jej zacne ślepia, oczekiwając na odpowiedź od tego pięknego stworzenia.

[Oddech Pustyni]

Czyli dążył do bycia Wojownikiem. I bardzo dobrze, przynajmniej Piaskowa mogła zapamiętać go jako -oprócz dobrego znajomego- rywala do przyszłej walki. A to było przydatne bo młoda nie musiała się już martwić o swojego pierwszego przeciwnika. –Postaram się dobrze w-wytrenować do tego czasu– Odpowiedziała, spoglądając na towarzysza. Dopiero po chwili zorientowała się, że Oczko nieco się przybliżył. Inne smoki patrzyły na nią podczas rozmowy, co było normalne, ale sposób w jaki on wręcz, przeszywał ją spojrzeniem, był nieco niepokojący. Nie wiedziała co mogło to znaczyć, nie znała się zupełnie na emocjach, relacjach między smokami ani ich zachowaniami. Rozróżniała najprostsze, ale i najistotniejsze rzeczy które widać było w samej mowie ciała. Cofnęła się o krok kiedy poklepał ją po grzbiecie. Zorientowała się, że robi tak już po raz kolejny i zaczęła rozmyślać skąd wziął się u niej taki odruch. Miała w sobie ziarno nieufności które zawsze uzewnętrzniało się kiedy tylko ktoś podchodził zbyt blisko. Możliwe, że wynikało to z tego jakie spojrzenie na świat miał jej ojciec oraz tego jak zachowywał się do niej. Może podświadomie zaadaptowała jego zachowanie i dlatego teraz odskakiwała kiedy czuła taki podświadomy dyskomfort bliskości. Machnęła radośnie skrzydłami, żeby nie dać po sobie poznać, że poczuła się nieco dziwnie. Nie wiedziała co to niezręczność więc sama nie wiedziała jak wytłumaczyć swoje zachowanie. –Jeść– Powtórzyła próbując przywołać sobie wszystko co do tej pory spożyła. Nie było tego wiele. W zasadzie jej dieta była uboga. Mięso jaszczurek i gryzoni. To było jedyne co miała okazję mieć w pysku. Zastanawiała się czy z Oczkiem było tak samo –Jaszczurki– Odpowiedziała. –Zanim tu przybyłam polowałam głównie na nie. Mmm...często w ich łuskach potrafiły zaplątać się z-ziarenka pias-piasku przez co śmiesznie strzelało w zębach.– Przypomniała sobie. Dla ojca było to irytujące doświadczenie ale ona uwielbiała kiedy rozgryzając je, coś brzękało, trzeszczało i strzelało w jej pyszczku. –A ty co lubisz? Dużo rzeczy już posmakowałeś?–

[Oczywistooki]

– Rozumiem... – odparł na krótką opowieść Adeptki z Ognia. Zastanawiał się przez chwilę, jak to jest żyć poza barierą, gdy wszędzie wokół mogą się czaić Równinni, którzy chcieliby schrupać każdego, kogo spotkają na drodze. Kiedy usłyszał pytanie, troszeczkę się zastanowił, po czym równie wesoło jak zwykle odpowiedział.
– Ja w moim życiu niewiele zwierzątek zjadłem... To wszystko przez tą okropną porę Białej Ziemi, podczas której prawie że nie ma co zjeść takiego na przekąskę. Czasami znajdywałem jakieś zagubione muchy, czy pająki błądzące po mojej rodzinnej grocie a nawet raz znalazłem jaszczurkę, zapewne taką, o jakiej opowiadałaś. Z wszystkiego, co do tej pory jadłem najbardziej smakowały mi... robaczki! – przy tym oblizał się jęzorem – Praktycznie nie ma ich, ale jak się troszkę pogrzebie w ziemi, albo poszuka się jakiegoś w powalonym drzewie, to można je znaleźć! Najlepsze są takie dłuugie i grube... – powiedział, przypominając sobie jednego z ostatnich, jakie do tej pory spożył. Gdyby Piaskowa była człowiekiem, na pewno uznałaby Oczko za chorego umysłowo, ale przecież są smokami, więc takie rzeczy są dla nich normalne.
Przysunął się do niej ponownie, po czym zabrał głos.
– Czemu się tak odsuwasz? Musisz się nauczyć zaufania do innych. Rozumiem, że pochodzisz zza bariery, gdzie nikomu ni można ufać, lecz tutaj jesteś bezpieczna. – powiedział milusio, kładąc delikatnie swoją łapę na jej łapie, po czym znów zaczął wpatrywać się w jej cudne, kremowe ślepia. Liczył na to, że tym razem się nie odsunie i nie będzie już tak strachliwa, jak zazwyczaj. Musi uwierzyć, że tutaj nikt (nie licząc osobników z Cienia) nie chce jej wyrządzić krzywdy. Oczko miał nadzieję, że pomoże jej w przełamaniu tego smutnego dla niego nawyku i, że wytrzyma, czując jego delikatny dotyk na beżowej łapce jak najdłużej.

[Oddech Pustyni]

Spoglądała na niego z ucieszeniem próbując wyobrazić sobie opisywane przez niego insekty. Widziała je parę racy, na pustyni ale udało jej się pochwycić głównie pająki. A one nie były już takie smaczne. Tak czy inaczej jego odpowiedź sprawiła, że Piaskową naszła chęć poszukania tych poukrywanych przysmaków i przy okazji zobaczenia jak wyglądają te tutejsze –Możemy ich później poszukać– Zaproponowała. –W końcu trudniej się ukh-ukryć przed dwoma smokami–
Kiedy skończyła mówić, zauważyła, że młody znowu się do niej przysunął. Najwyraźniej zauważył jej odruchy ponieważ temat który podjął dotyczył właśnie ich. –To nie...– Zaczęła, znowu się od niego odsuwając. –Przepraszam jeśli ci to przeszkadza– Dodała zwieszając nieco głowę i wbijając wzrok w łapy, ale potem znowu podniosła łeb, konfrontując spojrzenie z Oczkiem. –To nie tak, że komuś nie ufam. Bariera nie ma też nic do rzeczy– Bo w istocie Piaskowa nie była najzwyczajniej nieufna. To było coś co siedziało w jej głębi, coś co zmuszało ją do cofnięcia się ale beż żadnego konkretnego wytłumaczenia. Po prostu tak musiało być. Zanim znowu się odezwała westchnęła krótko –To uczucie jest po prostu dziwne ale nie jest takie ponieważ się ciebie boje. Czy nie możemy r-rozmawiać, zachowując tą odległość?– Przekrzywiła łeb. Zauważyła, że niektóre smoki kiedy pytały bądź oczekiwały odpowiedzi to robiły, więc i ona wykonała podobny ruch.

[Oczywistooki]

Oczko uśmiechnął jak zawsze, gdy usłyszał o wspólnym polowaniu na robaki.
– Jak chcesz, możemy to zrobić nawet teraz! – rzekł wesoło do niej. Posmutniał jednak lekko, kiedy ta się odsunęła. Szkoda, że samica wolała jednak siedzieć troszkę dalej od niego.
– Nie, to mi nie przeszkadza. Po prostu lubię zawsze być blisko przy kimś. Wtedy czuję się znacznie lepiej, ale jak nie chcesz to nie musisz się do mnie zbliżać. – powiedział już bardziej naturalnym głosem, po czy przestał się przesuwać ku znanej już mu dobrze Piaskowej.
Po krótkiej chwili Oczywisty zaczął rozgarniać śnieg swym ogonkiem, po czym odwrócił się tam, gdzie już usunął cały śnieg. Zaczął grzebać w tamtym miejscu łapką, szukając jakiś smakowitych przekąsek. W końcu wyczuł swoim noskiem zapach ospałej dżdżownicy i postanowił mocniej kopać. W ten sposób "zanurkował" swoim pyskiem wgłąb małej dziurki i wyciągnął swoją pierwszą zdobycz, od razu smakowicie ją pożerając.
– Widzisz? To proste. Trzeba tylko umiejętnie wykorzystać węch. – rzekł do niej, po czym szerokim uśmiechem zachęcił ją do spróbowania.

[Oddech Pustyni]

Młoda nie odpowiedziała już na słowa Oczka chociaż ucieszyła się, że zaakceptował jej zachowanie. Może z czasem się ono zmieni, jednak póki co młoda nie miała na nie wpływu. Kiedy Adept odszedł o niej i zaczął grzebać w ziemi, młoda bacznie mu się przyglądając, zastanawiała się co też mógł wywęszyć. Po chwili smok Życia wyciągnął jakiegoś długiego, jakby połyskującego robaka. Młoda nie zdołała mu się przyjrzeć ponieważ jej znajomy pożarł go niemal tak samo szybko jak go znalazł. Tak czy inaczej Piaskowa mogłaby przysiąc, że nie widziała podobnych stworzeń kiedy była na pustyni. –Spróbuję– Powiedziała, kiedy niebieski zachęcił ją do poszukiwań. W sumie było to ciekawe zajęcie. Ognista rozgarnęła śnieg obok siebie ale nie tak jak jej towarzysz, ogonem, lecz skrzydłami. Rozłożyła je i zakręciła się kilka razy wokół osi, rozrzucając tym samym biały puch na każdą stronę. –Wybacz– Rzuciła, kiedy zorientowała się, że bezmyślnie mogła obsypać i Oczywistego. Potem od razu zabrała się za przeszukiwanie. Nie miała genialnego węchu ale kiedy już przytknęła nos do ziemi, zaczęła wytężać ten zmysł jak najbardziej potrafiła. Do pomocy zaczęła rozkopywać ziemię. Zajęło jej to chwilę ale w końcu dogrzebała się do jakiegoś małego, ciemnozielonego i ledwie widocznego, robaczka. Piaskowa przyjrzała się mu badawczo a potem ostrożnie wyjęła go z gleby przy okazji próbując go jak najbardziej z niej otrzepać. Chityna zdobyczy połyskiwała delikatnie za sprawą zgromadzonego wszędzie śniegu. Prawdopodobnie był to jakiś żuk albo chrząszcz ale młoda się na tym nie znała. Stała tak jeszcze przez chwilę po czym zamiast kłapnąć szczękami i pożreć małą istotkę, wystawiła lewą łapę i delikatnie ją na niej położyła. –Kto by pomyślał, że w ziemi kryją s-się takie stf-stworzenia– Powiedziała wpatrując się w przebierającego nóżkami robaka. Leżał na grzbiecie więc nie mógł uciec. –Widziałeś już kiedyś takiego?– Zapytała po czym spojrzała znowu na Adepta.

[Oczywistooki]

Niestety Oczywisty troszkę, a raczej bardzo troszkę został przysypany śniegiem, lecz w niczym to mu nie przeszkadzało.
– Nic się nie stało. – rzekł, lekko się śmiejąc i otrzepując się z białego puchu. Uważnie obserwował poczynania Piaskowej, po czym podszedł bliżej, aby pooglądać jej nowe znalezisko.
– Hmm... Nigdy jeszcze takiego nie widziałem – rzekł, wąchając to, co znalazła Adeptka z Ognia – Może lepiej tego nie jeść, bo są takie niektóre robaczki, po których przez kilka dni można się czuć źle. Ja jem tylko to, o czym wszystko wiem. – dokończył odsuwając się na poprzednią odległość, nim to uczyniła smoczyca. Również był ciekaw, czy więcej żyjątek żyje pod ziemią... Jeśli tak, to chciałby je jak najszybciej zobaczyć. Powyciągał jeszcze z ziemi sprawnie kilka znanych mu gatunków dżdżownic, po czym parę z nich zamiast zjeść, rzucił je w stronę Piaskowej, by ta nie musiała trudzić się z szukaniem.
– Najtrudniejszy jest ten pierwszy raz, kiedy nie wiesz, jak szukane zwierzątko pachnie. – powiedział do niej, znów zaglądając jej w głąb oczu. – Powąchaj sobie je, a jak chcesz to zjedz. Zobaczysz, jakie są pyszne... – rzekł na koniec niebieskołuski Adept, przyglądając się jej uważnie.

[Oddech Pustyni]

–Hmmm– Zabuczała samica skupiając ciekawski wzrok na nieokreślonym robaku. Nie miała za bardzo gdzie go przechowywać i jeśliby go tutaj zostawiła, nie miałaby pewności czy później go znajdzie. Raz się żyje, pomyślała a potem chwyciła zdobycz zębami i przechylając łeb zepchnęła ją do gardzieli. Jeszcze wcześniej udało jej się rozgryźć tułów istoty i poczuć jej nieco słodki i jednocześnie kwaśny smak. Ciekawa rzecz. –Ktoś musi spróbować żeby inni potem nie ża-żałowali– Odezwała się kiedy już w pełni udało jej się zachwycić nowo poznanym smakiem. –Ten był genialny– Dodała, chociaż nie znała słów mogących opisać co czuła spożywając chrupiącą istotę. Minęła chwila i Adept Życia wygrzebał kolejne przysmaki, kilka z nich nawet jej podarował. Piaskowa zmierzyła je wzrokiem a po tym jak skrupulatnie je obwąchała, pochłonęła je kilkoma gryzami. Kto by pomyślał, że szukanie robaków sprawi jej taką przyjemność. Skupiła się na smaku dżdżownicy. Poza tym, że była mięsista sprawiała też wrażenie wodnistej i ciągnęła się niczym zleżałe ścięgna. Ale miała w sobie coś ciekawego, czego Piaskowa niestety również nie potrafiła opisać. –A one mają jakąś nazwę?– Zapytała nie kierując już ślepi na Adepta. Zauważyła, że się jej przyglądał ale dla nie było to normalne, na tyle, że przestała zwracać na to uwagę. Miał duże oczy więc po prostu taki miał sposób przyglądania się jej. Zaczęła rozgrzebywać ziemię próbując wywęszyć istoty podobne do tych pokazanych przez Oczko. Przy okazji zastanawiała się czy kiedyś nie usłyszała słów mogących precyzyjnie opisać smak.

[Oczywistooki]

Trochę się zmartwił tym, że Piaskowa spróbowała tegoż robaczka, ale skoro jej smakował to znaczy, że pewnie jej nie zaszkodzi.
– Nie wiem, ja je po prostu nazywam różowym smakołykiem. Pewnie nikt nie chciał poświęcić czasu na nazywanie tak małych stworzonek. – odpowiedział na pytanie samicy, wyciągając po tym kolejnego robaczka i połykając go od razu. W końcu się najadł i zaprzestał robienia dołków w ziemi, więc zasypał ślady swojej "kopalni smakołyków" śniegiem, po czym ponownie przeszedł do pozycji siedzącej i wpatrującej się w Piaskową, która ze smakiem połykała kolejne dżdżownice.
– Jaka jest twoja historia i jak to jest żyć poza barierą? – nagle zadał jej pytanie akurat, gdy skończyła konsumowanie pokarmu, który odnalazła w ziemi. Był bardzo ciekaw szczegółów, skąd ona pochodzi.