Polana

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Uśmiechnęła się z rozbawieniem, odchylając się od rzuconej skóry i mrużąc oczy. – Powiedzmy, że jako Czarodziejka inny szczegół przykuł moją uwagę. – Parsknęła i już miała wyprostować się, gdy... Wiatr zmienił swój kierunek, a wraz z nim do smoczycy dotarła kolejna obiecująca woń...
Zerknęła na brata podejrzliwie. Być może pomyślała, że to jego następna sztuczka?
Ugięła łapy jak poprzednio i ruszyła z nieco pochylonym łbem, ale nie schylonym do podłoża. Zapach był świeży, dlatego cząsteczki zapachowe jeszcze nie zdążyły opaść na ziemię. Zamiast tego wirowały w powietrzu, nęcąc młodą Czarodziejkę.
Szła za zapachem, wybierając strumień o największym natężeniu. Czasami, gdy czuła, że zapach gdzieś odchodzi po łuku, a z innej strony dochodzi inna woń, porzucała zwodniczy ślad i ruszała nowym, który pokazywał bardziej poprawny kierunek.
Wkrótce jej oczom ukazał się zarys szaraka. Spojrzała z satysfakcją na brata. Tego się nie spodziewała!

Ja o zającu nic nie wiedziałem, a przynajmniej do czasu gdy siostra dłuższą chwilę nic nie mówiła. Nasłuchiwałem w celu wydobycia jakiś informocji. A trop nagle zniknął o czym mógł przekonać się nos Ważki. Czyżby pominęła jakiś zakręt, ponieważ zarys szaraka był tylko kilkoma kamieniami podobnymi do niego...~

Przystanęła i zaczęła obracać łbem we wszystkie strony, węsząc w powietrzu. Gdzie to się podziało! Wszystko tak dobrze szło! – Pomyślała z irytacją, zwracając uszy ku tyłowi. Nawet cofnęła się, próbując znaleźć miejsce, gdzie przed momentem czuła zapach.
Wysuwała pysk w różne strony, wdychając w nozdrza wiatr, mając nadzieję, że przyniesie on ze sobą jeszcze niedawno wyczuwalny zapach.
To nie było jedyne, co zrobiła. Im większe problemy miała z odnalezieniem zapachu, tym bardziej zaczęła kołować, wracać się i przeszukiwać teren z łbem w górze, ustawionym tak, by jak najwięcej woni do niego dochodziło. Nozdrza były szeroko otwarte, a wraz z nimi lekko rozwarty pysk.
Nie tylko na zapachu się skupiła. Oczy wypatrywały także znaków obecności zwierzyny na ziemi i pobliskich zaroślach. Uszy były czujnie nastawione, w razie gdyby coś usłyszała zdradzającego obecność zwierzęcia.

Zapach odnalazł się i zaczął wędrować w stronę przeciwną do tej gdzie byłem ja. Po dłuższym iściu tym tropem można było zauważyć ślady szaraka jednak były one trochę mniejsze niż zwykle. Czyżby Ważka tropiła pisklę? To się zaraz okaże...

Zwolniła i zaczęła ostrożnie stawiać kroki, starając się tym razem nie zgubić tropu. Uważała zarówno na zapach, jak i na ślady szaraka. Zniżyła lekko łeb, obwąchując je z uwagą. Następnie podniosła go na tyle, by mieć dobry widok na odciski i nadal wyczuwać zapach, dzięki któremu mogła ustalić, z którego kierunku dochodzi zajęcza woń.
Postawa pozostałych części ciała była taka, by nie zawadzały i nie odwracały uwagi smoczycy od obecnej czynności. Cała jej uwaga była skupiona właśnie na śledzeniu.

Trop tym razem był świeży i nie miał zamiaru znikąć tak jak poprzedni. Po przejściu dwóch może trzech ogonów Ważka mogła zobaczyć małego szaraka, który był po prostu słodki... Aż szkoda zabijać, a i tak dużo mięsa by z tego nie było. To już chyba koniec nauki i siostra niedługo powinna do mnie wrócić.

Bardzo zadowolona z siebie powróciła. Nie miała zamiaru zabijać tego słodkiego futrzaka. Zresztą i tak nie była głodna.
Usiadła koło brata, przyglądając mu się bacznie. Potem mimowolnie się uśmiechnęła, zanim jeszcze cokolwiek powiedziała.
–Pamiętasz może, jak kiedyś rozmawialiśmy o kompanach? A więc.. chciałabym ci kogoś przestawić... – Zaczęła, a później wysłała wiadomość Nimloth, która w wyniku planów smoczycy rozpoczętych dużo wcześniej krążyła nie tak daleko od nich.
Po krótkiej chwili słychać było tupot czterech nóg i końskie rżenie. Po następnej oczom Głosu ukazała się biała klacz jednorożca o mlecznym rogu, niebieskich oczach i srebrnej grzywie oraz ogonie. Przystanęła niedaleko, potrząsając głową i spoglądając na smoka.
–Poznaj Nimloth, moją kompankę. – Powiedziała z dumą wyraźnie wyczuwalną w głosie.

To dobrze, że siostra nie zabiła królika. Przynajmniej nie była... sadystką. Gdy wspomniała o kompanach uśmiechnąłem się krzywo. Ja swojego nie miałem ale z wiadomych powodów. Gdy przede mną stanęła kompanka siostry uśmiechnąłem się do niej wesoło. ~ Jest piękna... I brawa przede wszystkim.~ Powiedziałem podziwiając klacz od kopyt, aż po czubek rogu. Cóż siostra miała dobry gust. ~ Trudno było ci ją zdobyć?~

Uśmiechnęła się i poprosiła Nimloth, by do nich podeszła. Klacz zbliżyła się, stając koło Ważki i spoglądając z bliska na Głos.
–Czy było ciężko... i tak i nie. Byłam jedną z niewielu smoków, które otrzymały od bogów możliwość zdobycia kompana za darmo... Za co jestem im bardzo wdzięczna, ponieważ zdobycie 6 kamieni szlachetnych jak sam wiesz jest bardzo ciężkie.
Później jednak był problem z Nauczycielem... Jakoś za nic nie mogliśmy się dogadać. Zupełnie jakby każda ze stron interpretowała słowa na swój sposób. Nie wiem czy Nauczyciel zawsze jest taki, ale mi jest bardzo ciężko dogadać się z kimś... tak nieprzyjemnym i uprzedzonym. Wręcz pojawił się konflikt między nami i już myślałam, że ten smok zostawi mnie z tym problemem.
Na szczęście jednak chyba się zmęczył tą rozmową, bo przeszedł do praktyki, czyli już do samego oswajania. To poszło nadzwyczaj szybko. Być może to dzięki mojej wprawie w magii, bo właśnie za pomocą jej przyzwałam Nimloth do siebie. A także przywołałam z groty owoce, które miałam przygotowane na tą okazję.
Potem trudny był moment samego założenia więzi. Presja, że jeden fałszywy ruch i mogę zniszczyć jej umysł... była bardzo trudna. Znów pomogła mi wprawa w Maddarze, którą udało mi się działać bardzo precyzyjnie. A gdy zacisnęłam mentalną nić, pierwszy raz w życiu przeżyłam coś takiego... Mój umysł zalały jej emocje i przez jakiś czas gubiłam się, które należą do kogo. Jej także było ciężko. Pewnie nawet ciężej niż mi... Na szczęście chyba już się dograłyśmy, ponieważ heh, nie pamiętam już jak to było mieć umysł tylko dla siebie! – Westchnęła z uśmiechem na koniec tej opowieści.

Uśmiechnąłem się do klaczy gdy ta podeszła. Piękne stworzenie. Jednak wilk byłby ładniejszy- pomyślałem i lekko się uśmiechnąłem. Słuchałem siostry z uwagą. Chciałem wyłapać wszystko co mi się przyda gdy sam będę chciał osfoić kompana. ~ Gratuluję ci. Mi chyba będzie trochę trudniej skoro nauczyciel ma taki trudny charakter. A jakie to uczucie mieć we łbie nie tylko swoje myśli?~ Spytałem wzrok przenosząc z klaczy na pysk siostry.

//muszę ograniczyć liczbę fabuł, dlatego na razie kończę

–Trochę tak, jakbyś miał dwie dusze... Ale druga nie bezpośrednio w ciele, tylko trochę dalej i z własną wolą. Ciężko to opisać. Na początku to bardzo dziwne uczucie i łatwo się w tym pogubić. Teraz jednak już tak się przyzwyczaiłam, że nie pamiętam za bardzo, jak było wcześniej. – Wyjaśniła, ale wstała także, ponieważ musiała się zbierać.
–Musimy już iść. Do zobaczenia w niedługim czasie! Dzięki za naukę. – Pożegnała się i wraz z Nimloth ruszyła w im znanym kierunku.

Dodano: 2015-05-24, 16:12[/i] ]
Dużo czasu minęło. Nadeszła wiosna, a wraz z nią liczne problemy. Smoczyca wiedząc, że nie może już liczyć na swojego ojca, udała się na Polanę, by podszkolić się w umiejętnościach łowieckich. A dokładniej chciała poduczyć się skradania.
Nie poświęcała się sentymentom, tylko od razu po dotarciu na miejsce przeszła do praktyki.
Stanęła równo na łapach, złożyła skrzydła, a ogon ustawiła z tyłu. Uniosła w górę pysk i nastawiła czujnie uszy, które miały wyłapywać każdy, najmniejszy dźwięk. Nie było to dla niej trudne, w końcu odnosiła sukcesy na polowaniach.
Ustaliła sobie, że cel znajduje się poza zasięgiem jej magii, przez co musiała się podkraść bliżej. Ugięła nieco łapy, wpatrując się w miejsce, gdzie wyobrażała sobie siedzącą zwierzynę. Następnie ruszyła do przodu. Bardzo cicho i ostrożnie, uważając by na nic nie nadepnąć. Każdą łapę kładła powoli tak, by nie nadepnąć na żadną gałązkę ani nic szeleszczącego. Starała się iść pod wiatr, ustawiając się tak, by nie dopuścić do rozprzestrzenienia jej zapachu na obszarze, na którym się znajdowała. Wzrok uważnie badał teren, by uniknąć potknięcia lub poślizgnięcia się, ponieważ to na prawdziwym polowaniu mogłoby zepsuć cały łowiecki plan Bezkresnej. Skrzydła były przyciśnięte, a ogon na tyle uniesiony, by nie szurał o podłoże, jednak nie na tyle wysoko, by mógł przyciągnąć uwagę ofiary.
Ruchy Ważki były płynne, przyczajone, na ugiętych łapach, dzięki czemu cała sylwetka była niższa i mniej rzucająca się w oczy. Łeb był obniżony, wysunięty do przodu.
By urozmaicić trening, wyobraziła sobie, że zwierzę dostrzegło coś podejrzanego i spojrzało prosto w jej stronę. Wtedy znieruchomiała, mrużąc oczy. Nie chciała, by intensywny błękit jej oczu okazał się zdradliwy! Przy okazji ćwiczyła cierpliwość, zamierzając ruszyć dopiero wtedy, gdy ofiara straci zainteresowanie i odwróci wzrok. Jednocześnie była przygotowana do tego, by w każdej chwili rzucić się w pogoń, w razie gdyby ruchome mięsko ją zauważyło i zaczęło uciekać.
Gdy postanowiła sobie, że wyimaginowany zwierz odwrócił wzrok, zamyślił się, ruszyła dalej. Im bliżej celu się znajdowała, tym ciszej i ostrożniej starała się iść. A gdy podkradła się wystarczająco blisko...
Był koniec treningu. W tym momencie użyłaby swojej magii, ale nie było takiej potrzeby. Zwierzę było tylko wymyślone.

Dzień był jak co dzień. Gorący. Spacerowałem op wolnych stadach, aż trafiłem na polanę. Miała ona około 50 jardów długości.
Chmury leniwie wędrowały po niebie, a ja leżałem na trawie myśląc co może mnie dziś spotkać, aż tu nagle wiatr przywiał znajomą woń.
"Ten zapach. Skąd ja go znam?" Myślę dość długo i nie wymyśle. Czekaj... To zapach Płowego Kolca. Tak to na pewno On. Usiadłem i czekam na niego.

Smok jak zwykle oddawał się tułaczce gdy akurat nie chciało mu się trenować. Również i on zobaczył jak i poczuł woń Shiro, który siedział sobie w oddali i chyba właśnie na niego czekał. Podbiegł więc do niego i swoim opanowanym, stanowczym ale i tak łagodnym tonem przywitał się – Cześć Shiro. Udało ci się już podrosnąć

Podbiegł do mnie Płowy. Mu też księżyce dały po sobie ślad.
–Witaj Płowy. – przytuliłem się do niego na powitanie – Co ty tutaj robisz? – popatrzyłem się na niego słodkim, zbyt słodkim wzrokiem.
Patrzyłem w niego chwilę myśląc nad czymś. Po chwili znowu się odezwałem
–Może chcesz się ze mną pobawić? – pobieram od niego na skrzydło i zatrzymuję się w pół kroku. Albo... Albo – Może mnie czegoś nauczysz?

Powoli Płowy zapominał że pisklaki lubią się przytulać. Więc odwzajemił krótkim usciskiem przywitanie. Podążył wzrokiem za szykującym się do biegu Shiro, odwrócił się i chciał za nim potruchtać ale.. Kolejny co chce się uczyć. I dobrze! Samiec usiadł na ziemi i zapytał – No a czego na przykład? Może przerobimy podstawy śledzenia, skradania i kamuflarzu które pomogą ci polować?

Na samą myśl o polowaniu i robieniu ninjy, zaczynała mi lekko kapać ślinka.
–Z miłą chęcią. Będę Ci bardzo wdzięczny za naukę. – przybliżyłem się do niego na odległość ćwierci ogona. – Powiedz co mam zrobić.
Nie mogłem się doczekać nauki. Byłem bardzo podekscytowany, nawet tal bardzo,e uderzałem lekko ogonem o zol.

Samiec chwilę się zastanowił.. Aż w końcu powiedział – Dobrze zaczniemy od kamuflarzu bo bez tego skradanie może ci nie wyjść. Powiedz mi zatem czego byś urzył do kamuflażu, co zakrywa kamuflaż i ogólnie co o nim wiesz?! Smok usiadł przed Shiro i lekko rozłożył skrzydła, aby się "przewietrzyć".

Chwilę myślałem nad odpowiedzią.
–Kamuflaż to ukrycie się przed innym smokiem, bądź zwierzyn. Czego użyć do kamuflażu? Już wiem. Można użyć koloru łusek, albo błota aby wtopić się w tło. Wtedy pewnie pozostanie zapach. Wtedy powinniśmy stanąć pod wiatr do zwierzyny. – popatrzyłem na samca – Czy dobrze powiedziałem?

Odpowiedź Shiro nie była poprawna w całości, ale coś tam powiedział dobrze – Kolor łusek w twoim
przypadku może zdradzić twoją obecność. Jesteś biały więc zwierz cię zauważy. Twoja barwa pomoże ci jedynie na śniegu. Aby się zamaskować to najlepiej użyć błota lub mułu, liści, mchu. Wszystko co cię ukryje i zamaskuje twój zapach. Więc porozgladaj się po okolicy i zamaskuj. Schowaj się a ja cię będę szukać. Albo jeszcze mi powiedz gdzie możesz się schować

Rozejrzałem się wokoło. Widzę krzaki, drzewa i dołek.
–Schować się mogę w krzakach, drzewach i w dołkach. Teraz zamknij oczy, a ja pójdę się schować.
Gdy adept zamknął oczy to ja popędziłem do dołka. W zagłębieniu było błoto. Wskoczyłem do niego, a po chwili wyszedłem cały w brudzie. Moje biedne białe łuski. Następnie popędziłem w stronę zarośli.
Po chwili znalazłem się na małej polance pełnej kwiatów. "To zamaskuje moją woń" pomyślałem i się w nich wytażałem. Po wstaniu do błota przykleiły się liście i płatki kwiatów. Teraz kryjówka.
Zobaczyłem gesty krzak róży i do niego wszedłem. Teraz mnie nie znajdzie.

Smok więc zamknął oczy. Ale on mógł wytropić nawet z zamkniętymi oczami. Kiedy uznał że Shiro dostał dostatecznie dużo czasu, wstał i zaczął szukać. Oczywiście on już na wstępie podejrzewał gdzie może być Shiro. Ale udawał że jest sarną. Poczuł zapach kwiatów więc uznał to za nic takiego, ominął więc "nieświadomie" kryjówkę samczyka. Minęło kilkadziesiąt bić serca aż Płowy uznał, że Shiro nacieszył się świadomością że dobrze się ukrył. Adept podszedł od tyłu do niego i wyciągnął z krzaka, mówiąc – W twoim przypadku samo błoto by wystarczyło, niepotrzebne te kwiaty. No i jak już koniecznie chcesz się chować w krzakach, to musisz nie trzęść się i spokojnie oddychać, bo zdradził cię ruch a to spłoszyłoby cel. No i błoto nie dokładnie się przykleiło

Smoki Wolnych Stad

Polana

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu