Dolina płaczących wierzb

[Słodki Kolec]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

–Nie rozumiesz? Ochi o to, że na ceremonii musisz przybrać imię. Ja może będę Tygrysim Kolcem. A ty? – popatrzyłem na nią swoimi słodkimi oczami próbując zgadnąć nad czym teraz myśli

[Skrząca Łuska.]

– Nie... Rozumiem. – stwierdziła, zastanawiając się gorączkowo. Ceremonia, ceremonia... Nie, nie wiedziała nic o żadnej ceremonii. – Co to jest ceremonia?
Wiedziała już dużo. Na przykład wiedziała czym są rangi i kim jest adept. Ale ceremonia, adept i inne imię? Co?

[Słodki Kolec]

Chwilę pomyślałem nad dobrą odpowiedzią.
–Ceremonia to takie wydarzenie, gdzie przywódca stada nadaje ci rangę. Pierwszą rangą jest ranga adepta, bądź kleryka. To stan, w którym uczysz się do zostania dorosłym smokiem o wybranej przez ciebie profesji. Możesz być łowcą, uzdrowicielem, wojownikiem albo czarodziejem. Z czego dwie ostatnie to głównie walka i obrona stada. Łowca poluje dla stada, a uzdrowiciel leczy stado. – powiedziałem

[Skrząca Łuska.]

Kiwnęła w zrozumieniu głową.
– wiedziałam, kto kim jest, ale nie miałam pojęcia, że staje się tym kimś na ceremonii... A skąd wiesz, kiedy jest twoja, albo moja? – zaciekawiła się. – I czemu wtedy nadaje się inne imię?

[Słodki Kolec]

–NA ceremonie wzywa się jak na inne zebranie stada. Przywódca ryczy z miejsca zbiórki jako sygnał. A jeśli chodzi o imię to jest taka zasada. Adept ma z członem Kolec dla samców i Łuska dla samic. Jak zdobywasz rangę dorosłego smoka to masz imię składające się z dwóch członów.

[Skrząca Łuska.]

– A! – wykrzyknęła, olśniona. – To dlatego mówiłeś, że mógłbyś być Tygrysim Kolcem! Nie rozumiałam o co ci chodzi. No bo przecież wszyscy mamy kolce... Ale żeby nim się stać...? Mama Lewitacji kiedyś najpierw przedstawiła mi się jako Hipnotyzująca Łuska, a potem Nadciągająca Wichura. To dlatego, bo stałą się dorosła? – paplała i pytała z zaciekawieniem.
– Kiedy staje się adeptem? W sensie, kiedy na przykład ty się staniesz? Albo ja?

[Słodki Kolec]

–Nie dorosła, a została dopuszczona do ceremonii. Dostajesz do niej glejt dopiero wtedy, gdy odpowiednio dużo wiesz o tym co chcesz robić, a najważniejsze jest to że to umiesz. – puściłem do niej oczko

[Skrząca Łuska.]

Mrugnęła. I drugi raz. I trzeci. Za nic tego nie zrozumiałą. Nie zamierzała nawet zgrywać pozorów, ponieważ poplątała się już całkiem w tym wszystkim i nie miała pojęcia, co powiedzieć czy zrobić. Nie potrafiła kłamać ani nie widziała potrzeby.
– Nie rozumiem. – stwierdziła rozpaczliwie, patrząc na Shiro błagalnie. – Pogubiłam się.

[Słodki Kolec]

–Jak zostajesz adeptem to dostajesz mistrza, który nadzoruje twój tok nauki. Uczy się teorii i praktyki w danej profesji. I tylko on może dać ci glejt na ceremonie w dostania dorosłej rangi. – popatrzyłem uważnie na nią – Wszystko zrozumiałaś?

[Skrząca Łuska.]

Westchnęła, porządkując myśli i zbierając wszystkie informacje w kupę.
– No... Zostaję adeptem. I adeptem staję się podczas ceremonii, którą zwołuje Przywódca, chyba rycząc... I wszyscy powinni tam być. Wtedy ktoś staje się adeptem, i zaczyna nazywać się inaczej. Smok: coś-tam Kolec, smoczyca: coś-tam Łuska. Gdy nim zostanę, ktoś zaczyna mnie uczyć. Na łowcę, maga albo wojownika. A jeśli chcę być uzdrowicielem, to jestem klerykiem, tak...? I tylko ten, kto mnie uczy, będzie wiedział, kiedy stanę się dorosła i kiedy będę mogła mieć dorosłą rangę na kolejnej ceremonii i mieć kolejne imię, tym razem coś-tam coś-tam. Tak?
Zerknęła niepewnie na Shiro, kończąc recytowanie. Jeju, ależ to wszystko poplątane... I jak ona to wszystko zrozumiała? Jeśli w ogóle zrozumiała.

[Słodki Kolec]

Pokiwałem łepkiem na znak, że dobrze powiedziała. Nagle żarówek wiatr niosąc zapachu lata, bzu i lilii wodnych.
Ma moim pyszczku potrafi się uśmiech, gdy pomyślałem co to oznacza.
– Chcesz coś jeszcze wiedzieć słodziutka? – zapytałem z słodziutkim uśmiechem na pysku.

[Skrząca Łuska.]

Ucieszona, miała ochotę skakać z radości. W końcu zrozumiała! Chciała wzbić się w powietrze i latać hen, hen! daleko... Chociaż trochę to dziwne, że parę księżyców młodsze pisklę wie więcej od niej.
Spojrzała uważnie na Shiro.
– Nie – zaczęła, spoglądając na ogon Shiro – mów – kontynuowała, niebezpiecznie zbliżając łapy i paszczę w jego kierunku – na mnie – ciągnęła, chwytając koniec jego ogona w łapy – tak. – zakończyła, biorąc ogon kolegi do buzi i lekko go gryząc. Nie miało go boleć, wręcz przeciwnie – chciała zażartować. Dlatego też zaśmiała się, wciąż trzymając ogon smoka w swojej niewielkiej paszczy.

[Słodki Kolec]

Sica niespodziewanie na mnie skoczyła. Mój biedny ogonek. Nie byłem jej długo dłużny. Zacząłem ja delikatnie łaskotać łapką, a ona ze śmiechu puściła moją prywatną własność.
–Masz dory refleks słodziutka. – puściłem jej slodko oczko – Czemu mam do ciebie tak nie mówić, słodziutka?

[Skrząca Łuska.]

Nie puszczała tak łatwo. Ogon wciąż spoczywał między zębami smoczycy, ale ta w końcu nie wytrzymała i wypuściła go ze swojej paszczy. Przez chwilę wciąż była wesoła, ale zaraz potem spojrzała na niego spode łba. Widać, że jej się to nie podobało.
– Przestań! – zakrzyknęła, patrząc na Shiro. Machnęła gniewnie ogonem, uderzając nim mocno o pień drzewa. – Nie nazywaj mnie tak. Bo nie.
Mało brakowało, a zaczęłaby wyzywać młodego smoka, mimo nici przyjaźni między nimi. Nie będzie sobie pozwalać na, aż taką, zniewagę! Jeśli ona czegoś nie chce, to nie. Koniec, kropka.

[Słodki Kolec]

Uff... Mamo brakowało a skończy bym jak z czerwonym śladem na pysku. Patrzyłem na niebiską smoczyce. Słodziutko wygląda jak się złości. Popatrzyłem na sia z miłym uśmiechem.
–Uważaj bo mnie jeszcze zabijesz. – posłałem jej figlarny uśmieszek – Każdego tak atakujesz jak mówi ci że jesteś słodziutka? – zapytałem delikatnie szturchając jej ogon z obawy ze mnie zaatakuje ponownie.

[Skrząca Łuska.]

Po jego pierwszym stwierdzeniu zniesmaczyła się trochę. I uspokoiła. Ogon przestał wirować, oczy nie były rozgniewane. Jednak na pyszczek wciąż nie powracał promienny uśmiech, jakim zwykła obdarzać inne smoki. Ułożyła się wygodnie na grubej gałęzi drzewa, wyciągnęła prawą łapę, żłobiąc pazurami w drewnie niewielkie szpary. Ot, żeby rozładować irytację. Uniosła łeb wyżej, nieco dumnie.
– Nikt nigdy mi tak nie mówi. Bo tak nie jest.
Uśmiechnęła się na wpół złośliwie, a na wpół szczerze do Shiro.