Błękitna Rzeczka

[Chór Światła]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Cześć braciszku!– Podreptał mu na przywitanie gdy ten wylądował. Ucieszył się na jego widok, trochę za nim tęsknił. Co prawda z Kiarą nie mógł narzekać na brak energii w Azylu, ale nie było to to samo. Wydawało mu się że jego brat troszeczkę się zmienił, był teraz większy.
Zastrzygł uszami na wzmiankę o ojcu i karze, ale bynajmniej nie ze strachu.
-Hmmm, jakby w ogolę zauważył moją nieobecności.– Ostatnio miał lekkie wrażenie że ojciec bardziej interesuję się poszerzaniem swoich wpływów niż wychowywaniem dziećmi, chyba że chodziło o siostrę. Odrzucił od siebie te myśli, skupiając się na pytaniu brata.
-Pierwszy raz widzę tyle wody, skąd ona się bierze? -Znowu zaczął moczyć łapy w wodzie, była przyjemnie chłodna.-Żałuję że nie potrafię pływać, chciałbym wskoczyć do tej wody.
-A ty Shiro potrafisz pływać?– Zapytał z nadzieją.

[Słodki Kolec]

Na moim pysku pojawił się miły uśmiech
–Nie wiem skąd bierze się ta woda, ale ja widziałem jej o wiele więcej niż w tym miejscu, a jeśli chodzi o pływanie to mogę ciętego nauczyć – chwyciłem brata weszliśmy do wody, a taką głębokość, aby ja mógł stać, a on dryfować. Oplotłem go ogonem w połowie torsu – Zacznij machać łapkami jakbyś płynął. Nie bój się nic ci się nie stanie – zapewniam brata z miłym uśmiechem na pyszczku

[Chór Światła]

Postawił uszy gdy usłyszał że są jeszcze większe zbiorniki wodne, bardzo chciał je zobaczyć już w tej chwili. Ucieszył się też na propozycję nauki od brata, od razu przystając na nią.
-Bardzo ci dziękuję.– Podziękował z uśmiechem zawczasu weszli do wody. Na początku trochę się niepokoił gdy ta zaczęła sięgać mu powyżej łap, ale uspokoił się wiedząc że jego brat jest obok niego. Uśmiechną się nerwowo gdy ten zapewniał go o bezpieczeństwie.
W pierwszej chwili gdy przestał czuć podłoże pod łapami zaczął nimi energicznie przebierać, rozchlapując wodę dookoła, a gdy poczuł że to nie działa błędnie zaczął machać jeszcze szybciej. Nie był to dobry sposób, jedynie ochlapał Shiro. Zmęczywszy się tym pewnie wpadł by pod wodę gdyby nie ogon brata. Nixlun postanowił spróbować jeszcze raz, na spokojnie. Zaczął miarowo poruszać swoimi łapami, w bardziej rytmiczny sposób. Wpierw szły te z prawej w takim samym czasie i tempie, a potem lewe. Podczas tech ruchów zginał nadgarstki tak połączone palce by "przesuwały" one wodę a nie by ta uciekła między nimi. Nie była to może wykonane doskonale, ale pozwoliło by malec przestał się zatapiać. Po pewnym czasie udało mu się nawet utrzymać na powierzchni rzeki. Lekko speszony kontem ślepi spojrzał na brata, który chwilę wcześniej został cały ochlapany.
-Przepraszam. Ale teraz jest lepiej, prawda?– Zapytał niepewnym głosem.

[Słodki Kolec]

–Tak teraz o wiele lepiej. Spróbuj teraz przepłynąć sam do tamtego drzewa zwalonego w potok. – pokazałem lapą miejsce. Było ono oddalone o niecałe skrzydło. Posłałem mu miły uśmiech i odplątałem ogon z jego ciała – Teraz sru w tamta stronę i z powrotem. Pamiętaj nie panikuj. A jak skręcać to się domyślisz.

[Chór Światła]

Przełkną nerwowo ślinę gdy zobaczył gdzie miał płynąć. Nie było to może daleko, ale dla świeżaka w pływaniu wydawało się to trochę trudne. Zawahał się gdy przestał czuć uścisku brata, ale szybko oprzytomniał i zaczął płynąć jak należy. Przebierał łapami w optymalnym tempie, ze spokojem zagarniając wodę. Bez podtrzymywania przez Shiro Nixlun zapadł się trochę w wodę, ale bez większych problemów trzymał pyszczek nad jej taflą. Bez większego problemu przypłyną do wskazanego miejsca. Okręcił się, poprzez machanie tylnymi odnóżami a jednocześnie przednimi odpychał wodę na prawo. Gdy wykonał pełny obrót zaczął wracać do brata, zastanowił się czy na pewno o to chodziło. Przez chwilę zastanowił się czy mógłby pomagać sobie skrzydłami, ale szybko odrzucił ten pomysł. Stwierdził że może powinien to robić w inny sposób, więc powrót wydłużył sobie poprzez pływanie slalomem. Kiedy chciał skręcić to lekko przekręcał tułów w wybraną stronę i przednimi łapami ukierunkowywał swój ruch. Zrobił około osiem takich zakrętów nim znalazł się przy bracie. Uśmiechną się lekko, już bez stresu. Jego futro nasiąknęło wodą, i zaczęło mu robić się trochę zimno, ale nie przeszkadzało mu to. Było to nawet przyjemne.
-O to chodziło?– Zapytał uśmiechnięty swojego brata.

[Słodki Kolec]

Uśmiech pojawił się na moim pyszczku. Szybko uczył się nowych umiejętności.
–Dobrze, teraz zrób ósemkę. – pokazałem znak łapką – Pokaz na co cię stać. – posłałem mu miły uśmiech

[Chór Światła]

W pierwszej chwili nie zrozumiał o jaką ósemkę chodzi, ale po chwili poją znaczenie polecenia brata. Zadowolony podjął się wyzwania. Zastanowił się przez chwilę jaki ruch będzie musiał zrobić. Po chwili zaczął płynąć. Powoli przebierał łapami na zmianę, a gdy znalazł się w dogodnej odległości zaczął skręcać w prawo, wyginając ciało w delikatny łuk. Płyną po lekkim skosie,a gdy znalazł się około dwa ogony od swojej poprzedniej pozycyj zaczął zakręcać, by wykonać półkole. Gdy wykonał ten zakręt ponownie zaczął przemieszczać się po skosie, tak by przeciąć swoją poprzednią trasę w połowie. Po przecięciu płyną jeszcze dalej, miej więcej do miejsca w którym skręcił po raz pierwszy, by jak chwilę temu znowu zatoczyć półkole. Powtórzył teraz swoją trasę, ale zatrzymał się w miejscu przecięcia tras, wciągną powietrze i zanurkował. Zrobił to pod wpływem chwili. Nie było to może zbyt mądre patrząc na to że dopiero zaczął uczyć się pływać, ale chciał poznać jakie to uczucie gdy z każdej strony otacza cię woda. I przez tę krótką chwilę odczuł jak to jest, a bardzo mu się to spodobało. Ale nie potrafił w końcu oddychać pod wodą więc po kilku sekundach wynurzył się, łapczywie wdychając powietrze. Zmęczony i zrelaksowany swobodnie rozłożył swoje skrzydła na wodzie, próbując dryfować, leniwie machając łapami by utrzymać się na wodzie. Po chwili odpoczynku podpłyną do brata z zadowoloną miną. Otarł się o jego bok delikatnie, w geście sympatii.
-Coś jeszcze? Nie jestem już stanie cię prześcignąć?– Powiedział żartobliwie.

[Słodki Kolec]

–Brawo. Pięknie ci to wyszło. – zawiesiłem się na chwilę aby pomyśleć co dalej zadać bratu. – Spróbuj zawrócić w miejscu i będzie fajrant. – powiedziałem z lekko zamglonym wzrokiem ze zmęczenia. Chciało mi się spać

[Chór Światła]

Dumne ze swych dokonań stwierdził że coś tak prostego przyjdzie mu raczej z łatwością. Chyba wiedział o co chodzi bratu. Przybliżył łapy do siebie, zginając je. Tylnymi leniwie przebierał pod wodą tak, by mógł utrzymać się na wodzie a jednocześnie ten ruch był na tyle delikatnie by nie zaczął się przemieszczać. Jednocześnie poruszał przednimi kończynami w lewo, tak by odpychać się od wody. Dzięki takiemu ruchowi powoli odkręcał się w prawo, nie ruszając się z miejsca. Gdy okręcił się już wokół własnie osi ze zdziwieniem stwierdził, że jest trochę mniej zmęczony niż chwilę wcześniej. Miał ochotę zrobić coś jeszcze...

[Słodki Kolec]

–Brawo. – Podeszłem do brata i go wybiegłem na brzeg – Teraz czas odpocząć. – powiedziałem to kładąc się na łapkach.
Powietrze było ciepłe. Wiatr miło wiał, a blada twarz mnie miło ogrzewała. Poczułem się senny. Morfeusz zawołał mnie na warte na blankach fortecy snów. "Zaśnij mój słodki smoku." wyszeptał mi wiatr w uszka me.
Niewiedziałem kiedy zacząłem słodko spać.

/raport pływanie I

[Chór Światła]

Zmęczony już na brzegu przez krótką chwilę żałował że posiada futro. Z łusek woda z łatwością schodziła, czego nie można powiedzieć o sierści. Nixlun był cały wręcz nasiąknięty wodą, stwierdził że jest to chyba jedyny minus pływania. Po mimo zmęczenia, energicznie otrzepał się z wody, przez co cała jego sierści nastroszyła się, co nadało mu wygląd białego kłębka na nogach. Na szczęście jego brat już spał, więc nikt nie mógł zobaczyć Nixluna w tym stanie. Pośpiesznie ułożył swoje futro do normalnego stanu.
Po upewnieniu się że jego brat na prawdę śpi chodzący kłębek też poczuł nieprzemożoną senności. Położył się obok, pragnąc zasnąć. Jedak po chwili zrobiło mu się trochę zimno, był to za pewne efekt ciągle mokrego futra. Drżąc na całym ciele spojrzał niepewnie na brata. Chciał się do niego przytulić, ale nie wiedział czy powinien i wolno mu to zrobić. Nie przejmował się ojcem, tak samo jak on, w mniemaniu pisklaka, nie przejmował się nim. W całym swoim życiu wtulał się jedynie w matkę, i nie zastanawiał się czy tak nie powinno zostać. Chociaż, Shiro potrafił przytulić każdego, więc czy jego młodszy braciszek też nie powinien mieć z tym problemu? Gdy chłód zaczął robić się nieznośny po cichutku podreptał do brata, i położył się obok niego tak, by stykać się z nim plecami. Zrobiło mu się trochę cieplej, ale i tak było to za mało. A jako że ten chyba się nie obudził, malec nie widział dalszych przeszkód. Obrócił się, kładąc pyszczek na barkach brata, przysuwając swoje ciało bliżej. Czuł ciepło swojego większego brata, co odgoniło chłód i strach raz na dobre malca. Ten dość szybko zasną, szczęśliwi że jego dawne obawy zniknęły. Obawy, że przez ten głupi konflikt on i jego brat będą będą sobie wrodzy. Czas jednak pokaże, gdyż los lubi płatać bardzo nieprzyjemnie figle.

[Subtelny Gniew]

Błękitna Rzeczka. Czyli niewielki strumień nazwany tak od pięknego, jasnego koloru, który błyszczał w świetle słońca albo od odbicia skał dumnie nad nią stojących. Na brzegu falowała soczyście zielona trawa. Między drzewami przy wielkich kamieniach kryły się krzewy malin, truskawek i zarośla pełne jagód. Jesień nie mogła powstrzymać się od deseru. Spacerowała lasem obżerając się wręcz owocami, a gdy znalazła się na brzegu rzeczki pysk miała fioletowo-czerwony, a brzuch pełny. Wyżłopała trochę czystej chłodnej wody i ułożyła swoje ociężałe ciało wśród traw i kwiatów. Wpatrzyła się w szumiącą wodę, przepływającą po śliskich kamieniach i chlupoczącą na małych wodospadach. Wsłuchiwała się w muzykę liści i śpiew ptaków. Pozwoliła sobie na chwilę odpoczynku, ale nie zamknęła oczu. Pragnęła stąd nigdy nie odchodzić.

[Uśmiech Szydercy.]

Kheldar wracał z areny. Leciał w stronę terenów Cienia dość okrężną drogą, bo nadal buzowała w nim energia, a krew wrzała, sprawiając, że lot był szybki i gwałtowny. Gdy ujrzał znajomą postać w dole, wyszczerzył drapieżnie kły i bez wahania zapikował.
Nie próbował ukryć swej obecności. Osobniki przekonane o swej sile nie musiały się kryć. To one były na szczycie łańcucha pokarmowego. Usłyszała łopot skrzydeł, a potem dość głośny huk, gdy zwaliste ciało kolczastego samca zaryło szponami w ziemię. Szyderca warknął cicho i złożył skrzydła, sapiąc, jak stary astmatyk i gruźlik. Z nozdrzy uleciał czarny dym, który tak upierdliwie drapie go całe życie w gardło. Niemalże cały jego pysk, pierś i przednie łapy pokryte były krwią, co dawało nieco psychodeliczne wrażenie w połączeniu z szerokim, upstrzonym kłami uśmiechem. Musiał się dobrze bawić tam, skąd wracał.
– Witam Przywódczynię Życia – odezwał się, stając tuż obok smoczycy. Wbił w nią uważne, zaciekawione spojrzenie szkarłatnego ślepia, a z gardzieli wydostał się cichy, wibrujący pomruk. Cieniści często porozumiewali się dźwiękami paralingwistycznymi, niekoniecznie używając słów.

[Subtelny Gniew]

Jesień zdążyła się zdrzemnąć chyba kilka razy. W międzyczasie miała nawet plan podniesienia się i opuszczenia tego miejsca. Ale skwar wydawał się wyjątkowo miły, zapach ją odurzał i lubiła muzykę wody. Leżała więc długo i nie przejmowała się, że ma swoje obowiązki, że czekają na nią córki i że w zasadzie przy jej profesji i pełnionej funkcji lenistwo powinno być karane ścięciem głowy.
Tak długo zwlekała, że kiedy usłyszała łopot skrzydeł na niebie, a potem świst pikującego smoka było już za późno, żeby wycofać się w cień i uniknąć jakiś niechcianych, nudnych rozmów. Dopiero, kiedy poczuła znajomy zapach, pomyślała, że chyba nie będzie tak źle. Kącik ust podniósł się nieznacznie do góry, ukazując parę białych ząbków. Co to się stanie? Nie otwierała jednak oczu, udając, że śpi. Dopiero, kiedy Uśmiech zaczął się w nią wpatrywać, jak gdyby nigdy nic podniosła jedną powiekę, zaakceptowała jego obecność i podniosła drugą powiekę, na chwilę odwzajemniając kontakt wzrokowy w milczeniu. W jej spojrzeniu było trochę ciekawości, trochę łagodności i ciut drapieżności, którą odkryła ostatnio Aluzja. Nie musiała być chyba poważna, w ten słoneczny dzień, nie na spotkaniu biznesowym, i co najważniejsze pełniąc tę samą funkcję. Dopiero po chwili postanowiła się podnieść, rozciągnąć szyję i przysiąść na zadzie.

– Witaj przywódco Cienia – odpowiedziała, nie kwapiąc się wyjaśnić, że wcale przywódczynią Życia nie jest, tylko chwilowo go zastępuje. Tak czy siak, w obecnej chwili było to samo. I to ona podejmowała decyzję o Życiu, a jeśli Druid nie wróci, będzie je podejmowała jeszcze przez dłuższy czas. – Wracasz z areny?

[Oddech Pustyni]

Ostatnio nie miała już tylu nauk. Oczywiście nadal pojawiało się jakieś młode, chętne przyswoić nowe umiejętności, ale nie było to nic złego. Ważne jedynie, żeby zachować odrobinę równowagi. Zmęczona smoczyca szukała właśnie jakiegoś miejsca w którym mogłaby się zdrzemnąć, ale kiedy zorientowała się, że dosyć daleko jej do stada Ognia, przystanęła. Było tu mało wysokich więc było to dobre miejsce żeby nie skryć się zbytnio w zaroślach i zostać pomylonym ze zwierzęciem łownym, jak to było ostatnio. Kiedy wygodnie ułożyła się wśród pachnących roślin, blisko jakiegoś niewielkiego krzewu, ze zdziwieniem zauważyła, że wszelkie zmęczenie ustąpiło. Miała ochotę rozmyślać.

[Oczywistooki]

Oczywiście Oczywisty przypadkiem znalazł się akurat w pobliżu Piaskowej i czując jej zapach, skierował się w jej stronę.
– Cześć! – Powiedział, będąc już blisko niej, mile się uśmiechając. Bardzo lubił rozmowy z Piaskową, rozluźniały go, i to bardzo. Lecz jego dzisiejszy cel spotkania z Ognistą był inny... może dziś się uda?