Polana

[Kąśliwa Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mała Venya była już dostatecznie duża, by opuścić granice Obozu i pozwiedzać trochę świat, który opisywała im fioletowa plama. A przynajmniej tak sądziła. Ruszyła więc na poszukiwanie przygód, jednak jak zawsze towarzyszyła jej siostra Widad. Była już do niej tak przyzwyczajona, że momentami zapominała, że w jej ciele jest ktoś jeszcze. Chodzenie z nią nie sprawiało już jej trudności, ale niestety zawsze obie musiały chcieć iść w tym samym kierunku, było to jednak mniej uciążliwe niż kiedyś. Samiczki zatrzymały się na polanie w okolicach szklistego zagajnika. Trzeba trochę odsapnąć, po tak mozolnej wędrówce. Może kogoś tu spotkają?

[Uszkodzona Łuska]

Jej siostra i jej nawyki, związane ze szwendaniem się gdzie popadnie, były niesamowicie irytujące, ale Widad miała na nie niewielki wpływ. Lewaczka szła, a ona za nią, powarkując jedynie, żeby dać jej znać o swoim niezadowoleniu. W pewnym momencie coś się zmieniło, samiczka zamilkła i zaczęła rozglądać się w zaniepokojeniu. Ślepia nadal miała przymrużone, prawdopodobnie zostanie jej tak na zawsze, ale za to uszami sterowała w każdą możliwą stronę. Wygląd otoczenia zmieniał się cały czas, więc na to nie zwracała uwagi, istotną różnicą był jednak zapach. Młoda nie zdawała sobie sprawy, że w każdym stadzie panuje odrębna woń, którą wyróżniały się smoki. Kiedy dotarły na polanę w nozdrza samiczki uderzyła przytłaczająca fala zapachów. Widad zaczęła się krztusić, kichać i oczywiście ślinić. Najwyraźniej jej organizm, pomimo, że łączony, wydawał się nieco mniej pojętny i na każdą zmianę wywoływał w samiczce właśnie te reakcje. Jeżeli pojawi się jeszcze jakiś obcy gad, młoda pewnie zakicha się na śmierć.

[Trzy Odcienie]

//Jakie cudne avy! ♥

Ogólnie okolica była cicha, chociaż niezwykłe samiczki wyczuwały lekką, nieznaną im woń siarki. Tak sie też złożyło, że właściciel zapachu przemieszczał się w pełnym biegu po polanie. Po dłuższej chwilioby dwie mogły zobaczyć przed sobą na horyzoncie, bardzo daleko jakąś smoczą sylwetkę. Zbliżała się szybko aż nagle około pół lotu zatrzymał się. Wydawać się mogło, że zamarł jak posąg. Tak naprawdę Odcień zdał sobie sprawę że coś małego jest przed nim. Zatrzymał się, bo coś było nie tak. Zamrugał. Czy to jakieś halucynacje? Wydawało mu się, że ta mała postać ma....nie. To było by największe dziwactwo na świecie, jakiś wybryk, wykroczenie w prawach natury. Ale podbiegł a jego przypuszczenia się potwierdziły. Zatrzymał się przed nimi około ogona. Wybałuszył oczy ale i też zamyślił się. Już poznał zapach. Nie dość że Cieniste to jeszcze czuł woń przywódcy Cienia. Skąd go znał? Z patrolu granicy Ognia z Cieniem. Jakim códem, dwugłowy smok, jedno ciało.... Tak stał i się nie odezwał bo piekielnie pochłonęły go wewnętrzne rozmyślania...

[Kąśliwa Łuska]

//Dzięki. Widad je robiła. :)

Samiczka wyczuła strach siostry. Nie tylko dlatego, że ich wspólnym ciałem wysyłała wszelkiego rodzaju impulsy, które mogły świadczyć o zdenerwowaniu. Była jej siostrą, a siostry łączy szczególna więź, szczególnie tak złączone ze sobą jak ona i Widad. Po prostu to wiedziała. Samiczce zrobiło się jej żal, jednak zamiast powiedzieć coś dodającego otuchy, mała parsknęła gniewnie i trąciła siostrę łbem. –Spokój, głupia!– zawołała. Teraz mówiła już całkiem wyraźnie, choć wciąż nie znała pełnego zasobu słów. W przeciwieństwie do Widad jej rozwój intelektualny był bardzo szybki i sprawny, a młoda chętnie przyswajała każdą wiedzę. Być może jej siostra również tak miała, tylko, że przez tą dziwaczną wargę miała jakąś wadę wymowy? Venya nie rozmyślała nad tym jakoś szczególnie. Przerażenie siostry podziałało również na młodą. Nie przeszkadzało jej nowe otoczenie, a fakt, że są tak daleko od groty tylko ją bawił, ale wyczuła woń. Zapach smoka, ale jakiś inny niż u fioletowej plamy, czy ojca. Nieprzyjemny drażniący w gardło. Chcąc udawać hardą, mała nastroszyła wściekle niewielkie kępki piórek i wystawiła groźnie kły. Zauważyła go. –Chodź tutaj, ty głupi, a ja ci pokażę! Jesteś słaby, a ja nie i cię podrapię!– krzyknęła chrapliwie. W sumie mogło być całkiem ciekawie móc trochę postraszyć tego tam. Taka tam przygoda z dreszczykiem. Oby tylko nie podszedł bliżej.

[Uszkodzona Łuska]

Jeżeli się czegoś bała, logiczne, że prędzej czy później jej obawa materializowała się, w dodatku całkiem niedaleko. Kolejny smok pachniał bardzo wyraziście, ale kiedy już zdecydował się podejść, samiczka zdołała kichając, wyrzucić praktycznie całą zawartość komory nosowej. Teraz potwornie bolały ją całe nozdrza i gardło, a oczy szkliły się od łez. Nie była w stanie już nic poczuć, więc w gruncie rzeczy, smok mógł pachnieć sobie czymkolwiek chciał. Widad zaczęła mu się czujnie przyglądać, podczas kiedy jej siostra przejęła inicjatywę do mówienia. Brązowa plama, pomimo że widziana przez irytującą mgłę, miała wyraźnie wyróżniające się detale kolorystyczne, takie jak ślepia czy błona na szyi. Samiczka wcześniej nie zwracała na to uwagi, ale teraz zorientowała się, że większość smoków nie składała się z jednej, a wielu barw. Chyba powinna przestać myśleć o nich jak o plamach, nawet jeżeli podobało jej się to określenie.
–Podrapię!– powtórzyła, a potem wyszczerzyła zęby na brązowego. Te wszystkie duże smoki były jakieś takie głupie. Bały się podejść, stały i tępo się gapiły albo uciekały! – Nie, nie podrapię. Lepiej ugryźźźć! – rzuciła i wyrwała się do przodu, nie zwracając uwagi czy jej siostra za nią podąża. Chciała dopaść do łapy brązowego. Nic osobistego, po prostu chciała go zranić.

[Trzy Odcienie]

Słysząc słowa samic uśmiechnął się jakby z kpiną. Podszedł bliżej a gdy zauważył ruch jednej części ciała, nagle wokół samiczek pojawił się biały dym który spowodował, że nagle ich ciało stwardniało i nie mogły się ruszać. Samiec cofnął się o nawet nie pół kroku i powiedział zdenerwowany – Czy w Stadzie Cienia nie nauczyli was, że nie podskakuje się większym i starszym?– Maddara. Tworzył i dawał nauczkę. Czyżby jeszcze nikt im nie kopnął w zad żeby się pilnowały?

[Kąśliwa Łuska]

Słowa siostry zadowoliły Venyę. Przynajmniej w tej kwestii doszły do porozumienia. Uśmiechnęła się sama do siebie. Miło było mieć przy sobie takiego kompana jak Widad. Bądź co bądź, ale życie z drugą połówką było barwniejsze i ciekawsze. I właśnie, będziemy gryźźźźć![/b]– zawołała, kiedy nagle poczuła jak jej ciałem wstrząsa dziwny, nienaturalny dreszcz, a zaraz potem poczuła jakby ktoś oblał ją twardym cementem. Spróbowała poruszyć ogonem. Nic. Ani drgnął. Przekręcić szyję. Nie da się! Z gardła samiczki wydobył się gwałtowny szloch, który szybko stłumiła. Zamiast przechodzić w panikę, poczuła jak w jej ciele kłębi się ogromny gniew i poczucie upokorzenia. Nie wiedziała co to za piekielne sztuczki, ale nie pozwoli by ktokolwiek sprawiał, że nie może się ruszać! Toż to hańba i obraza! –Nie bój się Widad. To minie, a potem go zjemy.– powiedziała szeptem, bowiem wargami poruszać jeszcze mogła. –Ti głupi stworze! Nie będziesz nas tak traktował! Przestań te czary, albo pożałujesz! – zawołała do niego, wciąż tkwiąc w tej niewygodnej pozycji. Uznała, że brzmi bardzo śmiesznie, ale co z tego. Nie mogła znieść takiego traktowania.

[Uszkodzona Łuska]

Kiedy jej ciało zostało unieruchomione wypełniło ją przerażenie. Po raz kolejny poczuła, że umrze, chociaż prawdopodobnie było jej do tego daleko. Zaczęła kichać, a łzy na nowo spłynęły po jej różowych policzkach. Nie potrafiła tego opanować, chociaż nie zależało jej na ucieczce tak bardzo, jak na rozerwaniu tego niegodziwca, za to co uczynił. Wlepiła swoje miedziane i lekko poczerwieniałe ślepia w pysk samca, a potem okalała go wzrokiem aż do koniuszków palców. Co tu robić, co tu robić? Przecież ten bysior nie uwolni ich z własnej woli, na pewno nie, Widad musiała znaleźć jakiś własny sposób.
Zaczęła się miotać, w granicach możliwości bo była sparaliżowana i kłapać szczękami, jakby miało to przestraszyć brązowego zmusić go do zabrania tego co na nią nasłał.
–Thhhsss, ty głupi!– cedziła przez zęby

[Trzy Odcienie]

Odcień patrzył na nie z głupim uśmieszkiem i syknął na nie – Nie puszczę Was, dopóki nie nauczycie się szacunku dla starszych! Trzymajcie swoje bojowe chęci na wodzy, bo możecie trafić na kogoś kto nie będzie tak łaskawy jak ja!– No teraz to był zły ale trzymał czar, nie poddawał się emocją i nawet krzycząc jego ton był wyjątkowo pusty, wyprany
– Teraz Was puszczę, jednak jak zaatakujecie, sparaliżuję Was na cały dzień!– Panowała w jego tonie złość, więc już czar puścił i samiczki upadły na ziemię – Przyglądałem się Wam, ponieważ jesteście z wyglądu bardzo wyjątkowe

[Uszkodzona Łuska]

–Aaaah taaak?– wyrzuciła, kiedy stanęła prosto i odzyskała kontrolę nad połową swojego ciała. Zmierzyła Odcień wrogim spojrzeniem. Przysłaniała go lekka mgiełka, ponieważ łzy skutecznie pogorszyły wzrok młodej. Zupełnie zniknął jednak strach, którym przed chwilą buzowała, jak gdyby zapomniała co potrafi zrobić to brązowe chamisko. Jeszcze uważał się za łaskawego? No proszę, jaki dobry. A co z jego tonem? Myślał, że może mówić w ten sposób i oczekiwać, że Widad go posłucha. Wystawiła mu język, a potem schowała go z cichym mlaśnięciem. –No o co z tego?– zapytała nadstawiając uszy. Dostrzegł, że mają dwa łby, doprawdy, co za spostrzegawczy smok! Ciekawe co miał zamiar z tym zrobić.

[Kąśliwa Łuska]

Łaskawy? Venya omal, że nie udusiła się własnym śmiechem. On łaskawy? Bardzo śmieszne! Sparaliżował je od stóp do głów i śmie twierdzić, że jest łaskawy? Venya uśmiechnęła się do niego kpiąco, po czym syknęła głośno w stronę samca. Najwidoczniej nie zdawała sobie grozy zaistniałej sytuacji. Ale nawet jeśli by ją sobie zdawała i tak zachowywałaby się tak samo jak teraz. Dla niej to wszystko było takie śmieszne! Ten rozgniewany pysk samca, ten jego niepohamowany wybuch wściekłości! Jakże wcześniej mógł wydawać się jej straszny? Wcale taki nie był. Ale, że tak je potraktował?! Och, jeszcze mu pokażę! Może nie teraz, ale kiedyś jak podrośnie? Venya była bowiem inteligentną istotką i doskonale wiedziała, że jakby teraz się rzuciła na tego klowna to znowu by je sparaliżował. -Kiedyś my też będziemy tak potrafiły.– powiedziała miedzianemu, patrząc na niego szyderczym wzrokiem. –Będziemy czarować dużo lepiej, niż ty. I wtedy zobaczysz wstręciuchu.– zagroziła. Następnie chcąc uniknąć kolejnego ataku z jego strony, dumnie odwróciła się ich podwójnym zadem do samca i pospiesznym głosem zwróciła się do siostry. –Widad, idziemy. Nic tu po nas.– Ona sama już szła do przodu.

[Trzy Odcienie]

Odcień tylko przewrócił oczami – Raczej mnie nie możecie wyzwać, jestem łowcą i przez to Prawa Wolnych Stad zakazują wyzywania nas. Chyba że kiedyś na wolnych terenach- syknął na nie. Nie ma nic tutaj do roboty, wraca do polowań po co ma tracić czas na... to coś? Skoro nawet fakt, że powiedział o nie wyjątkowe nic nie zdziałał, raczej maja za duże ego aby z nimi normalnie porozmawiać – Kiedyś naprawdę ktoś wam kopnie w zadek- Rozłożył skrzydła i odleciał.
z.t

[Dynamika Ostrza]

Młoda Alyssa przyleciała nad to miejsce swobodnym, szybującym lotem. Właściwie już trochę czasu szukała miejsca do lądowania, ale wszędzie drzewa, drzewa i drzewa. Aż wreszcie natrafiła na polankę. Zaczęła kołować nad nią powoli wytracając wysokość i stwierdzając w myślach że takie lądowanie jest po prostu nudne. Musi kiedyś poprosić taty żeby pokazał jej jak się robi to pikowanie. To na pewno był fajniejszy sposób na wylądowanie, zwłaszcza że tata też pewnie nie lubił nudnych rzeczy. Bo Ciocia Chybiona pewnie tak jak dziadek nie nauczyłaby jej tego bo to było "niebezpieczne".
W końcu mała osiadła dość łagodnie na polance, po złożeniu skrzydeł zaś rozejrzała się. No dobra, co tu może być ciekawego? O! tam spod ziemi coś wystaje!
Podbiegła do tego czegoś co okazało się być sporym, aczkolwiek zaskakująco kolorowym podłużnym kamieniem. Złapała dwoma przednimi łapkami jego końcówkę i przysiadając na tylnych łapkach postarała się go podważyć, aby zobaczyć co jest pod nim. I udało jej się go odchylić, a tam, pod kamieniem zdążyła zauważyć jak dziwne robaki pozwijały się w kulki.
Podtrzymując więc jedną łapą kamień, drugą go puściła i wzięła w garstkę trochę tych kulek z ziemią. A potem w ogóle puściła kamień i pozwoliła mu opaść by zająć się obserwowaniem tych robaków. Kiedy się rozwiną z tych kulek?

[Pomyślny Kolec]

Jako że samotne pałętanie się po lasach Wolnych Stad stało się jego hobby, to nie dziwne, ze można było na niego natrafić właśnie w takim miejscu jak to – na polanie zewsząd osłoniętej wyniosłymi drzewami. Leżał w trawie i przysypiał. Dosłownie. Ostatnio robił się coraz bardziej leniwy. Właściwie w niczym mu to nie przeszkadzało. Nikt nie wchodził mu w drogę, nikt niczego nie chciał... bo i nikogo tu nie znał. Nie tak, jak chciałby znać.
Z półsnu wyrwało go buszowanie. Ktoś wyraźnie biegał po trawie, a już za chwilę usłyszał też tąpnięcie upadającego kamienia. Podniósł głowę i rozejrzał się ponad źdźbłami długich traw, które do tej pory ukrywały go przed wścibskimi ślepiami. Musiał chwilę poświęcić na zlokalizowanie tego, co robiło hałas. Gdzieś mignął mu róż. Zamrugał i wstał, a gdy wstał, już nie trudno było odnaleźć sprawcę hałasu.
Zaciekawiony, ruszył w kierunku pisklęcia, by w końcu zatrzymać się tuż za nim, czy raczej... nią. Wyglądała dziwnie w tych swoich barwach i pachniała... Nocą. Alyssa? Siostra mu o niej opowiadała, el nie miał okazji jeszcze jej spotkać.
– Cześć. – Zaczął, zerkając ponad nią na łapę pełną robaków. – Co tam masz? – Uśmiechał się, a i ton głos raczej nie wskazywał na to, że ma jakieś złe zamiary no i... powinien małej kogoś przypominać wszak byli z Nocą niemal identyczni.

[Martwy Kolec]

Suntrux również znajdował się tu przed Alyssą. Dziwne było to, że starszy smok życia go nie wyczuł. Widocznie pisklak dobrze maskował swój zapach w wykopanej przez siebie norze. Jego młody wiek także nie wydzielał tak intensywnej woni, co również mogło przyczynić się do bycia niewykrytym. Młody pisklak cienia spał. Było ciepło na powierzchni, a on był smokiem nocnym. Nie lubił się przegrzewać. Przez cały pobyt w norze myślał, że jest tam sam. Nora nie była dużych rozmiarów. Może trzy razy dłuższa od niego samego. Spał tam opatulony liśćmi i trawami, które zebrał wcześniej. Nagle jednak obudziły go drgania ziemi tuż nad nim. Siedział cicho i nasłuchiwał, gdy po chwili usłyszał jakby coś dużego i ciężkiego uderzyło w ziemię. Wyszedł przestraszony, że nagle jego nora się zawali i ujrzał młodą smoczycę stojącą jakieś 12 metrów od wyjścia przy leżącym obok niej kamieniu i większego smoka, który coś do niej mówił. Ciekawski smok schylił łeb, docisnął skrzydła do siebie i nie podnosząc ciała wyżej niż sięgała trawa, powoli się skradał bliżej tej dwójki. Chciał usłyszeć o czym rozmawiają. Niestety wiatr zawiał w niekorzystną dla pisklaka stronę. Nie wiedział tego. Nie znał się na tym. Dlatego nie zwrócił nawet na to uwagi.

[Dynamika Ostrza]

Oglądając robaki które zaczynały się budzić i rozwijać się z kulek w które wcześniej się zwinęły, młoda samiczka nie zorientowała się że ktoś do niej podszedł, choć gdyby była czujniejsza na pewno by usłyszała kroki. Akurat trąciła jednego z robaków pazurem drugiej łapki żeby zobaczyć czy zwinie się z powrotem, bo chodził dosyć szybko, gdy usłyszała głos Pomyślnego. Odwróciła się dość gwałtownie i uniosła łebek, patrząc na większego smoka. Pierwsze co pomyślała, to to że to Ciocia. A jeśli to była ciocia to mała się wkopała, lecąc na tereny wspólne bez dorosłego.
–O, ciocia, ja nie chciałam się wymykać! W grocie było tak nuudno no i umiem już latać iii... ale... – Nagle coś jej zaświtało, przerywając szybkie i chaotyczne wyjaśnienia. Przecież ten głos nie brzmiał jak cioci, no i zapach, tak samo jak głos, choć podobny, był inny. Zdecydowanie samczy.
–Ty nie jesteś ciocia? – Stwierdziła pytająco, obniżając łebek w nieśmiałym geście. Nie no, teraz ten smok pewnie będzie się z niej śmiać!
–Ale wyglądasz zupełnie jak ona. O, może to ty jesteś jej bratem? – Wysnuła tą teorię na podstawie ich podobnego wyglądu no i ciocia mówiła kiedyś że ma brata którego chciała znaleźć.
–Ja znalazłam takie fajne robaki pod kamieniem, co się zwijają w kulkę jak się je dotknie – Postanowiła w końcu odpowiedzieć na zadane wcześniej pytanie, jej głos znowu nabrał wesołej barwy. Uniosła łapkę w której trzymała kilka robako-kulek. Większość niestety już jej uciekła, inne zaś powoli się otwierały.
Oczywiście Pomyślny chwilowo zebrał na sobie całą uwagę małej samiczki, nie zwróciła ona więc jeszcze uwagi na woń innego smoka który się podkradał, nie była w końcu doświadczonym łowcą który miał wpisane w umysł że trzeba być czujnym wszędzie i zawsze.