Aleja Zakochanych

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Nie komentowałam jego słów. To raczej naturalne, że jeśli smok ma ogon chroniony lepiej niż gardziel, to nie będę w niego atakować. No, ale w końcu to ja się uczę, prawda? Skinęłam lekko łbem na jego słowa. Ja także przyjęłam pozycję gotowości. Łapy lekko ugięte i rozstawione, dla lepszego balansu ciałem. Ogon uniesiony, luźny, choć nie kiwający się na boki. Skrzydła przy ciele, a łeb delikatnie pochylony. Przez krótką chwilę stałam tak, po czym wybiłam się, nieco mocniej uginając łapy i je prostując. Chciałam doskoczyć do prawego boku Oka, lądując nieopodal jego przedniej łapy. Gdy tylko moje łapy dotknęły ziemi i lekko się ugięły, uniosłam lewą przednią łapę, wykonując nią zamach taki, jakbym chciała ciąć jego łapę, od barku ku dolnej części łapy. Jednak w ostatnim momencie, nim moje pazury dotknęły jego sierści, zmieniłam tor lotu mojej łapy. Zamiast cięcia góra dół chciałam wykonać cięcie lewo prawo, czyli w poprzek, celując w zgięcie jego łapy.

Atak jak najbardziej poprawny oraz w miarę szybki. Zbawienna wykorzystywała swoje zdolności bardzo mądrze.
Oko Zmierzchu pomimo nieprzyjemnego wyglądu przez tą nieszczęsną sierść, był w stanie ugiąć mocno przednie łapy i odbijając się od ziemi i wycofując mniej więcej na odległość łapy i kilku łusek.
Cichy warkot oznajmił, że teraz to on zaatakuje samicę.
Doskoczył doń, a ponieważ znajdowała się bardziej po lewej stronie, postanowił zaatakować lewą łapą. Była to jednak zmyłka. Lewa łapa podniosła się jak do ataku, a tak na prawdę była jednym krótkim krokiem w przód i prawdziwą bronią okazały się zęby Oka, które niebezpiecznie szybko zbliżyły się gardła samicy.
Kiedy tylko wykonała unik, od razu zapytał....
–Powiedz co zrobiłem źle...
Niemniej jednak był już gotowy do obrony. Cztery słowa nie wybiją go z rytmu.

Cały czas obserwowałam mojego nauczyciela. Domyślałam się, że wykona unik. W końcu właśnie na tym bazuje jako wojownik. Na swojej szybkości. Niepotrzebny był mi ten warkot, choć z pewnością pomógł. Im więcej się wie o atakującym, tym łatwiej jest się obronić. To, że jego lewa łapa była nieco dalej pozwoliło mi sądzić, że to jedynie zmyłka, więc gdy tylko ta opadła na podłoże, ja wyprostowałam ugięte łapy, aby odskoczyć. Planowałam wykonać odskok do tyłu, szybki i zgrabny, aby znaleźć się poza zasięgiem ataku Zmierzchu. Dodatkowo odchyliłam nieco łeb do tyłu, wyginając szyję, minimalizując niebezpieczeństwo oberwania. Gdy tylko zadał pytanie, oblizałam swoje gadzie wargi. – Zmyłka nie była skuteczna. Twoja łapa była zbyt daleko mnie, byś mógł nią swobodnie atakować. Poza tym sporo czasu zajęło ci przeniesienie ciężaru na lewą łapę tak, abyś utrzymał równowagę i mógł spróbować mnie ugryźć. – odparłam, zastanawiając się, czy o to mu właśnie chodziło. Ja jednak nie ostrzegałam. Stojąc tak kawałek od niego ugięłam jeszcze mocniej łapy, a mój ogon zastygnął w miejscu, jakbym szykowała się do skoku. Gdy prostowałam łapy, nie wyskoczyłam. Wyprostowałam jedynie szyję, by otworzyć szeroko pysk i zionąć ogniem wprost w pysk Oka. Podczas uginania łap i ich prostowania nabrałam w płuca więcej powietrza, licząc na to, że mój fortel przyniesie chociażby mizerny rezultat.

Co do łapy to mógł się kłócić. W końcu znajdował się dość blisko samicy po doskoku. Niemniej druga część była w pełni dobra.
–Pamiętaj o tym, że markowanie ataku powinno odbywać się jedną i tą samą kończyną, tak jak to zrobiłaś wcześniej...
Chwilę potem nadszedł kolejny atak. Oko Zmierzchu powoli się już uczył zauważać ruchy ciała. Zauważył też nadmierne nabranie powietrza do płuc i przytrzymanie go przez chwilę w trakcie uginania łap do skoku. Wcześniej przy unikach nie przytrzymywała powietrza, więc to ją właśnie zdradziło. Nie miał nic do stracenia. I tak uniknąłby w ten czy inny sposób. Skok poza tym prawdopodobnie byłoby wykonany wprost na niego. Wystarczyło odskoczyć w bok, a w tym przypadku uskoczył on na lewo. Zbawienna nie była tak daleko od niego, więc strumień ognia przeleciał kawałek od Oka.
I tym razem on również nie dał jej chwili wytchnienia. Zaraz po ominięciu ataku, po prostu zaszarżował nań uginając łeb nieco w tył. Nie pochylił się jednak, aby wystawić rogi. Przed samym spotkaniem z ciałem Zbawiennej, jego łeb wyskoczył i znów próbował ją ugryźć w szyję.

Oddychałam spokojnie i powoli, starając się nie ustępować Zmierzchowi w jego działaniach. Był szybki. Zwinny. Ale ja nie należę do najwolniejszych. Jego działania coś mi przywiodły na myśl. Już tego próbował! Od razu odskoczyłam. A przynajmniej to chciałam zrobić. Ugięłam nieco mocniej łapy i wybiłam się z nich, odskakując na prawo. Podczas lądowania łapy obowiązkowo lekko ugięte, ogon nad ziemią, a łeb pochylony. Skrzydła nie ważyły się odkleić od boków. Wczepiłam lekko pazury w podłoże, dla lepszej równowagi i zaatakowałam. Obróciłam się, wykorzystując to, że moje przednie łapy stały twardo na ziemi. Chciałam uderzyć ogonem, celując nim w lewy bok Oka, między łapami. Zamierzałam go po prostu uderzyć, starając się nie stracić równowagi.

Normalnie w prawdziwej walce starałby się ominąć jej ogon dzięki swojej zręczności. Tym razem jednak było inaczej. Nie uciekł. Doskoczył wręcz tak, aby Zbawienna znalazła się pod kątem do niego. Dodatkowo przekręcił nieco ciało w stronę ogona samicy i wyciągnął przednie łapy, aby zatrzymać atak. W tym samym czasie wygiął mocno swój ogon w lewo, przez co całe ciało wojownika wyglądało jak pół księżyc... Co dalej? Kiedy tylko powstrzymał atak ogona, mocno odepchnął się od górnej części ogona przy zadzie i zarzucił swoim ogonem celując w przedni(prawy) bark Zbawiennej...

Zmrużyłam nieco ślepia, starając się jednak nie tracić czujności, by móc szybko zareagować. Widząc, jak i gdzie atakuje, postanowiłam zrobić coś, co stosowałam podczas treningów z moim bratem. On to dopiero był wymagającym nauczycielem. Zazwyczaj padałam nieżywa i musiał mnie nieść do naszego obozu. Dlatego też teraz po prostu ugięłam łapy, wyciągając przednie przed siebie, a tylne za sobą, by przypaść do ziemi. Skrzydła płasko przy bokach, a łeb na boku, na podłożu. Taki jakby upadek, szybki i miejmy nadzieję, że skuteczny. Gdyby to się udało, szybkim i wprawnym ruchem odepchnęłabym się od ziemi przednimi łapami, aby skoczyć do tyłu i wystawić zadnie łapy, aby podrapać Oko po boku. Czy też raczej wczepił się pazurami w jego futro, drapiąc skórę.

Pomysł niezły, ale walka tyłem była czymś bardzo ciężkim. Rzadko smoki decydowały się na takie ataki. Sumienny wychodził z założenia, że lepiej jest mimo wszystko się obrócić i spróbować ataku od przodu. W końcu oba smoki potrzebowały czasu, aby się do końca obrócić.
Tym razem Sumiennemu przydała się znacznie inny talent niż siła, z którą wyprowadzał ostatni atak. Po obrocie, kiedy Słodycz zaczęła wstawać, on zaprzestał ataku, zatrzymując ogon. Stali wtedy zadem do siebie...
I wtedy było najciekawiej. Skupiony samiec wytworzył w swoim wyobrażeniu pnącze, które łapie samice za tylne łapy i ciągnie do ziemi, przez co jej łapy nie miały być w stanie się oderwać od ziemi. Pnącza były pozbawione kolców i jakiś specjalnych właściwości, ale miały być wystarczająco silne, aby samica nie mogła ich zerwać. Zakończeniem wyobrażenia były leżące tylne łapy samicy...
Słodycz nie zrozumie co się stało i zarazem straci większość ze swojej równowagi.
Wtedy też samiec ponownie wyobraził sobie pnącza, które miały zaplątać się dookoła ciała samicy i zacisnąć się na jej brzuchu. Pnącze miało postać dokładnie pod ciałem Słodyczy oraz miało być wystarczająco grube i wytrzymałe, aby samica się nie zerwała. Atak ponownie został pozbawiony elementów, które mogły uszkodzić ciało samicy...

Pnącza? Nie sądziłam, że Oko posunie się do czegoś takiego. No, ale nie zamierzałam się z nim spierać. W końcu to ja się uczę lepiej panować nad swym ciałem w walce, nie on. Dlatego też zamiast czekać, chciałam się uwolnić. Co prawda wzbicie się w powietrze pewnie nic by nie dało, dlatego zrobiłam coś innego. Odbiłam się przednimi łapami od ziemi, rozkładając skrzydła i machając nimi tak, abym nie upadła. Jednocześnie lekko się wygięłam, aby pazurami przednich łap przeciąć pnącza, które oplotły moje zadnie łapy. Utrzymując się ponad ziemią liczyłam na to, że kolejne pnącza mnie nie dosięgną. Ogonem uderzyłam kilka razy o ziemię, wzniecając nieco kurzu, aby utrudnić Oku obserwowanie moich działań. Gdyby udało mi się przeciąć pnącza, wzniosłabym się w powietrze, poza ich zasięg.

Walka zawsze była nieprzewidywalna. Trzeba było być gotowym na wszystko. Pomimo zdziwienia Słodyczy i początkowym problemie z utrzymaniem się, była wystarczająco silna, aby sprostać zadaniu, które sobie wyznaczyła.
"Dobrze. Bardzo dobrze. Musisz jednak pamiętać, że obrona w powietrzu jest znacznie cięższa, a aby znaleźć się na ziemi, potrzebujesz znów nieco czasu..."
Mówiąc to zaraz nad łbem Słodyczy pojawiła się przeźroczysta siatka wykonana jakby z wody. Była wielkości nieco większej niż sama Słodycz. Nie miała zranić, ale pozbawić ją możliwości lotu. W swój wytwór pchnął maddarę i zaczekał na efekty. Wymyślał coraz cięższe zadania, ale liczył na to, iż Słodycz sobie poradzi... Oraz w to, że znajdzie czas na atak zaraz po swojej obronie...

Kiwnęłam łbem na jego słowa. I gdy to robiłam, już zaczęłam wykonywać manewr. Musiałam, z uwagi na siatkę. Postanowiłam połączyć obronę z atakiem. A raczej sprawić, że jedno będzie wywodziło się z drugiego. Zanurkowałam więc w dół, składając skrzydła przy bokach. Sunęłam tak, aby lecieć wprost na Sumiennego. Kawałek nad ziemią wyciągnęłam przed siebie pazury i rozłożyłam skrzydła, by wykonać zgrabny manewr, jednocześnie przejechać wyciągniętymi pazurami po grzbiecie mojego nauczyciela, a następnie wylądować, złożyć skrzydła i obrócić się przodem do Oka.

Wystarczyło tylko ugiąć mocniej łapy i być w pozycji gotowości, aby uniknąć takiego ataku. Nie miał więc najmniejszych problemów, aby obeszło się bez obrażeń. Chwilę później po uniku, przeszedł do ataku. Postanowił zrobić coś mało spodziewanego. Smoki przeważnie nie wykonują zbyt skomplikowanych kombinacji przy ataku.
On jednak zawsze odstawał od norm. Szczególnie w przypadku, kiedy wiedział, iż to nauka.
Zaczął biec, przygotowany do ugryzienia samicę w szyję. On jednak nagle rozprostował skrzydła, energicznie nimi machnął i wygiął się w tył, napinając ciało i nurkując wręcz przez swoje ramię. Za ciałem pociągnął się ogon, który usztywnił się zaraz po tym jak przestał dotykać ziemi. Atak był wymierzony w szczękę samicy... Zaraz po obrocie przez ramię, Sumienny powrócił na ziemię. Ciekawy, czy głupi atak...?

Obserwowałam go, zdziwiona tym, co wyprawia. Doprawdy. Bardzo niekonwencjonalne rozwiązanie. Ale cóż zrobić. Zamiast rozprawiać o jego ataku przygotowałam się do obrony. Nie odskoczyłam jednak, a uniosłam prawą łapę, aby zablokować jego atak. W końcu moje mięśnie są nieco mocniej, jak większości Ognistych. Starałam się unieść łapę na tyle, by zasłoniła mój pysk. Odpowiednio ją ustawiłam i usztywniłam, aby zablokować atak. Gdyby mi się udało, przekręciłabym łapę, aby złapać ogon Sumiennego i pociągnąć w dół, dokładając do tego drugą łapę. Wyglądałoby to tak, jakbym stanęła przednimi łapami na jego ogonie, uniemożliwiając mu takie manewry.

Dziwny atak miał coś na celu.
Obrona oczywiście się udała i pociągnęła Sumiennego w dół. On jednak wiedział co się działo i po prostu mocno przekręcił ciało, wykręcając też ogon jak świder. Jego ciało znalazło się łapami w dół do podłoża i wylądował spokojnie na ziemi od razu rzucając czar ochronny na zad. Po co?
Wierzył w to, że Słodycz zrozumie jego ruch, ślamazarstwo i spokojne oczekiwanie... na coś, co miało zakończyć po prostu tą naukę...

Ja jednak jedynie patrzyłam na niego dziwnie. Gdy widziałam, że się przekręca, po prostu puściłam jego ogon. Co prawda mogłabym przytrzymać i sprawić, że by się przewrócił, wszak jako Ognista mam nieco więcej siły niż on. Ale nie wydawało mi się to odpowiednim na ten czas. Dlatego też patrzyłam, a z mojej gardzieli dobyło się ciche – Huh? – które było jedynym komentarzem tej całej sytuacji. O co mu, na bogów, chodzi?

–Uczysz się ataku i obrony, czy tylko obrony?-Rzekł spokojnie Sumienny, obracając się w jej stronę skoro nie zamierzała nic zrobić.
–Nauczy się wykorzystywać sytuację dzięki swojej obronie. Miałaś idealną okazję do ataku siłowego, albo choćby jakiegoś cięcia mnie w zad.
Bogowie jej nie pomogą, skoro ona nic nie robiła. Czekanie, aż przeciwnik sam się położy i umrze jest nie rozsądne. Może położy się i umrze ze śmiechu?
–Wiem, że masz za miar ratować życia smoków, ale naucz się też zabijać. Nie każdy może Ci dobrze życzyć, a jeśli będziesz jedynie się bronić, osiągniesz najwyżej kilka chwil więcej z życia... Miałaś mnie zaatakować!
Nadal nie wydawał się zły, a raczej rozbawiony. Czemu kompletnie zignorowała polecenia, iz maja się bronić i od razu atakować...

Słuchałam jego słów ze spokojem, ale i czymś na kształt pokory widocznej w ślepiach. W końcu wzruszyłam lekko barkami. Nigdy nie lubiłam walczyć. Tym bardziej atakować i zabijać. Przez jakiś czas na polowaniu byłam do tego zmuszona. Ale teraz... W końcu skinęłam lekko łbem. – Przepraszam. Nie nawykłam do takich sytuacji, a mój instynkt, który kazałby wykorzystać każdą szansę, aby zaatakować, chyba nie istnieje. – odparłam, przyglądając mu się.

Oko patrzył nań przez dłuższą chwilę, a potem kiwnął łbem.
–Może to i lepiej. Niemniej chyba załapałaś o co w tym wszystkim chodzi.
Wojownik strzelił ogonem i westchnął. Co więcej mógł zrobić?
–A teraz wybacz, Zbawienna. Czas abym spełnił swoje obowiązki...
Nie było czasu na jakieś zbędne podziękowania...
Samiec po prostu się obrócił, rozłożył skrzydła i odleciał.
Tyle go widziała...
//Raport Atak II, Obrona II//

Dodano: 2014-09-01, 11:52[/i] ]
I wrócił tam gdzie wrócić powinien. Czas spędzany na treningach, na patrolach sprawił, że zapomniał o tym miejscu, ale wracając tutaj, od razu sobie przypomniał ostatnie spotkania ze Słodyczą. Teraz unikała go. Po dziś dzień od kiedy ostatnio rozmawiali. Na misji starała się traktować go jako powietrze. To nie było wcale takie ciężkie do zauważenia.
–Szedł niegdyś smok obok stadniny... I zrobili go w konia...
Rozbawił sam siebie wojownik na wspomnienia i klapnął na zadzie obserwując okolicę...
Było tu ładnie, a Oko lubił ładne widoki.

Zjawiłam się tam, skąd całkiem niedawno odeszłam. Mimo to miałam sporo czasu na przemyślenie pewnych kwestii. Co powinnam zrobić? Moje serce nie powiedziało mi jednoznacznie, czego chce. A mój umysł, cóż, był w jeszcze gorszym stanie. Co prawda minęło znacznie więcej czasu, niż jeden księżyc, ale musiałam się w końcu z nim zobaczyć. I podjąć jakąś decyzję. Jaką? Tego nie wiedziałam. Zjawiłam się na alei, tu, gdzie go poznałam. Ogromnie się zmienił. Zmieniał się wiele razy. Dostrzegłam go niemal od razu. Jego białe futro i fioletowe łuski odznaczały się na tle przyrody w pełni życia. Zatrzymałam się, stając jakieś trzy, może cztery ogony od niego. Moje szare ślepia wpatrywały się w niego, a niezbyt gruba, skórzana torba przewieszona była przez moją szyję i łapę. Stanęłam i czekałam, sama nie wiedząc za bardzo na co.

Zjawa. Może po prostu wyobraźnia mu płatała figle. Znów widział Słodycz przed ślepiami.
Niemniej wydawała się prawdziwa. Poczuł jej zapach. To nie wyobraźnia, tylko prawda. Zachował więc całkowitą powagę kiedy spoglądał w jej stronę i kiedy ta kiwnęła mu, Zmierzch odpowiedział tym samym.
–Widzę, żeś zdrowa. Cieszę się, że elfia uzdrowicielka dała radę Cie uzdrowić. Twoja rana wyglądała paskudnie...
W sumie jego rany nie wyglądały wcale lepiej, niemniej on był wojownikiem. Rany to jego domena, jego przywilej. Kleryk nie powinien jednak w ogóle cierpieć od ran. Tak przynajmniej on uważał.
Ah. Minęło więcej niż księżyc. Oko dobrze o tym wiedziało. Teraz jednak jego nadzieje były dawno rozwiane i nie szukał już niczego pod skrzydłami ognistej samicy... Dlatego rozmowa przyszła mu tak łatwo. Pogodził się po prostu z odrzuceniem, które mu zafundowała na misji.
–Jak Ci się powodzi jako Uzdrowicielka...?
Temat zupełnie luźny. Bo po co rozdrapywać stare rany?

Zdziwiło mnie, że zaczął tak luźno tą rozmowę. No, ale co ja się dziwię. Poznałam już tyle odsłon tego samca, że nie powinno mnie dziwić nawet to, że zdecyduje się nagle zostać czułym tatusiem i opiekunem młodych smoków. Uniosłam delikatnie kąciki moich gadzich warg. Wyraz mego pyska nieco się zmienił. Tylko odrobinkę, ale było to zauważalne. Skinęłam powoli łbem na jego stwierdzenie. – To zadziwiające, ile ich uzdrowicielka potrafi. – stwierdziłam. To prawda. Radziła sobie z tyloma problemami, tyloma uszkodzeniami, a i tak dawała sobie radę. – Chciałabym być taka jak ona. Przynajmniej wtedy nieco częściej leczyłabym smoki. – stwierdziłam i wzruszyłam delikatnie barkami. Oko nie wydawał się być tak przybity jak ostatnio. – A u ciebie, wszystko w porządku? Udało ci się odzyskać przywileje wynikające z bycia pełnoprawnym członkiem stada? – zapytałam.

Smoki Wolnych Stad

Aleja Zakochanych

Chcesz dołączyć do gry?

Rejestracja

Logowanie

Kto jest online

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu

Link:
BBcode:
	Ukryj linki do postu