Polana

[Pradawna Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Spodziewała się gadania o teorii, ale wiedziała, że nie będzie tak długie jak czasem się zdarza.
~ Śledzenie to umiejętność podążania za celem bądź jego tropem – śladami, zapachem bądź odgłosami jego niedalekiej bytności. Służy do zlokalizowania i odnalezienia celu ~ odpowiedziała, oblizując swoje gadzie wargi. Na razie powiedziała tylko tyle. Na razie Jad nie pytał się, co jest istotne w śledzeniu, ale spodziewała się takiego bądź podobnego pytania za chwilę, gdy tylko ten przeanalizuje jej pierwszą odpowiedź.

[Jad Duszy]

Owszem, wysłuchał i przeanalizował odpowiedź smoczycy.
– To również sztuka samego znajdowania śladu i rozpoznawania go – uzupełnił odpowiedź Plugawej. przynajmniej nie usłyszał znowu, ze śledzenie służyło do chodzenia za kimś tak, by zostać niezauważonym.
– Jakie ślady może zostawiać zwierzyna? – Zadał kolejne pytanie. Częściowo Plugawa odpowiedziała na nie wcześniej, ale nie była to pełna odpowiedź.

[Pradawna Łuska]

~ Odciski łap, pazurów czy kopyt oraz zapach. Czasem też słychać szeleszczenie czy uderzanie o ziemię, jeśli cel jest niedaleko. Poza tym są ślady krwi, odchody, kępki futra czy sierści, połamane gałązki, podeptana trawa, podrapane drzewa ~ odpowiedziała, licząc iż pamiętała o wszystkim, co na ten temat wie. Nie przypominała sobie o niczym innym, więc miała w duszy plugawą nadzieję, że Jad będzie zadowolony (na swój sposób rzecz jasna) z jej odpowiedzi.

[Jad Duszy]

Czy był zadowolony, czy tez nie, bardzo ciężko było stwierdzić. Niemniej nie komentował odpowiedzi plugawej, co mogło oznaczać, ze była dobra.
– W takim razie szukaj – powiedział do Adeptki. Nie powiedział natomiast czego i gdzie ma szukać, ale w końcu była to część nauki. Niech sama pomyśli i popróbuje, może zrobi to od razu poprawnie i skończą szybciej?

[Pradawna Łuska]

Wytężyła wszystkie zmysły. Wzrokiem szukała ewentualnych odcisków łap czy innych kończyn, przykładowo kopyt jelenia. Oprócz tego obserwowała teren wokół. Może zauważy gdzieś zdeptaną czy poskubaną trawę, krew czy sierść, bądź odchody, bo i to było możliwe. Węszyła również zarówno na poziomie ziemi jak i ponad nią. Może jej gadzi nos wyłapie jakąś woń, na co szczerze Plugawa liczyła. Nasłuchiwała również odgłosów otoczenia, szeleszczenia czy czegokolwiek innego. Oczywiście szła do przodu, pilnując by nic jej nie umknęło.

[Jad Duszy]

Jad obserwował Plugawą ze znudzeniem.
– A skąd pomysł, że to, czego szukasz jest w tamta stronę? – Zapytał, nie ruszając się nawet z miejsca. Najlepiej było nie używać mózgu i przeć przed siebie. Mogłaby tak iść i iść, a okazałaby się, że to, czego szuka było na przykład w dokładnie przeciwnym kierunku. genialny sposób, aby się zmęczyć i nic nie znaleźć.

[Pradawna Łuska]

Podniosła się i zdała sobie sprawę, jak głupio zrobiła. Faktycznie, to nie miało największego sensu.
Stanęła i wytężyła zmysły, by coś wyłapać. Nie szła już nigdzie, i tego nie zrobi, dopóki czegoś nie znajdzie. Śladów zapachowych, tych w ziemi lub jakiegoś odgłosu. Miała nadzieję, że długo to nie potrwa, bo powoli robiło się ciemno, co nie ułatwiłoby jej poszukiwań z pewnością.

[Jad Duszy]

Ale i to nie wyglądało na dobry pomysł. Smoczyca stała w miejscu, a jeśli śladu nie było w zasięgu jej zmysłów, to jak miała go odnaleźć?
– A może tak spróbujesz iść po rozszerzającej się spirali? – Zaproponował Jad, kręcąc młynka pazurem w powietrzu. nie wydawał się zainteresowany tym, co robiła Plugawa, ale najwyraźniej ją obserwował, skoro wiedział, jakie błędy popełniała.

[Pradawna Łuska]

Kiwnęła łbem. W sumie to czemu nie...
Nie tracąc czujności, i wciąż badając teren szła z łbem raz przy ziemi, raz nad nią, by wyczuć ewentualne zapachy, ponieważ mogą być niemal wszędzie – na każdym poziomie. Obserwowała również trawę i błoto oraz krzewy, poruszając się po rozszerzającej się spirali, tak jak powiedział Jad. Liczyła, że tym razem uda jej się coś znaleźć, i że o niczym nie zapomniała – to by było raczej kiepskie.

[Jad Duszy]

Wysiłki smoczycy w końcu się opłaciły. Krążąc tak i szukając, dość uważnie, natrafiła w końcu na jakiś trop. Była to zdeptana trawa i trochę obgryzionych blisko ziemi gałązek, zwłaszcza tych świeżych. Na jednej z gałązek smoczyca dostrzegła również kosmyk brunatnego futra – włosy były delikatne, niezbyt długie.
– Masz pomysł, co to może być? – Zapytał, ale nie mówił, ze smoczyca powinna stanąć i tylko odpowiadać.

[Pradawna Łuska]

Obejrzała dokładnie poszlakę, którą w końcu znalazła. Obwąchała i zbadała, po czym odparła.
~ Sarna, jeleń, ostatecznie dzik ~ powiedziała, ale czekała na odpowiedź Jadu. Mogła się mylić, w końcu to nauka. Jej zdaniem jeleń był najbardziej prawdopodobny, ale mogła się pomylić, bo w głosie miała nutę niepewności. Poza tym stała raczej w bezruchu.

[Jad Duszy]

Jad nie podpowiedział, czy odpowiedź smoczycy była poprawna, czy tez nie.
– Jak masz zamiar się o tym przekonać, skoro stoisz w miejscu i nie szukasz? nie wiesz, ze z każda chwila twoja ofiara może się od ciebie oddalać? – Zapytał, jak zwykle z drwiącym rozbawieniem w głosie i cynicznym uśmiechem na pysku. Serio, co on miał podawać odpowiedź na tacy?

[Pradawna Łuska]

Odwróciła się i przystąpiła do szukania. Z nosem przy ziemi. Ustaliła sobie trasę poszukiwań, tak by nie być ciągle w jednym miejscu. Najpierw starała się znaleźć albo odciski kopyt (bo prawdopodobnie był to jeleń lub sarna) lub też zapachu owej zwierzyny. Oczywiście nie szła byle gdzie. Pamiętała o podeptanej trawie którą przed chwilą znalazła i poskubanych gałązkach i szła tak, gdzie znalezienie ofiary było w miarę możliwe.

[Jad Duszy]

Idąc z nosem przy ziemi smoczyca uderzyła w drzewo, którego w ogólne nie zauważyła, gdyż nie zwracała uwagi na otoczenie. jad nie skomentował tego, chyba nie było takiej potrzeby, prawda? plugawa sama powinna wiedzieć, gdzie w tym przypadku popełniła błąd i samodzielnie go naprawić. Ale czy to zrobi? Smoczyca strasznie się spieszyła, a brak dokładności prowadził do błędów.

[Pradawna Łuska]

Fuknęła z niezadowolenia, ale nie ociągała się, tylko ruszyła dalej, nadal szukając zwierzyny. Miała wytężone zmysły, zwłaszcza wzrok, bo liczyła najbardziej na znalezienie odcisków kopyt. Co nie oznacza, że nie węszyła i nasłuchiwała.
Była także ostrożniejsza. Nie patrzyła tylko na dół, ale również na to, co ma przed sobą, by nie powtórzyć wpadki w drzewo, która raczej nie była zbytnio motywująca a irytująca. Miała nadzieję, że w końcu jej się uda, bo trochę to trwało. Oczywiście zdawała sobie sprawę, że to jej błędy tak to przedłużają.

[Jad Duszy]

Smoczyca wciąż gubiła ślad, bo nie zwracała na niego dużej uwagi. nie szukała też za uważnie nowych śladów. innymi słowy szło jej naprawdę opornie, ale jakimś cudem w końcu udało jej się zauważyć stworzenie, którego szukała. i nie było to żadne z wymienionych przez nią zwierząt, a jedynie zwykły, samotny zając. Potem zarówno on, jak i las zniknęły.
– Jak widzisz był to zając. Zwierzęta wymienione przez ciebie były dużo większe, a znalezione ślady podgryzania znajdowały się blisko ziemi. Jeleń czy sarna wolałyby raczej obgryzać te wyższe pędy, zamiast tak bardzo się schylać. Dzik tymczasem wcale nie obgryzałby gałązek, raczej zryłby cała okolice, tworząc buchtowisko. Ponadto wymienione przez ciebie stworzenia maja grube, raczej szorstkie włosy, a te, które znalazłaś były delikatne. Ale powiedzmy, ze podstawy śledzenia już znasz – powiedział do smoczycy.


//raport

[Pierwotny Instynkt]

Polana w Dzikiej puszczy okazała się miejscem docelowym wędrówki ni to już pisklęcia, ni to jeszcze adepta. Keith był ostatnio w nie najlepszym humorze i po prostu próbował odseparować się od wszelkich smoków. Zwłaszcza, że ten skrzydlaty, utopijny obszar po prostu przyprawiał go o mdłości. A głupota tutejszych smoków po prostu i jego zaczynała oślepiać. A przynajmniej póki co przyprawiała go o ból głowy. Smoki, które zwą się tutaj gadami nie były niczym innym, jak mierną podróbką prawdziwych gadzich drapieżców. Pogrążony w rozmyślaniach bezskrzydły po prostu przysiadł na niczym nie osłoniętej, samotnej polanie...I bóg wie, na co czekał.

[Nathi]

To, dlaczego Słowo leciał nad Dziką Puszczą nie miało większego znaczenia.
Najpierw pisklę przez ułamek sekundy znalazło się w cieniu. Mogło poczuć dziwny chłód... Ale to chyba tylko pozorne wrażenie. W końcu było już całkiem zimno.
Wojownik Życia wylądował tuż przed pisklęciem. Jego wysoka, czarna sylwetka przysłoniła mu widok Złotej Twarzy. Jego czarne źrenice uważnie obserwowały Keitha, wzrokiem podobnym do drapieżnika do upolowaniu zwierzyny.
Słowo nienawidził Cienistych. A teraz znalazł jedno z ich piskląt, zupełnie samo, na otwartym terenie. Co postanowi zrobić?
Nie odezwał się. Milczał, może jakby się nad czymś zastanawiając. Tak naprawdę chciał, aby to Cienisty jako pierwszy wykonał jakiś ruch, odezwał się. Pisklęta były młode. Wiele cennych rzeczy można im było powiedzieć. Cieniste pisklę jeszcze nie było Cienistym. Wszystko można zmienić.

[Pierwotny Instynkt]

Pisklę to było dość mylne określenie, jak na raczej już wyrosłego smoka w wieku Adepta. A to, że ich bufoniasty gruby przywódca się lenił, to już inna kwestia, czemu wciąż piastował rangę małego smoka. Keith nie był strachliwym stworzeniem i nie, nie czuł się w żaden sposób zagrożony przez czarnego smoka, który i tak już został wcześniej zauważony przez zielonołuskiego bezskrzydłego. Jak na przyszłego łowcę przystało, teraz nic go nie jest w stanie zaskoczyć. Jego zmysły po prostu były bardziej wyostrzone, niż kiedyś. A w złotych ślepiach Keitha czaiło się jeszcze coś groźniejszego od spojrzenia drapieżcy, było w nim coś pierwotnego, dzikiego. I takim właśnie wzrokiem obarczył większego smoka bez cienia lęku. I Keith zachował milczenie, co przez ostatnich kilka księżyców było u niego normą. W końcu ich samozwańczy bogowie odcięli mu język, ale skąd ten przybłęda mógł wiedzieć? Dlatego też młody stał i patrzył.

[Nathi]

Pisklę.
Tak Słowo określał smoki w wieku Keitha. Nie obchodziło go, co umiał. Czy był już adeptem, czy nie przeszedł jeszcze swojej ceremonii. Ten Cienisty był młody i nawet, gdyby sam Uśmiech przyleciał i powiedział, że to adept – Słowo i tak nazywałby go pisklęciem.
Ale młodzieniec nie odezwał się. Stał, tak jak i stał Słowo. I na siebie patrzyli. Gdyby miał choć trochę rozumu w głowie, to po zobaczeniu wojownika z Życia, który leciał w jego kierunku, powinien był się schować. Skoro tego nie zrobił – chociaż skłonić się, przedstawić. Był młodszy, kultura tego wymagała.
Wtedy zobaczył, że jego znalezisko nie ma skrzydeł. Nie podobało mu się to. Może był Równinnym? Nie dość, że z Cienia, to jeszcze to.
– Nie dosłyszałem imienia – powiedział z charakterystyczną chrypą. – Ale twoje imię nie ma znaczenia. Cień ma bogatą przeszłość. Ale nie ma przyszłości – westchnął, powoli wędrując w koło, wokół Keitha. Przez moment panowała zupełna cisza. – W moim planie nie ma miejsca dla Cienistych. Mogę zabrać cię do Życia i tam wyszkolić. W przeciwnym razie... Trudno żyć bez przyszłości, co?
Taki miał nastrój. Coś się w nim stało. Zbyt długo czekał. Przegrali wojnę z Ogniem. Byli słabi. Jeśli Słowo chciał coś osiągnąć, to musiał w końcu zmienić myśli w czyny.

[Pierwotny Instynkt]

Keith uniósł łuk brwiowy ku górze, ale żaden inny mięsień tego smoka nie drgnął. Miał przed sobą chorego psychicznie smoka. A przynajmniej tak go zakwalifikował Keith. Nie dość, że gadał jakieś brednie, to jeszcze sam sobie na nie odpowiadał i jakby nawet nie widział sensu, by zaczynać dialog z tak pokręconym umysłowo smokiem. Czy Ci z Życia po prostu byli od urodzenia przeszkalani na bezpłciowe stworzonka? Czy tylko mu się tak wydawało? Bo zawsze, jak spotykał smoka z tego stada starał się pokazać z jak najgorszej strony, nie mając zaplecza, aby takiego siebie pokazywać. Fakt, Życie było słabe. Przegrało wojnę i nie wyglądało na to, by mogli cokolwiek ugrać w najbliższym czasie, chyba że jakimś cudem nagle przybędzie im wyszkolonych smoków w dwa razy większej liczbie, niż mają pozostałe dwa stada. Keith idiotą nie był i po prostu z uprzejmością wysłuchał tego paplania, po czym wzruszył barkami od niechcenia i prychnął. Tak, ten smok zdecydowanie cierpiał na chorobę psychiczną. Bredził o jakimś swoim planie, który zapewne i tak jeśli istniał, to wypełni się tylko i wyłącznie w urojeniach czarnołuskiego. Cień akurat póki co trzymał się bardzo dobrze, czy zasługą był bufoniasty Przywódca? Szczerze w to wątpił, ale póki nikt mu tam niczego nie bronił, nic mu do władz. Zaraz potem w jego dzikich, złotych ślepiach zabłyszczały iskierki rozbawienia.
~O przyszłości mówi szaleniec...nie znając własnej przyszłości wypowiada się o przyszłości innych. Nie uważasz, że to już nieco za dużo, jak na tak biedny umysł śmiertelnego smoka?
Keith szybko odszukał pomost między swoim, a umysłem tego drugiego, oczywiście pozwalając przepływać tylko jego słowom. Żadne emocje, myśli, wspomnienia ani w jedną, ani w drugą stronę nie miały prawa przelatywać. Czysty pomost myślowy służący do komunikacji.