Drzewo na Wzgórzu

[Cętkowane Pióro]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Mruknął cicho obserwując z znudzonym wzrokiem poczynania samicy, jej wylegiwanie się i to jak ociężale podnosiła się z ziemi. Mimo że z łatwością mógł jej pomóc wstać, nie zrobił tego, jedynie usiadł wygodnie na przeciwko niej jakby ją oceniając a jego niebieski ogon wił się po śniegu, zdradzając lekkie zaciekawienie.
Nie było trzeba być geniuszem by dostrzec że coś ją boli, jednak z początku nie wiedział co, dlatego przyjrzał się dokładnie jej ciału z każdej możliwej strony aż trafił na jedną z jej łap która była po prostu... inna.
– Nie chce niczego, szukam towarzystwa dla zabicia nudy – W jego głosie było słychać delikatną nutkę zadziorności jednak nie wyglądało na to by chciał walczyć.
– Z daleka nie wydawałaś się taka wielka, ale niedługo Cię przerosnę – Mówiąc to nastroszył lekko kryzę, sprawiając ze już teraz wraz z piórami na łbie, był wyższy niż ona. Nie był małym, drobnym samcem. Od dzieciństwa był większy i masywniejszy niż niektórzy ogniści, to właśnie dlatego jest wojownikiem bazującym na sile i możliwe że nawet Ćmienie za kilka księżyców będzie dość sporo mniejsza od niego.
– Nie rozumiem tylko czemu zostałaś czarodziejką skoro miałaś takie predyspozycję na zostanie wspaniałą wojowniczką – Mimo że jej ciało było sporawe, nie była ona ani jakoś szczególnie umięśniona, ani też nie wyglądała na zwinną. Trochę szkoda że zmarnowała taki wrodzony dar, gdyby zostałą wojowniczką, na pewno ciekawie by wyglądała.

[Ćmienie Maddary]

Pozwalała mu mówić raczej nie przejmując się jego słowami. Wzrokiem lustrowała jego pysk, sylwetkę, postawę. Wyglądało na to, że go po prostu bagatelizowała, chociaż była czujna. Jak na smoka już miała mocno przeciętny wzrost. A że smukła i długa nie była sprawiała wrażenie, że jest dużo większa od innych. Tylko spaść na kogoś i połamać wszystkie kości. O. Zadał jej pytanie, może nie pytanie, ale chyba miało zabrzmieć jak pytanie. Wtedy też zamilkł. Słuchała go. Słuchała, chociaż na to nie wyglądało. – Każdy wybiera specjalizację względem upodobań. – Mruknęła grobowym, cichym tonem. Stoicko spokojnym jak zawsze. Jej wzrok był teraz taki sam. Stała na owych trzech łapach ukazując się cała. Była zbyt krępa. Może byłaby dostatecznie silna, ale nie była dobrym materiałem na wojownika. Poza tym... – Wojownik nie powalczy długo z niesprawnym ciałem. – Dodała patrząc na mniejszego od siebie adepta. Smukłego dosyć adepta. Ona była tylko wiązką zbitych mięśni. Nie mówiła nic więcej. Nie była dobrą partią i do rozmów. Zwłaszcza z takim nastawieniem.

[Lwia Łuska]

Lwia wolno wspinała się na szczyt wzgórza. Szła piechotą, ponieważ wiatr wzmógł się na tyle silnie, że latanie stało się niebezpiecznie. Mocne podmuchy powietrza wyciskały jej z oczy łzy.
Wreszcie dotarła na samą górę, gdzie wiatr – o dziwo – stał się jeszcze bardziej agresywny. Gałęzie drzewa, rosnącego na wzgórzu zatrzeszczały złowróżbnie, jakby zaraz któraś z nich miała pęknąć i spaść młodej smoczycy na głowę. Samica nie zraziła się tymi groźnymi dźwiękami i – na tyle na ile pozwalał jej wiatr – podbiegła do pnia dębu. Przytuliła się do niego plecami i oplotła się skrzydłami, przytulając głowę do piersi i chowając się do "kokonu", utworzonego z jej własnego ciała.

[Rozsądny Kolec.]

Rozsądny – ba, to imię! – uniósł lekko głowę i zmarszczył pysk. Pociągnął nosem ponownie i rozejrzał się, zaintrygowany. Gdzieś tutaj wyczuł smoka Życia. A może... powęszył jeszcze chwilę. Nie, nie znał tego kogoś – choć miał jakieś ogólne prawo przeczuwać, że gdzieś ją spotkał, choćby tylko dojrzał na którejś ceremonii.
Zmrużył zielonożółte ślepia. Wszędzie ten śnieg, pomyślał z mieszaniną irytacji i zadowolenia. Nie, wbrew pozorom te dwa uczucia się nie wykluczają – jako, iż ostatnio udało mu się nieco uróść, przestał tak bardzo w nim grzęznąć, ale oślepiające, lśniące powierzchnie bieli zaczynały być monotonne, jeśli nie denerwujące. Poruszył lekko ogonem i wzruszył do siebie barkami. Prędzej czy później znajdzie tę tajemniczą osobę.
Nie musiał długo czekać. Białe futro owinięte wokół górującego nad okolicą Dębu rzucało się w oczy, zwłaszcza biorąc pod uwagę to, że to osobliwe dobranie kolorów dawało wrażenie przeźroczystości pnia. Zmrużywszy ślepia, podszedł bliżej.
– Ktoś ty? – spytał. Ton na granicy zaciekawienia, polecenia i pytania wydał mu się odpowiedni, toteż tylko przekrzywił łeb. Nie, nie kojarzył go. A może...? Chwileczkę, czy to w ogóle był smok, czy może jednak smoczyca?
Cofnął się o krok. Ciężko było mu to ocenić, toteż poczekał, aż nowo poznane stworzenie raczy się rozwinąć.

[Lwia Łuska]

Lwia przysnęła, toteż nie usłyszała kroków Rozsądnego. Z resztą, nawet gdyby była rozbudzona, z pewnością wszystko zagłuszyłby silny wiatr.
Obudziło ją dopiero pytanie Haru. Zamrugała powiekami, po czym odsłoniła swe oblicze, rozkładając skrzydła, które wydały przy tym cichy szelest. Spojrzała na samca, którego przecież znała. Cóż z tego, że tylko z widzenia? Jednak teraz, ledwo obudzona, nie skojarzyła pyska ze smokiem.
– Jestem Lwia Łuska – przedstawiła się, po czym ziewnęła, ukazując bladobłękitne podniebienie.
Złożyła skrzydła, wygodnie układając je przy bokach.
– Skądś cię kojarzę, ale nie mogę sobie przypomnieć twojego imienia...Byłbyś tak miły...? – spytała, dając do zrozumienia Adeptowi, że oczekuje od niego przypomnienia swego miana. W jej tonie nie było śladu rozkazującego tonu, jedynie uprzejmość.

[Rozsądny Kolec.]

Przyjrzał się jej. Jej. Czyli jednak – to była samica... Lwia. Zamruczał do siebie. Chyba był na jej ceremonii.
– Rozsądny Kolec – odparł uprzejmie. Usiadł i jeszcze raz obrzucił białą spojrzeniem. – Co tu robisz? – dorzucił po chwili, unosząc lekko brwi. Nie, żeby był ciekawy; po prostu dziwił się, co sprowadziło w takie miejsce Adeptkę, w dodatku w taką pogodę.
Poruszył lekko ogonem. Czekał, nie wiedząc, co z sobą zrobić, toteż odtworzył w myślach wygląd Lwiej i zaczął zabawiać się zgadywaniem, kim ona jest.

[Lwia Łuska]

Teraz, kiedy przypomniał jej swe imię, Lwiej odświeżyła się pamięć. Całkiem niedawno była na jego ceremonii. Jeszcze parę księżycy wstecz wpadł do jej rodzinnej groty razem z Hipnotyzującą i resztą wesołej gromadki.
– Pamiętam cię – uśmiechnęła się lekko. – Jesteś bratem Hipnotyzującej?
Machnęła ogonem, wywołując świst.
– Włóczę się – odparła po prostu. Pogoda zbytnio jej nie przeszkadzała. W końcu w jej żyłach płynęła krew smoków północnych. – A ty? Co tutaj robisz? – odbiła piłeczkę.

[Rozsądny Kolec.]

Lwia Łuska. Skąd to imię?, myślał.
– Tak, chociaż to samo mogłabyś powiedzieć o połowie Życia – parsknął z lekkim rozbawieniem. Jak zwykle dopisywał mu humor.
– Och – wyrwało mu się i ledwie powstrzymał cisnące się na pysk kpiące 'doprawdy?'. Jeśli chciał nawiązać jakiś kontakt, nie może od razu zrazić do siebie tej smoczycy; a wolałby mieć dobre układy przynajmniej z większością stada. – Włóczę się – odpowiedział z lekko cynicznym uśmiechem. – A tak naprawdę... – zawahał się. Nie wiedział – nie był jeszcze pewny – kim jest Lwia i jak wiele może powiedzieć, by odpowiednio to odebrała. – Lubię samotność. Wędrowałem, poznawałem, szukałem – dorzucił więc, uznając chwilowo Adeptkę za odpowiednio inteligentną towarzyszkę rozmowy i licząc na jej otwarty umysł.

[Lwia Łuska]

Parsknęła i wywróciła oczami z rozbawieniem.
– Moja rodzina niewiele wam pod tym względem ustępuje. Nie ma to jak dwie potężne rodziny w jednym stadzie – stwierdziła.
Przekrzywiła łeb, a na jej pysk wpełzł asymetryczny uśmiech. Nie odezwała się ani słowem, nie przerywała Haru. Po jego ostatnich słowach zapadła chwila ciszy, jak gdyby Lwia spodziewała się, że jej rozmówca jeszcze coś doda. Adeptka spoważniała, po czym odezwała się:
– Skoro lubisz samotność, to czego szukałeś? – zapytała cicho.

[Rozsądny Kolec.]

Uśmiechnął się nieco szerzej, w dość uroczy, coraz bardziej samczy niż pisklęcy sposób. Miała rację; to ich dwa rody tworzyły Życie, oczywiście, jeśli pominąć te kilka niezwiązanych z nimi smoków.
Po chwili nieco spoważniał, choć na jego pysku wciąż igrał lekko rozbawiony wyraz.
– Prawdziwej samotności – odpowiedział i urwał. Zwilżył językiem krańce pyska, ale milczał. Nie chciał powiedzieć więcej.
Rzucił jej szybkie spojrzenie i po długiej chwili ciszy mówił dalej.
– Odcięcia się od wszystkich, łącznie z samym sobą. Ucieczki od własnych myśli, trudności piętrzących się cały czas jak górzysta ścieżka – skrzywił się, mówiąc to. Czy to z goryczy i urazy, a może dlatego, że uznał swoje słowa za idiotycznie liryczne.
Zacisnął szczęki i obrócił łeb ku Lwiej. Zły na siebie, że powiedział tak wiele, choć jednocześnie tylko część prawdy, jak i za własną nieufność, przez którą z księżyca na księżyc coraz bardziej zamykał się w sobie.

[Lwia Łuska]

Przez chwilę nic nie mówiła. Spuściła wzrok na swoje łapy, zastanawiając się głęboko nad odpowiedzią. Zdawała się nie zauważać spięcia rozmówcy, nie dostrzegać napiętych mięśni, zaciśnięcia szczęk.
– Jeśli chcesz odciąć się od samego siebie... – urwała, podniosła wzrok, napotykając oczy Rozsądnego. – ...nie powinieneś zostawać ze sobą sam na sam. Wtedy myśli jeszcze bardziej się piętrzą.
Znów chwila milczenia.
– Poza tym od problemów odciąć się nie można. Zawsze będą obecne. I to chyba czyni życie ciekawym – stwierdziła, uśmiechając się lekko, nieco nieśmiało.

[Rozsądny Kolec.]

Powrócił uśmiech, ale tym razem niepełny, ograniczany goryczą. Długo nie odpowiadał, patrząc na Lwią nieruchomym, świdrującym, zielonym okiem. Potrząsnął łbem i po chwili znów patrzył na nią, jak na początku rozmowy uśmiechnięty z lekkim, cynicznym dystansem.
– To tylko takie chwile słabości. Lubię się. Lubię swoją magię. Lubię swój umysł... ale to on potrzebuje samotności. Mam swego rodzaju uczulenie na głupotę – rzucił cierpko. – Samotność nie daje mi pełnej swobody, takiej, jakiej od dawna szukam. Ale jest jej namiastką, w przeciwieństwie do towarzystwa – ciągnął, nie dając po sobie poznać, czy ostatnie słowa odnosiły się do Lwiej, czy po prostu stanowiły ogólną uwagę.
– Och, nie! Nie chciałbym. Problemy są ciekawe – mruknął, uśmiechając się w dość dziwny sposób. Zerknął na Lwią i mrugnął do niej.
– Możesz się ze mną przespacerować, być może masz rację i we dwoje będzie lżej – zaproponował, przekrzywiając łeb i nie przestając uśmiechać się w ten dziwny sposób.

[Lwia Łuska]

Wytrzymała spojrzenie, nie odwróciła wzroku. Wręcz odpowiadała tym samym, próbując rozgryźć tego osobnika. Zagadkowa była ta gorycz w uśmiechu i w ślepiach. Czyżby życie tak dokuczyło samcowi? A może to nie życie, tylko on sam – jak już to wcześniej wspomniał? Doprawdy, interesujące.
Ach, powrócił uśmiech. Ten charakterystyczny, z tego co zaobserwowała. Przekrzywiła nieco głowę, również uśmiechając się w podobny sposób.
– Wychodzi na to, że jak na razie nie ma rozwiązania twojego problemu – zauważyła. – Umysł będzie musiał poczekać – machnęła ogonem od niechcenia.
– Prowadź zatem – mruknęła. – Może po drodze umysł odnajdzie to, czego szuka.
Podniosła się z ziemi, strzepując delikatnie śnieg z piór, który zdążył je pokryć pod wpływem silnego wiatru.

[Rozsądny Kolec.]

Kiwnął niecierpliwie łbem.
– Właśnie. Rozwiązanie przyjdzie samo, potrzebuje odpowiednich warunków – rzucił odrobinę niejasno i wstał. Z lekką niechęcią popatrzył na przestający już, dzięki Immanorze, padać śnieg. Wiatr mu nie przeszkadzał – lodowate powiewy zdawały się raczej sprawiać mu przyjemność.
Nastroszył futro i pióra. Wyglądał przez chwilę jak wystraszony kurczak, szybko jednak otrząsnął się i wygładził. Rozejrzał się i ruszył w pierwsze miejsce, jakie przyszło mu do głowy – leżący niedaleko Kanion Szeptów, coś na kształt doliny ze dwa wzgórza stąd.
Rzucił Lwiej spojrzenie i ruszył w drogę.

//out//

[Lwia Łuska]

Obserwowała go przez chwilę. Dziwny był z niego smok. Nigdy się jeszcze z takim nie spotkała. Sprawiał wrażenie kogoś o silnym umyśle, ale jakby był nie do końca z nim pogodzony – jakkolwiekby to nie brzmiało.
Ruszyła za nim, pozwalając się prowadzić. Szła przy jego lewym boku, w lekkim oddaleniu, nieco za łopatką samca. Milczała, skupiając się na marszu.

z.t.

[Bezwzględny Drapieżca]

Po przybyciu na te niecodzienne tereny w życiu Kasara zapanował chaos. Smok nie mógł zrozumieć wszystkich dziwnych zjawisk, jakie miały tu miejsce. mięso spadające z drzewa, niewidzialna siła, przejmująca kontrole nad jego ciałem... Ale jeszcze dziwniejsze były same smoki zamieszkujące te tereny. Jego pierwotny, niesocjalizowany umysł nie potrafił tego ogarnąć ani zrozumieć. W przypadku wtargnięcia jednego drapieżnika na teren drugiego następowała walka o tereny. W przypadku znalezienia ofiary przez dwa drapieżniki następowała zazwyczaj walka o nią... A gdy jeden drapieżnik został przyłapany na próbie zabicia pisklęcia innego drapieżnika przez rodzica tego pisklęcia, to już w ogóle rozpętywało się piekło. A tutaj? nie tylko nie został zaatakowany przez władce tutejszych ziem po przyłapaniu na bezprawnym przebywaniu na jego terenie, ale nawet nie został przepędzony. Nie został również zaatakowany po tym, jak przyłapano go na próbie upolowania pisklęcia. To było dla niego niepojęte. Powoli zaczynało mu świtać w łbie, ze tutejsze smoki są jak wilki, żyjąc w watahach, czy może raczej stadach... Ale nie miał na to dowodów. A może to, że żyje było dowodem? Jednak władca tamtych terenów potrafił sprawić, że mięso spadało z nieba... Nie!
Kasar potrząsnął łbem i warknął zirytowany. Nienawykły do myślenia umysł po prostu się poddawał. O wiele łatwiej było po prostu walczyć o przetrwanie każdego kolejnego dnia. polować, szukać schronienia, zdobyć własny teren i bronic go. tak zachowywał się drapieżnik! Smok zmarszczył nagle nos. Zapachy, jakie docierały do niego z miejsca, do którego dotarł w czasie swojej wędrówki i prób myślenia były dziwne. wiele przemieszanych ze sobą woni, których nie potrafił zidentyfikować. dziwne... Czyż by było to częste miejsce na zebrania dla zwierzyny? Idealne miejsce na zasadzkę i upolowanie jedzenia. Kasar nie zwlekając wdrapał się na drzewo, układając ciało tak, by było jak najmniej widocznie z ziemi. A potem zamarł w bezruchu, czekając na to, aż jakaś ofiara będzie przechodziła pod nim...

[Lwia Łuska]

Lwia znów przelatywała nad Czarnymi Wzgórzami. Zagłębiła się w myślach, nie zwracając uwagi na to, że w pewnym momencie opuściła obóz Życia.
W końcu spojrzała w dół i dostrzegłszy znajome, ogromne drzewo, pochyliła ciało w przód i zapikowała. Tuż przy ziemi wyrównała lot i opadła na ziemię trochę dalej niż zamierzała – tutaj wiatr był znacznie silniejszy niż gdzie indziej i pokrzyżował jej plany. Otrzepała się ze śniegu, który zdążył osiąść na jej ciele i zmoczyć pióra.
Podeszła bliżej do drzewa, a że była zamyślona nie wyczuła żadnej woni. Poza tym wiatr skutecznie utrudniał wyczucie czegokolwiek. Tak więc nic nie podejrzewając, młoda smoczyca usiadła pod rozłożystym drzewem i rozmyślała. Myślała o tym, że od teraz wszystko miało się zmienić. Hipnotyzująca odeszła od stada. Teraz nie będą spotykały się tak często jak wcześniej. Poza tym ojciec niedługo miał "zejść ze sceny", odstąpić komuś innemu miano przywódcy. Z matką działo się coś dziwnego, była dziwnie melancholijna. Westchnęła ciężko.

[Bezwzględny Drapieżca]

Pierwszym, co zwróciło uwagę Kasara był szum skrzydeł. Przywodził na myśl szum skrzydeł ogromnego ptaka, bowiem kasar z wyostrzonymi zmysłami rozróżniał już dźwięk uderzeń smoczych, błoniastych skrzydeł. Ten dźwięk był inny, przywodził na myśl ptasie. jego bursztynowe ślepia spojrzały w niebu, szukając źródła tego dźwięku. Natychmiast dostrzegł dziwna figurę, która wylądowała nieopodal. Kasar wciąż pozostawał w bezruchu, czujnie obserwując zbliżająca się istotę. Czym była?
Smok po raz pierwszy ujrzał tego typu stworzenie. Nie potrafił określić, czym było. Sylwetka na pozór przypominała smoka, ale... Pokryta była futrem, jak u ssaka! Na dodatek te skrzydła, pokryte ptasimi piórami. Przez myśl Kasara nie przemknęło nawet, że smoki mogą mieć różne rasy. to prawda, spotkał już te, które obdarzono skrzydłami, ale nie zwrócił na to większej uwagi. Uznał, że jest to rzecz naturalna, że przewyższają go również pod tym względem. Jednak ta istota tutaj w jego uznaniu nie była smokiem. I pachniała jakoś dziwnie... Zakwalifikował ją do przeciwnika – coś jak pegaz, mieszanka ssaka i ptaka, jednak sądząc po budowie ciała, istota ta musiała być drapieżnikiem. A drapieżnik to zagrożenie. Kasar przez chwile się wahał, potem uznał jednak, ze atak będzie najlepszym wyjściem. Będzie mógł przynieść truchło swojemu nowemu panu – bo Uśmiech Cienia zaczął wielbić niczym jakieś bóstwo. Nie znając przy tym pojęcia bogów, rzecz jasna. dla niego Szyderca był po prostu istotą wyższa od niego, czuł to intuicyjnie.
Nie tracił czasu. bez wydawania najmniejszego choćby dźwięku chciał zeskoczyć z drzewa prosto na grzbiet tej istoty. oczywiście gałąź jak na złość musiała przy tym zaskrzypieć, ale on był już w połowie drogi do swojej "ofiary". Chciał wylądować na niej, rozszarpując pazurami jej kark tak, by dobrać się do kręgosłupa.

[Lwia Łuska]

Usłyszała skrzypnięcie gdzieś nad sobą, głośniejsze niż gdyby było wywołane wiatrem. Jej reakcja była naturalna – w końcu ćwiczyła się na Wojownika, szybkie reakcje miała wyćwiczone. Przechyliła ciężar ciała na bok, przytulając skrzydła do boków ciała. Nawet nie próbowała zobaczyć, co wywołało ten dźwięk. Kiedy tylko jej łapy na powrót dotknęły ziemi, odbiła się nimi od gruntu i uniosła w powietrze.
Dopiero wtedy spojrzała na dół, na przeciwnika. Miała przed sobą smukłego smoka w jasnoszarej barwie z elementami karmelu, pozbawionego skrzydeł. Wyczuła także woń Cienia.
– Zwariowałeś? – zapytała, przekrzykując wiatr.
Nie pierwszy raz któryś z członków Cienia próbował zaatakować członka Życia. Arena była od załatwiania takich spraw.
Lwia odetchnęła głęboko, czując jak serce obija jej żebra. Dopiero teraz zaczęło do niej docierać co mogłoby się stać, gdyby nie zareagowała tak szybko. Gdyby nie odziedziczyła po ojcu zwinności... Leżałaby teraz pewnie w kałuży własnej krwi.
Chciała się dowiedzieć, dlaczego ten smok podjął atak. Miała ku temu szansę, bo natura nie obdarzyła osobnika skrzydłami, więc jak na razie nie mógł jej zaszkodzić.
Poczuła gotującą się w żyłach krew. Złość szumiała jej w uszach, zastępując szok.

[Bezwzględny Drapieżca]

przeklał w duchu siły natury, które nie dawały mu w spokoju polować. Najpierw jakiś przebrzydły ptak, który zdradził jego obecność gdy chciał upolować pisklę bez opieki. teraz gałąź, która musiała zaskrzypieć. A już czuł w pysku słodki, metaliczny smak krwi tego dziwnego stworzenia... Nie dane mu będzie pochwalić się zdobyczą przed tym straszliwym czarnym samcem, któremu mięso spada z nieba. A tak bardzo chciał zaskarbić sobie jego przychylność – oczywiście jedynie po to, by zapewnić bezpieczeństwo własnym łuskom. A teraz ten ptako-ssak znalazł się poza jego zasięgiem. na dodatek wydawał z siebie dziwne odgłosy, które Kasarowi przywodziły na myśl agresję. Tak, z pewnością była to agresja. Stwór nie uciekał, zapewne zatem szykował się do ataku. Bezskrzydły nie był głupi. Starannie zmierzył odległość, jaka dzieliła go od pierzasto-futrzastego drapieżnika i od razu uznał, ze go nie dosięgnie. nie było zatem powodu, aby robić z siebie głupka. jego wzrok na chwile pomknął w kierunku drzewa. mógłby się na nie wdrapać i stamtąd skoczyć na to stworzenie, ale w czasie wspinaczki jego grzbiet narażony byłby na atak. Instynkt podpowiadał mu zatem, aby pozostał w bezruchu. Bursztynowe ślepia wpatrzone były w sylwetkę latającego drapieżnika, a ciało ustawione tak, aby mógł w każdej chwili odskoczyć przed ewentualnym atakiem – lub zaatakować w momencie, w którym jego "przeciwnik" znajdzie się w jego zasięgu. Z pyska Kasara w odpowiedzi na krzyk stworzenia wydobył się cichy, ostrzegawczy syk. Gdyby Lwia spojrzała w jego oczy dostrzegłaby wzrok osaczonego drapieżnika – gotowego do ataku, ale i do ucieczki, gdyby przeciwnik okazał się zbyt szybki. Nie mogłaby natomiast dostrzec w nim agresji, złości czy innych tego typu uczuć. Kasar zwyczajnie zachowywał się jak zwykły drapieżnik, który spotkał innego drapieżnika i nie znał jego możliwości.

[Lwia Łuska]

Przyglądała się uważnie Cienistemu w dole. Przez chwilę patrzył na drzewo, jakby planował ponownie się na nie wspiąć. Widocznie porzucił ten pomysł, bo znów skierował wzrok na nią. Lwia spojrzała prosto w ślepia koloru bursztynu. I doznała zdziwienia, bowiem w oczach smoka nie było żadnych emocji. Jego wzrok przypominał wyraz oczu wilka – gotowego zarówno do ataku, jak i ucieczki.
Zamiast odpowiedzieć, bezskrzydły wydał z siebie ostrzegawczy syk. Najwyraźniej nie tylko nie widać było po nim emocji, ale też nie potrafił mówić. Chyba, że po prostu kpił.
Wzniosła się nieco wyżej, choć i tak nie mógł jej dosięgnąć, i zawisła w powietrzu. Zastanawiała się, czy odlecieć, czy może też zostać.