Gorąca zatoczka

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Pingwin okazał się idealnym zwierzęciem do tego zadania. Pod lodem znajdowała się mała skrzyneczka, trzymana na dnie za pomocą postawionego na niej kamienia. Eynell zajęła się już resztą, wyławiając przedmiot, który dało się łatwo otworzyć. Drewno skrzyneczki było ciekawe, lekko niebieskawe, a zawartość w środku nie przemokła ani odrobinę. Shenje również mogła przyjrzeć się wszystkiemu, co było w środku. Młodej wpadła w oko maska balowa z motywami księżyca, zdecydowanie bardziej poważna niż ta stworzona na wzór bobrów, może zamienią się nimi później? Ta tutaj była elegancka, błyszcząca i ozdabiana malutkimi, jasnymi kryształkami. Tonacje zachowała zdobyte wcześniej zaproszenie (miała już dwa, dlatego drugie mogła przekazać komuś wyjątkowemu!), ale znalazła coś jeszcze. Seledynową Lilię wodną z drobnymi korzonkami. Smoczyca mogła "posadzić" roślinę gdzieś w wodzie, blisko swojej groty, albo nosić taką zawieszoną o rogi. Dla Shenje przypadało więcej jedzenia, jakby nie najadła się na wiecznej uczcie z Dadu! Otrzymała dwie babeczki z wzorem księżyca, stworzonym z lukru. Dla Eynell przypadła ta ostatnia, trzecia, ale równie apetyczna.

Tonacje Deszczu: + 1 PF, zaproszenie na bal maskowy, 1/4 innych, seledynowa lilia wodna
Shenjë: + 1 PF, 2/4 innych, maska księżyca

Shenjë, Tonacje Deszczu

Dreptała w miejscu niecierpliwie, czekając aż Tonacje wyciągnie skrzynię skarbów. Starała się jej w tym nie przeszkadzać, ale jak tu powstrzymać ekscytację? Gdy tylko śliczna skrzynka została otwarta, Shenjë spróbowała zajrzeć do środka, a na ujrzaną zawartość jej ślepka rozbłysły w ekscytacji.
– Skarrrb!!! Jaka śliczna maska.... Ooooo, i babeczki!! – wydawała się zupełnie nie zainteresowana zaproszeniem. Za dużo czytania, zresztą już takie widziała!! Uniosła radosny wzrok na Piastunkę. – A mogę sobie wziąć dwie babeczki?? Chcę podzielić się z Tanką i Cullim!! I maskę, mogę też maskę?? – machała ogonkiem na boki, czekając na odpowiedź śnieżnofutrej.

◇ Tonacje Deszczu ◇

// Pozwolę sobie przejąć

Marzł. Naprawdę marzł. Doszło do tego, że Cynamonowy siedząc w swojej grocie z przygryzionym ozorem starał się uparcie uszyć sobie płaszcz. Był paskudny, zrobiony z ciężkiej, sztywnej skóry tura. Cuchnął piżmem, choć ten zapach na swój sposób przypadał mu do gustu – nieźle też tuszował jego własny, co mogło być przydatne podczas polowania.
Kiedy szedł przez otwartą przestrzeń, wicher podrywał pelerynę ułożoną na skrzydłach smoka i głośno nią trzepotał, drażniąc mu uszy. Położył je po sobie zirytowany i warknął pod nosem. Może jednak był to słaby pomysł? Nadal było mu zimno.
I wtedy ujrzał je – buchające paszcze zbawienia! Jeszcze nie był do końca pewien, czy dobrze rozumie to co widzi, natychmiastowo jednak skojarzył je z ciepłym oddechem wydobywającym się ze smoczych gardzieli podczas Zimnej Pory. Szedł jak oczarowany, chłonąc wzrokiem ciepłe źródełka i przycupnął nad ich krawędzią. Kojące ciepło przyklejało mu się do futra i łusek. Przymrużył oczy i zamruczał jak kot w promieniach Solei.

Ślad Chmur

Dzisiejszy dzień był wyjątkowo chłodny. Na tyle, że wybrałem się na Wspólne aby poszukać jakichś ciepłych źródeł. W Słońcu były gejzery, prawda, ale wolałem też się rozejrzeć za jakimiś gdzie indziej, w razie gdyby chłód przyszedł z zaskoczenia, a ja akurat znajdowałbym się w okolicy.
Wtem, będąc przy, o ironio, Zimnym Jeziorze, znalazłem jakieś cieplejsze miejsce. A przy nim innego smoka. Ah, pewnie był tu z tego samego powodu co ja.
— Witaj. Czajka tudzież Ślad Chmur — przedstawiłem się. — Można? — spytałem, wskazując głową małe jeziorko. Wszak był tu pierwszy i mógł chcieć prywatności; wtedy bym poszedł po prostu do gejzerów – zadanie i tak wykonałem, znalazłem gorące źródła na Wspólnych.

Cynamonowy Kolec

Być może to chwila relaksacji osłabiła jego zmysły – nie usłyszał żadnych kroków, dopiero głos wybił go z zadumy. Podskoczył jednak nie na jego dźwięk, a dopiero na widok sylwetki, z której się wydobywał. Rajski, z piórami na łbie, w dodatku niemal biało-czarny jak jego przeklęty ojciec. Widać było, że nieco go zmroziło, wziął jednak pojedynczy, głęboki wdech, tuszując pierwsze zaskoczenie. Jego łeb wrócił do poprzedniej pozycji, niemalże oparty o S-kowato wygiętą szyję, a ślepia się przymknęły.
Mogłoby się wydawać, że w ten absolutnie bezczelny sposób zignorował przybysza, zanim ten jednak zdążyłby obrócić się na ogonie, samiec odpowiedział:
– Witaj Czajko, nigdy nie odmówiłbym miejsca przy ognisku, czy też ciepłym źródełku, w tak paskudną pogodę. Jestem Cynamon. – Nie planował przyznawać się, że wciąż jest adeptem, Mgły za to jasno opowiadały się za trzymaniem pierwszego imienia dla swojego Stada. – Myślisz, że wejście do wody byłoby bezpieczne? – Zagaił, ukradkowo zerkając na pierzastego, już bez cienia obaw. Zdołał odzyskać wewnętrzną równowagę.

Ślad Chmur

Hm? Zaskoczył go mój widok? A może zniesmaczył? Był dość... żywo poruszony kiedy mnie zobaczył. A może to kolejny Mglisty który nigdy nie widział Rajskiego...
Ale skinąłem mu głową. Cynamon. W zasadzie jest dość cynamonowy, tak jak ja jestem czajkowaty; ciekawie było spotkać na Wolnych kogoś innego, kto również ma imię po tym jak wygląda.
Potem zaś spojrzałem na źródło. Hmm... dla smoka raczej by było, czemu nie.
— Z pomocą magii tak. Odpowiednio ociepli się ciało, aby szok termiczny nas nie zabił i... można wchodzić — powiedziałem, a chwilę po tym spojrzałem na niego. — Zresztą ty masz futro, jesteś w lepszej sytuacji niż ja. Naprawdę ci zimno? — spytałem, przekrzywiając głowę. Nie miał go może wszędzie, ale powinno pomagać bardziej niż pióra.

Cynamonowy Kolec

Niestety znając skrytość Cynamona, raczej marna była szansa, by ten kiedykolwiek wyjaśnił pełny powód swojej reakcji Czajce. Był wdzięczny, że ten nie pytał, że tak chętnie przejął zmianę tematu. Obrał to za dobry znak i zaczął rzeczywiście nieco się relaksować.
– Ah jasne, totalnie pomyślałem o szoku termicznym i ogrzewaniu się magią. – Żart? Prawda? Kłamstwo? Właściwie brzmiało to tak niezręcznie z jego ust, że łatwo było się domyślić, że Mglisty nie ma o tych tematach bladego pojęcia. – W sumie im dłużej o tym myślę, tym lepiej mi jest na brzegu. Para jest miła, powietrze tu jest jakieś inne. Czy w sumie jest jakieś prawo mówiące, że smoki ze Stad nie mogą spać i starzeć się na Terenach Wspólnych? – Parsknął, patrząc się w taflę stawu. Nie oczekiwał, że mu odpowie, ale w sumie pytanie pozostało głośne w jego głowie.
– Widzisz, moje futro jest jak lód cienką warstwą owlekający powierzchnię stawu po kilku dniach śniegu. Ledwo ułuda bezpieczeństwa. Jestem w większości smokiem pustynnym, moje futro jest cieniutkie, krótkie i jednowarstwowe. Łuski na łapach dają mi więcej izolacji, niż ono. – Żachnął się, zirytowany własnym ciałem i jego niedoskonałościami. Kto wie, może gdy przyjdzie parzące słońce, doceni w sobie tą cechę?
– A jak to jest mieć pióra? Widziałem, że u niektórych ptaków służą w wodzie lepiej, niż futro, nie chłonąc jej do środka. Czy u ciebie jest podobnie? Czy możesz się też napuszyć, żeby było Ci cieplej? – Nie odważyłby się na tak osobiste pytania, gdyby Czajka nie poszedł w tą stronę pierwszy. Uznał, że może chociaż spróbować nasycić swoją ciekawość, jeśli już rozmawiają o swoich rasowych specyfikacjach.

Ślad Chmur

Hm? Zmrużyłem oczy, patrząc się na niego chwilę. Czyli nie pomyślał o szoku termicznym i ogrzewaniu się magią? Potem też ta zmiana zdania, jakieś dziwne pytanie... Pachniał Mgłami. Hm...
— Nic o tym nie ma. W zasadzie wydaje się to nawet bezpieczniejsze przez brak zwierzyny tutaj, jeśli nie lubi się przebywać w obozie — odpowiedziałem... dosyć neutralnie. Nie ma co drążyć tematu, skoro nie chce o tym mówić.
Hm? Cienkie futro? Faktycznie, nie wyglądało na grube, ale myślałem że wystarczy; w końcu zawsze to jakaś ochrona. Ale za mała. Na jego pytanie pokręciłem głową. U niego za cienkie, u mnie nie ten rodzaj.
— Może gdybym miał morską krew, byłyby tak samo natłuszczone co kaczki — zacząłem. — Moje pióra bardzo łatwo nabierają wodę ciążąc mi. Można powiedzieć, że po kąpieli jestem uziemiony aż nie wyschnę. Nawet nie mocząc skrzydeł, staję się za ciężki aby mnie uniosły. — Uniosłem jedno, aby mógł się przyjrzeć tym pięknym piórkom. Opuściłem po chwili. — Napuszyć się też nie mogę. Są jakąś izolacją zimna, ale nie tak skuteczną jak futro, bo i mimo wszystko, nie pokrywają calusieńkiego ciała przez swoją budowę — dokończyłem, dalej w zasadzie nie wchodząc do środka. Z ciekawości, sprowokowany pośrednio przez Cynamona, chciałem zobaczyć jak zareaguje kiedy zostanę.

Rytuał Pokotu

//Długo stoi, to wbijam z inną czaso

Nawet jeśli mrozy jakiś czas temu opuściły te krainę, nie rezygnował z ciepłych kąpieli po całym dniu polowania. Tym razem zapuścił się znacznie dalej, bo i jego miejsce okazało się być zajęte, a w okolicy nie było ich nazbyt wiele. Zakręcił się w okolicy Zimnego Jeziora, jego nazwa była wyjątkowo myląca, skoro niewiele od brzegu znajdowało się miejsce o wodzie zawsze ciepłej. I to nie jedno, ale i tamto ktoś już zajął, a niespecjalnie miał ochotę na towarzystwo.
Znalazł sobie wygodne miejsce i po zanurzeniu, łeb oparł na brzegu.

Trupi Kolec

Niedługo po tym, Beryl usłyszał zwinne kroki... dość mu zresztą znane. Był to przeskakujący z łapy na łapę Urgumm, wypatrujący swojego gospodarza. Okazało się, że powiódł jego ścieżką, śledząc go. Z jakiego powodu? Chyba, ot, z ciekawości. Albo może z kwestii tego, że rzadko kiedy spędzali czas razem? Bo Trupi był zajęty rodzicielstwem, a Beryl łowiectwem.
– Cześć-cześć! – Pochylił swój łeb, ciekawsko spoglądając na zanurzonego Łowcę. Przekręcał łeb niczym sroka, wciągając zapachy ciepłej wody. – Oj, przepraszam, że tak nachodzę. Jeśli chcesz, ten, spędzić czas samemu to zrozumiem, tak-tak. Ale! ja z rzeczą do Ciebie, Berylu. Zadecydowałem, że podzielę się z Tobą, mój drogi, moją zdobyczą. Jak może zauważyłeś, często mnie nie ma, tak-tak. Znalazłem dobre miejsce na hodowlę tytoniu szlachetnego, niedaleko Dębu Samnar, bliżej pustyń, tak-tak, obok rozwidlenia rzeki. Tam zazwyczaj zabieram małą Urgum i myślę, by tam się osiedlić, tak-tak. Chcę wziąć to na poważnie, zioła są... hm-hm, pasją, może. Muszę znaleźć jeszcze wiele, a wiele roślin... między innymi kwiaty maku oraz konopię tak zwaną, tak-tak. Chyba jej nie macie na swoich terenach, mam problemy ze znalezieniem... Ach, zbaczam z tropu, aj. Nie wiem czy palisz, i jak palisz, jeśli w ogóle palisz... ach, więc tak, chciałem Cię poczęstować.
Był lekko zakłopotany, sięgając po sakiewkę. Obecność Beryla w dziwny sposób stresowała go, toteż miał trudności ze złapaniem solidnej garści ususzonego, zmielonego tytoniu. Zdawało się, że Trupi Kolec... był trzeźwy. I zawstydzony, do tego. A to rzadki widok.

━━━━━━━━━━
> Nieśmiertelne Pragnienia

Nie bez powodu całe dnie siedział na polowaniu, zamiast spać brzuchem do góry we własnej grocie. Przyczyny tego stanu rzeczy były dwie. Jedna mała, ruchliwa i irytująca jak to każde pisklę które znajdzie się zbyt blisko niego. Druga większa, chociaż niewiele w porównaniu do reszty, zielona i gadatliwa. Bardzo gadatliwa. Pysk to miał wrażenie, że mu się nie zamyka. O dziwo nie to było najgorsze, a jego... zapach.
Ten sam, który właśnie wdzierał mu się do nozdrzy, w towarzystwie dreptania. Uchylił więc prawe ślepie i tyle było ruchu z jego strony.
– Mak nie jest czasem trujący? Czy jakaś tam jego część. – Mruknął, woląc nie znaleźć któregoś dnia truchła, bo ten zacznie eksperymentować.
– Pytaj lepiej uzdrowicieli, powinni się na tym znać. – Nie to, żeby się martwił o zielonego.
Popatrzył po tym co mu proponował, ostatnie zioła jakie dostał od pewnej uzdrowicielki, pozbawiły go pamięci na kilka ładnych godzin i przebieg zdarzeń domyślać się mógł jedynie po tym co zastał po obudzeniu. No i córce podrzuconej kilkanaście księżyców później...
A jednak uśmiechnął się lekko i to wcale nie sarkastycznie.
– Niech Ci będzie, ale pod jednym warunkiem. – Tym razem dwoje ślepi przebiegło po Trupim.
– Odłóż to na chwilę i chodź tu bliżej. – Dźwignął się na przednie łapy, wyburzając ponad wodę barki i część grzbietu.

Trupi Kolec

Od razu zaczął szczebiotać swoją odpowiedź, nachylając się jeszcze niżej.
– Zdradzę Ci sekret, Berylu! – Podrapał się po głowie nim podjął się wyjaśnienia: – nie widziałem Cię na ostatniej Ceremonii, ale poinformowałem wręcz Przywódcę... bo jak znalazłem małą Urgum to mi się przypomniało, wiesz? Ja żem uzdrowicielem był... poza Wolnymi. Ale takim chodzącym od pacjenta do pacjenta, mój drogi, stada chyba nie miałem, nie-nie. No i enty leczyłem, i driady, i inne takie... i stąd wiem tyle o roślinach, tak-tak, bo musiałem w biegu wszystko przygotowywać. Dalej nie pamiętam wszystkiego, nie-e. A przypomniało mi się, bo ostatnią moją akcją to było ten, no, pomaganie pisklęciu w wykluciu. Taki o, se znachor byłem, tak-tak. Więc mak, oj, w zależności, ha-h, nawet leczący jest, tak-tak. Na ludzi dobre, na smokach... nie próbowałem, nie-nie.
Łapa mu zawisła w powietrzu, gdy Beryl zgodził się, pod warunkiem... westchnął aż, rozanielony. To była ta przysługa! Tak! Wreszcie! Miał po co wzdychać! Już miał teatralnie krzyknąć, szczebiotać dalej: "tak, Berylu, bierz mnie! Czekałem! Tyle księżyców czekałem". Aczkolwiek był zbyt zawstydzony na to, więc tylko koniuszek ogona świsnął mu radośnie w powietrzu.
Zgodnie z zaleceniem położył sakwę na ziemi i podszedł na krok, czy też dwa, mrużąc oczy i wyciągając tęsknie łeb do przodu.
Kibicował sobie w głowie: po-ca-łunek! po-ca-łunek!

━━━━━━━━━━
> Nieśmiertelne Pragnienia

No to przynajmniej jedno sobie przypomniał, chociaż do teraz nie rozumiał jak bardzo trzeba było się zachlać i bogowie wiedzą co jeszcze, by nie pamiętać niemal nic.
– Nie bywam zwykle na ceremoniach. Są... irytujące. – Delikatnie mówiąc, pominął już fakt, że niektórych pysków praktycznie nie tolerował. Po co na starość psuć sobie krew? Chociaż wcale, aż tak staro się nie czuł.
Gdy ten się zbliżył, wyciągnął prawą łapę i bez ostrzeżenia złapał za lewy nadgarstek adepta. Ścisnął nieco mocniej, co by ten mu się nie wyślizgnął i dopiero wtedy mruknął mu do ucha.
– Bądź tak dobry i oszczędź mój nos, jak tak dalej pójdzie to mokrego tura nawet nie wyczuje. – Po tym, nawet jeśli pojawiły się jakieś protesty, pociągnął zielonego prosto do wody, tak by ten wylądował z jego lewej strony.
– Tytoń jeszcze jestem w stanie znieść, ale nie z domieszką całej reszty. – Puścił go, przynajmniej łapą, bo ogon natychmiast owinął się naokoło jego lewej kostki, tak na wszelki wypadek, gdyby przyszło mu do łba zwiać.
Nie bez powodu posadził go tam, zaraz przy miejscu gdzie woda ulatywała z zatoczki – tym samym cały brud od razu odprowadzany był poza ich kąpielisko i mógł tu spokojnie siedzieć.
Sam przekręcił się na grzbiet, opierając nim o brzeg.

Trupi Kolec

Ciarki przeszły mu po kręgosłupie, ogon zawinął w powietrzu... "och, tak, Beryl, ta- o- chwila". Oczy rozszerzyły mu się jak monety, pisnął natychmiastowo: oszukano go! O-szu-ka-no!
– Khuurw-! – Ryknął, ślizgając się w każdą stronę. Małe skrzydła buchnęły żałośnie, szpony szurnęły o brzeg, ale było za późno – plusk! Szarpał się w każdą stronę, jak gdyby miał się utopić. Będąc trzymanym, nie mógł nic zrobić, ale próbował. Piszczał, krzyczał, przeklinał w niebogłosy, chlapał! Na nic. Wszystko na nic. Wił się niczym ryba wyciągnięta poza wodę, lub kot wrzucony do takowej. – Nhie, czy Ty jesteś głupi?! Czy Cię powaliło do reszty?! To jest niepoprawne, naruszać osobistą prywatność innych! Cholera! Do diaska! Możesz być przystojny, ale nawet Tobie nie pozwalam! Nie!
Końcowe krzyki zahaczały już o poddanie się. Brzmiał coraz żałośniej, godząc się z zaistniałą sytuacją... aż wreszcie przestał i zamilkł, cicho wpatrując się w swoje odbicie.
Jego zapach przeszedł przez powietrze. On sam, teraz, czuł jak capie samicą. Nie było już odwrotu; co było chowane, wyszło na jaw. Teraz jego piskliwy głosik stał się logiczny, gdy wydąsał z siebie:
– Nie jestem zadowolony z takiego obrotu sprawy.

━━━━━━━━━━
> Nieśmiertelne Pragnienia

Przymknął prawe ślepie, gdy ten zaczął rozchlapywać wodę, a nawet odwrócił łeb w bok, co by nie oberwać solidniejszą salwą spod skrzydła. Rozumiał strach na głębinach, ale tu nawet taki kurdupel mógł wstać, a nawet położyć i nie utonąć z tą szyją.
– Co Ci odbiło! – Warknął, na moment marszcząc grzbiet nosa w ostrzegawczym geście.
W końcu irytacja wzięła górę i wyrwał do przodu, zanim ten zaczął na nowo paplać, a więc i przed uspokojeniem. Zwyczajnie popchnął go na ściankę brzegu i przydusił łapą na środku klatki piersiowej, przez co zarówno łapy, jak i jego skrzydła pozostały pod wodą. Tak sobie mógł nimi machać do woli, a i szybciej zmęczy te cienkie witki. Pod grzbietem czuł za to wyraźnie dno zbiornika.
– Już? – Dopiero po chwili przyswoił co on tam paplał i może nawet by to jakoś skomentował, gdyby coś innego nie zwróciło jego uwagi. Nozdrza rozszerzyły się przy powolnym wdechu.

Cisza – karzeł już nie wierzgał, nie ryczał, nie piszczał. Pozostała tylko cisza, pełna zawodu i wstydu.
Widział wdech Beryla i wszystko w nim kazało mu odwrócić wzrok. Jego duże, różowe ślepia pociągnęły za sobą cały łeb i Urgumm odwrócił się całkowicie... pozostawiając w widoku Nieśmiertelnych Pragnień wyłącznie swój profil. Trójkątny łeb adepta wykazywał mordęgę – grymasił się dość łagodnie, chcąc chyba schować swoje uczucia. Ale były wystarczająco silne by zmienić jego mimikę i nawet bokiem, skrępowanie brało górę.
Tym razem nie odpowiedział: gaduła zamknęła pysk na kłódkę.

━━━━━━━━━━
> Nieśmiertelne Pragnienia

Pozostali więc przez chwilę w ciszy, a i nawet było mu na łapę, że ten odwrócił łeb bo mógł zbliżyć swój i wziąć kolejny wdech, co by upewnić się do tego co czuje. Pyskiem go nie dotknął, ale dystans przez chwilę wynosił ledwie kilka grubości łuski.
– Nic mnie już chyba nie zdziwi... – Mruknął nie za głośno, chyba nawet bardziej do samego siebie podsumowując wszystko z czym miał okazję zetknąć się przez te grubo ponad sto księżyców.
Zabrał łapę i cofnął się, a nawet wrócił na swoje wcześniejsze miejsce przy brzegu, o który oparł się znowu grzbietem.
– Jajo rzeczywiście znalazłeś, czy jest twoje i znajda była bajką dla podtrzymania pozorów? – Linczować go.... Jej... Nie zamierzał, każdy miał swoje dziwactwa i powody do nich.

Trupi Kolec

Wziął głęboki oddech, czując Beryla tuż przy sobie. Nie tak wyobrażał sobie przekazanie tej informacji... i przymknął oczy, gotowy na wszystko. Tylko, że te rzekome wszystko nie przyszło. Z ulgą westchnął, gdy potężna łapa wężowego zeszła z jego piersi i mógł lekko odetchnąć. Natychmiastowo podążył swym nieprzyjemnym wzrokiem za Berylem, patrząc na jego poczynania z niesmakiem.
Minęła chwila nim podjął się odpowiedzi, całkowicie speszony i zawstydzony... ale pytanie dotknęło go niczym obelga, to i z tonu nie zszedł:
– Nigdy bym nie skłamał... odnośnie takich rzeczy. Nie do Urgum, nie do pisklęcia. Znajda, ot co. Chociaż przyznam, chciałbym, żeby była moja. – Zaakceptowawszy wodę, poprawił się w niej... i nie mógł powstrzymać się od uszczypliwości: – zadowolony z odpowiedzi? Zadowolony z siebie?

━━━━━━━━━━
> Nieśmiertelne Pragnienia

Na dąsanie praktycznie nie reagował, już kilkadziesiąt księżyców żył z goblinem który wszelkie fochy urządzał mu niemalże regularnie. Ostatnio co prawda zdawał się przenosić je na Carathe, która nie pozostawała mu dłużna w tej sferze.
Nie pozostał jednak przy nich myślą, w dalszym ciągu obserwując Trupiego.
– A nie wiem, kręciłeś od momentu ściągnięcia Cię z drzewa. – Nawet nie to, że mu to wytykał, mało kto nie miał nic za uszami.
– I tak by się wydało, chyba nie sądziłeś, że utrzymasz to w tajemnicy przed smokiem z którym dzielisz grotę. – Wzruszył lekko barkami, podsuwając sobie pod łapy ogon. Z pewnym niezadowoleniem zorientował się, że nie rozwiązał na nim rzemienia przed wejściem do wody. Zrobił to więc teraz, mokry kawałek skóry zostawiając na brzegu.

Dalej już końciki pyska uniosły się lekko w pierwszym zarysie uśmiechu.
– Odpowiedzią zaskoczony. Z Siebie? Zadowolony, bo i nie muszę wąchać brudu. – Nie kpił z niego, ale i delikatności jakoś mu zawsze brakowało.
– Na ziołach się znasz, ale do łba Ci nie przyszło, by nimi kamuflować zapach. – Niejeden pewnie byłby na za radę mu teraz wdzięczny.

Trupi Kolec

Przekręcił oczyma, gdy Beryl zwyczajnie machnął na jego wyznanie łapą. Zdawało mu się, że równie dobrze mógł go pozostawić bez odpowiedzi: tak czy siak, Nieśmiertelne Pragnienia będzie podejrzewać go o kłamstwo. Ach, mógł sobie oszczędzić trudu! Zresztą to nie jego pisklę, więc kij mu do tego.
Spoglądał dalej, ot, obserwując. Już bez zbędnej oceny czy speszenia, po prostu zawiesił oko, nie mając gdzie patrzeć: już po wszystkim. Już nerwy schodziły, czuł, jak mięśnie luzują się po salwie stresu... a o Berylu? Co można powiedzieć o Berylu? Już się przyzwyczaił do jego uszczypliwości, oziębłości, chamstwa... nieświadomym umniejszaniom nie było końca – nic nowego.
Wiotka łapa Urgumma świsnęła, sięgając po sakwę z tytoniem. Otrzepał nadgarstki z wody, poprawił się i wyjął susz. Wsadził sobie sznur w kły, począł kręcić skręty... i odpowiedział, mieląc w kłach fragment sakwy:
– Ech, Berylu, to Tobie do łba nie przyszło, żem niepełny samiec. Kamuflaż nie dość, że spełnił swoją rolę, to i – nieintuicyjnie – wyróżniał mnie wśród Was, Wolnych. Tym mchom zajmie chwilę nim nabiorą aromatu takiego, jak wcześniej. A to specjalna mieszanka jest, mchów, mam na myśli. Głupie z Twojej strony tak mówić, patrząc na to, żeś Łowca. – Mała, żylasta łapa powiodła ku niemu. A między haczykowatymi szponami drzewnego papieros, perfekcyjnie ukręcony.

━━━━━━━━━━
> Nieśmiertelne Pragnienia

Co jak co, ale ufność nie była jego cechą, co zresztą widać było niejednokrotnie. Zbyt często się na niej przejechał, w końcu mając dość dostawania po tyłku, stał się zwyczajnie ostrożny w nawiązywaniu głębszych znajomości, a co dopiero okraszeniu kogoś samym zaufaniem. Co prawda zielonego wpuścił do groty, z początku przez dość proste poczucie litości względem jego stanu, a w końcu nutę niezrozumianej potrzeby towarzystwa. Najwidoczniej brak wyjść do pałacu, musiał zastąpić czymś innym, bo i z wiecznie zamkniętym pyskiem ciężko siedzieć całe dnie.
Patrzył jak ten kombinuje z sakwą.
– Uważasz się za samca, ale natura chciała inaczej i fizycznie nim nie jesteś. – Napomknął, odnosząc się do określenia bycia "niepełnym".
– Dla Ciebie, wyróżnienie tym smrodem jest dobre? Nie uważasz, że raczej nie działa to ani pozytywnie na nawiązywanie relacji, ani tym bardziej postrzeganie Cię przez innych? Jak dla mnie, natarcie ziołami lub używanie jakiegoś olejku dałoby tą samą ochronę i byłoby przyjemniejsze w odbiorze. – Swoje granice tolerancji miał.
Popatrzył na podaną fajkę, otrzepał z wody prawą łapę i z lekkim grymasem chwycił przedmiot.
– Nawet jeśli jako łowca nieraz nakładam na siebie kamuflaż, nie zostawiam go na sobie by powoli nabierał aromatów. – Obracał powoli ją w palcach, dobrze wiedząc jak skończy się zapalenie tego.

Trupi Kolec

Smoki Wolnych Stad