Polana

[Zorza Północy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ailla dostrzegła błysk zbłąkanego promienia Ognistego slepia i zrozumiała, że jej nauczycielka zamroziła najzwyczajniej w świecie błocko. Uśmiechnęła się kącikami gadzich warg, strosząc nieco futro na łebku. A potem...potem poczuła emanację ciemnej energii tuż przy jej pyszczku. Źrenice samiczki zwęziły się do wąskich szparek i wiedziała, że musi zadziałać błyskawicznie, powstrzymać jakoś obręcz do czasu, aż czar po prostu przestanie działać. Przypomniała sobie instrukcje Wojowniczki: czasem prostota jest miarą sukcesu!
A więc wykreowała przejrzystą błonkę dookoła swego pyszczka o zwiększonej gęstości i wyporności, ale też na wstępnie pozwoliła, aby cząsteczki powietrza swobodnie przez nią przenikały. Błona ta miała być odporna na rozdarcia, zmiażdżenia i przerwania. Była gruba na około łuskę i zwiększała swą objętość wprost proporcjonalnie do zaciskania się dziwnej obręczy o nieznanym dla samiczki materiale. Miała po prostu powstrzymać zacisk na tyle, aby nie uszkodziło jej szczęk. Przelała Maddarę w swój twór i wysłała wiązkę energii tuż pomiędzy łapy smoczycy, a dokładniej w miejsce, gdzie znajdowało się podbrzusze smoczycy o delikatniejszej łusce i wrażliwych pachwinach. Umiejscowiła w odległości trzech szponów od jej ciała kulę płynnego ognia, wielkości smoczego jaja, które miało uderzyć w to miejsce, topiąc łuski i parząc skórę, może i nieco ich głębsze tkanki, ale temperatura płomieni nie była na tyle wysoka, aby przeniknąć dalej, chociaż sama temperatura sprawiała, iż skóra zazwyczaj po prostu pękała. Tchnęła Maddrę w swój twór, wiedząc, że to dosłownie cios poniżej pasa.

[Dwuznaczna Aluzja]

Znowu obrona Ailli okazała się bezbłędna, a zadowolona z jej postępów Grzeszna kiwnęła łbem z delikatnym uśmiechem i błyskiem w oku. Lecz wtedy poczuła wibracje maddary w miejscu, gdzie nie spodziewała się ich czuć. Uniosła prawy łuk brwiowy, nie kryjąc zdziwienia. Skąd to miejsce? Ach, nieważne.
Jak obronę znowu stworzyła zwyczajną tarczę. Sama mówiła, że prostota jest dobra, a w powtarzaniu się nie ma nic złego – wręcz przeciwnie, dopracowuje się niektóre metody tworzenia ataków czy obron. Tarcza miała twardość diamentu, ale była z kamienia, zakrywała łuski na podbrzuszu, szczelnie je chroniąc. Samica skinęła łbem z zadowoleniem.
– To tyle z podstaw – stwierdziła,a twory w tym czasie zniknęły. Wojowniczka nie szła jednak nigdzie.
– Chcesz jeszcze czegoś się nauczyć? Mam dzisiaj sporo czasu – spytała, przekrzywiając delikatnie łeb i pochylając go, by lepiej widzieć młodą.

[Zorza Północy]

Samiczka uśmiechnęła się z lekkim zawstydzeniem, widząc zaskoczone spojrzenie swej nauczycielki, jednak nie spuściła z niej oczu. Pokochała walkę, a ta nie zawsze będzie przyjemna, prawda?
Odpowiedziała jednak jednym ze swych najszczerszych szerokich uśmiechów i odetchnęła głęboko, wycofując się ze swego umysłu. Może i Maddara ją fascynowała i była tym, z czym chciała mieć częsty kontakt, ale potrzebowała też od niej nieco odpoczynku. Wypuściła powietrze z cichym świstem i wstała z zadnich łapek, otrząsając się energicznie.
Poczuła radość, kiedy smoczyca nie odeszła, a nawet zaproponowała jej dalsze szkolenie! To był chyba jej własny dar od Bogów!
– Naprawdę?! Mogłabyś mi, nauczycielko, poświęcić jeszcze nieco czasu? – wykrzykneła z niedowierzaniem i szcześciem. – Och, tak bardzo chciałabym poznać twoje metody walki, może i brakuje mi sił i gibkości, ale przecież warto znać sposoby walki swych przyszłych przeciwników, prawda? – zagadnęła energicznie, zbliżając się o kroczek ku smoczycy.

/ Tym samym prooośba o A i O :D

[Dwuznaczna Aluzja]

Słysząc prośbę młodej ślepia smoczycy zabłysły chorym blaskiem, tak dla niej typowym. To małe pisklę wiedziało, jak poprawić tej psychopatce humor na cały dzień.
– Z przyjemnością – odpowiedziała, wygodniej siadając na ziemi. Wreszcie jakaś akcja.
– Najpierw teoria. Powiedz mi, jakie znasz sposoby walki, jak można się bronić i atakować, co robić i na co uważać. Krótko mówiąc – wszystko co wiesz o tej pięknej sztuce – poleciła, patrząc na nią uważnie. Nigdy jeszcze nie uczyła walki, więc to będzie miła odmiana... Akurat tego mogła uczyć zawsze i każdego. Nie może się to co prawda liczyć z prawdziwą walką... Ale dobre i to.

[Zorza Północy]

/Z wielką chęcią xD

Ailla wiedziała, oczywiście, że wiedziała, iż jej propozycja rozchmurzy Wojowniczkę i pozwoli jej zapomnieć o tym przykrym obowiązku korzystania z Maddary, za którą nie przepadała. Tym samym jednak samiczka mogła upiec dwa tury za jednym zamachem. Wojowniczce poprawi się humor, a ona pozna sztukę walki za pomocą szponów i zębisk, chociaż czuła, że to będzie pasmo upokorzeń z jej strony.
Uśmiechnęła się więc delikatnie, dostrzegając blask w złotych ślepiach smoczycy. Nie myliła się. Aż przyjemnie było patrzeć, chociaż jednocześnie to światło nieco ją przerażało. Może dlatego, że sama była tak słaba w porównaniu ze starszą smoczycą mającą za sobą doświadczenie.
Mlasnęła nieco nerwowo jęzorkiem, słysząc te pytania. Cóż...
– Wydaje mi się, że walcząc wszystko zależy od tego, jak silni jesteśmy bądź zwinni. Naprzykład ci, co dysponują bardziej rozwiniętymi mięśniami będa atakować w sposób, który uwypukli ich atuty, mogą to być ciosy ogonem, ukąszenia mające na celu miażdżyć, bądź ciosy mogące zatrzymać wrogi atak. Szybcy zaś będa preferowali ataki i obronę z doskoku, jak wilki. Szybkie wyprowadzenie cięć szponami, płytkie rany szarpane zębiskami, uskoki...? Walcząc trzeba pamiętac o wrażliwych miejscach, które zaatakowane, mogą osłabić przeciwnika, ta zasada też dotyczy czarodziei i łowców. Pachwiny i podbrzusze, szyja, skrzydła w przpadku smoków, ogony, oczy, nozdrza? – mówiła nieco niepewnie, bo i tak naprawdę niewiele wiedziała.

[Dwuznaczna Aluzja]

Słuchała wypowiedzi swojej uczennicy, i na koniec skinęła łbem.
– Masz rację. Warto również pamiętać, że nie ma sensu robić jakiś skomplikowanych ataków, mających na celu popisanie się. Prostota jak w przypadku maddary jest bardzo dobra. Jak na Ciebie patrzę, to ciężko mi powiedzieć czy powinnaś używać siły czy zwinności, ale tak czy siak stawiam na to drugie. Decyzja należy jednak do Ciebie, możesz próbować to i to. Atakuj więc. Zrobimy coś na kształt walki – poleciła, wstając z miejsca. Co prawda Ailla niewiele mogła jej zrobić, ale Grzeszna już tak.
– I nie przejmuj się, nie zrobię Ci krzywdy. Nie będę atakować w celu zadania rany. Będzie to tak zwana walka na klepnięcia, czyli zwykłe trafienia, bez obrażeń – dodała, przyjmując postawę. Łapy nieznacznie ugięte i rozstawione, ogon lekko uniesiony, wyprostowany, ale nie sztywny. Głowa trochę pochylona, skrzydła przy ciele. Skinęła łbem tym samym dając znać, by samiczka zrobiła to samo.

[Zorza Północy]

Słuchała z uwagą słów swej mentorki. Mimowolnie sama zastanawiała się, w czym też byłaby dobra i... dochodziła do wniosku, że ani szybkość, ani siła nie były jej pisane.
Szybko poprawiła swą pozycję, upewniając się, że łapki ma rozstawione i ugięte, ogon uniesiony, a szyję nieco obniżoną i wyciągniętą, skrzydła przy bokach. Cały czas starała się zapanować nad nerwowym biciem serca, nie wiedziała czego się spodziewać. Ale zamierzała dać z siebie wszystko, prócz powodów do śmiechu.
– Dziękuję, nauczycielko. To bardzo mi pomogło – odezwała się, chociaż siliła się na spokojny ton, znać było po nieco nerwowym przełnięciu śliny, iż nie bardzo wierzy w powodzenie całej nauki, ale hardo trzymała się na łapkach i zacięciem malującym się w morskich ślepkach czekała na polecenie.

[Dwuznaczna Aluzja]

Smoczyca skinęła łbem, widząc jak młoda wykonuje pierwsze praktycznie zadanie.
– Broń się – poleciła jedynie, po czym zgrabnie doskoczyła do małej, a dokładniej do jej lewego boku. Uniosła lewą, przednią rzecz jasna łapę, i chowając pazury – bo nie chciała skrzywdzić młodej – skierowała ją ku boku klatki piersiowej swojej uczennicy. Zamierzała niedelikatnie, ale też bezboleśnie "trafić" tam młodą, i przejechać "pazurami" wzdłuż jej boku, kończąc na nasadzie ogona. Prosty, zręcznościowy atak. Zresztą po wojowniczce nie można było oczekiwać siły, bo widać było iż ta nie ma specjalnie rozwiniętych mięśni, jak na przykład u Kheldara... Który był jedną wielką masą mięśni i kolców. Następnie, bez względu czy trafiła czy nie, odskoczyła na bezpieczny dystans, by mieć czas i przygotować się do obrony.

[Zorza Północy]

Samiczka dostrzegła ruch mięsni smoczycy, falowały pod skórą i łuską niczym żywe istoty tam ulokowane, a w następnej chwili już Wojowniczka pędziła ku jej lewemu bokowi. Widziała ruch lewej przedniej łapy. Ugięła mocniej łapki, mając nadal uniesiony ogon, acz rozluźniony, skrzydła luźno przy bokach, a następnie wybiła się w prawo, w przeciwną stronę od znajdującej się smoczycy. Zamierzala w ten sposób uniknąć kontaktu z jej łapą. Następnie lądując na ugiętych łapkach ruszyła naprzód. Biegła szybko, balansując nieco ogonem, ale i całym ciałem, aby zachować równowagę. Zmierzała ku przodowi smoczycy, biegła frontalnie ku niej, przymrużając drapieżnie powieki, co nadało jej nieco innego rysu. Nie była już słodkim wyrośniętym pisklęciem, ale młodym smokiem, który kochał walkę, nawet taką, która sprawiała jej trudności. Nie była ani szybka, ani silna, mięśnie miała zbyt zwarte, ale za to wytrzymały organizm. Nozdrza samiczki rozdęły się lekko wypuszczając smugi zimnego powietrza. Znajdując się na wyciągnięcie łapy, uniosła przednią prawą, rozcapierzając palce tak, aby opuszkami, a nie szponami, wykonać łukowate "cięcie" od lewej strony barku smoczycy do obojczyka. Szybki ruch, płytkie acz rozległe "obrażenia".

[Dwuznaczna Aluzja]

Obserwowała ruchy swojej uczennicy, uważnie śledząc jej poczynania. Gdy ta zgrabniutko odskoczyła od ataku wojowniczki, ta skinęła lekko łbem. Nic jednak nie mówiła, tylko zabrała się za obronę. Jak na smoczycę polegającą na zwinności przystało, ta skupiła się na uniku. Ugięła łapy, pochyliła głowę i przycisnęła skrzydła do ciała, po czym zgięła kończyny jeszcze mocniej, niemal kładąc się na ziemi. A właściwie dokładnie kładąc. Przechyliła się w prawo, odturlając się na odległość ogona od małej, po czym szybko wstała i znowu ruszyła w jej kierunku. Doskoczyła do niej zgrabnie i wyjątkowo wykorzystała atak siłowy. Musiała nauczyć Ailli jak najwięcej, nie ograniczając się jedynie do swojego stylu. Odwróciła się od niej, kierując w jej stronę biczowaty ogon, chcąc zwalić ją z łap.

[Zorza Północy]

Łapka Aill przeleciała w powietrzu, tnąc jedynie pustkę. Widziała, jak jej nauczycielka wykonuje zgrabny obrót na ziemi, oddalając się od lichego zagrożenia. Przekrzywiła łebek, uważnie zapamiętując ułożenie łap, ciała, zwinięcie się ogona i skrzydeł, chcąc wynieść z tej nauki jak najwięcej, nawet jeżeli nigdy miała nie dorównać swej mistrzyni, nie zamierzała marnować jej czasu na darmo.
A potem smoczyca podskoczyła i ruszyła ku niej, wygięła ciało w łuk, zarzucając zadem tak, aby pędzący ogon nabrał impetu.
Zamrugała powiekami, kładąc po sobie uszy. Stając na rozstawionych łapach, ugięła je wszystkie, skrzydła instynktownie kurcząc ku bokom, ogon uniosła z linią kręgosłupa, a następnie wybiła się do tyłu, podciągając swe ciało nieco ku górze, zwłaszcza przednie, aby ogon ominął ją, a nie uderzył w nią.
Potem zrobiła coś, czego się nie spodziewała. Czuła w sobie tą siłę, wiedziała o niej. Poprawiając pozycję uniosła łeb, nabrała haust powietrza, pierś samiczki rozdęła się, nozdrza przymknęły, kiedy mięśnie gardła naparły na dwa wyczuwalne już, dojrzewające gruczoły. Poczuła wytrysk obu gazów, ich charakterystyczny posmak, gdy rozwarła pysk, ukazując światu różowe podniebienie i rozwidlony jęzor, garnitur białych zębisk. A dalej, w gardzieli rozgorzał migotliwy błękitno biały płomień. Strugi mlecznej pary wypłynęły poprzez nozdrza, język rozwinął się, a z paszczy wypłynął strumień kobaltowego błękitu. Jednak powietrze nie zaskwierczało od gorąca, nie. Wilgoć zamieniła się w drobinki lodowego pyłu, kiedy płynny lód częściowo zamarzając w kontakcie z powietrzem pomknął ku zadowi wojowniczki, gdyż ta nadal była jeszcze ku niej obrócona pod ukosem, bokiem. Strumień był szeroki, a przez to niezbyt silny, ale obejmował większy obszar, część odsłoniętego skrzydła, boku i zadu.

/Mnie też :<

[Dwuznaczna Aluzja]

Po nieudanym ataku – bowiem Ailla się obroniła – smoczyca szybko zorientowała się w sytuacji. Struga lodu mknęła w jej kierunku, a dokładniej zadu. Wojowniczka szybko domyśliła się, co zrobić by uniknąć tego ataku. Znowu skusiła się na zwyczajny odskok. Rzecz jasna nie w tył, bo to by było zupełnie bez sensu, lecz ponownie w bok. Ugięła łapy i odbiła w prawo, w ostatnim momencie unikając lodu. Nie czekając i ona wykorzystała tą strategię, biorąc duży haust powietrza i układając język w coś na kształt rulonu. Wtedy też z jej pyska wyleciała długa, ale wąska wiązka lodu, większa od tej którą stworzyło pisklę, co w sumie było oczywiste. Wiązka leciała w kierunku klatki piersiowej małej, chcąc ją nieco tam przymrozić i czasowo utrudnić oddychanie.

[Zorza Północy]

Ailla rozluźniła mięsnie gardzieli, ustępując naciskania na gruczoły. Wysunęła za to rozwidlony jęzor i jego szorstką stroną zlizała resztki płynnego lodu z zębisk i warg, uśmiechając się przy tym szelmowsko do odskakującej nauczycielki. Była z siebie dumna! Pierwszy raz zionęła potęgą swego żywiołu! I udało się! Cóż, może nie był zbyt imponujący, zabrakło jej niezbędnej siły do utrzymania nacisku na wypluwkę, ale się starała.
A potem zauważyła, że samica przyjmuje podobną pozycję do jej własnej, boki rozdęły się i już wiedziała, że potraktuje ją w podobny sposób. Przymrużyła powieki, zduszając cichy, wysoki pisk i postanowiła wykorzystać metodę nauczycielki. Padła na płask na ziemię, skrzydła dociskając szczelniej do boków, a następnie odepchnęła się prawymi łapami od podłoża i wygięła w lewo, przetaczając swe ciałko niezbyt zgrabnym przeturlaniem właśnie w tamtym kierunku, jednak na tyle skutecznym, aby uniknąć przymrożenia. Kochała chłód, ale nawet ona nie chciała poczuć go tak dosadnie. Ogon wywinął się w powietrzu. Potrząsnęła łebkiem, unosząc się na przednich łapkach ze śniegu, a potem na zadnich, przybierając już bardziej odruchowo niż rozmyślnie pozycję wyjściową. Czyli ugięła rozstawione łapy, ogon uniosła, skrzydła podjęła do boków, łeb nieco uniesiony. Uśmiechnęła się triumfalnie i pobiegła w kierunku smoczycy, po łuku ku swej lewej, a prawej stronie nauczycielki. Ścięła zakręt na tyle, aby znaleźć się blisko smoczycy, co było ryzykowne, ale niezbędne, a potem wyciągnęła szyję, wyginając ją lekko w łuk, otworzyła paszczę i w biegu zamierzała schwycić swymi zębami błonę prawego skrzydła smoczycy, aby kłami przejechać po delikatnej membranie, zaciskając szczeki na tyle, że być może oderwałaby kawałek. W tej chwili troszkę jej się zapomniało, że walczą na klepnięcia. Była skupiona na zadaniu, w biegu balansowała ogonem, jak i całym ciałem, nie chcąc się potknąć czy poślizgnąć.

[Dwuznaczna Aluzja]

Po raz kolejny unik Ailli się powiódł. Aluzja była trochę zawiedziona, że nie ma się do czego przyczepić, ale nie dawała tego sobie poznać. Wszystko się jeszcze mogło zmienić.
Widząc jak młoda chce rozszarpać błonę jej skrzydła, wojowniczka znowu posłużyła się siłą. Co prawda to nigdy nie była jej mocna strona, ale cienista chciała przekazać uczennicy jak najwięcej wiedzy i walce, nie ograniczając się jedynie do zręczności. Mianowicie naprężyła mięśnie łapy i wybiła ją w kierunku łba młodej, wybijając jej pysk z toru lotu. Mogłoby to być trochę bolesne, ale nic poważniejszego się nie stało. Nie pozwalając młodej odpocząć, smoczyca wykorzystała sytuację iż młoda może być trochę oszołomiona po uderzeniu, Aluzja wyciągnęła lewą przednią łapę, chcąc przejechać pazurami na całej długości jej ogona. Od nasady aż po końcówkę.

[Zorza Północy]

No i jak można się było spodziewać – Ailla nie spodziewała się takiego obrotu spraw. Dostrzegła łapę zbyt późno, a potem pacnięcie w bok łba odbił go w drugą stronę. Mięśnie szyi zatrzeszczały w proteście, strzeliło kilka stawów kręgowy. Samiczka prychnęła, zaskoczona i oszołomiona, kładąc po sobie uszy i potrząsając pyszczkiem, chcąc pozbyć się wirujących plam przed oczyma. Zamrugała powiekami, rozstawiając mocniej wszystkie łapy, które nadal miała ugięte w kolanach. Ogon rozluźniony i uniesiony, skrzydła przy sobie. Wtedy akurat ujrzała, jak łapa smoczycy kieruje się ku jej ogonowi. Warknęła nisko, chociaż nadal ze słyszalną nutą pisklęcego miauknięcia, odsłaniając przy tym ząbki, a następnie uśmiechnęła się szeroko i... Zakołysała ogonem, odsuwając go jak najdalej na bok, a nbastępnie wywijając się nieco w wbok machnęła nim w kierunku pędzącej łapy smoczycy, po ukosie, od dołu do góry, nieco po boku, zamierzając podbić jej łapę tak, aby nie sięgnęła jej ogona.
Potem odwróciła się ku niej, korzystając z tego, iż jest blisko, ugięła mocniej zadnie łapy i wyskoczyła do przodu, na prawy bark smoczycy, chcąc oprzeć na nim przednie łapki. Wysunęła szyję i pysk i spróbowała zębami schwycić giętką skórę pomiędzy barkiem a szyją.

[Dwuznaczna Aluzja]

I tutaj Ailla popełniła niestety błąd. Bowiem machnęła ogonem, jakby odpędzała muchę. Wojowniczka wykorzystała chwilę, zanim młoda zaatakowała, by powiedzieć co zrobiła źle. Musiała zatrzymać swoją łapę, bowiem młódka uderzyła w nią zbyt słabo, by ją zatrzymać.
– Musisz naprężać mięśnie ogona, by odbić atak. Takie machnięcie ma odwrotne działanie, bo ułatwiasz mi trafienie – mruknęła, jednak nie karcąco. Po prostu zwracała uwagę, poprawiała, bo jako nauczycielka to było jej zadanie.
Gdy młoda skoczyła ku niej ponownie, ta kilkoma machnięciami skrzydeł wzbiła się na wysokość ogona, unikając ataku, a jednocześnie dezorientując Aillę, bowiem tumany białego puchu mogły ją chwilowo oślepić. Nie czekając jednak znowu zionęła w jej kierunku lodem, celując w łeb. Nie lądowała, tylko nadal unosiła się w powietrzu na tej samej wysokości.

[Zorza Północy]

Samiczka szybko zrozumiała swój błąd podczas obrony, zauważyła, że użyła o wiele za mało siły w momencie, kiedy łapa nauczycielki zatrzymała się o łuskę od jej ciała. Spojrzała w jej ślepia i uśmiechnęła się ciepło.
– Masz rację, nie pomyślałam o tym – przyznała ze skruchą, ale nie miała potem wiele czasu na namyślanie się, gdyż opadła na ziemię w chwili, kiedy smoczyca po prostu skoczyła w powietrze, rozkładając imponujące – dla Ailli – skrzydła. Ich machnięcie sprawiło, że musiała się skulić, przymykając na chwilę ślepka, a uszy przyciskając szczelnie do czaszki, kiedy zaatakowało ją ciśnienie,podmuch wiatru i lodowe kryształki białego puchu. Zaraz wróciła też do pozycji wyjściowej z roztsawionymi, ugiętymi łapkami, ogonie uniesionym i skrzydłami przy boku, zadzierając pyszczek i przymrużając powieki,aby sprawdzić, co też planuje Wojowniczka. Zdazyła zauważyć rozwierający się pysk. Ugięła przednie łapy i skoczyła do przodu, turlając się po białym puchu, aby umknąc poza zasięg lodowego potrzasku. Wstała na rozstawionych ugiętych łapach i wiedziała, że ma twardy orzech do zgryzienia, gdyż sama nie potrafiła latać i nie mogła dołączyć do nauczycielki, aby rozpoczac waleczne harce w powietrzu. Więc pozostało jej tylko jedno. Rozwarła szczęki, nabierając wcześniej haust powietrza, skurczyła mięśnie gardła naciskając na gruczoły, wzbierając gaz w przełyku, zrulowała jęzor, jak wcześniej Wojowniczka i plunęła ku jej podbrzuszowi strugą błękitnego lodu, dając z siebie wszystko.

[Dwuznaczna Aluzja]

Tym razem wszystko poszło bez zarzutu. Młoda zdołała uniknąć lodowego ataku, który uderzył o ziemię pozostawiając po sobie zamarzniętą ziemię – i tak już pokrytą śniegiem – i mnóstwo kryształków lodu, które wtopiły się w biały puch.
Wciąż utrzymująca się w powietrzu smoczyca zauważyła, iż Ailla celuje w nią lodem. Dlatego też bez wahania ułożyła ciało poziomo i przedzierając się przez powietrze poleciała na odległość ogona w przód, chcąc uniknąć lodu. Gdy jej się to udało, zawróciła w kierunku pisklaka zniżając stopniowo lot, i wyciągając ku niej łapy, chcąc rozorać jej pazurami grzbiet. A właściwie łapami, bo nie używała pazurów by nie zranić delikatnej i kruchej uczennicy.

[Zorza Północy]

Ailla uśmiechnęła się radośnie, chociaż jej morskie ślepka błyszczały drapieżnie, a krew raźniej płynęła arteriami ciała. Mlasnęła jęzorkiem, kiedy smoczyca poleciała w przód i zazdrościła jej tego, gdyż sama dopiero się szkoliła w tym zakresie.
Dostrzegła, iż Wojowniczka zawraca ku niej i napięła mięśnie w oczekiwaniu. Czujnie obserwowała jej ruchy, zadzierając łebek i gdy samica próbowała łapami sięgnąć jej grzbietu, samiczka ugięła łapki i padła w śnieg przylegając płasko do ziemi. Czuła chłód przenikający jej futro. To powinno wystarczyć, aby łapy jej nie sięgnęły, więc zerwała się z ziemi stając na rozstawionych ugiętych łapach z uniesionym ogonem i skrzydłami przy bokach, a potem wyskoczyła ku górze, wyciągając przednie łapy, próbując sięgnąć zadniej lewej łapy przelatującej smoczycy, aby pazurkami przejechać po łuskach na kostce i stopie, zostawiając długie, acz płytkie fantomowe rany.

[Dwuznaczna Aluzja]

Niestety jednak, tym razem się nie udało. Normalnie smoczyca nie zrobiłaby tego, nie chcąc połamać sobie skrzydeł. Jednak teraz po prostu je zatrzymała, i szybując w kierunku młodej przejechała jej łapami po grzbiecie bez żadnych komplikacji. Zatrzymała się na chwilę w powietrzu.
– Lepiej odskakiwać lub odturlać się, niż schylać. Gdybyś odskoczyła, nie zdążyłabym nagle wykonać tak gwałtownego zwrotu i musiałabym zrezygnować. W ten sposób wcale nie utrudniłaś mi zadania – stwierdziła ochryple.
Atak młodej mimo wszystko był poprawnie wykonany. Udało jej się nawet lekko trafić nauczycielkę, palcami łap. Ta z kolei wylądowała i powaliła ją nagle na ziemię, spinając mięśnie. Unieruchomiła jej łapy, lecz resztę zostawiła swobodną.
– Spróbuj się wydostać – poleciła. To ostatnie zadanie.

[Zorza Północy]

Ailla pisnęła cicho, zaskoczona, kiedy palce nauczycielki prześlizgnęły się po jej futrze, mierzwiąc je niezbyt subtelnie. Zaraz jednak potem kiedy odpowiedziała na atak swoimi wyskokiem, poczuła, że muska palcami stopę nauczycielki na co zapiszczała triumfalnie, jednak jej radość nie trwała długo, gdyż oto fioletowo złoty cień padła na nią z impetem, powalając młodą na ziemię – w śnieżną zaspę, w której ukryła się niemal cała, jedynie łep pozostał na powierzchni.
Spojrzała w pysk nauczycielki szeroko otwartymi ślepiami, kiedy ta unieruchomiła jej łapy, pyszczek miała lekko otwarty, dyszała ciężko a mleczna mgła owiewała ich pyski.
– Jak?! Przecież mnie przygniatasz, nauczycielko – niemalże wykrzyknęła zduszonym głosem, czując, że to zadanie jest niemożliwe do spełnienia. Ciężar smoczycy opierał się na kończynach, unieruchamiając je. Miała tylko wolny ogon i skrzydła, a była zbyt słaba, aby ją z siebie zrzucić. Pociągnąwszy ogonem za jej kończynę mogła jedynie sprawić, że smoczyca straci równowagę i runie na nią, łamiąc jej żebra. Przymrużyła więc drapieżnie powieki, zerkając w jasne ślepia smoczycy, dochodząc do wniosku, że nieraz najlepszą obroną jest właśnie atak. Rozwarła więc pysk nabierając haust powietrza i nacisnęła delikatnie na gruczoły. Nie chciała wzburzać pełnego lodowego płomienia, a jedynie jego wątły strumień, który mógłby uderzyć w nozdrza smoczycy, zaskakując ją tym samym. Rozłożyła na płask jęzor, postanawiając stworzyć szeroki, acz bardzo słaby strumień lodowego pyłu i plunęła smoczycy prosto w pysk, mając nadzieję, że ta odskoczy, uwalniając ją tym samym.