Diamentowe źródełko

[Jeździec Apokalipsy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Kiara uśmiechnęła się delikatnie, czując delikatne odrywanie się od podłoża. Odruchowo przechyliła się nieco w przód, aby lepiej się jej leciało. Po kilku machnięciach skrzydeł, znalazła się tuż przy smoku. Spojrzała na niego z delikatnym uśmiechem. Podczas lotu powietrze rzecz jasna zgarniała pod siebie. Starała się ile mogła, aby wyszło jej to normalnie. Przechyliła łeb w bok, czując się coraz lepiej.
Jakby nie patrzeć latanie sprawiało jej przyjemność. Dzięki temu nie musiała biegać z miejsca na miejsce. Wystarczyło kilka uderzeń skrzydeł i już znajdowała się w górze. To naprawdę wiele ułatwi, pozostało więc jej się tylko cieszyć.

[Słodki Kolec]

Dobrze szlo siostrzyczce. Miała latanie w genach.
–Teraz spróbuj zatoczyć koło. Skręcasz przerzucając środek ciężkości na jedna z stron. Przekręcasz skrzydło o 45 stopni w przed i skręcasz – wydałem proste polecenie

[Jeździec Apokalipsy]

Kiara uśmiechnęła się do siebie, czując drżenie swoich mięśni. Pierwsze loty były wspaniałym uczuciem, godnym zapamiętania. Smoczyca uśmiechnęła się do siebie wesoło po czym zmrużyła ślepia i zaczęła się uważnie przypatrywać samcowi, po czym poleciała kawałek do przodu, przechylając się na jedną ze stron, skrzydło również przekręciła, delikatnie skręcając w wybranym kierunku.
Kiedy jej się to udało, ponowiła ćwiczenie, przechylając się w lewo i zginając nieco skrzydło. Zakręciła, podlatując powoli do Tygrysa. Nie spieszyła się, miała dużo czasu. Czuła się wspaniale. Emocje był cudowne.. Osobiście jednak czuła się dobrze na ziemi.. tam zawsze jest pewniej choć kto wie..
Spojrzała na Tygrysa, czekając na następne polecenia.

[Słodki Kolec]

–Widzę, że masz do tego smykałkę siostrzyczko. – posłałem jej słodziutki uśmiech – Teraz proszę znajdź mi komin termalny i opowiesz mi jak się tworzą. Taka małą wskazówka widzisz tamtego ptaka? – wskazałem łapka drapieżnika – On leci w kominie i od razu mówię tamten się nie liczy.[/color] – wydałem proste polecenie

[Jeździec Apokalipsy]

Kiara spojrzała na Tygrysa, po czym zaczęła się przypatrywać lecącemu ptaszysku. Miała znaleźć komin termalny? Z tym może mieć problem, ale się postara.
Odleciała kawałek od nauczyciela, delikatnie wzlatując wysoko w górę. Szukała zmiany temperatury. Trochę jej to zajęło. Unosiła skrzydła, wzlatując coraz wyżej. W pewnej chwili poczuła, że powietrze wokół niej staje się ciepłe i nie musi ona tak często machać skrzydłami. Uśmiechnęła się, kiwając wodnemu, że znalazła to co poszukiwała.
Następnie powróciła do niego, zataczając lekkie koło poprzez ugięcie wewnętrznego skrzydła. Poprawiła się nieco.
– Myślę, że jest to strumień ciepłego powietrza pochodzącego od nagrzanej ziemi. Dzięki temu owy strumień nas unosi i nie musimy tak ciężko pracować ze wzbijaniem się w górę. – Wyjaśniła, lekko wzruszając barkami i patrząc na samca wyczekująco. Czy miała rację?

[Słodki Kolec]

–Dokładnie siostrzyczko, a teraz. Hmm... – chwilę myślałem co by tu dalej robić, już wiem. stworzyłem iluzję gołębia – Teraz zrobię ci małą zabawę, która może ci się przydać. Złap gołębia. Masz wystartować na mój znak. – powiedziałem i dałem trakowi odlecieć ja 6 skrzydeł – Leć! – rozkazałem i patrzyłem z uśmiechem na bawiąca się siostrzyczkę

[Jeździec Apokalipsy]

Kiara nie lubiła takich zabaw. Nie była posłuszna, więc to tylko ją irytowało. Całą złość jednak zadusiła w sobie i gdy tylko usłyszała znak, od razu zaczęła lecieć za ptaszyskiem. Machała mocno skrzydłami pod odpowiednim kątem, aby zyskać jak największą prędkość. Zmrużyła ślepia, nie odrywając ich od celu.
Starała się tyle ile mogła, żeby wyciągnąć jak najwięcej. Musiała być szybka, aby zdążyć złapać to małe, latające coś.
Skupiona była tylko na tym. Zobaczymy jak jej pójdzie. Głównie jednak stawiała na swoją prędkość. Oby nie musiała długo się uganiać za tym czymś.

[Słodki Kolec]

–Ładnie ci poszło. Chyba nie lubisz takich zabaw. – pokręciłem łepkiem tak, że prawie maska mi spadła. Poprawiłem ją – Myślę, że to wystarczy. – powiedział szybując w dół. Wyciąłem łapki do przodu i wylądowałem miękko na nich, amortyzując uginając kolana – Widziałaś jak to zrobiłem? Głupie pytanie. Ląduj! – rozkazałem i czekałem na siostrę leżąc na ziemi.

[Jeździec Apokalipsy]

Kiara pokiwała lekko łbem. Zgodziła się z nim. Nigdy nie lubiła takich zabaw. Gdy tylko usłyszała następne polecenie, zaczęła kierować się ku ziemi z ostrożnością. Nie machała już tak gwałtownie skrzydłami. Zwalniała, pozwalając się coraz bardziej przybliżyć do ziemi. Już już znalazła się dosyć blisko, wyciągnęła tylne łapy,a potem dołączyła tylne, składając skrzydła. Dzięki temu udało się jej wylądować.
Spojrzała na Tygrysa z nikłym uśmiechem, po czym podeszła do niego. Jak jej poszło? Chyba nie było tak źle, prawda? Cieszyła się, że był to koniec.

[Słodki Kolec]

Z uśmiechem na ustach wstałem i przytuliłem samiczkę
–Dobrze ci poszło. To już będzie koniec. – stworzyłem za pomocą maddary futro na którym usiadłem na nim – Usiądź proszę – poczekałem aż usiądzie obok mnie – Masz jż wystarczająco księżyców, że za niedługo zostaniesz adeptem. Kim chcesz zostać w przyszłości? – zapytałem z ciekawości

/raport lot I

[Pomyślny Kolec]

W trakcie tak gorącej pory smokom nie pozostawało nic innego, jak tylko poszukać chłodnego miejsca i zostać w nim do zmroku. Pomyślnemu pogoda także doskwierała, więc nic dziwnego, że trzymał się blisko wilgotnych miejsc. Nie dość, że mógł w każdej chwili zaspokoić pragnienie, to i chłód bijący od wody dawał wytchnienie od ciężkiego, gorącego powietrza.
Samiec leżał nad brzegiem strumyka, wsłuchując się w jego szmer. Przednią prawą łapę obmywała mu woda, ale zapewne był to zabieg celowy, podobnie jak i zamoczona końcówka ogona. Oczy miał zamknięte, a oddech równy i spokojny, zupełnie jakby spał. Właściwie, to przysypiał, kołysany szumem zieleni i pluskiem wody, ale starał się tak zupełnie nie stracić czujności. Nie był na terenach stada, a to znaczyło, ze mógł spodziewać się... wszystkiego. A owe wszystko akurat nie było mu teraz w smak. Przecież nie przyszedł tutaj by przeżywać pożal się bogom, przygody, a po to by po prostu leniwie spędzić dzień. W samotności. To ostatnie akurat nieco go gryzło, ale jak się nie ma co się lubi... Mlasnął w pół śnie i westchnął zadowolony.

[Ujmujący Kolec]

Ta pogoda zaczynała mu coraz bardziej dokuczać. Na terenach wspólnych nie było wielu kryjówek chroniących przed promieniami Złotej Twarzy, a jeszcze mniej z nich było pustych. Wszędzie tylko panoszyły się jakieś smoki. Nic dziwnego, że Ujmujący chodził poddenerwowany i markotny. Przez dziką puszczę przechadzał się wręcz od niechcenia, z leniwie przymrużonymi powiekami i ogonem majtającym się wahadłowo to na prawo to na lewo. Język co jakiś czas przesuwał się po wargach samca. Chciało mu się pić. Nic właściwie dziwnego. Wiedział, że w puszczy było jakieś źródło, w końcu znał te tereny bardzo dobrze...
Wyszedł na polanę z pobliskich krzaków, z szelestem łamiąc z kilka gałązek. Ślepiom jego ukazał się obecny tu już smok. Pomyślał, że to ta jędza z Życia. Taki sam kolor łusek, podobny wzrost i budowa. Zaklął więc pod nosem, rozglądając się jeszcze ukradkiem za fioletowym pisklęciem. Ale go tu zabrakło. Może i lepiej.
Przez chwilę rozważał zabranie stąd swojego zadu i znalezienie sobie innego miejsca z wodą. Ale nie za bardzo chciało mu się ruszać, skoro już tu przyszedł. Najwyżej to on wygodni stąd zieloną życiową (nie zauważył jeszcze, że miał mieć do czynienia z kimś innym), jeśli coś mu się nie spodoba. Zbliżył się do źródełka, zauważając, że zielona macza weń łapy. No świetnie! On takiej wody pił nie będzie!
– Wyjmuj te swoje przebrzydłe łapy z mojego strumyka – odezwał się zaraz, marszcząc pysk z irytacją. Nie przejmował się zlustrowaniem smoka czy sprawdzeniem zapachu, coby przekonać się, czy to na pewno Chybiona Łuska. Nie sądził, że mógł spotkać kogoś do niej podobnego.

[Pomyślny Kolec]

– Wcale nie są takie paskudne. – Odparł sztucznie urażonym tonem, jeszcze nawet nie wiedząc kto do niego mówi. I głos bez wątpienia należał do samca. Głęboki miękki ton, teraz wyraźnie zabarwiony wesołością. Otworzył jedno ślepię i spojrzał na oburzonego, włochatego smoka, a potem zamknął oko i ziewnął ostentacyjnie. Łapa i ogon ani drgnęły, nadal pozostając w wodzie. To, że nic sobie nie robił z irytacji nieznajomego miało dwa podłoża. Jednym z nich była wiedza o tym gdzie się znajdują, a drugim aparycja samca. Był tak... ładny, że nie wyglądał groźnie ani trochę. Poza tym Pomyślny nie należał do tych, których łatwo zastraszyć, szczególnie takim zdaniem jakie wypowiedział nieznajomy. Jednak zaciekawił go fakt, dlaczego włochacz rości sobie prawa do akurat tego strumienia. Jeszcze raz otworzył oko.
– Mówisz, że to twój strumyk? – Zapytał, ale ogólne rozleniwienie podpowiadało, że odpowiedź wcale nie jest dla niego istotna, a pytanie zadał raczej ku własnej uciesze niż z obawy, że rzeczywiście naruszył czyjąś własność.

[Chłodny Obrońca]

Łapy prowadziły młodego samca same. Szedł cały czas przed siebie czując, że musi znaleźć się w jakimś konkretnym miejscu. Nie potrafił wytłumaczyć sobie, dlaczego. Po prostu jakaś wewnętrzna siła mówiła mu "Idź, tam znajdziesz pomoc". Może to jakiś rodzaj przeznaczenia, a może zwykła niestrawność.. W każdym razie Zimowy dotarł do cudownego miejsca. Po tak długiej wędrówce przysiadł, na wciąż jeszcze zielonej trawie. Jego wzrok padł na źródełko, oczy rozbłysły mu intensywniejszą zielenią. W tym miejscu było coś cudownego, czuł to.. niezbyt wyraźnie. Może nie potrafił jeszcze zdefiniować tego uczucia. Ciepło w klatce piersiowej, to na pewno nie zalążek jego lodowatego podmuchu. To było zdecydowanie co innego.
Zimowy, kiedyś znany jako Perydot był ciekawskim urwisem. Teraz jednak, nie wiedział czy przez to miejsce czy może przez długą, pieszą podróż, ale poczuł spokój. Przymknął ślepia i wsłuchał się w spływającą wodę. Źródełko skojarzyło mu się z nim samym. Kiedyś też był malutki. Z czasem jednak stanie się dorosły i silny, podobnie jak źródełko, które z biegiem stawało się dużym Zimnym Jeziorem.
W takiej ciszy Zimowy czekał.. może na największą i być może najważniejszą zmianę, w jego młodym życiu.

[Cichy Potok]

Oczy Zimowego Kolca po jakimś czasie mogły dostrzec szelest po przeciwległej stronie strumyka, a spomiędzy zieleni wyszedł piękny, czarny...jednorożec? Jego krwiste ślepia zdawały się patrzeć tylko na młodego smoka, a ten wzrok wcale nie był przyjazny. Woda, do której ów koń podszedł, po chwili zanurzając kopyta w krystalicznie czystej zdawała się jednak powstrzymywać konia od ataku. Zaraz jednak uwaga młodego smoka, mogła się odwrócić, gdy nad jego głową nagle usłyszał donośne krakanie. A zaraz potem Zimowy mógł dostrzec kruka kołującego nad tym miejscem. A potem...młody smok usłyszał cichy chód, a za jego plecami pojawił się miedzianołuski, którego cichy głos był spokojny i miły do słuchania. – Nie rób gwałtownych ruchów, a potem po prostu odwróć się do mnie, moja kompanka jest po prostu...dość nietypowa. – oznajmił krótko, zapewne mówiąc o jednorożcu, który jeśli Adept był sprawnym obserwatorem mógł zauważyć jak jej przednie kopyta zamieniają się w łapy o pazurach zdolnych bez problemu przeciąć nawet smoczą skórę.

[Chłodny Obrońca]

Wsłuchując się w wodę nie zauważył z początku sporego jednorożca. Dopiero stukot jego kopyt jakby obudził młodego samca. Otworzył szerzej oczy nie mogąc się nadziwić widokowi. Krystaliczna woda opływająca kopyta, mieniąca się czarna sierść i.. złe oczy. Co ten koń z rogiem chciał zrobić, chyba.. nie chciał go atakować. Poczuł niepewność i nie spuszczając stworzenia z oczu chciał cofnąć się do tyłu, gdy usłyszał krakanie. Kątem oka, bo nie odważył się spuścić jednorożca z oczu, ujrzał kruka. Równie czarne stworzenie narobiło nieco hałasu. Czyżby to był znak rychłego końca?

Wtem jednak, samczyk aż drgnął, usłyszał ciepły głos za plecami. Lepiej było chyba zrobić to co powiedział przybysz. Zimowy skierował najpierw głowę za siebie, dzięki długiej szyi nie było to trudne, i ujrzał smoka. To już nie zdziwiło go tak bardzo, jak jego słowa. Kompanka? Czyżby mówił o jednorożcu, któremu na moment zanim odwrócił wzrok, wyrosły szpony zamiast kopyt?

Przełknął cicho ślinę po czym jego ciało dołączyło do głowy. I tak cały Zimowy w swojej błękitnej okazałości stał przed miedzianym smokiem. Powąchał powietrze by zapoznać się z nowym zapachem, ale tak jak prosił o to większy samiec, młodzian nie wykonywał żadnych gwałtownych ruchów. Wolałby żeby czarne stworzenie do którego stał teraz tyłem, nie rzuciło się na niego z furią. I tak prysnął spokój jaki czuł. Co prawda widok i zapach miedzianego smoka w dziwny sposób działał na niego kojąco. Jednak wizja jego rozszarpanych zwłok trochę mieszała uczucia.
-Nie pachniesz jak smok Życia.– zdążył jedynie wtrącić. Dobrze, że zaczął w końcu rozpoznawać zapachy swojego stada.
-Nazywam się Zimowy Kolec i będę stróżem tych terenów.– dodał cicho. Chciał by zabrzmiało to dumniej i odważniej. Stróż terenów Życia! Ale myśli o jednorożcu cały czas go przytłaczały. Będzie musiał nad tym popracować, jeśli rzeczywiście chciałby stać się obrońcą.
-Wybacz.. twoja kompanka.. Nie wyślesz jej na mnie, prawda?– jego głos stał się jeszcze cichszy. Jakby bał się, że czarna istota go usłyszy. To zabawne, że większe zagrożenie widział w jednorożcu niż w wielkim miedzianym smoku przed sobą. Może to przez „aurę” starszego samca?

[Cichy Potok]

Cichy ze spokojem przyglądał się młodemu samczykowi, po czym jego wzrok skierował się za niego, na klacz, która o dziwo...po prostu ruszyła dalej strumieniem, kierując się z dala od nich. Potem nagle na łbie Zimowego Kolca wylądował...ptak. Czarny, kruk. A ten z kolei (oczywiście ptak) przyjrzał mu się z zaciekawieniem i wesoło zakrakał. Cichy zaśmiał się cicho, dźwięcznie i skinął łbem. – Nie mam pełnej kontroli nad moimi kompanami, wszak to żywe istoty o własnym rozumie, jednak umiem na nie wpłynąć i jak widzisz...ze strony kelpie, której imię brzmi Duma nic ci już nie grozi. A ten rozrabiaka, który usiadł ci na łbie to kruk, mój drugi kompan o imieniu Nero. – przedstawił najpierw swoich towarzyszy, aby uspokoić Adepta, po czym pokiwał zachęcająco łbem. – Dokładnie. Jestem ze stada Wody i zwą mnie Ciche Wody...No i jestem Czarodziejem i Przywódcą tego stada. – w zasadzie nie musiał chyba dodawać tej drugiej rangi do odpowiedzi, imię koniec końców mówiło samo za siebie. Zaraz potem przechylił z zainteresowaniem łeb. – A więc będziesz Wojownikiem, albo Czarodziejem? – zagadnął z ciekawością kryjącą się w ślepiach. Młode, ambitne smoki przypominały mu o starych, dobrych czasach, gdy jeszcze wszystko było w porządku...

[Chłodny Obrońca]

Patrząc z wyczekiwaniem na smoka nie zauważył, iż kruk obniżył swój lot. Jakim zaskoczeniem dla młodego samczyka było kiedy ptak wylądował mu na głowie. Cóż.. rogi miał chyba nawet podobne do badyli. Nie odważył się jednak strząsnąć kruka. Z resztą, dlaczego niby miałby to zrobić. Uśmiechnął się, że jakieś obce mu stworzenie okazało na tyle zaufania, że usiadło smokowi na głowie. Kochał zwierzęta i szanował, nie oburzyło go więc jego zachowanie. Dowiedział się też kolejnej rzeczy, którą od razu odnotował w swoim łebku. Czarne stworzenie z pazurami było kelpie, nie jednorożcem. Cenna wiedza, którą jakoś powoli udawało mu się zdobywać. Może w stadzie powinno się otworzyć ogólne nauki dla piskląt?
-Nero i Duma. Wspaniałe imiona.– skomentował uśmiechając się. Ciekawe czy sam też mógłby sobie znaleźć takich przyjaciół. Pilnowałby terenów Życia z kompanem u obu. Czułby się wtedy mniej samotnie. A przynajmniej tak myślał, bo skąd miał wiedzieć na czym polega patrol.

Kiedy usłyszał, że ma przed sobą przywódcę innego stada, automatycznie pochylił łeb. Może nie znał się za dobrze na relacjach międzysmoczych, ale wiedział że przywódcę trzeba szanować. Może Ciche Wody wracał właśnie ze spotkania z Leśnym? Podniósł ostrożnie łeb nie chcąc znów wystraszyć Nera.
-Miło mi poznać.– dodał i spojrzał w oczy drugiego smoka. Nie sądził, że spotka go taki zaszczyt.
-Chciałbym być czarodziejem. Ojciec Kaszmirowy Kolec wolałby bym został wojownikiem, ale.. nie czuję tego. Jeśli mogę tak powiedzieć. Tarzanie się w pyle z innym smokiem, kły i pazury.– pokręcił powoli głową i westchnął –Ale ciężko u nas w stadzie z nauczycielami.– dodał ciszej. Może nie powinien tego przyznawać, przecież sprawy jego stada powinny należeć tylko do jego stada. Nie mógł się jednak powstrzymać. Babki która była czarodziejką nie wiedział na oczy, a przywódca Leśny, nie miał czasu.
-Chyba jednak będę musiał zostać wojownikiem. Moja siostra Dynamiczna Łuska nauczyła mnie podstaw. Może.. jakoś mi się uda.– dodał niepewnie. Sam w to nie wierzył.

[Cichy Potok]

Pokiwał powoli łbem i uśmiechnął się zadowolony. Tak, imiona tej dwójki świetnie pasowały do ich charakteru. Widząc, jak samczyk kłania się mu zaśmiał się rozbawiony całą tą sytuacją. – Z wzajemnością. – odpowiedział wciąż rozbawiony tą nagłą zmianą zachowania. Po czym przysiadł i pokiwał ze zrozumieniem głową. A więc ojcem młodego był Kaszmirowy? A przysiągłby, że wyczuł zapach siostry...Czyżby Jesień i Kaszmirowy? To by było doprawdy zabawne, no ale skoro poznał już siostrzenicę, to i widać siostrzeńca miał przed sobą. Jednak młody chyba nie był tego świadomy, że Cichy jest jego wujkiem. – Jeśli chcesz być Czarodziejem, powinieneś wybrać tą drogę, która sprawi ci przyjemność. A tak się składa, że jeśli nie ma kto cię uczyć, mogę ja zająć się twoją nauką. W końcu obecnie jestem jednym z lepszych Czarodziei pod względem wytrenowania. – wzruszył barkami. Wcale się nie chwalił, po prostu nie chciał, aby Zimowy miał słabego nauczyciela. A Życie faktycznie nie miało zbyt wielu Czarodziei, nie licząc jego dawnej mentorki, Iskry Nadziei.

[Chłodny Obrońca]

Nie do końca zrozumiał czemu Cichy się zaśmiał. Uznał jednak to za akt przyjaźni i również się uśmiechnął. Nie miał pojęcia jak wyglądały koligacje rodzinne w stadach. W sumie jednak skąd miał to wiedzieć, skoro nikt mu nie powiedział. Dla niego miedziany smok był silnym i poważanym przywódcą, któremu należy się szacunek. W dodatku okazał mu tyle dobroci, Zimowy musiał się odwzajemnić. Choć musiał to złe słowo, chciał być miły dla tego smoka.
Słysząc jednak odpowiedź Cichego, samczyk aż wstał. Zamrugał szybko oczyma i uśmiechnął się jeszcze szerzej.
-N... na prawdę?– zająknął się aż. Czyli nie dość, że spotkał przywódcę, kelpie to jeszcze jednego z lepszych czarodziejów wśród smoków? Zimowy znów się pochylił tym razem głębiej i przemówił
-Byłbym zaszczycony.– odczekał tak chwilę. Poczuł jakby strach, że jeśli uniesie pysk i będzie chciał spojrzeć na samca, ten rozmyje się we mgle niczym sen. Ucząc się od takiego smoka, sam będzie miał szansę stać się równie silnym.

[Cichy Potok]

Kruk zakrakał oburzony w momencie, gdy Zimowy gwałtownie zmienił swoją pozycję. Czarny ptak zatrzepotał skrzydłami i odbił się do lotu, by po chwili usiąść na łbie Cichego. Czarne, paciorkowate ślepia stworzenia przypatrywały się z oburzeniem na młodego smoka. Cichy natomiast ponownie zaśmiał się rozbawiony jego reakcją. – Proszę cię.... Jestem zwykłym smokiem. A to, że chcę cię czegoś nauczyć, to chyba normalne? – zapytał retorycznie, po czyn przechylił delikatnie łeb, pamiętając o swoim kompanie. – Znasz już jakiekolwiek podstawy magii? Czy zaczynamy od zupełnie nowa? Jeśli tak, to zamknij oczy, wycisz się, odpręż, odrzuć wszelkie zbyteczne myśli. – polecił spokojnym, cichym głosem.