Czarny Staw

[Ćmienie Maddary]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Może nie wyglądała, ale zawsze była dumna i zadowolona, kiedy uczniowie zadawali jej pytania. Wiedziała, że jej praca nie spełza gdzieś do rzeki... w której zostanie zniesiona nie wiadomo gdzie. Jednak pytanie samca było nieco... nietypowe? Cóż, nie wiedziała jak ma to nazwać. – Polowanie zaczyna się od elementu tropienia. Jeżeli nie będziesz dość bystry stracisz trop, ale skoro dostrzeżesz tropy dostrzeżesz też zwierzynę. Będziesz wiedział kiedy zacząć się skradać. Zwierzyna sama cię nie otoczy, jeżeli nie będzie to zwierzyna drapieżna... a do tej się nie zakradniesz. Jeżeli nie szkolisz się na wojownika czy czarodzieja najlepiej w tej sytuacji wezwać pomoc z racji przewagi liczebnej wroga. Powiem ci też, że gdybyś spróbował wylądować wśród roślinożerców lub jakimś przypadkiem by cię otoczyły, to kiedy tylko pierwszy osobnik cię dostrzeże cała reszta ucieknie. – To chyba całkiem wyczerpująca odpowiedź, co? W jej głosie brzmiała tylko powaga. Być może też jakieś niezadowolenie? Nie, to nie było niezadowolenie, po prostu w jej mocarnej sylwetce i spojrzeniu jasnych ślepi ciężko było dostrzec przyjaźń.
Nawet, kiedy Nefrytowy nie potrafił to musiał wielokrotnie przyglądać się smokom, które to już umiały. Długo mu zajęło przybranie odpowiedniej pozycji i Ćmienie nie powstrzymała się od zbędnego chyba pytania. – Nie nauczyłeś się biegać? – No, bardzo zbędne! A jak! Zaś trudno mu było ustawić się pod wiatr, ponieważ on i sarna tworzyli linię niemal równoległą do brzegu, a wiatr wiał z lasu do wody, czyli wiał w bok samca, ale tutaj Ćmienie nie miała co ingerować, prawda? Kiedy ruszył naprzód po kilku ledwie krokach nadepnął na gałązkę. Powoli położona łapa na pewno stłumiła dźwięk, ale też go wydłużyła. Na szczęście Nefrytowy miał doskonały odruch. Zamiast uciec za krzaki on się zatrzymał i ruszył gdy sarna powróciła do picia. – Korzystaj ze swego umaszczenia. Ten las ci sprzyja adepcie. I staraj się obserwować też podłoże najbliżej ciebie. – Znając już odpowiedź na wcześniejsze pytanie dopowiedziała cicho po chwili swoim szorstkim, niskim głosem: Szczególnie pamiętaj o skrzydłach ogonie. Było to w sumie przypomnienie, ale!

[Niosący Zgubienie]

Gad z uwagą słuchał jej całej wypowiedzi.. a więc, no cóż. Bynajmniej dostał odpowiedź. Zadowlony pokiwał lekko łbem. W sumie dziwne by to było, gdyby nagle otoczyło go na polowaniu całe stado roślinożerców.
Samiec zmrużył ślepia po czym uśmiechnął się wesoło. Tak bardzo chciałby pójść na swoje pierwsze polowanie.. byłoby cudownie. Jednakże dopóki się nie nauczy polować, walczyć.. wszystkiego innego to na nie się nie wybierze.
Przed nim więc była długa droga.
Bardzo długa.
Liczył jednak na to, iż smoczyca nie zauważy jego problemów z ustawieniem się do odpowiedniej pozycji. Niestety los był znacznie bardziej surowy i samiec... no cóż, nie nauczył się niczego.
– Może zabrzmi to dosyć idiotycznie, ale... nie. Nie nauczyłem. – Wyznał z przymusu. Wcale nie był zadowolony ze swojej wypowiedzi, ba.. raziła go tylko przez co nie był w zbyt dobrym humorze.
Szybko jednak chciał o tym zapomnieć.
Niestety podczas skaradania natrafił na gałązkę. Oj.. dobrze, że się nie ruszył. Sarna może i się przestraszyła, jednakże nie uciekła.
Tak więc podszedł on bliżej stawu, tak aby wtopić się w tło. Uważnie obserwował też podłoże, ale nie tak uważnie jak sarnę. Skrzydła były mocno przyciśnięte do boków, uważał aby o nic nimi nie zahaczyć.
Starał się jak mógł, aby jego starania nie poszły na marne. Z resztą zobaczymy jak mu się powiedzie.

[Ćmienie Maddary]

/Skup się bardziej na tym skradaniu xd z całego posta napisałeś o tym trzy linijki xd Coś czuję, że samodzielne pójdą kiepsko xd Jak trudno ci to opisać pozastanawiaj się co dotyczącego skradania możesz tam wpisać. może zainspiruje Cię np... moja samodzielna? Jak ładnie się rozpiszesz to myślę, że będzie to koniec nauki na I, ale musisz się zdecydowanie bardziej postarać ;–;

Uwagi pozostawiła dla siebie. Samiec spory, niedługo pisklęta płodzić a ten nie umie nawet uciekać. Nefryt musiał mieć niesamowicie ogromne szczęście albo żyć pod ochronnym kloszem inaczej by nie przeżył tyle czasu samodzielnie. No nie ważne. Nie teraz. Sarna patrzała w stronę lasu, jednak nie widząc poruszających się obiektów przestała się tym interesować. To dlatego opuściła łeb. Adept znów ruszył, pilnował swoich kończyn, świetnie, analizował też co ma pod łapami, jeszcze lepiej. Brak doświadczenia jednak skutkował paroma błędami. – Uważaj, by zbyt dociśnięte skrzydła nie krępowały twoich ruchów. I nie szarżuj prosto na sarnę. Wokół masz drzewa, roślinność. Korzystaj z nich jako kryjówki i zakradaj się stopniowo. – Powiedziała, kiedy adept zatrzymał się blisko stawu. Obserwowała go uważnie, chociaż ton wydawał się ponury.

[Niosący Zgubienie]

// dobrze, dobrze. ;–; Postaram się.

Można było go nazwać po części kaleką. Jednakże, niedługo z pewnością się nauczy tych wszystkich umiejętności. Jednakże musiał zająć się skradaniem.
Skoro na obecną chwilę sarna jeszcze nigdzie nie zwiała, to znak, że szło mu całkiem dobrze. Zmrużył ślepia i powoli zaczął się skradać. Nie szedł jednak wprost na sarnę, tylko ostrożnie stąpał po ziemi i kierował się w stronę lasu. Musiał działać ostrożnie, ale nie przesadzać. Nie chciał przecież zboczyć całkowicie z kursu, uważnie ją obserwował, a gdy musiał.. po prostu się zatrzymywał. Obserwował też co miał pod łapami, oczywiście też nie zaciskał zbyt mocno skrzydeł, aby te mu nie przeszkadzały. Skupiał się jak tylko mógł, oddychał spokojnie i cały czas pozostawał czujny.
Kiedy doszedł do lasku, po prostu przeczekał w nim chwilę. Sarna musiała się czuć pewnie, nie mogła czuć się zagrożona...
Po prostu po chwili gad ruszył, uważnie obserwując sarnę i to co miał pod łapami. Był ciekaw jak mu to wszystko pójdzie...
Jednak na chwilę obecną starał się podejść jak najbliżej. Nie mógł nic innego zrobić, musiał pozostawać czujny. Tak też było, ostrożnie stąpał po ziemi i kiedy musiał, zatrzymywał się.
Skradanie nigdy nie było aż tak męczące, gorsze raczej było wyczekiwanie aż sarna go zobaczy, gdyż to z pewnością się stanie.
Chodził tak, aby sarna niczego się nie domyśliła. Jego kolor łusek bardzo mu sprzyjały.. zlewał się z gruntem i roślinami..
Oddychał powoli, a jego ruszy delikatnie stąpały po ziemi, aby w pewnej chwili pewniej podejść do sarny. Był już naprawdę blisko i co z tego wyjdzie?

[Ćmienie Maddary]

/W sumie Ty łazisz na dwóch, czy na czterech? xDDDDD

POOF! Sarenka zniknęła. Ale nie tak po prostu. Rozległo się głuche "pyk" i sarna zmieniła się w ciemny, szary dym, który zniknął wraz z wiatrem. Ot, taki ćmiący żarcik. Ale gdy Nefryt, stojący ten ogon od miejsca docelowego się odwrócił na pysku Ćmienia nie było wesołości. Powaga, jak zawsze. – To były podstawy. Jednak żeby zapolować potrzebujesz treningu. – Powiedziała suchym tonem. Mimo tego, że wydawał się ostry i bezwzględny brzmiał on bardzo samiczo. Gdyby tak nie spinała zadka i się starała zapewne brzmiałaby bardzo ładnie. Potem nie powiedziała nic więcej. Stała tylko zwrócona w stronę wywerny. Sposób jego poruszania był odmienny od zwykłego smoka, ale cóż się dziwić? Przez to, że samiec stał na dwóch łapach był większy od masywnej Ćmienia. Ta jednak stała w dumnej pozie z łbem ponad piersią, jak to powinien stać majestatyczny smok.

[Niosący Zgubienie]

// na dwóch! Tylko dziwnie mi się pisze, kiedy cały czas patrzy pod swoje łapy.. ;–;

Samiec uśmiechnął się z wdzięcznością, po czym uważnie przyjrzał. Smoczyca z pewnością była silna.. kto wie, może kiedyś się spotkają? Ale wtedy samiec zamierzał już być prawdziwym łowcą.
– Bardzo Ci dziękuję. Jednakże mam jeszcze jedną prośbę. Opowiesz mi co nieco na temat tutejszych stad i zasad? – Zapytał, licząc iż smoczyca mu nie odmówi. Taka wiedza mu się z pewnością przyda, bynajmniej nie zrobi żadnej głupoty.
Watro byłoby więc co nieco posłuchać, mimo iż był to uważane za najnudniejsze lekcje..

[Ćmienie Maddary]

Usiadła na zadzie, masywny ogon spoczął obok niej. Czy była silna? Pewnie bardziej niż zwykłe pisklę. Po prostu miała taką budowę. Ot co. Była... puszysta! Wysłuchała jego prośby. Przez krótką chwilę się zastanowiła. Albo tak to wyglądało, bo jakoś dziwnie wyglądała. Być może ociupinkę, ociupineczkę! zelżał jej wyraz pyska?
– Obecnie są tu trzy stada. Ogień, Cień, Życie. Mówi się, że w Cieniu żyją przebiegłe, sprytne istoty, zaś smoki Życia są zrównoważone i wytrwałe. Smoki Ognia nieprzewidywalne. To jednak... stare stereotypy. W każdym stadzie jest przewodnik: Przywódca, pod jego pieczą są smoki rangi uzdrowiciela, czarodzieja, wojownika czy łowcy, każdy z nich wypełnia oddzielne, choć częściowo podobne obowiązki. Każde pisklę ma obowiązek się uczyć. Adept uczyć siebie i młodszych oraz patrolować granice. Smok o dorosłej randze też musi patrolować, to bardzo ważny obowiązek, musi uczyć młodych i adeptów, zwłaszcza, jeżeli szkolą się na tę samą profesję. Każdy smok ma obowiązek godnie reprezentować stado. Łowca zbiera pożywienie dla uzdrowicieli i rannych lub leniwych, których pogania przewodnik. Wojownik i czarodziej szkolą się, by obronić pozostałe smoki, uzdrowiciele, jak pewnie wiesz leczą rannych i zbierają zioła zamiast polować. – Mówiła dość długo, ale głos jej nie był znudzony. Był poważny. Być może Nefryt mógł wyczuć nutkę gniewu gdy "charakteryzowała" Ogień. Np, ale to tylko daleko gdzieśtam, głęboko. Czemu Ogień tych smoków nie płonął? Ach! – Chcesz zapytać jeszcze o coś? – Zapytała po dwóch może chwilach, kiedy skończyła mówić. Patrzała bystrymi, nieprzeniknionymi oczami na adepta.

[Niosący Zgubienie]

Samiec uważnie słuchał jej słów i kiwnął lekko łbem na znak, iż rozumie jej słowa. W sumie dobrze, że jej wyraz pyska nie był taki.. oschły? Być może.
Słysząc wzmiankę na temat pytań, uśmiechnął się delikatnie po czym zamyślił na moment. Po kilku sekundach miał już ich kilka.
– Czy zawsze były tutaj te trzy stada? I dlaczego nie toczą się tu żadne wojny? Zazwyczaj wielu smokom zależało na władzy... I czy są tu jakieś prawa? – Zapytał szczerze zaciekawiony, po czym przechylił łeb w bok, czekając na jej odpowiedź.
Musiał wiedzieć ogólnikowo co i jak, tak aby nie popełnić żadnego błędu. Zmrużył ślepia i czekał na jej odpowiedź.

[Ćmienie Maddary]

Kolejne słowa usłyszała z pyska Nefrytowego. Jej pysk znów, a może nadal? Był bardziej obojętny i poważny. Jej pomarańczowe ślepia nadal nie trzaskały płomieniami. Najwyraźniej nie było powodu, by się czymś przejmowała. Jej ognista duża teraz spoczywała. Ale to chyba dobrze...
– Niedawno były tu też stada Ziemi, Wiatru i Wody. Wiatr był niewielkim stadem, ich obóz znajdował się na Wyspie Kła. Nieliczny Wiatr przyłączył się do Ognia, ponieważ zagrażała jemu Woda. Niedługo potem przybył Cień, ofiarowano mu niewiele terenów. Woda nadal miała utarczki z Wiatrem, który należał do Ognia, zaś z Ognia do Wody uciekła przywódczyni-zdrajczyni. Ogień wraz z Cieniem wyzwał liczniejszą od tych dwóch stad Wodę na walkę o tereny. W ten sposób Cień mógł zdobyć większe terytorium do polowań. Walki zostały wygrane przez sojusz Cienia z Ogniem. Podczas walk zginął Nieokiełznane Wody Oceanu, przywódca o najdłuższej kadencji i najsilniejszy czarodziej tamtych czasów, po tej stracie Woda nie odzyskała dawnych sił. Większość Wodnych uciekła do Ziemi, która wraz z Wodnym elementem stała się stadem Życia. Ziemia, teraz Życie, przywłaszczyła sobie większość terenów Wody. Tak ukształtowały się obecne stada. Te zawirowania miały miejsce całkiem niedawno. Wszak Złudzenie Życia czy Jad Duszy byli świadkami tych wydarzeń. – Zakończyła. Mówiła powoli, bardzo spokojnie, zarazem poważnie. Jakaś niewielka iskierka pojawiła się w jej ślepiach. – Teraz przyszedł czas na stabilizację po tych wszystkich wydarzeniach. Cień jest w trakcie nawiązywania sojuszu z Ogniem oraz Życiem. Niestety nie wiem dokładnie co z tym drugim. Na razie Przywódcy chcą uniknąć walk między stadami. – Powiedziała jeszcze dopełniając swe odpowiedzi. – Złudzenie Życia jest potężnym wojownikiem, niewiele wiem o Uśmiechu Cienia, jednak wydaje się, że sytuacja w stadzie jest dość stabilna i przywódcy mają poparcie. Najbardziej niestabilna jest sytuacja w Ogniu. Nieśmiertelny Ogień żyła za czasów, gdy Ogień przyjął Wiatr, po niej, o ile się nie mylę przybył Ocean Ognia. Ten gdzieś zniknął, a stado Ognia było bardzo niewielkie. Wtedy Jad Duszy, Zatruty Płomień dźwignął stado na łapy, wypełnił obowiązek wobec Ognia i przekazał pałeczkę Runie Ognia, którą popiera, z tego co wiem, spora większość stada. – Skończyła na tym. Przerwała na chwilę i wzięła dłuższy wdech. – W przeszłości dochodziło do starć i wojen. Choć niekoniecznie między stadnych. – Wyjaśniła. Cóż, to chyba znaczy, że teraz nadszedł czas rekonwalescencji, w której stada próbują nadrobić straty i ustabilizować sytuacje w stadach i w obrębie Bariery. Przerwała, ale nie na długo, by przypomnieć sobie ostatnie pytanie adepta.
– Członek stada jest zobowiązany być wierny i lojalny swojemu Przywódcy. Jako, że ci dogadują się ze stadem nie ma sporów. To stado wybiera nowego przywódcę, jeżeli jest taka potrzeba. Zwykle taka zachodzi, gdy Przywódca nie wybierze Zastępcy lub po śmierci Przywódcy stado uznaje, że Zastępca nie powinien stać się kolejnym Przywódcą. Przywódca ma prawo organizować ceremonie piskląt i adeptów. Opiekunowie mają zadanie uczyć swoje młode najważniejszych umiejętności. Mistrzowie uczą fachu swoich adeptów. Zabronionym jest atakowanie i zabijanie piskląt oraz niewyszkolonych adeptów pod groźbą kary śmierci. Smok, który ukończył 80 księżycy staje się Starszym stada, rozumie się przez to, że winny jest mu szacunek. To stary, doświadczony smok. Chociaż może się zdarzyć, że nie dostanie on miana Starszego, jeżeli nie wiódł przykładnego życia. Smok może zyskać imię trójczłonowe jeżeli był prawdziwą dumą dla stada lub też pozostałych. Takim smokiem był Nieokiełznane Wody Oceanu. Niestety nie mam pojęcia co sprawiło, że otrzymał trójczłonowe imię. Wiem tyle, że on sam jako Przywódca nie przywłaszczył tego imienia. Być może to byli prorocy, którzy mieli poparcie innych smoków. Jeżeli dobrze pamiętam miało to związek z pokonaniem Tarrama, poprzedniego boga śmierci. – Ach, tyle mówienia! Niemal schło jej już w gardle. Mimo tego wszystkiego zachowywała twarde spojrzenie i kamienny głos. Patrzała na adepta. Bystrze. Jakby miała go przewiercić wzrokiem. Gdyby była na jego miejscu, chociaż jakieś piętnaście księżycy młodsza zaczęłaby się przytulać do swojego nauczyciela chcąc, by ten jej opowiadał. Ach! Ale nie miała nauczycieli ani nie pochodziła stąd.

[Niosący Zgubienie]

Rzeczywiście smoczyca się nagadała. Trochę tego było, a samiec starał się zapamiętywać kluczowe słowa. Chyba nikt za pierwszym razem by się tego nie nauczył, prawda? Samiec zmrużył ślepia, uważnie słuchając sytuacji o stadach.
Było to bardzo ciekawe, zwłaszcza, że dobrze jest wiedzieć kogo można uznawać za ''przyjaciół'', a kogo lepiej jest unikać..
Z resztą jak widać na nic się nie zanosiło. Tak czy siak, samiec uśmiechnął się lekko. A więc bynajmniej te ważniejsze sprawy już znał.
– A czy są tu jakieś przyjęte wierzenia? Czy może istnieją na nie podziały? A i.. opowiesz co coś o duchach? One istnieją? Pewnego chyba spotkałem.. – Wyznał, chociaż nie za bardzo był przekonany aby się tym dzielić.
Wolał raczej utrzymać to w tajemnicy, jednakże czuł, że musi jej o tym powiedzieć. Po prostu czuł.

[Ćmienie Maddary]

/Ej... jestem trochę umierająca. Chyba musim się streszczać xD

Skinęła na słowa adepta. Oczywiście... Bogowie są bardzo ważni w smoczym życiu. – Stada wierzą w bogów. Znam równo tuzin imion i myślę, że to wszyscy... Wszak Stada wiernie wierzą w swych bogów. Stępują oni czasem na ziemię doradzając smokom, lub czyniąc cuda. Dlatego wiara smoków Wolnych Stad jest niezachwiana. Po ziemi cały czas kroczy Ateral, bóg sprawiedliwej śmierci. Służy radą wszystkim smokom. Immanor jest stwórcą smoków i patronem wytrzymałości. Objawia się jako złotołuski smok o błękitnych ślepiach. Immanor ma brata bliźniaka – Kammanora, ten w przeciwieństwie do stwórcy bywa nadpobudliwy, jest patronem siły, a objawia się jako granatowy niczym nocne niebo smok o czarnych ślepiach. Kiedyś Immanor i Kammanor byli jednym. Nenya i Thahar to rodzeństwo Immanora, pierwsza jest patronką zręczności, drugi polowań. Nenya objawia się jako smoczyca o wiśniowych łuskach i pozytywnym spojrzeniu złotych ślepi. Thahar również ma złote oczy, jednak jego łuski są matowozielone a ciało, pod którym się objawia, wyraźnie otyłe. Bardzo ważna dla smoków jest też Naranlea. To jedna z córek Immanora. Ona odkryła maddarę i podzieliła się nią ze smokami. To dzięki niej powstała bariera otaczająca Wolne Stada. Ta bariera chroni nas przed agresorami i równinnymi. Ueassas, syn Immanora wydaje się leniwy, jednak nikt bardziej niż on nie potrafi zagłębić się w smocze serce, patron miłości, jest przyjacielski i objawia się jako srebrnołuski. Nytba to najmłodsza córka Immanora. Piękna i próżna. Objawia się jako srebrnołuska i srebrnooka. Patronuje Aparycji. Lahae jest córką Naranlei i wnuczką Immanora, zaś Erycal to jej syn i wnuk Stwórcy. Lahae objawia się jako niewielka smoczyca o czerwonych łuskach i brązowych oczach. Zsyła smokom zagadki. Jest boginią percepcji. Erycal patronuje uzdrowicielom. Jedyne bóstwo, które objawia się z futrem zamiast łusek. Jest śnieżnobiały, a jego błękitne ślepia mają lodowaty wyraz. Valanyan i Viliar to bracia, którzy byli pierwszymi towarzyszami Immanora i Kammanora. Valanyan, pierwszy, ma łagodne, błękitne spojrzenie i czarne łuski, jest bardzo cierpliwy i patronuje rzemieślnikom. Jest również partnerem Nenyi. Viliar jest bardzo porywczy, objawia się jako czerwonołuski, wielbi cierpienie i rozpacz, strach, patronuje niesłusznej wojnie. Ateral jest najmłodszym z bogów, jednak historię jego stworzenia mógłby ci opowiedzieć Złudzenie Życia, być może ktoś jeszcze to pamięta. Ateral to dwunasty z bogów, o których ci opowiadam. Mam nadzieję, że nie zapomniałam o żadnym. Również od niego zaczęłam. Ma on szare łuski, jest niewielki i chudy. Ciemnoszare umaszczenie jest dużo jaśniejsze na łbie, co wygląda charakterystycznie. Jego oczy są czarne, a źrenice nakrapiane srebrem. Jego wzrok zawsze jest beznamiętny. Waży smocze zasługi i przewiny. Jest Sprawiedliwym bogiem śmierci. – Przerwała mocno akcentując sprawiedliwość u Aterala. Spojrzała na adepta nieprzeniknionym wzrokiem swoich płomienistych ślepi. – Jest jeszcze jeden. Trzynasty bóg. To brat Immanora. Bóg śmierci. Imię jego – Tarram. Objawił się na ziemi nosząc na sobie czarne łuski, i puste, szare ślepia. Jego skrzydła były silnie postrzępione. Opisywany jako tajemniczy i ponury. Oraz mroczny. Zbierał swój haracz pod barierą Naranlei. Zabijał i zabierał do siebie kogo mógł. Tarram został pokonany i spętany w ciele Erycala. – Zakończyła robiąc cichy, ale głęboki wdech przez nos. Kolejne pytanie z ust adepta. – Dusza smoka jest nieśmiertelna. Kiedy smok umiera wykluwa się kolejny, jednak bez wspomnień z dawnego życia. Zdarza się, że smocze dusze błądzą po świecie nim trafią do swych nowych ciał, lub odchodzą do Immanora. Mogłeś zobaczyć jednego z tych smoków. Są również duszki. Zupełnie niepodobne do smoczych dusz. Są to stworzenia, cóż. Niekoniecznie materialne. Pojawiają się i znikają. Jeden z nich ma na imię Dadu, podszeptuje gdzie można znaleźć zwierzynę łowną, czasem żąda czegoś w zamian. Riromi płoszy zwierzynę lub obrzuca smoki kamieniami, nieprzyjemny typ. Alaleya nienawidzi, kiedy zrywa się owoce z drzew. Jeżeli znajdziesz na polowaniu drzewko owocowe upewnij się, że owoce, które chcesz zebrać, spadły na ziemię lub są całkowicie dojrzałe. Jeżeli się pomylisz z pewnością powie ci o tym Alaleya i w razie braku wyrażenia skruchy naśle na ciebie widmowego drapieżnika. Naqimia związana jest z najmłodszymi pisklętami. Nie cierpi, gdy to umiera. Pojawia się, kiedy ktoś zabija młode. Katamu czasem zadaje zagadki smokom, kiedy je rozwiążą duszek wskazuje im gdzie można znaleźć kamień szlachetny. To tyle, co wiem na tematy, o które pytałeś. Czy chcesz wiedzieć coś jeszcze? – Zapytała swoim nieprzyjemnym głosem, niskim. Powaga malowała się na jej pysku, ale w jej głosie zelżała. Była tajemnicza. Zagadkowa. I z pewnością bardzo zamknięta w sobie.

[Niosący Zgubienie]

// Dobra, dobra. ;–;

Samiec uważnie słuchał to co smoczyca miała do powiedzenia. Z pewnością było to bardzo ważne, gdyż nie na co dzień chyba mówi się o Bogach, bynajmniej samiec był nimi bardzo zainteresowany i z przejęciem słuchał to co miała do powiedzenia.
Nie spuszczał z niej ciekawskich ślepi, zapamiętując jak najwięcej. Dzięki temu co nieco będzie potrafił opowiedzieć, a to było przecież najważniejsze. W sumie niedługo samiec zamierzał wybrać się do Świątyni.. zawsze tak miał.
Chciał zobaczyć, czy Ci Bogowie istnieją, gdyż.. cóż, ciężko byłoby mu uwierzyć, skoro poznał ich tak wielu... A zazwyczaj to były smoki, które po prostu czymś sobie na takie miano zasłużyły.
O duchach także słuchał z przejęciem, nie zaprzestając zapamiętywać informacji, które były niezwykle ważne dla niego samego.
Przytakiwał łbem i kiwał nim na znak zrozumienia wypowiedzianych przez nią słów. Następnie uśmiechnął się lekko, wiedział to co chciał.. jednak miał jeszcze ostatnie kilka pytań.
– A teraz chciałbym usłyszeć coś o zwierzynie łownej.. jakie można tutaj napotkać? I czy tutaj można mieć kompana? Kiedyś coś o nich słyszałem i wolałbym się upewnić. – Powiedział z łagodnym uśmiechem na pyszczku, po czym zmrużył ślepia. Jako przyszły łowca wypadałoby mu wiedzieć gdzie można spotkać coś do zjedzenia...
Huh, to znaczy do zapolowania.

[Ćmienie Maddary]

Czy robiła mu łaskę odpowiadając na jego pytania? Hm... Sojuszu jeszcze nie ma, a przynajmniej o tym nie wiedziała. Jej ciało było niemal nieruchome, jej pierś poruszała się powoli gdy oddychała, szybciej, kiedy mówiła, a potem potrzebowała zaczerpnąć więcej powietrza. – W lasach, górach, równinach i w wodach można spotkać różne zwierzęta. Najmniejsze, bażanty, borsuki, bobry, kaczki, głuszce, króliki, rzadko kruki, częściej kuropatwy, okonie żyjące tylko w wodzie, tchórze. Większe to wydra, konie, morski tuńczyk czy szczupak, kałamarnice... łosie, kozice występujące tylko w wysokich górach. Nieczęsto można też spotkać zwierzęta na tyle duże, by zaspokoiły cały smoczy głód. To między innymi bizony i żubry, a w wodzie delfiny i kałamarnice. – Przerwała, co tu więcej opowiadać? No, nie miała pojęcia co może jeszcze powiedzieć. Skoro nie żył tutaj z pewnością widział choć połowę z tych zwierząt. – Smoki miewają tutaj kompanów. Pomagają one w walce i na polowaniu. Aby zdobyć kompana należy wybranemu zwierzęciu założyć więź. Podobne jest to do komunikacji mentalnej i potrzeba odpowiednich zdolności magicznych by założyć więź. Kompanem może być zarazem roślinożerca jak i drapieżnik. Więź, jak wspomniałam podobna jest do komunikacji mentalnej, jest jednak trwała. Łączy smoka i zwierzę. Pierwszy czuje potrzeby i emocje drugiego oraz odwrotnie. Zwierze z więzią żyje tak długo jak smok żyje, jest też inteligentniejsze i może się nauczyć więcej niż dzikie stworzenie. Kompana można zdobyć u Nauczyciela za odpowiednią kwotę oraz na polowaniu, na tym drugim jednak jest to dużo trudniejsze. – Powiedziała spokojnie. Mówiła dosyć powoli, by mówić zrozumiale, gdy tak strasznie, że och ach! schło jej w gardzieli. To chyba wszystko co wie na ten temat. Tyle mniej więcej powiedział Jej Jad kiedy była młodsza. Sama powinna zapolować na swojego kompana.

[Niosący Zgubienie]

Samiec skinął jej łbem w geście zrozumienia.. cóż, z pewnością kiedyś zdobędzie kompana.. jak widać to zwierzątko może być bardzo, ale to bardzo przydatne. W sumie wiedział już wszystko to co chciał.
– Dziękuję, myślę, że już mam koniec pytań. Wiem już to co chciałem wiedzieć. – Wyznał z lekkim uśmiechem. Po części robiła mu łaskę, gdyż.. cóż, zawsze nie musiała przyjmować jego prośby o naukę i po prostu sobie odlecieć.
– Chciałbym Cię prosić o ostatnią rzecz. Mogłabyś nauczyć mnie mediacji? – Zapytał. Tak, to była jego ostatnia prośba. W końcu dzięki niej się wiele dowiedział, a teraz chciał sprawdzić swoje umiejętności rozumowania.
Zobaczymy jak mu pójdzie.

[Ćmienie Maddary]

/Sama se znalazłam ten aw! xD

Chyba nie była zniesmaczona jego pytaniami. Nie mógł tego wiedzieć, ale lubiła pytania. I lubiła na nie odpowiadać. Jej ton raczej jednak nie zachęcał do słuchania. Rzadko przybierała inny głos. Jedynie w sercu Ognia zachowywała się inaczej. Ale tamte smoki znała... A przynajmniej starała się je poznać. Ach! Za mało z nimi przebywała! – Nie musi być ostatnia. – Mruknęła cichym głosem. Poważnym i niezbyt miękkim, ale! Liczy się gest. – Co wiesz na temat mediacji? – Zapytała na początek. A nuż adept znał tylko słowo, nie zaś jego definicję i cele wykorzystywania owej czynności? Zawsze warto sprawdzić co ktoś wie na jakiś temat.

[Niosący Zgubienie]

// Trzeba było mi przypomnieć! |D

Samiec spojrzał na nią z uśmiechem. Skąd mógł wiedzieć, że lubiła pytania? Tak nnaprawdę łączyła ich tylko nauka. Kto wie jednak, może zamówią parę słów nie dotyczących nauki?
Słysząc jej mrukliwy ton zaskoczył się odrobinę. Bowiem jej głos był zazwyczaj hardy. Mimo to docenił gest.
– Cóż nie jestem pewny tego co słyszałem, ale mediacja to nauka o rozwiązywaniu problemów. Dzięki niej się uczymy, jak zachować się w danej sytuacji oraz jak postrzegają ją inni. W życiu doświadczamy wiele, jednak nie zawsze wiemy jak mamy się zachować. Ta nauka ma nas nauczyć logicznego myślenia w takich wypadkach. – Zakończył, samemu nie będąc pewien czy to co mówił było dobre. Zawsze jednak smoczyca oze go poprawić, prawda?

[Ćmienie Maddary]

Rzecz jasna... wiele było szkół, wiele teorii, wiele problemów. Każde rozwiązywane inaczej... Mimo, że jej ton był mrukliwy to nadal nieprzyjemny i ostry. Poważny, jak zwykle. I jej postawa, mimo, że usiadła nadal była bardzo dumna. Jej spojrzenie nieprzeniknione. Płomieniste, ale bardzo milczące. Ciekawe, jaka przyszłość była jej przeznaczona. – To co powiedziałeś jest dobre. Dla jednych mediacja jest rozwiązywaniem problemów, w których każda strona sporu jest w równej mierze zadowolona. Dla innych to sztuka manipulacji i przekonywania. Dla innych umiejętność spojrzenia na sytuację obiektywnym spojrzeniem obserwatora. – Powiedziała. Zdawało się, że jej głos zrobił się nieco spokojniejszy, jakby zaczęła oswajać się ze swoim towarzyszem. Może faktycznie tak było? Może snuła plany o przyszłości? – Spróbujmy... Na arenie rozegrała się bitwa pomiędzy dwoma smokami Ognia. Jeden z Ognistych zadał drugiemu ranę krytyczną. Jedyny uzdrowiciel w stadach, powiedzmy smok Życia, dopiero zaczął szkolić się na rangę i ledwie zdobył umiejętności, które pozwoliły mu leczyć. Umierający wydaje w jej łapach ostatnie tchnienie, zaś Ogniści żądają zadośćuczynienia od smoczycy. Smok, który zginął był bardzo lubiany i szanowany. Co myślisz o tej sytuacji? Czy ktoś powinien tu zaingerować? Co powinna zrobić niedoszkolona uzdrowicielka? – Zapytała. Cóż... nie powiedziała Nefrytowi, że to zdarzyło się kilka, kilkanaście księżycy temu... Że to Słodycz próbowała uleczyć tego smoka, a Cieniści się pozabijali. Nie musiał tego wiedzieć. Westchnęła bezdźwięcznie. To jej pierś uniosła się i opadła. Zamyślona z powrotem zaczęła patrzeć na adepta bystrze, jej zamglony wzrok się rozjaśnił.

[Niosący Zgubienie]

To chyba dobrze, że zaczęła się przyzwyczajać do niego? W sumie lubił nauki z nią, wiedział, że jej słowa nie pójdą na marne i z pewnością się czegoś nauczy. Jednak on nie znał swojej przyszłości i wolał się w niej nie zagłębiać.
Życie wiele razy go zaskakiwało, toteż wolał nie myśleć o tym co będzie kiedyś, gdyż wszystko w mgnieniu oka może się zmienić.
Przetworzyć.
Zamknął na moment ślepia, a gdy je otworzył, znał już odpowiedź na jej pytanie.
– Przede wszystkim smoki powinny się uspokoić. Zamęt nic nie da, poza tym.. smok i tak już nie wstanie. Obaj ogniści powinni wiedzieć, że leczenie nie zawsze może się udać, w przypadku tak młodej i nie wyszkolonej uzdrowicielki. Śmierć należy do życia każdego z nas. Walcząc na arenie oba smoki dobrze wiedziały, na co się szykują. To po części ich wina, a nie wina niewinnej uzdrowicielki. Jeżeli kłótnia dalej by trwała, zawsze można wezwać przywódców. Jednak osobiście uważam, że żadna stron nie powinna była zostać ukarana, gdyż to ogniści się pozabijali, a nie uzdrowicielka, która tylko starała mu się ocalić życie. Nie jej wina, że umarł. – Przedstawił swój punkt wiedzenia i mlasnął lekko, uważnie patrząc na czarodziejkę i nie spuszczając z niej zielono-żółtych ślepi.

[Ćmienie Maddary]

Czyżby... spojrzała na niego łagodnym wzrokiem? O tutaj? Przez króciuteńką chwilę? Ach! To pewnie złudzenie. Wszak wzrok jej był twardy, ale stał się tak tajemniczy i nieodgadniony... – Uzdrowicielka, jako jedyna mogąca przynieść pomoc smokowi nie zawiniła. I silne emocje też nikomu nie pomogą. I gdyby życie chciałoby samosądu uzdrowicielka miałaby prawo wezwać przywódcę lub obu, którzy powinni rozpędzić zamierzenia przyjaciół zmarłego. Nie zawinił tu wszak nikt. I tylko czas zaleczy ranę w sercach. – Powiedziała spokojnie, nieco zamyślona. Czy wracała do poprzedniego stanu? Może. Jej ton był odrobinę, zdziebkę, lżejszy. Nieco mniej twardy i ostry. – Opowiedz mi o problemie, którego sam byłeś świadkiem lub o jakim słyszałeś, lub wymyśl teraz coś własnego i rozwiąż ten problem. Jeżeli nie miałeś żadnych takich doświadczeń, to nie musi być to nic trudnego/ – Pomruk jej głosu mógł wskazywać na niechęć. Ach! Ona wszystkich od siebie umiała odetchnąć i odtrącić. Czy naprawdę taka była?

[Niosący Zgubienie]

Łagodny wzrok? Nowość! Samiec nie sądził, że może spojrzeć na niego.. dobrym wzrokiem. Uśmiechnął się lekko po czym mlasnął. A więc.. doświadczył on sporo. Co jednak było takie w miarę.. przyzwoite?
Zmarszczył pysk i westchnął lekko. Wracanie do wspomnień nie było łatwe, jednakże sądził iż da radę. W końcu to tylko wspomnienia.. wydarzenia, które już nie wrócą.
– A więc kiedyś, w jednym z plemion doszło do małej walki. Dwa smoki pobiły się o kamień, który równocześnie znaleźli na ziemi. Dowódca stada wyrzucił ich obydwu, twierdząc, że są hańbą. Osobiście postąpił bym inaczej, dałbym szanse tym smokom.. oczywiście pouczyłbym ich, a kamień osobiście bym zarekwirował i dał dla przywódcy. Myślę, że to dobre rozwiązanie. – Powiedział tylko, lekko wzruszając barkami. Teraz jej głos znowu przybrał nieprzyjemną nutę.. no cóż..
Ogniści mieli zmienne charaktery. Wierzył jednak, że smoczyca taka nie była. W głębi siebie na pewno była inną smoczycą, tylko życie kazało jej przyjąć taką postawę. Widać jednak było, że już się do niego przyzwyczajała.. to bardzo dobrze. Prawda?

[Ćmienie Maddary]

Nieee! To źleee! Nie przyzwyczajaj sięęę! No. Adept nie był agresywny, nieprzyjemny, jego ton nie sugerował, że ma wobec smoczycy nienajlepsze mniemanie. Wszystko pięknie i gładko. Skinęła mu na jego słowa. – Przywódca okazał się hipokrytą... Cóż. Powinien rozdzielić tamte smoki i jak wspomniałeś zabrać kamień. Wtedy nie byłoby tematu. Zaś kamień trafiłby do tego, kto go najpilniej potrzebuje. Smoki zaś powinny zostać upomniane, by więcej się tak nie zachowywały. – Czy charakter ognia był zmienny? Z pewnością prawdziwy ogień jest nieprzewidywalny. Ale czy zmienny? Ogień zawsze jest taki sam. Czasem pożera więcej, czasem mniej. Czasem pali. Czasem ogrzewa... – W stadzie nie ma żądnego uzdrowiciela, nagle jednak znajduje się kilku chętnych. Zgłaszają się do przywódcy. Jednak, jak wiesz, miejsca są tylko dwa. Co myślisz? – Zapytała. To będzie ostatni problem, ale czy aby ostatnie słowa Nefrytowego? To się okaże. Wszak ten problem może być bardziej rozbudowany niż to się widzi.