Grota za wodospadem

[Mrucząca Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Ziemny cały czas trwał, czujny, gotowy natychmiast bronić się, gdy tylko pojawi się atak. Oddychał spokojnie, jednocześnie sięgając do źródła maddary, wyciszając umysł i skupiając się na swoim zadaniu. Przy którymś głębszym oddechu poczuł jednak coś, czego wcześniej nie czuł – mianowicie wdychane powietrze sprawiało, że kręciło mu się w głowie, a płuca zaczęły palić bólem. Zerknął na Niegasnącą, zaniepokojony, a gdy dostrzegł wyraz jej pyska zrozumiał, że to jej sprawka. Wyciszył się więc i skupił, wstrzymując oddech i sięgnął do źródła swojej maddary.
Zaczął wyobrażać sobie obronę, będącą podmuchem powietrza, wiatru. I jak to wiatr, był niewidoczny, jedynie można było wyczuć jego delikatny chłodny dotyk na pysku, gdyby Iskra podeszła wystarczająco blisko. Wiał od pyska Rozgwieżdżonego na zewnątrz, tak, by wykonać swoje zadanie – odsunąć zatrute powietrze od samca, dostarczając na jego miejsce świeże, normalne. Tchnął w swoje wyobrażenie maddarę.
Teraz przyszła pora na jego ruch, sięgnął więc ponownie do źródła maddary, skupiając umysł na czekającym go zadaniu. Zaczerpnął z niej nieco, pewną dawkę, po czym zaczął tkać z niej obraz. Na pysku Niegasnącej, między nozdrzami a ślepiami, pojawić się miała gruba na łuskę, metalowa obręcz. Miała przyjemną dla oka, srebrną barwę połyskującą delikatnie, w dotyku była gładka i chłodna. Posiadała również odporność na rozerwania, wygięcia, uderzenia, pęknięcia i tym podobne, również miała być elastyczna podczas zaciskania się, ale na tyle, by nadal być skuteczna; bo jej zadaniem było właśnie szybkie zaciśnięcie się i zmiażdżenie delikatnej kości nosa. Rozgwieżdżony tchnął maddarę w swoją iluzję, pozwalając, by zmaterializowała się.

[Niegasnąca Iskra]

Zatrute powietrze? Od kiedy zwykle, normalne, co prawda lekko zmanipulowan, jest zatrute? Hm.. Ognista obronila sie jak zwykle. Zastosowala oslonke na swoim pysku, dokladnie tam, gdzie grozilo jej niebezpieczenstwo. Po co za bardzo meczyc swoj mozg, skoro mozna prosto i szybko. Oczywiscie, oslonka miala nie reagowac z cudza maddara.
***
Ziemia pod lapami Kolca miala sie zapasc. I to doslownie. Dziura miala byc szeroka.

[Mrucząca Łuska]

Zamrugał, oblizując wargi. Gdyby to była prawdziwa walka, na Arenie, na pewno już byłby nieźle zirytowany tym, że cały czas nikt nie otrzymywał ran. W tym przypadku jednak była to tylko nauka, i było chyba lepiej, że nie byli ranni... ale i tak wiedział swoje.
Poczuł drgania maddary i ziemi pod sobą, i błyskawicznie wyciszył się i skupił, sięgając po swoją moc umysłu. Gdy tylko zauważył pierwszy znak, że podłoże pod nim będzie się zapadać, zaczerpnął nieco maddary i zaczął tkać z niej twór.
Wyobraził sobie prostą rzecz – pod jego łapami miała powstać kamienna, ciemnoszara, twarda platforma, utrzymująca bezpiecznie Rozgwieżdżonego nad powstającą właśnie dziurą w ziemi pod nim. Przesłał do tworu maddarę, po czym, nadal oczywiście skupiony, zaczął tworzyć atak.
Była to stalowa, dosyć cienka linka, srebrna, zawieszona na wysokości łokci i kolan łap Ognistej, otaczająca wszystkie cztery. Była oczywiście niesamowicie wytrzymała i w miarę elastyczna, by nie popękać i nie połamać się podczas zaciskania. Jej zadaniem było właśnie szybkie zaciśnięcie się, pozbawiając smoczycę równowagi. Niegroźny atak, ale jeśli walczyłby kiedyś do unieruchomienia, to mógłby mu się przydać. Tchnął w to maddarę i czekał.

[Niegasnąca Iskra]

Linka? to to samo co obrecz, wiec nalezy zastowac kwas. Po prostu. I ognista z tego skorzystala. Zastosowala kwas, ale nie reagujacy z jej cialem ani takze z otoczeniem. Reagowac powinien on tylko z linka. Linkami? No, nie wazne. zastosowala takie jakby skarpetki siegajace az po same lapy. Miednice oraz linie barku.
***
Nastepny atak nie byl jakis trudny. ot, dwie kule zmierzajace w strone Kolca. jedna lodowa, druga ognistaa trzecia wodna. lod lecial w kierunku czola, ogien – w bok, a woda w zad. i co teraz?

[Mrucząca Łuska]

//Hm, jak to? xD Dwie kule, jedna ognista, druga lodowa a trzecia wodna? xD//

Z tego, co Adept zdążył zauważyć, Iskra lubiła wykorzystywać kwas, zarówno w swojej obronie, jak i w atakach. Nie odzywał się jednak, to nie ona ma się wysilać, a on, skoro chce być lepszy. Dostrzegł jednak trzy kule, lecące w jego stronę od Czarodziejki, błyskawicznie się więc skupił i wyciszył, sięgając do źródła maddary. Wyobraził sobie, że w odległości pięciu szponów od niego powstaje okrągła, duża tarcza, która zasłaniała całego Rozgwieżdżonego. Była wykonana z czarnej gumy, grubej na dwie łuski, bo gdyby była grubsza, nie spełniała by dobrze swojego zadania – nie byłaby elastyczna, i wytrzymała. Ponadto, kule po zetknięciu z obroną samca, miały się od niej odbić i spaść na ziemię, pod łapy Iskry. Nie przywiązywał jednak wagi do tego gdzie spadną, a do tego, czy jemu się nie oberwie. Gdy upewnił się, że dopracował wszystkie szczegóły, przesłał do wyobrażenia maddarę i patrzył, czy się pojawia.
Jeśli tak, po kilku momentach zneutralizował ją, odcinając dopływ mocy do niego i nadal pozostając wyciszonym zabrał się za kolejny atak. Wyobraził sobie więc, że nad zadem Czarodziejki powstaje kula wody o średnicy pięciu szponów. Ciecz miała być bardzo, piekielnie wręcz gorąca, przez co powinna poparzyć bardzo dotkliwie samicę. We wnętrzu wodnej kuli zaś stworzył mniejszą kulę o średnicy około trzech szponów, która miała być stworzona z kwasu. Oczywiście kwas ów miał być silnie żrący i miał jeszcze bardziej posilić ból, wyżerając łuski smoczycy. Rozgwieżdżony nadał atakowi parę dodatkowych właściwości – musiał utrzymywać się w formie kuli i nie mieszać się z wodą, woda zaś miała nie mieszać się z kwasem. Atak był odporny na wszelkie temperatury, i te wysokie, i te niskie. Adept tchnął maddarę w swój obraz, po czym patrzył uważnie, czy robi to co powinien jak broni się przed tym Iskra.

[Niegasnąca Iskra]

//nauczyciel może wszystko xD Ale tak poważnie, to pisałam to z telefonu i myślałam, że napisałam 3 kule, stąd ta ostatnia ...

Dziwny dobór słów,, naprawdę. Jak coś co jest lodowe, ogniste lub wodne, może się od czegoś odbić? Nawet od gumy? Ok, lód przy małej prędkości może się ewentualnie odbić – chyba, że ma jakieś inne, tajemnicze właściwości, które mogą się roztrzaskać, nawet od gumy, ale ogień i woda? One raczej "rozlewają się" – pojęcie metaforyczne. Ma się bronić przed kulą? Nie ma sprawy. nad swoim zadem stworzyła półkolistą tarczę, takie odwrócone "U", mające jednak gdzieniegdzie, pewne, wysokie krawędzie, nie pozwalające atakowi ziemnego zranić inne części jej ciała. Cóż, czuła, że to jest nie taki zwykły atak, po prostu zaklęcie było skomplikowane, dlatego też zastosowała uniwersalną tarczę. Niwelujące obcą maddarę.
***
Szybko przekształciła powietrze wokół łusek Kolca w coś, co w konsystencji przypominało smołę. I to warstwę dość grubą. Ten atak, miał obkleić całe ciało adepta, utrudniając mu poruszanie się oraz co również było automatyczne, przygniecenie go do ziemi.

[Mrucząca Łuska]

Rozgwieżdżony cały czas był mocno skupiony, a umysł wyciszony tak, by w razie czego móc bardzo szybko zareagować i obronić się przed atakiem Czarodziejki. I gdy tylko poczuł zawirowania maddary wokół całego ciała Adepta, od razu przystąpił do działania.
Tym razem on postanowił zastosować obronę uniwersalną, pierwszy raz od rozpoczęcia nauki z Iskrą. Wyobraził więc sobie, że całe jego ciało okrywa półprzezroczysta, dosyć cienka osłonka, elastyczna i wytrzymała, zachowująca się mniej-więcej jak druga skóra. Miała swobodnie przepuszczać powietrze, wypuszczać zużyte, a wpuszczać świeże; ale najważniejszą cechą było to, że trzymała wszelkie obce twory na odległość szpona od siebie, tak, by nic nie zaszkodziło ani jej, ani samemu Adeptowi. Tchnął w to maddarę i spokojnie czekał na efekt.
Teraz nadeszła pora na jego ruch. Wyobraziła sobie więc kolec, stworzony z lodu; zimny, przezroczysty i twardy, bez żadnej skazy na powierzchni. Jednolity, o stałej strukturze i długości pięciu szponów miał pojawić się tuż przy prawym boku szyi Czarodziejki. Ale na tym nie skończył, oczywiście, taki atak byłby zbyt prosty jak na niego. Powierzchnię kolca pokryła warstwa płynnej, piekielnie gorącej lawy. Tak, znowu wykorzystał ten element, ale nie przeszkadzało mu to – obu warstwom nadał oczywiście odpowiednie właściwości. Lód miał w żaden sposób nie wpływać na warstwę magmy, nie osłabiać jej ani nie chłodzić. Z drugiej strony i ona miała nie wpływać na lód, nie dopuszczając do jego osłabienia, jak również co za tym szło stopienia. Celem takiego złożonego ataku było najpierw wypalenie dziury w łuskach i skórze, a może i w mięśniach, a później zamrożenie rany, zadając dodatkowy ból i utrudniając leczenie. Po dopracowaniu wszystkich szczegółów Kolec tchnął maddarę w swoje wyobrażenie i patrzył uważnie na efekt.

[Niegasnąca Iskra]

Dziwne, same inteligentne, czarodziejskie, smoki jej się trafiały. Nie mając innego wyjścia, odwołała swój atak, dostosowując się do nowej stytuacji. Do obrony. Szybko, zastosowała osłonkę, ale nie całą, ale zakrywającą tylko zagrożone cześci ciała – bark, grzbiet, samą szyję – nie reagującą na obcą maddare. Po prostu. To byl najbezpieczniejszy sposób, a i po co miała kombinować? Była już wyszkolona, przecież ...
***
Posłała maddarę do ziemi, powodując, że w kilku miejscach, wokół samego Rozgwieżdżonego, pojawiły się rózne pęknięcia – duże, małe, pojdyncze, grupowe – z których zaczynała się sączyć lawa. I to jak najszybciej.

[Mrucząca Łuska]

Wędrujący, od razu po swoim ataku skupił się na wyczuciu nawet najdrobniejszych wibracji maddary, które mogłyby mu powiedzieć o nadchodzącym ataku ze strony Niegasnącej. Wyczuł je w ziemi dookoła siebie, a po kilku chwilach dostrzegł lawę wylewającą się z powstałych tam dziur, i od razu wyciszył się i uspokoił, sięgając do źródła maddary.
Wyobraził sobie, że pod jego łapami powstaje kamienna platforma, gruba na pięć szponów, by mogła go spokojnie utrzymać na swojej powierzchni. Długa i szeroka była na tyle, by spokojnie zmieścił się nawet, nawet nie zmieniając położenia swoich łap. Miała matową, jednolitą, ciemnoszarą barwę, w dotyku była zimna i lekko chropowata. Czarodziej nadał jej również wysoką odporność na wszelkie zmiany temperatur, uderzenia, próby rozbić czy pęknięcia. Jej zadaniem było pojawienie się pod łapami Ziemnego, po czym uniesienie się i jego na wysokość pięciu szponów do góry, by ochronić go przed lawą. Tchnął w to maddarę, by się urzeczywistniło.
Potem zaatakował, sięgając do maddarowej łąki ponownie. Wyobraził sobie więc, że spory kawał powietrza wokół pyska Niegasnącej zostaje pozbawiony znacznej części tlenu, ale tylko tlenu. Miało to poddusić Ognistą, tak, by zemdlała z powodu niedotlenienia, oczywiście. Niegroźny atak, ale skuteczny, przynajmniej według samca. Przelał maddarę do wyobrażenia i czekał na efekt.

[Niegasnąca Iskra]

//LuUUUUzzz ;p

Ok. Tarcza jest, ale ziemny zapomnial, że maddara jest dosc prymitywna sila, i jesli nie okresli sie jej odpowiednich wlasciwosci, mozna sie na tym przejechac. I czegos podobnego wlasnie doswiadczyla Noc. Choc nie wszystko bylo zle wykonane, bo tarcza, jako tako, sie pojawila i uniosla sie do gory – choc dosc opornie – zaczynala się chybotac. A gdzie tu jest utrzymywanie ciezaru ciala? Na szczescie, ognista nie zamierzala dluzej meczyc mlodego czarodziejka, dlatego tez odwolala swoj czar.
***
Sama zaatakowała natychmiast. Czasteczki kurzu, piachu, platki sniegu, czy jakies inne twory, ktore unosily sie w powietrzu, mialy zaczac zarzyc sie wielkim gorącem, przez co stały się uciażliwie parzace. Nastepnie, mialy po prostu opasc na ziemie, to znaczy na cialo ziemnego.

[Mrucząca Łuska]

Nocny skrzywił się, czując, jak drobinki kurzu w powietrzu zaczynają się rozgrzewać, aż w końcu zaczną parzyć. Nie powinien więc zwlekać i czekać, aż tak się stanie, a od razu zabrać się do swojej obrony. Sięgnął więc do źródła w swoim umyśle i wyobraził sobie, jak maddara w jego futrze i skórze zmienia swoje właściwości, tak, by stać się warstewką wody, grubą na jakąś łuskę, okrywającą całe ciało – przezroczystą, przyjemnie chłodną w dotyku. Miała oczywiście zatrzymać czy zneutralizować parzące drobinki, bo była dodatkowo odporna na wysokie temperatury i ogień. Tchnął dawkę mocy w swoje wyobrażenie i czekał na efekt, a później zaatakował, chwilę później.
Wyobraził sobie więc krótką igłę, mającą mniej więcej dwa szpony długości, ale była dość cienka – stworzona z diamentu. Całą była bardzo twarda i odporna na wysokie i niskie temperatury oraz rozbicia i uderzenia, a co najważniejsze, w środku była wypełniona cieczą posiadającą właściwości paraliżujące mięśnie. Atak miał pojawić się przy przedniej lewej łapie Ognistej i wbić się w nią mocno, a czubek po wbiciu odłamać, wypuszczając do środka ów środek paraliżujący. Samczyk przelał do obrazu maddarę i spokojnie czekał na efekty.

[Niegasnąca Iskra]

//Nie możesz korzystać z umiejętności, których Cię nikt nie uczył ;P A tworzenie bariery ze skóry właśnie pod to podchodzi, bo w przeciwnym razie uszkodzisz sobie skórę :mrgreen: :mrgreen: :mrgreen:

Natychmiast wytworzyła wokół swojej łapy skarpetkę – oslonkę – mającą zniwelować atak Noc. Tak po prostu. Jak zwykle, miała być ona cieniutka, na łuskę, albo dwie, łuski oraz elastyczna. Nie chciała mieć w końcu sztywnej łapy.
***
Z ziemi, pod brzuchem ziemnego, miał wyskoczyć kamienny, zaostrzony, kolec, który miał wbić się w miękkie podbrzusze, najpierw przerywając łuski i skórę, a potem, uszkadzając wewnętrze organy.

[Mrucząca Łuska]

//Ale to w sumie maddara, obrony, czy precyzyjna, to uznałam że jak opowiadali o tym Nocnemu to może wiedzieć, jak to robić ^^ Ale dobrze, już nie będę.//

W sumie, sztywna łapa Czarodziejce by już niezbyt przeszkadzała, bo i tak niedługo zdechnie. No ale nic, nie odzywał się, a sięgnął po maddarę, uspokajając się i przygotowując do obrony. Wyczuł wibracje mocy w ziemi pod sobą, więc zamierzał chronić właśnie brzuch... nie będzie chronił głowy, gdy atakują brzuch, prawda? Wyobraził więc sobie, że na różowym futrze na spodzie ciała pojawia się metalowa tarcza, gruba na jakiś szpon, przylegająca do ciała. Była chłodna w dotyku i gładka, miała srebrzystą barwę. Była również niesłychanie wytrzymała na wszelkie uderzenia i próby rozbicia, by skutecznie ochronić ciało Czarodzieja. Ten zaś tchnął w swoje wyobrażenie maddarę i zaczekał na efekt, a po chwili skupił się na własnym ataku. Groźnym, o tak.
W jego wyobraźni uformował się obraz płomieni, pokrywających łuski Niegasnącej na jej skrzydłach – posiadały morderczo gorącą temperaturę i odporność na zgaszenie. Miały przenikać przez wszystko, raniąc przy tym bardzo dotkliwie, paląc i parząc; dzięki temu spaliłyby na proch błonę jej skrzydeł, i taki też był zamiar Nocnego. Wiedział, że Ognista z łatwością się przed tym obroni, więc pozwolił sobie na tak groźny atak. Gdy dopracował wszystkie aspekty wyobrażenie tchnął w nie maddarę, po czym patrzył ze spokojem, czy pojawia się i jak Niegasnąca się przed tym broni.

[Niegasnąca Iskra]

Zdechnie nie zdechnie, jak narazie nigdzie sie nie wybiera i moze pociagnie tak z 30 ksiezycow? Byka by wtedy najstarszym, nie prorokowym smokiem.. Kuszaca perspektywa, nie ma co. No ale do rzczy! Znowu obronila sie tak, aby nie poswiecac wyobrazeniu duzo czasu. O, raptem kilka chwil. Zastosowala tarcze uniwersalna. I to na swoich skrzydlach
***
Zaczela podgrzewac powietrze wokol Nocy. Stopniowo. Jej atak mial spowodowac zmeczenie, osabienie, omdlenie. i tyle ale i tak bylo az tyle.

[Mrucząca Łuska]

Po kilku chwilach od obrony Ognistej Wędrujący poczuł, że temperatura wokół niego zaczyna wzrastać i domyślił się, że to sprawka jego Nauczycielki. Skupił się więc i wyciszył, sięgając do źródła maddary i zaczął wyobrażać sobie, jak się przed tym broni.
Mianowicie postanowił zamknąć się w szklanej, przezroczystej kuli, dużej na tyle, by Czarodziej spokojnie się w niej zmieścił – była pusta w środku, oczywiście, a gruba na jakieś dwa szpony. W dotyku chłodna i gładka, w kolorze – bezbarwna, przezroczysta. Miała swobodnie wypuszczać zużyte powietrze i wpuszczać świeże, ale jej główną cechą, najważniejszą było to, że utrzymywała stałą temperaturę, niezależnie od tego, co się działo na zewnątrz. Po dopracowaniu wszystkich szczegółów, Nocny przelał maddarę w twór.
Gdy atak znikł, i on odwołał swoją obronę i zabrał się do swojego wyobrażenia, bo nadeszła jego kolej.
W jego wyobraźni powstał obraz stalowego kolca, długiego na jakieś pięć szponów, więc był dosyć duży. Miał równą, gładką, jednolitą powierzchnię, śliską i zimną w dotyku, jeden z jego końców zaś był niesamowicie ostry. Wędrujący nadał mu również wysoką odporność na złamania i rozbicia, tak samo na lód, ogień, kwas i w ogóle wszelkie próby ingerencji. Jego zadaniem było pojawienie się przy lewym barku Niegasnącej i mocne wbicie się w niego ostrym czubkiem, jak najgłębiej. Czarodziej tchnął maddarę w twór i czekał na efekty; w przeciwieństwie do wcześniejszych, ten atak był dość prosty i nieskomplikowany, a co.

[Niegasnąca Iskra]

I znów musiała zastosować obronę adekwatną do czaru Nocy. Odporną na wszystkie możliwe substancje, która – o dziwo – jednak nie była gruba. Ot, na łuskę, może dwie. Obojętnie czym by zaatakował ziemny, i tak czubek jego tworu nie zdołał się przebić przez jej barierę. Barierę, umiejscowioną tam, gdzie istniało zagrożenie.
***
Szybko posłała w kierunku ziemnego ... szyszki. Takie zwyczajne, nie wzmocnione żadną magią. NI była ciekawa jaką obroną zastosuje Wędrująca Noc. Celowała w przednią część ciała.