Drewniana Figura Aterala

[Ateral]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Zimne, czarne ślepia zmrużyły się, obserwując Jad Duszy. Aterala rozbawiły te uwagi i te myśli, ale jego zewnętrzna powłoka nie dała po sobie nic poznać. Siedział nieruchomo jak skała, wpatrując się w wojownika Ognia.
– W życiu dzieje się wiele rzeczy, które nie zawsze wydają się zrozumiałe na pierwszy rzut oka – mruknął pod nosem. – Obawiam się, iż twoja aprobata nie była w tym wypadku niezbędna – dodał nieco głośniej, patrząc na Jad Duszy. – Każdy, kto o to poprosi, otrzyma taką śmierć jak ona. Życzysz sobie zakwestionować moje prawo?

[Jad Duszy]

Wzruszył barkami.
– Śmierć jest twoją domena, ja mogę jedynie przysłać ci jakichś delikwentów. Lub oni przysłać mnie – odpowiedział z rozbawieniem. W końcu nie wiadomo, jak mogłyby się skończyć jego zabawy na arenie, prawda? – Co nie zmienia faktu, że Kojąca po prostu stchórzyła, jak zawsze – zmarszczył nos z niesmakiem. Takie tchórzliwe zachowania budziły w nim dezaprobatę, ale w żaden sposób nie podważał decyzji Aterala. –A czy ja chciałem protestować lub nie? Nic mi do twoich decyzji, Ateralu. Po prostu byłem ciekawy, czym takim zasłużyła sobie na taki honor. – ponowne wzruszenie barkami. Cóż, W końcu Nieokiełznany chciał śmierci, a jemu Ateral nie pomógł. Baa, nawet prosił o zadanie mu śmierci.

[Ateral]

Interesujące podejście do sprawy. Bóg Śmierci przekrzywił siwy łeb na bok. Ale w argumentacji tego smoka brakowało jednej, bardzo istotnej sprawy.
– A co, Jadzie Duszy, mówi ci, że po przejściu do domeny Śmierci każdy nie odbierze tego, co jest mu należne? – zapytał cichym głosem, którego chłód niósł w sobie zapowiedź wszystkich nieprzyjemności, którym mogła byc poddana dusza w zaświatach. Jeśli zaszła taka potrzeba.
W jego czarnych ślepiach mignęło rozbawienie.
Białawy łeb zwrócił się w stronę wejścia do Ciemnej Groty.

[Nieśmiertelna Dusza]

Najpierw – wiatr. Jak zawsze, niósł ze sobą zapach popiołów Ognia, ozonu Maddary i lawendy.. Fioletowego kwiatu, którego zapachu choćby chciała, nie potrafiła jakoś usunąć podczas czarowania. Kroczył za nią zawsze, przesiąkał łuski, po których skakały iskry wyładowań magicznych.
Potem przyniosło szum skrzydeł. Cichy szelest, kiedy magicznie sterowane powietrze napierało pod błony pod odpowiednim kątem. Tak było szybciej. Sprawniej. Mniej męcząco.
W końcu ciche tąpnięcie i wszystkie dźwięki ucichły. Ogień wylądowała przed grotą i stanęła w wejściu, zasłaniając wpadające tam światło. Nie całkiem oczywiście – jej smukła sylwetka jedynie rysowała ciemny kontur na tle jasnego, stalowego nieba.
– Ateralu..? – ciche zapytanie znajomego głosu. Poznali się wszak już. W jej grocie osobiście i nie raz, gdy Przywódczyni wnosiła modły w Świątyni.

[Ateral]

Ateral przez chwilę w milczeniu obserwował Nieśmiertelny Ogień. W jej stadzie szykowały się kłopoty. Przywódczyni zapewne już o tym wiedziała. Nie była smoczycą, która odwiedzała legowisko boga bez stosownego powodu.
W końcu poruszył się. Krótki skinął łbem, zapraszając Nieśmiertelny Ogień do środka Ciemnej Groty.
– Witaj, Pani Ognia – powiedział cichym, beznamiętnym głosem. Czarne ślepia sprawiały wrażenie bezdennych głębin, w które można było wpaść i już się z nich nie wydostać.
Cichy chrzęst z tyłu mógł zwrócić uwagę przywódczyni. Jeśli się obróciła, to mogła dostrzec, jak cienka warstwa szronu zaczyna zasłaniać wejście do Ciemnej Groty. Magia Boga Śmierci sprawi, że nikt nieproszony nie wejdzie do tej groty na czas rozmowy. Albo z niej nie wyjdzie, zależnie od tego jak rozmowa się rozwinie.

[Nieśmiertelna Dusza]

Przywódczyni Ognia weszła bez strachu do groty boga. Odruchowo spojrzała za siebie i westchnęła spokojna. Przynajmniej nikt nieoczekiwanie im nie przeszkodzi. Obróciła łeb w kierunku Aterala i posłała mu szeroki uśmiech, odrobinę drapieżny. Następnie skłoniła łeb, z wyraźnym szacunkiem, w geście powitania.
– Witaj, Panie Śmierci. – odpowiedziała w podobnym tonie, z nutą rozbawienia. Znikło zaraz z jej oblicza, kiedy podeszła kilka kroków – Pozwolisz, że spocznę? Przynoszę wieści, o których zapewne już wiesz, ale które mimo wszystko pragnęłabym Ci przekazać.. I prosić o radę.
Rozejrzała się za jakimś miejscem, gdzie mogłaby usiąść dosyć wygodnie i jednocześnie nie odmrozić sobie kupra zimnem przy barierze u wejścia.

[Ateral]

– Rozgość się, Nieśmiertelny Ogniu – powiedział spokojnie Ateral, cały czas obserwując przywódczynię.
Tak, wiedział co ją sprowadza. Ale jednocześnie chciał, aby ona sama powiedziała o co jej chodzi. W końcu to, jak na tę sytuację patrzyła, podpowie Ateralowi jaką radę przyjmie lub chociaż zrozumie, a jaką odrzuci. Albo może sama doszła już do własnych wniosków i potrzebowała ucha, które nie zdradzi nikomu żyjącemu jej przemyśleń.
Popatrzył krótko na Jad Duszy, po czym chwilę namierzał magię wokół obozu Ognia. Z głośnym świstem powietrza Jad Duszy zniknął z Ciemnej Groty.
Odwrócił się do Nieśmiertelnego Ognia.
– Wysłucham cię, przywódczyni.

[Nieśmiertelna Dusza]

Obserwowała co stało się Jadem i wciągnęła ze świstem powietrze. Uniesione w górę brwi pokazywały zaskoczenie, ale pozytywne. Takie tylko, jaki znawca magii może pokazać mistrzowi sztuki. Skinęła mu łbem z uznaniem i odnalazła wzrokiem w miarę wygodny kąt. Usadowiła się grzecznie, owijając odruchowo łapy ogonem. Poruszała się z gracją, zamyślona jak ubrać opowieść w odpowiednie słowa. Po chwili milczenia podjęła zrezygnowanym tonem :
– Zza bariery przybyły do nas smoki.. Młode szczenięta, najmłodsze ma chyba piętnaście księżyców, najstarsze nie ma dwadzieścia. Nauczyły się nieco o magii, nieco o walce. Wyglądają na rozrabiaków, które wywalczyły sobie drogę do bariery. Twarde sztuki, to widać i uczą się z dnia na dzień nowych sztuczek. – uśmiechnęła się lekko, jakby dumna mimo wszystko z krnąbrnych adeptów. Zaraz jednak znów westchnęła i pokręciła łbem – Jednak ktoś im zdrowo pomieszał zmysły, Ateralu. Uważają się, wstaw sobie, za żywych bogów. Piątkę bogów północy i chcą nawracać Wolne Stada. – tutaj uśmiechnęła się kpiąco – Uświadomiłam ich, że wierzymy tu w bogów, którzy wciąż odnawiają naszą wiarę cudami, darami i łaskami. Wyjaśniłam po co nam bariera.. Oni mają ją za więzienie, chociaż nikt nas tu siłą nie trzyma. – uniosła brwi i prychnęła z niedowierzaniem – Są szaleni. Na pewno. Ale może udałoby się jakoś naprostować ich rozumowanie, nawrócić.. Nie wiem jednak jak. Rozumiem podburzać fundamenty wiary w bogów, których nie widać.. Ale stoję tu przed Tobą i pamiętam najazd Tarrama! To jakby patrzeć na las i wmawiać innym, że są na pustyni. Bez sensu.
Zamilkła. Chciała jakoś sformułować swoją prośbę, potrzebowała jednak chwili by zebrać myśli. Dobrze wiedziała, że bogów należy kochać, ale też należy się ich bać. W końcu była wychowanką Zemsty Potępionych.. Kiedy się ostatecznie odezwała, patrzyła w ciemne ślepia twardo i z determinacją.
– Nie chcę, by bogowie osądzali moje Stado na podstawie tej piątki. Nie wiem też, co właściwie bogowie chcą zrobić z innowiercami.. Wiem, jak działa Pasterz, a skoro został wzniesiony do rangi Proroka, co coś musi robić zgodnie z Waszą wolą, prawda? Ale skoro jesteś tu, Ateralu, postanowiłam sama zapytać o Twoją radę i mądrość. Oraz o wolę bogów w tej kwestii.
Co zrobi z tą wolą.. Cóż, pewnie będzie musiała ją wykonać. Mogła przeciwstawiać się bogom dla dobra Stada. Ale w tym wypadku, po tym jak zachowali się przybysze, nie uważała by było dla nich miejsce w Ogniu.

[Ateral]

Ateral w milczeniu analizował słowa Nieśmiertelnego Ognia, niewzruszony i obojętny na ich wagę.
– Bogowie nie będą osądzać całego stada na podstawie czynów jednego smoka – powiedział w końcu po długim momencie ciszy. – Ale to samo jest oczekiwane po tobie. Nie oceniaj całej grupy po zachowaniu jednego smoka. Być może pozostali, młodsi, uwolnieni spod mieszającego w umyśle wpływu nauczą się i zrozumieją.
Przez chwilę patrzył w bok, sprawiając wrażenie, jakby nasłuchiwał.
– Słuchaj, Nieśmiertelny Ogniu, bowiem taka jest wola bogów tych ziem. Pod twą pieczą znajduje się stado Ognia, które jest nieodłączną częścią historii Wolnych Stad. Twoim najwyższym obowiązkiem jest ochrona tegoż stada i dbanie o to, by prosperowało, nawet jeśli będziesz musiała podjąć trudną decyzję. Tak długo, jak twoimi wyborami będzie kierowało najwyższe dobro stada, masz nasze wsparcie i nasz szacunek, cokolwiek zadecydujesz.
Pochylił łeb, a na jego jasnym pysku pojawił się wyraz rozbawienia.
– Nie daj się zwieść. Masz do czynienia ze zwykłymi smokami, stworzeniami z krwi i kości. Współczuj im, że ich umysły zostały oszukane kłamstwem – czarne ślepia Aterala rozbłysły złowróżbnie. – Ale nie pozwól współczuciu kierować sobą.
Bariera ze szronu i lodu zaczęła się topić, a do Groty wpadł podmuch cieplejszego, ogrzanego słońcem powietrza, oferując Niesmiertelnemu Ogniowi spokój duszy i świadomość tego, że jest darzona miłością, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego w pełni sprawy.

[Nieśmiertelna Dusza]

Ogień zamknęła ślepia, czując powiew i uśmiechnęła się bezwiednie. Przez chwilę była w stanie spokoju ducha, jej rysy wygładziły się. Nagle nie była potężną Przywódczynią, trzymającą na barkach brzemię obowiązku. Stała tam niewielka, chuda, fioletowa smoczyca. Błony skrzydeł lekko podniszczone życiem, łuski miejscami już matowe, a pysk rozświetlony uśmiechem. Zadziwiające, ale kiedy się tak uśmiechała była.. Ładna. W prosty, kobiecy sposób. Fakt, który umykał na co dzień, pod marsowym czołem i świdrującym spojrzeniem, na zmianę miażdżącym i prześwietlającym rozmówcę.
Zwykła smoczyca, która poczuła ciepło w swoim sercu.
Ślepia otworzyły się i uśmiech zmienił się delikatnie. Jeden kącik opadł, inny się uniósł i oto stała Nieśmiertelna jaką znamy. Cyniczny uśmiech i skinięcie łbem w zupełnie nieironicznym podziękowaniu.
– Będę to miała w pamięci, Ateralu. Jeśli kiedyś znów zechcesz odwiedzić smoki Ognia wiedz, że zawsze jesteś mile widzianym gościem w naszych progach. – posłała mu zamyślone spojrzenie, a następnie ruszyła do wyjścia – Dziękuję też za pewność, że nie są to Wasi wysłannicy. Bywaj, Panie Śmierci.
Ostatnie słowa były zabarwione lekką wesołością. Rozłożyła skrzydła i wezwała wiatr, którego magia poniesie ją z powrotem do Obozu.

[Cicha Łuska.]

Cicha wstąpiła do groty Boga bezszelestnie. Ukłoniła się i powoli weszła w jej głąb – Ateralu, Panie śmierci. Proszę, abyś wybaczył moje najście. Mam nadzieję, że nie jesteś niezadowolony z mojego przybycia, ale chciałam porozmawiać o pewnej sprawie – adeptka oddychała bardzo głęboko, ale nie wzdychała. Czuła lekki lęk przed bogiem. Mógł zrobić wszystko. Wypędzić, zabić, albo zgodzić się porozmawiać. Kontemplowała tak przez chwilę, po czym czekała na odpowiedź Aterala.

[Ateral]

Ateral pożegnał Nieśmiertelny Ogień spojrzeniem. Ta smoczyca zdecydowanie zbyt mało prostych przyjemności doświadczyła w życiu. A czekały ją jeszcze cięższe próby. Oby im sprostała.
Do legowiska przyszła młodziutka smoczyca, adeptka ze stada Życia. Była przestraszona, ale czego? Czyżby uwierzyła w dziwne opowieści o bogach?
– Witam cię, Cicha Łusko – powiedział cichym głosem, patrząc się na nią spokojnie. – W czym mogę ci pomóc, młoda smoczyco?

[Cicha Łuska.]

Adeptka spojrzała w oczy boga. Cieszyła się, że bóg jej nie wygonił – Ateralu, mój Panie, przybywam, aby prosić Ciebie o łaskę. Nie tyle co tylko w mojej intencji, a wszystkich innych smoków. Czuję coś w duszy. Jakieś niebezpieczeństwo. Boję się, że coś złego spadnie na Smoki Wolnych Stad, co zniszczy sojusze i doprowadzi do krwawej wojny. Nie miałam żadnej wizji, ani nic się poważnego nie stało. Jednak coś mi mówi, żeby być przygotowaną w każdej chwili, ponieważ może nadejść wielkie zło. I dlatego proszę ciebie, Panie śmierci, abyś czuwał nad wszystkimi, którzy przebywają na tych terenach. Abyś pilnował harmonii między życiem a śmiercią i czuwał nad nami, szczególnie tymi młodymi i bezbronnymi, bo to oni są najważniejsi, i od nich zależy także nasza przyszłość. Tylko o to Ciebię proszę, Ateralu. Niczego więcej nie potrzebuję, tylko świadomości, że czuwasz nad nami – smoczyca zamilkła i spojrzała na boga, oczekując jego odpowiedzi.

[Ateral]

– Twa troska czyni ci honor – rzekł Ateral, po czym skinął łbem Cichej Łusce z respektem. – Zło sieje ziarno w sercach smoków i to od was zależy, czy ziarna wykiełkują i dadzą owoce, czy pozostaną na zawsze w stanie uśpienia. To walka każdego ze smoków: nie dać się pokusie, nie ugiąć się łatwemu wyborowi, wierzyć w to, co dobre – cicho podszedł do niej i lekko położył łapę na prawym ramieniu adeptki, która odczuła ten dotyk jak dotyk najgłębszej zimy, tak zimnej, że zabijała smoki.
O dziwo, zamiast czuć strach, poczuła jak przez jej ciało przebiega fala energii, dającej siłę i nadzieję.
– Bądź dzielna, Cicha Łusko – przemówił, zdejmując łapę z jej ramienia i patrząc na nią jakby nic się nie zdarzyło. – Pomoc zawsze zostanie ofiarowana potrzebującym, także nie wahaj się o nią prosić. A ja chciałbym, abyś wiedziała, że jesteśmy dumni z tego, kim jesteś – dodał, po czym wycofał się parę kroków i ponownie usiadł spokojnie i w bezruchu.

[Cicha Łuska.]

Adeptka spokojnie patrzyła, jak bóg podchodzi do niej i kładzie swoją łapę na jej ramieniu. Poczuła energię przepływającą przez jej ciało. Kiedy ten wrócił na swoje miejsce, odezwała się – Ateralu, mój Panie, wiedz, że jestem Tobie wierna i dozgonnie wdzięczna, że czuwasz nad nami wszystkimi. Mam nadzieję, że będziesz mógł patrzeć na nas z dumą – po tych słowach Cicha głęboko ukłoniła się bogowi, po czym cicho opuściła grotę.

[Ateral]

Ateral przyjął jej słowa z powagą, i w ciszy patrzył, jak młoda Adeptka wychodzi z Ciemnej Groty.
– Powodzenia, młoda smoczyco – mruknął już po tym, jak zniknęła.
I ponownie znieruchomiał czekając na kolejnego gościa, którzy życzyłby sobie porozmawiać z Panem Śmierci. W cieniach groty sprawiał wrażenie upiornego, szarego posągu z maską sprawiedliwości na pysku.