Błękitna Rzeczka

[Jad Duszy]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Jad obrzucił krótkim spojrzeniem oba ametysty, po czym sięgnął po nie łapą. No proszę, ta cała Tehanu okazała się mądrzejsza, niż podejrzewał. No, a przynajmniej wiedziała, że nie wszystkie smoki są altruistami. po chwili nad głowami smoków zaczął krążyć biały kruk, który znizył lot i przysiadł przy jadzie. Smok dał mu oba ametysty, a Antares odleciał z nimi w kierunku obozu Ognia.
– Tak, teraz mogę cię czegoś nauczyć. Chciałabyś dowiedzieć się czegoś szczególnego na temat walki? przećwiczyć coś konkretnego? – Zapytał, patrząc na smoczycę. Warto to wiedzieć zanim przejdą do konkretnej nauki.

[Tejfe]

Wiedziała, że jak zapłaci to poskutkuje. Niektóre gady są bardzo pazerne. Może niedługo do nich dołączy, gdyż liczba nauk o, które prosiły ją smoki z obcych stad nieco ją przytłaczała. Ale już nieważne. Hipnotyzująca całkowicie skupiła się na pytaniu Jadu. W pozorach było bardzo proste, ale to ono miało decydować o tym jak będzie wyglądała ich nauka. Po chwili, Tehanu zabrała głos. –Chciałabym nauczyć się nowych sposobów ataku i obrony, polegających w głównej mierze na zręczności . Czy polegając głównie na zwinności można wykonać atak inny niż cięcia pazurami na najróżniejszee sposoby? – spytała. Nauka się rozpoczęła.

[Jad Duszy]

Owszem, niektórzy są pazerni z natury, inni z konieczności. jad był pazerny zarówno z jednego powodu, jak i z drugiego. inaczej zostałby zasypany prośbami o nauki od smoków spoza ognia, a on bardzo nie lubił robić czegoś, co nie wynikając z jego obowiązków nie przynosiło mu jakichkolwiek zysków – czy to materialnych, czy to jedynie "duchowych".
– W większości ataki wymagające szybkości to właśnie cięcia pazurami. Wymagają one nie tylko zwinności, ale również precyzji, dlatego smoki silne zazwyczaj precyzja nie grzeszą. ot, byle połamać komuś gnaty czy wyrwać kończynę – stwierdził, wzruszając lekko barkami, ale w jego głosie brzmiało rozbawienie.
– Poza pazurami masz jednak możliwość skorzystania ze swoich kłów. Nie zaciskasz wtedy mocno szczeki, jedynie zahaczasz kłami o ciało przeciwnika, po czym szarpiesz głową. Może to zadać poważne obrażenia, a rany o szarpanych powierzchniach bardzo krwawią i bywa, że upływ krwi pozbawia przeciwnika przytomności – wyjaśnił Hipnotyzującej.
– Chociaż wielu wojowników decyduje się rozwijać swoja szybkość, nie ulega wątpliwości, że to siła daje więcej możliwości na atak. Wojownicy decydują się jednak na szybkość ze względu na czarodziejów. nie każdy magiczny atak można parować czy zablokować, łatwiej jest go uniknąć, a to wymaga szybkości. oczywiście jest możliwość zdekoncentrowania przeciwnika przy pomocy siły, jednak osobiście nigdy go nie próbowałem – dodał, jakby wyjaśniając, dlaczego więcej wojowników korzysta z szybkości niż z siły. A przynajmniej ostatnio, niedawno bowiem, zwłaszcza w Ogniu Wojownicy korzystali raczej z siły własnych mięśni.

[Tejfe]

Uśmiechnęła się słysząc stwierdzenie o smokach, które głównie polegają na swojej sile. Jednak po chwili dokładniej wytężyła swój umysł i z całą uwagą słuchała słów samca. Nigdy nie sądziła, że zadanie ran szarpanych zębami może się udać, a do tego, że jest to takie groźne. –A z lotu, powietrza?– zagadnęła. –Czy pikując można wystawić łapę i np. szarpnąć grzbiet przeciwnika? Wtedy chyba polegamy na zwinności, nie?– spytała bardzo ciekawa odpowiedzi. Ostatnio taki atak wprowadziła na chochliku i niestety nie udał się. A szkoda. No, ale nie będzie tego rozpamiętywać. –To, co? Będziemy zaczynać walkę?

[Jad Duszy]

Przekrzywił lekko głowę.
– Walka w locie to zupełnie inna para pazurów i ma kilka swoich zasad. Szarpnięcie przeciwnikiem? nie, to wymaga siły. Nie myl rozszarpania z szarpnięciem. Aby szarpnąć przeciwnikiem musisz mocno wbić w niego kły czy pazury, a potem silnie nim potrząsnąć. Aby go rozszarpać wystarczy płytko zanurzyć kły czy pazury, a potem szarpnąć nimi szybko, gwałtownie. Swoim ciałem, nie ciałem przeciwnika – wyjaśnił Hipnotyzującej. Słownie nie było wielkiej różnicy, jednak wykonanie i rodzaj ran były całkiem różne i wymagało dwóch oddzielnych "dyscyplin" – siły lub szybkości.
– Dobrze, zaczynajmy. Trening w formie walki, ty zaczynasz – oznajmił smoczycy, cofając się kilka kroków i przyjmując pozycje gotowości. Złotych ślepi nie spuszczał z sylwetki smoczycy Życia.

[Tejfe]

Kiwnęła łbem na słowa Jadu. Ta informacja była bardzo przydatna. Przypodobał jej się ten samiec. Widać było, że jest doświadczony i zna się na tym co robi. Zasługiwał na szacunek. Dużo bardziej niż jej przywódca. Kiedy tylko usłyszała słowa o walce, uśmiechnęła się w duchu. Wreszcie coś co lubi. Bardzo szybko przybrała pozycję do skoku. Podniosła ogon do góry, aby go usztywnić. Łapy zgięła i rozstawiła. Łeb schyliła, a skrzydła złożyła. Teraz z dużym naciskiem odbiła się od ziemi, aby zaraz potem w górze podkurczyć tylne łapy, a przednie wystawić do przodu. Lądując chciała zaatakować przednie łapy samca. Rozszarpując je od przedniej strony łydek do dłoni. Jednym, zręcznym ruchem. Miała nadzieję, że samiec nie zdąży się obronić.

[Jad Duszy]

Rozszarpując czym? Myślami? Szczerze mówiąc Jad nie widział, aby smoczyca zrobiła coś poza skoczeniem w jego stronę i szaleńczym wpatrywaniem się w jego łapy. nic dziwnego, ze nie musiał nawet ruszać się z miejsca.
– Co chciałaś zrobić? Zapatrzeć mnie na śmierć? – Zapytał z drwiną w głosie. oczywiście drwina naturalna, nieskierowana do konkretnej osoby, chociaż w tym kontekście byłaby całkowicie usprawiedliwiona. korzystając z tego, ze smoczyca znalazła się w jego zasięgu uniósł prawa przednia łapę, szykując pazury do ataku. chciał wykonać błyskawicznie, poziome ciecie przez pierś smoczycy, na wysokości jej mostka. pazury miały przeciąć jej ciało od prawej do lewej, zostawiając długie, ale płytkie rozcięcia.

[Tejfe]

Faktycznie jej atak był nieprzemyślany i bezmyślny, choć adeptka nie chciała się do tego przyznawać. Niemniej cieszyła się jednak, że samiec poprzestał na tych kilka niemiłych słów i w porównaniu ze Złudzeniem nie zbeształ jej zupełnie, tylko sam przeszedł do ataku. Ona musiała się obronić. Ponownie przybrała pozycję do skoku, gdyż ta obrona była uniwersalna i jeżeli walczyła ze smokiem na swoim poziomie zwykle się udawała. Teraz jednak walczyła z doświadczonym wojownikiem, więc w skok będzie musiała przelać więcej precyzji. Skrzydła wciąż miała złożone, a łeb schylony co tylko działało na jej korzyść, gdyż miała więcej czasu na odskok. Podniosła jeszcze ogon do góry, łapy zgięła i rozstawiła i z dużą siłą nacisnęła na podłoże, aby zaraz potem odskoczyć na dużą odległość do tyłu. Starała się robić to zręcznie i szybko, jednocześnie uważając, aby się nie poślizgnąć.

[Jad Duszy]

//możesz pisać atak i obronę w jednym poście jeśli chcesz:)

Cóż, Jad po prostu nie należał do miłych, więc komentował wszystko tak, jak mu pasowało. nie był przy tym niesprawiedliwy, a już na pewno nie miał zamiaru napastować kogoś za błąd – a przynajmniej dopóki taki delikwent nie powtarzał tego w kółko mimo jego napomnieć.
Smoczyca poradziła sobie ze swoja obrona doskonale, wiec Wojownik nie musiał tego komentować. Nie używał wszystkich swoich możliwości, to był w końcu jedynie trening. czekał w pozycji gotowości na atak Hipnotyzującej, nie spuszczając jej z oczu. Dzięki temu nie tylko mógł odpowiednio zareagować na jej atak, ale również mógł wyłapać ewentualne błędy.

[Tejfe]

Obrona się udała. Znakomicie. Wiedziała gdzieś w podświadomości, że Jad mógł dawać jej fory, jednak mimo to była zadowolona. Teraz natomiast przyszła kolej na jej ruch, ale zaraz... –Znasz jakieś inne formy uników, poza skokiem, odturlaniem się, zrobienia fikołka, czy po prostu odsunięcia odpowiedniej kończyny? – spytała samca. Pytanie było zadane głównie z czystej ciekawości, ale miało też sprawić, że samiec się zdekoncentruje i zapomni o swojej obronie. A jej w to graj! Tym bardziej, że mówiąc przekręciła się szybko, aby Jad był do niej skierowany lewym bokiem i nie zmieniając pozycji, poza ponownym uniesieniem ogona do góry i zgięciu łapu, odbiła się mocno od ziemi i skoczyła wprost na bok samca. Będą tuż przed nim, wystawiła prawą łapę z wyciągniętymi szponami i szybkim ruchem, zaczęła szarpać jego bok. Tuż obok uda, zadając długie i krwawe rany.

[Jad Duszy]

Zdekoncentrować go w ten sposób? Nie da rady. Jad miał niezwykła podzielność uwagi i niewiele rzeczy mogło go zdekoncentrować czy wyprowadzić z równowagi. Po pierwsze miał zbyt duże doświadczenie, po drugie od pisklęcia potrafił robić co innego, myśleć o dziesięciu innych sprawach i mówić jeszcze o czymś innym. jego umysł był zbyt spaczony, aby odpowiadanie na proste pytanie miało osłabić jego czujność.
– W zasadzie to wszystko. możesz się jeszcze odsunąć, stanąć na tylnych łapach i odchylić w tył, gdy atak idzie z przodu lub wzbić się w powietrze – odpowiedział smoczycy, bez problemu odskakując w bok, poza zasięg pazurów Hipnotyzującej łuski.
– Szarpanie wymaga siły. nie mam pojęcia, co chciałaś zrobić. Zwykłe cięcie, szybkie i precyzyjne by wystarczyło. mówiłem ci o tym wcześniej – powiedział do Adeptki, po czym zionął w kierunku głowy smoczycy sporej wielkości kulą ognia. Skierowana prosto w pysk smoczycy, tak dla jasności.

[Tejfe]

No tak. Znowu się pomyliła. Dobrze, że to tylko trening, bo gdyby robiła tyle pomyłek na arenie... Kiedy Jad wezbrał w sobie głęboki oddech i zaczął szykować się do wypuszczenia powietrza, skierowanego na jej pysk, samica od razu wiedziała, że albo będzie chciał ją oparzyć, albo pomrozić. Bez zastanowienia zaczęła wykonywać obronę. Pomyślała, że mogła by wzbić się w powietrze, ale to mogło by zająć jej trochę czasu, dlatego postąpiła inaczej. Rozluźniła łapy, schowała łeb między łopatki, następnie zaczęła wysuwać przednie łapy do przodu, a tylne podkurczać i... bardzo szybko opadła na ziemię. Opadając, ogon podniósł się jej do góry, chroniąc mięśnie przed uderzeniem. Samica miała nadzieję, że upadła zanim samiec wypuścił kulę ognia.

[Jad Duszy]

Kula przemknęła nad smoczyca, omal nie osmalając jej uniesionego ogona.
– Po co unosisz ogon? jeśli chcesz uniknąć ataku, padając na ziemie, niech całe twoje ciało znajduje się jak najniżej ziemi. jeśli chcesz przy tym uniknąć ataku z góry lepiej jest się odturlać w bok. unikniesz wtedy możliwości, że przeciwnik zaatakuje twój całkiem odsłonięty grzbiet. leżąc nieruchomo narażasz się na atak z góry – powiedział do smoczycy, doskakując lekko w tył, aby zwiększyć dzielący ich dystans. no co, nie będzie jej ułatwiał, prawda? i tak musiała teraz jeszcze wstać lub atakować z tak niesprzyjającej jej pozycji.

[Tejfe]

Kolejna informacja o tym, na co należy uważać wykonując obronę. Zapamiętane. Hipnotyzująca wstała z niewygodnej pozycji, wtedy kiedy akurat samiec odskoczył do tyłu. Była kolej na jej ruch. Ponownie przybrała pozycję do skoku, łeb schylony, ogon podniesiony do góry, łapy ugięte i rozstawione, a skrzydła złożone. W owej postawie odbiła się od ziemi, mocno naciskając na podłoże. Wystawiła przednie łapy do przodu, tylne podkurczyła i wykonała skok. Będąc przed samcem wystawiła prawą łapę, którą lekko zgięła w nadgarstku i skierowała na pysk samca. Wystawiła pazury i zaczęła ciąć po lewej stronie pyska, na jego poliku, tuż pod okiem. Chciała go zranić. Dosyć mocno.

[Jad Duszy]

Jad nie spuszczał spojrzenia z Hipnotyzującej Łuski, śledząc każde drgnienie mięśni na jej ciele. gdy smoczyca zaatakowała, odchylił ciało w tył, unosząc się na tylnych łapach tak, ze pazury smoczycy śmignęły w powietrzu, z dala od jego ciała, a tym bardziej od głowy.
– Ciągle atakujesz pazurami. wymyśl coś innego – powiedział do smoczycy, wyprowadzając na nią atak z góry. Opadając w dół zamierzał pazurami przednich łap przejechać po jej szyi, tuż za głowa w miejscu, w którym czaszka łączy się z kręgosłupem. pazury miały przeciąć tkanki, nie uszkadzając jednak kręgosłupa smoczycy z Życia. Atak miał być szybki, Jad nie opadał na nią całym swoim ciężarem.

[Tejfe]

Coś nowego? No dobrze, zaraz coś wymyśli. Tylko najpierw wykona obronę. Uznała, że najlepiej będzie odskoczyć. W ten sposób uniknie obrażenia, a Jad może wylądować co najwyżej na twardym podłożu. Tehanu przybrała pozycję do skoku. Oj, jak na lubiła skakać. Łeb schylony, ogon w górze, łapy zgięte i rozstawione, teraz tylko odbiła się od ziemi i odskoczyła na prawy bok. Uniknęła w ten sposób zranienia. Teraz był jej ruch. Była skierowana bokiem do samca. Pomyślała, że nie będzie się już odwracać. Na szczęście nie musiała już przybierać pozycji do skoku. Odbiła się od mulistej, ośnieżone ziemi i skoczyła do przodu. Znajdowała się teraz przed ogonem wojownika. Musiała się tylko odwrócić w jego stronę i... Wystawiła łeb do przodu, delikatnie wbiła zęby w jego kość ogonową i zaczęła zjeżdżać w dół, do samej końcówki. Chciała skorzystać ze wskazówek wojownika i zadać mu dotkliwe rany szarpane, które zwinnym ruchem szczęki i łba powinny sprawić mu niemały ból.

[Jad Duszy]

//nie pisz w czasie dokonanym, ty tylko chcesz to zrobić, a nie już zrobiłaś


Smoczyca ledwie uniknęła ataku, a Jad pokręcił łbem, gdyż musiał w międzyczasie wyhamować, aby hipnotyczna sama nie nadziała się na jego pazury.
– Atak idzie z góry, a ty podskakujesz? Zmniejszasz w ten sposób odległość między sobą a przeciwnikiem, sama nadziewasz się na atak. gdy jest on wysoki lub wyprowadzony z góry lepiej jest się odturlać – powiedział do Adeptki Życia. Smoczyca jednak nie wbiła żadnych kłów w kość. Aby to zrobić musiałaby się najpierw do niej dostać, a to przy tego typu ataku było trudne. tym bardziej tak pospieszni wykonanym. Do samej końcówki... czego? Mniejsza, jad po prostu sparował atak, uderzając ogonem w pysk smoczycy – od dołu, prosto w jej szczękę, tym samym zamykając na siłę jej paszczę i uniemożliwiając jej atak. potem tym samym ogonem zamierzał uderzyć w jej głowę od góry – mocnym, silnym uderzeniem od góry w pysk, miedzy nosem a oczami, by połamać jej czaszkę w tym miejscu.

[Tejfe]

///okej

Kolejna bardzo ważna informacja, którą samica od razu zakodowała w swojej głowie. Jej atak i obrona się nie udała. Przynajmniej wiedziała dlaczego. Teraz, kiedy samiec zaczął machać ogonem chcąc nim wykonać atak od góry na jej czaszkę, adeptka miała kolejne pole do popisu. Miała jednak nadzieję, że tym razem ne popełni żadnej gafy. Postanowiła, że tym razem się odturlać. Bardzo szybko rozluźniła nacisk jakim stąpała na ziemi i uginając tylne łapy, a przednie odrywając na chwilę od ziemi upadła na miękki śnieg. Leżała na nim na grzbiecie, ale nie mogła sobie pozwolić na to, aby być w jednym miejscu. Teraz tylko trzeba przekręcić się na bok i... Samica zaczęła się turlać w prawą stronę tam gdzie ziemia była bardziej na ukos, co tylko ją wspomagało. W ten sposób miała uniknąć uderzenia samca. Oczywiście jeśli wszystko co zaplanowała jej się uda. Bo zawsze mogło być inaczej...

[Jad Duszy]

Tym razem było lepiej. nie perfekcyjnie, ale lepiej. samica popełniała błędy, najwidoczniej nigdy nie odebrała odpowiedniego wykształcenia w zakresie walki. to dziwne, gdyż Złudzenie był dobrym Wojownikiem. nie mówił jej o podstawach, jeśli to o uczył ją walki?
– Przy odturlaniu odepchnij się łapami po jednej stronie ciała. po stronie przeciwnej niż ta, w która chcesz się odturlać. Dzięki temu zrobisz to szybciej. Kto uczył cię walki? – Zapytał, nie przerywając jednak nauki. Wciąż w pozycji gotowości, cały czas śledził jej ruchy. mogła jednak odpowiedzieć, a potem zaatakować, prawda? On miał podzielność uwagi, mógł w zasadzie mówić i atakować lub bronic się. ona nie powinna tego próbować, jeśli nie miała jeszcze zbyt wiele doświadczenia w walce.

[Tejfe]

Może nie było idealnie, ale zdołała się obronić. Poza tym była zadowolona. Dowiedziała się nowej rzeczy o obronie. A to było ważne. –Złudzenie.– powiedziała samica. Wymawiała to imię z niemałym obrzydzeniem, a każda sylaba tego słowa pozostawiała na jej języku gorzką żółć. Nie myślała jednak za długo, o swojej dezaprobacie co do przywódcy. Miała atak do wykonania. Zaczęła okrążać samca pewnym krokiem, jednak nie za szybkim. Obserwowała go uważnie. W końcu się zatrzymała, nagle niepostrzeżenie. Była na przeciwko jego prawego boku. Szybko przybrała skoczną pozycję. Zgięła łapy, łeb zniżyła, ogon podniosła do góry, aby razem z kręgosłupem tworzył jedną, równą linię, a skrzydła zwinęła i złożyła u boków. Teraz odbiła się od ziemi i skoczyła przed pok samca. Jej pysk był, a przynajmniej na to liczyła, przed jego czerwonymi łuskami. Wychyliła nieco szyję. Zaczepiła się lekko o kawałek jego boku, tuż pod grzbietem i zjeżdżając w dół, szybkim ruchem zaczęła rozszarpywać jego łuski i kawałek ciała, zostawiając płytkie, aczkolwiek bolesne i krwawe ślady. oby się udało. Miała nadzieję, że oto chodziło Jadowi kiedy jej tłumaczył zadawanie zręcznych ran za pomocą kłów.

[Jad Duszy]

//znowu piszesz w czasie dokonanym...


Słysząc słowa Hipnotyzującej zmarszczył lekko nos.
– Musiał już całkiem zdziadzieć, skoro nie nauczył smoczycy ze swojego stada jak należy – stwierdził raczej cierpkim tonem, nie w stosunku do Adeptki, a właśnie do Złudzenia. Kiedyś był to Wojownik, z którym lubił stawać w szranki. Dzisiaj zachowywał się jak świętoszkowaty pozer, coraz bardziej upodobniając się do Nieokiełznanych Wód. A przynajmniej Jad miał takie wrażenie. A może Złudzenie zawsze taki był?
Smoczyca o nic się nie zaczepiła. Aby to zrobić musiałaby go trafić, a tego nie zrobiła. Jad najzwyczajniej w świecie odskoczył w bok.
– Znowu. ile razy mam mówić, ze rany szarpane kłami nie wymagają uczepienia się przeciwnika? atakujesz, zaczepiasz kłami, nawet delikatnie, szarpiesz łbem, puszczasz. nie musisz nawet zaciskać szczęk, a tym bardziej nie musisz wczepiać się kłami w ciało przeciwnika. Aby to zrobić musisz być silna, a wynikiem będzie wygryzienie, wyszarpniecie fragmentu ciała przeciwnika. ty masz natomiast jedynie je pociąć, nie usunąć jakieś tkanki – powiedział do hipnotyzującej, skacząc w stronę jej prawego skrzydła. pazurami prawej przedniej łapy zamierzał wykonać szybkie, poziome ciecie przez błonę jej złożonego skrzydła, od prawej strony do lewej.