Smoki Wolnych Stad

Jesli Oczywisty liczyl na to, ze zjawie sie tak, ze on bedzie mnie widzial to .. Ehkm. To niech dalej na to liczy. Ja, oczywiscie, bedac troche (Okey. Bardzo niepowaznym, pasuje) niezbyt powaznym smokiemlubilam zaskakiwac. Nawet sama siebie.
– Magia. To cos co zabija ale i uszczesliwa. Zabija glupcow, ambitnych glupcow. Uszczesliwia zas odpowiedzialne smoki. Co Ci wiadomo o magii walczacej?
Slowa te (tak wiem, nie bylam bajkopisarzem jesli chodzi o opis maddary a takze o jej zalety oraz wady) mogly jednak przestraszyc. Dlaczego? Juz tlumacze:
a) Raz, stalam za plecami Oczywistego (a podkradlam sie do niego jak na czarodzieja, rasowego czarodzieja, przystalo. Bezszelestnie, ukrytym zapachem, i pewnie oczym zapomnialam ale cii)
b) Dwa, mowilam zlowieszczym glosem
c) Trzy, gdzniegdzie robilam dlugie przerwy $(niekoniecznie na zaczerpniecie odddechu)

// a możesz troszkę bardziej po polskiemu?

Gwałtownie się odwrócił, słysząc głos nieznajomego pochodzenia, który brzmiał tak, jakby ktoś pragnął bardziej jego śmierci niż wszyscy Cieniści razem wzięci.
– Dzień dobry. Nie wypada czasem się pierw powitać? – Przywitał się z – jak się okazało – nauczycielką, która chyba do milszych nie należała. Niestety, albo stety dla niej Oczywisty opanował już skrywanie emocji bardzo dobrze (aczkolwiek nie perfekcyjnie) i po prostu wesoło się uśmiechnął.
– No dobrze... Może i magiem nie jestem, ale troszeczkę się domyślam... W magii ataku – jak i w zwykłym ataku – chodzi o uszkodzenie lub zabicie przeciwnika, ale w tym przypadku z użyciem maddary. Można na przykład wytworzyć ostre przedmioty o określonych właściwościach, a następnie nadać im odpowiednio dużą szybkość, aby wyrządziły krzywdy. Można też utworzyć kulę ognia, która miałaby za zadanie poparzyć, albo na prawdę zimnego lodu, który mógłby zamrozić. Ogólnie granicą różnych wariacji ataków jest tylko i wyłącznie nasza wyobraźnia. – Odpowiedział jej, uspakajając się w duchu, oraz troszeczkę się odsuwając od niej, nie wiadomo czemu. Niezbyt się interesował magią, ale jak już słyszał, jest niezbędna do zdobycia pełnej rangi. Mus to mus...

Ranna była już od dłuższego czasu. I choć było jej ciężko starała się ignorować te rany do czasu, aż ich Ognista Uzdrowicielka będzie mniej zajęta. Nie chciała jej się narzucać, tym bardziej, że myślała, iż Słodycz się na nią obraziła po tym co powiedziała na ostatnim spotkaniu. Jednak nie ma smoków, które mogłyby całe życie znosić jakieś uszczerbki na własnym zdrowiu. To chyba tylko jacyś masochiści. I chć Wichura była przyzwyczajona do bólu, zaczęła się martwić o to, czy nie straci wzroku. Zniszczone powieki, z których przy mocniejszym ściśnięciu zaczynała się sączyć lepka krew były dla niej pewnym utrudnieniem w widzeniu, a i jeszcze oszpecały to co w niej było najpiękniejsze. Już nie mogła. Na Wspólnych było wielu Uzdrowicieli i na pewno kogoś znajdzie. Ciekawe czy mała Tryl, którą uczyła skradania i biegania zdobyła już rangę. Nawet jeśli nie, to z pewnością umie już leczyć. Wojowniczka rykiem wezwała młodą samiczkę z nadzieją, że ta wkrótce się pojawi i jej pomoże.

R: 1x rana lekka (cztery podłużne, płytkie cięcia po szponach na prawym boku szyu, uszkodzone łuski i skóra, leciutkie krwawienie i pieczenie), 1x średnia
(04.10)

Ch: Nerwica (04.04)

//Ale to było po polskiemu xD

A obrona to gdzie? Do lasu sobie poszła? Ekhm. Niektóre smoki to muszą mieć wszystko wyłożone jak na wyciągniętej łapie. Zero kreatywności, zero. No nic. – Ok. W obronie, magii obronnej, wyróżnia się poszczególne, podstawowe, kształty. Pierwszy z nich to tarcza. To takie coś przed Tobą, ale w pewnej odległości od Ciebie, na tyle szerokie i na tyle wysokie aby twór przeciwnika, cokolwiek to jest, nie zrobił Ci krzywdy. Bańka przypomina kroplę wody, spadająca kropla wody, ale jest bardziej okrągła niż sama kropla. Tutaj musisz pamiętać o tym, aby twój twór przepuszczał powietrze. Jeśli o tym zapomnisz możesz albo udusić albo poddusić. Obu przypadków nie polecam. Kopuła jest podobna do bańki ale nie chroni CIę przed atakami z dołu. Zazwyczaj. No, chyba że ją odpowiednio zmodyfikujesz. – i tu nastąpiło krótkie wzruszenie barkami – Powłoczka zaś do nic innego jak druga para łusek, skóry yyyy ... no coś takiego ... Tworząc ją powinieneś zawsze pamiętać o tym aby była elastyczna, niezbyt gruba oraz przepuszczająca powietrze. Ta ostatnia opcja jest po to aby nie nabawić się jakiś odparzeń. Chociaż w sumie? medykiem nie jest więc nie wiem na 100 % czy można tak szybko się nabawić czegoś takiego. – Przy czym nalezy wspomnieć, że nie zamierzam tego jednak sprawdzać. Wystarczę mi słowa kogoś doświadczonego i mądrego. A jakktoś mówi aby o tym pamiętać to ja pamiętam. I koniec pieśni. – Zaatakuj mnie – krótkie zamyślenie z mojej strony.. Bardziej udawane niż prawdziwe jednak ... a nie ważne zresztą – ogniem – dokończyłam z wielkim wyszczerzem na pysku.

Gdy wezwała ją Wichura – natychmiast ruszyła. Niestety była chyba tak daleko, jak to tylko możliwe, zagłębiając się w odludne tereny Wolnych Stad w poszukiwaniu ziół. Miała nadzieję, że znajoma i była nauczycielka wybaczy jej spóźnienie.
W końcu wylądowała obok, pospiesznie składając szerokie skrzydła i powitała Nadciągającą Wichurę uśmiechem.
~ Witaj, Wichuro! ~ Odezwała się jednocześnie od razu podchodząc do smoczycy i oglądając ją w poszukiwaniu ran. ~ Zdążyłam zostać Srokatą Łuską, a potem Kruczym Śpiewem, więc już mogę Cię leczyć. I zrobię co w mojej mocy.
Zaczęła od przygotowania ziół. Dokładnie zgniotła liście babki lancetowatej i nałożyła je na obie rany – zarówno tą lżejszą na szyi jak i zdecydowanie poważniejszą na pysku. Dla lekkiej będzie to tyle, ale średnią musiała się jeszcze zająć. W podobny sposób przygotowała nawłoć pospolitą, delikatnie nakładając ją na rany na głowie smoczycy, upewniając się że nie odpadnie. Gdy straciła swoje właściwości zastąpiła ją ostróżeczką polną, sparzonymi płatkami kwiatów nałożonymi na powieki. Z pewnością przyniosą Wichurze ulgę. Na koniec – jemioła. Wojowniczka mocno krwawiła, więc przyda się. Trzy części gęstego wywaru z liści nałożyła na ranę pyska, a ostatnią podała jej do wypicia.
Gdy zioła spełniły swą funkcję, przeszła do maddary. Położyła delikatnie łapę na zdrowej części szyi pomiędzy obiema ranami i przymknęła ślepia. Zaczęła od tej poważniejszej. Na początek usunęła wszelkie zanieczyszczenia i zaczątki infekcji, by Wichura nie miała z nią problemu. Następnie połączyła przerwane naczynia krwionośne, dbając o ich prawidłowe funkcjonowanie, zamykając w tym miejscu obieg krwi. Oczyściła ranę z resztek posoki. Teraz oczy. Delikatnie odnawiała ich powierzchnię, łącząc to co było możliwe i uzupełniając ubytki. Dbała o najmniejsze naczyńko, najmniejszy nerw, by Ognista nie miała problemu ze wzrokiem. Następnie zasklepiła ranę na powiekach, pilnując by nie miała nawet najmniejszego zgrubienia czy braku. Następnie połączyła przerwane mięśnie i tkankę na pysku, przyspieszyła odrost skóry i łusek.
Teraz rana lekka. Ponownie jak wcześniej zaczęła od połączenia naczyń krwionośnych, tamując krwawienie. Usunęła resztki krwi z rany i zadbała o jej czystość. Przyspieszyła łączenie się i odnawianie mięśni i skóry dbając o ich prawidłową grubość i właściwości. Na koniec przyspieszyła odrost łusek.

// Zużyte zioła: Babka lancetowata na obie rany, Nawłoć pospolita, Ostróżeczka polna, Jemioła

Ale w trakcie leczenia ran wyczuła, że smoczyca jest chora. Miała nerwicę – identyczną chorobę leczyła już u Zabójczego Umysłu i miała nadzieję, że nie pójdzie jej gorzej.
Przygotowała wywar z lawendy, który po przestygnięciu podała Wichurze do wypicia. Pomoże jej uspokoić nerwy i się zrelaksować. Następnie sproszkowała nasiona lulka czarnego i wymieszała je z wodą, by podać do pyska Wojowniczce. Na koniec – kozłek lekarski. Przygotowany napar podstawiła pod nos Wichury, by inhalowała się dopóki zioło miało swoje właściwości.
Teraz leczenie. Położyła łapę po boku pyska smoczycy i przymknęła ślepi. Zaczęła od ukojenia podrażnionych nerwów Wojowniczki, które przesadnie reagowały na każdy bodziec. Rozluźniła spięte mięśnie i wysłała delikatną falę relaksacyjnego ciepła po ciele Nadciągającej, którą skupiła w szczególnie drażliwych miejscach. Ostrożnie wyrównała ciśnienie krwi smoczycy, na które mogła wpłynąć ostatnia kiepska pogoda. Sprawdziła wszystko raz jeszcze i cofnęła się, by ocenić efekty obu leczeń.

// Użyte zioła: Lawenda, Lulek Czarny, Kozłek lekarski

Wtem! W innym miejscu i o innym czasie ...
– No i cudnie – i gdyby smoki potrafiły by klaskac, jak dwunożni, w tym momencie to bym uczyniłam. Atak Oczywistego był majstersztykiem. Oczywiście jak na poziom podstawowy, nie? – To teraz spróbuj się obronić przed tym – zakomunikowałam, a gdy atak samca został zneutralizowany (przez mą wodną barierę) posłałam w jego kierunku – a jakże – kolec. Albo i sopel. W obu przypadkach właściwością dominująca był jednak lód. Bardzo zimny, o kolorze – sic – czerwonym – niezbyt długi (5 łusek) oraz niezbyt szeroki (1-1,5). Wymierzony był w prawy bok samca.

Buu. Taki ladny, ksztaltny kolec. Zniszczony! Zniszczony w tak barbarzynsk sposob. I co ja teraz zrobie?! Czym mam teraz atakowac? Chlip! Czy ma ktos "chusteczke"? Tj. Mech? Skore zwierzeca albo cos w tym stylu?
To teraz mnie zaatakuj ... hm .. nie ch bedzie cos zwiazane z roslinami. Moze pnacza?
Co prawda spadajace kwiatk z nieba rowniez podchodza pod ten .. eee .. zywiol ale .. czy aby na pewno o to chodzi w magicznym ataku? Aby zaskoczyc przeciwnika przy okazji nic mu nie robiac? Noo, zdarza sie tak.

Smoczyca nie całkiem wierzyła w to, co chciała uczynić. Cała wzdragała się w swym wnętrzu przed tym krokiem. Jednak podjęła już decyzję i nie cofnie się przed nią. Cień potrzebował piskląt – silnych piskląt, które przetrwają nadchodzącą porę zimnego, białego puchu. Ale jednocześnie potrzebowała do tego celu silnego samca, który mógłby przekazać swe silne geny dalej. W Cieniu nie mogła na to liczyć, nie jeżeli nie chciała się upodlić z tym parszywym zdrajcą i bezmyślnym starym Łowcą, którego i tak nie było.
Subtelnego nie brała w ogóle pod uwagę. Jakkolwiek kochała piękno i poszukiwała go wszędzie, ten samiec nie mógłby nic dobrego przekazać jej potomstwu.
Wzdrygnęła się ponownie na myśl, co będzie musiała zrobić. Zupełnie nie rozumiała, jak samice mogą dobrowolnie chcieć oddać się samcą. Dlaczego natura była tak okrutna, że wymagała... takich plugastw.
Westchnęła dotarłszy do niewielkiej polanki otoczonej wiekowymi drzewami gubiącymi kolorową szatę. Na środku polanki rosło już nie aż tak młode, ale nadal nie najstarsze jasne drzewko.
No proszę, ciekawe miejsce.
Wziąwszy głębszy oddech stanęła dumnie na polanie, dociskając skrzydła do boków, a następnie przesłała magiczne wezwanie do Wojownika Ognia, niejakiego Poszukiwacza Kości. Był jedynym zdatnym do jej celów, jeżeli chciała mieć czystokrwiste młode.

Mentalne zawiadomienie obudziło go ze snu w którym się znajdował a który ciężko było mu osiągnąć. Powiedziawszy szczerze, było to co najwyżej czuwanie z przymkniętymi ślepiami. Nie był to rzecz jasna środek nocy, bo kto kogo by wołał o tak późnej godzinie. Choć wychodząc z groty Poszukiwacz nie mógł i zresztą nie był zainteresowany czasem, na pewno promienie słoneczne skutecznie jeszcze oświetlały Wolne Stada.
Poszukiwacz ugiął swoje łapy, próbując zachować równowagę. Następnie rozłożył skrzydła i po chwili wybił się w górę, zamachnąwszy zaraz skrzydłami by oderwać się mozolnie od ziemi. Nie był najlepszym lotnikiem, ale tyle mu chociaż wychodziło.
Podróż jednak nie trwała aż tak długo jak sądził. Pomyślne wiatry ułatwiały mu podroż w stronę miejsca w którym miał się stawić. Gdy już znalazł się na terenach wspólnych, szybko skierował się w stronę Szklistego Zagajniku a stamtąd zaczął szukać tego charakterystycznego miejsca. W końcu udało mu się zauważyć znaną mu uzdrowicielkę Cienia i począł powolne lądowanie w jej pobliżu.
Łapy czarnego smoka wylądowały na miękkiej, zielonej trawie, uginając łapy przy uderzeniu które mimowolnie zawsze towarzyszyło z powodu smoczego ciężaru. Tak jednak jak zwykle lądowanie kończył na czterech łapach, tak dziś zapominając o wcześniejszym incydencie zapomniał że nie dostawi jednej z nich i niemalże się przewrócił. Wojownik panicznie spróbował złapać równowagę co szczęśliwie mu się udało, a sam mógł wreszcie przystawić łapy bliżej siebie a skrzydła złożyć i docisnąć do boków. Wyglądało to jak ostatnia chwila ratunku w okropnej sytuacji, przy tym udając że nic się nie stało
Teraz sprawa uzdrowicielki. Przylatując tu przejął się tak próbą bezpiecznego wylądowania że jego świadomość dosłownie na chwilę wymazała mu z pamięci to spotkanie. Zerknął na znaną mu sylwetkę Cienistej i podszedł bliżej.
– Wzywałaś. – Odpowiedział niezadowolony, bądź strasznie obojętny. Jego spojrzenie przeskakiwało z miejsca na miejsce, nie mogąc zatrzymać się na jednym konkretnym punkcie. Czarna, lwia grzywa samca uginała się posłusznie podmuchom wiatru, tak jak i pozostałe futro na jego grzbiecie i łapach.
Tymczasem jeśli chodzi o elfa na drzewie.. Prawda jest taka że Poszukiwacz go nawet nie zauważył.

//meanwhile 15 księżyców temu... xD

Oczywisty ucieszył się z tego, że jego zmyślna obrona była sukcesywna. Nie czekając na nic, ani nie odpowiadając postanowił zaatakować nauczycielkę tak, jak kazała – roślinami, lecz nie pnączami. Chciał być oryginalny, przecież w końcu ataki ogranicza tylko wyobraźnia!
Adept pomyślał sobie o tym, że pod ziemią, pod lewą, przednią łapą Zabójczego Umysłu zaczyna rosnąć pewne wścibskie zielsko. Roślina ta nie była zwykłą rośliną; Jej główną częścią, z której była zbudowana to dwa wielkie, podobne do rosiczki przekształcone liście, na których dodatkowo wyrastały twarde oraz stępione kolce. Nie chciał przecież zabić swojej mentorki, gdyby nie daj Immanorze nie spodziewałaby się takiego obrotu sprawy. Miała wyglądać podobnie do na przykład klasyczne pułapki na niedźwiedzie. Kiedy uformowałaby się, jej szczęki miały szybko wydostać się spod lichej warstwy trawy, zaciskając się na łapie nauczycielki, poważnie kalecząc jej łapę. Chciała ataku roślinką, to proszę bardzo. Kiedy wszystko powinno się ułożyć po myśli Oczywistego, wlał w swoje wyobrażenie maddarę i oczekiwał na rezultat.

Czy Wizja była zainteresowana tym, gdzie jej świeżo pokiereszowany partner udaje się samotnie? No pewnie, że była. Czy się o niego martwiła? Nie chciała się do tego przyznać nawet sama przed sobą, ale na Immanora, tak! Dlatego, gdy już postanowiła zostawić córkę ponownie pod opieką Ignisa, ruszyła za swoim partnerem. Śledziła go, miała nadzieję skutecznie, bowiem trzymała się odpowiednio wysoko i daleko, kryjąc swój cień w cieniach innych przedmiotów na ziemi. Gdy zaś spostrzegła, że Poszukiwacz obniża swój lot, ona poleciała nieco dalej. Dostrzegła sylwetkę karminowej smoczycy na ziemi. Zmrużyła podejrzliwie ślepia. Mimo to zaraz potem wylądowała gdzieś nieopodal, ale na tyle daleko i w takiej pozycji, by wiatr nie niósł jej zapachu do Kaliny i Kościstego. Obserwowała, skryta w cieniu, skryta za pobliskimi krzakami. No...to o co tu chodzi?

Smoczyca próbowała uspokoić własne serce, które biło mocno w piersi, jakby miało pogruchotać jej żebra. Prawda była taka, że się stresowała. Nie prośbą, ale możliwymi konsekwencjami, jeżeli samiec zgodzi się na taką... wymianę handlową. Zastanawiała się mimo wolnie, czy to boli i jak bardzo. Do tego, jak bardzo musi być obrzydliwie. Wiedziała, jak to wygląda, przynajmniej w teorii, ale zupełnie nie mogła sobie tego wyobrazić, a niewiedza wywoływała w niej pewną niepewność, którą starała się zakopać głeboko w sobie. Nie mogła nikomu okazać swej słabości, dlatego też zatrzymując się pod drzewkiem, uniosła dumnie trójkątny łeb, biorąc głębszy wdech.
Nie mogła jednak poradzić nic na to, że pierzasto kolczasta końcówka ogona podrygiwała za nią nieco nerwowo, wijąc się niczym osobny byt.
Wtedy usłyszała nad sobą czyjś dźwięczny, wysoki głosik.
Zaskoczona spojrzała w górę, mrużąc złociste powieki, zas lazurowe ślepia rozbłysły zimno. Och, a cóż to takiego, zastanowiła się.
Dostrzegła małą raczej sylwetkę, chudą do tego, patykowatą, okrytą jakimiś niby skórami. Nie posiadał łusek, ani futra, prócz tego na głowie. Pysk miało paskudnie płaski, zielone ślepia i długie... uszy bodajże...
Wyprostowała się dumnie, odchodząc na odległość skoku od drzewka.
– Ty musisz być elfem, tym z Dzikiej Puszczy, jak mniemam – zamruczała swym dźwięcznym głosem, chcąc pokryć swe zdenerwowanie czymś na kształt... sarkazmu, czy też raczej sardoniczności.
Wtedy na niebie zamajaczył ciemny cień, a powietrze wypełniły ciche huki uderzających skrzydeł.
Mimowolnie skupiła się na torze lotu plamki i lądowaniu samca. Nijak nie skrytykowała jego niezgrabności. Cóż, sama jakiś czas temu uratowała mu życia odcinając tą łapę...
Próbowała zignorować elfa, bo w tej chwili wydawał się... po prostu dla niej nie istnieć.
– Witaj, Wojowniku Ognia. Wybacz, że wzywam cię, chociaż zapewne miałeś ochotę odpocząć i oswoić się... z sytuacją – odpowiedziała opanowanym, spokojnym głosem, unosząc pysk tak, aby spojrzeć w jasne ślepia samca.
Dzięki długim szkoleniom potrafiła ukryć swe zdenerwowanie, nawet ogon przestał wić się tak rozpaczliwie.
– Powiedzmy, że mam dla ciebie swego rodzaju ofertę handlową i chciałabym, abyś właśnie tak potraktował to, co powiem, bo nie interesuje mnie nic ponad to, co chcę ci zaoferować i to, co ty sam mógłbyś mi dać w zamian – zmrużyła lekko złociste powieki, mówiąc dobitniejszym głosem, chcąc upewnić się, że samiec dobrze ją rozumie.
– Nie wiem, czy wiesz, jednak nasze Stado cierpi na deficyt samców, a tym samym nie jest w stanie odpowiednio pokierować rozwojem Stada z braku odpowiednich genów. Mnie zaś interesują geny smoków Pustynnych, a lecząc cię zauważyłam, że w twojej rodzinie musiał ktoś taki być. Proponuję ci trzy sztuki saren w zamian za twoje geny do rozpłodu. Możliwe młode, które by się wykluły mogą pozostać dla ciebie anonimowe i odwrotnie, ty możesz pozostać anonimowy dla nich. Jeżeli jednak sobie życzysz, połowę lęgu przekazałabym twemu Stadu. Taka jest moja oferta – przez cały czas, gdy mówiła, głos smoczycy był jasny, klarowny i po prostu rzeczowy.
Żadnych usmiechów, umizgów.

Okey. Chociaż? W sumie tak też można. Ale za to jaki ciekawy cusik. Roślinna pułapka?! Miodzio.
– Ciekawy atak ale pamiętaj o tym aby mieć już gotowe wyobrażenie. W pełni gotowe. Rosnąca roślinka może i jest dobra ale zawsze, po zauważeniu czegoś dziwnego NA bądź też i W ziemi, zawsze mogę cofnąć łapę, prawda? Albo odskoczyć.
No dobra. A jak się obroniłam? Cóż, po prostu zastosowałam powłokę. Ognistą powłokę. Dokładnie rzec ujmując, ognistą powłokę nie mającą mi jednak zrobić kuku.
– A co powiesz na to?
Zaświergotałam uroczo (a kysz! A kysz!!), mrugnąwszy zaczepnie patrzałką. Powieką znaczy.
Grzbiet smoka (starzeję się czy co? wybrałam tylko – i aż tylko -jednen punkt docelowy?! o.o?) miały "zaatakować" pnącza. Po jednej z każdej strony. Jedna roślina miała wystrzelić z prawej strony, druga z lewej. Obie zaś miały opleść ciało Oczywistego (między jedną a drugą rośliną, a raczej ich pasami, miała być odległość 0,5 łuski) i się na nim zacisnąć.

//Dziwne, nie dostałem powiadomienia o odpowiedzi w tym temacie.

Elf przeniósł spojrzenie swoich lazurowych oczu na złotą smoczycę.
– Tak, jestem z Dzikiej Puszczy – opowiedział jej, a na jego twarzy zamajaczył podejrzany uśmiech.
Nie zdołali jednak ze sobą zbyt długo porozmawiać, ponieważ nieopodal wylądował jakiś czarny, okaleczony smok. Twarz elfa wykrzywił grymas obrzydzenia. Sterczący kikut bez przedramienia wyglądał... W jego mniemaniu odrażająco.
Z ciekawości elf aż przysiadł na gałęzi. Gdy smoczyca rzuciła propozycję Poszukiwaczowi Kości, na jego ustach pojawił się szyderczy uśmiech.
– Hm... Ciekawa oferta. Nie wiedziałem, że smoki się chędożą za mięso. Ja też mogę dostać jedno jajo? – zapytał przechodząc od razu do sedna.

– Damy ci sporo mięsa – rozbrzmiał bardzo podobny głos z drugiej strony Czerwieni Kaliny. Po przeciwnej stronie drzewa, czyli za smokami stał drugi elf. Z wyglądu bardzo przypominał tego pierwszego. Jak to możliwe, że oba smoki nie wyczuły ich zapachu?

Udalo sie, ale ledwo, lewo. Kazdy czarodziej i kazdy Uzdrowiciel ( no prawie) wie, ze atakuje sie jak najblizej celu.
– Staraj sie raczej tworzyc bariery, oczywiscie jak najblizej atakowanej czesc twego ciala, z ognia, lodu czy tez kwasu.T To jest o wiele bezpieczniejszy sosob. A zwlaszcza wtedy kiedy masz do czynieniq z mistrzem Ataku badz kims kto do tej "rangi" aspiruje
Najpierw pozwolilam sobie na krotkie wyjasnieni a pozniej figlarne mrugniecie do Oczywistego.
– Jesli nie masz zadnych pytan to ... to koniec twoich mek
Wyszczerzylam sie wesolo. Chociaz? Z jednej strony szkoda. Oczywisty, jak na woja, wcale nie byl takim beztalenciem. Powaznie.