Szklista skała

[Lwia Łuska]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Usłyszała delikatny szept matki, wydający kolejne polecenia. Zgodnie ze wskazówkami, zaczerpnęła nieco energii z "pożaru", który rozgorzał we wnętrzu jej ciała. Wyobraziła sobie kulę o średnicy około pięciu szponów, gładką niczym niezmącona powierzchnia stawu, przezroczystą. Wyobraziła sobie, że w środku owej kuli szaleją płomienie, rozświetlając ją od środka i nadając pomarańczowo-czerwoną barwę. Widziała swój twór wyraźnie pod powiekami, jaśniejący, błyszczący od ognia. Wtłoczyła w to wyobrażenie wcześniej zaczerpniętą energię z punktu magii w jej jestestwie, chcąc urzeczywistnić swoją wizję. Nie otwierała oczu, nie chcąc się rozpraszać, ale ciekawiło ją, czy udało jej się osiągnąć cel.

[Gałązka Jaśminu]

Smoczyca czekała cierpliwie i jej cierpliwość została nagrodzona. Z resztą wcale nie musiała czekać zbyt długo. Po chwili oczom uzdrowicielki zaczął ukazywać się zarys kuli. Ciepło płomieni oświetliło ich pyski. Ten, na którym wciąż malowało się skupienie, a także ten roześmiany na którym było widać najszczerszą dumę. Gałązka wciąż zachwycała się niesamowitością magii. Rzadko miała okazję bawić się nią w taki sposób. Zwykle bowiem używała jej jedynie do leczenia, ale to co można było dzięki niej stworzyć było wspaniałe.
– Ślicznie... – pochwaliła wciąż ściszonym głosem. – Spróbuj teraz, nie niszcząc całości, zmienić barwę tych płomieni i wprawić kulę w ruch.

[Lwia Łuska]

Ucieszyła się, słysząc pochwałę Gałązki. To wiele dla niej znaczyło. Bez zbędnego ociągania się przeszła do kolejnej czynności.
Wyobraziła sobie, że pomarańczowo-czerwone płomienie zmieniają swą barwę na błękitno-białą. Zmiany miały zaczynać się od dołu płomieni i postępować stopniowo ku górze. U dołu ogień miał być błękitny i etapowo zmieniać się w biel. Miały wyglądać przy tym jak płynny, ruchliwy lód. Jednocześnie zobrazowała sobie, jak cała kula zaczyna kręcić się wokół własnej osi, z początku powoli, a później coraz szybciej, tak szybko, że kształty miały się zamazywać. Zaczerpnęła wiązkę energii i tchnęła ją w swoje wyobrażenie, ciekawa efektu.

[Tejfe]

Do Szklistego Zagajnika przyleciała Hipnotyzująca. Jej niebieskie skrzydła delikatnie muskały błękitne, wiosenne niebo. Było ciepło. Ziemia zieleniała, a ptaki śpiewały miłosne piosenki. No po prostu idealny dzień. Jednak nie dla każdego. Samica długo zwlekała z tym co zamierzała dzisiaj zrobić. No, ale w końcu na wszystko przychodzi czas. Nawet na te rzeczy nieprzyjemne. Może nie będzie tak źle...– przemknęło jej przez myśl, kiedy lądowała tuż obok szklistej skały. Będąc na niej, westchnęła z bólu. Tego psychicznego, jak i fizycznego. Poparzona pierś i rozdarta szyja mocno jej dokuczały, nie pozwalając zebrać myśli. W końcu jednak to zrobiła. Wysłała wiadomość mentalną do Ulotnego Wspomnienia, proszącego o jak najszybsze przybycie...

[Zorza Północy]

Ailla zatonęła w rozmyślaniach, próbując wymyślić rozwiązanie tego moralnego problemu, który stanął na jej drodze. Tak, pytanie Bezkresnej Galaktyki było celne, a ona musiała poświęcić temu zagadnieniu więcej czasu. Obawiała się, że wcale tak łatwo nie będzie, ale gdyby było, czy wtedy warto byłoby o ten cel walczyć?
Westchnęła, kierując ślepia ku terenom wspólnym. Zostawiła za sobą Antrasmera i swą siostrę. Czuła ten ciężar w sercu, który sprawiał, iż przyciągał ja niemal do ziemi. Nie chciała myślec o tych wszystkich słowach, dwuznacznościach i... o tym, że siostra miała rację, a jednocześnie nie chciała odczuwać tej gorzkiej wściekłości, która jeszcze buzowała w jej żyłach.
Poczuła dotknięcie obcej, a jednak znajomej Maddary i ciche słowa, a także obraz miejsca.
Rozejrzała się. Opuściła polanę, zastanawiając się, gdzie leży ta skała.
Czuła też zdenerwowanie, bo wiedziała, od kogo wiadomość pochodzi. Bała się przebiegu tej rozmowy, chociaż już dawno pogodziła się z odejściem Hipnotyzującej, dotąd nie potrafiła sie przemóc, aby się z nią skontaktować. Nadal miała do niej żal.
Westchnęła, a jej srebrzysta sylwetka migneła jej pomiędzy drzewami. Zatrzymała się w pół kroku, nabierając tchu i wyszła spomiędzy zarośli, a końcówka jej ogona podrygiwała nerwowo, gdy morskie ślepia skierowały się ku przybranej siostrze. Dostrzegła, w jakim stanie była. Rany wyglądały na świeże.
– Aluzja? – mruknęła.

[Tejfe]

Przybyła. Serce zabiło jej szybciej, kiedy tylko sylwetka fioletowej samicy stanęła przed jej obliczem. Wstrzymała oddech. Wypuściła powietrze dopiero na dźwięk jej głosu. Tego, którego tak dawno nie słyszała. Za, którym tak bardzo tęskniła. –Nie, nie Aluzja. Zwykła walka.– Dziwna wymiana zdań. Nie widziały się od tak dawna, a zamierzają rozmawiać o tym, skąd ona ma poparzenie. Lecz dla Tehanu to i tak było dużo. Nie widziała jej od dawna i tak bardzo za nią tęskniła. I dopiero teraz, kiedy ją zobaczyła, uświadomiła sobie jak głębokie uczucie w sobie tłumiła. Milczała długo, jakby nie wiedząc co powiedzieć. Była to dziwna i niepokojąca cisza, a jednocześnie tak upragniona i wyczekiwana. –Brakowało mi Cię.– wyszeptała, ledwo słyszalnym głosem, chcąc przerwać ten otaczający ich spokój.

[Zorza Północy]

Wykonała jeszcze jakieś trzy kroki, aż zatrzymała się około ogona od srebrzystej smoczycy, obserwując ją spokojnymi morskimi ślepiami, w których nie znać było żadnego uczucia, prócz tego dominującego. Długa, morska grzywa powiewała na wietrze, a szpony zanurzały się w wilgotnej od wody ziemi, która poddawała się każdemu wcześniejszemu krokowi. Futrzasty ogono poruszał się za nią, wijąc się, niczym wąż, osobny byt.
Uniosła wyżej prawe ucho, słysząc jej odpowiedź. Kiwnęła niezobowiązująco smukłym pyskiem.
Obwiodła jęzorem wargi, kiedy zaatakowała je cisza. Było w niej coś niezręcznego, tyle niewypowiedzianych słów i tłumionych emocji.
A co czuła sama Czarodziejka?
Sama nie wiedziała. Tyle się wydarzyło przez ostatnie księżyce! Nie miała czasu na oswojenie się z tyloma stratami, a teraz widziała ją pierwszy raz od tak dawna i miała mętlik w głowie. Wtedy, gdy oznajmiła, że ich opuszcza – była na nią tak zła, tak wściekła! Bo zostawiała Stado, rodzinę, po co? Ze strachu, dla samca? Tak to sobie tłumaczyła, ale tak naprawdę poczuła się zdradzona, niepotrzebna i niekochana – bo oto ostatni smok, którego przez długi czas uważała za matke, a potem siostrę i najbliższą przyjaciółkę, zostawiał ją. Czym zawiniła, że wszyscy bliscy się od niej odcinali. Co było z nią nie tak? Takie wtedy biły się w jej głowie myśli.
A teraz stała przed nią, patrząc w te srebrzyste ślepia... I padły te słowa, a bariera, którą wytworzyła wokół swego serca dla tej smoczycy, która ją porzuciła, pękła. Tak bardzo chciała usłyszeć te słowa! To, że tęskniła, że nie zapomniała o niej, że mimo wszystko była w jej sercu!
– Och, Hipciu – szepnęła zdławionym głosem, a żal tych wszystkich księzyców wylał się z niej nagła fala, gdy doskoczyła do niej i otarła się pyskiem o jej pysk, składając głowę na jej barku, starając się robić to na tyle delikatnie, aby nie dotknąc jej poparzonej piersi i poranionej gardzieli.
– Zostawiłaś mnie – zarzuciła jej schrypniętym głosem. – Ty, potem matka, aż w końcu mój ukochany... Wszyscy mnie zostawiacie...

[Tejfe]

Nie poruszała się. Nie potrafiła. I nie było to tylko spowodowane tym, że przy każdym ruchu paliły ją rany. Nie. Fizyczny ból była w stanie znieść. Nie psychiczny. Słysząc oskarżenie Ulotnej, po jej policzkach popłynęła długa struga łez, niemających końca. Kapała, kapała... I kapała. Mijały sekundy, potem minuty, a ona tak stała, nie odzywając się słowem i płakała. Miała ochotę podejść do niej, przytulić ją, zapewnić, że wszystko będzie w porządku. Jest dobrze. Z drugiej strony chciała uciec od tego wszystkiego, dalej tłumić uczucia związane z Aillą, nie myśleć o tym i cieszyć się nowym życiem. Ale nie potrafiła. Zostawiając ją tutaj, popełniłaby największy błąd w swoim życiu. Wtedy by ją straciła. A teraz mogła wszystko naprawić. –Nie zostawiłam Cię, Aill.– powiedziała. I nie był to instynkt samoobronny, a prawda, w którą wierzyła mglistołuska samica. –Nie odeszłam od Ciebie. Odeszłam od stada. To ty mnie odrzuciłaś. Tym mnie wyparłaś. Znienawidziłaś mnie.– Nie chodziło o to, że chciała ją o coś oskarżać. Nie śmiałaby. Chciała po prostu odrzucić zarzuty, które ta jej postawiła, mówiąc to co uważała za słuszne. W co wierzyła. Z nadzieją, że te słowa pomogą w odzyskaniu jej ukochanej przyjaciółki. Jej małej, słodkiej Aillki, która zajmowała dużą część jej serca...

[Zorza Północy]

/Aillka się do Ciebie przytuliła, a Ty nic! :P

Opierała tak smukły pyszczek o lewy bark przyjaciółki i wdychała jej znajomy zapach. Co prawda na jej pięknych, mglisto srebrzystych łuskach osiadł ten nieprzyjemny dla nozdrzy aromat siarki i popiołu. A tak pięknie jej było z zapachem żywicy i sosnowego igliwia! Kojarzyła jej się w tedy z powietrznym duszkiem, baraszkującym dniami i nocami pośród chmur!
Uniosła uszy, słysząc słowa Hipny, a nastepnie uniosła pysk i spojrzała w hipnotyczne ślepia siostry. Westchnęła.
– Nienawidziłam cię, bo się mnie wyparłaś, odchodząc. Tak jak matka, a potem mój partner. Przez całe życie zastepowałaś mi i matkę, i ojca, a potem odeszłaś. Ot tak – rzuciła, nadymając nieco policzki, a w jej głosie słychać było urazę.
W końcu westchnęła, a jej braki przygarbiły się nieco.
– Myślałam, że już ci na mnie nie zależy, bo dlaczego inaczej byś odeszła? – zerknęła na nia kątem slepia. – Ale z czasem, gdy i ja poznała miłość swego życia... zrozumiałam, wiesz? I z czasem nawet ci gratulowałam, że miałas odwagę spełnić swe marzenia. Tęskniłam za tobą – dodała, przekrzywiając łeb, a nosem musneła raz jeszcze jej polik, napawając się znajomym dotykiem gładkich łusek.

[Tejfe]

///Ślepa jestem. Nie doczytałam. xD

Wzruszyła się kiedy Aill, przytuliła się do niej. I mimo, że każdy dotyk sprawiał jej obecnie ból, pozwoliła jej ułożyć swój łeb na jej ramieniu. Ona natomiast wysunęła jęzor i liznęła ją po policzku. Tak jak to robiła kiedyś. Gdy była młodsza, kiedy Aill była małym niesfornym pisklęciem. –Nie wyparłam się Ciebie. Nigdy. Nikogo się nie wyparłam, Aill.– powiedziała, czując ukłucie w sercu. To były najbardziej bolesne słowa, jakie ostatnio słyszała. Przełknęła głośno ślinę. –Nie traktuje Ciebie, Lwiej, czy Ważki jako grupy, ani nikogo z Życia tak nie traktuje. Dla mnie jesteście pojedynczą jednostką, tworzącą wspólnie stado, ale nie ograniczacie się przez to. Każdy jest inny. Nie traktuje smoków, przyklejając im etykietkę Życie, Ogień, Cień. I nigdy bym się Ciebie nie wyparła.– powiedziała zdławionym głosem, połykając na przemian łzy, spadające jej do buzi. –Nie odeszłam tylko ze względu na Pożeracza.– szepnęła na jej następne słowa. –Czułam, że nie pasuje do stada Życia. Nie do osób, które tworzą to stado, ale do całego ogółu jakim jest stado.– powiedziała, mrużąc przekrwione ślepia. –Moje odejście nie było skierowane w Ciebie, Aill. W nikogo z Was. Było skierowane we mnie. Nie odeszłam dlatego, że mi na Tobie nie zależało. Przykro mi, że tak myślałaś. – W jej głosie słychać było takie cierpienie, jakiego nie doznała od dawna. –Nigdy nie zamierzałam Cię opuścić. Ty to tak przyjęłaś. Tak to odebrałaś.– Chciała powiedzieć coś jeszcze, ale nie była w stanie. Zaczęła szlochać tak głośno, że obudziłaby samego Immanora. Po prostu pękła. Po chwili jednak zdołała wykrztusić. –Gałązka odeszła?

[Zorza Północy]

Serce Czarodziejki ścisnęło się boleśnie, kiedy wilgotny jęzor jej dawnej opiekunki musnął futerkowy polik. Westchnęła, jakby z ulgą. Czuła się tak, jakby przez te wszystkie księżyce, które nie widziała Hipnotyzującej, nosiła na swych barkach niewidzialny ciężar, który własnie zsunął się z nich, pozwalając jej odetchnąć. Rozpadlina w jej duszy stała się nieco mniej bezdenna, ale nadal czarna i bolesna. Chociaż odzyskała ją w jakiś sposób, nadal czuła się potwornie samotna po śmierci Śnieżnego. Nie mogła o nim zapomnieć. Tyle mieli przed sobą perspektyw i świadomość, iż nigdy ich już nie zrealizują sprawiała, że cierpiała – bo go nuż nie było.
Odsunęła się o krok, nie chcąc sprawiać przyjaciółce bólu. Pogładziła palcami lewe ramię jej skrzydła.
– Powinnaś udać się do Uzdrowiciela – szepnęła, nie chcąc już poruszac tego bolesnego tematu. Spojrzała na nią, a językiem zgarnęła tych kilka łez, które skapywało z jej pyska.
– To już przeszłość, nie myślmy o tym – zasugerowała.

[Tejfe]

–To tylko przeszłość, nie myśl o tym...– powtórzyła do siebie słowa Ulotnej. Zamknęła ślepia i pozwoliła, aby samiczka głaskała ją po skrzydle. Tak bardzo się cieszyła, że czarodziejka jej wybaczyła. Bo wybaczyła, prawda? Nie zniosłaby myśli, że mogłyby już na zawsze żyć z dala od siebie. To by było niemożliwe. Zapomnieć o Aill, o jej małym szczęściu. To tak jakby odłączyć jakąś część siebie i pozbyć się jej. Na zawsze. –Kim był Śnieżny? Co się stało z Gałązką?– powtórzyła pytanie, po czym słysząc jej następne pytanie, wzdrygnęła się. –Udam się, nie martw się...– Nie dokończyła, zamiast tego zaczęła się trząść na boki. Rana na szyi, otworzyła się. Zaczęła lecieć krew o nienaturalnym zapachu i konsystencji. Tehanu krzyczała. Zaczęło się cicho, stopniowo coraz głośniej. Wreszcie zaczęła się drzeć. –Jesteśmy śledzeni.– wysyczała cicho, do ucho fioletowej samicy. –Boję się, Aill. Bardzo się boje.– powiedziała, przez ściśnięte gardła. Jej ciało nagle zaczęło być gorące. Bardziej niż powinno. –Oni tu są. Tu są demony, topielce, gobliny...– mówiła, kołysząc się na boki. –Ja nie mogę walczyć. Jestem ranna. Musisz sama ich pokonać. Zbliżają się. Nie opuszczaj mnie.– mówiła przerażonym głosem. W końcu upadła na ziemie. Wstrząsały nią dreszcze, a ona co jakiś czas jęczała.

//Hipka dostała nerwicy w kwietniowym losowaniu, jakby co.

[Zorza Północy]

Przesuwała delikatnie po ramieniu skrzydła przyjaciółki. Muskała te jedwabiste błony, których tak jej zazdrościła, jak i łusek zresztą. Hipnotyzująca była dla niej znacznikiem prawdziwego smoka, łuskowatego, z błonami. I wbrew pozorom silnego, może nie tak, jak Jad Duszy, ale silna była duchem. Walczyła o swoje, a to ważne.
Przypomniała sobie słowa Słowa Prawdy: Wszystko zależy od ciebie, to ty możesz zmienić stan rzeczy – uśmiechnęła się pod nosem.
Słysząc pytanie na temat śnieżnego, westchnęła. Czy dziwiła się, że zna jego imię? Nie, przecież widziała go na Spotkaniu Wszystkich Stad? Prawda?
– Śnieżny był smokiem z Równin. Przybył tutaj i osiadł w Ogniu. Kiedyś się spotkaliśmy, gdy miałam około piętnastu księzyców. Nie bardzo się potrafiliśmy dogadać, ale to drugie spotkanie było przełomem. Pokochalismy się, chociaż nigdy sobie tego nie powiedzieliśmy. Wiedzieliśmy o tym, czuliśmy, że znamy się dłużej, chociaż to nie było możliwe. I nie była tematów tabu. Byliśmy tylko my... – westchnęła. – Ale umarł, pochowałam go księżyc temu, tak jak i swą matkę, ona też nie żyje – szepnęła, odsuwając się.
A wtedy smoczyca zaczęła krzyczeć, mówić dziwne słowa i padła na ziemię, drżąc.
Czarodziejka stała kilka uderzeń serca, jakby wrosła w ziemię, zdumionymi ślepiami przyglądając się przyjaciółce.
O czym ona mówiła?
Rozejrzała się czujnie dookoła, strzygąc długimi uszyma, ale nikogo nie dostrzegła, ani nic nie usłyszała.
Podeszła bliżej przyjaciółki, czując drżenie serca w piersi i przykucnęła, łapiąc delikatnie jej pysk w dłonie. Nie wiedziała, co zrobić.
– Hipno, Hipno, co ci jest? – szeptała nieco drzącym głosem.

[Tejfe]

–Uch... Przepraszam, wybacz mi.– powiedziała samica, odzyskując trzeźwość umysłu. –Nie wiem co to było. Jakiś atak, chyba. Wydawało mi się, że coś widzę, słyszę... Poczułam się okropnie, nie na siłach. Ostatnio często tak mam. Jestem jakaś poddenerwowana i śnią mi się koszmary senne.– Zwierzyła się Wspomnieniu. Nie kontynuowała jednak tematu. Leżąc wciąż na ziemi, ale przechodząc do bardziej wygodnej pozycji, skupiła się na opowieści Ulotnej. –Przykro mi.– powiedziała, a w jej ślepiach malowało się szczere współczucie. –Szkoda, że nie mieliście tyle szczęścia co ja z Pożeraczem.– powiedziała smutno. –Wiem jak okropne jest stracić kogoś kto jest Ci blisko. Wiem jak podle się czujesz.– Wystawiła do przodu lewą łapę i pogłaskała ją po bujnej, turkusowej grzywie. –Myślę, że Śnieżny jest teraz w Raju i razem z Naranleą i Gałązką, oglądają Cię z góry, chcą Twojego szczęścia. Jesteś jeszcze młoda, Aill... – Znowu przemawiała jak ciocia Hipek. –... Jesteś młoda i znajdziesz w życiu jeszcze kogoś takiego jak Śnieżny. I nie namawiam Cię do tego, abyś o nim zapomniała. Wiem, że Twoje serce jest bardzo pojemne i możesz wciąż kochać samca z Równiny, obdarzając uczuciem kogoś jeszcze. – uśmiechnęła się delikatnie. –No chodź, obejmij mnie. Zrobi
Ci się cieplej. Co prawda ja powinnam to zrobić, ale ze względu na mój stan wolę jeszcze poleżeć.– zachichotała lekko. –Nie wiem czy to Cię pocieszy, ale muszę Ci powiedzieć, iż stałaś się przybraną ciocią.

[Zorza Północy]

Kiedy przyjaciółka uchyliła powieki, a następnie przemówiła, Czarodziejka odetchnęła z ulgą i wręcz klapnęła na zadnich łapach u jej boku, patrząc na nią z troska malującą sie w morskich ślepiach.
– Och, kochana. Powinnaś udać się do Uzdrowiciela. To jest normalne. Miałaś ostatnio tyle stresów, może ona ci pomoże – szepnęła i pogładziła łuskowate oblicze Hipnotyzującej.
Uszy Ulotnej oklapły nieco, układając się na potylicy. Pokręciła lekko pyskiem, ale nie dlatego, że się z nią nie zgadzała, tylko dlatego, że już nie chciała o tym rozmawiać.
– Wiem o tym. Żałują perspektyw, które mnie ominą i jego, ale muszę żyć dalej – zamruczała.
Przymkneła powieki, gdy smoczyca pogładziła ją po długiej grzywie.
Zapewne kilka pasem zostało pomiędzy jej łapami. Lenienie było okropne!
Kiwnęła skwapliwie głową.
– Tak, poleż sobie trochę, odpocznij – zgodziła się, a sama ułożyła się u boku przyjaciółki iw tuliła w nią tam, gdzie nie mogła zadać jej cierpienia.
Na wieśc o tym, że została ciocią wydała cichy okrzyk zaskoczenia, ale i radości.
– Och, to wspaniale! Gratuluję wam, naprawdę. Ile młodych się doczekałaś? Samce czy samiczki, a może parki? Po kim odziedziczyły wygląd? I jaką przyszywaną, prawdziwą! – zasypała ją gradem pytan, niczym stara dobra Aill, na koniec jednak w jej głosie można było dopatrzeć się oburzenia.

[Tejfe]

–Żałuję, że nie spotkałyśmy się wcześniej. Tak bardzo mi Cię brakowało, Aill. Nie wyobrażam sobie, że mogłabym żyć wiedząc, że nie mogę się do Ciebie odezwać.– wyszeptała, szczęśliwa, iż ta się ułożyła koło niej. –Kocham Cię, wiesz?– spytała, choć jej przyjaciółka nie musiała odpowiadać. Adeptka dobrze wiedziała, iż czarodziejka jest tego świadoma. –Aill, Śnieżny nigdy Cię nie opuści. Wciąż możecie żyć ze sobą. On jest w Tobie, kochana.– powiedziała, żałując, że nie może zabrać jej tego cierpienia i wziąć je na siebie. Nie kontynuowała jednak tematu, chcąc, aby samiczka nie musiała już rozmyślać nad tą dręczącą ją kwestią. Na jej następne słowa, zachichotała wesoło. –Dwójka. Córeczki. Rahvik i Lewitacja. Jednak niedługo może wykluć się trzecie, gdyż złożyłam jeszcze jedno jajko. A i powiedziałam, że przybraną, gdyż nie jesteśmy siostrami z krwi, ale z wyboru. To jednak nie ma znaczenia. Myślę, że moje córeczki pokochają Cię całym sercem.– powiedziała, mrużąc ślepia.

[Zorza Północy]

Uszy Czarodziejk drgnęły. Rozkoszowała się bliskością smoczycy, wiedząc, iż jej miłość jest bezinteresowna. W końcu miała pewność, że jest kochana. Brakowało jej tego uczucia. Spojrzała na nią błyszczącymi ślepiami.
– Tak, teraz to wiem Też cię kocham, przepraszam, że w ciebie zwątpiłam – dodała po chwili drżącym nieco głosem.
Tematu snieżnego już nie poruszała, nie odpowiadała.
Zdawała sobie z tego sprawę, ale to i tak bolało, samą pamięcią o nim... nie będzie mogła żyć. Nie, musiała iść dalej.
A potem wsłuchała się w opowieść o dwóch córeczkach Hipnotyzującej. Była taka podekscytowana!
– Och, to jest naprawdę wspaniałe. Ostatnio wykluwa się tak mało piskląt! W Życiu chociażby najmłodszymi jest Kaszmir i Oczko – odpowiedziała.
– Musze kiedyś poznać tego twojego samca, ocenić, czy jest ciebie wart – rzuciła, nadymając nieco poliki.
– Rahvik i Lewitacja, przepiękne imiona. Wiesz, jakbyś potrzebowała pomocy, ja z chęcią ci pomogę, podszkolić je, czy zaopiekować sie nimi czasem – dodała, unosząc wyżej łeb.
A potem westchnęła, kładąc po sobie uszy.
– Też spodziewam się jaj – mruknęła nieco posępnie.
Bała się, że nic się z nich nie wykluje. Jeżeli było coś z nią nie tak?Jeżeli była wadliwa?

[Tejfe]

Wymusiła na sobie podniesienie się z ziemi. Musiała po prostu to zrobił. Przybliżyła się do Ulotnej i bardzo czułym gestem polizała ją po łbie. Tak jak kiedyś, kiedy była jeszcze małym pisklęciem, kiedy była Aill. –Zawsze trzeba wiedzieć, kiedy kończy się jakiś etap w życiu. Jeśli uparcie chcemy w nim trwać dłużej niż to konieczne, tracimy radość i sens tego, co przed nami. To dotyczyło zarówno mojej decyzji o odejściu, jak i Twojej z Śnieżnym. On zawsze będzie z Tobą, więc Ty nie poddawaj się rozpaczy. Idź przed siebie.– powiedziała, patrząc w jej turkusowe ślepia, a łapą odgarniając kosmyk grzywy z czoła. Po tym geście, ponownie uwaliła się na ziemi. Chyba faktycznie potrzebuje pomocy Słodyczy.– pomyślała, na szybko oceniając swój stan zdrowia. Nie był zachwycający. Zarówno psychiczny jak i fizyczny. Nie myślała jednak nad tym, miała czym zająć umysł. Miała swoją Aill. Nie wiedziała czemu, ale ta fioletowa samica o bujnej grzywie, wydawała się inna. Była takim motylem, który zawsze dostrzegał piękno życia, w każdym dostrzegał dobro i każdemu głosił dobrą nowinę. A teraz zwątpił. Jednak to co Tehanu powiedziała wcześniej było jedyne co mogła w tej chwili zrobił dla tego kolorowego owada, teraz musiała tylko zająć jej umysł czymś innym. –Oczywiście, że Pożeracz jest mnie wart! To najwspanialszy, najczulszy i najprzystojniejszy samiec jakiego kiedykolwiek widziały smocze ziemie. Śmiem myśleć, że jest przystojniejszy od samego Immanora. – zachichotała przy tym. –Ale przede wszystkim jest dobry. Uczuciowy. Stawia pragnienia moje i dzieci, ponad swoje. Dba o nas. Mówi mało, ale my komunikujemy się w inny sposób. Dzielimy nie tylko legowisko, ale i wspólną pasję. Wiesz gdzie się poznaliśmy? W locie. Niebo uznało, że jesteśmy sobie przeznaczeni. – Właściwie Tehanu o swoim partnerze mogłaby rozmawiać godzinami. Uczucie jakim go darzyła było naprawdę silne. Jednak przerwała, słysząc następne słowa przyjaciółki. –Ty także?! To wspaniale.– wykrzyknęła, jednak przemknęło jej przez myśl, że po stracie ukochanego, Wspomnienie może nie chcieć wychowywać dzieci, wiedząc, że nie ma połówki, która jej w tym pomoże. Dlatego też Hipnotyzująca spytała ją. –Cieszysz się z tego?

[Nathi]

Już tu kiedyś był, na szklistej skale, więc nie zrobiła na nim takiego wrażenia, jak za pierwszym razem. Dużo bardziej interesował go lustrzany las. Odbijające obraz i światło drzewa zdawały się być znacznie bardziej niesamowite, od skały. Kamienie szlachetne w końcu też błyszczały, podobnie jak inne gładkie minerały. Nic nadzwyczajnego.
Podszedł do skały spokojnie, rozglądając się. Było to charakterystyczne miejsce. Tu mógł spotkać kogoś znacznie łatwiej, niż w lasach, czy na polanach. A tego w końcu szukał – smoków. Odwiedził granicę, bezskutecznie. Może tutaj napotka jakiś Ognistych? W każdym razie miał nadzieję, że obejdzie się bez spotkania z Cieniem. Ostatnio nie podchodził do ich granicy, nie widywał się ze smokami z tego stada. Nawet na Wspólnych rzadziej go można było znaleźć. Unikał Cienia jak ognia. Znaczy, wręcz przeciwnie; Ognia nie unikał wcale. Gry Słów...
Słowa Prawdy. To nimi się posługiwał. Nimi zapewnił sobie przywództwo, rozmawiając długo z każdym smokiem Życia. Teraz Życie się rozsypywało, więc trzeba było znaleźć nowych przyjaciół. Zaoferować wierność w zamian za to samo. Chyba uczciwa oferta?

[Poszukiwacz Kości]

Czarnofutry samiec lubił przebywać na terenach wspólnych szczególnie dlatego, że było tu wiele ciekawych miejsc które aż prosiły się by je odkryć. A że był jeszcze młody, to mógł się wałęsać i korzystać z życia.
Dzisiaj Widmowego wyniosło do widzianego już przez niego Szklistego Zagajnika. Nie często jednak decydował się by wkroczyć do tego słynnego lasu. Słynny, bo zdążył zauważyć że to właśnie tutaj wiele smoków można było znaleźć, a on nie specjalnie miał ochoty na rozmowy.
Gdy w oddali zauważył połyskującą się w promieniach złotej twarzy skałę, od razu ruszył w jej kierunku. Jak się później okazało, nie tylko jego uwagę zwrócił ten kamień. Również przybył tu brązowołuski smok – w sumie już nie pamiętał dokładnie jak miał na imię, ale pamiętał go ze spotkania. Był mu na prawdę obojętny, chociaż wspominając już spotkanie, to przyjemnie słuchało mu się tych wzajemnych wyzwisk! Nasłuchał się także innych ciekawych nowinek dotyczących ostatnich wydarzeń. Miał więc mieszane uczucia, mimo wszystko wolał zająć się swoimi sprawami.
No cóż, wycofywać się zwyczajnie nie miał zamiaru, chciał jeszcze pozwiedzać tereny rozciągające się dalej. Może więc i on nie będzie zaprzątał sobie jego obecnością głowy? Coraz mniej w to wierzył gdy jego spojrzenie skupiło się na nim, no ale może przejdzie niezauważony..

[Nathi]

Oho, jest i smok.
Nie przypominał mu z wyglądu żadnego znajomego mu smoka, a gdy do jego nozdrzy dopłynął jego zapach, miał już pewność, że nie ma z czarnofutrym zupełnie nic wspólnego. Nawet nieszczególnie go kojarzył z widzenia. Nie był pewny, czy ma do czynienia z adeptem, czy już dorosłym smokiem. Jeśli był jeszcze adeptem, to powinien porządnie wziąć się w garść, choć Słowo odnosił wrażenie, że w jego wieku też nie miał jeszcze dorosłej rangi.
Co natomiast mógł o nim myśleć Widmowy? Czy spodziewał się, że spotkał przywódcę sąsiedniego stada? Wątpliwe. Zmiany w przywództwie nieczęsto się zdarzały. Były więc dwa prawie nieznajome smoki, nic o sobie nie wiedzące. Czyste konta. Rozmowa do przeprowadzenia. Potencjalny sojusznik, potencjalna nadzieja na uratowanie stada Życia.
Skłonił mu się lekko.
– Świt Życia – przedstawił się, dość obojętnie. Uważnie obserwował przybysza.