Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Atakować? Ano owszem. Och... jakżeby chętnie przyłożył swemu bezbronnemu bratu. Jego cios zapamięta na długo. Och... niech Erycal ma go w swojej opiece! Ale go urządzi.
Napiął wszystkie mięśnie, a jego wzrok mówił jasno "sam się o to prosiłeś".
A tak się składa, że znał tajemnice ataku magicznego i to na takim poziomie, że niech Tarram się schowa! O! A już nie wspomni o księżycach ćwiczeń nad fizycznym unicestwieniem – jego specjalnością. Szkoda mu było, że stado znowu pozostanie bez Przywódcy, ale cóż... On będzie miał łapki czyste. Wręcz lśniące.
Warknął głośno i uniósł łapę. W słońcu mignęły białe szpony, które niczym salwa morderczych strzał pomknęły w stronę Marzenia Ziemi. Dalej czas jakby zwolnił. W uszach obu smoków zabrzmiały ich własne serca. Krew się polała. Dusza jednego już spoczywała w objęciach braci i sióstr na granatowym nieboskłonie. Bo oto Marzenie Ziemi, Przywódca Stada Ziemi, następca Splamionej Ziemi, został poważnie pchnięty łapą w bark.
Chyba tego nie przeżyje. Pustak nie dawał mu szans. Żaden uzdrowiciel, ani nawet Erycal nie są w stanie mu pomóc. To koniec.
Na pysku Pustynnego Kolca pojawił się delikatny uśmiech.

Marzenie przyglądał się działaniom Kleryka. Och, jakże on przewidywalny! Mimo wszystko księżyce walk i treningów sprawiły, że ciało Marzenia niemal instynktownie zareagowało. Udało mu się jednak powstrzymać odskok. Napiął mięśnie, które niewidoczne pod grubą warstwą futra nie wyglądały inaczej, niż jeszcze kilka uderzeń serca temu. Przechylił łeb na lewo, a gdy dostał łapą w bark, odchrząknął cicho.
– Biada nam, gdy spotkasz jakiegoś drapieżnika na polowaniu. – pokręcił z niesmakiem łbem.

//raport skradanie I

– Nie spotkam... – uśmiechnął się do brata. Był pewny swego.
Opór jaki stawił Marzenie poczuł aż nazbyt wyraźnie. Starszy samiec miał doskonałą budowę i nienaganne umięśnienie. Z jego punktu widzenia, to akurat minus. Leczenie wojowników jest trudniejsze niż czarodziei.
Westchnął.
– Wiem, że to zabrzmi dziwnie, ale nie odczuwam przyjemności w zadawaniu bólu innym smokom. Erycal, patron uzdrowicieli to widzi i chroni mnie przed niebezpieczeństwem... – rzekł i spuścił łeb. Położył przed sobą końcówkę ogona, którą zaczął owijać wokół przedniej łapy. – Po co miałbym cię atakować? – zapytał, jednak nie spojrzał na Marzenie.

Odchrząknął cicho, patrząc na Pustynnego. Sam Marzenie wstał i przeciągnął się. Ostatnio nie spał. Długo. Ale nie miał czasu. Musiał załatwić mnóstwo spraw, wszystkim się zająć. Miał nadzieję, że powoli wychodzą na prostą. Stado może tak. On sam, nie.
– To element nauki. Porządnie wykonane skradanie kończy się atakiem na zwierzynę. Skoro podkradałeś się do mnie, ja byłem tą zwierzyną i to mnie miałeś zaatakować. Proste. – odparł, wzruszając lekko barkami. Usiadł i owinął łapy ogonem. A jego wzrok był nieobecny.

Podniósł wzrok na brata.
– Dobra...
Wiedział, że Skrzydło nie ustąpi. Jedyny raz w życiu, kiedy zaatakował, to był incydent w grocie Skrzydła, kiedy Pustynny był jeszcze pisklęciem, a Skrzydło nie wiedział, że nie pcha się paluchów tam gdzie nie trzeba. Bolesna nauczka. Teraz wszystko się zmieniło. Skrzydło wyrósł na dojrzałego wojownika, a Samum, na wątłego, delikatnego uzdrowiciela. I jak on miał teraz go zaatakować.
Powstał z ziemi i popatrzył na brata z powątpiewaniem. Zaatakować postanowił w bardzo klasyczny sposób, czyli... Powoli złapał za podgardle Marzeń. Uważał, żeby uścisk szczęk był pewny, ale żeby nie zranił go. Fakt, faktem, Pustynny, chociaż łagodny, nie musiał się wstydzić swojego ostrego uzębienia. To jego zabójcza broń, tak jak długie i ostre szpony. Gdyby kleryk postanowił zrobić z nich właściwy użytek, mógłby zostać pierwszorzędnym łowcą.
Łypnął oczami do góry, chociaż nie widział za wiele. Tylko spód pyska samca. Westchnął nosem. Czuł na podniebieniu smak futra i skóry Marzeń.

Skrzydło nie bał się, że Pustynny zrobi mu krzywdę. Chociaż nie zamierzał tego mówić na głos, to to jest smok, któremu ufa. Liczył na to, że to nigdy nie obróci się przeciwko niemu, a Pustynny będzie stał za nim murem. Dlatego tak bardzo zabolały go oskarżenia pod jego adresem. Nie ruszył się nawet o łuskę. Przynajmniej na początku. Dopiero później jego prawa łapa uniosła się i przejechał nią po łbie Kolca. O dziwo, delikatnie, niemal z czułością, jeśli ten samiec zdolny jest do takich czynów. Pamiętał, jak Ćma robił to jemu. Tylko raz mu się to spodobało. Podczas ceremonii.

Pustynny nie poruszył się, kiedy zauważył jak białofutry unosi łapę. Potem, gdy opadła na jego łeb, przymknął oczy. W tym momencie chyba oboje poczuli brak jednego smoka. Ojca. Wyjątkowo jego im brakowało.
Kiedy łapa Marzenia sunęła po gładkich, zimnych łuskach na łbie młodszego samca, ten wydobył z siebie ciche, ale długie, mruczenie. Ucisk – chociaż z początku delikatny – zelżał jeszcze bardziej, tak, że szczęki Pustynnego zsunęły się ze szyi Przywódcy, a po tym łeb kleryka uniósł się, a oczy skryte pod podwójnymi powiekami, ukazały się łagodne, lecz lekko zamyślone, czy może... nieobecne.
Dopiero, gdy zamrugał, rozszerzone pionowe kreski źrenic znowu się zwęziły.
Oblizał pysk i popatrzył ze zdziwieniem na Marzenie. Jakiż on był zagadkowy. Zdawało mu się, że go znał, ale wciąż go zaskakiwał. Ale był do niego przywiązany. Nieważne co mówił i robił, nie potrafił tego gbura zostawić samego. Przecież on by bez niego nie przeżył nawet dnia!
Pustynny zamachał ogonem tuż nad śniegiem.
– To chyba zaliczyłem naukę. Możesz już wrócić do swoich spraw. Dalej już sobie poradzę – uśmiechnął się do Przywódcy.

Mimo to Marzenie nie ruszał się. Powiedzieć czy nie powiedzieć? Zapytać czy nie zapytać? Tyle pytań, tyle wątpliwości! Ale Pustynny to teraz jedyny smok, któremu naprawdę ufa. Odchrząknął znacząco i spojrzał gdzieś w bok. W jakąś zaspę śniegu, którego teraz wszędzie było pełno. Marzenie nie ruszał się, ale po jego postawie Kolec mógł wywnioskować, że zbiera się w sobie aby coś powiedzieć.
– Potrzebuję rady kogoś bardziej, jakby to ująć, otwartego i uczuciowego. – odparł w końcu z cichym westchnięciem.

Ogon Pustynnego zawisł w bezruchu, a sam smok stał jakby sparaliżowany. Zamurowało go i tyle. Chyba to normalne w takim przypadku. Nie mniej szybko zmienił wyraz pyska na łagodny i nieco zatroskany. Nie miał zielonego pojęcia o co mogło chodzić Marzeniom, a skoro już zaczął, to mogło oznaczać tylko jedno... Marzenie musiał mieć duży problem.
Przysiadł na tylnych łapach i owinął się ogonem... podwójnie. Nie musiał nic mówić, przynajmniej na razie. Przecież Skrzydło wiedział, że Pustynny zawsze go posłucha i postara mu się pomóc, o ile będzie potrafił.

Fakt. Rzadko kiedy się zwierzał czy prosił o radę. Zwłaszcza w takich sprawach. Przeniósł wzrok na Pustynnego. Nie boi się zginąć na arenie, więc czemu ma się bać tej rozmowy? Najwyżej zostanie Przywódcą pośmiewiskiem. Trudno, się mówi!
– Chodzi o pewną samicę. – zaczął. Zmrużył ślepia, w których czaiła się niepewność. Tak, w tych sprawach jest kompletnie zielony! O ironio.
– Powiedzmy, że od jakiegoś czasu jestem nią zainteresowany. Poprosiła mnie ostatnio o pisklęta i się zgodziłem. Ale chcę być dla niej kimś więcej. – stwierdził, a jego ogon niebezpiecznie mocno uderzył o ziemię. Wystarczyło jedno uderzenie serca, by ten wrócił na swoje miejsce, wokół łap Marzenia.

Pustynny patrzył uważnie na starszego brata. Prawdę mówiąc nie znał się na tych sprawach. Samice są... inne. Ale jemu łatwiej się z nimi dogadać niż z samcami. Może to przez swój charakter jakoś go nie unikały, a wręcz odwrotnie.
A jak znał Marzenie, to samiec mógł mieć z tym problem. Może to dlatego zachowywał się ostatnio tak dziwnie.
– Teraz rozumiem dlaczego jesteś taki rozkojarzony – rzekł lekko się uśmiechając. Odchrząknął i oblizał pysk. – Na pewno nie zmusisz ją do bycia twoją parą jeśli ona tego nie chce. A czy wiesz jakie jest jej zdanie na ten temat?
Wpatrywał się w oczy brata wyczekując odpowiedzi. Nie wiedział o jakiej samicy mowa – i dzięki Immanorowi. Nie wiedział też w czym leżał problem.
Jego zdaniem związki są nienaturalne i trochę niebezpieczne.

Zmrużył ślepia i fuknął.
– Nie jestem rozkojarzony, na Immanora! A nawet jeśli, to przez sprawy z pozostałymi Przywódcami. Muszę wszystko do końca załatwić, gdy Cieniści mnie wezwą. – machnął łapą. Mimo wszystko widać było, że sprawa z tą samicą spędza mu sen z powiek. A gdy Pustynny zadał drugie pytanie, z pyska Skrzydła znowu wydobyło się fuknięcie.
– Raczej traktuje mnie jako nośnik dobrych genów dla piskląt. – odparł, mrużąc ślepia. Och na bogów, dlaczego to się przydarza właśnie jemu?!

Pustynny pokiwał głową. Nie zamierzał się z nim sprzeczać, ani wyprowadzać z błędu. Nie o to tutaj chodziło.
Rozumiał podejście tej samicy i co było zaskoczeniem – trochę zgadzało się to z jego podejściem do tych spraw. Przynajmniej na ten moment.
– To, że dasz jej pisklaki, to jest decyzja podjęta dla dobra stada? Bo mam wrażenie, że zgodziłeś się na to, bo myślałeś, że to ją z tobą w jakiś sposób zwiąż...? – zapytał mając nadzieję, że się myli. Końcówka ogona Pustynnego sunęła powoli po łapie kleryka, gdy ten wpatrywał się w brata.
Powiedz mi, że się mylę... Jego myśli były słyszalne. Nie ukrywał ich.

Przez chwilę milczał. A później pokręcił łbem. Na jego pysku pojawił się cień uśmiechu.Takiego szczerego, niemal pisklęcego.
– Gdy podejmowałem tę decyzję powodowała mną chęć wzmocnienia Stada. Dopiero później zdałem sobie sprawę, że jest dla mnie kimś więcej. – I tutaj jego pysk przybrał naturalny wyraz. Po tym uśmiechu i wspomnieniu tych chwil nie było nawet śladu. Marzenie nigdy nie traktował tego w ten sposób. I chociaż do smoka romantyka, jak Ćma, wiele mu brakowało, to chciał, aby jego partnerka była kimś więcej niż tylko inkubatorem na jaja.

Z pyska białego samczyka wyleciał obłoczek pary, kiedy odetchnął z ulgą. Widząc jak się uśmiecha powstał w jego głowie cień nadziei, że być może znalazł lekarstwo na apatyczność Skrzydła. Ale jak mu pomóc? Nie znał się na samicach i nie chciał wiedzieć o jakiej opowiadał mu brat.
– Nie musisz słuchać mojej rady, bo nie wiem o kim mówimy i mogę się mylić. Jeśli chcesz się z nią związać, to musisz zabiegać o to, żeby ci zaufała. Przede wszystkim sprawdź, czy inny samiec nie zabiega o jej względy. Mówiąc brutalnie – wyeliminuj konkurentów i to tak, żeby to widziała. Samice chyba lubią widzieć jak samiec stara się jej pilnować i nie pozwala się do nich zbliżyć innym samcom. To wyróżnienie, droższe od góry klejnotów. Może twojej to się spodoba i spojrzy na ciebie trochę inaczej?
Uśmiechnął się lekko. Sam by tak robił, a sądząc po tym jak ta samica traktuje Marzenie, to mógłby być strzał w dziesiątkę. Zaimponowanie potencjalnej partnerce to podstawa. Tak myślał, przypuszczał. Ale nie mógł być tego pewny w stosunku do Tej o którą zabiegał starszy brat.

Patrzył na Kleryka i patrzył, a w pewnym momencie po prostu.... wybuchnął śmiechem. Zarówno dla Pustynnego jak i każdego innego smoka to pierwszy napad śmiechu Skrzydła, jakiego ktokolwiek doświadczył. Gdy się opanował, na jego pysku wciąż widniał szeroki, rozbawiony uśmiech, a w ślepiach czaiła się wesołość i jakby wdzięczność. W końcu udało mu się rozluźnić.
– Prędzej szukalibyście nowego Przywódcy. Zabiłaby mnie, zanim zdążyłbym się rozprawić z którymkolwiek samcem, a pamiętaj, że do najwolniejszych nie należę. – dodał, a w jego głosie brzmiało rozbawienie.

Był w szoku. Aż nieświadomie otworzył pysk. Pierwszy raz w życiu słyszał śmiech Marzeń. To było coś czego zupełnie się nie spodziewał. Na tyle był zaskoczony, że aż lekko się wystraszył. To był widok jaki chciałby pokazać każdemu ze stada Ziemi. Każdy powinien to zobaczyć.
Odchrząknął i potrzepał łbem.
– A mówiłem, żebyś wybrał zastępcę. Z moimi pomysłami może się przydać szybciej niż myślałeś – zaśmiał się krótko.
– Ale pomyśl o tym... Jeżeli nie chcesz eliminować samców-konkurentów... – nie wytrzymał i znowu się zaśmiał. – To przynajmniej kręć się przy tej samicy. Nie zachowuj się jak pisklę i nawet nie myśl o prezentach, bo to na pewno będzie oznaczało, że będziemy musieli szukać nowego Przywódcy.
Mrugnął do brata wesoło.

Kiwnął lekko łbem, po czym go uniósł. Podniósł się, mrużąc lekko ślepia.
– Wybacz mi, Pustynny, ale muszę dokończyć sprawy z Cienistymi. Do zobaczenia niedługo. – kiwnął mu łbem. Jednym, płynnym ruchem odskoczył od Kleryka, po czym kolejnym zgrabnym wyskokiem znalazł się w powietrzu. Rozłożył skrzydła i poszybował do Szklistego Zagajnika. I już go nie było.

Odczekał chwilę, nim Marzenie zniknął mu z oczu. Minęło trochę czasu nim przestał bawić się w zamyśleniu własnym ogonem i poderwał się do lotu. Śnieg zsypał się z jego ciała i migoczącą mgiełką opadł na ziemię. Zaś biały samczyk wzbił się tak wysoko, jak żadne inne smoki. Tam w górze był wolny, niezależny i miał cały świat dla siebie. Nikt mu nie przeszkadzał, ani dyktował granic.
Czas wrócić do domu...

Ogień, ogień, ogień! Wszędzie tylko tereny Ognia! W całym swym krótkim życiu nigdy ich do tej pory nie opuściła. Do tej pory. Bo wybrała się na małą, samodzielną wyprawę. Nie bała się że rodzice będą zli. Mało się nią interesowali. A może to i dobrze?W jakim celu tu przyszła? A, żadnym konkretnym. W końcu trzeba zobaczyć kawałek świata. Zatrzymała się na Małej Plaży bo dostała zadyszki. Biegła przez całą drogę! A może ktoś pouczyłby ją czegoś?