Zagajnik

[Wola Przeznaczenia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

-Ooo smoczyca się zdenerwowała? Jak miło wiedzieć że mój wysiłek nie poszedł na marne- Powiedziała rozbawiona wpatrując się w odrobinę większą od niej samicę.
-Wysłowić się nie umiesz że się tak zacięłaś biedny Króliczku?– Spytała z udawaną troską i jawną kpiną w stronę złotookiej. Napięła mięśnie wyprostowując się i patrząc na nią z drwiną.
-Ośle? Nie potrafisz nic lepszego wymyślić króliczku?– Spytała z szerokim szyderczym uśmiechem na pyszczku kładąc nacisk na ostatnie słowo. Zasyczała wyzywająco w jej kierunku i obserwowała ją uważnie.

[Brutalna Łuska]

Trzepnęła ogonem, w ten sposób reagując na jej wredne słowa. Zadrżała z bezsilności, przypominając sobie o zranionym skrzydle oraz nieudanym pojedynku. Bała się. To było coś, czego unikała najbardziej – walk jeden na jeden, gdzie nie znała nawet umiejętności przeciwnika. Pomijając to, że nawet nie zdążyła ochłonąć po wojnie. Urgh. Powstrzymywała się więc. Cierpko spojrzała na rozbawienie samicy.
– Dla ciebie to wysiłek? Cóż, nie będzie tak łatwo – zeszła z tonu, ale nadal dało się wyczuć nutkę poddenerwowania. Mówiła bardziej obojętnie, przywołując siebie do porządku. Nie jesteś jakimś dzikim zwierzęciem, weź się w garść! Przecież walcząc z nią możesz jeszcze bardziej się ośmieszyć. Nie daj jej się! przeszło jej przez myśl. Rzymski legionista pomimo swojej wybuchowości i wprawy nie powinien rzucać się na prowokującego go dzieciaka.
– Króliczku – powtórzyła z pogardą. Znów zdrowy rozsądek przekonywał ją, że plucie nie jest dobrym pomysłem. – Czy według ciebie nazywanie mnie króliczkiem jest obraźliwe? Widocznie jesteś wyjątkowo zdesperowana – Tak, jest! Ale starała się tego nie pokazywać.

[Wola Przeznaczenia]

-Nie jest obraźliwe jednak wyglądasz tak jak on. Tak samo słaba i strachliwa- Prychnęła nadal wyprostowana dumnie wpatrując się w samicę.
-A może się przekonamy co? Udowodnisz mi to że nie jesteś jak królik?– Spytała szczerząc kły. Sama miała tylko małą ranę która w ogóle nie przeszkadzała jej walczyć. Czemu więc nie porównać swoich sił z kimś innym? Zaśmiała się w duchu ze swojego pomysłu który aż nadto jej się spodobał.

[Mistycznooka]

Obie smoczyce chyba bardzo zajęte dogryzaniem sobie nawzajem. Całkowicie zapomniały że są na terenach wspólnych, gdzie są wystawione na atak innych. A gdyby tak właśnie przechodził tutaj opiekun Brutalnej Łuski i zobaczył iż jakaś młoda Wodna bezceremonialnie wyzywa jego podopieczną? Albo odwrotnie – Opiekun Kryształowej widziałby że jakaś mała ognista fika sobie do jego córki? Zapewne najpierw skończyłoby się na upomnieniu, bowiem obie smoczyce były jeszcze dosyć młode i takie "zagrywki" słowne były w ich wieku normalne. Jednak czy normalne jest przy każdej okazji wdawać się w mordobicie? Wybuchowy temperament temperamentem ale rany nie goją się przecież same.. poza tym jedna ze smoczyc nawet nie jest wojownikiem...
O właśnie, była mowa o opiekunach prawda? Nie zjawił się co prawda ani Czarci ani Wzburzony...
Kryształowa nie zdążyła mrugnąć okiem, gdy jej pysk boleśnie zarył o podłoże, gdy straciła równowagę. Ktoś energicznie chwycił młodą za ogon i pociągnął z całej siły. Nim się pozbierała, mogła usłyszeć dosyć zirytowany głos, przecinający się ze zdziwieniem i delikatnym.. zniecierpliwieniem?
– Akurat żadna z was nie zasługuje na tytuł królika. Króliki są cwane i bardzo dobrze wyczuwają kiedy ktoś się do nich skrada... – głos zamilknął na moment a gdy Umbra odwróciła głowę ujrzała za sobą swoją Mistrzynie, która łeb miała zwrócony ku niej, przednie łapy założone i skrzyżowane na klatce piersiowej a lewa tylna delikatnie tupała o podłoże. Jedna z brwi smoczycy była podniesiona co nadawało jej.. dosyć zdziwionego wyrazu. – O ile sobie przypominam młoda, to ty na łowcę aspirujesz, nie na wojownika. Chyba że zmieniłaś profesję a ja o tym nie wiem? – dodała zdziwionym tonem po chwili. – Już któryś raz się dowiaduje że się z kimś bijesz. Serio, nie szkoda Ci energii? Zdrowia? Mogłabyś kilka ładnych zwierzynek upolować zamiast bić się z kim popadnie. – po ostatnim zdaniu odetchnęła ciężko. Mistyczna nie lubiła marnowania sobie zdrowia na coś, co jej zdaniem jest niepotrzebne.
– Mam nadzieje że się nie zdążyłyście pochlastać...

[Brutalna Łuska]

Już chciała odpowiedzieć jakąś jakże subtelną oraz nie zawierającą ani trochę groźby ripostą, ale w wypowiedzeniu błyskotliwego komentarza przeszkodził jej jakiś błękitny kształt. Pomknął na oczach Brutalnej i zrzucił z łap buńczuczną samicę. Powiew wytworzony przez pęd niebieskiej postaci przywiał ze sobą tę okropną, szczypiącą morską woń. Zapach, który dobrze znała. Otrząsnęła się z chwilowego, doskonale widocznego szoku. Zamrugała parokrotnie, zdając sobie sprawę, że był to nikt inny jak ta ślepa smoczyca, z którą to miała... wychowywać pisklaki? Tak to szło?
– Mistyczna Łuska! – zawołała, słuchając o królikach połowicznie, jakby sens słów do niej nie docierał. Przybrała z powrotem swoją obojętną minę. Potem już bardziej przyłożyła się do interpretacji, otwierając pysk, aby móc ponarzekać na charakter tej młodocianej przestępczyni, co to chciała ją sprowokować. – Phi, z niej łowca będzie taki, jak ze mnie zielarz! – prychnęła, co zaczynało jej już wchodzić w nawyk. Takie typowe, wywyższające się, szlachetne prychnięcie, wydobycie się maleńkich obłoczków z nozdrzy. Gwałtowne wypuszczenie sporej ilości powietrza z płuc z powrotem do atmosfery.
– Niestety nie – odparła, kątem oka łypiąc na brązowo-złotą. Przyjrzała się znajomej. – Przyszłaś tu tylko ją zabrać czy masz inne, lepsze zajęcie, a po tą... agresorkę przyszłaś tak przy okazji? – zapytała, przechylając nieznacznie w lewo głowę, jakby zastanawiając się, który jej profil jest lepszy. Podły humor zaczął się ulatniać, pozostawiając jedynie jakieś resztki złości oraz momentalny spokój.

[Wola Przeznaczenia]

Spojrzała do tyłu gdzie ktoś pociągnął ją za ogon. Mistyczna to ona to zrobiła. Lekko się uśmiechnęła widziała ją tylko raz i dostała od niej prezent. Przytaknęła lekko na to o profesji a kiedy ta wspomniała o energii i bijatykach warknęła.
-Kiedy niby? Prawie nigdy się nie widujemy oprócz ceremonii. Więc powiedz mi co ty możesz wiedzieć i tym ile poluje a ile nie? Wszystkiego co wiem dowiedziałam się od innych smoków. – Prychnęła jeżąc się i odchodząc powoli do jednego z drzew na które się wspięła.
-I nie nie zdążyłyśmy. Zadowolona z odpowiedzi?– Powiedziała przerażająco słodko. Po tych wszystkich dniach ciągłych kłótni, walk i rozmów miała naprawdę dosyć innych smoków. Chyba właśnie dlatego chciała zostać łowczynią. By jak najmniej z nimi przebywać. Teraz była całkiem pewna swojej decyzji. Smoki były fałszywe i kłamliwe. Zbyt łatwo uchodzą im kłamstwa które wygadują.Ułożyła się wygodnie na jednej z grubszych gałęzi owijając wokoło niej swój ogon. Była poza zasięgiem obu smoczyc ale na tyle blisko by móc słyszeć co mówią. Miała w zadzie to czy będą o niej mówić czy nie.

[Mistycznooka]

– O Brutus!
Zareagowała na okrzyk lekkim uśmiechem. Dawno się nie widziały od ostatniej rozmowy, a wspomina ją dosyć dobrze. Wiedziała też ze swoim zachowaniem obruszy Adeptkę wody. Delikatnie zwróciła łeb w jej stronę i tego co mówi a potem jej brew drgnęła jeszcze bardziej w górę. No tak, nie widywały się za często ale to dlatego że każda z nich zapewne miała swoje sprawy. Chociaż Ceremonii? Widziały się jeszcze parę razy, czy to przy karmieniu czy to przy ich spacerze jeszcze na terenach ziemi.. A potem doszedł natłok obowiązków, opieka nad dziećmi.. Ach dzieci. No tak, niedługo spodziewa się swoich.. ach, Kryształowa tak! Pogłoski jakie zasłyszała od znajomych smoków wody... Poza tym, od jakiegoś czasu było dużo głodnych smoków więc Górska dziwiła się, dlaczego mimo aktywności innej łowczyni dalej głód jest taki sam.
– Mistycznooka już.. awansowałam... – na słodki ton Kryształowej Mistyczna delikatnie parsknęła śmiechem. Urocza była!
– Haa. Zadowolona jak cholera! A co do polowań, to wywnioskowałam to po tym ile smoków już nakarmiłam. Polujemy obie, a wszyscy dalej głodni chodzą. No i waleczny temperament, też o nim głośno! No już nie obraaażąj się.. – tłumiła swój śmiech. A kiedy usłyszała że młoda odchodzi to tym bardziej pokręciła głową. – Chciałam pospędzać z tobą trochę czasu, ale jakoś nie mogę Cię nigdy złapać. – dodała przyjaznym tonem po chwili. Chociaż pewnie już i tak jest zła i niedobra! Może i trochę racji że nie spędzały ze sobą dużo czasu, jednak w momencie kiedy Mistyczna "dostała" swoją uczennice, ta była już na tyle wyszkolona że nie miała czego jej nawet uczyć. No cóż, życie. Zwróciła się w stronę Brutalnej. Wypadałoby odpowiedzieć.
– Zaprowadziłam swojego synka do groty, wróciliśmy po spacerze i zorientowałam się że nie mam więcej kwiecia do palenia. Poszłam więc pozbierać trochę a potem usłyszałam jak się wyzywacie. I z całym szacunkiem, ale króliczki proszę szanować! Może i są małe ale nie łatwo je złapać! – odpowiedziała. Chociaż.. coś podpowiadało jej że zaraz będzie jeszcze gorzej.

[Brutalna Łuska]

Chętnie zdzieliłaby Wodną adeptkę po pysku, gdyby nie fakt, że "pilnowała" ich Mistyczna. Brutalnej nikt nigdy całkowicie nie kontrolował. Nie w pełni. Zatem pozostawało niemrawe i nienawistne rzucanie groźnych spojrzeń. Pomijając fakt, że nie chciała zdobyć pamiątki w postaci kolejnej rany, a co gorsza, kalectwa. Nie, Ognista już mogła za takie coś podziękować. W takim tempie to spokojnie będzie mogła zostać smokiem, który dostanie najwięcej ran w całym swoim życiu.
– Gratuluję – powiedziała, powtarzając sobie nowe imię znajomej. – Mistycznooka. I jeśli dobrze się orientuję, to dostałaś to – Wskazała na Kryształową, po czym zdała sobie sprawę, że dla rozmówczyni ten gest nie będzie zbyt zrozumiały. – Tego niezrównoważonego, tchórzliwego pisklaka, który pyskuje jako podopieczną? Mogę ją... no wiesz – ściszyła głos, przybliżając się do łowczyni. – Trochę... naprawić. Mogę ją czegoś pouczyć, gwarantuję, że zmieni się na lepsze!
Nagle cały tok myślenia, przeskakujący od jednego do drugiego wątku w błyskawicznym tempie zwolnił. Zatrzymał się, runął. Zamrugała parokrotnie, jakby nie zrozumiała. W zaskoczeniu wpatrywała się w białe ślepia. Ona miała SYNA. I chciała palić kwiecie! Tylko po co się to ostatnie pali? To jakiś odurzający bądź usypiający zapach, czy co? Jeśli zamierzała dodać takiego specyfiku uspokajającego do pożywienia uczennicy, to cała ta akcja z kwieciem była jak najbardziej uzasadniona.
– Jakiego synka, czekaj, co? Z kim? – wydukała. Będzie musiała poznać tego samca lub samicę, wiadomo. Dowie się, jak się nazywa, jakiej jest płci, jaką ma rodzinę oraz czy nadaje się na partnera. Ciotka Brutalna wie najlepiej! – I po co chcesz palić rośliny? Co to daje?

[Wola Przeznaczenia]

Kryształowa lekko się uśmiechnęła patrząc na dwie samice z zastanowieniem.
-Na polowaniu mi po prostu nie idzie znajdowanie zwierząt. Kamienie szlachetne łatwiej znaleźć- Powiedziała odrobinę rozleniwiona.
-Synka masz? To któryś z pisklaków które raz widziałam?– Spytała odrobinę zdezorientowana przypominając sobie te pisklaki.

[Mistycznooka]

// Zapomniałam że mam tu odpisać x'D

Westchnęła ciężko. No tak, kamienie. Ale już lanie się z kim popadnie to już inna sprawa. Mistyk nie mogła tego tak zostawić.
– To może zapoluj na coś większego. Na przykład na gryfa. Dwa w jednym – Doszlifujesz swoje umiejętności walki, dowiedziesz że jesteś dobrym łowcą, zdobędziesz uznanie. Wszystko w jednym! – powiedziała łagodnie, mimo że zadanie na range.. tak. To właśnie było zadanie na range dla Kryształowej. Niby Gryf jest niebezpieczny, jednak dla zwinnego łowcy nie będzie stanowił problemu. Gdyby nie jej wada, to sama dla czystego treningu swoich umiejętności, zapolowałaby na takiego. Zwróciła łeb do Brutalnej, obie samiczki były bardzo zainteresowane jej synem.
– Adoptowany. Znalazłam go na terenach Wody. Keri. Kryształowa tak, to ten starszy. Młodszy to mój brat a jednocześnie pierworodny Ojca – Duch. – odpowiedziała na pytania, upraszczając fakty. O właśnie, nie mogła go przecież tak zostawić długo bez opieki!
– Dlatego nie powinnam go zostawiać samego. Nie bić mi się tutaj, bo będą konsekwencje. Większe konsekwencje. – powiedziała po czym zaczęła się oddalać. Zdawałoby się że zignorowała "propozycje" Brutalnej.. gdy w głowie Młodej Adeptki Ognia dało się usłyszeć głos Łowczyni.
~ Wzburzony, nasz przywódca jest jej Ojcem. Poza tym jest już duża, nie ma sensu Brutalku. I Twoich sił. ~ – odwróciła lekko łeb po przekazie, z lekkim uśmiechem który był skierowany do Brutalnej, co wiedziała tylko ona. Krótko potem smoczyca zniknęła w zaroślach a samice pozostały same sobie.

// ZT dla Mistyka xd

[Profetyczny Kolec]

Lubił Szklisty Zagajnik. Tak po prostu. Działy się tu fajne rzeczy. A odkąd dowiedział się, że Świątynie Bogów są gdzieś na terenach wspólnych, to ich szukał całymi dniami.
Ale w końcu był na tyle głodny, że opadł z sił.
– Neeeh... już nie mam siiiił... AAaale to znaczy! Ja nie to, że nie mam sił szukać świątyni, ale się zmęczyłem! Hmm kiedy ja coś ostatnio jadłem... O bogowie. JA WIEM JA WIEM, ja coś upoluję! Dobra tooo... jak to się robiło? Naajpierw szukałem ślaadóów, potem za nimi się szłooo, potem e... co potem... CHOLERA coś pominąłem... aaAAH głupi jestem, GŁUPI! MÓWIŁEM temu czarnemu, ślepemu co jest Płomieniem, że ja chcę być KAPŁANEM! Ja chcę się MODLIĆ! UCZYĆ o wierze i o bogach! A NIE głodować! Ouoooaaah... Ej, może nasycę się... trawą? Ale niee, no bo trawę się pali alenoprzecież taka... ten koń łaciaty z kanciastym zadem to on je trawę i chyba się nią syci! – i jak struś uderzył pyskiem w ziemię, smarknął i zaczął skubać trawę.

[Szlachetny Nurt]

Wracając z polowania zahaczył o Szklisty Zagajnik, przypomniał sobie to piękne i spokojne miejsce. Lubił sobie czasami pochodzić po takich miejscach, a może nawet odpocząć. Tak sobie chodził bez większego celu gdy nagle poczuł jakiś dziwny zapach, nie potrafił zweryfikować tak właściwie co to było. Czuć było mocno spalenizną, albo spalonym drzewem. Udał się za źródłem specyficznego zapachu i ujrzał jakiegoś smoka. Sądząc po woni pochodził ze stada ognia, chociaż w tym wypadku była ona jeszcze silniejsza. Nie byłoby w nim nic dziwnego, nie licząc może ciekawego kształtu rogów, ale ten smok jak widać.... jadł trawę, chociaż nie wyglądało to jakby mu jakoś szczególnie smakowało. Podszedł do niego.
– Ej kolego... dobrze się czujesz? – Zapytał, cóż musiał być naprawdę głodny skoro posilał się trawą, zresztą na takiego wyglądał bo był dosyć wychudzony.
– Masz weź to, będzie ci bardziej smakować niż ta trawa... nie żebym coś miał do trawy. – Powiedział po czym podsunął do smoka kawałek mięsa 4/4, przypomniał sobie gdy był młodszy i właśnie tutaj w Szklistym Zagajniku łowca ognia uratował go wręczając mu mięso sarny. Mimo, że nie był to ten sam smok, to czuł się w jakiś sposób zobowiązany, zresztą temu ognistemu jest to teraz chyba bardzo potrzebne.

[Profetyczny Kolec]

Z kępami trawy w pysku spojrzał na nieznajomego.
– Jestem teraz łaciatym koniem. MUUUUU!! – i trawa wypadła z pyska.
– EJEJ czekaj! Rybka?... Niee, to nie on... BOŻE TY jesteś nieznajomy! Ale czekaj, pachniesz jak Rybka, masz złote łuski jak Rybka... cośśś mi tu śmierdzi... Ale nieee, jesteś za młody na Rybkę... OH OH CZYLI Ty jesteś kolejnym smokiem z zz... Wody?! Tak?! WODA! Bez wątpienia! Pachniesz jak Rybka, więc musisz też mieć coś z nim wspólnego! O-BOŻE-TE-ŚLEPIA. Tak samo niebieskie jak u Rybki! Ej, EJ JA WIEM! Jesteś REINKARNACJĄ IMMANORA! Dobrzy bogowie, jak miło mi w końcu Was spotkać!!... EJEJ A Immanorze, Ty odrodziłeś się jako dziecko Rybki?! Bo tacy podobni jesteście do siebie!! Ooo oo oo co tam ma-– O BOGOWIE MIĘSO! Ty MUSISZ być bogiem! Absolutnie nie ma innej opcji, to właśnie BOGOWIE mnie zawsze ratują z opresji i się pojawiają! Immanorze!! Pamiętasz mnie?! To ja Raziel! I się kłaniam bardzo nisko i jestem wdzięczny po stokroć za mięso! Łapy Ci całować, dobroczynny stworzycielu! – i podleciał do Wodnistego, cmoknął go w lewą przednią łapę i rzucił się na dane mu jedzenie . W życiu nie jadł tak podekscytowany, jak teraz. Dlatego po krótkiej chwili z mięsa zostały same wylizane kości.

[Szlachetny Nurt]

Cóż, zdziwiło go że ognisty wziął go początkowo za jakąś Rybkę, ale jeszcze bardziej fakt, że potem z kolei wziął go za Immanora. Wiele osób brało go za kogoś innego, ale nigdy jeszcze za Immanora.
– Eeee, nie jestem Immanorem, no chyba że o czymś jeszcze nie wiem. Jestem Złocisty Kolec ze stada wody. – Powiedział, dziwiło go że ktoś mógł wziąć go za boga, ale z tego co widział to ten ognisty musiał palić jakieś rośliny, a w takim wypadku to już takie dziwne nie jest. Ciekawił go ten cały Rybka... był do niego bardzo podobny, no przynajmniej z tego co mówił Raziel. I do tego miał jeszcze pachnieć jak on! Niebieskie oczy, złote łuski.... czyżby ten tajemniczy Rybka był tak naprawdę Wzburzonym? Wszystko na to wskazywało. Jak już skończy tą rozmowę, to będzie musiał mu o tym wszystkim wspomnieć.
– Razielu mam nadzieje, że smakowało ci to mięso. A ten cały Rybka.... z tego co mówisz wychodzi na to, że to mój ojciec. No chyba, że jest jeszcze jakiś mój zaginiony krewny o którym nie wiem. Ciekawi mnie jak się poznałeś ze Wzburz... znaczy z Rybką. – Powiedział do ognistego zielarza. Już nie mógł się doczekać jego odpowiedzi i tego co wymyśli.

[Profetyczny Kolec]

Ach, Wzburzony na pewno go doskonale zapamiętał. Będzie miał z synem o czym porozmawiać. A tymczasem Raziel nie mógł wyjść z szoki i z podekscytowania. Więc wywalił swoje nierówne, szkarłatne ślepia i wpatrywał się w syna Rybki.
– Złocisty... ZŁOCISTY!! No nareszcie! Ja powiem Ci, że jesteś pierwszym smokiem, jakiego tutaj spotkałem, któremu PASUJE jego imię! Tylko trochę nie rozumiem dlaczego koleec a nie łuuska... Powinieneś się nazywać Złocista Łuska! Nie masz złotych kolców, prawda? Czeeekaj, sam popatrzę!... hmm. EJ w ogóle, jak to nie jesteś Immanorem?! Aaaah no tak! Bo jesteś synem Rybki!... ale jesteś pewny, że nie jesteś reinkarnacją Immanora? Hmmm? Jaką masz pewność, że jesteś zwykłym śmiertelnikiem?! Noo powiem Ci, że to podejrzane... Aaaale i tak Cię lubię, czy jesteś Immanorem czy nie! Bo wiesz, ja bogów zawsze będę lubił, albo nawet KOCHAŁ! Tak nad życie! A smoki mogę lubić! Jeszcze nie spotkałem smoka, którego bym nie lubił... No, zdarzali się tacy, którzy mnie denerwowaaali, AAaaale i tak ich lubiłem, bo zawsze byli tacy śmieszni!
I TAK! To mięso było przepyszne! A jakie syte, łoh! Dzięki Ci składam, Złocista Łusko! Ej, mogę tak do Ciebie mówić? ALBO nie, będę Ci mówić "Złotko"! Tak, to idealne! A Rybką będzie Twój tata! Too tooto był Wzburzoonyy ee... Wody, tak? Matko, ja Ci wszystko opowiem! Bo ja to kiedyś byłem gdzieś w tej okolicy i trafiłem do takiego miejsca, gdzie było szkło! To znaczy, był taki przezroczysty kamień, inni mówią na to szkło... wiec ja też! I nagle zjawił się Rybka, zaczęliśmy tak gadać o pier.dołach, aż on w końcu do mnie "Jestem Wzburzone Wody, cośtam, jestem przywódcą Wody"! No i ja tak patrzę na niego, mówię "cholera, nie wierzę", przywódca wody?! Czyli musi dowodzić rybami! A on do mnie nieee, ja nie dowodzę rybami, z nimi nie mam niiic wspólneeego... Ale ja mu nie wierzyłem! Przecież te oczy, co wyglądają jak woda! Uznałem, że będę mówił do niego "Rybka", bo dowodzi rybkami to pewnie sam też coś z nich ma! No i tak się poznaliśmy! – a na końcu wyszczerzył kiełki w uśmiechu od ucha do ucha.

[Szlachetny Nurt]

Słuchał co też ten dziwny smok ma mu do powiedzenia, no i też ciekawiła go ta sprawa z Rybką. "Jestem Wzburzone Wody, coś tam coś tam, jestem przywódcą wody" to akurat bardzo do niego pasuje. Wydawało mu się, że ciągle to powtarza. Wysłuchał Raziela do końca, a potem sam zaczął mówić.
– Wydaje mi się, że Immnorem nie jestem. Przynajmniej nikt mi o tym nie mówił, a to raczej istotny szczegół. Aaa tak, Złocista Łuska faktycznie do mnie lepiej pasuje no bo... mam złote łuski prawda? No ale człon Łuska zarezerwowany jest dla samic, a ja na samice ci chyba nie wyglądam co? Możesz mi mówić Złotko jak chcesz, nawet do mnie pasuje. A tak właściwie to czego Rybka cię uczył? Zapewne magii, mnie też ostatnio uczył i powiem ci, że się nie oszczędzał, ogniste pociski, stalowe pięści, mordercze korzenie. No, ale jakoś się wybroniłem! – Powiedział do Raziela po czym chwilę mu się przyjrzał. Nie pamiętał żeby widział go na spotkaniu młodych, a widać było że jest w podobnym wieku. Postanowił trochę go wypytać, ahh ciekawość go zżerała.
– Jesteś tu nowy co? No tak, nie widziałem Cię na młodym spotkaniu więc to pewne. Ciekawi mnie skąd przybyłeś. Wybacz, że taki ciekawski jestem, no ale to cały ja w końcu! – Powiedział do dziwnego smoka, próbując trochę się o nim dowiedzieć, mimo że był strasznie gadatliwy i czasami mówił od rzeczy, to jakoś dało się z nim pogadać.

[Profetyczny Kolec]

Zderzenie się z nową wiedzą zawsze w śmieszny sposób zatyka Raziela. Jakby zupełnie nie mógł uwierzyć w to, co mówią smoki.
A potem zrobił kroczek w bok i spojrzał mu się bezwstydnie między tylne łapy.
– ... khm CO to za debilne zwyczaje, że Łuska to dla samicy? A jakbyś chciał się nazywać Złocista Łuska, bo to... odzwierciedla Ciebie, to nie możesz, bo byłbyś samicą?! Ja nie wiem, kto te Wasze bańkowe zasady wymyśla?! Który smok to taki żartowniś? Bo ja to mam nerwy na tego, co to wymyślił, łoh! Wiesz? Mi też kazali wybrać sobie imię, jakieś... adepckie! Z Kolcem! I wiesz, jak musiałem się nazwać?! PROFETYCZNY! Śmiech na sali! To znaczy, Profetyczny jest caałkieem łaaadne... Ale wolę Raziel! Mama mnie urodziła jako Raziela, to jako Raziel umrę! I nikt mi nie zmieni imienia! – a sam nadaje innym pseudonimy...
– Aaaah Rybka! Rybka mówił, że umie czarować! Nawet mi to pokazał, wiesz? Mówił mi, że mnie nauczy! I WIESZ co zrobił?! Pokazał mi źródło i sobie poszedł! Tak w siną dal! Puf, odechciało mu się! Ja nie wiem, no przecież przyjaciół się tak nie zostawia w potrzebie, nooo... Byłem załamany! Dłuuuugi czas, mówię Ci! Wypaliłem stosik ziół, pospacerowałem sobie i mi dopiero wtedy przeszło! OOOH pytasz, skąd jestem? Jak cudownie! Wiesz? Daaaaaaaaawno dawno temu, jakiś smok spod bańki wyleciał za bańkę, doleciał do miejsca mojego domu i założył osaadę. Taką ze smokami! I sobie byliśmy taką jeedną, wieelką rodziną, potem urodziłem się ja! No i mój tato dziwnie mnie kochał, wiesz, pokazywał mi to przez łamanie kości! Łoh! No i taaam każdego uczą dokładnie wszystkiego o ziołach! Ja pamiętam tylko te, które są moje ulubione... Aaaaale to i tak dużo! No i pewnego dnia ci mi tam wręczają jakiś soczek w takiej misce, no to ja niucham – śmierdzi jak sam byk! Bogowie! Ale moczę w tym pyska, nagle słyszę, jak taki mój kolega się drze, wytrąca mi misę z łap i każe uciekać! No chory! I inni się na nas rzucili nagle, no mówię Ci, szaleństwo! Ja nie wypiłem a innym odbija! Ale no nic, uciekłem im, bo ja to szybki jestem! Za szybki jak na te wolne żółwie, haha! I tak sobie leeeciaaaałem aż doleciałem tutaj! – wyszczerzył ząbki.
– Nnno to teraz Twoja kolej!

[Szlachetny Nurt]

Gdy Raziel zaczął spoglądać mu między tylne łapy zrobił wkurzoną minę, dokładnie taką jak Wzburzony gdy coś mu się nie podoba. Gdyby to jeszcze jakaś piękna samica była, to by się nie obraził no ale...
Potem słuchał wspaniałej historii Raziela. W sumie ciężko było zrozumieć coś z tego wszystkiego, ale było w miarę ciekawie. Dziwne plemię w którym wszyscy palą zioła i piją wywary z byków, no przynajmniej z czegoś co pachnie jak byk.
– Ja tych zwyczajów nie wymyślałem i w sumie nawet nie pytałem się czemu tak jest. Jednym pasuje bardziej Łuska innym Kolec, ale jakoś mnie to nie martwi, bo zaraz i tak będę już po ceremonii, wtedy można już mieć dowolne imię, no... tylko że dwuczłonowe. W sumie to dziwna sprawa z tym Rybką, zostawił cię samego, a ja też go już od dawna nie widziałem. To co mówiłeś wydaje się ciekawe, w sumie masz interesującą przeszłość. Aha i... wspominałeś o swoich ulubionych ziołach, ciekawi mnie które to? A może to jakaś tajemnica, w takim razie nie wnikam. Opowiedziałbym ci swoją historię, ale szczerze mówiąc to nudniejsza od mojej może być tylko historia niewyklutego jaja. W skrócie, urodziłem się, kazali mi się uczyć, matki nigdy nie znałem, chociaż tata mówił mi że była w stadzie ognia, nie wiem czy kojarzysz Krwawą Krucjatę. Potem z kolei miałem sobie wybrać jakąś profesje, no to wybrałem łowcę, potem moja mistrzyni Mistycznooka nauczyła mnie wszystkiego o byciu łowcą. Nie wiem czy ją znasz, chociaż wyglądasz mi na takiego co zna wszystkich. Potem miał upolować dwa kotołaki, więc błądziłem po lesie niemal umierając z głodu, ale w końcu mi się udało, walczyłem z nimi na szczycie drzew, to było coś. No i teraz oczekuję na swoją ceremonie, no i tyle. Jak widzisz żadnych ziół, pościgów czy ucieczek w niej nie było. – Powiedział do Raziela, trochę się rozgadał, jak widać źle na niego wpływał.

[Profetyczny Kolec]

Prychnął niezadowolony i pomarudził coś pod nosem.
– Noo no no i to jest to, o czym właśnie mówię! Co chwilę Wam każą zmieniać imiona! Ja Ci coś, Złotko, powiem. Smok traci SENS, gdy każą zmieniać mu imię! Traci część siebie! To... to jakby sprzeciwiać się wyborom matki i ojca, to jak uznać, że Niieeee, nie podoba mi się imię! Dla mnie to jest haniebne, mówię Ci! A... Rybka? Rybka ZNIKNĄŁ?! NIE nie nie nie, kłamiesz mnie! Ja WIEM, że on pewnie siedzi w wodzie i teraz dowodzi resztą rybek! Może... może zapomniał Wam powiedzieć! Ja dobrze znam Rybkę, on by tak po prostu sobie nie odszedł! Zaufaj mi, Złotko. On WRÓCI! Ja to widzę, bogowie to widzą i mi mówią! EJ w ogóle wiesz?! Ja to czasem mam taki stan, że przepowiadam przyszłość! Pamiętam, jak kiedyś miałem wizję, że mój kolega będzie kaszlał! I wiesz co robił następnego dnia? Kaszlał! Niesamowite, nie? I to nie pierwszy raz już tak, uwierz mi! Tylko... że ja nie umiem nad tym zapanować... Iii mi smutno! Bo ja nie lubię, gdy nie mogę nad sobą zapanować! Ale WIEM, że za niedługo będę miał wizję o Rybce! I będą to dobre rzeczy! Zobaczysz! Powiem Ci, a kolejnego dnia to się stanie!
OoOH moje ulubione zioła?! To... ja to w sumie nie mam jednego ulubionego, ale po prostu KOCHAM mieszankę lawendy i sosny! Jest... jest mi wtedy tak DOBRZE! Czuję się taki... uspokojony, złączony z bogami a jednocześnie czuję, jak rozpiera mnie ich energia! Tylko zawsze wtedy duszki robią sobie ze mnie żarty i udają, że mnie atakują, no a ja wtedy padam! Padam jak trup i nie mogę się ruszać ze strachu! Łoh, katorga... Wiesz, ile razy mi się przez to serce zatrzymało?! 14!! 14 razy serca nie czułem! Ja nie wiem, ja nie wiem po prostu... ...wiesz? W sumie to Ty masz takie... nudne to życie – wykrzywił pysk w zniesmaczeniu.

[Szlachetny Nurt]

Słuchał co stojący obok niego Raziel tym razem miał do powiedzenia. Kiedy mówił o Wzburzonym i o tym, że na pewno powróci... Doszedł do wniosku, że to chyba niemożliwe. Cóż, on też jak mogłoby się zdawać znał go dobrze, nawet bardzo dobrze, bo to w końcu jego ojciec, ale ostatnie co przyszłoby mu do głowy, to to że po prostu pewnego dnia, ot tak ich wszystkich opuści, bez słowa. Ogarnął go smutek... Już w pewnym sensie pogodził się z tym wszystkim, z tym całym odejściem, ze stratą innych bliskich, ale no znowu to wszystko wróciło.... Nigdy nie miał matki, a teraz jeszcze opuścił go ojciec. A z takich wypraw za barierę raczej rzadko się wraca.
Przypomniał sobie Mistyczną, ona też borykała się z problemami, ale jakoś sobie radziła. Może to przez te całe kadzidła? Może to jest odpowiedź na jego problemy?
– Zniknął, zniknął. Pewnego dnia poleciał sobie za barierę, nawet nic mi o tym nie powiedział rozumiesz? Własnego syna zostawił bez słowa! Nawet się nie pożegnał, ani nic... Wiesz? Masz rację, nudne to moje życie i jeszcze do tego smutne. Ale mam pomysł... dałbyś mi trochę tej twojej mieszanki lawendy i sosny? Może wtedy będzie ciekawsze? Ja bym sobie trochę dzięki temu odpoczął, a ty mógłbyś w tym czasie też trochę wziąć i mieć te swoje "wizje" o Rybce. – Powiedział do Raziela, jakby nie do końca będąc pewnym swoich słów. Czy to na pewno jest dobry pomysł?
No w sumie lepsze to niż nic, oczywiście nie wierzył w żadne wizje ani temu podobne, nie wierzył w magiczną moc palonych ziół, chociaż gdyby miał wizje w której ktoś kaszle, to całkiem prawdopodobne że spełniłaby się. Mimo wszystko wierzył z kolei w moc uspokajającą, oczywiście jeżeli można to w ten sposób nazwać. Może dzięki temu chociaż na chwile zapomni o tym wszystkim? No, o ile ta cała sosna z lawendą mu nie zaszkodzi i nie wyjdzie na tym wszystkim gorzej.

[Profetyczny Kolec]

Wywalił ślepia jak kamulce i nie dowierzał. On zresztą nigdy nie jest w stanie uwierzyć w coś za pierwszym razem.
– Co za... ŚLEDŹ, nie ryba z niego! Immanorze dobry, cóżeś Ty za niewdzięcznika spłodził! Bogowie, syn marnotrawny!! A wiesz Ty co?! Bogowie NIE LUBIĄ takich smoków, co się od nich odwracają, więc... Więc...! Lepiej, żeby tu nie wracał! Booo bo jak bogowie źli będą, to zły będę i ja! I wtedy JA Rybce pokażę, co robią złe smoki, łoh! Spiekę mu tyłek tak, że będzie czarny! I nim nigdy już nie zatrzęsie, pff! Będziesz miał ojca bez zadka i żadnej macochy, bo... Bo która by chciała takiego zwęglonego trzęsizadka? ŻADNA! Uwierz mi, Złotko, mordko Ty moja przepiękna, ja się ZNAM na samicach! One lecą na nasze zadki! Aaa aaa ooo BOŻE tak!! Wiesz co?! Ja ja... TERAZ lecę zebrać sosnę, boo... lawenda jest za daleko, a sosna jest bliżej! O, widzisz?! Tam, tam tam jest, widać ją stąd! Dobra kochanie, jaaa ja lecę, zapalimy sobie iii Ty będziesz szczęśliwszy i ja będę szczęśliwszy! – no i zerwał się z miejsca, klepnął Złotka po ramieniu i poleciał w siną dal.

***

I szybko również wrócił. W pysku niósł tyle suchych gałązek sosny, że nie było widać jego ślepiów. Przez to kilka razy zaliczył wywrotkę, ale poza oczami Wodnistego. Doleciał na miejsce, krzyknął "EFFEM" i wypluł pokaźną ilość przyszłych kadzideł. Od razu zabrał się do przygotowywania, przy czym mruczał i wyzywał pod nosem, że coś mu nie wychodzi.
Zrobił niewielką kupkę kadzidła z kory i żywicy sosny, wrzucił kilka igiełek, poszukał jakichś dwóch kamyków, wziął je w łapę i wykrzesał z nich iskierkę ognia, która zajęła ususzoną kupkę kadzideł. Potem Raziel dmuchnął w ogień, by kadzidła się tliły.
– ..MWAH! O bogowie, jak za tym tęskniłeeeem... Połóż się, połóż się, Złotko! O, na tym boku, pysk w taki sposób daj! I teraz leeeż i się zaciągaj... Zaraz poczujesz się lepiej, uwierz mi! Napłynie w Ciebie TAKA energia, TAKIE pozytywne myślenie, że łoh! I będziesz się czuł duuużo, DUŻO lepiej! No normalnie, jakby Ci się nowy świat ukazał! Dobra dobra, nie gadajmy tyle! – i kłapnął pyskiem i napawał się zapachem sosny.