Kwiecista polanka

[Wola Przeznaczenia]

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

Samiczka przybyła w to miejsce które dzisiejszego dnia było pokryte warstwą śniegu by poćwiczyć umiejętność biegania. Nie była z niej najgorsza i można by nawet uznać że znała się na niej dzięki ćwiczeniom jej. Zaczęła się rozciągać z skrzydłami przyciśniętymi do boków żeby nie przeszkadzały jej w ćwiczeniach. Miała na wpół przymknięte oczy skupiona na wykonywanej czynności. Nasłuchiwała jednak i węszyła co jakiś czas próbując upewnić się czy ktoś nie idzie w jej stronę.

[Wrzawa Wierzb]

Podróże Lwa na Tereny Wspólne stały się czymś systematycznym, rutyną, codziennością. Jakby chciał w ten sposób odrobić wszystkie dni spędzone w głębinach ojcowskiej groty – przez ten zmarnowany czas męczyły go wyrzuty sumienia wobec samego siebie. Czuł, że minęły go pewne rzeczy – chociażby ceremonia brata – i nie mógł już tego odwrócić. Dlatego też postanowił sobie, że drugi raz tego nie zrobi. Że nad sobą popracuje.
Przejęty takimi myślami i z ponurą determinacją wymalowaną na pysku, złotołuski przemierzył całą puszczę i dotarł do jakiejś polanki. Był głęboko zamyślony, tak jak ostatnio często mu się zdarzało, i gdyby nie rzuciła mu się w oczy brązowo-złota, znajoma istota, pewnie niewzruszenie ruszyłby dalej. Ale zamiast tego zatrzymał się nagle – oto nieopodal stała Wodna i... co ona właściwie robiła? Rozciągała się?
– Umbra! – zawołał do pisklęcia, przywołując na pysk lekki uśmiech. Nie chciał niepokoić jej swoim zmartwioną miną, bo podejrzewał, że taką miał – już kiedyś zwrócono mu na to uwagę. – Co tutaj robisz?
Był szczerze ciekawy, ale i nieco zaniepokojony – Umbra znowu znajdowała się tutaj sama.

[Wola Przeznaczenia]

Odwruciła się w strone głosu i znajomego zapachu. Miała rację to był Lew ognisty którego spotkała jakiś czas temu. Polubiła go nawet choć znali się stosunkowo krótko. Mogła nazwać go znajomym.
–Witaj Lwie -Przywitała się uprzejmie z ognistym lekko skinając mu łbem.
-Przyszłam poćwiczyć bieganie a ty mój drogi ogniku ?–Spytała z radosnym uśmiechem na pyszczku. Ogon samiczki poruszał się leniwie w powietrzu a jej pazury drapały zmarźniętą ziemie.

[Wrzawa Wierzb]

Przekrzywił łepek, słysząc, jak nazwała go samiczka – nie dość że zdrobnieniem, to jeszcze... drogi. Nikt go tak jeszcze nie nazwał, ale wydawało mu się, że tak mówi się raczej do bliskich, ważnych osób. Lew mógłby z pewnością tak powiedzieć do swojego brata, a z Wodną nie był aż tak blisko! Gonitwa myśli w jego głowie nasilała się przez kilka uderzeń serca, aż samczyk ją urwał – w żaden sposób nie była to rzecz, którą powinien się przejmować. Umbra pewnie nawet nie miała tego na myśli.
– Och. Ja wybrałem się na spacer – odpowiedział młodej, siadając kilka kroków od niej. Obserwował ją z zaciekawieniem – może mógłby podpatrzeć, jak to działa, a potem samemu poćwiczyć w odosobnieniu? Nie miał odwagi zapytać Umbry, czy może dołączyć, a ściślej mówiąc, jego duma mu na to nie pozwalała.

[Wola Przeznaczenia]

Samiczka zamyśliła się i spojrzała na samca.
-Wyglądasz na znudzonego może dołączysz do mnie ?–Spytała z zaciekawieniem. Była ciekawa czy samczyk będzie chciał z nią poćwiczyć czy też może nie odpowie ignorując pytanie. Poruszyła ogonem niespokojnie a ostre szpony nadal drapały rytmicznie ziemie.

[Wrzawa Wierzb]

Lew wzdrygnął się, zaskoczony – nie czuł się znudzony, ale pisklę zapewne miało trochę racji. Stanie nad Wodną jak słup było nie na miejscu, a i nie chciał, żeby się czuła przez niego skrępowana... Jakby tak o tym pomyśleć, to też by nie chciał mieć obok siebie milczącego, nieruchomego strażnika.
– Chętnie – odparł ze zdawkowym uśmiechem. Mimo sympatii, jaką darzył Umbrę, pobieranie jakichś nauk od młodszej samiczki było odrobinę... poniżające? Nie był pewien, czy to dobre słowo, lecz był gotowy odsunąć to uczucie na bok. Prócz swojej niewiele wartej dumy nie miał żadnych wyraźnych powodów, by odmawiać, tym bardziej że jeszcze na tym skorzysta.
Wstał spokojnie ze swojego miejsca na śniegu i przeciągnął się jak kot, przednie łapy wyciągając przed sobą. Zaraz potem się wyprostował i otrząsnął, jak gdyby dopiero wyszedł z wody; jakaś imitacja rozgrzewki przed ćwiczeniami, które na niego mogły czekać.
– Od czego zaczynamy?

[Wola Przeznaczenia]

-A jak myślisz ? -Spytała uśmiechając się rozbawiona. Samczyk nadal wydawał jej się trochę spięty jednak już nie tak bardzo.
-Zacznijmy od poćwiczenia ustawienia łap do biegu –Powiedziała nie czekając na odpowiedź Lwa. Rozstawiła łapy delikatnie na boki lekko zginając je w stawach i pochylając głowę do przodu i w dół. Ogon był usztywniony i uniesiony do góry za to skrzydła przyciśnięte ściśle do boków żeby nie przeszkadzały.
–Powtórzysz ? -Spytała

[Wrzawa Wierzb]

Na pysku Lwa zdążył się ledwie uformować uśmiech, podczas gdy samiczka zaczęła odpowiadać na własne pytanie. Skinął łepkiem i przebiegł wzrokiem po jej sylwetce w skupieniu. Ustawienie łap, ogona, głowy.
– Nie musisz nawet pytać – mruknął, odsuwając się nieco. Skopiował postawę Umbry – lekko ugiął i rozstawił kończyny, zaś ogon i szyję ułożył w linii prostej z resztą ciała. Skrzydła docisnął do boków, ale nie za mocno, by nie krępowały jego ruchów.
Mimo wcześniejszej niechęci, teraz złotołuski poczuł mrowienie w łapach i wzdłuż grzbietu. Westchnął bezgłośnie; mógł czerpać radość z tej nauki, jeśli tylko chciał, a właściwie byłoby to dla niego lepsze. Rozluźnił mięśnie, z których napięcia nie zdawał sobie do tej pory sprawy.
– Co dalej, mistrzu? – spytał żartobliwie, chcąc poczuć więcej swobody. Czekał na kolejne instrukcje.

[Wola Przeznaczenia]

-Trucht oczywiście -Powiedziała z rozbawieniem. Widać było że dobrze się bawiła. Ruszyła z swojej pozycji startowej najpierw przednią prawą łapą za którą podążyła lewa tylna a zaraz potem lewa przednia i tylna lewa. Na początku wyglądało to jak szybki chud jednak zaraz potem samica przyśpieszyła ruchy swoich kończyn i truchtała lekko odbijając się od ziemi. Ogon był delikatnie usztywniony i lekko uniesionu w lini prostej z grzbietem i głową Umbry. Skrzydła adal były przyciśnięte do boków. Po chwili takiego biegu zwolniła i już idąc zawruciła do samca.
-Teraz ty lwie -Oznajmiła z zadziornym uśmiechem na oyszczku.

[Wrzawa Wierzb]

Skinął łbem. Trucht, oczywiście. Ruszył wzrokiem za samiczką, analizując każdy ruch – nie wyglądało to na nic trudnego. Trochę było to szybsze od zwykłego chodu, ale nie był to żaden desperacki pościg przez las ani nic.
– Tak jest – rzucił, kiedy nadeszła jego kolej. Umbra wydawała się czuć jeszcze swobodniej w jego towarzystwie, niż ostatnio – albo raczej to on, mimo starań, niepotrzebnie się niepokoił.
W skupieniu upewnił się co do swojej pozycji – łapy ugięte, ogon uniesiony i usztywniony, głowa nisko, skrzydła dociśnięte – i ruszył. Najpierw powoli, spacerkiem, lecz szybko zwiększył tempo. Raz prawa przednia z lewą tylną, potem druga para. Przeszedł do łagodnego truchtu zupełnie naturalnie i spokojnie, odbijając się lekko od ziemi. Miał ochotę rozpędzić się bardziej, poczuć wiatr w grzywie, ale zamiast tego zwolnił i zatrzymał się obok Wodnej. Czuł rozpierającą go energię, ale czas na wygłupy nadejdzie później. Spojrzał na samiczkę.

[Wola Przeznaczenia]

-Nieźle nieźle -Powiedziała z uznaniem wpatrując się jak biegnie samiec.
-Zapomniałeś jednak o ogonie. Musi być lekko usztywniony żeby nie poruszał się na boki podczas biegu. Takie coś może wytrącić nas z rytmu w czasie biegania -Poinformowała samca i chwilę zastanowiła się co vędą robić dalej. W końcu zdecydowała się na skręcanie.
-To teraz zrobimy sobie slalom i znowu krótki bieg i kończymy dobrze ? -Niby spytała jednak widać było że nie przyjmuje odmowy. Zaczęła więc piewrwsza. Na początku biegła normalnie jednak zaraz zaczęła skręcać. Jej ciałko wygięło się w prawą stronę a jej łapy przez chwilę ppruszały się po skosie. Ogon został odchylony w lewo by samiczka nie przewruciła się. Zrobiła tak jeszcze parę razy w różne strony wyglądając przy tym jak wijący się węgorz.

[Zawierzony Kolec]

Przyznam się szczerze, że tym razem nie zauważyłem w porę, że brat zniknął z Obozu. Po prostu był... I nagle go nie było. Jak tata. W pierwszej chwili poczułem przerażenie, ale odrzuciłem je szybko na drugi plan – pewnie poszedł znów szukać jakiegoś nauczyciela. Znalezienie jego tropu jednak tym razem zajęło mi więcej czasu, więc gdy dotarłem na miejsce, zobaczyłem że Lew nie jest sam, a ze znaną mu już smoczycą. Jak się nazywała? Um... Umb... Nie, nie pamiętałem. Jej imię nie nosiło znaczenia, było zlepkiem losowych liter, dlatego nie mogłem go zapamiętać.
Usiadłem w bezpiecznej odległości, a wiatr niósł do moich nozdrzy woń brata i smoczycy. Nie martwiłem sie zbytnio, bo już ją znałem, ale... Tak, nie mogłem pozwolić sobie na stratę czujności.
Ukryty poza zasięgiem oczu smoków, obserwowałem naukę.

[Wrzawa Wierzb]

Przekrzywił łepek. Z tego co mu się wydawało, zadbał o usztywnienie ogona w trakcie biegu, lecz teraz, gdy Wodna zwróciła mu na to uwagę, stracił co do tego pewność.
– Mhm – przytaknął Umbrze. Niezależnie jak wyszło, teraz zwróci na to większą uwagę... Spojrzał na odległy kraniec polanki, kierowany niepokojącym uczuciem. Jak gdyby ktoś go obserwował – lecz niczego tam nie było. Wzruszył barkami.
Czekające na niego zadanie nie wyglądało na trudne. Ponownie przyjął odpowiednią pozycję: lekko rozstawił i ugiął kończyny, docisnął skrzydła, opuścił głowę i uniósł usztywniony ogon. Ruszył truchtem, miarowo stawiając łapy, a po chwili wszedł zaczął skręcać w lewo. Jego ciało i ogon ułożyły się w łuk, a łapy ruszyły po tym samym torze. Po zakończeniu zakrętu i wyjściu na prostą, wygiął się w drugą stronę i po chwili zatrzymał się obok Umbry, czekając na werdykt.
– Po takim treningu będę mógł swobodnie udawać węża i nikt nie dostrzegłby różnicy – stwierdził z lekkim uśmiechem.

[Wola Przeznaczenia]

Przez cały bieg i skręty obserwowała jak Lew wykonuje te czynności. Jak na nią robił to dobrze. Nie była piastunem nie znała się zbytnio na nauce.
-Musiałbyś jeszcze umieć syczeć -Powiedziała rozbawiona wytykając rozwidlony język w kierunku samczyka. Wszystko wykonał poprawnie więc mają chwilę przerwy. Usiadła na śniegu z wesołym uśmiechem na pyszczku.
–Tutaj zakończymy trening bo się odrobinkę zmęczyłam -Oznajmiła wpatrując się w samca.


//Raport z biegu I
// Jestem ciekawa czy tyle wystarczy :/

[Wrzawa Wierzb]

//wybacz za taką zwłokę!

Samczyk przekrzywił łepek i po chwili zastanowienia ssssyknął tak wężowo, jak potrafił. Z żadnym wężem tak naprawdę nie miał jeszcze do czynienia, ale wyobraźnia i wiedza z drugiej ręki mu wystarczyła.
– Z tym chyba nie będzie problemu – podsumował z uśmiechem. – Jasne.
Bez oporu zgodził się na przerwę i usiadł ostrożnie. Dla niego te kilka ćwiczeń nie było zbyt wielkim wysiłkiem, ale wiadomo – Umbra była młodsza, można było ją jeszcze uznać za pisklę. Przy okazji jeszcze raz omiótł spojrzeniem krańce polanki, lecz... to raczej wzrok płatał mu figle. Może po prostu to śnieg błysnął.

[Wola Przeznaczenia]

Umbra syknęła niczym prawdziwy wąż i uśmiechnęła się szeroko do Lwa.
-Niestety muszę już iść ale mam nadzieje że jeszcze się spotkamy mój drogi- Powiedziała i nawet nie czekając na reakcję przyjaciela liznęła go w bok pyszczka i skierowała swe kroki ku terenom wody z wesołym uśmiechem na pyszczku.

//ZT//

[Mistycznooka]

//Karmie sie!

Nie było zbyt wiele czasu do stracenia.. A tak szczerze, to Mistyczna przez te wszystkie sprawy związane; to ze stadem, to ze swoim nowym związkiem i z narodzinami młodszego Braciszka zapomniała o głodzie. A dziś on postanowił sobie o niej przypomnieć. Brzuch burczał niemiłosiernie, wiec smoczyca wylądowała na kwiecistej polance i wyjela swoje zapasy. Nie zajelo jej to dużo czasu by pożreć mięsa, wreszcie poczuła jakikolwiek kontakt z rzeczywistością! Po jedzeniu odpoczęła chwilke i wyruszyła w dalszą podróż.

[Zmierzch Gwiazd]

Opoka przybyła tutaj wraz z swoją uczennicą, Mistyczną Łuską. Tak, polanka na terenach wspólnych będzie zdecydowanie lepszym miejscem na ćwiczenie śledzenia niż skała. Przynajmniej będzie łatwiej coś wytropić i łatwiej ocenić postępy adeptki.
Spojrzała się w niebo, jakby próbując przewidzieć pogodę, a po chwili powróciła wzrokiem do młodszej smoczycy, sprawdzając, czy słucha.
– Teraz, spróbuj coś wyśledzić. Ja będę ci w międzyczasie dawać wskazówki, abyś lepiej sobie poradziła na prawdziwym polowaniu.

[Mistycznooka]

Cały czas trzymała się swojej Mistrzyni, jednak przez jej "przypadłość" nie opadła tak cudownie i z gracją na podłoże. Z dużym tąpnięciem dotknęła gruntu i złożyła skrzydła. Opoka nie ociągała się, więc i Mistyczna nie chciała. Wzięła parę głębokich wdechów i przytaknęła, dając do zrozumienia że rozumie to, co mówi do niej mistrzyni.
– Dobrze! – potwierdziła słownie z entuzjazmem i zaczęła śledzić.
Najpierw skupiła się oczywiście na wychwyceniu jakiejkolwiek woni. Wiatr nie hulał jakoś tragicznie jednak trudno było wyczuć jakąkolwiek woń. Zaczęła więc od głębokiego wdychania i wydychania powietrza, chcąc poczuć cokolwiek. Po dłuższej chwili doszedł do niej zapach – słaby ale jednak. Zdawało się że należy on do jakiegoś futrzastego stworzenia. Mistyczna skierowała głowę w stronę z której dochodził zapach. Poczyniła parę kroków w tamtą stronę po czym wpadła na ścieżkę zapachową. Zniżyła głowę i delikatnie stawiała łapy, by próbować odnaleźć jakikolwiek ślad. Znalazła mały, trójkątny ślad, z elementami małych kółek.
– Chyba coś mam.. – powiedziała do swojej mistrzyni.

[Zmierzch Gwiazd]

// Mistko, nie rozsądzaj akcji od razu, miałam nieco inny zamysł na tą naukę.

Opoka uważnie śledziła poczynania swojej uczennicy, badając wzrokiem uważnie jej ułożenie ciała, pozycję w jakiej się porusza, a nawet szybkość i wielkość kroków jakie stawiała. Delikatnie się uśmiechnęła zadowolona z tego, że jej uczennica już tak wiele umiała. Pozycja była dobra, a Mistyczna radziła sobie całkiem dobrze, pomimo swojego kalectwa. Ziemista była z niej dumna, że tak dobrze szło jej śledzenie. Północna podeszła bliżej, sprawdzając, czy jej uczennica naprawdę coś znalazła lub zwęszyła. Wbiła wzrok w odcisk na ziemi.
– Czy potrafisz teraz rozpoznać, jakie zwierzę zostawiło takie ślady? Gdy już do zrobisz, powinnaś sprawdzić, czy to jedynie pojedyncza zwierzyna, czy też jakaś grupka. Postaraj się teraz wybadać teren w bliskiej odległości od znalezionych śladów.

[Mistycznooka]

// Kurde, wiem że tak się nie robi a to zrobiłam x.x Przepraszam ;–;

Pokiwała głową na jej słowa i bez zbędnego gadania przystąpiła do działania. Delikatnie, za pomocą najpierw nosa zanalizowała zapach, jaki pozostawiał na sobie ślad. Tak jak wcześniej zwróciła uwagę, że jest to mieszanina mokrego futerka, połączona z delikatnym zapaszkiem roślin. Czyli na ten moment wiedziała że zwierzę (lub zwierzęta) jest futerkowcem i żyję pośród roślinności. Odsunęła się i zaczęła delikatnie badać ślad swoją łapą, tak jednak aby nie uszkodzić śladu. Wyglądało to na coś małego. I wilczego lub kotowatego. Czyli do tego zwierzę jest małe.. no dobrze. Mistyk miała kilka domysłów, jednak póki co były to tylko domysły. Pozostało jeszcze sprawdzić czy było to jedno zwierzę czy więcej. Znów przybiła nosem do ziemi i przy nim trzymała swój szpon by w każdym punkcie nasilenia zapachu zbadać czy jest to nowy czy jakiś stary ślad. Zwracała uwagę też na odległość w jakich każde pojedyncze odbicie się znajduje, żeby czasem nie pomylić drugiej łapy z łapą innego. Wyglądało na to, że zwierzak jest jeden. Dla pewności jednak, zaczęła szukać podobnych śladów po bokach, ostrożnie stawiając łapy by ich przypadkiem nie zdeptać i pomagając sobie wonią. Nie znalazła jednak niczego interesującego wokół śladów które już znalazła, a zawsze przecież mogła liczyć na to że w razie czego jej Mistrzyni ją poprawi.
– Jedno małe zwierzę. Kształt jest taki.. kotowaty lub wilczy. Bardziej jednak idzie w wilka, więc myślę że to szczenię, gdyż te ślady są małe. Może to być też na przykład lis, na pewno jest futrzaste i żyje wśród roślinności. – powiedziała prostując się do swojej Mistrzyni. Miała nadzieje że wykonała to zadanie dobrze..