Smoki Wolnych Stad

OSTATNI POST Z POPRZEDNIEJ STRONY:

• Uniosła prawy kącik pyska w cynicznym, smutnym półuśmiechu.
  – Wręcz przeciwnie. – odpowiedziała odnośnie jego uwagi o Szydercy. Była jego krwią, krwią z jego krwi, ohydną, obrzydliwą. Mogła opuścić ziemie, na których ją wychował, ale nie mogła pozbyć się jego i jego nauk. Nie chciała zresztą. Doprowadzały ją na skraj szaleństwa, chciała wyć z agonii każdego dnia swojego życia, ale kochała te wspomnienia i fanatyczną wiarę w wyższość czasów przeszłych. Toksyczna miłość, ale nie znała już żadnej innej. Akceptowała to. Była za stara na uczenie się nowych rzeczy. Nie chciała wręcz.
  
  Gdy zaś poruszył znów temat elfów, wyraźnie się spięła. Gdyby zaś posiadała widoczne, długie uszy, położyłaby je po sobie niczym zaniepokojony kot.
  – Zdradziłam ich zaufanie. Chcę jedynie podjąć próbę spłaty skrawka długu, którego spłacić nie mogę w pełni. Przysięgałam ich chronić, a nie zdołałam. Nie mogę wśród nich zostać na stałe, bo codziennie widziałabym w ich oczach obraz własnej porażki. – odpowiedziała chłodno, popychając delikatnie owinięte w biały, kotołaczy szal jaja w stronę samca. No weźże je. Wiem, że i tak to zrobisz, więc po co się zapierasz?
  – Zostawiam jeszcze inne rzeczy... – mruknęła, po czym zaczęła sięgać ponownie do wnętrza skórzanej torby. Musiała się czymś zająć, a perspektywa spoglądania przez kilka dłuższych chwil w jej odmęty były lepsze, niż obserwowanie Strażnika. Patrzenie na niego sprawiało jej teraz ból równie fizyczny, co ojcowskie wspomnienia.

• Gdy odsunął się na widok jaj, przycisnęła końcówkę ogona bliżej ciała, chcąc ukryć w ten sposób fakt, że jego reakcja ją ubodła. Może, skoro odchodziła w tak perfidny sposób, chciał odciąć się od niej całkowicie. Włącznie z odrzuceniem jej krwi, która płynęła w drobnych ciałach zamkniętych w twardych skorupach. Może chciał całkiem wymazać ją ze swojego życia.
  Miał do tego pełne prawo, rzecz jasna. Ale nie czyniło to wszystkiego w żaden sposób lżejszym.
  
  – Nawet, jeżeli rozumieją, to nic nie zmienia. – odpowiedziała chłodno, niezrażona brakiem empatii w jego głosie. Nie spodziewała się od niego żadnych słów pocieszenia. Nie chciała ich nawet. Zawsze uważała je za puste, pozbawione sensu bytu.
  Nie odniosła się do jego dalszej wypowiedzi. Ścisnęło ją w gardle. Nie zareagowała nawet, gdy położył zakrzywiony szpon na jednej ze skorup, balansując na niebezpiecznej granicy nacisku. Zamiast tego pochłonęła się całkiem w torbie, z której wyciągnęła wpierw szerokie pasmo średniej długości, białego futra. Dosyć zadbane, ale bystre oko po dłuższej obserwacji zauważyłoby, że zdecydowanie nie jest ono nowe.
  Futro było smocze.
  
  – Należało podobno do jednego z ostatnich przywódców stada Życia, nim stali się Ziemią... Przedostatniego bodaj. – mruknęła, przejeżdżając palcem po białej, miękkiej teksturze. Następnie wyciągnęła średniej wielkości, ciasno związaną sakiewkę. W środku brzęczały monety. W środku torby były też ewidentnie inne artefakty najróżniejszego wieku, pochodzenia, wielkości i wartości.
  – Podejrzewam, że będzie ich ciągnąć także w odleglejsze rejony świata. Przyda im się jakaś waluta, by móc nawigować z innymi rasami. I inne przedmioty, które mogą sprzedać, albo zostawić dla siebie, jak im będzie wygodniej. – mruknęła, zaciskając zęby. Zostawiała właśnie dwójkę młodych bez matki i jak idiotka liczyła, że skrzynia skarbów odpokutuje za ten makabryczny błąd.
  Chciała się oderwać od Wolnych Stad, od przeszłości i łańcuchów, które ją tutaj trzymały. Ale byłą zbyt słaba, by odejść całkowicie, by pozwolić dziedzictwu Cienia zaniknąć permanentnie i nieodwracalnie, dlatego w desperackiej próbie poczucia się lepiej zostawiała za sobą swoją krew. Licząc, że może kiedyś, za kilkaset księżyców, gdy nawet i jej kości będą już tylko prochem na wietrze, Cień znów się odrodzi i zaistnieje tak, jak dawniej. Historia ciągle zataczała koło. Mahvran wierzyła, że właśnie w imię tej zasady, stado jej przodków absolutnie musiało powrócić. Nie dane jej było tego dożyć, ale może zdoła pośmiertnie się do tego chociaż przyczynić, zostawiając po sobie oryginalny ród.
  Naiwna kretynka.
  
  – ... To wszystko. – wyszeptała słabo, zaciskając złociste pazury na trawie pod palcami.

• Nie chciała słuchać pytań, ale wiedziała, że będą. Nie pozwoliłby jej odejść po tak krótkim podsumowaniu. Nie w jego naturze było tak szybko odpuszczać. Wiedziała o tym doskonale. Każde z ich spotkań przeradzało się przecież w długie dyskusje.
  Zdała sobie teraz sprawę, jak bardzo będzie jej tych dyskusji brakowało. Jak bardzo zaakceptowała jego dziwaczną obecność w swoim życiu na tyle, by teraz wiązać jej brak z okropnym zimnem.
  
  Wykrzywiła lekko pysk w grymasie.
  – Jeżeli naprawdę uważasz, że zdołam to wszystko zdeptać i zapomnieć, to wygląda na to, że w ogóle mnie nie znasz. – niemalże warknęła w jego kierunku. Co za idiota! Przecież ona żyła każdym elementem przeszłości, starszej i nowszej. Głupiec wrył się w jej egzystencję, zakotwiczył w każdy możliwy sposób, a teraz sądził, że ona po prostu wyrwie go niczym kleszcza, wyrzuci z powrotem w trawę i odejdzie, nie oglądać się za siebie.
  
  – Pytaj. – powiedziała już spokojniej, chociaż nadal z nutą wyraźnej goryczy.

• Patrzyła na niego beznamiętnie przez dłuższą chwilę, nim nie odwróciła ponownie wzroku, skupiając się po prostu na rosnącej przed nią trawie. Nie znał jej? Możliwe. A i tak wiedział o niej więcej, niż ktokolwiek, kiedykolwiek. Nie powiedziała tego jednak wprost. I tak by jej nie uwierzył.
  – Ich stosunek do panteonu ukształtuje się w oparciu o ich krew. – podsumowała jedynie, postanawiając na tym zakończyć temat. Czy faktycznie wierzyła, że kultywowana pokoleniami pogarda, nienawiść i obrzydzenie bóstwami wolnych stad przejdą w jakiś sposób na młode? Nie, ale lubiła siebie oszukiwać, by poczuć się lepiej.
  
  – Przekazuję ci tylko moje oczekiwania. To, czy zagrasz zgodnie z nimi czy przeciwko nim zależy wyłącznie od ciebie. To, jak będziesz się czuł ze swoją decyzją, również.
  Było to paskudne zagranie z jej strony, ale też jedyne, które oferowało jej możliwość zachowania względnego spokoju. Nie miała ochoty rozejść się ostatecznie ze Strażnikiem przez tematykę tutejszych bogów. Byli na tyle żałośni, że nie zamierzała dawać im takiej satysfakcji.

• Kiedy zawierali swój układ pod Białym Drzewem przeszło sto księżyców wcześniej wiedziała dobrze, że nigdy nie osiągną swojego celu. Ale przyjemnie było się łudzić, oszukiwać, wmawiając sobie że faktycznie wywierają na siebie jakiś wpływ. W rzeczywistości jednak byli dokładnie w tym samym punkcie, w którym zaczęli – nie zmienili w żaden sposób swojego wzajemnego podejścia, ani poglądów. Niezatrzymana siła natrafiła na niemożliwy do przesunięcia obiekt.
  To nigdy nie miało prawa się udać.
  Ale miło było się oszukiwać.
  
  Zranił ją swoim pogardliwym stwierdzeniem. Nie zdołała tego ukryć w porę – błysk zrezygnowaniai żalu zatańczył na powłoce ciemnych oczu, nim nie zdławiła go brutalnie, podrzynając mu gardło, wściekła na samą siebie że miał szansę zaistnieć i potencjalnie zostać zauważonym.
  – A co chcesz, żeby znaczyły? – odbiła pytanie z powrotem w jego stronę z pewną ukrytą nutą zawiści. Chciał robić jej pod górę, więc czuła się zobowiązana do tego, by uczynić to samo.
  Chociaż robiła to ze znaczącą niechęcią. Nie tak wyobrażała sobie ich pożegnanie, ale z drugiej strony była idiotką sądząc, że mogło ono wyglądać jakkolwiek inaczej.

• Wygięła kącik pyska w niezadowolonym grymasie. Niecelowo udało jej się sprawić wrażenie, jakby była zimną matką niezadowoloną z nieposłuszeństwa swojego dziecka. Cóż, niezadowolona z akcji Strażnika była wielokrotnie, więc to akurat nie było ani czymkolwiek nowym, ani specjalnie zaskakującym, dla żadnej ze stron.
  
  – Nie mam siły ci już czegokolwiek tłumaczyć. I tak to do ciebie najwyraźniej nie dociera. – warknęła, wyraźnie już podirytowana, powoli podnosząc się z ziemi i odseparowując łuski szyi zahaczone o korę masywnego drzewa. Poruszała się powoli i ociężale – zupełnie jakby dawna gracja i płynność ruchów nigdy w niej nawet nie istniały.
  Nie miała częściowo jednej łapy i skrzydła, do cholery. Wolała by zżarło ją coś po drodze na Północ, aniżeli zginąć tutaj, pośród populacji smoków, którymi gardzi, i przez które przyjdzie jej do końca życia pluć sobie w brodę za to, że naiwnie próbowała je ochronić.
  
  – Venhedis można przetłumaczyć jako swego rodzaju zaklęcie. Cekorax oznacza zaś tego, który wydaje osąd i kieruje sprawiedliwością.
  Jej tłumaczenie jedynie luźno zahaczało o prawdę, ale nie było też absolutnym kłamstwem.
  Nie zamierzała mówić Strażnikowi wprost, że Venhedis oznacza siarczyste przekleństwo lub po prostu klątwę, a młode ochrzczone mianem Cekorax byłoby znane w rodzinnych stronach matki jako kat.
  
  – Twój wybór. Zostają z tobą, lub nie. – powiedziała zimno. Jeżeli by ich nie przyjął, musiałaby znaleźć inną alternatywę. Najpewniej wychować je sama a dopiero po czasie pchnąć je w stronę Wolnych Stad. Nie było to rozwiązanie idealne, ale miało też swoje zalety. Miałaby jakąkolwiek kontrolę nad ich rozwojem, chociaż przez kilka pierwszych księżyców.

• Zmęczył ją. Nie miała sił się z nim dłużej użerać. Jeżeli w taki sposób mieli się rozejść, niech i tak będzie. Przynajmniej będzie to znacznie łatwiejsze dla niej do przełnięcia – przywykła przecież do takiego traktowania i podejścia. Strażnik stający się kolejnym elementem tłumu ułatwił jej znacząco definitywne podjęcie swojej decyzji. Nic już jej tutaj nie trzymało. Jakakolwiek jeszcze iskra szansy istniała na to, by postanowiła pozostać pośród wolnych stad chociaż dłuższą chwilę właśnie zgasła, zostawiając po sobie tylko znikający na powiewach wiatru dym.
  
  – Męczysz mnie swoim rzężeniem, nie konkretnie pytaniem o imiona. – przewróciłaby ślepiami, gdyby jeszcze miała na to ochotę. Nie miała, wobec czego ciemne, lśniące ślepia pozostawały niemalże w bezruchu.
  Wykonała zaskakujący płynny ruch zdrowym skrzydłem, zagarniając skórzaną torbę z jajami z powrotem pod swoją klatkę piersiową.
  – Daruję ci w takim razie ten wysiłek. – mruknęła beznamiętnie, całkowicie już podnosząc się z ziemi wraz z białołuską hydrą.

• Im bardziej brnęli do przodu, tym bardziej podirytowana się robiła. Ot, banalne stwierdzenie, ale jakże wybitnie opisujące ich całą relację. Bez końca doprowadzali siebie na sam skraj, tylko po to by odpocząć od siebie na kilka, kilkanaście księżyców i wrócić do punktu wyjściowego.
  Z tym że tym razem nie będzie już tego powrotu.
  Najwyraźniej mimo tej świadomości i tak nie potrafili zmienić swojego nastawienia do siebie nawzajem.
  
  Wypuściła powietrze z płuc. Ciężko i powoli. Albo ze zmęczenia, albo irytacji; najpewniej mieszanki obu.
  – Więc podejmij w końcu tę cholerną decyzję. – powiedziała oschle, spoglądając prosto w niebezpiecznie zwężone, błękitne ślepia.
  Zdała sobie sprawę z tego, jak żałośnie będzie jej ich brakowało, ale zdecydowanie nie byli w odpowiedniej pozycji by podzieliła się tym wyznaniem. Zabierze je ze sobą do grobu. Tak jak dziesiątki innych rzeczy, których nigdy mu nie powiedziała, bo była na to zbyt dysfunkcyjna. Potrafila tworzyć najbardziej absurdalne i skomplikowane czary, ale jej potencjał napotykał niezniszczalną przeszkodę, gdy miała po prostu mówić wprost o swoich odczuciach, zamiast tańczyć wokół tematu, lub zwyczajnie kłamać.
  
  – Nie zniosę obecności na tych ziemiach ani chwili dłużej. Zabierasz je ze sobą, lub dołączają do rodzeństwa.
  Ucieczka zawsze będzie najłatwiejszym rozwiązaniem. W głębi duszy zapewne zawsze była tchórzem.

• [soundtrack]
  
  Puściła ramię skórzanej, starej torby. Starszej od większości smoków. Torby, która towarzyszyła jej od czasów bycia kleryczką. Wiele razy naprawiana, szponem i magią. Kolejna rzecz, którą przyszło jej zostawić po sobie. Wątpiła, by Strażnik wiedział, z jak starym i dziwacznie sentymentalnym przedmiotem miał do czynienia. Obecność dwóch jaj w środku niwelowała wszystko inne, tak czy inaczej.
  
  Wysłuchała go w absolutnej ciszy, szukając żałosnego ukojenia w odgłosie najróżniejszych drobiazgów i elementów wewnątrz sakwy, amortyzowanych przez dodatkowe futra. Mały skrawek jej całego dobytku, który chciała zostawić z nadzieją, że będzie znaczył cokolwiek dla młodych. Prawdopodobnie nigdy nie poznają matki, ale być może zbudują sobie własne wyobrażenie tego, jaką mogła potencjalnie być.
  – Zawsze byliśmy zbyt roztrzaskani, by móc siebie naprawić. Ale urzekał mnie twój optymizm. – podsumowała tylko, dziwacznie nieobecnym tonem głosu. Byli niczym odłamki dwóch różnych odmian szkła. Nie ułoży się z nich nic. Nie mieli ku temu ani narzędzi, ani umiejętności, ani, prawdę powiedziawszy, weny twórczej.
  
  Wygięła szyję, by spojrzeć na ognistą hydrę.
  
  Patrzyło na nią pięć par oczu. Tak, jak zawsze każda z głów zdawała się prezentować zupełnie inną emocję, tak teraz wszystkie były jednością. Stres, niepewność, rozgoryczenie.
  Dwieście pięćdziesiąt dwa.
  
  Hm?
  
  Księżyców. Tyle minęło od nocy, w której podarowałaś mi nieśmiertelność. Dwieście pięćdziesiąt dwa.
  
  Przejechała czule opuszkami palców po białołuskim barku.
  ...
  
  Nic nie mów. Wiem.
  
  Nie powiedziała, trzymając myśli na wodzy, nie zamierzając dodatkowo wykańczać Ulfhedinna salwą rozpaczliwych myśli. Poruszyła swoje magiczne źródło – po raz pierwszy od kilku księżyców, tak uśpione i zmęczone jak ona sama – i przekierowała je ku jednej z pięciu przrzroczystych, iskrzących lekko pomarańczem nici. Najstarszej. Najsilniejszej, wzmocnionej największą ilością przeżyć i kłótni.
  Nierozerwalnej, aż do tego momentu.
  Przecięła nić niezwykle starej więzi, pozostawiając jedynie pętlę na umyśle hydry. Nagły szok z tym związany zniszczył twardą, suchą skorupę, która skrywała pod sobą falę archaicznych wspomnień. Z kącików ciemnych oczu momentalnie pociekły łzy.
  
  – U stóp białego listowia powiedziałeś mi, że nie ekscytuje ciebie wizja mojego stoczenia się na dno. – wysapała, nerwowo wbijając kolczastą końcówkę ogona w ziemię, jakby desperacko chciała zostawić po swojej obecności jeszcze jakiś ślad. – Rozumiesz, Strażniku Gwiazd? Właśnie dlatego znalazłam sposób, by ponownie nauczyć się latania.
  
  Kłamstwem byłoby stwierdzenie, że nie żałowała teraz tej decyzji, ale było zbyt późno, by mogła ją cofnąć. Byłby to brak szacunku wobec magicznego stworzenia, które zaakceptowało już zmianę, co przyszło mu z niemałym trudem.
  – Oddaję ci część siebie, oddaję ci tego, który był ze mną najdłużej. Okaż mu należyty szacunek, jeżeli szanowałeś jakkolwiek mnie. Odnów więź, zanim będzie... za późno. – powiedziała płytko, odczuwając napad duszności po nagłym ataku okrutnej pustki i skonfundowania ze strony pozostałych więzi. Odwróciła się chwiejnym krokiem i ruszyła przed siebie, nie chcąc mówić nic więcej. Strażnik nie musiał wiedzieć, jak naprawdę się czuła.
  Na założenie krótkotrwałej więzi z prastarym żywiołakiem miał jeszcze kilka chwil.
  Na szczerość w relacji między nią, a nim, już od dawna było za późno.
  
  – – –
  
  Przekroczyła granicę Wolnych Stad, chwiejnie stawiając skrzydło przed sobą.
  Nie patrz za siebie.
  Spojrzała za siebie. Tylko po to by ten jeden, ostatni raz omieść nostalgicznym, kochającym wzrokiem majaczące w na horyzoncie wierchy Gór Yraio, pośród których przyszła na świat, a które przyszło jej porzucić, zanim wiernie oddać im swoje kości w dniu śmierci.
  Słowa Uśmiechu Szydercy, które wypowiedział na pierwszym zebraniu stada po powstaniu pod mianem Plagi, gorzko rozbrzmiewały jej pod czaszką.
  Nasza przyszłość będzie gwałtowna i owocna.
  – Naprawdę była gwałtowna, Tato. – wyszeptała cicho pod nosem, głosem pozbawionym swojej starczej chrypy; wysokim, słabym, dziecięcym.
  – ⁣ Tylko, że jej owoce były zatrute.
  
  Mahvran weszła w nocne objęcia gęstwiny Ziemi Niczyjej.
  
  [ZAWARTOŚĆ TORBY]

  2x złota moneta, 8x srebrna moneta, 3x miedziana moneta, biała torba z wydry, spuszczony jad węża w szklanym pojemniczku, 2x fiolka jadu skorpiona, sztabka złota, kryształowy gwizdek przywołujący elfy, czysta lisia skóra, bursztynowa bransoleta, pozłacany naszyjnik, kolekcja muszelek, ciepły koc ze skóry niedźwiedzia polarnego, futro jaguara, sztylet z rubinem, lśniący błękitnym blaskiem miecz, pluszowa przytulanka [tygrys], szafir w kształcie hydry, zaczarowane zwierciadło (pokazuje obecny stan emocjonalny smoka, np. w przypadku bycia przygnębionym wygląda się na starszego niż się jest w rzeczywistości – obraz do interpretacji własnej; działa tylko na postać je dzierżącą, inni widzą zwyczajne odbicie), czarne pionki szachowe [przedstawiające czaszki i kompanów Mahvran]

  szal z futra białego kotołaka od Burdiga

  szal od Burka to przedmiot fabularny natury zewnętrznej, spoza KP;
  
  [zt.]

• __Życie, na chwilę obecną, było proste i składało się też z bardzo prostych elementów.
  Element pierwszy – jedzenie. Element drugi – spanie. Element trzeci – próby zwiedzania innych regionów tego świata, szybko jednak w jakiś sposób stłamszone. Element pierwszy i drugi były zapewniane w dogodnych ilościach i nie wpływały na jej samopoczucie. Po prostu były, a że nie znała jeszcze uczucia ich braku, nie cieszyła się z nich. Cieszyć nauczy się zapewne dopiero, gdy coś straci, a potem znów odzyska.
  Blokowanie jej przed tak aktywnym zwiedzaniem, na jakie miała ochotę denerwowało ją jednak; wywoływało irytację i czyniło z młodej istotę bardziej nerwową. To, że była też stale obserwowana przez dwie dodatkowe istoty, które dzieliły z nią i z Ojcem przestrzeń też niespecjalnie ją uspokajało.
  
  __Czasem zerkała na leżące obok niej w gnieździe jajo. Czasem przejeżdżała po skorupie wykształcającym się pazurem, jak gdyby zastanawiając się, czy zdoła otworzyć brutalnie wnętrze jajecznego domu. Albo co by się stało, jeżeli po prostu wypchnęłaby je z objęć gałęzi i pozwoliła upaść na dół.
  Czasem.
  
  __Podniosła głowę znad wyciągniętych przed siebie skrzydeł, słysząc charakterystyczny chód, a potem wysuwający się znad gwiazdowego horyzontu, znajomy, smoczy łeb. Ojca powitała powolnym, leniwym mrugnięciem i cichym pomrukiem, mającym w sobie, jak zawsze, jakieś nuty nieprzyjemnego syku. Ciężko było stwierdzić, czy uważała to za normalne powitanie, czy może odziedziczyła od strony genów matki uszkodzone w jakiś sposób struny głosowe – coś, co w najróżniejszych formach przejawiało się i u Mahvran, i u Aenkryntith, i u Keezheekoni.
  Tak jakby krzywdzących podobieństw do Infamii było w niej zbyt mało.
  
  __Zbliżyła się do podanego jej martwego zająca, wysuwając z pyska wężowy język i smakując nim wpierw powietrze tuż przy stygnącym, zwierzęcym ciele, a następnie ciało samo w sobie. Nie potrzebowała dużo czasu do zastanowienia – brak apetytu zdawał się jej nie dotyczyć. Młoda chętnie i bez zawahania zaczęłą szukać odpowiedniego punktu do wgryzienia się. Padło na nasadę przedniej łapy zwierzęcia, gdzie poczęła rozlewać kolejne dawki krwi, chłepcząc je zaborczo, by następnie zacząć ciągnąć i szarpać mięso.
  Tak, póki co, życie było proste.
  
  
  • ━━━━━━━━━━
    :: Strażnik Gwiazd ::